Λίγες σκέψεις γιὰ τὴν ΕΛΛΑΔΑ*
Ἑλλάδα! Μιὰ χώρα μοναδική. Μιὰ χώρα ἱστορική, πλούσια σὲ πολιτισμό, γεμάτη ἀπὸ σπάνιες φυσικὲς ὀμορφιές, ἀπὸ ἀξιόλογους ἀνθρώπους. Μιὰ χώρα ποὺ γέννησε μέσα στὴν ἱστορία σοφούς καὶ ἥρωες, πνευματικὲς ἰδέες, ἐκφραστικὴ ποίηση, ἀπαράμιλλη τέχνη. Ἔδωσε μεγάλη ἀξία στὸν ἄνθρωπο, τίμησε τὸ σῶμα, σεβάστηκε τὴν ψυχή, ἀνέπτυξε ὅσο λίγες χῶρες τὸ πνεῦμα. Μιὰ χώρα ποὺ ἔδωσε στὸν κόσμο ἔννοιες ὅπως φιλοσοφία, δημοκρατία, ἁρμονία, πολιτισμός. Μιὰ χώρα γεμάτη φῶς, οὐρανό, κάλλος, ζωή. Ἐδῶ συναντήθηκαν τὸ ὡραῖο μὲ τὴν ἀλήθεια, ἡ ἀκρότητα μὲ τὸ μέτρο, ἡ δωρικὴ αὐστηρότητα μὲ τὴν ἰωνικὴ κομψότητα, ἡ φιλοσοφία μὲ τὴν ἀρετή, ἡ γνώση μὲ τὴν ἐμπειρία, ἡ ἐπιστήμη μὲ τὴν ποίηση, ἡ καθημερινότητα μὲ τὸ ὅραμα, τὸ φυσικὸ χάρισμα μὲ τὴ δημιουργία, ἡ παράδοση μὲ τὴν πρωτοτυπία, τὸ ἀνθρώπινο μὲ τὸ θεῖο.
Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὴ θέση της, ξένα πρὸς τὴ φύση της, ἀσύνδετα μὲ τὸ κλῖμα της. Ἡ οὐσία της εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μὲ τὴν εἰκόνα της. Μεγαλειῶδες τὸ πρῶτο, μαγευτικὸ τὸ δεύτερο.
Τὰ νερά της ἄφθονα, ἡ θάλασσα πεντακάθαρη -θέλεις νὰ τὴν πιεῖς, ὁ οὐρανός της καταγάλανος -θέλεις νὰ τὸν πιάσεις, ὁ ἥλιος της ὁλόλαμπρος -δὲν ἀντέχεις περισσότερο φῶς, ὁ ἀέρας της φρέσκος καὶ ἀρωματικὸς -δὲν χορταίνεις νὰ τὸν ἀπολαμβάνεις. Ἡ Ρόδος καὶ ἡ Ἱεράπετρα καταλαμβάνουν τὴν τέταρτη καὶ πέμπτη θέση στὴν παγκόσμια κλίμακα ἐτήσιας ἡλιοφάνειας. Ἐπιβλητικὰ βουνὰ ἐναλλάσσονται μὲ φανταστικὲς ἀκτές. Πανέμορφες λίμνες καὶ ποτάμια συναγωνίζονται σὲ γραφικότητα βαθιὰ φαράγγια καὶ ἀπότομες κορφές. Τὰ πάντα ἔχουν ζωή, πολλή ζωή!
Περισσότερα ἀπὸ 3000 νησάκια μὲ παρθενικὲς παραλίες σὰν διαμάντια στολίζουν τὰ πελάγη καὶ τὶς θάλασσές της. Τὸ μῆκος τῶν ἀκτῶν της, 16.000 χιλιόμετρα, ξεπερνᾶ τὴν ἀκτογραμμὴ τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν (ἂν ἐξαιρέσουμε τὴν Ἀλάσκα). Στὰ νερά της ἐνδημεῖ μιὰ μοναδικὴ θαλάσσια χλωρίδα καὶ σπάνια βιοποικιλότητα, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ ψάρια της νὰ διακρίνονται γιὰ γεύσεις τέτοιες ποὺ εἶναι ἐντελῶς ἀσύλληπτες ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν φαντασία τῶν ἄλλων λαῶν. Τὰ βουνά της καλύπτονται ἀπὸ 6.500 καὶ πλέον ποικιλίες φυτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 1463, ὅπως ὁ κρόκος, τὸ δίκταμο, ἡ μαστίχα καὶ τόσα ἄλλα, φύονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὰ δικά της γεωγραφικά ὅρια. Ἀρωματικὰ βότανα μὲ σπάνιες θεραπευτικὲς ἰδιότητες, χυμώδη καὶ εὔγευστα φροῦτα, ἀποτελοῦν μιὰ ἰσχυρὴ ἀπόδειξη ὅτι τὸ κλῖμα, τὸ χῶμα, ὁ ἀέρας, τὸ νερὸ συνεργάζονται ἄριστα γιὰ νὰ φτιάξουν τὶς καλύτερες γεύσεις, τὰ πιὸ ὑγιεινὰ φαγητά. Ἡ ὀμορφιὰ συνδυάζεται μὲ τὴ νοστιμιὰ καὶ οἱ δυὸ μαζὶ συμπορεύονται ἄριστα μὲ τὴν ὑγεία.
Δαντελωτές παραλίες, ἀπόκρημνοι βράχοι, ἐναλλασσόμενο τοπίο, ἐπιβλητικὴ ἀγριάδα, ἤρεμες γωνιές, προσφέρονται γιὰ κολύμπι, ἀναρριχήσεις, περιπέτεια, συνεχεῖς ἐκπλήξεις, ξεκούραση, στοχασμό.
