Ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Προδρόμου στὸν Ἰορδάνη ποταμό,  εἶναι μεγάλη γιορτὴ μὲ ίδιαίτερη θεολογική σημασία. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι λειτουργικὰ συγκαταλέγεται στὴν ἴδια κατηγορία μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀρχικά, μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ  6ου αἰῶνα, τὰ Χριστούγεννα καὶ τὰ Φῶτα ἑορτάζονταν μαζὶ ὡς ἡ ἑορτὴ τῆς Θείας Ἐπιφανείας, δηλαδὴ τῆς φανερώσεως τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο καὶ στὴν ἱστορία. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἐσωτερικὴ βαθειὰ σχέση ἀνάμεσα στὸ Πάσχα καὶ στὰ Φῶτα. Καὶ οἱ δύο ἑορτὲς ἔχουν σχέση μὲ τὸ φῶς, ὄχι ὡς φυσικὴ ὀντότητα, ἀλλὰ ὡς πρόσωπο, εἶναι τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ποὺ διακηρύττει: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. η΄ 12), «Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα» (Ἰω. ιβ΄ 46). Στὴ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως ψάλλουμε «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός». Ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἡ νίκη ἐπὶ...