ΚΥΡΙΑΚΗ H΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 14-22) 22 Ἰ­ου­λίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ H΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 14-22)
22 Ἰ­ου­λίου 2018

Ὅλα ὅσα κά­νει ὁ Ὕ­ψι­στος εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τητα. Δὲν κά­νει τί­ποτα ἄ­σκοπο, τίποτα ὑ­περ­βο­λικό, τί­ποτα ποὺ νὰ μὴ χρει­ά­ζε­ται. Γι­ατί με­ρι­κοὶ ἄν­θρω­ποι πε­ρι­φέ­ρον­ται τόσο ἄ­σκοπα καὶ κά­νουν τόσο ἀ­δι­ά­φορα πρά­γματα; Ἐ­πειδὴ δὲν εἶ­ναι βέβαιοι γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους, γιὰ τὸν προ­ο­ρι­σμὸ τοῦ ἐ­πί­γειου τα­ξι­διοῦ τους. Γι­ατί με­ρι­κοὶ ἄν­θρω­ποι ὑ­περ­φορ­τώ­νον­ται μὲ ἄ­σκο­πες ὑ­πο­χρε­ώ­σεις, προ­βαί­νουν σὲ ὑ­περ­βο­λι­κὲς ἐ­νέρ­γειες, σὲ ση­μεῖο ποὺ νὰ μὴν μπο­ροῦν νὰ κι­νοῦν­ται ἐ­λεύ­θερα κάτω ἀπὸ τέ­τοιο βά­ρος ὑ­πο­χρε­ώ­σεων; Ἐ­πειδὴ δὲν γνω­ρί­ζουν τὸ ἕνα πρᾶ­γμα, «οὗ ἐ­στι χρεία».

Γιὰ νὰ βο­η­θή­σει ὁ Κύ­ριος τὸν ἄν­θρωπο νὰ μα­ζέ­ψει τὸν δι­α­σκορ­πι­σμένο νοῦ του, νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴ δι­χα­σμένη καρ­διά του καὶ νὰ συγ­κρο­τή­σει τὴν ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτη δύ­ναμή του, ἀ­ποκάλυψε τὸν ἕνα καὶ μο­να­δικὸ στόχο ποὺ εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τος. Τὴν Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ. Πόσο ἄ­σκοπη εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ἡ ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ ἀγω­νί­ζε­ται νὰ ἐ­πι­τύ­χει δι­ά­φο­ρους στό­χους! Πόσο ἀ­ναί­σθητη εἶ­ναι ἡ δι­χα­σμένη καρ­διά! Πόσο ἀ­δύ­ναμη εἶ­ναι ἡ θέ­ληση, ὅ­ταν ἡ δύ­ναμή της κα­τα­κερ­μα­τί­ζε­ται!

Ἑ­νός ἐ­στι χρεία. Μόνο ἕνα πρᾶ­γμα μᾶς χρει­ά­ζε­ται. Ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χρι­στὸς προ­σπά­θησε νὰ στρέ­ψει τὰ μά­τια καὶ τὴν προ­σοχὴ ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων πρὸς αὐ­τὸν τὸν προ­ο­ρι­σμό. Ὅ­ποιος σκέ­φτε­ται ἔτσι, ἔ­χει ἕνα μόνο στόχο. Τὸν Θεό. Ἕνα αἴ­σθημα. Τὴν ἀ­γάπη. Μία νο­σταλ­γία. Νὰ πλη­σι­ά­σει τὸν Θεό. Μα­κά­ριος εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­φτασε σ’ αὐτὸ τὸ μέ­τρο. Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ἔ­χει γί­νει σὰν τὸ φακὸ ποὺ συγ­κεν­τρώ­νει τὶς ἀ­κτῖ­νες τοῦ ἥ­λιου, γιὰ νὰ δη­μι­ουρ­γή­σει φω­τιά.

Τὰ λό­για ποὺ εἶπε ὁ Χρι­στὸς στὴ Μάρθα, «Μάρθα, Μάρθα, με­ρι­μνᾶς καὶ τυρ­βάζῃ περὶ πολλά, ἑ­νὸς δέ ἐ­στι χρεία» (Λουκ. ι΄, 41- 42), ἦ­ταν στὴν πρα­γμα­τι­κό­τητα ἕ­νας ἔλεγχος, μία προ­ει­δο­ποί­ηση στὸν κό­σμο ὁ­λό­κληρο. Κι αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ ἔ­χουμε πρα­γμα­τικὴ ἀ­νάγκη εἶ­ναι ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ ( Ματθ. στ΄, 33). Γιὰ ὅλα ὅσα εἶπε καὶ ἔ­κανε ὁ Κύ­ριος, εἶχε στὸν νοῦ του τὸν στόχο αὐτό. Ἐ­κεῖ εἶχε συγ­κεν­τρω­θεῖ ὅλη ἡ φλόγα, ποὺ φω­τί­ζει τοὺς τα­ξι­δι­ῶ­τες ἐ­κεί­νους ποὺ πε­ρι­φέ­ρον­ται γύρω ἀπὸ τὶς χαρά­δρες καὶ τοὺς ἀ­νε­μο­στρό­βι­λους τῆς πρό­σκαι­ρης αὐ­τῆς ζωῆς.

