Ιστορία – Πολιτισμός

της Σοφίας Σπυράτου

Φτάσαμε και φέτος στο τέλος ενός ακόμη καλοκαιριού. Ξεκουραστήκαμε, διασκεδάσαμε, χαλαρώσαμε, παίξαμε, απολαύσαμε την θάλασσα ή το βουνό και να που αρχίζει να προβάλλει μπροστά μας, δειλά – δειλά το φθινόπωρο. Στην δύση λοιπόν του φετινού καλοκαιριού, σκέφτηκα να  κάνω ένα μικρό ταξίδι, πίσω στον χρόνο, στα νεανικά μου καλοκαίρια. Με εσάς συνταξιδιώτες, θα αναπολήσω μαγικές και αξέχαστες στιγμές που έχουν χαραχθεί για πάντα στο μυαλό μου. Τότε που όλα ήταν πιο απλά, πιο αγνά, πιο αληθινά και πιο όμορφα.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 που ήμουν μαθήτρια Γυμνασίου έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 που εργαζόμουν, κάθε καλοκαίρι πήγαινα με τους γονείς και τον αδελφό μου στο αγαπημένο μας νησί και τόπο καταγωγής μου, την μαγευτική Κεφαλλονιά. Ταξιδεύοντας με το πλοίο , γλυκιά συγκίνηση και ανείπωτη χαρά με πλημμύριζαν μόλις αντίκριζα από μακριά τις πρώτες ακτές του νησιού. Και όταν το καράβι έδενε στην προβλήτα του λιμανιού και πατούσα τα πάτρια εδάφη, άρχιζε το πιο όμορφο όνειρο.

Το μικρό πανέμορφο σπιτάκι μας, περίμενε να γεμίσει και πάλι από τις χαρούμενες φωνές και την αγάπη που ξεχείλιζε από κάθε γωνιά του. Πάντα ήταν γεμάτο κόσμο. Συγγενείς και φίλοι φιλοξενούνταν τα καλοκαίρια και κάθε γωνιά του είχε ποτιστεί με χαρά και ευτυχία.

Ο κήπος μας στην μπροστινή πλευρά του σπιτιού, γεμάτος από πολύχρωμα λουλούδια που σκόρπιζαν μία υπέροχη ευωδία, την οποία το δροσερό αεράκι μετέφερε μέτρα μακριά. Και στην πίσω πλευρά , το μικρό μποστάνι μας με κάθε λογής καλοκαιρινά λαχανικά που η μοναδική τους γεύση χάιδευε τρυφερά τον ουρανίσκο. Διάσπαρτες ανάμεσα στα λουλούδια και στα λαχανικά, νεραντζιές, πορτοκαλιές και λεμονιές , των οποίων το μεθυστικό άρωμα γινόταν ένα με τις ευωδίες των λουλουδιών και σε ταξίδευαν σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Τέλος,  η τεράστια συκιά στεκόταν αγέρωχη προσφέροντάς μας τα υπέροχα σύκα της και έναν γλυκό ίσκιο που σε δρόσιζε από το καυτό λιοπύρι , προστατεύοντάς σε από τον ολόλαμπρο ήλιο.

Αγαπημένη μου ώρα, το πρωινό ξύπνημα. Έβγαινα στον κήπο και απολάμβανα την δροσιά της αυγής πίνοντας τον καφέ μου. Η απόλυτη ησυχία σε συνδυασμό με τις μυρωδάτες δροσοσταλιές, γαλήνευαν την ψυχή μου. Όσο περνούσε η ώρα, άρχιζε το γλυκό τραγούδι των τζιτζικιών,  που μας υπενθύμιζε ότι έπρεπε να αρχίσουν οι ετοιμασίες για το μαγείρεμα. Η μητέρα μου μάζευε από το κήπο διάφορα λαχανικά που χρειαζόταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μυρωδιά και την γεύση από τα φρεσκοκομμένα  βλίτα, τα κολοκυθάκια, τα φασολάκια, τις ντομάτες και κάθε άλλο κηπευτικό της ευλογημένης γης. Αγαπημένη μου ασχολία ήταν το πότισμα. Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις όλα αυτά τα αγαθά του Θεού να μεγαλώνουν μόνο και μόνο με το νερό και το φως του ζωοδότη ήλιου.

Και μετά ερχόταν η ώρα της θάλασσας. Ονειρεμένες ακρογιαλιές με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά που δεν χόρταινες να απολαμβάνεις. Ατελείωτες ώρες παιχνιδιού, κολύμβησης και ξεγνοιασιάς. Λέπεδα, Πετανοί και Ξι οι αγαπημένες μας παραλίες. Επιστροφή στο σπίτι για το μεσημεριανό γεύμα και για ξεκούραση. Η χαλάρωσή μου ήταν να περνώ ώρες λύνοντας σταυρόλεξο. Επισκέψεις συγγενών και φίλων για καφεδάκι και χαρούμενες συζητήσεις. Και καθώς έπεφτε το σούρουπο, ένας άλλος μαγικός κόσμος απλωνόταν μπροστά μας.

