ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ (Μτθ. α΄ 1-25) 24 Δε­κεμ­βρί­ου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ (Μτθ. α΄ 1-25)
24 Δε­κεμ­βρί­ου 2017

Βρι­σκό­μα­στε στὴν πα­ρα­μο­νὴ τῆς με­γά­λης καὶ οἰ­κου­με­νι­κῆς ἑορ­τῆς τῶν Χρι­στου­γέν­νων. Αὔ­ριο ἑορ­τά­ζου­με τὴν ἐγ­κό­σμια πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ μὲ τὴ γέν­νη­σή του στὴ Βη­θλε­ὲμ, καὶ εἴ­μα­στε μάρ­τυ­ρες τῆς ἐπι­φα­νεί­ας τοῦ Θεοῦ. Ὁλό­κλη­ρη ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα μὲ δι­ά­φο­ρους τρό­πους, ἄμε­σα ἢ ἔμ­με­σα, ἑορ­τά­ζει τὰ Χρι­στού­γεν­να.

Ἀνα­τρέ­χον­τας στὸ ἱερὸ κεί­με­νο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ματ­θαί­ου στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο, στε­κό­μα­στε ἀκρι­βῶς στὸ ση­μεῖο ποὺ ὁ ἱε­ρὸς συγγρα­φέ­ας μᾶς πε­ρι­γρά­φει τὸ γε­γο­νὸς τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Ματ­θαῖ­ος ξε­κι­νά­ει νὰ κα­τα­γρά­φει τὸ γε­γο­νὸς μὲ ἕνα λιτὸ καὶ ἁπλὸ τρό­πο. Τόσο λιτὸ καὶ τόσο ἁπλό, λὲς καὶ πε­ρι­γρά­φει κάτι συ­νη­θι­σμέ­νο καὶ κα­θη­με­ρι­νό, ἀν­θρώ­πι­νο. Λὲς καὶ τέ­τοια γε­γο­νό­τα συμβαί­νουν πολ­λὲς φο­ρές.

Αὐ­τὸς ὅμως ὁ λι­τὸς καὶ ἁπλὸς τρό­πος ἐκ­φρά­ζει τὸ γνή­σιο καὶ τὸ αὐ­θεν­τι­κό, τὸ δί­χως ἀν­θρώ­πι­νη ἐπέμ­βα­ση γε­γο­νός, ποὺ κα­τα­γρά­φε­ται δί­χως προ­σπά­θεια ἀλ­λοι­ώ­σε­ως τῆς ἀλή­θει­ας. Δὲν ἔχει ἀν­θρώ­πι­νες ἐπεμ­βά­σεις οὔτε πα­χιὰ καὶ ἀνού­σια λό­για. Γι­α­τὶ ὅλα αὐτὰ εἶ­ναι ψεύ­τι­κα καὶ ἀπα­τη­λά.

Ἀνε­πι­τή­δευ­τος ἡ πε­ρι­γρα­φή,· γνή­σια καὶ αὐ­θεν­τι­κὴ ἡ πα­ρου­σί­α­ση, δί­χως ὄχλη­ση καὶ ἀλ­λοί­ω­ση τοῦ πε­ρι­ε­χο­μέ­νου τῶν γε­γο­νό­των.

Ἄς πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τὴν πε­ρι­γρα­φὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ματ­θαί­ου ποὺ γρά­φει: «ὅταν ἡ μη­τέ­ρα τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ Μα­ρία, μνη­στεύ­τη­κε τὸν Ἰω­σήφ, προ­τοῦ συγ­κα­τοι­κή­σουν, βρέ­θη­κε ἡ Μα­ρία ἔγ­κυ­ος μὲ τὴ δη­μι­ουρ­γι­κὴ ἐπε­νέρ­γεια τοῦ ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος». Στὸν προ­βλη­μα­τι­σμὸ δὲ τοῦ δι­καί­ου Ἰω­σὴφ μπρο­στὰ στὸ γε­γο­νὸς τῆς κυ­ή­σε­ως τῆς Θε­ο­τό­κου, πα­ρεμ­βαί­νει ὁ Ἄγ­γε­λος, ποὺ τὸν πλη­ρο­φο­ρεῖ γιὰ τὴν ἐπέμ­βα­ση τοῦ ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἔτσι ἀπο­δέ­χθη­κε τὸ Θεῖο θέ­λη­μα ὁ δί­και­ος Ἰω­σήφ καὶ πα­ρέ­λα­βε στὸ σπί­τι του τὴ Θε­ο­τό­κο Μα­ρία. Αὐτὴ δὲ ἐγέν­νη­σε τὸν μο­νά­κρι­βο υἱό της καὶ τοῦ δό­θη­κε τὸ ὄνο­μα Ἰη­σοῦς.

Δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε ἴσως πιὸ λιτὰ καὶ πιὸ ἁπλᾶ νὰ πε­ρι­γρα­φεῖ ἕνα τόσο ση­μαν­τι­κὸ γε­γο­νός, δη­λα­δὴ ἡ Θε­ϊ­κὴ πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο.

