Δημιουργηθηκε στις ΠαρPMEESTE_Σεπτέμβριος+0300RΣεπPMEEST_1C21

Μετὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ τιμίου Σταυρῦ ἀρχίζει, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ περίοδος τοῦ κατὰ Λουκᾶ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία θὰ διαρκέσει μέχρι τὶς ἀπόκριες, μὲ ἕνα διάλειμμα στὶς ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων. Στὴν σημερινὴ πρώτη Κυριακὴ αὐτῆς τῆς περιόδου ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκὰς μᾶς διηγήθηκε τὴν κλήση στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ὁ Λουκὰς ἐκθέτει περισσότερες λεπτομέρειες ἀπ’ τοὺς ἄλλους δύο «συνοπτικούς» εὐαγγελιστὲς Ματθαῖο καὶ Μᾶρκο. Τὸ σημερινὸ περιστατικὸ δὲν ἦταν ἡ πρώτη συνάντηση καὶ ἡ πρώτη γνωριμία τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς συγκεκριμένους ὑποψηφίους μαθητές Του, ἀλλὰ ἡ ὁριστικὴ κλήση τους. Ἡ στιγμὴ δηλαδή, κατὰ τὴν ὁποία ἐγκατέλειψαν τὴν ἐργασία τους καὶ τὶς οἰκογένειές τους, γιὰ νὰ μαθητεύσουν στὸν Χριστό. Γιὰ τὴν πρώτη γνωριμία καὶ συνάντηση μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀρκετὲς πληροφορίες δίνει ὁ ἄλλος εὐαγγελιστής, ὁ Ἰωάννης

Ὁ Χριστὸς βρέθηκε στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας τὶς πρωϊνὲς ὧρες ἐκείνης τῆς ἡμέρας. Στὰ νερὰ τῆς λίμνης αὐτῆς ἐξασκοῦσαν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ οἱ Ἀνδρέας καὶ Πέτρος ἀφ’ ἑνὸς καὶ οἱ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης ἀφ’ ἑτέρου. Συγκεντρώθηκε ἀρκετὸς κόσμος, γιὰ νὰ ἀκούσουν τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τότε ὁ Κύριος ἐπιβιβάσθηκε στὸ πλοῖο τῶν δύο ἀδελφῶν Ἀνδρέα καὶ Πέτρου, τὸ ὁποῖο ἀνοίχθηκε λίγο μέσα στὴν λίμνη, ὥστε νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν παρακολουθοῦν ὅλοι οἱ συγκεντρω-μένοι ποὺ κάθονταν στὴν ἀκρογιαλιά. Ὅταν τελείωσε τὸ κήρυγμά του ὁ Χριστός, εἶδε ὅτι πάνω στὸ πλοῖο οἱ δύο ἀδελφοὶ Ἀνδρέας καὶ Πέτρος ἐπιδιόρθωναν τὰ δίχτυα τους. Τὴν νύκτα ἐκείνη εἶχαν ἀπλώσει αὐτὰ τὰ δίχτυα στὰ νερὰ τῆς λίμνης, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα δὲν ἦταν καλό. Γι’ αὐτὸ καὶ καθὼς ἀνέβαινε ὁ ἤλιος τῆς καινούριας ἡμέρας στὸ οὐράνιο στερέωμα, ἔπλεναν αὐτὰ τὰ δίχτυα. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ Χριστὸς τοὺς διέταξε νὰ ρίξουν πάλι τὰ δίχτυα τους μέσα στὰ νερά. Αὐτὴν τὴν φορὰ ὅμως πολλὰ ψάρια αἰχμαλωτίσθηκαν στα δίχτυα αὐτά. Ὁ Πέτρος ὑπήκουσε ἀμέσως στὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἐκπληκτικό. Ἐξέφρασε ὅμως τὴν ἀπορία του ὅτι δὲν ἦταν λογικὸ νὰ ἔχουν ἐπιτυχία στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, ὅταν ὁ ἤλιος λάμπει στὸν οὐρανό.  Ὅλη τὴν νύκτα εἶχαν ρίξει τὰ δίχτυα τους στὰ νερὰ καὶ εἶχαν ἀγρυπνήσει πάνω στὰ πλοῖα τους, ἀλ-λὰ δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα. Μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ ἐπανέλαβαν τὴν προσπάθειά τους καὶ παραδόξως αὐτὴν τὴν φορὰ συνέλαβαν ἀμέτρητο πλῆθος ψαριῶν, ὥστε χρειάσθηκε νὰ τοὺς βοηθήσουν οἱ ἄλλοι δύο ἀδελφοὶ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν μὲ τὸ δικό τους πλοῖο στὸ σημεῖο ἐκεῖνο. Καὶ τότε ὁ Κύριος κάλεσε καὶ τοὺς τέσσερις στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα.

