ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄, 31–36) 1 Ὀκτω­βρί­ου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄, 31–36)
1 Ὀκτω­βρί­ου 2017

Στὴ ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ὁ Κύ­ρι­ος ὁμι­λεῖ γιὰ τὴν ἐν­το­λὴ τῆς ἀγά­πης, προ­τρέ­πον­τάς μας νὰ συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε στοὺς συ­ναν­θρώ­πους μας ὅπως ἀκρι­βῶς ἐπι­θυ­μοῦ­με νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται κι αὐ­τοὶ σὲ μᾶς. Εἶ­ναι προ­ϋ­πό­θε­ση, μᾶς λέει, ἂν θέ­λου­με οἱ ἄν­θρω­ποι νὰ μᾶς ἀγα­ποῦν, νὰ μᾶς σέ­βον­ται καὶ νὰ μᾶς συγ­χω­ροῦν, τότε κι ἐμεῖς πρῶ­τοι νὰ συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε ἔτσι.

Ἄν ἀγα­πᾶ­τε, δι­ευ­κρι­νί­ζει, αὐ­τοὺς ποὺ σᾶς ἀγα­ποῦν, ὅπως κά­νουν οἱ ἁμαρ­τω­λοί, καὶ κά­νε­τε καλὸ μόνο σὲ ἐκεί­νους ποὺ σᾶς φέ­ρον­ται καλά, τότε μέσα σας δὲν ὑπάρ­χει ἡ χά­ρις τοῦ Θεοῦ. Ἂν δα­νεί­ζε­τε σ’ ἐκεί­νους ἀπὸ τοὺς ὁποί­ους πε­ρι­μέ­νε­τε νὰ ἔχε­τε ἀπο­λα­βές, ὅπως κά­νουν οἱ ἁμαρ­τω­λοί, τότε ἡ ἀγά­πη γί­νε­ται δο­σο­λη­ψία καὶ ἡ φι­λαν­θρω­πία ἰδι­ο­τέ­λεια. Γι’ αὐτό, πάλι μᾶς προ­τρέ­πει, νὰ ἀγα­πᾶ­τε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ πράτ­τε­τε τὸ ἀγα­θὸ καὶ νὰ δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ πε­ρι­μέ­νε­τε ἀν­τα­πό­δο­ση, καὶ τότε ὁ μι­σθός σας θὰ εἶ­ναι πο­λὺς καὶ θὰ εἶ­σθε γνή­σια παι­διὰ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδι­ος εὐ­ερ­γε­τεῖ ἀκό­μα καὶ τοὺς ἀχά­ρι­στους καὶ πο­νη­ροὺς ἀν­θρώ­πους.

Μὲ τοὺς λό­γους αὐ­τοὺς ὁ Κύ­ρι­ος ἀνα­λύ­ει πρα­κτι­κὰ τὶ ση­μαί­νει ἡ ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον, καὶ τὴν δι­α­στέλ­λει ἀπὸ κάθε ἐνέρ­γεια ποὺ ἀπο­βλέ­πει στὸ συμ­φέ­ρον μας. Ἡ ἀγά­πη δὲν εἶ­ναι γιὰ τὸν Χρι­στὸ μία κί­νη­ση ποὺ ἐξαρ­τᾶ­ται ἀπὸ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τῶν ἄλ­λων γύρω μας, ἀλλὰ ἀν­τλεῖ τὴν κα­τα­γω­γή της καὶ τὴ δύ­να­μή της ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ νέα ἐν­το­λή, ἡ μο­να­δι­κὴ ἐν­το­λὴ τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, εἶ­ναι τὸ «Ἀγα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους», κα­θὼς σ’ αὐτὴ στη­ρί­ζον­ται καὶ ὁ Νό­μος καὶ οἱ Προ­φῆ­τες, καὶ κάθε ἔκ­φρα­ση τῆς ἐν Χρι­στῷ ζωῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύ­ρι­ος δί­νει σαφῆ ἐν­το­λὴ θέ­λον­τας νὰ δι­ε­γεί­ρει τὴν ψυχή μας πρὸς τὴν πρα­γμά­τω­ση τῆς ἀλη­θι­νῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τὸν πλη­σί­ον, μᾶς λέει πὼς ση­μά­δι ὅτι εἴ­μα­στε γνή­σι­οι μα­θη­τές του εἶ­ναι ὄχι ἡ θαυ­μα­τουρ­γία ἀλλὰ ἡ ἀγά­πη. Δὲν ζή­τη­σε ὁ Χρι­στὸς ἀπὸ τοὺς Ἀπο­στό­λους νὰ κά­νουν ση­μεῖα καὶ θαύ­μα­τα, πα­ρό­λο ποὺ ὁ ἴδι­ος τοὺς ἔδω­σε αὐτὴ τὴν δω­ρεὰ καὶ χάρη, ἀλλὰ ταυ­τί­ζει τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον μὲ τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἐπεί­να­σα, μᾶς λέει, καὶ μοῦ δώ­σα­τε νὰ φάω. Καὶ τοῦ­το, ἐπει­δὴ συν­δέ­ε­ται ἡ ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον καὶ ἡ ἀγά­πη πρὸς τὸν Θεό.