Ο ήλιος αποχωρούσε, δίνοντας την θέση του στο γοητευτικό φεγγάρι. Η επίσκεψη στο μοναστήρι των Κηπουραίων την ώρα του δειλινού, κατείχε πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Η μονή στέκεται επιβλητική στην άκρη ενός βράχου και από κάτω απλώνεται το Ιόνιο πέλαγος. Το ηλιοβασίλεμα εκεί είναι μοναδικό. Ο ήλιος βυθίζεται στην θάλασσα δίνοντάς της ένα ασημένιο χρώμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Η ιερότητα του χώρου σε συνδυασμό με την απεραντοσύνη του πελάγους και την όλη ομορφιά, σου δημιουργούν το συναίσθημα της απόλυτης γαλήνης και ευτυχίας. Στιγμές σαν κι αυτές, νοιώθεις έντονη την ανάγκη να ευχαριστήσεις τον Δημιουργό όλων αυτών, τον Πάνσοφο Θεό.

Το βράδυ η καθιερωμένη βόλτα στην πλατεία του Ληξουριού, απαραίτητο στοιχείο του καλοκαιριού. Η φιλαρμονική μπάντα του Δήμου,  παιάνιζε γνωστές μελωδίες που συνόδευαν γλυκά τα βήματά μας. Περπάτημα στο γραφικό Πόρτο και ύστερα οι συναντήσεις με συγγενείς και φίλους για το φημισμένο σουβλάκι στον Μπελαμή και την ξακουστή αμυγδαλόπιτα στον Μαυροειδή. Και ύστερα η ώρα της νυχτερινής διασκέδασης.

Μαζί με τον αδελφό μου πάντα, συναντιόμασταν με τους φίλους μας,  για να πάμε στην μοναδική ντισκοτέκ της μικρής μας πόλης, την Σνούπυ. Βρισκόταν λίγο έξω από το Ληξούρι και ήταν υπαίθρια,  κλεισμένη γύρω -γύρω με καλάμια. Ήταν όμως όλα τόσο αγνά και τίποτε δεν μόλυνε τις εφηβικές αθώες ψυχές μας. Η διασκέδασή μας ήταν ο χορός και οι μεταξύ μας συζητήσεις. Τι υπέροχες αναμνήσεις Θεέ μου!

Και όταν επιστρέφαμε στο σπίτι, ερχόταν η στιγμή να απολαύσω την μαγεία της νύχτας. Έβγαινα στην βεράντα και περνούσα ώρες ολόκληρες, κοιτώντας το άλλοτε μελαγχολικό και άλλοτε χαρούμενο φεγγάρι. Μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας, ταξίδευα παρατηρώντας το παιχνίδισμα των αστεριών με το φεγγάρι. Και όταν κάποιο αστέρι ξέφευγε από τον ουρανό, έπεφτε με ιλιγγιώδη ταχύτητα αφήνοντας πίσω του ένα αστραφτερό πολύχρωμο δάκρυ.

Κάθε χρόνο φυσικά, ήταν απαραίτητη και η επίσκεψη για προσκύνημα στο ιερό σκήνωμα του προστάτη του νησιού, Αγίου Γερασίμου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μέναμε σε κελί της μονής και βιώναμε έντονα την αγιοσύνη του μέρους. Στην γιορτή του Αγίου γινόταν το αδιαχώρητο και αυτές οι ευλογημένες στιγμές έχουν χαραχθεί για πάντα στο μυαλό μου.

Η μεγάλη γιορτή της Παναγίας,  ήταν το αποκορύφωμα του καλοκαιριού. Το μεσημέρι μαζευόμασταν όλοι οι συγγενείς, γύρω από το γιορτινό τραπέζι με το περίφημο παραδοσιακό βραστό κρέας. Το βράδυ πηγαίναμε στις φωτιές, στα πυροτεχνήματα της εκκλησίας της Περλιγκούς , που είναι αφιερωμένη στην χάρη της Μεγαλόχαρης.   Εκατοντάδες χρυσά πυροτεχνήματα, στροβιλίζονταν γύρω από ειδικές κατασκευές στον περίβολο της εκκλησίας και μας πρόσφεραν ένα μαγευτικό θέαμα.

