ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (Ἰ­ωάν. α΄ 29 ‐ 34) 7 Ἰ­α­νου­α­ρίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (Ἰ­ωάν. α΄ 29 ‐ 34)
7 Ἰ­α­νου­α­ρίου 2018

Ἡ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ τοῦ ἁ­γίου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Προ­δρό­μου ἀ­πο­τε­λεῖ τὴ συ­νέ­χεια τῆς χθε­σι­νῆς με­γά­λης ἑ­ορ­τῆς τῆς Βα­πτί­σεως τοῦ Χρι­στοῦ. Γι­ατὶ στὴν εἰ­κόνα αὐ­τοῦ τοῦ γε­γο­νό­τος κεν­τρικὸ πρό­σωπο καὶ κεν­τρικὸ ρόλο ἔ­χει καὶ τὸ πρό­σωπο τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Προ­δρό­μου.

Ἐ­κεῖ, στὴ Βά­πτιση, ἑ­τοι­μά­ζε­ται νὰ βα­πτί­σει τὸν Χρι­στό,·ἐδῶ κη­ρύτ­τει γι’ Αὐ­τὸν· «Με­τα­νο­εῖτε… γι­ατὶ πλη­σί­ασε ἡ Βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν».

Χθὲς ὁ προ­φή­της Ἰ­ω­άν­νης βα­πτί­ζει τόν Μεσ­σία,·ἐδῶ ἑ­τοι­μά­ζει τὴν ὁδὸ γι’ Αὐ­τόν. « Ἔρ­χε­ται μετὰ ἀπὸ ἐ­μένα Ἐ­κεῖ­νος, ποὺ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρό­τε­ρός μου». Στὴ χθε­σινὴ ἑ­ορτὴ ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ἐγ­γί­ζει μὲ δέος τὴν κε­φαλὴ τοῦ Χρι­στοῦ,· στὴ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ ἀ­δυ­να­τεῖ νὰ λύ­σει τὸν ἱ­μάντα τῶν ὑ­πο­δη­μά­των Του. Ἐ­κεῖ τέ­λος, θαυ­μά­ζει τὰ ἀ­νε­ξή­γητα ποὺ λαμ­βά­νουν χώρα μπρο­στά του, ἐδῶ προ­σπα­θεῖ νὰ ἑρ­μη­νεύ­σει τὰ ὁ­ρώ­μενα, κα­θὼς ἀρ­χί­ζουν νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται μέσα στὴν ἀν­θρώ­πινη ἱ­στο­ρία.

«Καὶ ἐ­λά­βαμε χάρη ἐ­πάνω στὴν ἄλλη χάρη καί μετὰ τὴ χάρη τῆς ἀ­φέ­σεως τῶν ἁ­μαρ­τιῶν μας, ἐ­λά­βαμε καὶ τὴν χάρη τῆς υἱ­ο­θε­σίας καὶ τῆς μα­κα­ρίας ζωῆς καὶ ὁ­λο­νὲν προ­στί­θε­ται νέα ὑ­πε­ρά­φθο­νος χάρη σ’ ἐ­κείνη ποὺ προ­η­γου­μέ­νως ἐ­λά­βαμε…», λέ­γει μὲ ἔμ­φαση ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. Ἔτσι, ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Πρό­δρο­μος ἀ­πο­τε­λεῖ κο­ρυ­φαῖο βι­βλικὸ πρό­σωπο, τὸ ὁ­ποῖο ἐγ­κω­μι­ά­στηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ δύο φο­ρές. Πρῶτα, στὴν ἐμ­φά­νιση τοῦ Ἀγ­γέ­λου στὸν πα­τέρα του Ζα­χα­ρία, ποὺ τοῦ ἀ­ναγ­γέλ­λει τὴ γέν­νησή του καὶ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ὅτι «θὰ εἶ­ναι με­γά­λος ἐ­νώ­πιον τοῦ Κυ­ρίου». Καὶ ἡ δεύ­τερη φορὰ στὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ γι᾿ αὐ­τόν, ὅ­ταν ἦ­ταν στὴ φυ­λακή·«Με­ταξὺ τῶν ἀν­θρώ­πων ποὺ γεννήθηκαν μέ­χρι τώρα, με­γα­λύ­τε­ρος κατὰ τὴν ἀ­ξία προ­φή­της ἀπὸ τὸν Ἰ­ω­άννη τὸν βα­πτι­στὴ δὲν εἶ­ναι κα­νείς…».

