ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 27-39) 22 Ὀκτω­βρί­ου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 27-39)
22 Ὀκτω­βρί­ου 2017

Τὴν τρα­γι­κὴ πραγ­µα­τι­κό­τη­τα τῆς ἐπιρ­ρο­ῆς τοῦ σα­τα­νᾶ στὴ ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ἀλλὰ καὶ τὴ δυ­να­τό­τη­τα ἀπε­λευ­θέ­ρω­σης ἀπὸ τὸ κακὸ, ποὺ πα­ρέ­χει πάν­τα ἡ πα­ρου­σία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή µας, ἀπο­κα­λύ­πτει ἡ ση­µε­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Λου­κᾶς ἀνα­φε­ρό­µε­νος στὸ γε­γο­νὸς τῆς µετάβα­σης τοῦ Κυ­ρί­ου στὴ χώρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν καὶ τῆς συ­νάν­τη­σε­ώς του µὲ ἄν­δρα «ὃς εἶχε δαι­µό­νια ἐκ χρό­νων ἱκα­νῶν», δι­α­πι­στώ­νει τὸ δι­α­βρω­τι­κὸ καὶ κα­τα­στρε­πτι­κὸ ρόλο τῶν δαι­µο­νι­κῶν δυ­νά­µε­ων στὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος µέσα στοὺς αἰ­ῶ­νες, ἀλλὰ πα­ράλ­λη­λα φα­νε­ρώ­νει τὴν κα­τα­λυ­τι­κὴ ἐξου­σία ποὺ ἔχει ὁ Χρι­στὸς κατὰ τοῦ δι­α­βό­λου. Εἶ­ναι ἀνάγ­κη νὰ ὑπο­γραµ­µί­σου­µε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ἀλή­θεια ὅτι ἡ Ἐκ­κλη­σία, ὅταν κά­νει λόγο στὸν σύγ­χρο­νο κόσ­µο γιὰ τὸν δαί­µο­να καὶ τὶς δυ­νά­µεις του, δὲν πα­ρα­πέµ­πει τὸν ὀρ­θο­λο­γι­στὴ ἄν­θρω­πο νὰ ψά­ξει στὶς τε­ρα­τό­µορ­φες πα­ρα­στά­σεις ἄλ­λων ἐπο­χῶν, γιὰ νὰ τὸν ἐκ­φο­βί­σει, ἀλλὰ ἀπευ­θύ­νε­ται µὲ σκο­πὸ νὰ τὸν βο­η­θή­σει νὰ ἀνι­χνεύ­σει µέσα ἀπὸ τὰ γε­γο­νὸ­τα τῆς ζωῆς του τὴν κρυ­πτό­µε­νη πα­ρου­σία καὶ ἐπέµ­βα­σή του, το­νί­ζον­τας πα­ράλ­λη­λα τὴν πα­ρή­γο­ρη ἀλή­θεια ὅτι ὁ Κύ­ρι­ος ἦλθε «ἵνα κα­ταρ­γή­σῃ τὸν τὸ κρά­τος ἔχον­τα τοῦ θα­νά­του, τοῦτ’ ἔστι τὸν δι­ά­βο­λον». Εἶ­ναι ἀδι­αµ­φι­σβή­τη­τη πραγ­µα­τι­κό­τη­τα πὼς ζοῦ­µε σὲ µιὰ ἐπο­χή, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄν­θρω­πος κοµ­πά­ζει γιὰ τὸ ἐπί­πε­δο τοῦ πο­λι­τισ­µοῦ του, γιὰ τὴν πο­λύ­πλευ­ρη ἐπι­στη­µο­σύ­νη του, γιὰ τὰ ἐπι­τεύγ­µα­τα τῆς τε­χνο­λο­γί­ας του, γιὰ τὰ κα­το­χυ­ρω­µέ­να δι­και­ώ­µα­τά του, καὶ ὁπωσ­δή­πο­τε γιὰ τὴν ἀσύ­δο­τη ἐλευ­θε­ρία του καὶ τὴν ἀσύλ­λη­πτη δυ­να­τό­τη­τά του σὲ κάθε το­µέα τῆς ζωῆς. Στὸν κόσ­µο αὐτὸ ὁ λό­γος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σή­µε­ρα περὶ δαι­µο­νί­ων ξε­νί­ζει, προ­κα­λεῖ, ἀµ­φι­σβη­τεῖ­ται, πα­ρα­πέµ­πον­τας σὲ σκο­τα­διστι­κὸ πα­ρελ­θόν.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, τὰ σκλη­ρὰ πε­ρι­στα­τι­κὰ τοῦ κα­θη­µε­ρι­νοῦ ἀβί­ω­του πλέ­ον βίου µας, δη­λα­δὴ ἡ ἀπου­σία τῆς ἀν­θρω­πι­ᾶς, ἡ ἔλ­λει­ψη τῆς ἀγά­πης, ἡ ἀπο­κα­θή­λω­ση τῶν ἰδε­ω­δῶν, τὸ ἀνα­πο­δο­γύ­ρισ­µα τῶν ἀξι­ῶν, τὸ γκρέ­µισ­µα τῶν θεσ­µῶν, ἡ ἀπο­τυ­χία τῶν πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κῶν µας συ­στη­µά­των, ἡ δι­ά­λυ­ση τῆς οἰ­κο­γέ­νει­ας, ἡ ἐπί­µο­νη ἄρ­νη­ση τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν νο­μι­μο­ποί­η­ση καὶ θε­ώ­ρη­ση κάθε ἁμαρ­τί­ας καί δι­α­στρο­φῆς ὡς ἀν­θρω­πί­νου δι­και­ώ­μα­τος, µᾶς βο­η­θοῦν νὰ ἐν­το­πί­σου­µε τὴ δι­α­βρω­τι­κὴ πα­ρέµ­βα­ση τοῦ προ­αι­ώ­νι­ου ἐχθροῦ τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ τῆς ζωῆς, δη­λα­δὴ τοῦ δι­α­βό­λου. Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὴ ἡ ἀνα­φο­ρὰ τῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς στὸ ἀλ­λοι­ω­µέ­νο ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο τοῦ δαι­µο­νισ­µέ­νου μὲ τὴν δι­ά­θε­ση ἐπίδει­ξης τῆς γυµ­νό­τη­τας, τὴν ἔλ­λει­ψη µέ­τρου, τὴν ἀπρο­θυ­µία κοι­νω­νι­κότη­τας, τὸν πόθο πα­ρα­µο­νῆς σὲ σκο­τει­νοὺς καὶ δυ­σώ­δεις τό­πους, τὴν ἀφη­νι­ασ­µέ­νη δύ­να­µη, ὥστε νὰ σπά­ζει ἀκό­µη καὶ ἁλυ­σί­δες, τὴν θο­ρυ­βώ­δη ἐµ­φά­νι­ση, τὴν µα­νι­ώ­δη ἐπί­θε­ση καὶ τέ­λος τὸν φόβο τοῦ δαί­µο­να νὰ ἀν­τι­κρύ­σει τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ.