Αυτές είναι κάποιες εικόνες από τα ονειρικά νεανικά μου καλοκαίρια στην Κεφαλλονιά. Κάθε φορά που πλησίαζε το τέλος των διακοπών, μια γλυκιά μελαγχολία φώλιαζε στην ψυχή μου. Και όταν το πλοίο απομακρυνόταν σιγά-  σιγά από το λιμάνι, τα μάτια μου βούρκωναν και αποχαιρετούσα το όμορφο Ληξουράκι ,ευχαριστώντας τον Θεό για όλες τις ωραίες στιγμές που με αξίωσε να ζήσω και παρακαλώντας Τον να είμαστε όλοι καλά και να επιστρέψουμε πάλι την επόμενη χρονιά. Και καθώς το καράβι σφύριζε,  λέγοντας το δικό του αντίο, δύο ζεστά δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου.

Έχουν περάσει είκοσι ένα χρόνια από την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το νησί μου. Η ασθένειά μου δεν μου επέτρεψε να ξαναπάω. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πολύ, όμως όταν βλέπω τις δύο μικρές μου ανηψούλες να πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι στο Ληξουράκι μας, η χαρά μου είναι μεγαλύτερη από το να βρίσκομαι εγώ εκεί.  Μεγαλώνουν στο ίδιο σπιτάκι που μεγάλωσα με τον αδελφό μου  γεμίζοντας κάθε σπιθαμή με τις χαρούμενες φωνούλες τους και την απέραντη αγάπη τους, παίζουν στον ίδιο κήπο που έπαιζα με τον αδελφό μου , κολυμπούν στα ίδια γαλαζοπράσινα νερά, απολαμβάνουν τις ίδιες υπέροχες ακρογιαλιές , περπατούν στους ίδιους δρόμους, γεύονται τις ίδιες λιχουδιές, επισκέπτονται τα ίδια προσκυνήματα, συναναστρέφονται τα παιδιά των ξαδελφών μας και δεύτερα ξαδελφάκια τους. Και όταν πλησιάζει το τέλος των διακοπών, στις αθώες ψυχούλες τους φωλιάζει η ίδια γλυκιά μελαγχολία και συγκίνηση με την δική μας. Και την στιγμή που ακούγεται το αποχαιρετιστήριο σφύριγμα του πλοίου, καθώς απομακρύνεται από το λιμάνι, τα βουρκωμένα ματάκια τους αποχαιρετούν το λατρεμένο τους νησί, ευχαριστώντας τον Θεό για όσα έζησαν και παρακαλώντας Τον να είναι καλά και την επόμενη χρονιά για να ξαναζήσουν τις ίδιες μαγευτικές και ονειρεμένες στιγμές.

Σήμερα, στο μικρό δωμάτιο του νοσοκομείου στο οποίο βρίσκομαι τα τελευταία 15 χρόνια, ταξιδεύω στο παρελθόν και αναπολώ όλες αυτές τις ονειρικές στιγμές που έζησα, σαν κι αυτές που προανέφερα. Ολόκληρος ο χώρος είναι ποτισμένος με αναμνήσεις. Κάθε ανάμνηση μετετράπη σε στήριγμα για τις δυσκολίες της ζωής. Νοιώθω την αγάπη του Θεού όχι μόνο στο παρόν, αλλά και στο παρελθόν γιατί με αξίωσε να ζήσω τόσο υπέροχες στιγμές.

Δεν ξέρουμε ποτέ το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας, όμως σίγουρα είναι σοφά μελετημένο και το καλύτερο για την ζωή μας. Παρότι είμαι ακίνητη και δίχως την δυνατότητα ομιλίας, ζω με έναν μοναδικό και θαυμαστό τρόπο την κάθε στιγμή. Συμμετέχω με την βοήθεια της τεχνολογίας σε ό,τι δεν μπορώ να παραστώ με την σωματική μου παρουσία. Βλέπω τις ανηψούλες μου σε όλες τους τις δραστηριότητες. Καμία σωματική αναπηρία δεν μπορεί να υποτάξει την ελευθερία του νου και του πνεύματος. Μόνο η ψυχική αναπηρία φυλακίζει το πνεύμα και το υποδουλώνει στο σκοτάδι. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη και δοξάζω τον Θεό γιατί μου επιτρέπει να ζω σε αυτό το φως. Τον ευχαριστώ για τις υπέροχες αναμνήσεις, την αγάπη Του, την καταπληκτική οικογένειά μου, αλλά και τους εξαιρετικούς ανθρώπους που μου στέλνει.

Εύχομαι σε όλους σας, από καρδιάς, να έχετε στην ζωή σας παρόμοιες αγνές, αληθινές και ζωντανές αναμνήσεις που θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για την διαμόρφωση του χαρακτήρα αλλά και ολόκληρης της ζωής σας. Σας εύχομαι ολόψυχα καλό χειμώνα και καλή σχολική χρονιά!