ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιω΄ 18-27) 26 Νοεμβρίου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιω΄ 18-27)
26 Νοεμβρίου 2017

Δὲν εἶχε εὐ­τυ­χῆ κα­τά­λη­ξη ἡ συ­νάν­τη­ση τοῦ πλού­σι­ου ἐκεί­νου νε­α­νί­σκου μὲ τὸν Κύ­ριο, τὴν ὁποία μᾶς πε­ρι­γρά­φει τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο. Ἔφυ­γε λυ­πη­μέ­νος ὁ νέος, ὅταν ὁ Χρι­στὸς τοῦ ζή­τη­σε νὰ ἀπο­χω­ρι­στεῖ τὸ χρῆ­μα ποὺ κρα­τοῦ­σε αἰ­χμά­λω­τη τὴν ψυχή του, γιὰ νὰ γί­νει τέ­λει­ος. Ἡ ὑπέρ­βα­ση γιὰ τὴν τε­λει­ό­τη­τα ἀπο­τε­λεῖ, ἀπὸ τότε, τὴν αἰ­ώ­νια προ­τρο­πὴ τοῦ Κυ­ρί­ου ἀλλὰ καὶ τὸν τε­λι­κὸ στό­χο γιὰ κάθε χρι­στι­α­νό.

Ἡ αὐ­το­γνω­σία καὶ ὁ ἀγώ­νας προ­βάλ­λουν ὡς ἀναγ­καῖ­ες προϋπο­θέ­σεις γιὰ τὴν ἐπι­τυ­χία αὐ­τοῦ τοῦ σκο­ποῦ.

Ὁ πλού­σι­ος νέος τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου νό­μι­ζε ὅτι εἶ­ναι κα­λός, ἐπει­δὴ τη­ροῦ­σε τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἀπο­δεί­χθη­κε ὅμως, ἡ θρη­σκευ­τι­κό­τη­τά του ἦταν τυ­πι­κὴ καὶ ἐπι­φα­νει­α­κή. Νό­μι­ζε ὅτι ἡ σχέ­ση του μὲ τὸν Θεὸ κα­θο­ρί­ζε­ται ἀπὸ τυ­πι­κὰ κα­λὲς πρά­ξεις. Ἀπέ­φευ­γε βέ­βαια τὶς σο­βα­ρὲς πα­ρα­βά­σεις τοῦ νό­μου, ἀλλὰ ζη­τοῦ­σε νὰ μά­θει ἂν χρει­ά­ζε­ται νὰ κά­νει καὶ κάτι ἄλλο, γι’ αὐτὸ καὶ ρώ­τη­σε «τί ποι­ή­σας ζωὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω;».

Ἡ ἔλ­λει­ψη αὐ­το­γνω­σί­ας στε­ρεῖ μέ­χρι καὶ σή­με­ρα ἀπὸ κάθε ἄν­θρω­πο τὴν δυ­να­τό­τη­τα ἀνα­κά­λυ­ψης τῶν ἀγ­κα­θι­ῶν, ὡς ἐμποδίων, ποὺ ὑπάρ­χουν βα­θιὰ μέσα στὴν ψυχή του. Ἀγ­κά­θια, ποὺ ἂν ἐν­το­πί­σει καὶ ξε­ρι­ζώ­σει, θὰ τε­λε­σφο­ρή­σει κάθε καλὴ δι­ά­θε­ση καὶ προ­σπά­θεια. Χρει­ά­ζε­ται πα­ράλ­λη­λα αὐ­το­κρι­τι­κὴ καὶ εἰ­λι­κρί­νεια, γιὰ νὰ ἐν­το­πι­σθεῖ τὸ ζη­τού­με­νο ἀπὸ τὸν Χρι­στὸ «ἓν» ποὺ μᾶς χω­ρί­ζει.

