ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄27-30) 3 Ἰ­ου­νίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ IOYNIOY 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄27-30)
3 Ἰ­ου­νίου 2018

«Μνήμη δι­καίων μετ’ἐγ­κω­μίων» σή­μερα, ἀ­δελ­φοί μου, καὶ μὲ πολὺ σκέψη καὶ δυ­σκο­λία ἀ­πο­φα­σί­ζει κα­νεὶς νὰ μι­λή­σει στοὺς ἀν­θρώ­πους τῆς ἐ­πο­χῆς μας γιὰ τὴν ἁ­γι­ό­τητα, ἀ­φοῦ γιὰ τοὺς πολ­λοὺς ὁ χρι­στι­α­νι­σμὸς ἔ­γινε μόνο μιὰ κοι­νω­νικὴ δύ­ναμη, ἡ Ἐκ­κλη­σία γνω­ρί­ζε­ται ὡς ἕ­νας θε­σμὸς καὶ δι­οι­κη­τικὴ ὀρ­γά­νωση καὶ ἡ ζωή μας ἔμ­πρα­κτα ἀ­να­πο­δο­γυ­ρί­ζει καὶ ἀ­πο­δο­μεῖ τὶς ἀ­ξίες, γιὰ τὶς ὁ­ποῖες ἄλ­λοι κά­ποτε ἀ­νά­λω­σαν καὶ θυ­σί­α­σαν ἀ­κόμα καὶ τὴ ζωή τους.

Ἡ ἁ­γι­ό­τητα ὡς στό­χος καὶ ἡ ἀ­νάγκη ποὺ ἔ­χουν οἱ και­ροί μας νὰ ἀ­πο­κτή­σουν ἁ­γί­ους δὲν μπο­ροῦν νὰ γί­νουν κα­τα­νο­ητά. Θὰ τὸ τολ­μή­σουμε ὅ­μως σήμερα μὲ τὴν εὐ­και­ρία τῆς ἑ­ορ­τῆς «πάν­των τῶν Ἁ­γίων», οἱ ὁ­ποῖοι ἀ­να­δεί­χθη­καν «κα­νό­νες πί­στεως» καί ζῶν­τας εὐ­αγ­γε­λι­κῶς στὸν κό­σμο πέ­τυ­χαν τὴ θέ­ωση καὶ τὴ μα­κα­ρι­ό­τητα.

Ὁ Κύ­ριος δὲν μιλᾶ γιὰ τὴ σω­μα­τικὴ δίψα ἀλλὰ γιὰ τοὺς με­γά­λους καὶ ἀσί­γα­στους πό­θους τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς. Αὐ­τοὺς τοὺς πό­θους τοὺς χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς «δίψα», γιὰ νὰ φα­νε­ρώ­σει πόσο ἔν­το­νοι εἶ­ναι,· δι­ότι ἡ δίψα εἶ­ναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἔν­τονα αἰ­σθή­ματα τοῦ ἀν­θρώ­που, ποὺ πρέ­πει σύν­τομα νὰ ἱ­κα­νο­ποι­η­θεῖ, γιὰ νὰ πα­ρα­μεί­νει ὁ ἄν­θρω­πος στὴ ζωή. Δὲν ἀν­τέ­χει χω­ρὶς νερὸ παρὰ ἐ­λά­χι­στες ἡ­μέ­ρες.