Ἐντύπωση μᾶς δημιουργεῖ ἡ λεπτομέρεια ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπευθύνεται στὸν  Πέτρο τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνος ἐπιδιόρθωνε καιὶ ἔπλενε τὰ δίχτυα, γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμα νὰ χρησιμοποιηθοῦν τὴν ἑπομένη φορά. Ὁ εὐαγγελιστὴς θέλει νὰ μᾶς δείξει ὅτι ὁ Χριστὸς συνάντησε τοὺς ὑποψηφίους μαθητές Του μέσα στὴν καθημερινότητά τους. Ὅπως ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι, ἀγωνίζονταν καὶ αὐτοὶ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ ἀπαραίτητο εἰσόδημα γιὰ μιὰ ἀξιοπρεπὴ διαβίωση. Δὲν διέφεραν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ στὴν καθημερινότητά τους ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὅπως ἐργάζονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἐργάζονταν καὶ αὺτοί. Εἶχαν ὅμως μία διαφορά. Τοὺς ἀπασχολοῦσαν ἐντόνως μέσα στὴν καρδιά τους τὰ ἐρωτήματα γιὰ τὸν Μεσσία.  Πότε θὰ ἐρχόταν, πῶς θὰ Τὸν ἀνεγνώριζαν, πῶς θὰ γίνονταν μαθητές Του. Αὐτὴ ἦταν ἡ κεντρικὴ σκέψη καὶ ἡ κυριότερη φροντίδα στὴν ζωή τους, ὅτι ἔπρεπε νὰ εἶναι καταλλήλως προετοιμασμένοι γιὰ νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν. Γι’ αὐτὸ καὶ πρὶν νὰ τοὺς καλέσει ὁ Χριστὸς νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, ἦσαν μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Καὶ ὅταν γίνονται μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τους, ἀλλὰ τοὺς χαρακτηρίζει ἡ ἀφοσίωση στὸ Πρόσωπό Του. Μετὰ τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάστασή Του ἐπιστρέφουν στὶς ἐργασίες τους καὶ στὴν καθημερινότητά τους, ἀλλὰ ἡ ἀγωνία τους εἶναι ἡ ἀπουσία του Χριστοῦ.  Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ γίνονται ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ προσοχή τους στρέφεται στὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν σωστὴ προετοιμασία ὅλων τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἐρχομένου Κυρίου.

Ἐὰν αὐτὴ ἦταν ἡ καθημερινότητα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐν τοῦτοις γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους ἡ συνηθισμένη καθημερινότητα εἶναι  δυστυχῶς διαφορετική. Μοιάζει μὲ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε. Τὸ παράδειγμα αὐτὸ χρησιμοποίησε καὶ ὁ Χριστός. Ὁ Νῶε κατεσκεύαζε τὴν κιβωτὸ καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ σύγχρονοί του ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἔβλεπαν, γελοῦσαν καὶ εἰρωνεύονταν. Ἔτρωγαν, ἔπιναν, ἐργάζονταν, παντρεύονταν, ἀλλὰ δὲν σκέφτονταν τὸν Θεό. Καὶ στὸ τέλος ἦλθε ὁ κατακλυσμός. Δύο διαφορετικὲς καθημερινότητες εἶναι αὐτές. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἐπακολουθεῖ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὴν καθεμιὰ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἐπισκέψεως εἶναι τόσο διαφορετικά.

Καὶ ἡ δική μας ζωή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ἐνδεχόμενο, ἤ μάλλον εἶναι βέβαιο ὅτι μοιάζει ἄλλοτε μὲ τὴν μία καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν ἄλλη ἀπ’ τὶς δύο παραπάνω καταστάσεις. Ὅταν ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία, ἐκδηλώνουμε τὴν πίστη μας στὸν Θεό. Ἐξερχόμαστε ἀπ’ τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὴν καθημερινότητά μας δὲν καλλιεργοῦμε τὴν σχέση αὐτὴ σὲ ὅλο τὸ βάθος της. Δὲν εἶναι ὁ Θεὸς καὶ τὸ θέλημά Του στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ ὁ ἑαυτός μας. Καὶ ἄν νομίζουμε ὅτι εἴμαστε πνευματικοί, πολὺ ἀπέχουμε ἀπ’ τὴν τελειότητα. Τὸ βασικὰ λάθος μας εἶναι ὅτι περιορίζουμε αὐτὴν τὴν πνευματικότητα σὲ μία πλευρὰ τῆς ζωῆς μας, σὲ μερικὲς ὧρες ἐκκλησιασμοῦ καὶ μελέτης πνευματικῶν βιβλίων καὶ ἀφήνουμε ἔξω ὅλες τὶς ὑπόλοιπες ὧρες καὶ δραστηριότητές μας.  Ἡ προτροπὴ εἶναι σαφὴς καὶ ἐνδεικτική: «Κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς Ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφὴ γενήθητε» (Α΄ Πέτρου 1-15).

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Σεπτέμβριος+0300RΣεπPMEEST_1C21

Πλησιάζει ἡ μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει στὶς 14 Σεπτεμβρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ θέμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἀφιερωμένες δύο Κυριακές, ἡ μία πρὶν ἀπ’ τὴν ἑορτὴ καὶ ἡ ἄλλη μετὰ τὴν παραπάνω ἡμερομηνία. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκούσαμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπ’ τὸν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν νυκτερινὸ μαθητή Του Νικόδημο. Αὐτὸς ἦταν μέλος τοῦ ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου, ἀλλὰ δὲν συμφωνοῦσε μὲ τὶς ἐχθρικὲς διαθέσεις τῆς ἡγεσίας τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἀπέναντι στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτὸ ὁ Νικόδημος συνήθως ἀπέφευγε νὰ ἐκδηλώνει τα φιλικά του αἰσθήματα ἀπέναντι  στὸν Χριστὸ καὶ ἦταν κρυφὸς μαθητής. Βεβαίως, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως ἀνέλαβε, μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἀπ’ τὴν Ἀριμαθαία, τὴν πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ νεκροῦ Σώματος τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὁ Νικόδημος ἐπισκέφθηκε ἕνα βράδυ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ σὲ ἕνα σπίτι τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔθεσε πρὸς Αὐτὸν τὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴν γῆ. Πιὸ συγκεκριμένα, τὸν ἀπασχολοῦσε τὸ θέμα τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Τὸν διάλογο αὐτὸν διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος δείχνει ἰδιαίτερη προτίμηση στοὺς ἐκτενεῖς διαλόγους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ διάφορα πρόσωπα. Μὲ τοὺς διαλόγους αὐτοὺς ὁ Κύ-ριος ἀποκαλύπτει στοὺς συνομιλητές Του, καὶ ὄχι μόνο σὲ αὐτούς, ὑψηλὲς ἀλήθειες γιὰ τὸ Θεανδρικό Του Πρόσωπο καὶ τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο Του στὸν κόσμο.

