ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 28-θ΄1) 1 Ἰ­ου­λίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 28-θ΄1)
1 Ἰ­ου­λίου 2018

Ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοί, δι­δά­σκει ὅτι ὁ Θεός, πρὶν δη­μι­ουρ­γή­σει τὸν ὑ­λικὸ κό­σμο, δη­μι­ούρ­γησε τὸν πνευ­μα­τικὸ κό­σμο, δη­λαδὴ τοὺς Ἀγ­γέ­λους, ποὺ εἶ­ναι λο­γικά, ἀ­σώ­ματα καὶ ἐ­λεύ­θερα ὄντα. Κά­ποιοι Ἄγ­γε­λοι ὅ­μως ἔ­κα­ναν ἀν­ταρ­σία ἐναν­τίον τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ὑ­πε­ρη­φά­νεια. Ἔτσι ἀπὸ Ἄγ­γε­λοι τοῦ Φω­τός, ἔ­πε­σαν καὶ ἔ­γι­ναν ἄγ­γε­λοι τοῦ σκό­τους. Εἶ­ναι οἱ Δαί­μο­νες ποὺ ἀν­τι­τάσσον­ται στὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, συ­κο­φαν­τοῦν, μι­σοῦν, ἀρ­νοῦν­ται τὸν Θεὸ καὶ ἐ­πα­να­στα­τοῦν ἐ­ναν­τίον Του. Ἔργο καὶ σκο­πός τους εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­μά­κρυνση τοῦ ἀν­θρώ­που ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἐμ­πει­ρία βε­βαι­ώ­νει ὅτι ὁ δι­ά­βο­λος φέρ­νει πάντα τα­ραχή, κι ὅ­ταν ἀ­κόμη πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ὡς ἄγ­γε­λος φω­τός. Με­γά­λος ἐ­χθρὸς λοι­πὸν ὁ δι­ά­βο­λος καὶ ἐμ­πό­διο στὴν σω­τη­ρία τοῦ ἀνθρώ­που.

Ὁ δι­ά­βο­λος πεί­ραξε ἀ­κόμη καὶ τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό. Ὅ­μως, ἐνῷ εἶ­ναι με­γά­λος ἐ­χθρός, δὲν εἶ­ναι παν­το­δύ­να­μος. Πάνω ἀπὸ αὐ­τὸν κυ­ρι­αρ­χεῖ ὁ οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας, ὁ Σω­τή­ρας Χρι­στὸς καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.

Ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ Χρι­στοῦ φαί­νε­ται στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγγελικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, ὅ­ταν ἀ­παλ­λάσ­σει, ὅ­πως ἀ­κού­σαμε, τοὺς δαι­μονισμέ­νους. Φτά­νει ὁ Κύ­ριος μὲ τοὺς μα­θη­τὲς ἀπὸ τὴν Κα­περ­να­οὺμ στὴν ἀ­πέ­ναντι ὄ­χθη τῆς λί­μνης Γε­ννη­σα­ρέτ, στὴν πόλη τῶν Γερ­γε­ση­νῶν, ὅ­που ζοῦν δύο δαι­μο­νι­σμέ­νοι. Χα­ρα­κτη­ρί­ζον­ται «χα­λε­ποὶ λίαν» καὶ εἶναι τόσο ἐ­πι­κίν­δυ­νοι, ὥ­στε κα­νέ­νας νὰ μὴν τολμᾶ νὰ πε­ρά­σει ἀπὸ τὸ δρόμο ἐ­κεῖ­νον. Ζοῦν στὰ μνή­ματα, ἄρα ἀ­πο­μο­νω­μέ­νοι ἀπὸ τὴν κοι­νω­νία τῶν ἀν­θρώ­πων.

Οἱ ἄλ­λοι Εὐ­αγ­γε­λι­στὲς ση­μει­ώ­νουν πὼς ἔ­χουν καὶ δι­ά­σπαση προ­σω­πι­κό­τη­τας. Στὴν ἐ­ρώ­τηση τοῦ Ἰ­η­σοῦ ποιὸ εἶ­ναι τὸ ὄ­νομά σου, ἀ­παν­τοῦν: «λε­γεών, ὅτι πολ­λοὶ ἐσμέν». Πρά­γματι οἱ δαι­μο­νι­κὲς δυ­νά­μεις δι­α­σποῦν καὶ δι­αι­ροῦν τὸν ἄν­θρωπο. Ὁ δαιμο­νι­σμέ­νος ὄχι μόνο δὲν γνω­ρί­ζει τὸ ὄ­νομά του, ἀλλὰ καὶ τὸν δι­α­κα­τέ­χει τάση αὐτο­κα­τα­στρο­φῆς. Χα­ρα­κτη­ρι­στικὸ γνώ­ρι­σμα τοῦ σύγ­χρο­νου ἀ­πο­με­μα­κρυ­σμέ­νου ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀν­θρώ­που.