Μέσα ἀπὸ τὴν ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ ἡ Ἐκ­κλη­σία «τιμᾷ τοὺς προ­λα­βόν­τας καὶ προ­τρέ­πει τοὺς πα­ρόν­τας» γιὰ μί­μηση τῶν ἁ­γίων, ἐ­πειδὴ οἱ ἅ­γιοι πα­ρου­σι­ά­ζον­ται ὡς ἐν­δι­ά­με­σοι τύ­ποι γιὰ τὴ μί­μηση τοῦ Χρι­στοῦ. Οἱ ἅ­γιοι εἶ­ναι αὐ­τοὶ ποὺ δι­α­τη­ροῦν ἀ­νοιχτὸ τὸν δρόμο τῆς θε­ώ­σεως καὶ μαρ­τυ­ροῦν γιὰ τὴν πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ μέσα στὸν κό­σμο. Οἱ ἅ­γιοι τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ὡς μι­μη­τὲς τοῦ Χρι­στοῦ, ὑ­πάρ­χουν ὡς πρό­τυπα καὶ δεῖ­κτες ποὺ δὲν προ­βάλ­λουν τὸ δικό τους ἐγώ, ἀλλὰ τὸ ἀ­φα­νί­ζουν, γιὰ νὰ φα­νε­ρω­θεῖ μέσα τους ὁ Χρι­στός. Οἱ ἅ­γιοι ζοῦν στὸν κό­σμο γιὰ τὸν Θεὸ καὶ δι­α­μορ­φώ­νουν τὴν προ­σω­πι­κό­τητά τους σύμ­φωνα μὲ τὸ θέ­λημά Του·«ἅ­γιοι, γί­νε­σθε ὅτι Ἐγὼ ἅ­γιος εἰμί».

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ ἰ­δι­αί­τερα τοῦ Χρι­στι­α­νοῦ, δεν εἶ­ναι στα­τικὴ ἀλλὰ δυ­να­μική. Δὲν εἶ­ναι δου­λικὴ ἀν­τι­γραφὴ ἀλλὰ προ­σω­πικὴ δη­μι­ουρ­γία. Κάθε προ­σω­πική, θε­τικὴ δη­μι­ουρ­γία ὅ­μως προ­ϋ­πο­θέ­τει τὴν ἀν­τι­γραφή. Ἀν­τι­γρά­φον­τας λοι­πὸν τοὺς ἁ­γί­ους μας βρί­σκουμε «τὸ ἴ­διον μέ­γε­θος», ἐ­πα­νερ­χό­μα­στε στὴν κατὰ φύση ζωὴ καὶ μὲ τὴν θρη­σκευ­τικὴ ἑ­ορτή, ποὺ ἀ­πο­τε­λεῖ σπου­δαία πνευ­μα­τικὴ καὶ πο­λι­τι­στικὴ δύ­ναμη, δι­α­σώ­ζουμε τὴν ἰ­δι­αί­τερη φυ­σι­ο­γνω­μία καὶ ταυ­τό­τητά μας, στοι­χεῖα ποὺ μᾶς δι­α­φο­ρο­ποι­οῦν πνευ­μα­τικὰ καὶ πο­λι­τι­στικὰ μέσα στὴν οἰ­κο­γέ­νεια τῶν ἐ­θνῶν.

