ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13) 24 Ἰ­ου­νίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ IOYNIOY 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13)
24 Ἰ­ου­νίου 2018

Τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­φορᾶ στὴ θε­ρα­πεία τοῦ δού­λου τοῦ ἑ­κα­τον­τάρ­χου ἀπὸ τὸν Ἰ­η­σοῦ. Ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος, παρὰ τὸ ὅτι δὲν ἦ­ταν Ἰου­δαῖος, ζητεῖ μὲ πί­στη ἀπὸ τὸν Κύ­ριο τὴ θε­ρα­πεία τοῦ πά­σχον­τος καὶ ἑτοι­μο­θά­να­του δού­λου του καὶ ὁ Χρι­στός, ὡς Κύ­ριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανά­του, ἱ­κα­νο­ποιεῖ τὸ αἴ­τημά του χο­ρη­γῶν­τας τὴν ἴ­αση.

Τὸ ἀ­να­φε­ρό­μενο πε­ρι­στα­τικὸ ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὴ φι­λαν­θρω­πία καὶ τὴν πίστη τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου καὶ ταυ­τό­χρονα τὴν ἐ­ξου­σία καὶ τὴ δι­και­ο­σύνη τοῦ Ἰ­η­σοῦ.

Ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἦ­ταν εἰ­δω­λο­λά­τρης ἀ­ξι­ω­μα­τι­κὸς τοῦ ρω­μα­ϊ­κοῦ στρα­τοῦ καὶ εἶχε ὑπὸ τὶς δι­α­τα­γές του ἑ­κατὸ στρα­τι­ῶ­τες καὶ με­γάλο ἀ­ρι­θμὸ δού­λων. Ἕ­νας ἀπὸ αὐ­τοὺς ἦ­ταν καὶ ὁ ἀ­σθε­νὴς τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς δι­ή­γη­σης. Ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἐ­πι­δει­κνύει πνεῦμα φι­λαν­θρω­πίας, τὸ ὁ­ποῖο μά­λι­στα ὑ­περ­βαί­νει τόσο τὰ συ­νήθη τῆς ἐ­πο­χῆς του, ἀ­φοῦ τότε οἱ δοῦ­λοι δὲν εἶ­χαν καμ­μιὰ ἀ­ξία, ἀλλὰ θε­ω­ροῦν­ταν ἀ­να­λώ­σιμα ὑ­λικά, ὅσο καὶ τὰ συ­νήθη κάθε ἐπο­χῆς, ἰ­δι­αί­τερα καὶ τῆς δι­κῆς μας, ὅ­που δὲν νοι­ά­ζε­ται κα­νεὶς γιὰ τὸν ἄλ­λον. Πα­ρόλα αὐτὰ ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος συμ­πο­νεῖ τὸν δοῦλο του καὶ προ­σπα­θεῖ γιὰ ἐκεῖ­νον προ­σερ­χό­με­νος μὲ πί­στη στὸν Ἰ­η­σοῦ, γιὰ νὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σει.

Αὐτὴ ἡ πί­στη τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου ἀ­πο­τε­λεῖ ὄν­τως πα­ρά­δοξο χα­ρα­κτη­ρι­στικό, ἀ­φοῦ ὡς ἐ­θνι­κός, δη­λαδὴ μὴ Ἰ­ου­δαῖος καὶ εἰ­δω­λο­λά­τρης ἀ­γνο­οῦσε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, τοὺς Προ­φῆ­τες, τὶς Γρα­φὲς καὶ τὶς ἐ­παγ­γε­λίες τοῦ Θεοῦ. Ὅ­μως εἶχε ἐ­σω­τε­ρικὴ ποι­ό­τητα καὶ ζῶν­τας στὴν πε­ρι­οχὴ τῆς Πα­λαι­στί­νης ἔ­βλεπε τὴν λα­τρεία τοῦ Ἰσ­ραὴλ καὶ γι­νό­ταν μάρ­τυς τῆς δι­δα­σκα­λίας καὶ τῶν θαυ­μά­των τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ κα­τα­φεύ­γει σὲ αὐ­τὸν μὲ πί­στη. Ἡ πί­στη του ἦ­ταν συ­νυ­φα­σμένη μὲ τὴν τα­πεί­νωση, δι­ότι ὅ­ταν ὁ Χρι­στὸς θέλησε νὰ πάει στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὸν δοῦλο του, ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος θε­ώ­ρησε ὅτι δὲν ἀ­ξί­ζει τέ­τοια τιμή. Σὲ αὐτὸ ἀ­κρι­βῶς τὸ ση­μεῖο ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται οἱ δι­α­στά­σεις τῆς πί­στης του καὶ ἡ αἴ­σθηση ποὺ εἶχε ἐ­νώ­πιον τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κύ­ριο ἁ­πλῶς νὰ κά­νει τὸ θαῦμα.

Εἶ­ναι ὄν­τως ἐκ­πλη­κτικὴ ἡ πί­στη τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου, δι­ότι ἀ­να­γνω­ρί­ζει στὸ πρό­σωπο τοῦ Ἰ­η­σοῦ τὸν Θεό, ὁ ὁ­ποῖος μόνο μὲ τὸν λόγο του δη­μι­ούρ­γησε, στε­ρέ­ωσε καὶ δι­α­κρα­τεῖ τὰ σύμ­παντα. Αὐτὴ ἡ πί­στη νικᾶ τὸν θά­νατο, κλεί­νει τὶς πύ­λες τοῦ Ἅδη καὶ ἀ­νοί­γει τὴ θύρα τῆς Βα­σι­λείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ πί­στη εἶ­ναι τὸ ἀ­δι­ά­κοπα ζη­τού­μενο ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν ἑ­κα­τόν­ταρχο ἀλλὰ ἀπὸ κάθε ἄν­θρωπο. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ ὄν­τως πλοῦ­τος, ὁ ὁ­ποῖος δὲν χά­νε­ται, ἀλλὰ σώ­ζει. Κα­νένα ἀπὸ τὰ ἀν­θρώ­πινα πρά­γματα, οὔτε ἡ πε­ρι­ου­σία οὔτε τὰ κτή­ματα οὔτε τὰ χρή­ματα οὔτε ἡ κοι­νω­νικὴ θέση οὔτε ἡ ἐ­ξου­σία οὔτε τὸ σω­μα­τικὸ κάλ­λος, δὲν εἶ­ναι μό­νιμο. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ἡ κα­θη­με­ρινὴ ἐ­πι­δί­ωξη καὶ ἡ ἀ­πο­λυ­το­ποί­ησή τους σκορ­πί­ζει τὶς ἐ­σω­τε­ρι­κὲς δυ­νά­μεις τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ δὲν ἐ­πι­τρέ­πει τὸ φτά­σιμο στὸν Θεό.

Ὁ Χρι­στὸς θαυ­μά­ζει τε­λικὰ τὴν ποι­ό­τητα καὶ τὴ δύ­ναμη αὐ­τῆς τῆς πίστης τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου καὶ προ­σφέ­ρει, ὡς ἐ­ξου­σίαν ἔ­χων, τὸ δῶρο τῆς ζωῆς στὸν πά­σχοντα δοῦλο του. Στρε­φό­με­νος ὅ­μως πρὸς τὸ πλῆ­θος τῶν Ἰου­δαίων ποὺ Τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν ση­μει­ώ­νει ὅτι αὐ­τοὶ δὲν ἔ­χουν τέ­τοια πίστη.

Οἱ Ἰ­ου­δαῖοι ὡς τέ­κνα τοῦ Ἀ­βραάμ, ἀ­δελ­φοί μου, ἐ­πα­να­παύ­ον­ταν στὴν πνευ­μα­τικὴ κα­τα­γωγή τους, ὅ­πως ἐ­μεῖς σή­μερα, θε­ω­ρῶν­τας ὅτι μόνο μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔ­χουν ἐ­ξα­σφα­λι­σμένη τὴ σω­τη­ρία. Ἔμ­πρα­κτα ὅ­μως ἀρ­νή­θη­καν νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦν τὴν ἐκ­πλή­ρωση τῶν ἐ­παγ­γε­λιῶν στὸ πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ. Πα­ρόλο ποὺ ἀ­να­τρά­φη­καν μὲ τὸν Νόμο, τοὺς Προ­φῆ­τες καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀ­γνό­η­σαν τὴν πρα­γμα­τι­κό­τητα τῆς πα­ρου­σίας, τῆς δι­δα­σκα­λίας καὶ τῆς θαυ­μα­τουρ­γι­κῆς ἐ­ξου­σίας τοῦ Ἰ­η­σοῦ, μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τε­λικὰ νὰ Τὸν σταυ­ρώ­σουν. Ἔτσι ἔ­χα­σαν τὸ προ­νό­μιο τοῦ ἐ­κλε­κτοῦ λαοῦ καὶ τὴ θέση τους παίρ­νουν ἀπὸ τότε ὅ­σοι στρέ­φον­ται μὲ βε­βαι­ό­τητα στὸ πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ, ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶν­τος καὶ σώ­ζον­τος κάθε ἄν­θρωπο.