Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Πόρτο Ράφτη

Μονόχωρος θολωτός, κεραμοσκεπής, μεταβυζαντινός ναός, με νεώτερο ξυλόστεγο δυτικό νάρθηκα και μεταγενέστερη νότια προέκταση. Αγιογραφίες δε διασώζονται. Πανηγυρίζει του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου.

Γενικά
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στην ομώνυμη οδό, στη χερσόνησο Πούντα, στο δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι του Πόρτο Ράφτη, δεξιά λίγο πριν φτάσουμε στην προβλήτα.

Ο ναός βρίσκεται σε ένα μικρό περίβολο με θέα τον όρμο του Πόρτο Ράφτη, περιτριγυρισμένος από ψηλές πολυκατοικίες και καταστήματα, αφού η περιοχή είχε ήδη από το 1970 γνωρίσει αναπτυξιακό κορεσμό. Έτσι ο ναΐσκος, πολύ μικρός αρχικά, υπέστη κάποιες επεκτάσεις για να καλύψει την προσέλευση των πιστών από τον αυξανόμενο συνοικισμό.

Ο αρχικός ναός είναι μια μικρή μονόχωρη, θολωτή, κεραμοσκεπή βασιλική των μεταβυζαντινών χρόνων, με ανακαινισμένη δικλινή στέγη. Ανατολικά καταλήγει σε ημικυλινδρική κόγχη Ιερού με ένα μικρό πολεμιστροειδές παράθυρο. Πιθανά αυτό ήταν και το μοναδικό φωταγωγό άνοιγμα του παλιού ναού, αφού η πόρτα του βόρειου τοίχου μοιάζει μεταγενέστερη. Τα μορφολογικά στοιχεία του ναϋδρίου το χρονολογούν στην δεύτερη περίοδο της τουρκοκρατίας (1). Στο δυτικό μέρος κτίστηκε μεταγενέστερος νάρθηκας των νεωτέρων χρόνων, ευρύτερος και λίγο ψηλότερος του κυρίως ναού, με δικλινή στέγη στο μπροστινό άκρο της οποίας υπάρχει το μικρό καμπαναριό με το σταυρό στην κορυφή. Μετέπειτα νοτίως του νάρθηκα και σε συνέχεια με αυτόν, κτίστηκε νεώτερο τμήμα, ακολουθώντας την προέκταση της στέγης, με μεγάλη τοξωτή είσοδο και δύο επίσης μεγάλα τοξωτά παράθυρα στο νότιο τοίχο.

Στο εσωτερικό, ο κυρίως ναός επικοινωνεί με το νάρθηκα σε όλο το πλάτος της καμάρας του. Το τέμπλο είναι ξύλινο με μία είσοδο στο Ιερό Βήμα.

Τοιχογραφίες δε σώζονται.

Το εκκλησάκι είναι σήμερα ανοικτό και επισκέψιμο. Ανήκει στην ενορία του Αγίου Ιωάννη. Πανηγυρίζει την ημέρα της εορτής του Αγίου την 6η Δεκεμβρίου με πανηγυρικό εσπερινό και θεία Λειτουργία.

Βιβλιογραφία:
(1) Μαρκόπουλο Μεσογαίας, Εκκλησίες, Τοιχογραφίες, Πορεία στο Χρόνο, αρχιμανδρίτου Ελευθερίου-Ειρηνάρχου Θεοδώρου, Αθήνα 1994, σ. 144