Αποσπάσματα ομιλιών με αναφορές στον Μητροπολίτη Αγαθόνικο

2004

Ἀπό τὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου (Ἱερὸς Μητροπολιτικὸς Ναὸς Ἀθηνῶν, 30 Ἀπριλίου 2004).

  «… θὰ ἐπι­κα­λε­σθῶ… τὴν εὐχὴ τοῦ πο­λυ­σέ­βα­στου καὶ κα­λο­κά­γα­θου ποι­με­νάρ­χου τῆς θε­ο­σώ­στου αὐ­τῆς  Ἐπαρ­χί­ας Μη­τρο­πο­λί­του πρώ­ην Με­σο­γαί­ας καὶ Λαυρεωτικῆς κ.  Ἀγα­θο­νί­κου, τὸ πα­ρά­δει­γμα, ἡ πα­ρου­σία, ἡ εὐ­γέ­νεια καὶ ἡ ἀνω­τε­ρό­τη­τα τοῦ ὁποί­ου, ἀφ᾿   ἑνὸς μὲν ἀπο­τε­λοῦν ἀτα­λάν­τευ­το ὁδη­γὸ στὴ δική μου πο­ρεία, ἀφ᾿  ἑτέ­ρου δὲ μὲ ἐπι­φορ­τί­ζουν μὲ τὸ βα­ρύ­τα­το χρέ­ος τῆς ἀπό­δο­σης εἰ­λι­κρι­νοῦς τι­μῆς καὶ βα­θει­ᾶς εὐ­γνω­μο­σύ­νης…».

Ἀπό τὸν ένθρονιστήριο λόγο τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου (Ἱερὸς Μητροπολιτικὸς Ναὸς Κοιμήσεως Θεοτόκου Σπάτων, 26 Ἰουνίου 2004).

«… Ἡ ἐπαρ­χία μας εἶ­ναι μία ἀπὸ τὶς ἐλά­χι­στες ποὺ δι­α­ποι­μαί­νε­ται ἀπὸ και­νούρ­γιο Μη­τρο­πο­λί­τη, ἐνῷ ὁ προ­η­γού­με­νος ἀκό­μη ζεῖ. Αὐτὸ δὲν ἀπο­τε­λεῖ προ­νό­μιο γιὰ τὸν νέο νὰ ἀπο­λαύ­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο τὴν τιμή, ἀλλὰ με­γά­λη εὐ­λο­γία ἀπὸ τὸν Θεὸ ὥστε θε­μέ­λιο τῆς δι­α­κο­νί­ας του νὰ ἀπο­τε­λεῖ ἡ εὐχὴ τοῦ γέ­ρον­τος καὶ ὁ σε­βα­σμός του. Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε πά­τερ, ἀμέ­σως μετὰ τὴν ἐκλο­γή μου, Σᾶς ζή­τη­σα νὰ πα­ρα­μεί­νε­τε στὴν ἐπι­σκο­πι­κὴ κα­τοι­κία, νὰ κρα­τή­σε­τε τὸ γρα­φεῖο σας καὶ τὸ αὐ­το­κί­νη­τό της Μη­τρο­πό­λε­ως γιὰ τὴν ἐξυ­πη­ρέ­τη­σή Σας.  Ἐσεῖς ἀπὸ λε­πτό­τη­τα καὶ εὐ­γέ­νεια με­τα­κι­νη­θή­κα­τε. Θὰ ἤθε­λα νὰ Σᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­σω ὅτι δὲν με­τα­το­πι­σθή­κα­τε κα­θό­λου ὅμως ἀπὸ τὴν κεν­τρι­κὴ θέση τῆς καρ­δι­ᾶς μας.  Ἐμέ­να ἡ ἀπο­στο­λή μου δὲν εἶ­ναι νὰ ἐπέμ­βω ἀδι­ά­κρι­τα στὸ ἔργο Σας, ἀλλὰ νὰ σε­βα­σθῶ τὸ πνεῦ­μα Σας. Τὸ πνεῦ­μα τῆς γλυ­κύ­τη­τος, τῆς ἀγά­πης καὶ τῆς κα­λω­σύ­νης Σας. Αὐτὸ γέν­νη­σε τοὺς καρ­ποὺς τῶν λό­γων Σας καὶ τὴν αὔρα τῆς παν­θο­μο­λο­γού­με­νης ἀγα­θῆς μαρ­τυ­ρί­ας Σας. Σὲ ὅλα τὰ γρα­φεῖα τῶν Ναῶν μας θὰ πα­ρα­μεί­νει ἀναρ­τη­μέ­νη ἡ φω­το­γρα­φία σας, γιὰ νὰ μᾶς θυ­μί­ζει ὅτι ἡ πα­ραί­τη­σή Σας δὲν ἔγι­νε γιὰ νὰ Σᾶς ἀν­τι­κα­τα­στή­σου­με μὲ ἀσέ­βεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπι­βε­βαι­ώ­σε­τε τὸ προ­σω­πι­κὸ με­γα­λεῖο Σας μὲ εὐ­γέ­νεια…».

