Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Τί εὐλογία ἡ σημερινὴ ἡμέρα! Τί ὡραία γιορτή! Πόσο βαθειὰ καὶ πόσο ἀληθινή! Ὅποιος νοιώθει τὴ μικρότητά του, τὴν ἁμαρτωλότητά του, ὅποιος ταυτόχρονα ζεῖ ταπεινὰ τὴν αἰώνια διάστασή του, ὅποιος διατηρεῖ ζωντανὴ τὴν πίστη μέσα του, δὲν μπορεῖ σήμερα νὰ μὴ ζεῖ τὴ χαρά τῆς ἐκπληρωμένης προσδοκίας, τὴ χαρὰ τῆς αἰωνίας λυτρώσεως: «Σήμερον πᾶσα φύσις ἀγάλλεται καὶ χαίρει ὅτι Χριστὸς ἐτέχθη ἐκ τῆς παρθένου κόρης». Χαρὰ καὶ ἀγαλλίασή μας ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου, ἡ ἐνανθρώπησή Του, ἡ παρουσία Του ἀνάμεσά μας• «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Ὁ λαὸς ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, ἴδε φῶς μέγα, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».
Μέσα στὸν ἀρχέγονο παράδεισο τῆς Ἐδὲμ ψάχνει ὁ Θεὸς τὸν χαμένο, τὸν πεσμένο στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο: «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;»(Γεν. γ΄ 9), ἀντηχεῖ βροντώδης ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Μέσα στὴν ἐξορία τῆς ἱστορίας, «Θεέ μου, ποῦ εἶσαι;» ἀκούγεται ἀγωνιώδης ἡ κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Μωϋσῆς, ὁ Δαβίδ, οἱ προφῆτες, οἱ προπάτορες, τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ τὸν Θεὸ προσδοκοῦσαν: «Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. μθ΄ 10). Ζοῦσαν περισσότερο τὴν ἀπουσία Του καὶ τὴν ἁμαρτία τους καὶ λαχταροῦσαν τὴν παρουσία Του καὶ τὴ λύτρωσή τους. Αὐτὸ τοὺς ἔλειπε, αὐτὸ στεροῦνταν.Αὐτὸ ποὺ σήμερα γιορτάζουμε εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ προηγούμενου δράματος, τοῦ χωρισμοῦ ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἡ ἀνατολὴ τῆς θεϊκῆς παρουσίας στὸν κόσμο. «Ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ γ΄ 38). Καὶ ὄχι μόνον. Ὁ Κύριος ἔρχεται στὸν κόσμο καὶ εἰσέρχεται στὴν ἱστορία «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπου γενόμενος» (Φιλιπ. β΄ 7), ἔρχεται ὡς ἄνθρωπος. Καθὼς ὁ Χριστὸς γεννᾶται ἐκ τῆς παρθένου, τιμᾷ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν ἀναγεννᾷ. Τί τιμὴ νὰ εἶσαι ἄνθρωπος! Τί εὐλογία νὰ κληρονομεῖς τὴν θεοείδεια, τὴ δυνατότητα τῆς ὁμοιώσεως, τῆς κοινωνίας, τῆς ἑνώσεως μαζί Του, τῆς θεώσεως! Αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἀνθρωπολογία, ὅτι γίνεται ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει θεὸ τὸν ἄνθρωπο.Καὶ τί φοβερό! Ὅλο αὐτό, ἡ προοπτικὴ τῆς θεώσεως, παραμένει ἄγνωστο στὸν κόσμο δυὸ χιλιάδες χρόνια μετὰ τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου. Ἴσως καὶ μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Δὲν ἀποτελεῖ καύχημα οὔτε ἐπιθυμία οὔτε στόχο καὶ ἐπιδίωξη. Ἀντίθετα, αὐτὴ ἡ ὑπέροχη ἀλήθεια ἐπιμελῶς ἀγνοεῖται καὶ συστηματικὰ περιφρονεῖται καὶ πολεμεῖται. Ἡ ἐποχή μας ἔφτιαξε ἕναν ἄνθρωπο μὲ εὐδαιμονία δίχως εὐτυχία, μὲ χαρὲς δίχως ὅμως χαρά, μὲ ἀνάγκες δίχως πίστη, μὲ καρδιὰ χωρὶς αἷμα, μὲ σῶμα δίχως ψυχή, μὲ ὕπαρξη χωρὶς ζωή. Τσαλάκωσε τὸν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἄνθρωπο, ξέσχισε τὸ καθ’ ὁμοίωσιν καὶ στὴ θέση του ἔβαλε αὐτὸν ποὺ μοιάζει μὲ τὰ ζῶα καὶ συγγενεύει μὲ τὸ τίποτα. Τί κρῖμα! Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἐρώτημα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ -ποῦ εἶναι;- ἀντικαταστάθηκε μὲ αὐτὸ τῆς ὕπαρξής Του -ἆραγε ὑπάρχει; Ἡ ἐποχή μας, ἀντὶ νὰ μᾶς προτρέψει στὴ συνάντησή Του, δυστυχῶς μᾶς ἀμφισβητεῖ καὶ τὴν ὕπαρξή Του.Μέσα στὴ θύελλα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μέσα στὸν παραλογισμὸ τῆς κοσμικότητος, μέσα στὴν τρικυμία τῆς ἀπιστίας, κάπου βρισκόμαστε κι ἐμεῖς πάνω στὸ εὐλογημένο καὶ ἀσφαλὲς σκάφος τῆς πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐνῷ ὁ κόσμος ξεγελιέται μὲ δεντράκια καὶ λαμπιόνια, μὲ γλυκίσματα καὶ ψεύτικες συνήθειες, μὲ Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό, ἡ Ἐκκλησία καὶ μαζί της κι ἐμεῖς ἀγρυπνοῦμε ψάλλοντας «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε», διότι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀλήθεια, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά. «Δεῦτε, λοιπόν, ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ τὸ παρὸν μυστήριον ἐκδιηγούμενοι». Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώνει νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του καὶ νὰ χαρίζει σὲ ὅλους σας
ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ τεχθέντι ἀγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ
