ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρκ. β΄ 1-12) 4 Μαρ­τίου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΜΑΡΤΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρκ. β΄ 1-12)
4 Μαρ­τίου

Τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα μᾶς δι­δά­σκει ἀ­φε­νὸς τὴ δύ­ναμη τῆς πί­στης πρὸς τὴ θε­ό­τητα τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀ­φε­τέ­ρου τὴν προ­θυ­μία καὶ τὸν ζῆλο τῶν κα­τοί­κων τῆς Κα­περ­να­ούμ, ὥ­στε νὰ ἀ­κού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἐνῷ ὁ Χρι­στός, εὑ­ρι­σκό­με­νος μέσα σὲ ἕνα σπίτι, δί­δα­σκε τὸ πλῆ­θος ποὺ εἶχε μα­ζευ­τεῖ, προ­σέγ­γι­σαν τὸν χῶρο κά­ποιοι ἄν­θρω­ποι, οἱ ὁ­ποῖοι με­τέ­φε­ραν ἕνα πα­ρά­λυτο. Ἐξ αἰ­τίας τοῦ πλή­θους, ὅ­μως, δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ προσεγ­γί­σουν τὸν Κύ­ριο, γι’ αὐτὸ καὶ βρῆ­καν ἕνα πρω­τό­τυπο τρόπο νὰ τὸν πλη­σι­ά­σουν· ἄ­νοι­ξαν τρύπα στὴ στέγη τοῦ σπι­τιοῦ καὶ ἀπὸ ἐ­κεῖ κα­τέ­βα­σαν τὸ κρεβ­βάτι στὸ ὁ­ποῖο βρι­σκό­ταν ὁ πα­ρά­λυ­τος. Βλέ­πον­τας ὁ Χρι­στὸς τὴ με­γάλη πί­στη καὶ τὴν προ­θυ­μία τοῦ πα­ρα­λύ­του καὶ τῶν συ­νο­δῶν του, τοὺς προ­σέ­φερε τὸ ζη­τού­μενο, λέ­γον­τας: «Τέ­κνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τίαι σου».

Ἔτσι ὁ πα­ρά­λυ­τος τῆς Κα­περ­να­οὺμ γεύ­ε­ται τὴν ἀ­νε­κτί­μητη δω­ρεὰ τοῦ Θεοῦ˙χάρη στὴ με­γάλη του πί­στη ἕλ­κυσε τὸ ἔ­λεος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀπαλ­λά­χθηκε τόσο ἀπὸ τὴ σω­μα­τικὴ ἀ­σθέ­νεια ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ με­γάλο βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τίας. Εἶ­ναι ὄν­τως γε­γο­νὸς ὅτι πολ­λὲς φο­ρὲς ἡ ἁ­μαρ­τία ἔ­χει ἄμεσο ἀν­τί­κτυπο καὶ στὴ σω­μα­τική μας ὑ­γεία. Γι’᾿αὐτὸ καὶ ὁ Χρι­στὸς συγ­χω­ρεῖ καὶ θε­ρα­πεύει κατ’ ἀρ­χὰς τὸ αἴ­τιο, δη­λαδὴ τὴν ἁ­μαρ­τία, ὥ­στε νὰ φτά­σει στὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα, τὴ σω­μα­τικὴ ἴ­αση τοῦ πα­ρα­λύ­του.

Κά­ποιοι ἀπὸ τοὺς ἐ­κεῖ πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους γραμ­μα­τεῖς ἀν­τέ­δρα­σαν καὶ θε­ώ­ρη­σαν τὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ: «Τέ­κνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τίαι σου» ὡς μέγα σκάν­δαλο. Αὐ­τοί -πολὺ σω­στὰ βέ­βαια- πί­στευαν ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μπο­ρεῖ νὰ συγ­χω­ρεῖ ἁ­μαρ­τίες. Ὡς γνῶ­στες τοῦ Ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ Νό­μου γνώ­ρι­ζαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅ­πως κατὰ πρῶ­τον τὸν εἶχε δι­α­κη­ρύ­ξει ὁ Ἠ­σα­ΐας: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἐ­ξα­λεί­φων τὰς ἀ­νο­μίας σου ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ» καὶ ἔ­πειτα ὁ Μι­χαίας: «Ὁ Θεὸς ἐ­πι­στρέ­ψει καὶ οἰ­κτει­ρή­σει ἡ­μᾶς, κα­τα­δύ­σει τὰς ἀ­δι­κίας ἡ­μῶν καὶ ἀ­πορ­ρι­φή­σον­ται εἰς τὰ βάθη τῆς θα­λάσ­σης, πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τίας ἡ­μῶν».