2007

Ἀπὸ τὴν ὁμι­λία τοῦ Ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Ἀθη­νῶν καὶ πά­σης Ἑλ­λά­δος Χρι­στο­δού­λου († 2008), κατὰ τὴν ἀπο­νο­μὴ τοῦ Πα­ρα­σή­μου τοῦ Χρυ­σοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Ἀπο­στό­λου Παύ­λου (Πνευματικὸ Κέντρο Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, Σπάτα 11 Ἰανουαρίου 2007).

«…Γνω­ρί­ζον­τας ἐκ τοῦ πλη­σί­ον τὴν πο­ρεία του καὶ τὴν προ­σφο­ρά του πει­θό­με­θα γιὰ τὸ ὅτι ὑπῆρ­ξε ἀν­τά­ξι­ος τῶν πε­ρι­στά­σε­ων κλη­ρι­κὸς ἀλλὰ καὶ Ἐπί­σκο­πος τῆς Ἱε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως τὴν ὁποία πα­ρέ­δω­σε στὸν ἄξιο δι­ά­δο­χό του προι­κι­σμέ­νη μὲ ἱδρύ­μα­τα, Να­ούς, ἔργα φι­λαν­θρω­πί­ας κ.ἄ. … Ἡ σε­μνό­τη­τα βα­σι­κὴ ἀρε­τή του. Ἱε­ράρ­χης, ὁ ὁποῖ­ος μὲ τα­πεί­νω­ση δι­οί­κη­σε τὴν Μη­τρό­πο­λη, μὲ ὑπερ­βο­λὴ ἀγα­θό­τη­τος ἡ ὁποία αἰ­χμα­λώ­τι­ζε τὶς ἀν­θρώ­πι­νες ψυ­χές. Οὐ­δέ­πο­τε τὸν εἴ­δα­με νὰ πα­ρε­κτρέ­πε­ται, νὰ ἐξορ­γί­ζε­ται, πάν­τα γλυ­κὺς ἐξέ­φρα­ζε τὸ πνεῦ­μα τῆς ἐπι­εί­κει­ας ἀπέ­ναν­τι ἀκό­μη καὶ σὲ ἀν­θρώ­πους οἱ ὁποῖ­οι δὲν ἦταν ἀν­τά­ξι­οι ἐπι­εί­κει­ας καὶ ἀγά­πης. Ἔμει­νε πι­στὸς στὴν ἀρχή του νὰ εἶ­ναι σε­μνός, ἄν­θρω­πος ὑπερ­βο­λι­κῆς ἀγά­πης καὶ εὐ­γέ­νει­ας, προ­σέ­φε­ρε τὸν ἑαυ­τό του ὡς πα­ρά­δει­γμα πρὸς μί­μη­ση. Δό­ξα­σε τὸ ὄνο­μα τοῦ Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ τί­μη­σε τὴν Ἐκ­κλη­σία, ἔδω­σε μά­θη­μα σὲ ὅλους ὅτι δὲν θὰ πρέ­πει κα­νεὶς νὰ εἶ­ναι ἐφ’ ὄρου ζωῆς γαν­τζω­μέ­νος στὴν ἐξου­σία καὶ πα­ρέ­δω­σε τὰ ἡνία σὲ ἄλ­λον ἀδελ­φὸ Ἱε­ράρ­χη ὁ ὁποῖ­ος καὶ βα­δί­ζει στὰ ἴχνη τοῦ γέ­ρον­τος Ἀγα­θο­νί­κου…»

 (Πλη­ρο­φο­ρι­α­κὸ δελ­τίο «Πρό­να­ος», τεῦ­χος 153, 16 Ἰα­νου­α­ρί­ου 2007)

Ἀπὸ τὴν ὁμι­λία τοῦ Μη­τρο­πο­λί­του Με­σο­γαί­ας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νι­κο­λά­ου, κατὰ τὴν ἀπο­νο­μὴ τοῦ Πα­ρα­σή­μου τοῦ Χρυ­σοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Ἀπο­στό­λου Παύ­λου (Πνευματικὸ Κέντρο Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, Σπάτα 11 Ἰανουαρίου 2007).

«Εἶμαι πολὺ εὐγνώμων… ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ ποὺ μὲ ἀξίωσε νὰ μπολιασθῶ πάνω σὲ ὑγιές, καθαρὸ καὶ γεμάτο ζωὴ κλωνάρι. Νὰ πάρω ἄμεσα χυμοὺς πνεύματος, αὐθε­ντικῆς πίστης καὶ λαμπρῆς εἰκό­νας μέσα σὲ ἐποχὴ φτωχὴ σὲ τέτοια στοιχεῖα. Θὰ μποροῦσε νὰ ἐρχόμουν σὲ Μητρόπολη ποὺ δὲν θὰ ἦταν ἐν ζωῇ ὁ προη­γούμενος ἐπί­σκοπός της. Θὰ μποροῦσε νὰ διαδεχόμουν κά­ποιον ποὺ ἡ δια­κονία του θὰ ἦταν περισσότερο καθῆκον καὶ λιγότερο ἔμπνευση. Θὰ μπο­ροῦσε νὰ παρε­λάμβανα τὴ σκυτάλη ἀπὸ προϊστάμενο καὶ ὄχι ἀπὸ πατέρα. Θὰ μποροῦσε καὶ ἡ δική μου τότε ἀνταπόκριση νὰ εἶναι πιὸ πολὺ ὑποχρέωση καὶ λιγότερο πηγαῖος σεβασμός. 