Σή­µε­ρα ποὺ μὲ σκο­πι­μό­τη­τα πο­λε­μεῖται καί γε­λι­ο­ποι­εῖ­ται ἡ πί­στη στὴν ὕπαρ­ξη τοῦ σα­τα­νᾶ ἀπὸ τοὺς δῆ­θεν προ­ο­δευ­τι­κοὺς ποὺ ἀπο­κλεί­ουν ἐπι­στη­µο­νι­κῶς (!!!) τὴν µε­θο­δεία τοῦ δι­α­βό­λου, ποι­ὸς ἀμ­φι­σβη­τεῖ ὅτι δὲν ὑφί­σταν­ται στὴν πο­λι­τισ­µέ­νη, κατὰ τὰ ἄλλα, κοι­νω­νία µας τὰ ἴχνη τῶν ἔρ­γων του µὲ κύ­ρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ τὶς κα­θη­με­ρι­νὲς συµ­πε­ρι­φο­ρὲς ἀναρ­χικῶν, τρο­µο­κρα­τῶν, δο­λο­φό­νων, ἀπα­τε­ώ­νων, βι­α­στῶν, ἐµ­πό­ρων ναρ­κω­τικῶν καὶ ὅλων ὅσοι ἐρ­γά­ζον­ται γιὰ τὴν ἐπι­κρά­τη­ση τοῦ κα­κοῦ καὶ τὴν δι­ά­σπα­ση κάθε δυ­να­τῆς κοι­νω­νί­ας προ­σώ­πων;