Κάθε ἑ­ορτὴ ἁ­γίου τῆς Ἐκ­κλη­σίας ἐκ­πέμ­πει ἐ­πί­καιρο μή­νυμα, ἐ­πειδὴ προ­έρ­χε­ται ἀπὸ τὸν Χρι­στὸ τοῦ «χθὲς καὶ σή­με­ρον καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τοῦ Αὐ­τοῦ». Γι’᾿αὐτὸ καὶ μὲ τὴ φράση «πά­λιν καὶ πολ­λά­κις» τοῦ μυ­στη­ρίου τῆς Θείας Εὐ­χα­ρι­στίας, μυ­στα­γω­γεῖ­ται ἡ πνευ­μα­τικὴ προ­κοπὴ τῶν με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σίας καὶ ἡ ἀ­νά­δειξη καὶ προ­βολὴ τῶν ἁ­γίων της. Μέσα ἀπὸ τὴν ἑ­ορτὴ τοῦ κάθε ἁ­γίου ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται πόσο θαυ­μα­στὸς εἶ­ναι ὁ Θεός, ὅ­ταν «ἐ­γείρῃ ἀπὸ γῆς πτω­χὸν καὶ ἀπὸ κο­πρίας ἀ­νυ­ψοῖ πέ­νητα» καὶ ὅτι «οὔκ ἐ­στιν ἐν ἄλλῳ οὐ­δενὶ ἡ σω­τη­ρία». Κέν­τρο λοι­πὸν τῆς ζωῆς τῶν ἁ­γίων καὶ τῆς κάθε ἑ­ορ­τῆς τους εἶ­ναι ὁ «φα­νε­ρω­θεὶς ἐν σαρκὶ Θεὸς» καὶ αὐ­τοὶ μαρ­τυ­ροῦν ὅτι ὁ Χρι­στὸς δὲν εἶ­ναι κάποια νε­κρὴ φυ­σι­ο­γνω­μία τοῦ πα­ρελ­θόν­τος ἀλλὰ «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρ­χό­με­νος, ὁ παν­το­κρά­τωρ». Οἱ ἅ­γιοι ξε­πη­δοῦν σὰν «τοῦ πο­τα­μοῦ τὰ ὁρ­μή­ματα», δι­α­σχί­ζουν τοὺς αἰ­ῶ­νες, δρο­σί­ζουν, πο­τί­ζουν καὶ ξε­δι­ψοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ εὐ­φραί­νουν γῆ καὶ οὐ­ρανό. Ἑ­ορτὴ ἁ­γίων καὶ μί­μηση ἁγίων ση­μαί­νει τιμὴ ἁ­γίων καὶ ἀ­κόμα ὅτι ἡ πνευ­μα­τικὴ προ­κοπή μας, ὡς με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σίας, πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται στὸ μέ­τρο ποὺ ἐ­νερ­γο­ποι­οῦμε τὴν ἔν­ταξή μας σ’᾿ Αὐ­τόν. Μί­μηση τῶν ἁ­γίων μας δὲν ση­μαί­νει ἁ­πλῶς ἐ­πι­στροφὴ στὸ ἱστο­ρικὸ πα­ρελ­θὸν τῆς πα­ρου­σίας ἐ­κεί­νων οὔτε με­τα­φορά τους ὡς ἀρ­χαι­ο­λο­γι­κῶν θη­σαυ­ρῶν στὸ πα­ρὸν καὶ στὸ μέλ­λον ἀλλὰ ἀ­πο­δοχὴ τῆς πα­ρου­σίας τους ὡς με­λῶν τοῦ ἑ­νι­αίου Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀ­πο­ποί­ηση, ἀ­πο­μά­κρυνση ἀπὸ τὴν πο­λύ­τροπη ἁ­μαρ­τία. Οἱ χρι­στι­α­νι­κὲς ἑ­ορ­τὲς καὶ ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι εἶ­ναι τὰ γε­φύ­ρια ποὺ μᾶς συν­δέ­ουν μὲ τὸ χθὲς τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζωῆς καὶ ὅ­σοι ἀπὸ μᾶς λη­σμο­νοῦμε καὶ δεν τὸ ἀ­ξι­ο­ποι­οῦμε δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ στε­ρι­ώ­σουμε τὰ γεφύ­ρια ποὺ θὰ μᾶς ὁ­δοι­πο­ρή­σουν στὸ μα­κά­ριο αὔ­ριο.

Ἡ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτή «πάν­των τῶν Ἁ­γίων» ἂς γί­νει ἀ­φε­τη­ρία πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­νε­φο­δι­α­σμοῦ καὶ ἡ­ρω­ϊ­κῶν ἀ­πο­φά­σεων. Ἂς προ­σευ­χη­θοῦμε θερμὰ νὰ ἀ­να­δει- χθοῦμε καὶ ἐ­μεῖς, μὲ τὶς ἱ­κε­σίες τους, μι­μη­τές τους «κατὰ τὸν κα­λέ­σαντα ἡ­μᾶς ἅ­γιον» καὶ νὰ γί­νουμε «τέ­λειοι ὥ­σπερ ὁ πα­τὴρ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς», δι­ότι μό­νον τότε δοξά­ζε­ται τὸ ὄ­νομα τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ ἀπὸ᾿τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ μετα­βά­λον­ται οἱ ἑ­ορ­τές τῶν ἁ­γίων σὲ φά­ρους ποὺ φω­τί­ζουν καὶ λε­ω­φό­ρους θεώ­σεως ποὺ δεί­χνουν τὸν Θεό.