Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου∙ εἶναι μυστήριο, ἀποκάλυψη τοῦ ἀπροσίτου καὶ τοῦ ἀκατανοήτου, τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι μεθεκτὸ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.
Ὁ Κύριος ὅταν μίλησε γιὰ τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα Του στοὺς ἑβραίους δὲν στρογγύλεψε τὸν λόγο Του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ Τὸν ἐγκαταλείψουν κάποιοι ἀπαντῶντας ὅτι «σκληρὸς ὁ λόγος οὗτος».
Ἀλλὰ καὶ στὸ κήρυγμα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπου τὸ ἄκουσμα ἦταν «ξένον» καὶ τὸ θέαμα «ἕτερον», κάποιοι θεώρησαν ὅτι οἱ ἀπόστολοι «ἦσαν γλεύκους μεμεστωμένοι».
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Παῦλο στὴν Ἀθήνα∙ μίλησε σαφῶς γιὰ ἀναστάντα Χριστό καὶ οἱ ὀρθολογιζόμενοι φιλοσοφοῦντες τῶν Ἀθηνῶν τοῦ ἀπήντησαν εἰρωνικὰ «ἀκουσόμεθά σου καὶ πάλιν».
Τὰ τρία αὐτὰ δημόσια κηρύγματα παρουσίασαν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως ὡς μυστήριο, αὐτὴ ἀρχικῶς ἀπερρίφθη, ἡ κατάθεσή της ὅμως ὡς σπόρου στὴν γῆ τῶν τότε κοινωνιῶν βλάστησε καὶ μάλιστα θαυμαστῶς.
Αὐτὸ ποὺ τελικὰ χρειάζονται τὰ σύγχρονα «ἔθνη» δὲν εἶναι τόσο ἡ κατανόηση τῆς διαλέκτου ὅσο ἡ ἔκπληξη τοῦ μυστηρίου.
