«Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, καὶ ἐπλήρωσε τὰ σύμπαντα εὐωδίας· χαίρετε λαοὶ καὶ ἀγαλλιᾶσθε». Γιατί; Διότι «θανάτῳ θάνατον πατήσας, τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν ἐχαρίσατο».

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡμέρα θριάμβου, νίκης, παγκόσμιας χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης. Ὁ Χριστός, τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια, ὄχι ἁπλῶς νίκησε, ἀλλὰ συνέτριψε τὸ σκοτάδι, τὸν θάνατο, τὴν ἁμαρτία καὶ ἐπιβεβαίωσε τὴ θεότητά Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεός, εἶναι ὁ Θεός. «Θάνατος Αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. σ΄ 9), θάνατος πλέον καὶ ἐμᾶς οὐκέτι κυριεύει, δὲν ἔχει ἐξουσία ἐπάνω μας, δὲν ἀποτελεῖ ἀπειλή μας.

Θάνατος, βέβαια, δὲν σημαίνει βιολογικὸ τέλος, ἀμετάκλητη κατάληξη τοῦ ἀνθρώπου, τελεσίδικη ἐπιστροφὴ στὴν ἀνυπαρξία, δὲν εἶναι ὁ ὁριστικὸς χωρισμὸς ἀπὸ τὴ γῆ ἀλλὰ ἡ ἀπώλεια τοῦ παραδείσου.  Θάνατος σημαίνει συνέχιση μὲν τῆς ὕπαρξης σὲ κατάσταση ὅμως αἰώνιας καταδίκης στὸν Ἅδη, στὸ βασίλειο τοῦ σκότους καὶ τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ζωὴ καὶ ἀνάσταση «κρείττων ὕπαρξις ἐν οὐρανοῖς καὶ μένουσα» κατὰ τὸν Παῦλο, σημαίνει ἄληκτη καὶ ἀνέσπερη μετοχὴ στὴν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ζήσαμε τὸν σωματικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ, τὸ «τετέλεσται», «καὶ ταῦτα εἰπὼν ἐξέπνευσεν» (Λκ. κγ΄ 4-6). Αὐτὸ ὅμως δὲν σήμαινε τὸ τέλος Του, ἀλλὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς θυσιαστικῆς ἀποστολῆς Του.

Τὸ Μέγα Σάββατο ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς παρουσιάζει τὴν κάθοδο τοῦ Κυρίου στὸν Ἅδη, τὴ συντριβὴ τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἅδη καὶ σήμερα τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου· «ὁ Ἅδης ἐπικράνθη βροτὸν ὁρῶν τεθεωμένον», «τρέμει καὶ τῶν δεσμῶν ἀπολύεται… οὐκ ἰσχύει τοῦ θανάτου τὸ κράτος», ψάλλουμε, καταλύθηκε ἡ δύναμη τοῦ θανάτου. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον». Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν πεθαίνουμε σωματικά, ἀφοῦ καὶ ὁ Κύριος πέθανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καθὼς ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἀνάστασή Του συνανέστησε «παγγενῆ» τὸν Ἀδάμ, δηλαδὴ ὅλους τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, κι ἐμεῖς γινόμαστε μέτοχοι τῆς αἰωνίου ζωῆς. Τὸ στόμα τοῦ Ἅδη μεταμορφώθηκε σὲ πύλη τοῦ Παραδείσου.

Στὴν ὑπέροχη καὶ θεοφωτίστου σύλληψης εἰκόνα τῆς εἰς Ἅδου καθόδου τοῦ Κυρίου ποὺ περικοσμεῖ τοὺς ναούς μας, βλέπουμε τὸν Κύριο, νεκρὸ μὲν ἀλλὰ «πανσθενουργὸ» καὶ «ζωαρχικότατο», γεμᾶτο ζωὴ καὶ δύναμη, νὰ σπάει τὰ κλεῖθρα τοῦ βασιλείου τοῦ Ἅδη, πόρτες νὰ καταρρέουν, κλειδιά, καρφιὰ καὶ ἁλυσίδες νὰ σκορπίζονται ἄτακτα δεξιὰ καὶ ἀριστερά, τάφοι νὰ ἀνοίγονται καὶ νὰ γκρεμίζονται καὶ νὰ συμπαρασύρει μὲ ὁρμὴ στὴν καινὴ ζωή Του τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τοὺς προπάτορες, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, καθὼς τοὺς ἀνασύρει ἀπὸ τοὺς τάφους.

«Ἰδοὺ πλέον γέγονε καινὰ τὰ πάντα», μία νέα ζωή, ἡ ὄντως ζωὴ ἀνατέλλει. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Τέλος στὴν ἀνίκητη καταδίκη τῆς ἁμαρτίας, τέλος στὴν ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ θανάτου, ὁ δρόμος πρὸς τὸ φῶς τῆς ὄντως ζωῆς, ἡ προοπτικὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς εἶναι ἀνοικτὰ καὶ προσφέρονται ὡς δῶρα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλους, ἀρκεῖ νὰ πιστεύσουμε στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ θελήσουμε καὶ τὴ δική μας ἀνάσταση.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀδιαμφισβήτητο, πραγματικὸ γεγονός, ὄχι μόνο γιατὶ ἔτσι ἀναφέρεται στὶς εὐαγγελικὲς ἀφηγήσεις καὶ ἔτσι κηρύσσεται διὰ μέσου τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ γιατὶ ἐπιβεβαιώνεται στὴ ζωή μας. Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀναστηθεῖ, ἂν δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, οὔτε νὰ ζεῖ ἀναστημένος στὴν αἰωνιότητα ἂν δὲν ἔχει ἀναστημένη ζωὴ στὴν καθημερινότητα. Γράφει κάπου: «Ἂν πεθάνεις πρὶν πεθάνεις, δὲν θὰ πεθάνεις ὅταν πεθάνεις». Μὲ ἄλλα λόγια: «Ἂν ζεῖς μὲ τὴν πίστη στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν προοπτική της πρὶν πεθάνεις, θὰ ζεῖς αἰωνίως τὴν ἐμπειρία της ὅταν πεθάνεις».

Σᾶς εὔχομαι, ἀδελφοί μου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ γεμᾶτα ζωή, λουσμένα στὸ φῶς τοῦ Ἀναστάντος, πλημμυρισμένα ἀπὸ τὴ χαρὰ τοῦ Νικητῆ τοῦ θανάτου καὶ σᾶς καλῶ νὰ ἀναφωνοῦμε πάντοτε μὲ τὰ χείλη καὶ τὴ ζωή μας.