…

Ἡ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου δὲν ἀποτυπώνεται μόνον ἀπὸ τὸ περί­γραμ­μα τοῦ βιογραφικοῦ σημειώματός του καὶ τὴν περιγραφὴ τοῦ ἔργου του. Ὁ θησαυρός καὶ ἡ δόξα του κρύβεται μέσα στὸ μυστικὸ περιεχόμενο τοῦ προσώπου του. Αὐτὸ δὲν εἶναι εὔκολο κανεὶς νὰ τὸ γνωρίσει οὔτε πολὺ περισσότερο δημόσια νὰ τὸ παρουσιάσει. Μπορεῖ ὅμως λίγο νὰ τὸ ὑπο­ψιαστεῖ καὶ μὲ συστολὴ νὰ τὸ ὁμολογήσει.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀγαθόνικος ἔγραψε ἱστορία, ἔκανε ἔργο, ἀφήνει ἀναμνήσεις. Κυρίως ὅμως ἐγχαράσσει στὶς ψυχὲς ὅλων μας ἀνεξαιρέτως τὴν εἰκόνα ἑνὸς πεντακάθαρου ἀνθρώπου, πεπληρωμένου πίστεως, κα­λω­σύνης, ἀρχοντικῆς εὐγένειας καὶ λατρευτικοῦ πάθους. Στὰ 90 του χρόνια εἶναι ἀνυποχώρητος στὴν ἔκφραση ὅλων τῶν προαναφερθέντων ἰδιωμάτων του. Τὰ ἐκφράζει ἀμείωτα ὅπως καὶ στὰ νεανικά του. Μοσχο­βολάει ὁ λόγος, ἡ σκέψη, ἡ εἰκόνα καὶ ἡ παρουσία του. Μὲ κόπο ἀλλὰ καὶ νεανικὴ ζωντάνια, μὲ ὑπομονὴ ἀλλὰ καὶ πληρότητα, σὲ κάθε εὐκαιρία ἀναδίδει τὸ ἄρωμα τῆς ἀρχοντικῆς ψυχῆς του. Ἐκφράζει πάντα τὸν γλυκὺ λόγο, τὴ λεπτότητα τῆς εὐγνωμοσύνης του, τὴν τρυφερότητα καὶ ἁπαλό­τητα τῶν αἰσθημάτων του. Διεκδικεῖ ἀνυποχώρητα ἀκόμη τὴ θέση του στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο μὲ προθυμία νεοχειροτόνητου κληρικοῦ. Συμμετέχει ὁλόκαρδα στὶς γιορτὲς καὶ στὸν πόνο ὅλων. Ἡ χαρακτηριστικὴ βραδύτητα τῶν λόγων καὶ κινήσεών του καταδεικνύει τὴ συνείδηση τῶν ἐκφραζο­μένων, τὴν ἀπολαυστικότητα τῶν ἀνωτέρων καὶ ἱερῶν ἐπιθυμιῶν του καὶ τὸν πόθο του γιὰ ἄληκτη δοξολογία καὶ ἀνέσπερη λατρεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ξεγέλασε μὲ τὴν ἀσθένειά του γιὰ νὰ τὸν ξεκουράσει. Τοῦ χάρισε ὅμως «ὡς ἀετοῦ ἀνακαινισμόν τῆς νεότητός του» γιὰ νὰ μποροῦμε ὅλοι νὰ συναπολαμβάνουμε, μαζὶ μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν παρουσία, τὴν μοναδικότητα τῆς χάρης του.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀγαθόνικος δὲν εἶναι ἕνας Μητροπολίτης ποὺ γιὰ τριάντα χρόνια ἐκοπίασε καὶ πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια παραιτήθηκε. Εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Μεσογαίας καὶ Λαυρεω­τικῆς ποὺ ἔχει ἐνθρονιστεῖ ἀμετάκλητα στὴν καρδιὰ αὐτῆς τῆς Μητρο­πόλεως. Δὲν εἶναι κάποιος ποὺ ἦταν, ἐργά­σθηκε, πρόσφερε καὶ διακριτικὰ ἔφυγε. Εἶναι ὁ ἐπίσκοπός μας ποὺ καὶ τώρα εἶναι ὅπως ἦταν καὶ θὰ παραμείνει ὅπως τὸν εὐλόγησε ὁ Θεός νὰ εἶναι. Φανερώνει στὰ μάτια μας τὸ «εὖ εἶναι» καὶ μαρτυρεῖ στὶς συνειδήσεις μας τὸ «ἀεὶ εἶναι».

«Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Σεβασμιώτατον καὶ Θειό­τατον Μητροπολίτην κύριον κύριον Ἀγαθόνικον. Κύριε, φύλαττε αὐτὸν εἰς πολλὰ ἔτη».