ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Ἀγαθόνικος, κατὰ κόσμον Ἀριστοτέλης Φιλιππότης, γεννήθηκε στὶς 17/30 Ἰανουαρίου 1918 στὸν Πύργο τῆς Τήνου. Γόνος τῆς οἰκογενείας τῶν γνωστῶν Τηνίων καλλιτεχνῶν, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὀκτὼ παιδιὰ τοῦ Εὐστρατίου καὶ τῆς Σοφίας Φιλιππότη. Ἀνατρέχοντας στὸ γενεαλογικὸ δέντρο τῆς οἰκογενείας Φιλιππότη φθάνουμε στὸν Δημήτριο, ὁ ὁποῖος ἔφερε στὸν κόσμο δύο παιδιά, τὸν Ζαχαρία (γεν. 1795) καὶ τὸν Ἰωάννη (γεν. 1809). Ὁ Ζαχαρίας Δ. Φιλιππότης γέννησε τρεῖς γιούς, τὸν Δημήτριο (1834 -1919), τὸν Γεώργιο (1841) καὶ τὸν Ἀντώνιο (γεν. 1842). Ὁ Γεώργιος Ζ. Φιλιππότης ἀπέκτησε τρεῖς γιούς, τὸν Ζαχαρία (1868 – 1894), τὸν Δημήτριο (1878 – 1953) καὶ τὸν Εὐστράτιο (1876 – 1940). Ὁ τελευταῖος, ὁ Εὐστράτιος Φιλιππότης, ἔκανε ὀκτὼ παιδιά, τὸν Γεώργιο, τὸν Ἰωάννη, τὸν Αὐγουστὴ, τὸν Ζαχαρία, τὸν Ἀριστοτέλη (Ἀγαθόνικο), τὴν Ἄννα, τὴ Μαρούλα καὶ τὴν Ὄλγα.
Ὁ Ἀριστοτέλης τελείωσε τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο στὸν Πύργο τῆς Τήνου καὶ τὶς δύο πρῶτες τάξεις τοῦ Γυμνασίου στὴν Χώρα τῆς Τήνου.
Ὁ ἐφημέριος τῆς γενέτειράς του, π. Κωνσταντῖνος Ἀλεξόπουλος, ἦταν ὁ πρῶτος πνευματικός του, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔλαβε καὶ τὴν Συμμαρτυρία. Ὁ π. Κωνσταντῖνος ἦταν ὑπόδειγμα ἱερέως∙ παραδοσιακός, λίαν φιλακόλουθος ἀλλὰ καὶ μουσικολογιώτατος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἐνεφύσησε τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ δίδαξε τὴν τέχνη τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς στὸν Ἀριστοτέλη.
Τὸ 1934, σὲ ἡλικία δεκαέξι ἐτῶν εἰσήχθη στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ Κορίνθου, ὅπου ἐφοίτησε μέχρι τὸ 1938.Ἐκεῖ συνεδέθη στενῶς μὲ τὸν τότε Μητροπολίτη Κορίνθου καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Ἀντιβασιλέα κυρὸ Δαμασκηνό Παπανδρέου. Ἐπίσης ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ τὸν τεταρτοετῆ τότε φοιτητή Βησσαρίωνα Τίκα, τὸν μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κυρὸ Σεραφείμ. Τὸ 1938 μετενεγράφη στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ Ἄρτης ἀπ’ ὅπου καὶ ἀπεφοίτησε τὸ 1939. Στὴν συνέχεια ἐνεγράφη στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπ΄ ὅπου καὶ ἀπεφοίτησε τὸ 1949, ἐνῶ μέχρι τὴν χειροτονία του ἐργαζόταν ὡς νεωκόρος στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ὁδοῦ Μετσόβου, στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν.
Στὶς 21 Φεβρουαρίου 1942, Σάββατο τῆς Α΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, ἐκάρη μοναχὸς στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίας Ζώνης Κυψέλης Ἀθηνῶν ἀπὸ τὸν τότε ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ, Βατοπαιδινὸ ἱερομόναχο Ἀμφιλόχιο, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Σμύρνη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Κατὰ τὴν κουρὰ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἀγαθόνικος πρὸς τιμὴν τοῦ Μητροπολίτου Καλαβρύτων κυροῦ Ἀγαθονίκου. Ἐνεγράφη στὸ μοναχολόγιο τῆς Ἱ. Μονῆς Παναχράντου Ἄνδρου.
