ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 41-56) 29 Ὀκτω­βρί­ου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 41-56)
29 Ὀκτω­βρί­ου 2017

Σύμ­φω­να μὲ τὴ δι­δα­σκα­λία τοῦ ἀπο­στό­λου Παύ­λου, ἀγα­πη­τοί μου ἀδελ­φοί, ἡ ζωὴ τοῦ χρι­στι­α­νοῦ ἀπο­τε­λεῖ πρᾶ­γμα πα­ρά­δο­ξο. Προ­κα­λεῖ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη λο­γι­κὴ σή­με­ρα ἡ ἐμ­πει­ρία καὶ ὁμο­λο­γία του, ὅταν γρά­φει «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι, ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χρι­στός». Ἐσω­τε­ρι­κὸ ὅμως χα­ρα­κτηρι­στι­κὸ γνώ­ρι­σμα τῆς ζωῆς τοῦ χρι­στι­α­νοῦ εἶ­ναι ἡ διὰ τοῦ βα­πτί­σμα­τος πνευ­μα­τι­κὴ ἀνα­γέν­νη­ση καὶ ἐξω­τε­ρι­κὸ χα­ρα­κτηρι­στι­κό της ἡ ἀγά­πη καὶ ἡ τα­πεί­νω­ση.

Αὐτὰ ἀκρι­βῶς τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ δι­α­πι­στώ­νου­με στὰ ἀνα­φε­ρό­με­να πρό­σω­πα τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς. Ὁ ἴδι­ος ὁ Χρι­στός, ὡς ἀρ­χέ­τυ­πη εἰ­κό­να καὶ πα­ρά­δει­γμα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, προ­σφέ­ρει τὸ μέ­τρο ποὺ ὀφεί­λου­με νὰ τη­ροῦ­με, ὥστε νὰ δι­και­ο­λο­γεῖ­ται καὶ ἡ προ­σω­νυ­μία τοῦ χρι­στι­α­νοῦ στὸ πρό­σω­πό μας. Ὁ Χρι­στός, μετὰ τὸ θαῦ­μα τῆς θε­ρα­πεί­ας τοῦ δαι­μο­νι­σμέ­νου στὴ χώρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν, πο­ρευ­ό­ταν στὸ σπί­τι τοῦ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γου Ἰα­εί­ρου, γιὰ νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴ δω­δε­κά­χρο­νη ἑτοι­μο­θά­να­τη θυ­γα­τέ­ρα του. Ἐνῷ βρι­σκό­ταν καθ᾽ ὁδὸν ἀκο­λου­θού­με­νος ἀπὸ πλή­θη ἀν­θρώ­πων, τὰ ὁποῖα «συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν», κά­ποια γυ­ναί­κα, ἡ ὁποία ὑπέ­φε­ρε ἀπὸ αἱ­μορ­ρα­γία ἐπὶ δώ­δε­κα χρό­νια, κα­τά­φε­ρε νὰ Τὸν πλη­σι­ά­σει καὶ δι­α­κρι­τι­κὰ νὰ ἀγ­γί­ξει τὴν ἄκρη τῶν ἐν­δυ­μά­των του. «Καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔστη ἡ ρύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς», ὅμως, ἡ ἐνέρ­γειά της δὲν δι­έ­λα­θε τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ ὁποῖ­ος ἐρώ­τη­σε ποι­ὸς Τὸν εἶχε ἀγ­γί­ξει.

