ΚΥΡΙΑΚΗ IΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ). (Λουκ. ιε΄ 11 ‐ 32) 4 Φε­βρου­α­ρίου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ IΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ). (Λουκ. ιε΄ 11 ‐ 32)
4 Φε­βρου­α­ρίου

Ἡ πα­ρα­βολὴ τοῦ Ἀ­σώ­του, ποὺ ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται σή­μερα, χα­ρα­κτη­ρί­στηκε ὡς τὸ «εὐ­αγ­γέ­λιο τῶν εὐ­αγ­γε­λίων». Δι­ότι, ἂν ὑ­πο­θέ­σουμε ὅτι χα­νό­ταν ὅλη ἡ ὑ­πό­λοιπη δι­δα­σκα­λία τοῦ Χρι­στοῦ, θὰ ἦ­ταν ἀρ­κετὴ καὶ μόνο αὐτὴ ἡ πα­ρα­βολή, γιὰ νὰ μᾶς βε­βαι­ώ­σει ὅτι ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι Θεὸς τῆς ἄ­πει­ρης ἀ­γά­πης καὶ φι­λαν­θρω­πίας. Θὰ ἦ­ταν ἀρ­κετή, γιὰ νὰ πε­ρι­γρά­ψει τὴν ἱ­στο­ρία τῆς ἀ­πο­στα­σίας τοῦ κό­σμου.

Ἡ ἱ­στο­ρία τοῦ νε­ό­τε­ρου υἱοῦ ποὺ ζή­τησε ἀπὸ τὸν πα­τέρα τὸ με­ρί­διό του καὶ ἔ­φυγε μα­κριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι σπα­τα­λῶν­τας τὴν πε­ρι­ου­σία του καὶ «ζῶν ἀ­σώ­τως», ἀ­πο­τυ­πώ­νει μὲ τὸν πλεὸν πα­ρα­στα­τικὸ τρόπο τὴν τρα­γω­δία τοῦ κάθε ἀν­θρώ­που ποὺ ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πα­ρα­δί­δε­ται στὰ ἁ­μαρ­τωλὰ πάθη καὶ τὶς ἐ­πι­θυ­μίες του. Ἡ ἴ­δια ἱ­στο­ρία ὅ­μως φα­νε­ρώ­νει καὶ τὴν ἄ­πειρη ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁ­ποῖος πε­ρι­μέ­νει τή με­τά­νοια καὶ τὴν ἐ­πι­στροφὴ κάθε ἁ­μαρ­τω­λοῦ. Πε­ρι­μέ­νει καὶ τὴ δική μας με­τά­νοια…

Κα­νεὶς δὲν μπο­ρεῖ νά μεί­νει ἀ­συγ­κί­νη­τος, ὅ­ταν ἀ­να­λο­γί­ζε­ται τὴν πολὺ χα­ρα­κτη­ρι­στικὴ εἰ­κόνα τῆς ὑ­πο­δο­χῆς τοῦ Ἀ­σώ­του. Τότε ποὺ ὁ σπλαγ­χνι­κὸς πα­τέ­ρας εἶδε ἀπὸ μα­κριὰ τὸν ἄ­σωτο γιό του νὰ ἐ­πι­στρέ­φει σὲ ἄ­θλια κα­τά­σταση κι ἔ­τρεξε, τὸν ἕ­σφιξε στὴν ἀγ­κα­λιά του καὶ τὸν κα­τα­φι­λοῦσε μὲ στοργή. «Καὶ δρα­μῶν ἐ­πέ­πε­σεν ἐπὶ τὸν τρά­χη­λον αὐ­τοῦ καὶ κα­τε­φί­λη­σεν αὐ­τόν».

Πόσο μᾶς συγ­κι­νεῖ αὐτὴ ἡ ἀ­νοιχτὴ ἀγ­κα­λιὰ τοῦ πα­τέρα!
Τέ­τοια εἶ­ναι ἡ ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ. Μα­κρο­θυ­μεῖ γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τίες μας καὶ πε­ρι­μέ­νει τήν με­τά­νοιά μας. Μᾶς πα­ρέ­χει πολ­λὲς καὶ ποι­κί­λες εὐ­και­ρίες, γιὰ νὰ δι­ορ­θω­θοῦμε. Κι ὅ­ταν δεῖ τὴν δι­ά­θεση καὶ μό­νον ἐ­πι­στρο­φῆς, ἀ­φή­νει νὰ συ­ναν­τή­σουμε τὸ ξε­χεί­λι­σμα τῆς ἀ­γά­πης Του. Μο­λο­νότι φέ­ρουμε ἔν­τονα τοὺς ρύ­πους καὶ τὴν δυ­σω­δία τῆς ἁ­μαρ­τίας, ὁ σπλαγ­χνι­κὸς Πα­τέ­ρας μᾶς ἀγ­κα­λι­ά­ζει καὶ μᾶς κα­τα­φι­λεῖ. Δέ­χε­ται τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γηση καὶ τὴ με­τά­νοιά μας καὶ θυ­σι­ά­ζει τὸ «μό­σχο τὸν σι­τευτό», γιὰ νὰ μᾶς τὸν προ­σφέ­ρει στὴν ἱ­ερὴ τρά­πεζα τῆς Θείας Κοι­νω­νίας. Ὁ Πα­νά­γα­θος Θεὸς μᾶς ἀ­να­γνω­ρί­ζει ὡς ἀ­γα­πη­μένα παι­διά Του καὶ κλη­ρο­νό­μους τῆς Βα­σι­λείας Του. Ἀ­λή­θεια τί ἄλλο ὑ­πάρ­χει στὸν κό­σμο, ποὺ θὰ μπο­ροῦσε νὰ συγ­κρι­θεῖ μὲ τὸ ἀ­ξε­πέ­ρα­στο με­γα­λεῖο αὐ­τῶν τῶν δω­ρεῶν τῆς θε­ϊ­κῆς ἀ­γά­πης;

Καὶ μόνο τὸ ὄ­νομα τῆς πα­ρα­βο­λῆς τοῦ Ἀ­σώ­του ἑ­στι­ά­ζει τὴν προ­σοχή μας στὸ πρό­σωπο τοῦ νε­ό­τε­ρου γιοῦ, ποὺ ἔ­γινε ἄ­σω­τος κα­θὼς ἔ­φυγε μα­κριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πα­τέρα.