Ὁ Χριστὸς ἀπάντησε στὸν Νικόδημο ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε αὐτὸς νὰ ἐπιστρέψει στὸν Θεὸ καὶ νὰ ζήσει κατὰ τὸ θέλημά Του. Ἡ ἀναγέννηση αὐτὴ πραγματοποιεῖται «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», δηλαδὴ μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Ἀλλὰ γιὰ νὰ διανοιχθεῖ αὐτὸς ὁ δρόμος, θὰ προηγηθεῖ ἡ Σταύρωση τοῦ Μεσσία. Προφανῶς ὁ Νικόδημος, ὁ οποῖος κατεῖχε ὑψηλὴ θέση στὴν ἡγεσία τοῦ λαοῦ, γνώριζε τὰ βασικὰ σημεῖα τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς χρησιμοποίησε ἕνα γνωστὸ παράδειγμα ἀπ’ τὴν ἱστορία, ὅταν οἱ πρόγονοί τους περιπλανώνταν γιὰ σαράντα χρόνια στὴν ἔρημο στὸν δρόμο ἀπ’ τὴν Αἴγυπτο πρὸς τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Καθὼς εἶχαν στρατοπεδεύσει στὴν ἔρημο, ἐμφανίσθηκαν ξαφνικὰ στὸ σημεῖο ἐκεῖνο δηλητηριώδη φίδια. Ὅποιον δάγκωνε ἕνα φίδι, αὐτὸς πέθαινε ἀκαριαῖα. Ὁ Μωϋσὴς τότε, ὁ ἀρχηγός τους, μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ κατασκεύασε ἕνα χάλκινο φίδι, τὸ ὁποῖο καὶ ἔστησε στὴν συνέχεια σὲ περίοπτη θέση στὸ κέντρο τοῦ καταυλισμοῦ τους. Ὅποιον δάγκωνε ἕνα φίδι, εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ ἀνυψώσει τὰ μάτια του πρὸς τὸ χάλκινο φίδι καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ ἑτοιμοθάνατος θεραπευόταν καὶ ἀπέφευγε τὸν θάνατο. Τὸ περιστατικὸ αὐτό, τὸ ὁποῖο καταγράφεται στὸ βιβλίο τῶν «Ἀριθμῶν», ὑπενθυμίζει ὁ Χριστὸς στὸν συνομιλητή Του Νικόδημο. Καὶ ὑπογραμμίζει ὅτι αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποτελοῦσε προτύπωση τῆς δικῆς Του Σταυρώσεως. Δηλαδὴ τὸ γεγονὸς τοῦ παρελθόντος λειτουργοῦσε ὡς μία συμβολικὴ εἰκόνα μὲ ὁμοιότητες καὶ ἀναλογίες πρὸς ἕνα μελλοντικὸ γεγονός. Τὸ πρῶτο γεγονὸς συνέβη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἀλλὰ τὸ βαθύτερο νόημά του ἀποκαλύπτεται μὲ ἕνα δεύτερο γεγονὸς στὴν Καινὴ Διαθήκη. Τέτοιες προτυπώσεις ὑπάρχουν πολλὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀναφέρονται κυρίως στὸν Χριστό, τὴν Θεοτόκο καὶ τὸν τίμιο Σταυρό.

Τὰ φίδια στὸ στρατόπεδο τῶν Ἐβραίων ἐμφανίσθηκαν, ἐπειδὴ προηγουμένως ἄλλα φίδια εἶχαν ἐμφανισθεῖ μέσα στοὺς ἀνθρώπους.  Οἰ ἰσραηλίτες διαμαρτύρονταν συνεχῶς στὸν ἀρχηγό τους Μωϋσὴ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐνὼ ἔβλεπαν συνεχῶς ὅτι τοὺς προστάτευε ἀπ’ τοὺς κινδύνους κατὰ τὴν μακροχρόνια περιπλάνησή τους μέσα στὴν ἔρημο. Κατὰ ἕνα ἀνάλογο τρόπο καὶ ἐμεῖς ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο καὶ πληγωνόμαστε ἀπ’ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ λάθη μας, ἀπ’ τὶς ἀδικίες καὶ τὶς προσβολὲς τῶν ἄλλων ἀνθρώπων σὲ βάρος μας, ἀπ’ τὶς διαψεύσεις τῶν ἐλπίδων μας γιὰ μία καλύτερη ζωὴ καὶ ἀπ’ τὶς ἀνεκπλήρωτες προσδοκίες μας.

