ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 22-34) 29 Ἰ­ου­λίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 22-34)
29 Ἰ­ου­λίου 2018

Μιὰ χα­ρα­κτη­ρι­στικὴ ἐ­ναλ­λαγὴ τόλ­μης καὶ φό­βου, ἐμ­πι­στο­σύ­νης καὶ δι­στα­γμοῦ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στὴν πε­ρι­πέ­τεια τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πέ­τρου μέσα στὴν τα­ρα­γμένη θά­λασσα τῆς Γε­ννη­σα­ρέτ, τὴν ὁ­ποία πε­ρι­γρά­φει τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα. Πρό­κει­ται γιὰ ψυ­χο­λο­γία τυ­πικὰ ἀν­θρώ­πινη, ποὺ μᾶς βο­ηθεῖ νὰ κα­τα­νο­ή­σουμε καὶ ἐ­μεῖς κάτι πε­ρισ­σό­τερο ἀπὸ τὴν πνευ­μα­τική μας προ­σω­πικὴ πε­ρι­πέ­τεια.

Τὸ πρῶτο μέ­ρος τῆς Πε­ρι­κο­πῆς εἶ­ναι μιὰ στι­γμὴ αὐ­θόρ­μη­της πί­στεως. Ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, πλημ­μυ­ρι­σμέ­νος ἀπὸ ἀ­φο­σί­ωση καὶ ἐμ­πι­στο­σύνη, ζη­τάει νὰ ἔρ­θει ὅσο τὸ δυ­νατὸ συν­το­μό­τερα κοντὰ στὸν Χρι­στό. «Κύ­ριε, ἂν εἶ­σαι Σύ, τότε δῶσε μου δι­α­ταγὴ νὰ ἔρθω κοντὰ Σου πάνω στὰ νερά». Τότε ἡ σκέψη τοῦ Πέ­τρου ἦ­ταν ἐ­πί­μονα στραμ­μένη στὸν Χρι­στό.

Ἕνα ἄλλο στοι­χεῖο εἶ­ναι ἡ τόλμη ποὺ ἀ­να­πτύσ­σε­ται μέσα σ’ αὐ­τὴν τὴν ἐμ­πι­στο­σύνη. Ἀ­νά­μεσα στὸν μα­θητὴ καὶ στὸν Δι­δά­σκαλο ὑ­πάρ­χουν τρι­κυ­μι­σμένα κύ­ματα. Ἀλλὰ ἡ ἐ­σω­τε­ρικὴ βε­βαι­ό­τητα τοῦ Πέ­τρου δὲν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀπὸ ἐ­ξω­τε­ρικὰ στοι­χεῖα. Ἐ­κεῖνο ποὺ βα­ρύ­νει δὲν εἶ­ναι ἡ φουρ­τούνα ἀλλὰ ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ποὺ βρί­σκε­ται κοντά του. Ὅ­ποιος ἀ­τε­νί­ζει στα­θερὰ τὸ πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­ποιος εἶ­ναι ἕ­τοι­μος νὰ Τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει, νὰ συ­σταυ­ρω­θεῖ μὲ τὸν Χρι­στό, εἶ­ναι σὲ θέση νὰ βα­δί­σει πάνω στὶς πιὸ ἀμ­φί­βο­λες, ἀβέ­βαιες καὶ στὶς πιὸ ρευ­στὲς κα­τα­στά­σεις, ἀ­κόμη καὶ πάνω στὰ ὕ­δατα.

Ἕνα τρίτο στοι­χεῖο εἶ­ναι ὅτι ὁ Πέ­τρος ζη­τεῖ συγ­κα­τά­θεση. «Κέ­λευ­σόν με πρός σε ἐλ­θεῖν ἐπὶ τὰ ὕ­δατα». Δός μου τὴν ἄ­δεια, δός μου τὴν συγ­κα­τά­θεσή Σου, τὴ δι­α­ταγὴ νὰ ἔρθω κοντὰ Σου. Καὶ τὰ πιὸ τολ­μηρὰ πνεύ­ματα πρέ­πει πάντα νὰ ζη­τοῦν τὴ συγ­κα­τά­θεση τοῦ Χρι­στοῦ στὰ σχέ­διά τους καὶ νὰ περι­μέ­νουν τὸ «ἐλθὲ» τοῦ Κυ­ρίου. Ἔτσι δεί­χνουν, ὄχι ἁ­πλῶς ὅτι ἔ­χουν ἐμ­πι­στο­σύνη στὸν Χρι­στό, ἀλλὰ ὅτι ἐ­ξαρ­τοῦν τὸ πᾶν ἀπὸ Ἐ­κεῖ­νον, ὅτι δὲν τολ­μοῦν νὰ προ­χω­ρή­σουν χω­ρὶς τὴ δική Του εὐ­λο­γία.

Στὴν πρώτη πε­ρί­πτωση ὁ Πέ­τρος εἶχε ἕνα ζων­τανὸ δι­ά­λογο μὲ τὸν Δι­δά­σκαλο. Ἄ­κουσε τὸν Ἰ­η­σοῦ νὰ λέει: «Θαρ­σεῖτε, ἐγὼ εἶ­μαι, μὴ φο­βᾶ­στε». Τότε ὁ μα­θη­τὴς τοῦ ζή­τησε νὰ πάει κοντά Του. Περ­πα­τῶν­τας στὰ κύ­ματα, δι­α­κό­πτε­ται αὐτὴ ἡ ζων­τανὴ ἐ­πι­κοι­νω­νία καὶ ἀρ­χί­ζει ἕ­νας πα­ρά­ξε­νος, μυ­στι­κός, σι­ω­πη­λὸς δι­ά­λο­γος μὲ τὸν ἰ­σχυρὸ ἄ­νεμο, μὲ τὰ στοι­χεῖα τῆς φύ­σεως. Ἔτσι τὸ κέν­τρο βά­ρους τῆς προ­σο­χῆς του με­τα­το­πί­ζε­ται πρὸς τὸν κίν­δυνο τὸν ὁ­ποῖο δι­α­τρέ­χει καὶ αὐ­το­νό­ητα ἡ ἰ­σορ­ρο­πία χά­νε­ται.

Ἀ­δελ­φοί μου, ὁ Πέ­τρος δὲν ἀ­φέ­θηκε στὰ κύ­ματα νὰ τὸν ρου­φή­ξουν. Στὴν πιὸ κρί­σιμη στι­γμὴ τῆς προ­σπά­θειάς του κραύ­γασε «Κύ­ριε σῶ­σον με».

Ἡ κραυγή του αὐτὴ συμ­πυ­κνώ­νει γιὰ μᾶς τὰ αἰ­σθή­ματα συν­τρι­βῆς καί με­τά­νοιας ποὺ ἔ­στω καὶ τὴν τε­λευ­ταία στι­γμὴ πρέ­πει νὰ ἔ­χουμε, γιὰ νὰ εὐθυ­γραμ­μί­ζε­ται καὶ νὰ ἰ­σορ­ρο­πεῖ καὶ πάλι ἡ πο­ρεία μας πρὸς τὸν Χρι­στό.Ἀ­μήν.