Ὡ­στόσο ἀ­ξί­ζει νὰ προ­σέ­ξουμε καὶ τὸν ἄλλο γιό. Τὸν πρε­σβύ­τερο τῆς πα­ρα­βο­λῆς, ὁ ὁ­ποῖος ἂν καὶ ζοῦσε μέσα στὸ σπίτι, οὐ­σι­α­στικὰ ἦ­ταν μα­κριά.

Ὁ πρε­σβύ­τε­ρος υἱὸς ἐ­ξω­τε­ρικὰ φαι­νό­ταν πι­στὸς γιὸς τοῦ πα­τέρα καὶ ἀ­κρι­βὴς τη­ρη­τὴς τῶν ἐν­το­λῶν του. Ὡ­στόσο τὸ γε­γο­νὸς τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς τοῦ μι­κρό­τε­ρου ἀ­δελ­φοῦ του ἀ­νέ­τρεψε τὴν ἐ­πι­φα­νει­ακὰ καλή του εἰ­κόνα. Ὅ­ταν πλη­ρο­φο­ρή­θηκε ὅτι ἐ­πέ­στρεψε ὁ ἄ­σω­τος ἀ­δελ­φός του, ἀντὶ νὰ χα­ρεῖ, ὀρ­γί­στηκε καὶ ἀρ­νή­θηκε νὰ λά­βει μέ­ρος στὸ πα­νη­γύρι. Μά­λι­στα μὲ ἐ­πι­θε­τικὸ τρόπο ξέ­σπασε ἐ­ναν­τίον τοῦ πα­τέρα. Καὶ ἐνῷ καυ­χό­ταν γιὰ τὴν τυ­φλὴ ὑ­πα­κοὴ στὸν πα­τέρα «οὐ­δέ­ποτε ἐν­το­λὴν σου πα­ρῆλ­θον», τὴν ἴ­δια στι­γμὴ ἀν­τι­στε­κό­ταν μὲ πεῖ­σμα ὄχι σὲ ἐν­τολὴ ἀλλὰ στὴν πα­τρικὴ πα­ρά­κληση καὶ προ­τροπὴ νὰ μοι­ρα­στεῖ τὴ κοινὴ χαρὰ στὸ σπίτι.

Ἴ­σως μᾶς ξα­φνι­ά­ζει τὸ πρω­το­φα­νὲς ξέ­σπα­σμα ἐ­γω­ϊ­σμοῦ, ζη­λο­τυ­πίας καὶ φθό­νου τοῦ με­γα­λύ­τε­ρου υἱοῦ. Τὸ πι­θα­νό­τερο ὅ­μως εἶ­ναι νὰ ζοῦμε κι ἐ­μεῖς συ­νει­δητὰ ἢ ἀ­συ­νεί­δητα σὰν αὐ­τόν. Ἀπὸ μι­κρὰ παι­διά με­γα­λώ­νουμε μέσα στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ Πα­τέρα, τὴν Ἐκ­κλη­σία. Καὶ ἐ­πειδή, ἐν­δε­χο­μέ­νως, ἀ­πο­φεύ­γουμε σο­βα­ρὲς πα­ρε­κτρο­πὲς καὶ πι­στεύ­ουμε ὅτι ἐ­φαρ­μό­ζουμε μὲ ἀ­κρί­βεια τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θεοῦ, εὔ­κολα δι­α­χω­ρί­ζουμε τὴ θέση μας ἀπὸ κάθε ἄ­σωτο, νο­μί­ζον­τας ὅτι εἶ­ναι αὐ­το­νό­ητη ἡ θέση μας στὸν Πα­ρά­δεισο. Ἔτσι ἐ­πα­να­παυ­ό­μα­στε καὶ θε­ω­ροῦμε πε­ριττὴ τήν με­τά­νοια, τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γηση, τὴν προ­σευχή, τή με­λέτη τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἔμ­πρα­κτη ἐκ­δή­λωση τῆς ἀ­γά­πης μας στοὺς ἀ­δελ­φούς.

Ἀ­δελ­φοί, ἂς πα­ρα­δε­χθοῦμε τα­πεινὰ τὴν ἁ­μαρ­τω­λό­τητά μας κι ἂς ἀκολου­θή­σουμε τὴν ὁδὸ τῆς με­τα­νοίας. Εἴτε μοι­ά­ζουμε μὲ τὸ νε­ό­τερο εἴτε μὲ τὸν πρε­σβύ­τερο υἱό, ἂς γνω­ρί­ζουμε ὅτι ἡ ἀγ­κα­λιὰ τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι πάντα ἀ­νοιχτὴ καὶ ἕ­τοιμη νὰ μᾶς ὑ­πο­δε­χθεῖ, ἀρ­κεῖ νὰ εἴ­μα­στε πρό­θυ­μοι γιὰ ἐπιστροφὴ ἀ­κόμη καὶ χω­ρὶς προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Ἀ­μήν.