Τὸ χρονικὸ διάστημα τῆς καλοκαιρινῆς περιόδου, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα ἐπιλέγονται ἀπ’ τὸ κατὰ Ματθαῖον ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Εἴμαστε στὴν ἀρχὴ αὐτῆς τῆς περιόδου, ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἡ δεύτερη μετὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ περίοδος αὐτὰ θὰ ὁλοκληρωθεῖ μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Στὴν ἀρχὴ τῆς νέας αὐτῆς περιόδου τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀναφέρεται στὴν κλήση τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν ἀπ’ τὸν Κύριο στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ σημερινὴ Κυριακὴ συνδέεται μὲ τὴν προηγουμένη, κατὰ τὴν ὁποία συνέπεσε ἡ ἑορτὴ τῶν ἁγίων πάντων μὲ τὴν σύναξη τῶν δώδεκα Ἀποστόλων.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Αὐτὸ τὸ ἔργο θεμελίωσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός «ἐπὶ τοῦ θεμελίου τῶν ἀποστόλων». Ἐκεῖνος εἶναι ὁ πρῶτος ἀπόστολος, δηλαδὴ ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ Πατέρα ἀπ’ τὸν Οὐρανὸ στὴν γῆ. Καὶ Αὐτὸς στὴν συνέχεια κάλεσε τοὺς μαθητές Του, τοὺς ὁποίους θὰ χρησιμοποιοῦσε μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὡς συνεργάτες γιὰ τὴν προέκταση τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Ἡ Κυριακὴ αὐτὴ λοιπόν, ὅπως ἤδη εἴπαμε, μὲ αὐτὸ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα συνδέεται μὲ τὶς δύο προηγούμενες, δηλαδὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῆς μνήμης τῶν Ἀποστόλων στὸ τέλος του μηνὸς Ἰουνίου. 

Οἱ συνεργάτες τοῦ Χριστοῦ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων προσεκλήθησαν ἀπ’ τὸν  Ἴδιο τὸν Κύριο. Ἔπρεπε νὰ μαθητεύσουν πλησίον τοῦ Χριστοῦ γιὰ μία τριετία καὶ στὴν συνέχεια, μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή, θὰ ἀποστέλλονταν πρὸς τὸν κόσμο. Στοὺς ἀνθρώπους δὲν θὰ μετέδιδαν ὡραῖες ἰδέες καὶ σοφὲς σκέψεις, ἀλλὰ ὅ,τι ἄκουσαν καὶ εἶδαν μὲ τὶς σωματικές τους αἰσθήσεις γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο Του, κυρίως ὅμως μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ἐγκαινίασε μία καινούρια πραγματικότητα στὸν κόσμο, τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία διὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος λειτουργεῖ ὡς συνδετικὸς κρίκος μεταξὺ τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, μεταξὺ τοῦ ἐγκαινιασμοῦ τῆς μοναδικῆς αὐτῆς νέας πραγματικότητας καὶ τῆς πλήρους πραγματοποιήσεως καὶ τῆς ὁριστικῆς ἐπικρατήσεώς της κατὰ τὰ Ἔσχατα. 

 Στὸ ἔργο αὐτό, στὸ ὁποῖο χωρὶς ἀμφιβολία ὁ Θεὸς ἔχει τὴν πρωτοβουλία τῶν κινήσεων καὶ τὴν δύναμη γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση, προσκαλοῦνται καὶ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ συμβάλλουν στὴν προέκτασή του μέσα στὸν κόσμο καὶ στὸν χρόνο. Εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, τῶν ὁποίων ἡ θέση εἶναι ἰδιαίτερη μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ἦταν, ὅπως ἤδη εἴπαμε, οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Διάδοχοι καὶ συνεχιστὲς τῶν ἀποστόλων εἶναι  βεβαίως οἱ κληρικοί, ἀλλὰ μὲ μία οὐσιαστικὴ διαφορά. Οἱ κληρικοὶ τῶν τριῶν βα-θμῶν ἔχουν περιορισμένη ἁρμοδιότητα, ἐντὸς συγκεκριμένων γεωγραφικῶν πλαισίων (ἐνορία, ἐπισκοπὴ κλπ), ἐνὼ οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, ὅσο ζοῦσαν σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, εἶχαν εὐθύνη γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη.

Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς περιέγραψε τὴν κλήση τῶν τεσσάρων πρώτων ἀπ’ τοὺς δώδεκα μαθητές.  Εἶναι τὰ δύο ζευγάρια μαθητῶν. Τὸ πρῶτο ζευγάρι εἶναι οἱ Ἀνδρέας καὶ Πέτρος, παιδιὰ τοῦ Ἰωνᾶ. Τὸ δεύτερο ζευγάρι εἶναι οἱ Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος, παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου. Δύο σημεῖα προσελκύουν τὴν προσοχή μας. Τὸ ἕνα εἶναι ὅτι ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως στὴν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ, ἐγκατέλειψαν τὴν ἐργασία τους καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Ἡ ἀλήθεια βεβαίως εἶναι, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅτι δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ πρώτη συνάντηση καὶ γνωριμία τους μὲ τὸν Κύριο. Οἱ συγκεκριμένοι τέσσερις ἄνθρωποι διετέλεσαν προηγουμένως μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καὶ εἶχε προηγηθεῖ μία προετοιμασία γιὰ τῆν ὁριστικὴ κλήση τους ἀπ’ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν ὁποία ἀκούσαμε σήμερα. Τὸ δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι οἱ τέσσερις αὐτοὶ πρῶτοι μαθητές (μέσα στὸν κύκλο τῶν δώδεκα) ἦσαν ψαράδες. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἦταν ἄνθρωποι ἐργαζόμενοι, εἶχαν ἐμπειρία τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς καὶ τῶν συχνῶν ἀπογοητεύσεων ἀπ’ τὸν καθημερινὸ ἀγώνα τῆς ἐπιβιώσεως. Ἡ ἐμπειρία αὐτὴ θὰ ἀποδεικνυόταν πολύτιμη στὸ καινούριο ἔργο ποὺ θὰ ἀνελάμβαναν, τὸ ἔργο τῆς ἀλιείας τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἦσαν ἄνθρωποι μὲ ἀτέλειες καὶ μὲ ἀδυναμίες. Ἐν τούτοις, μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος κατόρθωσαν νὰ ὑπερνικήσουν τὶς δικές τους ἀδυναμίες, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ὑπολογίζουν τὶς ἐχθρικὲς διαθέσεις τοῦ περιβάλλοντος κόσμου. Ἀπέβαλλαν τὴν δειλία καὶ τὸν φόβο, ἀλλὰ καὶ τὶς ἄλλες μικρότητες, οἱ ὁποῖες χαρακτήριζαν τὴν συμπεριφορά τους μέχρι τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή. Εἶναι οἱ διδάσκαλοι ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ κυρίως οἱ ἐμπνευ-στὲς τῶν κληρικῶν. Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι στὴν Ἐκκλησία μας ὑπάρχει ἡ ἀποστολικὴ διαδοχή, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι διατηρεῖται ἡ διδασκαλία τῶν ἀποστόλων καὶ παραδίδεται ἡ ἀλυσίδα τῶν χειροτονιῶν ἀπ’ τὴν μία γενιὰ στὴν ἄλλη. Χρειάζεται καὶ ἡ ἔμπνευση ἀπ’ τὸ παράδειγμά τους, ἡ αὐταπάρνηση καὶ ἡ ἑτοιμότητα γιὰ θυσίες  γιὰ χάρη τοῦ Εὐαγγελίου, ὥστε αὐτὸ νὰ ἔχει μεταμορφωτικὴ ἐπίδραση καὶ στὸ σύγχρονο κοινωνικὸ περιβάλλον.                 

π. Ν.Η.