Τὸ ἐρώ­τη­μα τοῦ Χρι­στοῦ αὐ­θόρ­μη­τα προ­κά­λε­σε τὴν λο­γι­κὴ τῶν γύρω του καὶ τὴν ἀπο­ρία τῶν μα­θη­τῶν του. «Τό­σος κό­σμος Σὲ πε­ρι­βάλ­λει, Κύ­ριε, ἀσφυ­κτι­κά. Ὁ ἕνας σπρώ­χνει τὸν ἄλλο καὶ Σὲ πι­έ­ζουν. Σὲ ἀγ­γί­ζουν ἀπὸ παν­τοῦ καὶ Σὺ ρω­τᾶς ποι­ὸς Σὲ ἄγ­γι­ξε;»
Στ’ ἀλή­θεια πα­ρά­ξε­νο τὸ ἐρώ­τη­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν τὴν ἄφη­σε νὰ δι­α­φύ­γει τῆς προ­σο­χῆς κα­νε­νός, ὅπως ἡ ἴδια ἤθε­λε, ἀλλὰ τὴ φέρ­νει στὸ κέν­τρο καὶ τὴ φα­νε­ρώ­νει γιὰ πολ­λὲς αἰ­τί­ες. Ὁ ἱε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος δί­νει τὴν δική του ἐρ­μη­νεία γι­αυ­τό. Πρῶ­τα, λέει, δι­α­λύ­ει τὸν φόβο τῆς γυ­ναί­κας, γιὰ νὰ μὴν τὴν ἐνο­χλεῖ ἡ συ­νεί­δη­σή της, σὰν νὰ ἔχει κλέ­ψει τὴ χάρη καὶ ζεῖ σὲ ἀγω­νία. Δεύ­τε­ρον τὴν βγά­ζει ἀπὸ τὴν πλά­νη της, ποὺ νο­μί­ζει ὅτι πέ­ρα­σε ἀπα­ραί­τη­τη καὶ τρί­τον πα­ρου­σι­ά­ζει σ’ ὅλους τὴν πί­στη της, ὁμο­λο­γῶν­τας τὴν θαυ­μα­τουρ­γι­κὴ ἐπέμ­βα­ση τῆς φι­λαν­θρω­πί­ας τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ τὴν μι­μη­θοῦν καὶ οἱ ἄλ­λοι.

Αὐ­τὴν ἀκρι­βῶς τὴν τα­πεί­νω­σή της ἐπαι­νεῖ καὶ προ­βάλ­λει. Δέ­χε­ται ἡ γυ­ναί­κα ἀδι­α­μαρ­τύ­ρη­τα ὅτι τῆς συμ­βαί­νει, χω­ρὶς νά με­τρᾶ τὸν ἑαυ­τό της, τὸ θέ­λη­μά της, ὑπο­μέ­νου­σα ἀκό­μη σχό­λια καὶ χα­ρα­κτη­ρι­σμοὺς ἀλλὰ καὶ ἀμ­φι­σβη­τή­σεις τῆς στά­σης της.

Δυ­στυ­χῶς ἡ ση­με­ρι­νὴ ἐπο­χὴ δι­α­κρί­νε­ται γιὰ τὸ ἀκρι­βῶς ἀν­τί­θε­το. Οἱ ἄν­θρω­ποι δὲν δέ­χον­ται κου­βέν­τα ἀπὸ κα­νέ­να, δὲν ἀνέ­χον­ται οὔτε τὴν κα­λό­πι­στη κρι­τι­κὴ σὲ ὅ,τι κά­νουν καὶ λένε. Ἡ αὐ­το­προ­βο­λὴ καὶ ἡ ἀνά­δει­ξη τοῦ προ­σω­πι­κοῦ ἀλά­θη­του ἔχουν κα­θι­ε­ρω­θεῖ ὡς τὰ ἰδε­ώ­δη τῆς ἐπο­χῆς. Ὁ κα­θέ­νας αἰ­σθά­νε­ται ἀλάν­θα­στος καὶ ἀλ­λοί­μο­νο σὲ αὐ­τὸν ποὺ θὰ τὸν ἐλέγ­ξει. Καὶ ἔτσι πο­ρεύ­ον­ται οἱ ἄν­θρω­ποι στὴ ζωή τους, μὲ ἐγω­ι­σμὸ καὶ αὐ­τάρ­κεια, χω­ρὶς νὰ αἰ­σθά­νον­ται ὅτι χρει­ά­ζον­ται τὴ συμ­βου­λὴ τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἡ ζωὴ τοῦ χρι­στι­α­νοῦ ὅμως δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι τέ­τοια. Ἡ θε­ά­ρε­στη τα­πεί­νω­ση γί­νε­ται σὲ κάθε ἐπο­χὴ ὁ μα­γνή­της ποὺ μα­γνη­τί­ζει τὸ ἔλε­ος καὶ τὴν ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «τα­πεινοῖς δί­δω­σι χά­ριν».

Αὐτὴ ἡ ἀρε­τὴ θὰ γί­νε­ται πάν­το­τε ἀπὸ μέ­ρους μας τὸ δυ­να­τό­τε­ρο καὶ σω­τή­ριο ἄγ­γι­γμα τοῦ ἱμα­τί­ου τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ μᾶς κά­νει ἀπο­δέ­κτες τῶν θε­ρα­πευ­τι­κῶν του ἐνερ­γει­ῶν. Ἀμήν.