Οἱ δύο αὐ­τὲς ἐγ­κω­μι­α­στι­κὲς ἀ­να­φο­ρές, ἡ μία στὴν ἀρχὴ καὶ ἡ ἄλλη στὸ τέ­λος τοῦ βίου του, κα­λύ­πτουν ὁ­λό­κληρη τῆν ἁ­γία καὶ ἀ­σκη­τικὴ ζωή του. Σ’ αὐτὴ δὲ τὴ ζωὴ ὁ Προ­φή­της μας ἔρ­χε­ται «μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὴ δύ­ναμη τοῦ προ­φή­του Ἠ­λία», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀγ­γέ­λου, γιὰ νὰ κα­τα­καύ­σει ὅ,τι αἰ­σχρὸ καὶ ἄ­δικο καὶ νὰ ἑ­τοι­μά­σει «εὐ­θείας τὰς τρί­βους…» τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὁ προ­φή­της Ἰ­ω­άν­νης εἶ­ναι ὁ με­γά­λος καὶ τε­λευ­ταῖος τῆς σει­ρᾶς τῶν Προ­φη­τῶν, μὲ τὸν ὁ­ποῖο κλεί­νει ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς Πα­λαιᾶς Δι­α­θή­κης. Αὐ­τὸς δὲ ὁ ἴ­διος εἶ­ναι ἡ ἀρχὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λίου τοῦ Χρι­στοῦ, ὡς ἀγ­γε­λία οὐ­ρά­νια, πι­στο­ποι­ῶν­τας τὴν παγ­κό­σμια ἔ­λευση τοῦ Χρι­στοῦ. Ἔτσι, μ’ αὐ­τὸν ξε­κι­νάει ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. «Ἀρχὴ τοῦ χα­ρο­ποιοῦ μη­νύ­μα­τος περὶ τῆς ἐ­λεύ­σεως εἰς τὸν κό­σμο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ… καὶ ἔ­γινε ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἀρχὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λίου μὲ τὸ νὰ βα­πτί­ζει στὴν ἔ­ρημο καὶ μὲ τὸ νὰ κη­ρύτ­τει βά­πτι­σμα με­τα­νοίας…».

Λι­πό­σαρ­κος, ἐ­ρα­στὴς τῆς ἀ­σκή­σεως καὶ αὐ­τάρ­κης στὴν λι­τό­τητά του, μέσα στὴν ἀ­πό­λυτη ἔν­δεια. Βη­μα­τί­ζει συμ­βο­λι­κῶς, ὡς ἄν­θρω­πος ἄλ­λου κό­σμου, δει­κνύει ἔν­τονα καὶ πα­ρα­στα­τικὰ τὸν Χρι­στό, ὁ ὁ­ποῖος «θὰ βα­πτί­ζει ὅ­λους μας εἰς τὸ δι­η­νε­κὲς μὲ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦμα».

Προ­φή­της τῆς πρα­γμα­τι­κῆς με­τα­νοίας τῆς καρ­διᾶς, ζῶν­τας κα­θη­με­ρι­νῶς στὸ χῶρο τῆς ἐ­ρή­μου καὶ βι­ώ­νον­τας καθ’ ὁ­λο­κλη­ρία τὴν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ, ἔ­χει τὸ δι­καί­ωμα τοῦ ἐ­λέγ­χου τῶν ἀν­θρω­πί­νων ἁ­μαρ­τω­λῶν πρά­ξεων. «Με­τα­νο­εῖτε, γι­ατὶ πλη­σί­ασε ἡ Βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν…».

Ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοί, ὁ Πρό­δρο­μος Ἰ­ω­άν­νης ἑ­τοι­μά­ζει τὴν ὁδὸ Κυ­ρίου καὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτει πὼς ἔρ­χε­ται ἀ­να­ζη­τῶν­τας τὸν πλα­νώ­μενο, αὐ­τὸν ποὺ ἐγ­κα­τέ­λειψε τὴν πα­τρικὴ ἑ­στία καὶ ἀ­νέ­στιος καὶ ξέ­νος πε­ρι­φέ­ρε­ται σὲ χώ­ρους ξέ­νους καὶ ἔ­ρη­μους.

Ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ βα­πτι­στὴς ἦλθε στὸν κό­σμο καὶ ἔ­φυγε ἀπ’ αὐ­τὸν ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἄν­θρω­πος τῆς ἐ­ρή­μου καὶ τῆς ἀ­σκή­σεως, ζῶν­τας τὴ σι­ωπὴ καὶ βι­ώ­νον­τας τὴν ἐ­σω­τε­ρικὴ προ­σευχὴ τῆς καρ­διᾶς, δώ­ρησε τὸν ἑαυ­τόν του σ’ ὅ­λους μας καὶ δί­δαξε πὼς μέσα στὴ σι­ωπὴ καὶ στὴν προ­σευχὴ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ Θεός. Μέσα στήν με­τά­νοια καὶ τὸν αὐ­το­έ­λεγχο βρί­σκουμε τὸ ἄ­νοι­γμα τῶν οὐ­ρα­νῶν. Καὶ μέσα ἀπὸ τὴν καρ­τε­ρία καὶ τὴν ὑ­πο­μονή μας με­γα­λύ­νε­ται τὸ ὄ­νομα τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στικὰ μιᾶς τέ­τοιας προ­σπά­θειας μπο­ροῦμε νὰ αἰ­σι­ο­δο­ξοῦμε γιὰ καλὴ καὶ εὐ­λο­γη­μένη χρο­νιά. Ἀ­μήν.