«Πῶς ἀντιμετωπίζουν τὸν θάνατο οἱ πιστοί»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 14.10.2007

Είναι πολύ μεγάλο αγαθό η ζωή για να χωρέσει σε λίγα ή πολλά χρόνια. Είναι πολύ βαθιά η ανάγκη και η επιθυμία της για να την χορτάσει κανείς ή να συμφιλιωθεί με τον πεπερασμένο χαρακτήρα της. Ὀσο κι αν κάποιος την χαίρεται, καταλαβαίνει ότι τον ξεγελάει, Όσο κι αν πιστεύει στη μεταθανάτια συνέχισή της, δυσκολεύεται στον αποχωρισμό της. Είναι τόσο ανθρώπινο αυτό, γιατί είναι τόσο ανθρώπινη αυτή.

Ο άνθρωπος όμως έχει μέσα του και την άχρονη ζωή και την υπέρ φύσιν θεϊκότητα. Εκεί που τον παραδίδει αβοήθητο η ιατρική, εκεί που τον προδίδει η λογική, εκεί που τον εγκαταλείπει το συναίσθημα, εκεί που τον αφήνει απαρηγόρητο η φυσική του επιθυμία, εκεί τον ενισχύει η ελπίδα, εκεί τον ζωντανεύει η πίστη, εκεί τον υποδέχεται ο Θεός.

Τότε μπορεί να δει μέσα στη ζωή το ψέμα, να διακρίνει μέσα στην επιτυχία την απάτη, να αντικρύσει μέσα στην επιθυμία του να ζήσει την απόδειξη της αιώνιας προοπτικής του.

Για τον πιστό χριστιανό, ο θάνατος είναι ανάπαυση, ανάσταση, τελείωση, μακαριότητα. Μετάβαση από την εμβρυϊκή ζωή αυτού του κόσμου στο λυτρωτικό φως της όντως ζωής.

Είναι μεγάλη πύλη η πίστη. Είναι αληθινή ζωή η …άλλη ζωή.

Ο θάνατος μπορεί να γίνει και επιθυμητός.

Προ ετών, ήμουν παρών στις τελευταίες επίγειες στιγμές μιας κοπέλλας. Τότε που αντάλλασε τις τελευταίες σταγόνες του χρόνου της με τους ποταμούς των ελπίδων της αιωνιότητας. Μου ζήτησε να σκύψω, και ψιθύρισε: δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών, προσδοκώ τη δική μου ανάσταση. Είμαι βαθιά ευτυχισμένη. Μου φίλησε το χέρι και ξεψύχησε… Το χαμόγελο και η ειρήνη της έμειναν αποτυπωμένα στο νεκρό πρόσωπό της. Δεν είχε πεθάνει. Είχε κοιμηθεί…