Τὸ χάλκινο φίδι, τὸ ὁποῖο ὁ Μωϋσὴς ἔστησε στὴν μέση τοῦ στρατοπέδου, συμβολίζει τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό. Τὸ φίδι δὲν ἦταν ἀληθινὸ καὶ ἀπεικόνιζε τὸ ὄργανο τῆς ἐξολοθρεύσεως τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ χάριζε τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπ’ τὸν βέβαιο θάνατο σὲ ὅποιον δεχόταν στὸ αἶμα του τὸ δηλητήριο ἀπ’ τὸ δάγκωμα τῶν φιδιῶν. Καὶ ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἦταν ἐντελῶς ἀναμάρτητος, πάνω στὸν Σταυρὸ ἐμφανίζεται «ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας», φορτώνεται τὶς ἁμαρτίες καὶ γενικῶς ὅλα τὰ βάρη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει καὶ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει, χωρὶς Αὐτὸς νὰ φταίει καὶ νὰ εὐθύνεται σὲ κάτι. Καὶ  γι’ αὐτό, ὅπως λέγει ὁ προφήτης Ἡσαΐας καὶ ὅπως ψάλλουμε στὰ Ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου, ἄν καὶ εἶναι ὁ πιὸ Ὡραῖος (λόγῳ τῆς Θεότητός Του) ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πάνω στὸν Σταυρὸ ἐμφανίζεται ὡς ὁ πιὸ ἄσχημος ἀπ’ ὅλους. Τὸ πιὸ θαυμαστὸ ὅμως εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ Ἴδιος εἶχε προαναγγείλει: «Ὅταν ἐγὼ ὑψωθῶ ἀπὸ τῆς γῆς, πάντας ἐλκύσω πρὸς Ἐμαυτόν».  Ἐνὼ φαίνεται ὡς ὁ μὴ ἔχων κάλλος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς εἶναι πάνω στὸ Σταυρὸ γεμᾶτος πληγές, τὴν ἴδια στιγμὴ γίνεται πιὸ ἐλκυστικὸς γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ’ τὰ κάθε εἴδους βάρη, τὰ πολλὰ δηλητηριώδη βέλη, τῆς ζωῆς μέσα στὴν ἔρημο τῆς ζωῆς μέσα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὁ Μεσσίας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, δὲν θὰ ἀποφύ-γει τὸ Πάθος, εἶναι παθητός. Εἴθε νὰ εἶναι καὶ ὁ ποθητὸς τῶν καρδιῶν μας.

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΠαρPMEESTE_Αύγουστος+0300RΑυγPMEEST_1C21

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς διηγήθηκε σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου τῆς Καπερναούμ. Ὁ Χριστὸς δίδασκε στὸ ἐσωτερικὸ ἑνὸς σπιτιοῦ καὶ εἶχε συγκεντρωθεῖ πολὺς κόσμος. Ὁ παράλυτος ἦταν ξαπλωμένος σὲ ἕνα κρεβάτι καὶ μεταφερόταν ἀπ’ τοὺς φίλους του. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐπινόησαν ἕνα τρόπο νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὁ κόσμος ἦταν πολὺς καὶ ἄκουγαν μὲ προσοχὴ τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, οἱ τέσσερις φίλοι τοῦ ἀρρώστου ἀνέβηκαν στὴν στέγη, ἀφαίρε-σαν ἕνα τμῆμα της καὶ κατέβασαν ἀπ’ τὸ σημεῖο ἐκεῖνο τὸ κρεβάτι μὲ τὸν ἄρρωστο φίλο τους μπροστὰ στὸν Χριστό. Γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν θεραπεία τοῦ ἀρρώστου, οἱ φίλοι του ἦταν πρόθυμοι νὰ πράξουν ὁ,τιδήποτε χρειαζόταν. Μεγαλύτερη ἐντύπωση, ὡστόσο, προκαλεῖ ἡ πρώτη ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ σὲ αὐτὴν τὴν ἀσυνήθιστη κίνηση. Ὅλοι περίμεναν νὰ ἀκούσουν ἀπ’ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ νὰ δώσει τὴν ἐντολὴ στὸν παράλυτο νὰ ἐγερθεῖ ἀπ’ τὸ κρεβάτι καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ βαδίζει. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἀμέσως ἀπευ-θύνθηκε στὸν ἄρρωστο μὲ τὰ λόγια «παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου».

Ὁ Χριστὸς δηλώνει γιὰ τὸν Ἑαυτό Του ὅτι ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ  ἁμαρτίες, ἀλλὰ οἱ φαρισαῖοι παρακολουθοῦν μὲ προσοχὴ τὶς κινήσεις καὶ τὰ λόγια Του. Οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Χριστοῦ θεωροῦν ὅτι ἡ δήλωση αὐτὴ ἀποτελεῖ «βλασφημία», ἐπειδὴ μόνο ὁ Θεὸς ἔχει αὐτὴν τὴν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Ὁποιοσδήποτε ἄλλος δηλώνει ὅτι συγχωρεῖ ἁμαρτίες εἴτε εἶναι ἴσος μὲ τὸν Θεὸ εἴτε ψεύδεται καὶ βλασφημεῖ. Ἀκολουθεῖ ἡ ἔντονη ἀντιπαράθεση τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς φαρισαίους, ὅταν ὁ Χριστὸς ξεσκεπάζει τὶς ἐνδόμυχες σκέψεις τους μπροστὰ στὸ πλῆθος. Οἱ φαρισαῖοι δὲν θέλουν νὰ πιστεύσουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Ὁ Χριστὸς ὅμως, γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξει ὅτι εἶναι Θεός, ἀποκαλύπτει τὶς κρυφὲς σκέψεις τους. Ἐὰν εἶναι Θεός, τότε ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες. Καὶ γιὰ νὰ φύγει καὶ ἡ τελευταία ἀμφιβολία ἀπ’ τὴν σκέψη τους, δίνει τὴν ἐντολὴ στὸν παράλυτο νὰ ἐγερθεῖ ἀπ’ τὸ κρεβάτι καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ βαδίζει. Ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶχε τὴν πλήρη ἐξουσία ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, τότε ἔχει καὶ τὴν δύναμη νὰ ἐπιτελεῖ σωματικὲς θεραπεῖες.

