ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιβ΄ 19-21) 19 Νοεμβρίου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017

Ὁ Χρι­στὸς μὲ μιὰ σύν­το­μη πα­ρα­βο­λή, ἀγα­πη­τοί μου ἀδελ­φοί, μᾶς πα­ρου­σι­ά­ζει σή­με­ρα τὴ ζωὴ ἑνὸς πλου­σί­ου, τὸν ὁποῖο ὁ Ἴδι­ος χα­ρα­κτη­ρί­ζει ἄφρο­να. Καὶ ἦταν πρά­γμα­τι ἄφρων ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός, ἐπει­δὴ πέ­ρα­σε ὅλη του τὴ ζωὴ προ­σκολ­λη­μέ­νος στὰ πλού­τη του, ἐνῷ τε­λι­κὰ πέ­θα­νε, πρὶν προ­λά­βει νὰ τὰ ἀπο­λαύ­σει.

Ἀξί­ζει λοι­πὸν νὰ δοῦ­με γι­α­τί ἡ ἐπι­δί­ω­ξη ἀπο­κτή­σε­ως ἐπί­γει­ων ἀγα­θῶν καὶ μά­λι­στα πολ­λῶν εἶ­ναι ἀφρο­σύ­νη.

Πρῶ­τον, δι­ό­τι γε­μί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο μὲ ἄγ­χος καὶ ἀγω­νία. Αὐ­τοὶ ποὺ ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται μόνο γιὰ τὰ ὑλι­κὰ ἀγα­θὰ καὶ τὶς ἀπο­λαύσεις, νο­μί­ζουν ὅτι μὲ τὸν τρό­πο αὐτὸ θὰ χα­ροῦν τὴ ζωή τους. Ἡ ἀλή­θεια ὅμως εἶ­ναι ἐν­τε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κή.

Ἂς δοῦ­με τὸν πλού­σιο τῆς Πα­ρα­βο­λῆς. Τὴν ἐξαι­ρε­τι­κὴ εὐ­φο­ρία καὶ τὴν πλού­σια σο­δειά του ἀκο­λού­θη­σαν βα­σα­νι­στι­κὲς σκέ­ψεις καὶ ἀγω­νι­ώ­δεις μέ­ρι­μνες, «Τί ποι­ή­σω;» ἔλε­γε. Καὶ στὴ συ­νέ­χεια ἡ πλε­ο­νε­ξία του τὸν ὁδή­γη­σε σὲ μιὰ ἀπό­φα­ση ποὺ τὸν πε­ρι­έ­πλε­ξε σέ με­γα­λύ­τε­ρες πε­ρι­πέ­τει­ες. Ἀπο­φά­σι­σε νὰ γκρε­μί­σει τὶς ἀπο­θῆ­κες του καὶ νὰ κτί­σει με­γα­λύ­τε­ρες, γιὰ νὰ ἐξα­σφα­λί­σει τὰ ὑπάρ­χον­τά του. Στ’ ἀλή­θεια, πό­σες φα­σα­ρί­ες, ἔξο­δα, πο­νο­κε­φά­λους, προ­βλή­μα­τα καὶ ἐν­τά­σεις προ­κά­λε­σε αὐτὴ ἡ ἀπό­φα­σή του; Κάτι πα­ρό­μοιο συμ­βαί­νει μὲ κάθε ἄν­θρω­πο ποὺ μπαί­νει στὴ λο­γι­κὴ τῆς κα­τα­ναλω­τι­κῆς ζωῆς. Ἀρ­χί­ζει ἕνα ἀστα­μά­τη­το κυ­νή­γι χρη­μά­των μὲ ὅλα τὰ μέσα, χω­ρὶς νὰ ἡσυ­χά­ζει. Ἂν μά­λι­στα σὲ αὐτὰ προ­σθέ­σου­με τὴν ἀγω­νία τῆς κλο­πῆς τους, ποὺ τὸν δι­α­κα­τέ­χει, ἢ ἀκό­μη τὴν ἀπώ­λειά τους ἀπὸ οἰ­κο­νο­μι­κὴ κρί­ση, τότε εὐ­κο­λό­τε­ρα κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅτι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ζεῖ μο­νί­μως στὴν ἀβε­βαι­ό­τη­τα καὶ στὴν ἀγω­νία. Κάτω ἀπὸ αὐ­τὲς τὶς συν­θῆ­κες πῶς εἶ­ναι δυ­να­τὸν κα­νεὶς νὰ ἀπο­λαύ­σει τὰ ἀγα­θά του;