Ἡ Θε­ο­λο­γία τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας µας, θε­µε­λι­ω­µέ­νη στὴν ἁγι­ο­γρα­φι­κὴ µαρ­τυ­ρία καὶ στὴν Πα­τε­ρι­κὴ σο­φία, δί­νει πει­στι­κὲς ἐρ­µη­νεῖ­ες γιὰ ὅσα συµ­βαί­νουν, γνω­ρί­ζον­τάς µας πὼς τὰ δαι­µό­νια εἶ­ναι προ­σω­πι­κὲς ὑπάρ­ξεις τοῦ πνευ­µα­τι­κοῦ κόσ­µου µὲ συ­νεί­δη­ση καὶ ἐλευ­θε­ρία. Μᾶς δι­δά­σκει ἐπί­σης ὅτι τὸ κακὸ προ­ϋ­πο­θέ­τει ὑπευ­θυ­νό­τη­τα, ἐπει­δὴ δὲν εἶ­ναι αὐ­θύ­παρ­κτο, δὲν εἶ­ναι δη­λα­δὴ ἀφη­ρη­µέ­νη πραγ­µα­τι­κό­τη­τα ἀλλὰ καρ­πὸς ἐλεύ­θε­ρης πρά­ξης καὶ ἀπο­τέ­λεσ­µα συ­νει­δη­τοῦ σκο­ποῦ. Γι­’αὐ­τὸ καὶ σκο­πός του ἔκτο­τε ἔγι­νε ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ ἔργο του ἡ δι­ά­σπα­ση τῆς κοι­νω­νί­ας του µὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συ­νάν­θρω­πο.

Τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας µας ἀνα­φέ­ρε­ται σὲ πολ­λὲς πε­ρι­πτώ­σεις, κατὰ τὶς ὁποῖ­ες ὁ δι­ά­βο­λος ἐπι­δι­ώ­κει τὴν προ­σω­ρι­νὴ ἢ καὶ τὴν αἰ­ώ­νια ἐξόν­τω­ση τοῦ πλάσ­µα­τος τοῦ Θεοῦ. Ἀνέ­λα­βε, ἐπί­σης, τόν ρόλο τοῦ ὑπο­βο­λέα τοῦ κα­κοῦ στὴν ἐλεύ­θε­ρη συ­νεί­δη­ση καὶ δι­ά­θε­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, µι­σῶν­τας τὴν ἁρ­µο­νία, τὴν ὀµορ­φιὰ καὶ τὴν τάξη τοῦ φυ­σι­κοῦ κόσ­µου. Ὅµως οἱ ἐνέρ­γει­ές του, οἱ σκο­ποί του καὶ οἱ δυ­νά­µεις του κα­τα­λύ­ον­ται ἀπὸ τὴν πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῶν ἁγί­ων του. Τὸ ἔργο αὐτὸ τοῦ Χρι­στοῦ κατὰ τῶν δαι­µο­νι­κῶν δυ­νά­µε­ων συ­νε­χί­ζει στὸν κόσ­µο ἡ Ἐκ­κλη­σία, ὡς τὸ πα­ρα­τει­νό­µε­νο στὴν ἱστο­ρία ἀνα­στη­µέ­νο σῶµα του. Μέσα στὸ πνευ­µα­τι­κὸ αὐτὸ ἐρ­γα­στή­ριο ὁ Θεὸς ἐπι­στρα­τεύ­ει τοὺς ἁγί­ους του, οἱ ὁποῖ­οι δι­ε­ξά­γουν ἀό­ρα­το πό­λε­µο κατὰ τοῦ δι­α­βό­λου.

Ἀδελ­φοί µου, ὁ πι­στὸς ἄν­θρω­πος µπο­ρεῖ νὰ δι­α­σώ­σει καὶ νὰ δι­α­φυ­λά­ξει τὴν ὕπαρ­ξή του συ­νει­δη­τὰ καὶ ἐλεύ­θε­ρα μόνο μέσα στὸ Σῶµα τοῦ Χρι­στοῦ, δη­λα­δὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅπου ὑπερ­νι­κᾶ­ται ἡ δι­ά­σπα­ση καὶ βι­ώ­νε­ται ἡ ἑνό­τη­τα μέσα στὴν Θεία Λει­τουρ­γία μὲ πα­ράλ­λη­λη ἄσκη­ση ἔρ­γων εὐ­ποι­ΐ­ας καὶ τὴν δι­α­κο­νία τῆς ἀγά­πης. Γέ­νοι­το.