Ἡ Ἐκκλησία, κατὰ τὶς δύο Κυριακὲς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ Πάσχα, μᾶς παρουσιάζει τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου πρῶτα στοὺς μαθητὲς καὶ ἔπειτα στὶς μυροφόρες γυναῖκες· στὶς γυναῖκες αὐτὲς ποὺ δίνουν τόση παρηγοριὰ σὲ ὅσους ἀπὸ μᾶς ἔχουμε αἴσθηση τῶν ἀδυναμιῶν τῆς ἀνθρώπινης φύσεως. Γιατὶ –πῶς νὰ τὸ κάνουμε!– ἡ ἀπουσία τοῦ ἀνθρώπου στὸ κατ᾿ ἐξοχὴν γεγονὸς τῆς Θείας Οἰκονομίας, ποὺ εἶναι τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου, εἶναι χαρακτηριστική, καὶ γιὰ ὅποιον καταλαβαίνει τὶ θὰ πεῖ ἄνθρωπος, ἐξόχως τραυματική. Ὑπάρχει μία μόνο παρηγοριά· καὶ ἡ παρηγοριὰ αὐτὴ εἶναι ἡ πιστότητα τῶν εὐλαβῶν γυναικῶν ποὺ συνόδευαν τὸν Κύριο.