Δὲν εἶ­ναι σπά­νιο φαι­νό­με­νο, μέσα στὴν ἀν­θρώ­πι­νη ἀτέ­λεια καὶ ἀδυ­να­μία μας, καὶ ἔχον­τας ἀνάγ­κη νὰ εἰ­σπρά­ξου­με τὴν ἀγά­πη τῶν συ­ναν­θρώ­πων μας, νὰ ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε τὴν ἀγά­πη ὡς μιὰ κί­νη­ση συ­ναι­σθη­μα­τι­κή, ποὺ πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σὲ στε­νὸ κύ­κλο ἀν­θρώ­πων γύρω μας, καὶ συ­χνά με­τα­βάλ­λε­ται ἀνά­λο­γα μὲ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά τους. Ὅμως γιὰ τὸν Χρι­στὸ ἡ ἀγά­πη εἶ­ναι κοι­νω­νία προ­σώ­πων καί, ἐπει­δὴ ὡς κοι­νω­νία προ­σώ­πων καὶ ὡς σχέ­ση ἑνό­τη­τας μὲ τὸν συ­νάν­θρω­πο καὶ μὲ τὸν Θεὸ δὲν μπο­ρεῖ νὰ ὑπάρ­ξει μὲ ὅρους ἰδι­ο­τε­λεῖς, τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της γνώ­ρι­σμα δὲν εἶ­ναι ἡ ἀν­τι­προ­σφο­ρὰ ἀλλὰ ἡ προ­σφο­ρὰ δί­χως ἀν­ταλ­λά­γμα­τα. Πιὸ ἁπλᾶ, ἂν πε­ρι­μέ­νου­με ὅλοι μας πρῶ­τα οἱ ἄλ­λοι νὰ μᾶς φερ­θοῦν μὲ ἀγά­πη, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ πρά­ξου­με ἀνά­λο­γα, τότε μοι­ραῖα οἱ ἄν­θρω­ποι ἀπο­ξε­νω­νό­μα­στε με­τα­ξύ μας, κλει­νό­μα­στε στὴ φυ­λα­κὴ τοῦ ἐγώ μας καὶ ζοῦ­με ἀπὸ τώρα τὴν ἀπο­μό­νω­ση, ποὺ εἶ­ναι ἡ Κό­λα­ση.

Ἡ κοι­νω­νία σή­με­ρα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται, ὅσο ποτέ, ἀπρό­σω­πη, οἱ ἄν­θρω­ποι ὡς μο­νά­δες, ζοῦ­με ἀπο­μο­νω­μέ­νοι, σκυ­θρω­ποί, δί­χως ἐν­δι­α­φέ­ρον γιὰ τὸν πλη­σί­ον, δί­χως πρα­γμα­τι­κὴ ἀγά­πη καὶ χαρὰ μέσα μας.

Ἔξο­δο φυ­γῆς ἀπὸ τὴν κό­λα­ση τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας ἀπο­τε­λεῖ ἡ προ­τρο­πὴ τοῦ Χρι­στοῦ, σή­με­ρα, νὰ πε­ρά­σου­με ἀπὸ τὴν πα­θη­τι­κὴ ἐγω­ι­στι­κὴ στά­ση στὴν ἐνερ­γη­τι­κὴ καὶ πρα­γμα­τι­κὴ ἔκ­φρα­ση τῆς ἀγά­πης, ποὺ προ­σφέ­ρει καὶ προ­σφέ­ρε­ται καὶ θυ­σι­ά­ζε­ται χω­ρὶς ὅρους, ὅπως ἔκα­νε ὁ Ἴδι­ος, φω­τί­ζον­τας τὴν προ­ο­πτι­κὴ τῆς ὄν­τως Ζωῆς καὶ τῆς ἀνά­στα­σης ποὺ χρει­α­ζό­μα­στε. Ἀμήν.