Στήριξη των Πυροπαθών της Ι.Μητροπόλεώς μας (Εγκύκλιος 137η)

Πρωτ. 716 Ἀριθμ. Διεκπ. 411

Σπά­τα,   27   Ἰουλίου  2018

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ  137Η

ΘΕΜΑ: «Στή­ριξη τῶν Πυ­ρο­πα­θῶν τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λεώς μας»

Πρὸς τοὺς εὐ­σε­βεῖς χρι­στι­α­νοὺς τῆς καθ’ ἡ­μᾶς ῾Ι­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λεως

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

Μὲ αἰ­σθή­ματα βα­θειᾶς συ­νο­χῆς, ἐ­σω­τε­ρι­κῆς συν­τρι­βῆς, πρω­το­φα­νοῦς ἀ­πο­ρίας, πρω­τό­γνω­ρης ἀ­μη­χα­νίας αὐ­τὲς τὶς μέ­ρες ὅ­λος ὁ κό­σμος καὶ ἰ­δι­αί­τερα ἐ­μεῖς στε­κό­μα­στε μπρο­στὰ στὸ συγ­κλο­νι­στικὸ γε­γο­νὸς τῆς ἀ­σύλ­λη­πτης κα­τα­στρο­φῆς ποὺ συ­νέβη καὶ στὴν ἐ­παρ­χία μας. Τὸ Κόκ­κινο Λι­μα­νάκι, ὁ Νέος Πόν­τος καὶ ἡ Δι­α­σταύ­ρωση δὲν εἶ­ναι πλέον ὅ­πως τὰ γνω­ρί­ζαμε. Ἡ Ρα­φήνα θρη­νεῖ, ἡ Μη­τρό­πολή μας πεν­θεῖ.

Ἕνα πλῆ­θος ἐ­ρω­τη­μά­των ποὺ σχε­τί­ζον­ται μὲ τὸ γι­ατί, τὸ πῶς, τὸ μή­πως, τὸ ἂν ἢ τὸ ποιός φταίει, τυ­ραν­νοῦν τὴ σκέψη ὅ­λων μας καὶ ξε­σχί­ζουν τὰ συ­ναι­σθή­ματα καὶ τὶς καρ­διές μας. Σὲ τί ὅ­μως ὠ­φε­λεῖ νὰ βα­σα­νι­ζό­μα­στε μαζὶ ἀπὸ τὰ γε­γο­νότα καὶ ἀπὸ λά­θος ἐ­ρω­τή­ματα ποὺ μά­λι­στα δὲν ἔ­χουν ἀ­πάν­τηση;

Ἀ­νά­μεσα στοὺς ἑ­κατὸ πε­ρί­που συ­ναν­θρώ­πους μας, ποὺ μὲ τόσο τρα­γικὸ τρόπο ἔ­χα­σαν τὴ ζωή τους, οἱ τρι­άντα ἦ­ταν τέ­κνα τῆς δι­κῆς μας ἀγ­κα­λιᾶς, ἀ­γα­πη­μέ­νοι συγ­γε­νεῖς, φί­λοι, γεί­το­νες ποὺ μαζί τους μοι­ρα­ζό­μα­σταν χα­ρὲς καὶ λύ­πες, ὁ­ρά­ματα καὶ μνῆ­μες, τὴν ὀ­μορ­φιὰ τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀ­με­σό­τητα τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας.

Σή­μερα ὅ­λοι αὐ­τοὶ σι­γοῦν. Ἡ πα­ρου­σία τους εἶ­ναι μό­νον νο­ερή. Ἡ ζωή μας εἶ­ναι τόσο ἄ­δεια. Μᾶς λεί­πουν. Ἀλλὰ καὶ τόσο πλη­γω­μένη ἀπὸ τὸν τρα­γικὸ καὶ ἐ­πώ­δυνο τρόπο τοῦ θα­νά­του τους. Ἡ ἀ­ξία της φαν­τά­ζει τόσο μι­κρή, ἡ λο­γική της τόσο προ­βλη­μα­τική, ὁ πό­νος της ἀ­βά­σταχ­τος. Δί­πλα της ἀν­τι­κρύ­ζουμε ἀ­κρω­τη­ρι­α­σμέ­νες οἰ­κο­γέ­νειες, τσα­κι­σμέ­νους συγ­γε­νεῖς, ἐ­ρει­πω­μένα σπί­τια, ἐ­ξα­νε­μι­σμέ­νους τοὺς κό­πους μιᾶς ζωῆς, τὸν φυ­σικό μας πα­ρά­δεισο ὡς κόλαση, τὰ κα­τα­πρά­σινα δέν­δρα σταχ­τι­α­σμένα, τὶς ὅ­ποιες ἐλ­πί­δες μας προ­δο­μέ­νες. Ὁ­λό­κλη­ρος ὁ κό­σμος γο­να­τι­σμέ­νος ἀπὸ τὴ φρίκη, ἡ λο­γικὴ ἀ­κυ­ρω­μένη ἀπὸ τὴν τρα­γι­κό­τητα. Ποιός καὶ γι­ατί πλέον νὰ θέ­λει νὰ ζή­σει αὐτὴ τὴ ζωή καὶ σὲ αὐ­τὸν τὸν τόπο;