Ὁ ἱε­ρὸς Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς το­νί­ζει μὲ σα­φή­νεια ὅτι ἡ κύ­η­ση τῆς Θε­ο­τόκου Μα­ρί­ας ἦταν ἀπὸ τὴ δη­μι­ουρ­γι­κὴ ἐπε­νέρ­γεια τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος. Δὲν χω­ρεῖ λοι­πὸν καμ­μία ἀμ­φι­βο­λία πὼς ὁ Χρι­στὸς γεν­νι­έ­ται ἀπὸ τὴ Θε­ο­τό­κο ὡς ἄν­θρω­πος καὶ μὲ τὴν ἐπέμ­βα­ση τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος ἀπο­κα­λύ­πτε­ται ἡ Θε­ό­τη­τά Του.

Ἀνα­λο­γι­ζό­με­νοι τὸ μέ­γι­στο καὶ ἀνε­πα­νά­λη­πτο γε­γο­νὸς τῆς Γεννή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ, αἰ­σθα­νό­μα­στε πὼς εἶ­ναι ἀν­θρω­πί­νως ἀδύ­να­το νὰ κα­τα­γρα­φεῖ τὸ φαι­νό­με­νο. Πόσο λίγα καὶ πόσο ἀδύ­να­μα εἶ­ναι τὰ ἀν­θρώπινα λό­για, ὅταν ἀνα­φέ­ρον­ται σὲ θε­ϊ­κὰ γε­γο­νό­τα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, πόσο με­γά­λη συγ­κα­τά­βα­ση θε­ϊ­κὴ νὰ χω­ρέ­σει τὸ μέ­γε­θός της στὰ ἀν­θρώ­πι­να μέ­τρα. Ἀδει­ά­ζει ὁ Χρι­στὸς τό με­γα­λεῖο Του καὶ κα­τε­βά­ζει τὴν οὐ­ρά­νια δόξα Του, γιὰ νὰ συγ­κα­τοι­κή­σει μὲ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη μι­κρό­τη­τα, προ­ε­τοι­μά­ζον­τας μὲ τὴ δική Του κά­θο­δο τὴ δική μας ἄνο­δο καὶ τὴ συμ­με­το­χὴ στὴν οὐ­ρά­νια Βα­σι­λεία Του.

Ὁ ἱε­ρὸς ὑμνω­δὸς τῆς ἑορ­τῆς τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ ἐκ­φρά­ζεται ποι­η­τι­κὰ γιὰ τὸ γε­γο­νὸς καὶ δι­α­τυ­πώ­νει τὰ ἐρω­τή­μα­τά του, ποὺ δὲν μπο­ροῦν ἀν­θρω­πί­νως νὰ ἀπαν­τη­θοῦν. Λέει λοι­πόν: «Ἐκεῖ­νος ποὺ δὲν χω­ρά­ει που­θε­νά, πῶς χώ­ρε­σε στὴ γα­στέ­ρα; Ἐκεῖ­νος ποὺ βρί­σκε­ται στὴν ἀγ­κα­λιὰ τοῦ Πα­τέ­ρα, τώρα πῶς θὰ χω­ρέ­σει στοὺς κόλ­πους τῆς Μη­τέ­ρας; Αὐ­τὸς ὁ ἄσαρ­κος πῆρε τὴν ἀν­θρώ­πι­νη σάρ­κα καὶ ἔγι­νε γιὰ μᾶς ὁρα­τός, ἔχον­τας ἐπά­νω Του καὶ τὴ θε­ϊ­κὴ καὶ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύση».

Ἀγα­πη­τοὶ ἀδελ­φοί, ἀκού­σα­με ὅλοι τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Ματ­θαῖο νὰ μᾶς ἀνα­φέ­ρει πὼς «ἡ γέν­νη­ση τοῦ Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ ἔγι­νε κατὰ τὸν ἀκό­λουθο τρό­πο». Καὶ στὴ συ­νέ­χεια μᾶς πε­ρι­γρά­φει μὲ τὸν ἀν­θρώ­πι­νο λόγο τὸ κο­σμο­σω­τή­ριο γε­γο­νὸς τῆς Γεν­νή­σε­ως. Τώρα εἶ­ναι ἀναγ­καῖο νὰ συ­νει­δητο­ποι­ή­σου­με πὼς ὁ Χρι­στὸς ποὺ γεν­νᾶ­ται δὲν εἶ­ναι κοι­νὸς ἄν­θρω­πος, δὲν εἶναι ἕνας φι­λό­σο­φος, οὔτε ἕνας σπου­δαῖ­ος δι­δά­σκα­λος μόνο. Δὲν εἶ­ναι πο­λι­τι­κὸς ἡγέ­της οὔτε κοι­νω­νι­κὸς ἐπα­να­στά­της ἢ ἀνα­μορ­φω­τής, ὅπως τὸν χα­ρα­κτη­ρί­ζουν πολ­λοί. Τί­πο­τε δὲν ἦταν ἀπ’ ὅλα᾿ αὐτά. Γεν­νή­θη­κε καὶ εἶ­ναι ἀσυγ­κρί­τως κάτι πολὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρ­χει μέ­τρο σύγ­κρι­σης. Εἶ­ναι ὁ Ἐμ­μα­νου­ήλ, ὁ Θεὸς μαζί μας. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς εἶ­ναι μαζί μας, τότε ὅλοι ἐμεῖς με­τέ­χου­με στὴ δική Του δόξα καὶ τιμή. Αὐτὴ ἡ δυ­να­τό­τη­τά μας δι­και­ο­λο­γεῖ τὸν ἑορ­τα­σμό μας καὶ κά­νει τὴν αὐ­ρι­α­νὴ ἡμέ­ρα ἀλη­θι­νὸ πα­νη­γύ­ρι. ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ.