ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄, 19–31) 5 Νοεμβρίου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄, 19–31)
5 Νοεμβρίου 2017

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ὑπο­γραμ­μί­ζει τὴν πρα­γμα­τι­κό­τη­τα τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς μας, σύμ­φω­να μὲ τὴν ὁποία ὁ πλοῦ­τος φαν­τά­ζει στὰ μά­τια τῶν πε­ρισ­σο­τέ­ρων ἀνθρώ­πων ὡς κάτι καλό. Θὰ δοῦ­με ὅμως ὅτι ἀπὸ μό­νος του δὲν εἶ­ναι καλό. Καλὸ γί­νε­ται, μόνο ὅταν χρη­σι­μο­ποι­η­θεῖ σω­στὰ μὲ γνώ­μο­να τὴν ἐν­το­λὴ τῆς ἀγά­πης. Τότε, ὁ πλοῦ­τος μᾶς βο­η­θεῖ νὰ ἔχου­με τὴν ἀνά­παυ­ση τῆς ψυ­χῆς μας, κερ­δί­ζον­τας καὶ τὴ Βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν. Σὲ ἀν­τί­θε­τη πε­ρί­πτω­ση με­τα­μορ­φώ­νε­ται στόν με­γα­λύ­τε­ρο τύ­ραν­νο τῆς πα­ρού­σας ζωῆς καὶ τῆς μέλ­λου­σας πρα­γμα­τι­κό­τη­τας.

Δύο πρό­σω­πα προ­βάλ­λον­ται σή­με­ρα, μὲ ἐκ δι­α­μέ­τρου ἀν­τί­θε­τη ζωή. Ὁ ἀνώ­νυ­μος πλού­σι­ος καὶ ὁ πτω­χὸς Λά­ζα­ρος. Αὐ­τὸς ὁ πλού­σι­ος χρη­σι­μο­ποί­η­σε τὸν πλοῦ­το του ἐν­τε­λῶς ἀφι­λάν­θρω­πα. Ζοῦ­σε μὲ συ­νε­χεῖς καὶ κα­θη­με­ρι­νὲς δι­α­σκε­δά­σεις, χω­ρὶς νὰ τὸν ἐν­δι­α­φέ­ρουν οἱ ἀνάγ­κες τῶν ἄλ­λων. Ἔτσι δὲν ἔδει­ξε τὸ πα­ρα­μι­κρὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον γιὰ τὸν Λά­ζα­ρο, ὥστε νὰ τὸν συμ­πο­νέ­σει καὶ νὰ τὸν συν­δρά­μει στὴ φτώ­χεια καὶ στὴν ἀσθέ­νειά του. Οἱ δι­α­σκε­δά­σεις καὶ ἡ πο­λυ­τέ­λεια τῆς ζωῆς του δὲν τοῦ ἐπέ­τρε­ψαν νὰ ση­κώ­σει τὸ βλέμ­μα σὲ αὐ­τὸν ποὺ οὐ­σι­α­στι­κὰ ζοῦ­σε δί­πλα του ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νος καὶ ξε­χα­σμέ­νος ἀπὸ ὅλους, σὲ ἀπό­λυ­τη ἔν­δεια, ὑπο­σι­τι­σμέ­νος, μὲ πυ­ορ­ρο­οῦ­σες πλη­γές.

