ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. ιδ΄ 16-24 Μτθ. κβ΄14) 16 Δεκεμβρίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. ιδ΄ 16-24 Μτθ. κβ΄14)
16 Δεκεμβρίου 2018

Στὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­κού­σα­με τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ με­γά­λου δεί­πνου. Σύμφωνα μὲ αὐτή, ἕ­νας ἄν­θρω­πος ἑ­τοί­μα­σε μέ­γα δεῖ­πνο, στὸ ὁποῖο κάλεσε πολλούς. Ὅταν ὅλα εἶχαν ἑτοιμαστεῖ, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ εἰδοποιήσει τοὺς προσκεκλη-μένους, οἱ ὁποῖοι ὅμως μὲ διάφορες δικαιολογίες, ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ὀργίστηκε γιὰ τὴν περι­φρό­νη­ση τῆς πρό­σκλη­σης καὶ ἔστειλε ξανὰ τὸν δοῦ­λο του νὰ προσκα­λέ­σει αὐτὴ τὴ φορὰ τοὺς καταφρονημένους, οἱ ὁ­ποῖ­οι καὶ ἀ­πο­δέ­χθη­καν τὴν κλήση γιὰ τὸ δεῖ­πνο. Ἐπειδὴ ὅμως περίσευαν θέσεις κενές, ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε πάλι τὸν δοῦ­λο του, ὥστε νὰ φέρει καὶ ἄλλους μέχρι νὰ γεμίσει τὸ τραπέζι. Ἡ πα­ρα­βο­λὴ τε­λει­ώ­νει μὲ τὴ δι­α­βε­βαί­ω­ση τοῦ οἰ­κο­δε­σπό­τη ὅ­τι κα­νέ­νας ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ποὺ ἀρ­νή­θη­καν τὴν πρό­σκλη­σή του δὲν ἐπρόκειτο νὰ γευ­τεῖ τὸ δεῖ­πνο του.

Στὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ με­γά­λου δεί­πνου συ­νο­ψί­ζε­ται, ἀδελφοί μου, ὅ­λο τὸ σχέ­δι­ο τῆς θεί­ας οἰ­κο­νο­μί­ας. Ὁ οἰ­κο­δε­σπό­της εἶ­ναι ὁ Θε­ὸς Πα­τέ­ρας ποὺ στέλ­νει τὸν Υἱ­ό Του, σαρκώνεται καὶ προ­σκα­λεῖ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους στὴ βασιλεία Του. Αὐ­τὴ ἡ πρό­σκλη­ση ἔ­χει ὡς ἀ­πο­δέ­κτες ὅ­λους ἀ­νε­ξαι­ρέ­τως τοὺς ἀν­θρώ­πους, ἀποτελεῖ δηλαδὴ κατὰ τὸν Κύ­ριλ­λο Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας παγ­κό­σμι­ο κά­λε­σμα.

