Τὴν τρίτη Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα, διαβάζουμε στὴν Ἐκκλησία μας μιὰ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ δείχνει μὲ τὸν πιὸ χαρακτηριστικὸ τρόπο τὸ δράμα τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Εἶναι ἡ περιγραφὴ τῆς μικρῆς δεξαμενῆς ποὺ βρίσκεται στὴν Βηθεσδᾶ καὶ στὴν ὁποία γύρω-γύρω περιμένουν μὲ ἀβάστακτα αἰσθήματα πόνου καὶ ταυτόχρονα ἀόριστες ἐλπίδες θεραπείας «πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν» (Ἰω. ε΄ 3), ἄρρωστοι, ἀνάπηροι, πονεμένοι καὶ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Περιμένουν γιὰ τὴ μία σταγόνα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ –τόσο φαίνεται μόνον νὰ ὑπάρχει. Μιὰ μικρὴ ἐλπίδα μήπως καὶ κάποιος μπορέσει νὰ εἶναι ὁ ἕνας ποὺ θὰ θεραπευθεῖ, καθὼς θὰ προφθάσει πρῶτος νὰ μπεῖ μέσα στὸ νερό, ἐνῶ δὲν ὑπάρχει ἔλεος γιὰ τὸν δεύτερο. Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα. Αὐτὸ ποὺ φαίνεται.