Ὅταν ὅμως ὁ πλού­σι­ος καὶ ὁ Λά­ζα­ρος πε­θαί­νουν, τὰ πρά­γμα­τα ἀλ­λά­ζουν. Ὁ πτω­χὸς Λά­ζα­ρος, ἀπαλ­λα­γμέ­νος ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὶς ἀνάγ­κες ἀγάλ­λε­ται στὸ φῶς καὶ στὴν εὐ­φρο­σύ­νη τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, ἐνῷ ὁ πλού­σι­ος ὑπο­φέ­ρει καὶ βα­σα­νί­ζε­ται. Ὁ Λά­ζα­ρος δὲν εἶ­ναι πιὰ μό­νος του, ξε­χα­σμέ­νος καὶ ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νος, ἀλλὰ βρί­σκε­ται σὲ κοι­νω­νία μὲ ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους, ἀνα­παυ­ό­με­νος στοὺς κόλ­πους τοῦ Ἀβρα­άμ, δη­λα­δὴ στὴν πο­θη­τὴ κα­τά­στα­ση τοῦ Πα­ρα­δεί­σου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ πλού­σι­ος ὀδυ­νᾶ­ται καὶ βι­ώ­νει τὴν ἀπό­λυ­τη μο­να­ξιά. Που­θε­νὰ δὲν φαί­νε­ται νὰ ὑπάρ­χει ἄλ­λος γιὰ νὰ τὸν πα­ρη­γο­ρή­σει, ἔστω καὶ μὲ τὴν πα­ρου­σία του.

Ὁ πλού­σι­ος δὲν τι­μω­ρεῖ­ται, ἐπει­δὴ ἦταν πλού­σι­ος, ἀλλὰ δι­ό­τι δὲν ἀγά­πη­σε καὶ δὲν ἐλέ­η­σε τὸν συ­νάν­θρω­πό του. Δὲν θέ­λη­σε ποτὲ νὰ δεῖ τὴν ἀνάγ­κη αὐ­τοῦ ποὺ ὑπέ­φε­ρε. Προ­τί­μη­σε νὰ ζή­σει εὐ­φραι­νό­με­νος ὀ ἴδι­ος, κλεί­νον­τας τὰ μά­τια στὸν πόνο τοῦ πτω­χοῦ καὶ ἀσθε­νοῦς. Αὐτὴ τὴν ἀλή­θεια ἀπέ­δει­ξε ὁ θά­να­τός του, ὅτι δη­λα­δὴ κα­νεὶς δὲν ἐλε­εῖ­ται, ἐὰν δὲν ἐλε­ή­σει, κα­νεὶς δὲν ἀνα­παύ­ε­ται, ἐὰν δὲν ἀνα­παύ­σει καὶ κα­νεὶς δὲν γεύ­ε­ται τὴ χάρη τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος, ἐὰν δὲν κοι­νω­νή­σει τὴν ἀνάγ­κη τοῦ ἄλ­λου.

Ἡ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ τοῦ ἀφι­λάν­θρω­που πλου­σί­ου καὶ τοῦ πτω­χοῦ Λα­ζά­ρου ἀπο­κα­λύ­πτει τί εἶ­ναι Πα­ρά­δει­σος καὶ Κό­λα­ση. Ὁπωσ­δή­πο­τε δὲν εἶ­ναι τό­ποι. Ἀν­τί­θε­τα, ὁ Πα­ρά­δει­σος καὶ ἡ Κό­λα­ση εἶ­ναι τρό­ποι ἀτε­λεύ­τη­της κα­τα­στά­σε­ως τῶν ψυ­χῶν. Ὀνο­μά­ζε­ται ζωή, ὅταν εἶ­ναι συ­νέ­χεια τῆς σχέ­σε­ως μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, ποὺ εἶ­ναι ὁ Θεός, καὶ εἶ­ναι θά­να­τος, ὅταν ὁδη­γεῖ σὲ ἀκοι­νω­νη­σία τῶν προ­σώ­πων, ὡς ἐκού­σια ἐπι­λο­γὴ ἀπὸ τὸν χρό­νο τοῦ βίου μας.

Ἀδελ­φοί μου,
ὁ τρό­πος ποὺ βα­δί­ζου­με στὴ ζωή μας καὶ δι­α­χει­ρι­ζό­μα­στε τὶς δυ­να­τό­τη­τές μας νὰ γνω­ρί­ζου­με ὅτι εἶ­ναι ὁ τρό­πος ποὺ θὰ ἀπο­λαύ­σου­με καὶ στὴν αἰ­ώ­νια κα­τά­στα­σή μας, ἐπει­δὴ ὁ Θεὸς θά σε­βα­στεῖ αὐ­τὴν τὴν ἐπι­λο­γή μας.