Ὅλα ὅσα κά­νει ὁ Ὕ­ψι­στος εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τητα. Τὰ πάντα γί­νον­ται μ᾽ αὐ­τὸν τὸν ὕ­ψι­στο, τὸ μο­να­δικὸ στόχο. Ὅλα εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τητα, τόσο τὰ λό­για ποὺ λέει ὅσο καὶ τὰ ἔργα ποὺ κά­νει. Δὲν ὑ­πάρ­χει οὔτε ἕ­νας ἀρ­γὸς λό­γος οὔτε ἕνα ἀ­χρεί­α­στο ἔργο. Καὶ πόσο καρ­πο­φόρα ἦ­ταν τὰ λό­για καὶ τὰ ἔργα Του! Πόσα ἑ­κα­τομ­μύ­ρια φο­ρὲς ἔ­χει καρ­πο­φο­ρή­σει κάθε λό­γος καὶ κάθε Του πράξη ὣς τὶς μέ­ρες μας ! Πόσο γλυ­κός, εὐ­ω­δι­α­στὸς καὶ ζω­ο­γό­νος εἶ­ναι ὁ καρ­πὸς αὐ­τός !

Γι­ατὶ ὁ Κύ­ριος δέν με­τέ­τρεψε τὶς πέ­τρες σὲ ψω­μιά, ὅ­ταν τοῦ τὸ ζή­τησε ὁ σα­τα­νᾶς; Σὲ δύο με­τα­γε­νέ­στε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις, ὅ­ταν γύρω Του ὑ­πῆρχε ἕνα πει­να­σμένο πλῆ­θος, πολ­λα­πλα­σί­ασε τὸ λίγο ψωμὶ σὲ μία τε­ρά­στια πο­σό­τητα, ὥ­στε μετὰ τὴ δι­α­τροφὴ τοῦ πλή­θους, πε­ρίσ­σεψε πε­ρισ­σό­τερο ψωμὶ ἀπ᾽ ὅσο ἦ­ταν ἀρ­χικά. Τὸ πρῶτο θαῦμα ὅ­μως (ἡ με­τα­τροπὴ τῶν λί­θων σὲ ψωμὶ) ἦ­ταν κάτι ἀ­δό­κιμο, ἀ­νάρ­μο­στο, ἄ­τοπο. Τὸ δεύ­τερο θαῦμα (ὁ πολ­λα­πλα­σι­α­σμὸς τῶν ἄρ­των) ἦ­ταν κα­τάλ­ληλο, ἀ­πα­ραί­τητο καὶ ται­ρι­α­στό.

Γι­ατὶ ὁ Κύ­ριος δὲν ἔ­δωσε «ση­μεῖον ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ» στοὺς Φα­ρι­σαί­ους, ὅ­ταν Τοῦ τὸ ζή­τη­σαν; Δὲν ἔ­δωσε τέ­τοια ση­μεῖα ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ σὲ ἀ­μέ­τρη­τες πε­ρι­πτώ­σεις, ὅ­πως σὲ θαύ­ματα-θε­ρα­πεῖες ἄρ­ρω­στων, λε­πρῶν, δαι­μο­νι­σμέ­νων, δὲν ἀ­νέ­στησε νε­κρούς; Κάθε ση­μεῖο ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ στοὺς φθο­νε­ροὺς Φα­ρι­σαί­ους ὅ­μως θὰ ἦ­ταν ἀ­νάρ­μο­στο, ἀ­κα­τάλ­ληλο καὶ ὑ­περ­βο­λικό, ἐνῷ σὲ ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις θὰ ἦταν κα­τάλ­ληλο, ἀ­πα­ραί­τητο καὶ ται­ρι­α­στό.

( Ἀπὸ τὸ βι­βλίο τοῦ Ἁ­γίου Νι­κο­λάου Βε­λι­μί­ρο­βιτς «Ὁ­μι­λίες Δ΄´ – Κυ­ρι­α­κο­δρό­μιο», ἐκδ. Πέ­τρου Μπότση, 2012 ).