Τὸ σφάλμα τῶν γραμ­μα­τέων ἐν­το­πί­ζε­ται στὸ ὅτι γνώ­ρι­ζαν μὲν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σουν τὴν ἐκ­πλή­ρωσή του στὸ πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀρ­νοῦν­ταν τὴ θε­ό­τητα τοῦ Χριστοῦ. Συ­νε­πῶς κάθε Του ἐ­νέρ­γεια, ἀ­πο­τε­λοῦσε σκάν­δαλο γι’᾿αὐ­τούς. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ λό­γος ποὺ ἡ Ἐκ­κλη­σία μας πολὺ σοφὰ ὅ­ρισε γιὰ τὴ ση­με­ρινὴ ἡ­μέρα, ὡς ἀ­πο­στο­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­πό­σπα­σμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑ­βραί­ους Ἐπι­στολὴ τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου. Σὲ αὐτὸ το­νί­ζε­ται ἡ ἀ­νω­τε­ρό­τητα τοῦ Χρι­στοῦ σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀγ­γέ­λους καὶ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἡ θε­ό­τητά Του.

Τὸ ἄλλο οὐ­σι­α­στικὸ στοι­χεῖο, τὸ ὁ­ποῖο προ­κύ­πτει ἀπὸ τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­φορᾶ στὴν προ­θυ­μία τῶν ἀν­θρώ­πων νὰ ἀ­κού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Γι’᾿αὐτὸ εἶχε μα­ζευ­τεῖ τόσο πλῆ­θος στὸ σπίτι ποὺ βρι­σκό­ταν ὁ Κύ­ριος. Ὁ ζῆ­λος ἐ­κεί­νων τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πο­τε­λεῖ δι­α­χρο­νικὸ παρά­δει­γμα πρὸς ὅ­λους μας, ὥ­στε καὶ ἐ­μεῖς νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουμε νὰ ἀ­κού­ουμε καὶ νὰ με­λε­τοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Κα­νεὶς ἂς μὴν ἰ­σχυ­ρι­στεῖ ὅτι γνω­ρί­ζει τὴν Ἁ­γία Γραφή. Ὅ­σες φο­ρὲς καὶ νὰ τὰ ἄ­κουσε καὶ ὅ­σες φο­ρὲς νὰ τὰ ἔ­χει δι­α­βά­σει, πάλι θὰ βρί­σκε­ται μακριὰ ἀπὸ τὴν πλήρη κα­τα­νό­ηση τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ ἐκ μέ­ρους μας προ­σε­κτικὴ ἀ­κρό­αση τοῦ κη­ρύ­γμα­τος στοὺς Να­οὺς ἀλλὰ καὶ ἡ με­λέτη τόσο τῆς Ἁ­γίας Γρα­φῆς ὅσο καὶ δι­α­φό­ρων ἐ­ποι­κο­δο­μη­τι­κῶν βι­βλίων. Ἂς μὴ ξε­χνᾶμε ὅτι ὅ­λοι οἱ με­γά­λοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σίας, κα­θὼς καὶ οἱ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὶ συγ­γρα­φεῖς, δὲν ἔ­παυαν ἀπὸ τοῦ νὰ με­λε­τοῦν καὶ νὰ ἐμ­βα­θύ­νουν, ἡ­μέρα καὶ νύ­κτα, στὴν Ἁ­γία Γραφή. Πα­ρόλα αὐτὰ δὲν ἰ­σχυ­ρί­ζον­ταν ὅτι γνώ­ρι­ζαν τὰ πάντα καὶ ἀντ’ αὐ­τοῦ δι­α­κή­ρυσ­σαν τὴν ἄ­γνοιά τους.

Πολὺ πε­ρισ­σό­τερο ἐ­μεῖς ὀ­φεί­λουμε νὰ με­λε­τοῦμε συ­νε­χῶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦτο, δι­ότι ὄν­τως τὸν ἔ­χουμε ἀ­νάγκη. Κα­μμία ἄλλη γνώση δὲν μᾶς εἶ­ναι τόσο ἀ­πα­ραί­τητη. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶ­ναι σχε­τικὰ καὶ ὑ­πο­κεί­μενα στὸ λά­θος καὶ στὴ δι­ά­ψευση, ἐνῷ ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀ­λή­θεια ποὺ αὐτὸς κρύ­βει ἀ­πο­τε­λοῦν τὴν ὁδό, γιὰ νὰ γνω­ρί­σουμε καὶ νὰ κοι­νω­νή­σουμε ἀ­λη­θινὰ μὲ τὸν Χρι­στό. Γέ­νοιτο.