Ὅλα αὐτὰ εἶ­ναι τόσο πρα­γμα­τικά, ἀ­δελ­φοί μου, ἀλλὰ δὲν ἀ­πο­τε­λοῦν τὴ μόνη ἀ­λή­θεια. Ὅ­πως μέσα ἀπὸ τὴν ὀ­μορ­φιὰ τῆς ζωῆς σὲ λί­γες μό­λις στι­γμὲς ἀκο­λού­θησε ἡ κα­τα­στροφή, συγ­χω­ρέ­στε με ποὺ τολμῶ νὰ τὸ πῶ, ἔτσι καὶ μέσα ἀπὸ τὶς στάχ­τες τῆς Ἀ­να­το­λι­κῆς Ἀτ­τι­κῆς θὰ μπο­ροῦσε νὰ ξε­πη­δή­σει ὄχι πάλι ἡ ἴ­δια ζωή, ἀλλὰ ὁ­πωσ­δή­ποτε μιὰ πολὺ πιὸ ἀ­λη­θινὴ καὶ γνή­σια ζωή. Μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ἀ­πει­λεῖ­ται καὶ δὲν κα­τα­στρέ­φε­ται.

Ἤδη ἡ Μη­τρό­πολή μας ἔ­γινε ἀ­πο­δέ­κτης προ­σφο­ρᾶς ἀπὸ ποι­κί­λες πη­γὲς ἀπὸ ὅ­λον τὸν κό­σμο, ἀπὸ τὴν Αὐ­στρία, τὴν Ἑλ­βε­τία, τὴ Γερ­μα­νία, τὴν Ἀ­με­ρική, ἀπὸ πλῆ­θος Μη­τρο­πό­λεις καὶ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὺς φο­ρεῖς, ἀπὸ γνω­στοὺς καὶ ἀ­γνώ­στους συμ­πο­λῖτες μας καὶ ἀν­θρώ­πους ποὺ προ­σφέ­ρουν χρή­ματα, σπί­τια, τρό­φιμα, φάρ­μακα, σκέ­ψεις, ἰ­δέες καὶ κυ­ρίως πο­τα­μοὺς ἀλ­λη­λέγ­γυων αἰ­σθη­μά­των, ποὺ ὣς τώρα ἦ­ταν κρυμ­μένα, δί­χως ἔκ­φραση καὶ δι­έ­ξοδο. Αὐτὴ ἡ ἀ­γάπη, ἡ ἑ­νό­τητα, ἡ πλη­θω­ρικὴ ἀλ­λη­λεγ­γύη, ἡ κοινὴ προ­σπά­θεια εἶ­ναι τὸ πρῶτο βῆμα μας γιὰ δη­μι­ουρ­γικὴ ἀ­φύ­πνιση καὶ οὐ­σι­α­στικὴ ἀ­να­γέν­νηση. Ἡ Μη­τρό­πολή μας δὲν μέ­νει ἀ­δρα­νής. Ὅ,τι ἔ­χει εἶ­ναι καὶ δικό σας. Ἐσεῖς εἶ­στε καὶ ἡ πε­ρι­ου­σία της καὶ ὁ λαός της. Ἀπὸ ἐ­σᾶς ἀν­τλεῖ τοὺς πό­ρους της καὶ σὲ σᾶς προ­σφέ­ρει τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὅ­ποια πα­ρα­κα­τα­θήκη της. Ἤδη σὲ συ­νεν­νό­ηση μὲ τοὺς φο­ρεῖς τῆς Το­πι­κῆς Αὐ­το­δι­οί­κη­σης, ὅ­λες οἱ Ἐ­νο­ρίες και οἱ Ἱ­ε­ρεῖς μας, μαζὶ μὲ τὰ μέλη τῶν Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν Συμ­βου­λίων καὶ τοὺς ἐ­θε­λον­τές μας, κι­νη­το­ποι­οῦν­ται πρὸς κάθε κα­τεύ­θυνση (ἀν­τι­με­τώ­πιση ἄ­με­σων ἀναγ­κῶν σί­τι­σης, ἱ­μα­τι­σμοῦ, στέ­γα­σης, κα­θα­ρι­σμοῦ, ὑ­γει­ο­νο­μι­κοῦ ὑ­λι­κοῦ καὶ αἵ­μα­τος, οἰ­κο­νο­μι­κῆς συν­δρο­μῆς στὸ ἐ­πί­πεδο τῶν πρώ­των βα­σι­κῶν ἀ­ναγ­κῶν, ἠ­θι­κῆς καὶ πνευ­μα­τι­κῆς στή­ρι­ξης κ.λπ.). Ὅ­λοι μας προ­σπα­θοῦμε νὰ ζή­σουμε μαζὶ τὸν λόγο τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου: «Τίς ἀ­σθε­νεῖ καὶ οὐκ ἀ­σθενῶ; τίς σκαν­δα­λί­ζε­ται καὶ οὐκ ἐγὼ πυ­ροῦ­μαι;» (Β΄ Κορ. ια΄ 29). Αὐ­τος εἶ­ναι ὁ πρῶ­τος πνευ­μα­τι­κὸς στό­χος μας.

