ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ἰωαν. δ΄ 5-42) 6 Μα­ΐου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΜΑΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ἰωαν. δ΄ 5-42)
6 Μα­ΐου 2018

«Ὃς ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ δι­ψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα».

Μὲ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Κύριος, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, διακονεῖ τὴ σωτηρία αὐτῆς τῆς τραυματισμένης ψυχῆς, τὴν ὁποία συνάντησε στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, στὸ πρόσωπο τῆς ἁμαρτωλῆς Σαμαρείτιδας γυναίκας. Τῆς ἀποκαλύπτει μεγάλες ἀλήθειες. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τῆς εἶπε ὅτι ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δίνει Ἐκεῖνος, δὲν θὰ διψάσει ποτὲ πιά. Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Κύριος καὶ γιατί μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὴν ἱκανοποιήσει.Μὲ αὐ­τὸν τὸν λόγο ὁ Κύ­ριος, ὅ­πως ἀ­κού­σαμε στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, δι­α­κο­νεῖ τὴ σω­τη­ρία αὐ­τῆς τῆς τραυ­μα­τι­σμέ­νης ψυ­χῆς, τὴν ὁ­ποία συ­νάν­τησε στὸ φρέαρ τοῦ Ἰ­α­κώβ, στὸ πρό­σωπο τῆς ἁ­μαρ­τω­λῆς Σα­μα­ρεί­τι­δας γυ­ναίκας. Τῆς ἀ­πο­κα­λύ­πτει με­γά­λες ἀ­λή­θειες. Με­ταξὺ τῶν ἄλ­λων τῆς εἶπε ὅτι ὅ­ποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δί­νει Ἐ­κεῖ­νος, δὲν θὰ δι­ψά­σει ποτὲ πιά. Ἂς δοῦμε λοι­πὸν ποιὰ εἶ­ναι ἡ δίψα τοῦ ἀν­θρώ­που στὴν ὁ­ποία ἀ­να­φέ­ρε­ται ὁ Κύ­ριος καὶ γι­ατί μόνο Ἐ­κεῖ­νος μπο­ρεῖ νὰ τὴν ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει.

Ὁ Κύ­ριος δὲν μιλᾶ γιὰ τὴ σω­μα­τικὴ δίψα ἀλλὰ γιὰ τοὺς με­γά­λους καὶ ἀσί­γα­στους πό­θους τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς. Αὐ­τοὺς τοὺς πό­θους τοὺς χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς «δίψα», γιὰ νὰ φα­νε­ρώ­σει πόσο ἔν­το­νοι εἶ­ναι,· δι­ότι ἡ δίψα εἶ­ναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἔν­τονα αἰ­σθή­ματα τοῦ ἀν­θρώ­που, ποὺ πρέ­πει σύν­τομα νὰ ἱ­κα­νο­ποι­η­θεῖ, γιὰ νὰ πα­ρα­μεί­νει ὁ ἄν­θρω­πος στὴ ζωή. Δὲν ἀν­τέ­χει χω­ρὶς νερὸ παρὰ ἐ­λά­χι­στες ἡ­μέ­ρες.

Καὶ ποιοὶ εἶ­ναι αὐ­τοὶ οἱ πό­θοι τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς ποὺ ζη­τοῦν ὁ­πωσ­δή­ποτε ἱ­κα­νο­ποί­ηση; Εἶ­ναι ὁ πό­θος γιὰ ἀ­φθαρ­σία καὶ ἀ­θα­να­σία. Λυ­πᾶ­ται ὁ ἄνθρω­πος γιὰ τὴ φθορὰ ποὺ βλέ­πει νὰ κυ­ρι­αρ­χεῖ στὸν πα­ρόντα κό­σμο καὶ κυρίως γιὰ τὴ φθορὰ στὸ σῶμα του: ποὺ ἀρ­ρω­σταί­νει, ποὺ γερνᾶ, καὶ τὸ χει­ρό­τερο, ποὺ πε­θαί­νει. Ὁ ἄν­θρω­πος δὲν δη­μι­ουρ­γή­θηκε γιὰ τὸν θά­νατο ἀλλὰ γιὰ τὴν αἰ­ώ­νια ζωή. Γι’᾿αὐτὸ ἀ­πο­στρέ­φε­ται τὸν θά­νατο, συγ­κλο­νί­ζε­ται ἀπὸ τὸν θά­νατο. Δὲν θέ­λει νὰ πε­θά­νει.

Πο­θεῖ ἐ­πί­σης τὴν τε­λει­ό­τητα καὶ μά­λι­στα τὴν τε­λει­ό­τητα στὴν ἀ­ρετή. Θέ­λει νὰ εἶ­ναι τέ­λειος σὲ ὅλα, ἄ­μεμ­πτος, κα­θα­ρὸς ἀπὸ κάθε ἀ­τέ­λεια, ἀπὸ κάθε ἐ­λάτ­τωμα. Ἐ­πι­θυ­μεῖ νὰ ἔ­χει ἀκατη­γό­ρητη συ­νεί­δηση. Ἀ­γαπᾶ τὴν ἀ­ρετή, τὴν θαυ­μά­ζει. Θέ­λει νὰ νὰ ἀ­να­δει­χθεῖ, νὰ δο­ξα­σθεῖ. Δι­ψάει τὴ χαρά, τὴν εὐ­τυ­χία.