Τὸ κλῖμα της, ἡ διαφάνεια τῆς ἀτμόσφαιράς της, ὁ καθαρὸς ἀέρας της συναρμόζονται μὲ τὰ δρομάκια, τὰ γραφικὰ γεφύρια της, τὰ παραδοσιακὰ σπιτάκια, τὶς βαρκοῦλες, τὰ ταβερνάκια, τὰ ταπεινὰ ξωκκλήσια, τὰ διάσπαρτα προσκυνητάρια, τὰ μυσταγωγικὰ μοναστηράκια της. Οἱ χρωματισμοί, οἱ μυρωδιές, τὰ ἀκούσματα, ἡ ἡσυχία της, οἱ ὄψεις καὶ οἱ βηματισμοὶ τῶν ἀνθρώπων της, τὰ πανηγύρια καὶ οἱ γιορτές της, οἱ παραδόσεις καὶ τὰ ἔθιμα, ἡ γλῶσσα καὶ τὸ τραγούδι, ὁ χορὸς καὶ τὸ γλέντι, τὸ χάραμα καὶ τὰ ἡλιοβασιλέματα, τὰ πάντα μὲ ἕναν μυστικό τρόπο ὑπογραμμίζουν τὴ διαχρονικότητα τοῦ πνεύματός της, τὴ δόξα τοῦ παρελθόντος της, τὴ δύναμη τῆς ἱστορίας της, καὶ συνδυάζονται ἁρμονικὰ μὲ τὰ πάμπολλα μνημεῖα, τὰ καταπληκτικὰ θέατρα, τὰ ζωντανὰ ἐρείπια. Ἡ φύση σφιχταγκαλιάζεται μὲ τὴν ἱστορία, καὶ ἡ αἰσθητικὴ καὶ τὸ δέος συνιερουργοῦν μὲ τὴν ἀνθρώπινη ζωή. Εἶναι πολὺ εὐλογημένος αὐτὸς ὁ τόπος. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνας ἀπέραντος ναός, ἕνα ἀριστουργηματικὸ μουσεῖο, ἕνα φιλόξενο σπίτι, ἕνα ὑποβλητικὸ τοπίο. Στὸν τόπο αὐτὸν οἱ αἰσθήσεις ἡσυχάζουν, τὸ πνεῦμα ζωντανεύει, ἡ καρδιὰ πάλλεται, ἡ δὲ ψυχὴ ἀντικρύζει, ὁρᾶ, θεωρεῖ. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα φαίνεται ὁ οὐρανός.
…Ἡ Ἑλλάδα ὅμως σήμερα φαίνεται πὼς περνάει μιὰ περίοδο βαθιᾶς παρακμῆς. Σταδιακὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πολιτισμό, τὴν ἀρχοντιά, τὴ λεβεντιά, τὸ φιλότιμο, τὴν ὀμορφιά, τὴν… ἑλληνικότητά της. Σήμερα οἰκονομικὰ καταρρέει, οἰκολογικὰ καταστρέφεται, τεχνολογικὰ βεβηλώνεται, πνευματικὰ φτωχαίνει. Ἡ χώρα ποὺ τὸ μόνο ποὺ γνώριζε ἦταν νὰ ζεῖ καὶ νὰ δημιουργεῖ σήμερα δὲν ἀναπαράγεται. Δείχνει κουρασμένη.
Αὐτὸ βέβαια δὲν συμβαίνει γιὰ πρώτη φορά. Δυστυχῶς ὑπῆρχε ὡς χαρακτηριστικὸ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς μέσα στὴν ἱστορία, ἱκανὸ νὰ τὴν ἀποπροσανατολίσει καὶ νὰ τὴν τραυματίσει, ἀνίκανο ὅμως νὰ καταστρέψει τὸν πλοῦτο της καὶ νὰ τὴν ἀφανίσει. Τὸ πνεῦμα της ἀποδεικνύεται πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα τῶν ἀνθρώπων της καὶ ὁ πολιτισμός της πιὸ ἀνθεκτικὸς ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ὑποχωρήσεις της. Ὁ κρυμμένος θησαυρὸς της καὶ οἱ ἐξαιρετικοὶ ἐκπρόσωποί του, συνυπάρχουν μὲ τὴ σύγχρονη παρακμιακὴ παραφωνία της. Ἀκόμη καὶ σήμερα.
…Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ μόνη της ξεπερνᾶ σὲ μεγαλεῖο τὴν ἀγάπη μας σὲ αὐτήν. Ἐδῶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ τόπου φανερώνει τὸ κάλλος τοῦ πολιτισμοῦ. Στὴν Ἑλλάδα δὲν ἀπολαμβάνουν οἱ αἰσθήσεις σου. Στὴν Ἑλλάδα ζεῖ ἡ ὕπαρξή σου.
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μεγάλη, γιατὶ μπορεῖ νὰ φιλοξενεῖ στὸν χῶρο της ὅλον τὸν κόσμο, κάθε φυλή. Ἡ Ἑλλάδα ξέρει νὰ ἐκφράζεται ἡ ἴδια καὶ νὰ ὑποδέχεται τοὺς ἄλλους. Ξέρει νὰ μοιράζεται τὴν ὀμορφιά της, νὰ κοινωνεῖ τὸν πλοῦτο της. Κάνει τὸν πολίτη της παγκόσμιο, μεταμορφώνει τὸν ἐπισκέπτη της σὲ φίλο.