Δεύ­τε­ρος ἡ προ­σευχή μας. Δὲν εἶ­ναι λίγο αὐτό, ἀ­δελ­φοί μου. Ἡ προσ­ευχὴ εἶ­ναι ἀ­νώ­τερη ἀπὸ τὴ μέ­ρι­μνα καὶ τὰ φι­λάν­θρωπα αἰ­σθή­ματά μας, πιὸ δυ­νατή, πιὸ οὐ­σι­α­στική, πιὸ ἀ­ναγ­καία ἀπὸ τὴν ἀλ­λη­λέγ­γυα δι­ά­θεσή μας. Πῶς νὰ τὸ κά­νουμε; ὁ Θεὸς ἔ­χει δύ­ναμη καὶ τρό­πους πολύ ἀ­νώ­τε­ρους ἀπὸ τὴ δική μας κα­λω­σύνη, προ­κει­μέ­νου νὰ πα­ρη­γο­ρή­σει, νὰ ἐ­νι­σχύ­σει, νὰ βο­η­θή­σει, νὰ φω­τί­σει, νὰ με­τα­μορ­φώ­σει. Οἱ μέ­ρες αὐ­τὲς πρέ­πει νὰ γί­νουν μέ­ρες ἔν­το­νης καὶ  ἀ­λη­θι­νῆς προ­σευ­χῆς, ὄχι μόνο γιὰ τοὺς κοι­μη­θέν­τας ἀ­δελ­φούς μας ἀλλὰ κυρίως γιὰ τοὺς κα­τα­τραυ­μα­τι­σμέ­νους συγ­γε­νεῖς καὶ φί­λους τους καὶ ἐ­πί­σης γιὰ τοὺς ναρ­κω­μέ­νους καὶ μου­δι­α­σμέ­νους ἑ­αυ­τούς μας· «Διὸ τὰς πα­ρει­μέ­νας χεῖ­ρας καὶ τὰ πα­ρα­λε­λυ­μένα γό­νατα ἀ­νορ­θώ­σατε καὶ τρο­χιὰς ὀρ­θὰς ποι­ή­σατε τοῖς πο­σὶν ὑ­μῶν» (Ἑβρ. ιβ΄ 12), κατὰ τὴν προ­τροπὴ τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου. Πρέ­πει νὰ στα­θοῦμε στὰ πό­δια μας καὶ νὰ ἀλ­λά­ξει ἡ ζωὴ καὶ ὁ προ­σα­να­το­λι­σμός ὅ­λων μας. Τὸ ζη­τού­μενο στὴν τρα­γι­κό­τητα ποὺ ζοῦμε εἶ­ναι ἀ­σφα­λῶς ἡ ἀλ­λη­λεγ­γύη. Αὐτὸ ὅ­μως ποὺ κυ­ρίως μᾶς χρει­ά­ζε­ται καὶ ἀ­γνο­οῦμε εἶ­ναι ἡ πί­στη στὸν Θεό. Οἱ στάχ­τες τῆς πί­στης μας εἶ­ναι ἀ­νάγκη νὰ με­τα­μορ­φω­θοῦν σὲ κα­τα­πρά­σινα δέν­δρα ζωῆς καὶ πνεύ­μα­τος.

Πρὶν ἀπὸ 13 πε­ρί­που χρό­νια ἔ­ζησα ἕνα ἀ­νά­λογο δρᾶμα στὸ Γραμ­μα­τικό, ὅ­ταν μὲ τὴν πτώση ἑ­νὸς ἀ­ε­ρο­πλά­νου βρέ­θη­καν ἀ­παν­θρα­κω­μένα 121 πτώ­ματα συ­ναν­θρώ­πων μας, κυ­ρίως Κυ­πρίων. Τὸ δρᾶμα ποὺ συ­νάν­τησα ἦ­ταν ἀ­πε­ρί­γρα­πτο. Τὸ δά­κρυ ἀ­νε­ξάν­τλητο, ὁ πό­νος ἀ­προ­σμέ­τρη­τος. Αὐτὸ ὅ­μως ποὺ τοὺς στή­ριξε ἦ­ταν κυ­ρίως ἡ πί­στη τους. Αὐτὴ τοὺς κρά­τησε αὐτὴ καὶ τοὺς ἀ­νέ­στησε. Σή­μερα πολ­λοὶ ἀπὸ αὐ­τοὺς ζοῦν καὶ πολὺ ἀ­λη­θινά. Πα­τοῦν στα­θερὰ στὰ πό­δια τους. Ὁ ἀ­πό­η­χος τοῦ πό­νου καὶ τοῦ θρή­νου τους εἶ­ναι πλέον μιὰ νότα ἀ­λη­θι­νῆς ζωῆς μὲ πί­στη στὸν Θεό, νό­ημα καὶ ἀ­ξι­ο­πρέ­πεια.

Καὶ ἕνα τε­λευ­ταῖο· και­ρὸς νὰ μά­θουμε ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὶς πα­ρα­λεί­ψεις μας. Γιὰ ὅ,τι συ­νέβη δὲν φταίει ὁ Θεός· φταῖμε ἐ­μεῖς. Εἶ­ναι ἀ­νάγκη νὰ ἀ­να­στη­θεῖ στὴ ζωή μας πρω­τί­στως ἡ πί­στη στὸν Θεό καὶ στὴ συ­νέ­χεια ἡ σύ­νεση. Θὰ μπο­ροῦσε κάλ­λι­στα αὐτὴ ἡ τρα­γικὴ δο­κι­μα­σία νὰ με­τα­στρα­φεῖ σὲ ἀ­φύ­πνιση καὶ ἀλ­λαγὴ πο­ρείας. Κάτι τέ­τοιο εἶ­ναι μο­νό­δρο­μος καὶ ἐ­πι­ταγή. Στὰ πλαί­σια τῆς κι­νη­το­ποί­η­σης γιὰ συμ­πα­ρά­σταση ἡ Μη­τρό­πολή μας θὰ δι­ε­νερ­γή­σει, μά­λι­στα κατὰ προ­τρο­πὴν καὶ τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου, ἔ­κτα­κτη «λογία» σή­μερα Κυ­ρι­ακὴ 29 Ἰ­ου­λίου σὲ ὅ­λους τοὺς να­ούς μας. Σᾶς προ­τρέπω ὅλοι νὰ βο­η­θή­σουμε ὅσο μπο­ροῦμε, νὰ γί­νουμε μέ­ρος αὐ­τῆς τῆς κα­θο­λι­κῆς συστρά­τευ­σης.

Ἐ­πι­πλέον, ὅ­ποιος ἐ­πι­θυ­μεῖ μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­θέ­σει χρή­ματα στοὺς τρα­πε­ζι­κοὺς λο­γα­ρι­α­σμοὺς τῆς Μη­τρο­πό­λεώς μας, τοὺς ὁ­ποί­ους καὶ μπο­ρεῖτε νὰ πλη­ρο­φο­ρη­θεῖτε εἴτε ἀπὸ τοὺς Ἱε­ρεῖς σας εἴτε καὶ ἀπὸ τὴν ἱ­στο­σε­λίδα τῆς Μη­τρο­πό­λεώς μας.

Ὁ Θεὸς νὰ εἶ­ναι μαζί μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Με­σο­γαίας καὶ Λαυ­ρε­ω­τι­κῆς Ν Ι Κ Ο Λ Α Ο Σ

ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ	ΓΕΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ
ΤΡΑΠΕΖΑ	ΑΡΙΘΜ ΛΟΓ/ΜΟΥ		IBAN  ΛΟΓ/ΜΟΥ
ALPHA	283 002101 015376		GR69 0140 2830 2830 0210 1015 376
ΕΘΝΙΚΗ	087 558019-69		GR37 0110 0870 0000 0875 5801 969
ΠΕΙΡΑΙΩΣ	6048 127470 256		GR89 0171 0480 0060 4812 7470 256
EUROBANK	0026 0334 89 0200557082		GR25 0260 3340 0008 9020 0557 082

---