Οἱ ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης συνέδεαν τὴν ἁμαρτία μὲ τὴν ἀσθένεια. Οἱ ἄρρωστοι θεωροῦνταν ὁπωσδήποτε ἁμαρτωλοί, ἡ ὁποιαδήποτε συγκεκριμένη ἀσθένεια ἦταν ἡ τιμωρία ἀπ’ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Ἀπὸ κοινωνικῆς πλευρᾶς οἱ ἄρρωστοι στιγματίζονταν, καταδικάζονταν σὲ ἀπομόνωση καὶ ἀντιμετωπίζονταν μὲ περιφρόνηση. Ὁ Χριστὸς προφανῶς δὲν συμφωνεῖ μὲ αὐτὴν τὴν προκατάληψη. Βεβαίως, στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ διαβάζουμε ὅτι  «δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου», δηλ. μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, εἰσῆλθε στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος καὶ κατ’ ἀνάλογο τρόπο μὲ τὸν Χριστὸ δίδεται σὲ ὅλους ἡ σωτηρία. Ὡστόσο, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ δεχθοῦμε ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄρρωστοι ὑποφέρουν, ἐπειδὴ τιμωροῦνται ἀπ’ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Πολλὲς φορὲς ἄλλωστε βλέπουμε καὶ μεγάλους ἁγίους νὰ βασανίζονται πάνω στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Στὶς εὐαγγελικὲς διηγήσεις τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπάρχουν ἄλλες δύο περιπτώσεις σχετικὲς μὲ τὸ θέμα αὐτό. Ἡ μία ἀπ’ αὐτὲς εἶναι ὁ παράλυτος τῆς δεξαμενῆς Βηθεσδᾶ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὅταν  ὁ Χριστὸς συνάντησε τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων ἀρκετὸ καιρὸ μετὰ τὴν πραγματοποίηση τοῦ θαύματος, τότε ἔδωσε σὲ αὐτὸν τὴν πολὺ χαρακτηριστικὴ συμβουλή. «Τώρα θεραπεύθηκες, ἀλλὰ πρόσεχε, μὴν συνεχίζεις νὰ ἁμαρτάνεις ἀπ’ ἐδὼ καὶ πέρα, γιὰ νὰ μὴν πάθεις κάτι χειρότερο». Ἡ ἁμαρτία φθείρει τὴν ψυχή, ἀλλὰ καταστρέφει καὶ τὸ σῶμα. «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή», ὅπως ψάλλουμε κατὰ τὴν περίοδο αὐτήν. Ἐὰν τὸ θαῦμα ἐπαναφέρει τὴν ὑγεία στὸν σωματικὸ ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε αὐτὸς νὰ συνεχίσει νὰ ἁμαρτάνει ὅπως πρίν, τότε θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ παρέμενε ἀσθενὴς ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἄλλη περίπτωση εἶναι ὁ ἐκ γενετὴς τυφλός. Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἐξ ἀρχῆς ἔθεσαν τὸ ἐρώτημα στὸν Διδάσκαλό τους, ποιός ἄραγε ἔφταιξε καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γεννήθηκε τυφλός; Μήπως οἱ γονεῖς του ἤ μήπως  αὐτὸς ὁ ἴδιος πρὶν ἀπ’ τὴν γέννησή του. Ὁ Χριστὸς διέψευσε μὲ κατηγορηματικὸ τρόπο καὶ τὰ δύο ἐνδεχόμενα. Καὶ πρόσθεσε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γεννήθηκε τυφλός, γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ Θεός.  Ἐννοοῦσε ὅτι μὲ τὸ συγκεκριμένο θαῦμα θὰ ἀποδεικνυόταν ἡ  δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Στὴν δική μας ἐποχή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, κυριαρχεῖ ἡ ἐπιστήμη. Οἱ αἰτίες τῶν ἀσθενειῶν ἀποδίδονται στὴν δράση τῶν μικροβίων. Καὶ ἡ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας ἐπιδιώκεται μὲ τῆν χρήση φαρμάκων ἤ μὲ τὶς χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις. Καὶ εἶναι βεβαίως δῶρο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει ἤδη ἡ  Παλαιὰ Διαθήκη. Καὶ δὲν εἶναι εὐχάριστη κατάσταση οἱ κάθε εἴδους ἀσθένειες. Εἶναι λογικὸ νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπ’ αὐτὸν τὸν πειρασμὸ καὶ ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο μέσα στὴν ζωή. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι σήμερα ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἀσθένεια ὡς μία εὐκαιρία προσεγγίσεως μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἀσθένεια εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποτελέσει μιὰ τέτοια μοναδικὴ εὐκαιρία στὴν ζωή μας, ὅταν ἀξιοποιηθεῖ ὡς περίοδος μετανοίας, καλλιεργείας τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν  καὶ προετοιμασίας γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Ιούλιος+0300RΙουλPMEEST_1C21

  Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πα-τέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι διεκήρυξαν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι ἕνας. Οἱ δύο φύσεις ἑνώθηκαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ διακρίνονται καὶ νὰ διαφέρουν μεταξύ τους, ἀλλὰ καὶ δὲν χωρίζονται, ἐπειδὴ εἶναι ἑνωμένες σὲ ἕνα πρόσωπο. Ἀπ’ τὴν συνύπαρξή τους γίνεται μία ἀνταλλαγὴ δώρων καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐμπλουτίζεται ἀπ’ τὴν θεία. Ἡ κατώτερη ἀπ’ τὶς δύο φύσεις λαμβάνει ἀπ’ τὴν ἄλλη ὅ,τι δὲν ἔχει μόνη της.

Στὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ  Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου ποὺ ἀκούσαμε στὴ Θεία Λειτουργία, ὁ Χριστὸς παρομοιάζει τοὺς μαθητές Του μὲ τὸ ἁλάτι καὶ τὸ φῶς. Οἱ πιστοὶ δηλαδὴ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν τὶς ἰδιότητες τοῦ ἁλατιοῦ καὶ τοῦ φωτός, ἀλλὰ σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο, μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦν. Τὸ ἁλάτι ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν τὸ ὑλικὸ ἐκεῖνο ποὺ προστάτευε τὶς τροφὲς ἀπ’ τὴν σήψη, ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχαν τὰ ψυγεῖα καὶ ὁ ἠλεκτρισμός. Τὸ φῶς ἐμποδίζει καὶ διαλύει τὸ σκοτάδι. Οἱ Χριστιανοὶ ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη νὰ ἐμποδίζουν στὸν κόσμο γύρω τους τὴν ἀποσύνθεση καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ σκοταδιοῦ. Γιὰ νὰ παρομοιάζει ὁ Χριστὸς τοὺς πιστοὺς μὲ τὸ ἁλάτι καὶ τὸ φῶς σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κόσμος εἶναι δυνατὸν νὰ κινηθεῖ πρὸς δύο κατευθύνσεις, εἴτε νὰ προοδεύσει εἴτε νὰ καταστραφεῖ. Πότε κινεῖται πρὸς τὴν μία καὶ πότε πρὸς τὴν ἄλλη κατεύθυνση, εὔκολο εἶναι νὰ καταλάβουμε ἀπ’ τὰ συμφραζόμενα τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας. Λίγο παραπάνω ὁ Χριστὸς εἶπε τούς «μακαρισμούς», περιέγραψε δηλαδὴ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν Του. Εἶπε σὲ γενικὲς γραμμὲς ὅτι σὲ ἕνα κόσμο ποὺ κυριαρχεῖ τὸ μίσος, ἡ ἀδικία, τὸ συμφέρον καὶ ὁ ἐγωισμός, οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ ἀντιπαραθέτουν τὴν ἀγάπη, τὴν θυσία, τὴν ἀνιδιοτέλεια καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Δὲν ζήτησε ὁ Χριστὸς ἀπ’ τοὺς μαθητές Του τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ τὸν κόσμο καὶ τὴν ἀπομόνωση. Πολὺ περισσότερο δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὴν πορεία καὶ τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου. Ἀπ’ τὴν ἄλλη πλευρά, ὑπογραμμίζει τὴν ἀνάγκη νὰ διαφέρουν οἱ μαθητές Του ἀπ’ τὸν κόσμο, νὰ σκέπτονται καὶ νὰ ἐνεργοῦν διαφορετικὰ ἀπ’ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, νὰ ἔχουν ὡς κριτήριο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ εἶναι σταθερὸς ὁ προσανατολισμός τους πρὸς τὸν ἐρχόμενο κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἄν δὲν συμβαίνει αὐτό, τότε δὲν ἔχει νόημα ἡ παρουσία τους. Στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ εἶναι ὅπως τὸ ἁλάτι ποὺ ἔχασε τὴν ἰδιαίτερη χημική του σύσταση καὶ ἔπαυσε νὰ προστατεύει ἀπ’ τὴν σήψη τὶς τροφὲς ἤ νὰ ἐμποδίζει τὴν μόλυνση ἀπ’ τὶς πληγὲς καὶ τὰ τραύματα. Ὁπότε εἶναι ἄχρηστο καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ τὸ ρίξουν στὰ σκουπίδια. Κατὰ ἕνα ἀνάλογο τρόπο, τὸ φῶς, μὲ τὴν παρουσία του καὶ μόνο, λάμπει μέσα στὸ σκοτάδι. Καὶ ἡ παρουσία τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ θέλουν νὰ αὐτοπροβάλλονται καὶ νὰ διαφημίζονται, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν προκαλέσει τὸν θαυμασμὸ στὸ περιβάλλον τους. Ὅπως εἶναι γραμμένο σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐὰν ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τῶν λεγομένων χριστιανῶν βλασφημεῖται τὸ  Ὄνομα τοῦ Θεοῦ μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἄλλο τόσο μὲ τὴν ἀρετὴ τῶν πραγματικῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δοξάζεται τὸ ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ.  

Ἡ ἔκφραση «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» δὲν σημαίνει, ὅπως ἤδη εἴπαμε, ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἐπιδιώκουν τὴν αὐτοπροβολή. Λίγο παραπάνω ἄλλωστε ὁ Χριστὸς μίλησε γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Ὡστόσο, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» σημαίνει ὅτι οἱ πιστοὶ ἔχουν καθῆκον νὰ ὁμολογοῦν τὴν ἀλήθεια σὲ μία κοινωνία ποὺ ὁ καθένας θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἐλεύθερος νὰ πράττει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ κυριαρχεῖ ὁ ὑποκειμενισμὸς καὶ σὲ μία κοινωνία ποὺ ἀνέχεται καὶ δικαιολογεῖ τὰ πάντα, οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὸν λόγο τους, ὅταν βεβαίως εἶναι «ἅλατι ἠρτυμένος», κυρίως ὅμως μὲ τὴν ζωή τους, καλοῦνται νὰ δείξουν τὸν διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς, τὸν σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.    

Ὁ Χριστός, ὅταν δίδασκε, ἀντιμετώπιζε πολὺ συχνά, τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι παραβάτης τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Στὴν κατηγορία αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε ὅτι, ὄχι μόνο δὲν εἶναι παραβάτης, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα Αὐτὸς ἐκπλήρωσε τὸν Νόμο μὲ ἰδιαίτερη ἀκρίβεια. Κανεὶς ἄλλος δὲν τήρησε τὸν Νόμο ὅπως ὁ ἀναμάρτητος Χριστός. Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικό. Οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται καταπίεση μπροστὰ στὸν ὁποιοδήποτε νόμο, δὲν τοὺς εὐχαριστεῖ ἡ τήρηση τῶν νόμων, ἐπειδὴ αἰσθάνονται ὅτι τοὺς περιορίζει. Ὁ Χριστὸς προσφέρει ἕνα ἐσωτερικὸ κίνητρο, ὥστε ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ νὰ φαίνεται εὔκολος καὶ εὐχάριστος. Τὸ ἐσωτερικὸ αὐτὸ κίνητρο δὲν εἶναι ἄλλο ἀπ’ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δόθηκε στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν Πεντηκοστή. Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι σχετικῶς εὔκολο νὰ τηρήσει ὁ ἄνθρωπος τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε, ὁ Χριστὸς συμπλήρωσε τὸν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ καινούριες ἐντολές, οἱ ὁποῖες φαίνονται δυσκολότερες στὰ μάτια τῶν συνηθισμένων ἀνθρώπων. Ἐάν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀπαγορευόταν ὁ φόνος, ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ προσθέτει ὅτι δὲν ἀπαγορεύεται μόνο ὁ φόνος, ἀλλὰ ὅτι καὶ ὁ φθόνος εἶναι ἐπικίνδυνος, γι’ αὐτὸ ἄς φροντίζουν οἱ μαθητές Του νὰ τὸν βγάζουν γρήγορα ἀπ’ τὶς καρδιές τους.

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔθεσε αὐτὸν τὸν καινούριο Νόμο τῆς Χάριτος καὶ πρῶτος Αὐτὸς ἐφάρμοσε αὐτὴν τὴν καινούρια διδασκαλία. Ὑπάρχει βεβαίως κίνδυνος νὰ δημιουργηθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μόνο ὡραῖες θεωρίες. Καὶ ὑπάρχει ἐπίσης ὁ κίνδυνος νὰ νομίσει κάποιος ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐντολὲς εἶναι ἀνεφάρμοστες καὶ οὐτοπικές. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτοὶ ποὺ δίδαξαν τὸ Εὐαγγέλιο χωρὶς προσθαφαιρέσεις καὶ χωρὶς ἐκπτώσεις, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔζησαν τὸ περιεχόμενο τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας. Ἀπέφυγαν μὲ τὸν συνδυασμὸ αὐτὸ τὸν μεγαλύτερο κίνδυνο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ ἀσυνέπεια. Ὅπως λέγει ὁ λαὸς σοφότατα, «δάσκαλε ποὺ δίδασκες καὶ λόγο δὲν ἐκράτεις…». Ὅπως οἱ ἅγιοι Πατέρες μετέδιδαν ἀπ’ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν κόσμο, αὐτὸ τὸ Φῶς μὲ τὴν σειρά μας νὰ ἀκτινοβολοῦμε καὶ ἐμεῖς πρὸς τὸ εὑρύτερο περιβάλλον μας.  

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Ιούνιος+0300RΙουνPMEEST_1C21

Ἡ πρώτη ἐντύπωση ἀπ’ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι  ὅτι δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Ὅλα ὅσα ἀκούσαμε σὲ αὐτὸ τὸ ἀνάγνωσμα, συνέβησαν στὴν διάρκεια μιᾶς ἄλλης ἐβραϊκῆς γιορτῆς, τῆς Σκηνοπηγίας, τὴν ὁποία ἑόρταζαν στὶς ἀρχὲς τοῦ φθινοπώρου. Σὲ αὐτὴν τὴν ἑορτὴ οἱ Ἰουδαῖοι θυμοῦνταν τὰ γεγονότα τῆς διαμονῆς καὶ τῆς περιπλανήσεώς τους στὴν ἔρημο, στὸν δρόμο πρὸς τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, καθὼς ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ ζοῦν μέσα σὲ σκηνές, μέχρι νὰ φθάσουν στὸν προορισμό τους. Μετὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα ἡ Σκηνοπηγία ἦταν ἡ πιὸ σημαντικὴ γιορτή τους.  Ἤθελαν νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τοὺς γεωργικοὺς καρποὺς τῆς περιόδου τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἀπὸ δύο σημεῖα τοῦ τελετουργικοῦ τῆς Σκηνοπηγίας λαμβάνει τὴν ἀφορμὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἀπευθύνεται πρὸς τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος.  