Τὸ δεύ­τε­ρο ἀπα­ραί­τη­το στοι­χεῖο, γιὰ νὰ γί­νου­με τέ­λει­οι καὶ πι­στοὶ μα­θη­τές Του, εἶ­ναι ἀδι­αμ­φι­σβή­τη­τα ἡ Χά­ρις τοῦ Θεοῦ. Ὁ δρό­μος τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζωῆς ὡς πο­ρεία γιὰ τὴν τε­λει­ό­τη­τα δὲν εἶ­ναι εὔ­κο­λος. Ἀπαι­τεῖ θυ­σί­ες καὶ αὐ­τα­πάρ­νη­ση. Γιὰ τὸν πλού­σιο, ὁ Κύ­ρι­ος εἶπε ὅτι εἶ­ναι εὐ­κο­λό­τε­ρο νὰ πε­ρά­σει μία κα­μή­λα ἀπὸ τὴν τρύ­πα μιᾶς βε­λό­νας, παρὰ νὰ εἰ­σέλ­θει ἕνας πλού­σι­ος στὴ Βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν. Κι ὅταν οἱ μα­θη­τὲς ρώ­τη­σαν μὲ ἔκ­πλη­ξη «τότε λοι­πὸν ποι­ὸς μπο­ρεῖ νὰ σω­θεῖ;», ὁ Κύ­ρι­ος ἀπάν­τη­σε ὅτι «ὅσα εἶ­ναι ἀδύ­νατον νὰ γί­νουν μὲ τὴν ἀσθε­νι­κὴ ἀν­θρώ­πι­νη δύ­να­μη, εἶ­ναι κα­τορ­θω­τὰ μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ βο­ή­θεια τοῦ Θεοῦ».

Ἀδελ­φοί μου,
ἡ συμ­με­το­χή μας στὴ μυ­στη­ρι­α­κὴ ζωὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἰδι­αί­τε­ρα ὅμως στὸ Μυ­στή­ριο τῆς ἱε­ρᾶς Ἐξο­μο­λο­γή­σε­ως εἶ­ναι ἡ εὐ­και­ρία νὰ ἐκ­δη­λώ­σου­με τὴν εἰ­λι­κρι­νῆ μας με­τά­νοια καὶ νὰ κα­τα­θέ­σου­με ὅ,τι στέ­κε­ται πρό­σκομ­μα στὸ δρό­μο μας γιὰ νὰ Τὸν ἀκο­λου­θή­σου­με. Οἱ συμ­βου­λὲς τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ μας, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μπο­ροῦν νὰ στη­ρί­ξουν τὸν πνευ­μα­τι­κό μας ἀγῶ­να γιὰ τὴν τε­λει­ό­τη­τα.

Ὁ Κύ­ρι­ος δὲν μᾶς θέ­λει ἁπλῶς «κα­λοὺς ἀν­θρώ­πους» ἀλλὰ ἀφο­σι­ω­μέ­νους μι­μη­τές Του. Θέ­λει νὰ γί­νου­με τέ­λει­οι, δι­ό­τι αὐ­τὲς εἶ­ναι οἱ προ­δι­α­γρα­φὲς ποὺ μᾶς ἔδω­σε, ὅταν μᾶς δη­μι­ούρ­γη­σε. Μᾶς ἔπλα­σε «κατ’ εἰ­κό­να» καὶ «καθ’ ὁμοί­ω­σίν» Tου. Ἔχου­με λοι­πὸν τὴ δυ­να­τό­τη­τα γιὰ πολὺ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀπὸ ὅσα νο­μί­ζου­με ὅτι ἀπὸ μό­νοι μας μπο­ροῦ­με νὰ κα­τα­φέ­ρου­με. Ἔχου­με τὶς προ­ϋ­πο­θέ­σεις ν’ ἀνε­βοῦ­με ψη­λό­τε­ρα. Ἀρ­κεῖ νὰ ἀνα­κα­λύ­ψου­με αὐτὸ τὸ «ἓν» ποὺ ζητεῖ σή­με­ρα καὶ μᾶς χω­ρί­ζει ἀπὸ κον­τὰ Tου καὶ νὰ τὸ ξε­πε­ρά­σου­με μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ βο­ή­θειά Tου. Τότε θὰ ἀπο­δει­χθοῦ­με ἄξι­οι μα­θη­τὲς καὶ κλη­ρο­νό­μοι τῆς Βα­σι­λεί­ας Του. Ἀμήν.