ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρκ. θ΄ 17-31) 18 Μαρ­τίου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΜΑΡΤΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρκ. θ΄ 17-31)
18 Μαρ­τίου

Ἕνα δυ­στυ­χι­σμένο παιδὶ στέ­κει αἰ­χμά­λωτο μιᾶς σκλη­ρῆς κυ­ρι­αρ­χίας. Τῆς ἐ­ξου­σίας τοῦ δι­α­βό­λου. Ψυ­χικὰ κὰι σω­μα­τικὰ τὸ ἔ­χει τσα­κί­σει. Ὅ­σοι βρί­σκον­ται γύρω του καὶ πα­ρα­κο­λουθοῦν τὴν τρα­γω­δία, ἀ­πο­δει­κνύ­ον­ται ἀνί­κα­νοι νὰ τὸ βο­η­θή­σουν. Μὲ τὴν ἀ­πι­στία τους ὀρ­θώ­νον­ται ἐμ­πό­δια στὴ λύ­τρωσή του. Σ’ αὐτὸ τὸ δύ­σπι­στο κό­σμο ἀ­νή­κουν ὄχι μόνο οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Χρι­στοῦ, οἱ γραμ­μα­τεῖς καὶ οἱ φα­ρι­σαῖοι, ἀλλ’ ἀ­κόμη καὶ οἱ μα­θη­τές Του καὶ οἱ ἀ­μέ­σως ἐν­δι­α­φε­ρό­με­νοι γιὰ τὸ βα­σα­νι­σμένο παιδί, ὅ­πως ὁ πα­τέ­ρας του. Τὴ δι­ά­χυτη δυ­σπι­στία στὴν ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τητα τῆς δυ­νά­μεως τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­ναντι τοῦ δαι­μο­νι­κοῦ κα­τε­στη­μέ­νου ἐκ­φρά­ζει πα­ρα­στα­τικὰ ὁ δι­ά­λο­γος μὲ τὸν πα­τέρα τοῦ παι­διοῦ.

«Πό­σος και­ρὸς εἶ­ναι ἀπὸ τότε ποὺ τοῦ συ­νέβη αὐτό;» ρω­τάει ὁ Ἰ­η­σοῦς, κα­θὼς τὸ παιδὶ κυ­λι­ό­ταν κάτω καὶ ἄ­φριζε, ἐ­ξου­θε­νω­μένο ἀπὸ τὸ δαί­μονα. «Ἀπό τὰ παι­δικά του χρό­νια», ἦ­ταν ἡ ἀ­πάν­τηση. «Πολ­λὲς φο­ρὲς καὶ στὴ φω­τιὰ τὸν ἔ­στειλε καὶ στὰ νερά, γιὰ νὰ τὸν ἐ­ξο­λο­θρεύ­σει. Ἀλλὰ ἂν μπο­ρεῖς νὰ κά­νεις κάτι, βο­ή­θησέ μας, σπλαγ­χνί­σου μας.» Μαζί μέ τήν ἀ­πό­γνωση πού τυ­ραν­νοῦσε τήν καρ­διά του, ἡ ἀμ­φι­βο­λία τήν δάγ­κωνε καί τήν μά­τωνε.

Ἡ σκιὰ τῆς ἀμ­φι­βο­λίας δὲν ἔ­παψε νὰ πέ­φτει βα­ρειὰ στὴ σκέψη καὶ τὴν καρ­διὰ τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἡ ἀμ­φι­βο­λία ὅ­μως σκο­τί­ζει τήν σκέψη, τῆς κλεί­νει τόν ὁ­ρί­ζοντα, νε­κρώ­νει τήν ἐλ­πίδα καὶ τήν τυ­λί­γει στό σκο­τάδι.

Τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ὑ­πέρ­βαση τὸ ὑ­πο­δει­κνύει ὁ Κύ­ριος. Τὸ δεύ­τερο τὸ κα­θο­ρί­ζει ἡ συμ­πε­ρι­φορὰ τοῦ πα­τέρα. Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶπε· ‘Τὸ θέμα δὲν εἶ­ναι ἂν ἐγὼ μπορῶ νὰ θε­ρα­πεύσω τὸ παιδί σου, ἀλλά ἂν ἐσὺ μπο­ρεῖς νὰ πι­στέ­ψεις. Σ’ αὐτὴ τὴν κα­τεύ­θυνση ἀ­να­ζή­τησε τὴ λύση τοῦ δρά­μα­τός σου. Στὴν καρ­διά σου. Ἐ­κεῖ βρί­σκε­ται τὸ ἐμ­πό­διο’.

Ἀ­δελ­φοί μου,

μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ σαφῆ δι­ευ­κρί­νιση τοῦ Κυ­ρίου τὸ κλειδὶ γιὰ ν’ ἀ­νοί­ξουν οἱ βα­ρειὰ κλει­σμέ­νες πόρ­τες, μὴν τὸ ζη­τᾶμε ἀλ­λοῦ. Ἐ­μεῖς τὸ ἔ­χουμε. Τὸ πε­τά­ξαμε στὴ σκο­τεινὴ γω­νιὰ τῶν δι­στα­γμῶν καὶ τῆς ἀμ­φι­βο­λίας μας. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ πρέ­πει τὸ συν­το­μό­τερο νὰ τὸ ἀ­να­σύ­ρουμε. Τὸ κλειδὶ αὐτὸ εἶναι ἡ συ­νει­δητή ἐμ­πι­στο­σύνη ἡ δική μας, ὡς προ­σω­πικὴ πί­στη στὴν παν­το­δυ­να­μία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ πρέ­πει νὰ ἰ­σχυ­ρο­ποι­η­θεῖ καὶ νὰ πά­ρει στὴ ζωή μας τὴν κεν­τρικὴ θέση ποὺ τῆς ἁρ­μό­ζει. Ἡ καρ­διὰ τοῦ πα­τέρα τα­ρά­ζε­ται, κα­θώς συ­ναι­σθά­νε­ται ὅτι ὁ ἴ­διος στέ­κει μέ τήν ἀ­πι­στία του ἐμ­πό­διο στή θερα­πεία τοῦ παι­διοῦ του καί μέ μιά ὕ­στατη προ­σπά­θεια ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νε­ται ἀπό τά δε­σμά τῆς δυ­σπι­στίας, φω­νά­ζον­τας «Πι­στεύω Κύ­ριε, βο­ή­θει μου τῇ ἀ­πι­στίᾳ».

Λοι­πόν, ἀ­κόμη κι ὅ­ταν νοι­ώ­θουμε πὼς οἱ ἀμ­φι­βο­λίες μᾶς πνί­γουν, κι ὅ­ταν ἀ­κόμη ἡ ψυχή μας δέν βρί­σκει τὴ δύ­ναμη οὔτε δυὸ λό­για προ­σευ­χῆς νὰ ψι­θυ­ρί­σει, νὰ μὴ τὰ χά­νουμε ἀ­κόμη καὶ τότε, δι­ότι Ἐ­κεῖ­νος καὶ τότε ἀκόμη μᾶς δέ­χε­ται. Μὲ ἁ­πλω­μένα τὰ χέ­ρια Του μᾶς πε­ρι­μέ­νει.

Ἄς στρέ­ψουμε τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς μας πρὸς Ἐ­κεῖ­νον κι αὐτὸ μο­νάχα νὰ Τοῦ ποῦμε: «Πι­στεύω, Κύ­ριε, βο­ή­θει μου τῇ ἀ­πι­στίᾳ».