Ὅλες αὐτὲς τὶς μέρες μιλοῦμε γιὰ θάνατο ποὺ νικήθηκε μὲ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Βλέπουμε ὅμως πὼς ὁ θάνατος κυριαρχεῖ σὲ αὐτὴ τὴ ζωή. Σὰν νὰ μὴν ἔχει νικηθεῖ. Ὅλοι μας θὰ πεθάνουμε καὶ κανεὶς δὲν θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴ συνάντηση μαζί του. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ἔχουμε νωπὸ ἀκόμη τὸ χάραγμα τῆς ἐμπειρίας του ἀπὸ πολὺ κοντινά μας πρόσωπα. Ἡ πικρὴ γεύση ἀπὸ τὸ φαρμάκι του ὑπάρχει στὴ ζωὴ ὅλων μας. Ἡ ἀπειλὴ τῆς βέβαιης ἐπίσκεψής του εἶναι συνεχὴς καὶ καθολική. Ὁ κόσμος ποὺ ζοῦμε εἶναι κόσμος ποὺ φέρει στίγματα τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου πολὺ βαθιὰ στὸ κορμί του. Τὸ ἐρώτημα αἰωρεῖται: Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς νὰ πανηγυρίζουμε τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, ὅταν ἡ ἄμεση ἐμπειρία μας εἶναι ἐμπειρία συνεπειῶν ἀπὸ τὸν θάνατο; Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, τί ἄλλαξε μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου;