ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 5-15) 15 Ὀκτω­βρί­ου 2017

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 5-15)
15 Ὀκτω­βρί­ου 2017

Κατὰ τὴ ση­με­ρι­νὴ ἡμέ­ρα, ἑορ­τὴ τῶν ἁγί­ων Πα­τέ­ρων τῆς Ζ΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, ἔχει κα­θο­ρι­σθεῖ ὡς Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀνά­γνω­σμα ἡ πολὺ γνω­στὴ ἀλλὰ καὶ δι­δα­κτι­κὴ πα­ρα­βο­λὴ τοῦ κα­λοῦ σπο­ρέ­ως. Ἡ πα­ρα­βο­λὴ ὅπου ὁ Κύ­ρι­ος Ἰη­σοῦς πα­ρο­μοι­ά­ζει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ σπό­ρο. Σὰν τὸ σπό­ρο καὶ ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ σπεί­ρε­ται πλου­σι­ο­πά­ρο­χα στὶς ψυ­χὲς τῶν ἀν­θρώ­πων. Δὲν καρ­πο­φο­ρεῖ ὅμως παν­τοῦ καὶ πάν­τα. Σύμ­φω­να μὲ τὴν πα­ρα­βο­λή, μόνο ὁ σπό­ρος ὁ ὁποῖ­ος ἔπε­σε σὲ καλὴ γῆ καρ­πο­φό­ρη­σε.

Γι’ αὐτὴ τὴν καλὴ γῆ θὰ κά­νου­με λόγο σή­με­ρα. Γιὰ τὴν ψυχὴ δη­λα­δὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὁποῖ­ος ἀκού­ει μὲ προ­σο­χὴ καὶ συ­ναί­σθη­ση τὰ θεῖα λό­για καὶ ἀγω­νί­ζε­ται νὰ τὰ ἐφαρ­μό­σει στὴ ζωή του.

Εἶ­ναι πάρα πολ­λὲς οἱ εὐ­και­ρί­ες μέσα ἀπὸ τὶς ὁποῖ­ες ὁ Οὐ­ρά­νι­ος Γε­ωρ­γὸς ρί­χνει τὸ σπό­ρο τοῦ θεί­ου λό­γου στὶς ψυ­χὲς τῶν ἀν­θρώ­πων. Πολ­λοὶ δὲν τὸν δέ­χον­ται. Ἄλ­λοι ὅμως ἀν­τί­θε­τα ἀπο­λαμ­βά­νουν πλού­σι­ους καρ­πούς, δι­ό­τι ἀκοῦν μὲ προ­σο­χὴ καὶ ἱερὴ συ­ναί­σθη­ση τὰ θεῖα λό­για. Γι’ αὐ­τοὺς ὁ Κύ­ρι­ος εἶπε «οὗ­τοι εἰ­σὶν οἵ­τι­νες… ἀκού­σαν­τες τὸν λό­γον κα­τέ­χου­σι».

Ἡ λέξη «κα­τέ­χου­σι» δη­λώ­νει συ­νει­δη­τὸ ἀκρο­α­τὴ ὁ ὁποῖ­ος, ὅταν ἀκού­ει καί με­λε­τᾶ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, συ­ναι­σθά­νε­ται ὅτι πρό­κει­ται γιὰ θεῖα καὶ ἱερὰ λό­για καὶ ἡ συ­ναί­σθη­ση αὐτὴ τοῦ προ­κα­λεῖ δέος. Αἰ­σθά­νε­ται ὅτι τὴν ὥρα αὐτὴ τοῦ μι­λά­ει ὁ Θεός. Καὶ ἡ σκέ­ψη αὐτὴ δη­μι­ουρ­γεῖ μέσα του ἕνα κλῖ­μα ἱε­ρο­πρέ­πει­ας καὶ σο­βα­ρό­τη­τας. Αὐτὴ ἡ συ­ναί­σθη­ση τὸν κά­νει νὰ προ­σεύ­χε­ται, πρὶν ἀκού­σει ἢ με­λε­τή­σει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πα­ρα­κα­λεῖ τὸν Φω­το­δό­τη Κύ­ριο νὰ τὸν φω­τί­σει νὰ ἐν­νο­ή­σει τὴ θεία δι­δα­σκα­λία.

Ἡ ἴδια συ­ναί­σθη­ση τὸν πα­ρα­κι­νεῖ κατὰ τὴν ὥρα τῆς θεί­ας δι­δα­χῆς νὰ ἐν­τεί­νει τὴν προ­σο­χή του, γιὰ νὰ μὴ χά­σει τί­πο­τα ἀπὸ τὴν οὐ­ρά­νια δι­δα­σκα­λία. Ἀκο­λου­θεῖ δη­λα­δὴ τὴ συμ­βου­λὴ τῶν ἁγί­ων Πα­τέ­ρων, οἱ ὁποῖ­οι ση­μει­ώ­νουν: Ὅπως πλη­σι­ά­ζεις μὲ εὐ­λά­βεια νὰ κοι­νω­νή­σεις τὰ Ἄχραν­τα Μυ­στή­ρια προ­σέ­χον­τας νὰ μὴν ἐκ­πέ­σει θεῖ­ος μαρ­γα­ρί­της, μὲ τὸν ἴδιο ἀκρι­βῶς τρό­πο νὰ προ­σέ­χεις στὴν ἀκρό­α­ση τοῦ θεί­ου λό­γου καὶ στή με­λέ­τη τῆς Ἁγί­ας Γρα­φῆς, ὥστε νὰ μὴ σοῦ ξε­φύ­γει κα­νέ­να ἀπὸ τὰ θεῖα νο­ή­μα­τά της.

Ὑπάρ­χει ὅμως κι ἕνα δεύ­τε­ρο βα­σι­κὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ τῶν καλ­λι­ερ­γη­μέ­νων καὶ δε­κτι­κῶν ψυ­χῶν. Εἶ­ναι ὁ κα­θη­με­ρι­νὸς ἀγώ­νας γιὰ τὴν ἐφαρ­μο­γὴ τοῦ θεί­ου λό­γου. Ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ τότε μόνο καρ­πο­φο­ρεῖ, ὅταν ὁ ἄν­θρω­πος ἀγω­νί­ζε­ται «ἐν ὑπο­μο­νῇ» νὰ τὸν ἐφαρ­μό­ζει στὴ ζωή του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγι­ος ἀδελ­φό­θε­ος Ἰά­κω­βος μᾶς προ­τρέ­πει: «Γί­νε­σθε ποι­η­ταὶ λό­γου καὶ μὴ μό­νον ἀκρο­α­ταὶ» (Ἰακ. α΄ 22).

Εἶ­ναι ση­μαν­τι­κὸ λοι­πὸν μετὰ τὴ με­λέ­τη ἢ τὴν ἀκρό­α­ση τοῦ θεί­ου λό­γου νὰ προ­σπα­θοῦ­με νὰ ἐπα­να­φέ­ρου­με στὴ μνή­μη μας ἐκεῖ­νο ποὺ δι­α­βά­σα­με ἢ ὅ,τι ἀκού­σα­με καὶ νὰ σκε­πτό­μα­στε πὼς αὐτὸ μπο­ροῦ­με νὰ τὸ ἐφαρ­μό­σου­με στὴ ζωή μας. Ἔχου­με καὶ τώρα θέμα προ­σευ­χῆς. Ὅπως πρὶν ἀπὸ τή με­λέ­τη ἢ τὴν ἀκρό­α­ση τοῦ θεί­ου λό­γου προ­σευ­χό­μα­στε, γιὰ νὰ φω­τι­στεῖ ὁ νοῦς μας καὶ νὰ ἐν­νο­ή­σου­με τὸ βά­θος τῶν θεί­ων νο­η­μά­των, ἔτσι καί μετὰ ἀπὸ αὐ­τὴν προ­σευ­χό­μα­στε στὸν Θεὸ νὰ ἐνι­σχύ­σει Ἐκεῖ­νος τὴ θέ­λη­σή μας στὸν ἀγῶ­να γιὰ τὴν ἐφαρ­μο­γὴ τοῦ θε­λή­μα­τός του.

Ἀδελ­φοί μου, εἶ­ναι πολὺ ση­μαν­τι­κὸ νὰ ζη­τοῦ­με τὴ βο­ή­θεια τοῦ Θεοῦ, δι­ό­τι ὑπάρ­χει τὸ ἐν­δε­χό­με­νο νὰ συ­ναν­τή­σου­με θλί­ψεις καὶ δο­κι­μα­σί­ες, δυ­σκο­λί­ες καὶ ἐμ­πό­δια, τὰ ὁποῖα μπο­ρεῖ νὰ μᾶς κλο­νί­σουν, ἂν δὲν μᾶς ἐνι­σχύ­σει Ἐκεῖ­νος νὰ θέ­σου­με ὡς γερὴ βάση καὶ στή­ρι­γμά μας τὸ θέ­λη­μά του.

«Καλὴ γῆ». Ἔτσι μᾶς θέ­λει καὶ αὐ­τὴν ψά­χνει ὁ Οὐ­ρά­νι­ος Γε­ωρ­γός. Νὰ ἔχου­με ψυ­χὲς δε­κτι­κὲς ποὺ θὰ ἀκοῦν μὲ προ­σο­χὴ τὰ θεῖα λό­για καὶ θὰ προ­σπα­θοῦν νὰ τὰ ἐφαρ­μό­ζουν στὴν κα­θη­με­ρι­νὴ ζωή.

Ἂς Τὸν πα­ρα­κα­λέ­σου­με θερ­μὰ νὰ μᾶς χα­ρί­σει καὶ κατὰ τὴ νέα ἱε­ρα­πο­στο­λι­κὴ χρο­νιὰ πλού­σια τὴ σπο­ρὰ τοῦ θεί­ου λό­γου καὶ ἀκό­μη πλου­σι­ό­τε­ρη τὴν πνευ­μα­τι­κὴ καρ­πο­φο­ρία στὶς ψυ­χὲς ὅλων μας. Ἀμήν.