ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ἰ­ωάν. θ΄ 1-38) 13 Μα­ΐου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΜΑΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ἰ­ωάν. θ΄ 1-38)
13 Μα­ΐου 2018

«Ἓν οἶδα, ὅτι τυ­φλὸς ὢν ἄρτι βλέπω».Ἔ­λαμψε στὴ ση­με­ρινὴ Εὐ­αγ­γε­λικὴ πε­ρι­κοπὴ ἡ ἀ­γάπη τοῦ Κυ­ρίου καὶ ἡ παν­το­δυ­να­μία Του. Θε­ρά­πευσε ἕ­ναν ἐκ γε­νε­τῆς τυ­φλό, ἕ­ναν ἀ­όμ­ματο. Ἔ­λαμψε ὅμως καὶ ἡ ἀ­ρετὴ τοῦ θε­ρα­πευ­μέ­νου τυ­φλοῦ, ὁ ὁ­ποῖος ὁ­μο­λό­γησε μὲ ὑ­πο­δει­γμα­τικὸ τρόπο τὴν ἀ­λή­θεια γιὰ τὴ θε­ρα­πεία του καὶ γιὰ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ, ὅσο Τὸν εἶχε γνω­ρί­σει. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀ­φορμὴ ἂς δοῦμε ποιὰ εἶ­ναι τὰ γνω­ρί­σματα τῆς ὁ­μο­λο­γίας τοῦ τυ­φλοῦ καὶ πῶς θὰ μπο­ρέ­σουμε καὶ ἐ­μεῖς νὰ ὁ­μο­λο­γοῦμε θε­ά­ρε­στα τὴν πί­στη μας.

Ἡ ὁ­μο­λο­γία τοῦ τυ­φλοῦ δι­α­κρί­νε­ται πρῶτα-πρῶτα ἀπὸ ἀν­δρεία. Ὁ τυ­φλὸς μὲ θάρ­ρος ὁ­μο­λό­γησε τί εἶχε συμ­βεῖ, χω­ρὶς νὰ φο­βη­θεῖ τοὺς Φα­ρι­σαί­ους καὶ χωρὶς νὰ ὑ­πο­κύ­ψει στὶς πι­έ­σεις τους. Οἱ Φα­ρι­σαῖοι μι­σοῦ­σαν τὸν Κύ­ριο καὶ εἶ­χαν ἀπει­λή­σει ὅτι ὅ­ποιος Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦσε ὡς Μεσ­σία θὰ γι­νό­ταν ἀ­πο­συ­νά­γω­γος. Ἦταν φο­βερὴ τι­μω­ρία νὰ γί­νει κα­νεὶς ἀ­πο­συ­νά­γω­γος. Θὰ λέ­γαμε σή­μερα, δὲν θὰ μπο­ροῦσε νὰ πάει στὴν ἐκ­κλη­σία οὔτε νὰ συμ­με­τά­σχει στὰ ἱ­ερὰ Μυ­στή­ρια, θὰ τὸν κρα­τοῦ­σαν ὅ­λοι σὲ ἀ­πό­σταση σὰν μι­α­σμένο καὶ θὰ τοῦ ἔ­κλει­ναν τὴν πόρτα. Οἱ γο­νεῖς τοῦ πρώην τυ­φλοῦ φο­βή­θη­καν, δὲν ὁ­μο­λό­γη­σανὁ ἴ­διος ἀν­τί­θετα ἔδειξε ἀ­ξι­ο­θαύ­μα­στο θάρ­ρος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέ­χρι τὸ τέ­λος τῆς ἀ­να­κρί­σεως ποὺ τοῦ ἔ­κα­ναν οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Κυ­ρίου.

Ἔδειξε θάρρος, ὄχι ὅμως καὶ θράσος. Ἡ ὁμολογία του ξεχωρίζει καὶ γιὰ τὸ ἀνώτερο ἦθος της. Ἂν καὶ κατάλαβε τὴ δολιότητα τῶν Ἰουδαίων, δὲν θύμωσε οὔτε τοὺς ἤλεγξε. Ἀπαντοῦσε σταθερά, μὲ εὐθύτητα καὶ ἠρεμία. Καὶ ὅταν τὸν χλεύασαν καὶ τὸν ἔδιωξαν, δὲν ἀνταπέδωσε.

Τέ­λος, ἡ ὁ­μο­λο­γία του εἶχε λο­γικὰ ἐ­πι­χει­ρή­ματα. Ὁ συλ­λο­γι­σμός του εἶχε ὡς ἑ­ξῆς: «Ὁ Θεὸς δὲν εἰ­σα­κούει τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Ἰ­η­σοῦς μοῦ ἔ­κανε θαῦμα πρω­το­φα­νές, ποὺ μόνο μὲ τὴ δύ­ναμη τοῦ Θεοῦ μπο­ροῦσε νὰ γί­νει. Ἄρα ὁ Ἰ­η­σοῦς δὲν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς ἀλλὰ ἄν­θρω­πος τοῦ Θεοῦ». Κρυ­στάλ­λινη λογική, στὴν ὁ­ποία οἱ Φα­ρι­σαῖοι δὲν μπό­ρε­σαν νὰ ἀν­τι­τά­ξουν παρὰ μόνο ὕ­βρεις καὶ βία.