Ἡ εὐαγγελικὴ πε­ρι­κο­πὴ ἀ­να­φέ­ρε­ι ὅ­τι ὁ δοῦ­λος ἀ­πο­στέλ­λε­ται τρεῖς ξε­χω­ρι­στὲς φο­ρὲς γιὰ νὰ προ­σκα­λέ­σει τοὺς ἀν­θρώ­πους στὸ ἑτοιμασμένο πνευ­μα­τι­κὸ δεῖ­πνο. Τὴν πρώ­τη φο­ρὰ ­κά­λε­σε «πολ­λούς», οἱ ὁποῖοι, κατὰ τοὺς ἑρ­μη­νευ­τὲς Πατέρες, ἀντιστοιχοῦν στὰ «πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου Ἰσ­ρα­ήλ», δηλαδὴ στὸν ἐ­κλε­κτὸ λα­ὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν κλη­ρο­νό­μο τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τοῦ ἐρ­χο­μοῦ τοῦ Μεσ­σί­α. Οἱ τρεῖς ἄν­θρω­ποι ποὺ δὲν ἀ­πο­δέ­χθη­καν τὴν πρόσκλη­ση κατανοοῦνται κατὰ δύο τρόπους. Ἀφενὸς ἀν­τι­προ­σω­πεύ­ουν τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους ποὺ δὲν ἀ­πο­δέ­χθη­καν τὸν Χρι­στὸ ὡς Μεσ­σί­α καὶ ἀ­φε­τέ­ρου κά­θε ἄν­θρω­πο ποὺ ἀρ­νεῖ­ται τὸ κά­λε­σμα ἀ­πὸ τὸν Θε­ό. Ἡ πρό­σκλη­ση ποὺ ση­μει­ώ­νε­ται μὲ τὴ φρά­ση «ἐλᾶ­τε, ὅ­λα εἶ­ναι πιὰ ἕ­τοι­μα» εἶ­ναι ἡ ἴδια ἡ πρό­σκλη­ση τοῦ Χρι­στοῦ, τὸ «ἤγ­γι­κε ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν», καὶ φα­νε­ρώ­νει ὅ­τι μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πηση τοῦ Υἱ­οῦ καὶ Λό­γου τοῦ Θε­οῦ, ἡ πνευματικὴ τράπεζα τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐ­ρα­νῶν εἶ­ναι πλέ­ον ἕ­τοι­μη. Στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ θε­ώ­θη­κε ἡ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση καὶ συ­στά­θη­κε τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­χουν τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ με­τά­σχουν καὶ νὰ κοινωνήσουν μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Τὴ δεύ­τε­ρη φο­ρά, ὁ δοῦ­λος ἀ­πο­στέλ­λε­ται γιὰ νὰ φέ­ρει στὸ δεῖ­πνο τοὺς «φτω­χούς, τοὺς ἀ­νά­πη­ρους, τοὺς κου­τσοὺς καὶ τοὺς τυ­φλούς». Αὐ­τὴ ἡ ὁ­μά­δα τῶν ἀνθρώπων πά­λι ἔ­χει δι­πλὴ ση­μα­σί­α. Κατὰ πρῶτον ἐξυπονοοῦνται οἱ ἐ­θνι­κοί, οἱ μὴ Ἰουδαῖοι, οἱ πρώ­ην εἰ­δω­λο­λά­τρες, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶ­χαν γνώ­ση τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ Θε­οῦ, δὲν ἦ­ταν κλη­ρο­νό­μοι τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας. Παρόλα αὐτά, μπο­λι­ά­στη­καν στὴν Ἐκ­κλη­σί­α, διότι ἀ­πο­δέ­χθη­καν μὲ χα­ρὰ τὴν κλήση ἀ­πὸ τὸν Θε­ό. Κατὰ δεύτερον, δηλώνεται ὁ κά­θε ἄν­θρω­πος ποὺ ἐνῶ ἀρχικὰ βρίσκεται μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ καὶ ἔτσι στε­ρεῖ­ται τὸν πλοῦ­το, τὴ χα­ρὰ καὶ τὸ φῶς τοῦ Θε­οῦ, στὴ συ­νέ­χει­α ἀ­πο­δέ­χε­ται τὴ θεία πρό­σκλη­ση καὶ πλέον ἀ­πο­λαμ­βά­νει τὴ συμμετοχή του στὸ δεῖ­πνο.

Ὁ δοῦλος στέλνεται καὶ γιὰ τρίτη φορά, ὥστε νὰ «ἀ­ναγ­κά­σει» τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ ἔρ­θουν, μέ­χρις ὅτου νὰ πληρωθοῦν ὅλες οἱ θέσεις καὶ γε­μί­σει τὸ σπί­τι τοῦ οἰκοδεσπότη. Τὸ κά­λε­σμα αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ πε­ρι­κλεί­ει μί­α ἄλλη δυ­να­μι­κή. Εἶ­ναι τὸ κά­λε­σμα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ποὺ πα­ρα­τεί­νε­ται μέ­χρι τῆς συν­τε­λεί­ας τοῦ αἰ­ῶ­νος, καλώντας τὸν κά­θε ἄν­θρω­πο νὰ συμ­με­τά­σχει στὸ δεῖπνο τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐ­ρα­νῶν μέ­σῳ τῶν ἁ­γί­ων μυ­στη­ρί­ων, τὰ ὁποῖα εἶ­ναι οἱ πύ­λες τοῦ παραδείσου, κα­τὰ τὸν ἅ­γι­ο Νι­κό­λα­ο Κα­βά­σι­λα.

Τὸ ἀντίστοιχο κά­λε­σμα τοῦ Θε­οῦ δέ­χθη­καν καὶ οἱ Προ­πά­το­ρες, τοὺς ὁ­ποί­ους τι­μοῦμε σή­με­ρα. Ἦ­ταν ἄν­θρω­ποι ποὺ μὲ τὴν πί­στη καὶ τοὺς ἀ­γῶ­νες τους δό­ξα­σαν τὸν Θεὸ καὶ δο­ξά­σθη­καν ἀ­πὸ τὸν Θεό. Αὐ­τοὶ προ­ε­τοί­μα­σαν καὶ προ­α­νήγ­γει­λαν τὴν ἔ­λευ­ση τοῦ Μεσ­σί­α καὶ Λυ­τρω­τή, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ἀδελφοί, μὲ τὰ Χριστούγεννα ἐπὶ θύραις, μιμούμενοι τοὺς ἀποδέκτες τῆς μεγάλης κλήσεως στὴν ἱστορία, ἂς ἀποδε­χθοῦ­με καὶ ἐμεῖς τὴν πρό­σκλη­ση τοῦ Θε­οῦ καὶ ἂς ἑ­τοι­μά­σου­με τὸ «σπή­λαι­ο» τῆς ψυ­χῆς μας γιὰ νὰ ὑ­πο­δε­χθεῖ ἐ­πά­ξι­α τὸν ἐνανθρωπήσαντα Χριστό. Ἀμήν.