Ὁ Χρι­στὸς βέ­βαια ἦλθε στὸν κό­σμο γιὰ νὰ λύ­σει τὰ ἔργα καὶ τὴν ἐ­ξου­σία τοῦ δι­α­βό­λου. Ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἡ νίκη Του φαί­νε­ται στὴ συ­νέ­χεια τοῦ Εὐαγ­γε­λίου.

Ἡ συ­ναί­σθηση τοῦ δαί­μονα στὸν δι­ά­λογο μὲ τὸν Χρι­στὸ ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὴν ἀπρο­σμέ­τρητη δι­α­φορά. «Τί ἡ­μῖν καὶ σοὶ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ»; Πρά­γματι, ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ἀγάπη, ζωή, ἀ­λή­θεια ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὴν σω­τη­ρία· οἱ δαί­μο­νες ταυ­τί­ζον­ται μὲ τὴν κακία, τὸ ψεῦ­δος, τὸ μῖ­σος, τὴν πλάνη, τὴν κα­τα­στροφὴ καὶ ὁ­δη­γοῦν στὴν αἰ­ώ­νια κα­τα­δίκη. Τὰ δαι­μό­νια ἀ­να­γνω­ρί­ζουν τὴ θε­ό­τητά Του καὶ πα­ρα­κα­λοῦν νὰ μὴν τὰ βασα­νί­σει. Ζη­τοῦν νὰ μποῦν στὴν ἀ­γέλη τῶν χοί­ρων. Ὁ Κύ­ριος τὸ ἐ­πι­τρέ­πει, μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα οἱ χοῖ­ροι νὰ γκρε­μι­στοῦν καὶ νὰ πνι­γοῦν στὴ λί­μνη. Τε­λικὰ κα­τα­στρέ­φε­ται κα­θετὶ ποὺ ὑ­πο­τάσ­σε­ται στὶς δαι­μο­νι­κὲς δυ­νά­μεις, ἀπὸ τὸν ἄν­θρωπο μέ­χρι καὶ τὰ ζῶα.

Ἡ συμ­πε­ρι­φορὰ ὅ­μως τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι ἐ­κείνη ποὺ βα­θιὰ ἀ­πελ­πί­ζει. «Πᾶσα ἡ πό­λις ἐ­ξῆλ­θεν εἰς συ­νάν­τη­σιν τῷ Ἰ­η­σοῦ, καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν πα­ρε­κά­λουν, ὅ­πως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁ­ρίων αὐ­τῶν».

Ὁ Χρι­στὸς τοὺς τιμᾶ μὲ τὴν πα­ρου­σία του, τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ, τοὺς δι­δά­σκει, τοὺς ἀ­παλ­λάσ­σει ἀπὸ τὰ δαι­μό­νια καὶ ἐ­κεῖ­νοι Τὸν ἀρ­νοῦν­ται. Τοῦ ζη­τοῦν νὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψει τὴ χώρα τους, νὰ ἀπομα­κρυν­θεῖ ἀπὸ τὴ ζωή τους. Δὲν τοὺς συμ­φέ­ρει ἡ πα­ρου­σία Του.

Ἡ πρα­γμα­τι­κό­τητα αὐτή, ἀ­δελ­φοί μου, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ἔμ­πρα­κτα στὴν κα­θη­με­ρι­νό­τητα τῶν ἀν­θρώ­πων. Οἱ ἴ­διοι ἐ­μεῖς οἱ χρι­στι­α­νοὶ λη­σμο­νοῦμε ὅτι ἀ­νή­κουμε στὸν Χρι­στὸ καὶ στὴν Ἐκ­κλη­σία Του. Ὅτι ἡ χάρη Του καὶ ἡ ἀ­γάπη Του μᾶς προ­στα­τεύ­ουν ἀπὸ κάθε δαι­μο­νικὴ ἐ­πιρ­ροή. Ὅτι τὰ Ἅ­για Μυ­στή­ρια ἀ­πο­τε­λοῦν τὸ πνευ­ματικό μας ὁ­πλο­στά­σιο καὶ ὅτι Αὐ­τὸς εἶ­ναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀ­θα­να­σίας μας.

Στὴν δαι­μο­νο­ποι­η­μένη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀ­δι­α­φο­ρία μας κοι­νω­νία, ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος συ­νι­στᾶ «ἐν­δύ­σα­σθε τὴν πα­νο­πλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύ­να­σθαι ὑ­μᾶς στῆ­ναι πρὸς τάς με­θο­δείας τοῦ δι­α­βό­λου» (Ἐ­φεσ. 6,11) , δι­ότι ἔτσι θὰ μπο­ρέ­σουμε νὰ ἀ­πο­φύ­γουμε τὰ πε­πυ­ρω­μένα βέλη τοῦ πο­νη­ροῦ τὰ καθ’ ἡ­μῶν δο­λίως κι­νού­μενα.

Τὴν δὲ προ­σευχή μας ἂς τὴν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νουμε ἀ­κατάπαυ­στα, ὅ­πως μᾶς τὴν δί­δαξε ὁ Χρι­στὸς «Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς…ρῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀπὸ τοῦ πο­νη­ροῦ». Ἀ­μήν.