Ἂς ἔρ­θουμε ὅ­μως σὲ μᾶς. Πῶς ὁ­μο­λο­γοῦμε τὴν πί­στη μας στὸν Κύ­ριο; Ἡ ἀ­πάν­τηση εἶ­ναι ἁ­πλή. Ὁ­μο­λο­γοῦμε τὴν πί­στη μας, μό­νον ἐὰν τὴν ζοῦμε. Ὁ Κύριος σὲ ἄλλη πε­ρί­πτωση εἶχε πεῖ « ὅ­ποιος μὲ ὁ­μο­λο­γή­σει εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νος μαζί μου » δη­λαδὴ ὁ­μο­λο­γεῖ κα­νεὶς τὸν Χρι­στὸ ὄχι μὲ τὴ δική του δύ­ναμη ἀλλὰ μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς θείας Χά­ρι­τος. Ἀν­τί­στοιχα ὁ τυ­φλὸς ὁ­μο­λό­γησε αὐτὸ ποὺ ἔ­ζησε, ἡ ὁ­μο­λο­γία του ἦ­ταν κα­τά­θεση τῆς ἐμ­πει­ρίας του. Εἶπε «Ἂν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς ὁ Ἰ­η­σοῦς, δὲν τὸ ξέρω. Ἕνα πρά­γμα ξέρω, ὅτι ἤ­μουν τυ­φλὸς καὶ τώρα βλέπω».

Νὰ συν­δε­θοῦμε λοι­πὸν στενὰ μὲ τὸν Κύ­ριο. Νὰ Τὸν γνω­ρί­σουμε ἀ­λη­θινά. Νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουμε νὰ ἑ­νω­νό­μα­στε μαζί Του. Νὰ γί­νει ἡ θεία Κοι­νω­νία τὸ κέν­τρο τῆς ζωῆς μας. Ὅ­ταν γνω­ρί­σουμε τὸν Χρι­στό, τότε ἡ πί­στη μας σ’᾿ Ἐ­κεῖ­νον θὰ γίνει τόσο δυ­νατὴ καὶ ἡ ἀ­γάπη μας τόσο φλο­γερή, ὥ­στε δὲν θὰ μπο­ροῦμε νὰ μὴν Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Δὲν θὰ ἀμ­φι­τα­λαν­τευ­ό­μα­στε προ­κει­μέ­νου νὰ Τὸν ὑ­πε­ρα­σπι­σθοῦμε, ἀ­κόμη κι ἂν μᾶς ἀ­πει­λοῦν μὲ θά­νατο. Ἀ­φοῦ θὰ πο­θοῦμε νὰ ζή­σουν καὶ οἱ ἄλ­λοι τὴ χαρὰ τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζωῆς, αὐ­θόρ­μητα θὰ τὴν ὁ­μο­λο­γοῦμε.

Ὀ­φεί­λουμε οἱ Χρι­στι­α­νοὶ ποὺ ζοῦμε τὸν Χρι­στὸ νὰ ἔ­χουμε τὸ θάρ­ρος νὰ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Τὸ ἔ­χει ἀ­νάγκη ἡ κοι­νω­νία μας, ἡ τόσο ἀ­πο­στα­τη­μένη, στὴν ὁποία ὑ­πάρ­χει τόση ἄ­γνοια καὶ τόση ἐ­χθρό­τητα ἐ­ναν­τίον τῆς Πί­στεως. Ὅ­ποιος ἀν­τέ­ξει νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὸν Χρι­στό, ὅ­ποιος βα­στά­σει τὸ ὄ­νομα τοῦ Χρι­στοῦ, θὰ ὠ­φε­λή­σει πολ­λὲς κα­λο­προ­αί­ρε­τες ψυ­χὲς ποὺ ζοῦν μέσα στὸ σκο­τάδι. Αὐ­τὸς θὰ στη­ρί­ξει καὶ τοὺς ἀ­δύ­να­μους πι­στούς. Θὰ ὑ­πο­στεῖ ἴ­σως τὴν ἀ­πόρ­ριψη ὅ­σων ζοῦν καὶ ἀ­γα­ποῦν τὸ σκο­τάδι. Ἀλλὰ ἂς μὴ φο­βη­θεῖ. Ὁ Κύ­ριος θὰ τοῦ χα­ρί­σει τὸν στέφανο τῆς Βα­σι­λείας Του, Αὐ­τὸς ποὺ στε­φα­νώ­νει ὅ­σους ὑ­πο­φέ­ρουν γιὰ τὴν ἀ­γάπη Του.

Ἀ­μήν.