Κατὰ τὴν ἑβδόμη καὶ τελευταία ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ ἕνας ἱερέας ἔφερνε νερὸ ἀπ’ τὴν δεξαμενὴ τοῦ Σιλωὰμ καὶ μὲ αὐτὸ ράντιζαν τὸ θυσιαστήριο τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντα. Καὶ στὸ τέλος τῆς ἡμέρας ἄναβαν μεγάλες λυχνίες.  Μὲ ἀφορμὴ τὸ νερὸ ὁ Χριστὸς φώναξε δυνατὰ καὶ εἶπε ὅτι ὅποιος πιστεύει σὲ Αὐτόν, ὅτι δηλαδὴ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ  Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ ἄνθρωπος αὺτὸς στὴν συνέχεια θὰ ἀποτελέσει, μέσα ἀπ’ τὰ ἐσωτερικὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς του, πηγὴ ζωντανοῦ νεροῦ, ἀπ’ τὸ ὁποῖο τόσο ὁ ἑαυτός του ὅσο καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι θὰ σβήνουν τὴν δίψα τους. Ὁ εὐαγγελιστὴς σχολιάζει στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι τὸ ζωντανὸ αὐτὸ νερὸ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπ’ τὸ Ὁποῖο ἐπρόκειτο νὰ λάβουν ὅσοι θὰ πιστεύσουν στὸν Χριστό. Καὶ μὲ ἀφορμὴ τὸ φῶς, τὸ ὁποῖο ἐξέπεμπαν οἱ μεγάλες ἐκεῖνες λυχνίες τοῦ Ναοῦ, ὁ Χριστὸς διεκήρυξε ὅτι ὁ Ἑαυτός Του εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτὸ ὅποιος θὰ Τὸν ἀκολουθήσει, δὲν θὰ βαδίζει μέσα στὸ σκοτάδι.

Μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο διακηρύξεων τοῦ Χριστοῦ παρεμβάλλονται ἀρκετοὶ στίχοι, στοὺς ὁποίους τὸ κύριο θέμα εἶναι ἡ ἔντονη ἀντιπαράθεση μέσα στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος γιὰ τὸ ποιός εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ Χριστός. Ἄλλοι δέχονται ὅτι εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ἄλλοι θεωροῦν ὅτι ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν ἀγραμμάτων. Διαψεύδονται ὅμως ἀπ’ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμφανίζονται καὶ ἐ-πίσημοι Ἰουδαῖοι, μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, ὅπως ἦταν ὁ νυκτερινὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου Νικόδημος, οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν, ἔστω καὶ μὲ προφυλάξεις, τὴν πίστη τους καὶ τὴν ὑποστήριξή τους πρὸς τὸν Χριστό. Γιὰ νὰ  δικαιολογήσουν τὴν ἄρνησή τους ἀπέναντι στὸν Χριστό, μερικοὶ ἀπ’  αὐτοὺς τοὺς δῆθεν ἐνημερωμένους πάνω στὰ θρησκευτικὰ ζητήματα, προβάλλουν τὸ «ἐπιχείρημα» ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας δὲν θὰ προερχόταν ἀπ’ τὴν Γαλιλαία, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ κατάγεται μόνο ἀπ’ τὴν Ἰουδαία. Οἱ φαρισαῖοι εἶχαν ἤδη ἀποστείλει μιὰ παραστρατιωτικὴ ὁμάδα, γιὰ νὰ κατασκοπεύσουν καὶ νὰ συλλάβουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, αὐτοὶ ὅμως γοητεύθηκαν τόσο πολὺ ἀπ’ τὴν διδασκαλία Του καὶ δὲν τόλμησαν νὰ ἐκτελέσουν τὶς διαταγὲς τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ κλίμα ἐπικρατεῖ σὲ γενικὲς γραμμὲς στὸ ἐνδιάμεσο μεταξὺ τῶν δύο διακηρύξεων τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας. Ὁ Χριστὸς ἦταν τότε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», ἀφορμὴ διχασμοῦ καὶ ἀντιπαραθέσεως μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἐξακολουθεῖ νὰ παρατη-ρεῖται μέχρι καὶ τὶς ἡμέρες μας μὲ ἀμείωτη ἔνταση.

Τὸ δῶρο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ. Μὲ τὴν ἐνεργὸ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία συνεχίζεται καὶ ἐπεκτείνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ μέχρι καὶ τὴν Δευτέρα Παρουσία.  Χωρὶς τὸν Χριστὸ δὲν θὰ ἐρχόταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν γῆ. Ὁ εὐαγγελιστὴς σχολίασε ὅτι «δὲν ὑπῆρχε ἀκόμη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δοξασθεῖ». Βεβαίως, ὅπως ἀκούσαμε στοὺς ὕμνους «τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὑπῆρχε πάντοτε καὶ θὰ ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει χωρὶς ἀρχὴ καὶ χωρὶς τέλος», ἐπειδὴ εἶναι ἰσότιμο Πρόσωπο μὲ τὰ ἄλλα δύο μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα. Ἀλλὰ μέχρι νὰ «δοξασθεῖ», δηλαδὴ νὰ σταυρωθεῖ ὁ Χριστός, κυριαρχοῦσε ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο καὶ δὲν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ δράσει μὲ ἔντονο καὶ δυναμικὸ τρόπο. Ἄλλωστε, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο δὲν ἐνανθρώ-πησε ὅπως ὁ Χριστός, συμβολίζεται μεταξὺ ἄλλων καὶ μὲ τὸ περιστέρι. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀπεχθάνεται τὴν ἀκαθαρσία.

Ἀπ’ τὴν ἄλλη πλευρά, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴν ἀνθρωπότητα, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅμως συνετέλεσε στὴν Ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν γαστέρα τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου». Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Χριστό. Καὶ ἄν δὲν μᾶς φωτίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἄγνωστος Χ. Καὶ ἡ κορυφαία στιγμὴ τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ καθαγιασμὸς τῶν τιμίων δώρων, δὲν πραγματοποιεῖται χωρὶς τὴν ἐπενέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γιὰ τὴν ὁποία ζητοῦμε νὰ μὴν περιορίζεται στὰ «προκείμενα δῶρα», ἀλλὰ νὰ ἀλλοιώνει μὲ τὴν καλὴ ἀλλοίωση καὶ τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο. «Τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀφ’ ἡμῶν δεόμεθα, Φιλάνθρωπε». Ἀμὴν

π. Ν.Η.