Πό­θοι δι­ά­φο­ροι τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς. Ποιὸς ὅ­μως μπο­ρεῖ νὰ τοὺς ἱκα­νο­ποι­ή­σει;

Μόνο ὁ Χρι­στὸς ξε­διψᾶ τὸν ἄν­θρωπο.

«Ἡ δίψα τῶν ἀν­θρω­πί­νων ψυ­χῶν», γρά­φει ὁ ἅ­γιος Νι­κό­λαος ὁ Κα­βά­σι­λας, «ἀ­πεί­ρου δεῖ­ταί τι­νος ὕ­δα­τος». Ἡ δίψα τῆς ἀν­θρώπι­νης ψυ­χῆς χρει­ά­ζε­ται κά­ποιο νερὸ ποὺ νὰ μὴν τε­λει­ώ­νει ποτέ, νὰ εἶ­ναι ἄ­πειροαὐ­τὸς ὁ κό­σμος μὲ ὅλα τὰ ἀ­γαθά του εἶ­ναι πε­πε­ρα­σμέ­νος, ἔ­χει ὅ­ρια, πῶς μπο­ρεῖ νὰ ἐ­παρ­κέ­σει; Καὶ αὐτὸ τὸ ἄ­πειρο νερὸ εἶ­ναι ἡ θεία Χά­ρις, ὁ Θεὸς κοι­νω­νού­με­νος. Μόνο ὁ Θεὸς μπο­ρεῖ νὰ ξε­δι­ψά­σει τὸν ἄν­θρωπο, ὁ Θεὸς ὁ ἄ­φθαρ­τος, ὁ ἀ­θά­να­τος, ποὺ ἔ­χει κάθε τε­λει­ό­τητα σὲ ἄ­πειρο βα­θμό, ὁ μό­νος Ἅ­γιος, ἡ πηγὴ κάθε ἀ­γα­θοῦ.

Γι’᾿αὐτὸ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐ­νην­θρώ­πησε, γιὰ νὰ ὁ­δη­γή­σει τὸν ἄν­θρωπο στὸ Θεό, γιὰ νὰ σβή­σει τὴν ἀν­θρώ­πινη δίψα, ποὺ τε­λικὰ δὲν εἶ­ναι παρὰ ἕ­νας πό­θος: ὁ πό­θος γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὸν Χρι­στό. Δι­ότι ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι δη­μι­ουρ­γη­μέ­νος «κατ’ εἰ­κόνα» καὶ «καθ’᾿ὁ­μοί­ω­σιν» Θεοῦ. Ἔ­χει θε­ϊκὰ γνω­ρί­σματα καὶ εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νος, ἄν τὸ θε­λή­σει, νὰ γί­νει θεός – τί­ποτε λι­γό­τερο! Ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­χει ἔμ­φυτη τὴν ἀ­να­ζή­τηση τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι «ὁ μό­νος ἐ­πι­θυ­μη­τός, οὗ τυ­χοῦ­σιν οὐκ ἔνι ζη­τεῖν πε­ραι­τέρω», γρά­φει πάλι ὁ ἅ­γιος Νι­κό­λαος ὁ Κα­βά­σι­λας. Εἶ­ναι ὁ μό­νος ποὺ ἐ­πι­θυ­μεῖ ἡ ἀν­θρώ­πινη ψυχή. Κι ὅ­σοι Τὸν βροῦν δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ζη­τή­σουν τί­ποτε ἄλλο στὴ ζωή τους. Στα­μα­τοῦν τὴν ἀ­γω­νι­ώδη ἀ­να­ζή­τηση. Ἀ­να­παύ­ον­ται πλή­ρως. Εἶ­ναι αὐτὸ ἀ­κρι­βῶς ποὺ εἶπε σή­μερα στὴ Σα­μα­ρεί­τιδα ὁ Κύ­ριος «οὐ μὴ δι­ψήσῃ εἰς τὸν αἰ­ῶνα».

Ἆ­ραγε κα­τα­λα­βαί­νουμε αὐτὰ τὰ λό­για τοῦ Κυ­ρίου; Ὅ­ποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δί­νει ὁ Κύ­ριος ξε­διψᾶ τε­λείως. Τὸ ζοῦμε αὐτό; Ἂν ναί, εἴ­μα­στε μα­κά­ριοι· κι ἂς τρέ­ξουμε σὰν τὴ Σα­μα­ρεί­τιδα νὰ ὁ­δη­γή­σουμε κι ἄλ­λες ψυ­χὲς στὴν πηγὴ τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ νε­ροῦ. Ἂν ὄχι, ἂς μὴν ἀ­πο­γο­η­τευ­θοῦμε. Δόξα τῷ Θεῷ, ξέρουμε ποῦ θὰ ξε­δι­ψά­σουμε. Νὰ ἀ­γω­νι­σθοῦμε φι­λό­τιμα. Καὶ θὰ βροῦμε ὁπωσ­δή­ποτε τὸν Χρι­στό· ἢ μᾶλ­λον Ἐ­κεῖ­νος θὰ μᾶς βρεῖ, θὰ μᾶς ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ καὶ θὰ μᾶς ξε­δι­ψά­σει. Αὐ­τὸς ποὺ εἶ­ναι ἀ­κού­ρα­στος νὰ ἀ­γαπᾶ καὶ νὰ κα­τα­δι­ώ­κει τὴν κάθε ψυχή, γιὰ νὰ τῆς χα­ρί­σει «τὸ ὕ­δωρ τὸ ἀλ­λό­με­νον εἰς ζωὴν αἰ­ώ­νιον».

Ἀ­μήν.