Δεύ­τε­ρον, δι­ό­τι ἠ ψυχὴ ὡς πνεῦ­μα δὲν χορ­ταί­νει μὲ ὑλι­κὰ ἀγα­θά. Οἱ πό­θοι της εἶ­ναι βα­θύ­τε­ροι καὶ ἄπει­ροι καὶ μόνο ὁ ἄπει­ρος καὶ τέ­λει­ος Θεὸς μπο­ρεῖ νὰ τὴν ἱκα­νο­ποι­ή­σει. Γι­’ αὐ­τὸ καὶ αὐτὴ ἐν­στι­κτω­δῶς δι­ψά­ει τὴν ἕνω­σή της μὲ τὸν Θεό. Τί­πο­τα ἄλλο δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὴν ἱκα­νο­ποι­ή­σει οὐ­σι­α­στι­κὰ παρὰ μόνο τὸ «ὄν­τως ἐφε­τόν» πρό­σω­πο τοῦ Κυ­ρί­ου.

Τρί­τον, δι­ό­τι ὁ ἄν­θρω­πος λη­σμο­νεῖ τὸν θά­να­το. Τὸ πιὸ δι­α­κριτὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ τῆς ἀφρο­σύ­νης τῶν ὑλι­στῶν εἶ­ναι ἡ πε­ποί­θη­ση ὅτι τὰ πλού­τη τους θὰ τὰ ἔχουν δι­αρ­κῶς μαζί τους. Τὸν θά­να­το οὔτε ποὺ τὸν σκέ­πτον­ται. Αὐτὸ ἀκρι­βῶς ἔπα­θε κι ὁ δυ­στυ­χὴς πλού­σι­ος τῆς Πα­ρα­βο­λῆς, ὁ ὁποῖ­ος ἐνῷ ὀνει­ρευ­ό­ταν ἀνέ­σεις καὶ ἀπο­λαύ­σεις, τὸν ἐπι­σκέ­φθη­κε ὁ θά­να­τος. Τότε ἄκου­σε ἀπὸ τὸ στό­μα τοῦ Δι­καιοκρί­του Κυ­ρί­ου « Ἀνό­η­τε ἄν­θρω­πε, ὅλα αὐτὰ ποὺ ἑτοί­μα­σες, ποῦ θὰ πᾶνε;».

Ἀδελ­φοί μου,

πολ­λοὶ ἄν­θρω­ποι πέ­φτουν κα­θη­με­ρι­νὰ στὴν ἴδια πα­γί­δα, ἐπει­δὴ πι­στεύ­ουν ὅτι τὰ χρή­μα­τα καὶ τὰ κτή­μα­τα μπο­ροῦν οἱ ἴδι­οι νὰ τὰ δι­α­χει­ρί­ζον­ται, ὡς δικά τους, χω­ρὶς ποτὲ νὰ τὰ ἀπο­χω­ρι­στοῦν. Δὲν σκε­πτό­μα­στε ὅτι, ὅπως ὅταν γεν­νη­θή­κα­με δὲν εἴ­χα­με τί­πο­τα, ἔτσι κι ὅταν φεύ­γου­με δὲν μπο­ροῦ­με νὰ πά­ρου­με μαζί μας τί­πο­τα. Δὲν εἶ­ναι ἀφρο­σύ­νη λοι­πὸν νὰ ἀγω­νι­οῦ­με καὶ νὰ κο­πι­ά­ζου­με γιὰ πρά­γμα­τα ποὺ εἶ­ναι ἐπί­γεια καὶ φθαρ­τά;

Ζοῦ­με σὲ μιὰ κοι­νω­νία ποὺ προ­βάλ­λει τὸ χρῆ­μα καὶ τὴν ὕλη ὡς προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιὰ τὴν εὐ­τυ­χία τοῦ ἀν­θρώ­που. Δὲν ὑπάρ­χει ὅμως με­γα­λύ­τε­ρη ἀφρο­σύ­νη ἀπὸ τὸ νὰ στη­ρί­ζε­ται κα­νεὶς στὴν ὕλη.

Κερ­δι­σμέ­νοι ζοῦν σ’ αὐ­τὸν τὸν κό­σμο ὅσοι τὰ δι­α­χει­ρί­ζον­ται πρὸς ὄφε­λος καὶ τῶν ἄλ­λων, ἐξα­σφα­λί­ζον­τας ἔτσι θη­σαυ­ροὺς ποὺ ἀπο­τε­λοῦν γιὰ τοὺς ἴδι­ους τὴν κα­λύ­τε­ρη ἐπέν­δυ­ση καὶ γιὰ τὸ αἰ­ώ­νιο μέλ­λον. Ἀμήν.