Τὴν ἑπομένη, 22 Φεβρουαρίου 1942, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Σύρου κυρὸ Φιλάρετο στὸν Ἱ. Ναό Ἁγίου Βασιλείου ὁδοῦ Μετσόβου καὶ τοποθετήθηκε στὸν ἴδιο Ναὸ. Ἐκεῖ διηκόνησε ἑπτὰ συναπτά ἔτη, ἔχοντας τὴν ἀμέριστη βοήθεια τοῦ προϊσταμένου τοῦ Ναοῦ π. Θωμᾶ Παπαγιαννόπουλου ἐκ Πατρῶν. Τὸ 1946 ἄλλαξε ὁ προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ καὶ ἀνέλαβε ὁἀρχιμανδρίτης π. Δαμασκηνὸς Παπαχρήστου, ὁ ὁποῖος ἀργότερα χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Φθιώτιδος.
Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, 21 Φεβρουαρίου τοῦ 1949, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, κατόπιν εὐλογίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ, πάλι ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Σύρου κυρὸ Φιλάρετο. «Φωνῇ κλήρου καί λαοῦ» παρέμεινε καί ὡς ἐφημέριος στὸν ἴδιο Ναὸ. Στὶς 30 Αὐγούστου 1949 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1949 ἐπιστρατεύεται ὡς στρατιωτικὸς ἱερεύς, θέση στὴν ὁποία καὶ ὑπηρέτησε γιὰ διάστημα σαράντα τριῶν μηνῶν. Διηκόνησε ὡς ἱερατικὸς ὑπεύθυνος Ταξιαρχίας μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ ὑπολοχαγοῦ στὴ Σιάτιστα – Καστοριά, στὴν περιοχή τοῦ Κιλκίς μὲ ἕδρα τὸ Νέο Πετρίτσι, καθὼς καὶ στὸν Λαχανᾶ. Τὸ 1951 μετετέθη στὴν Μακρόνησο, ὅπου παρέμεινε ἕως τὸν Μάιο τοῦ 1953, ὁπότε καὶ ἐπέστρεψε στὴν ὀργανική του θέση.
Τὸ 1960 προσεκλήθη ἀπὸ τὸν τότε νεοεκλεγέντα, τὸν Μάιο τοῦ 1960, Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρὸ Δαμασκηνό, γιὰ νὰ ἀναλάβει τὴν Πρωτοσυγκελλία τῆς ἐν λόγῳ Μητροπόλεως. Ἐγκατεστάθη στὴν Λαμία στὶς 6 Αὐγούστου τοῦ 1960.
Μετὰ ἀπὸ δεκαπέντε ἔτη διακονίας στὴν Μητρόπολη Φθιώτιδος, ἐξελέγη στὶς 18 Μαΐου τοῦ 1974 πρῶτος Μητροπολίτης τῆς νεοσύστατης Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς καὶ στὶς 24 Μαΐου ἔφθασε στὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ δώσει τὸ Μεγάλο Μήνυμα.
Τὴν Κυριακὴ, 26 Μαΐου 1974, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Σπυρίδωνος Αἰγάλεω ἀπὸ τούς Μητροπολῖτες Φθιώτιδος κυρὸ Δαμασκηνό, Μαντινείας καὶ Κυνουρίας κυρὸ Θεόκλητο, Λήμνου καὶ Ἁγίου Εὐστρατίου κυρὸ Παντελεήμονα καὶ Περιστερίου κυρὸ Ἀλέξανδρο. Στὶς 16 Ἰουνίου 1974 ἐνθρονίστηκε μὲ λαμπρότητα στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ καὶ Καθεδρικὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Σπάτων.
Μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια θεοφιλοῦς ποιμαντορίας παραιτήθηκε οἰκειοθελῶς στὶς 31 Μαρτίου 2004, Σάββατο τοῦ Λαζάρου. Παρέδωσε στὸν διάδοχό του, δεύτερο κατὰ σειρὰ Μητροπολίτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, κ. Νικόλαο κατὰ τὴν ἐνθρόνισή του στὶς 26 Ἰουνίου 2004.
Αφιέρωμα |
|
Ἀπὸ τὴν ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 5ης Ἰουνίου 1974 γιὰ τὴν ἐκλογή τοῦ νέου Μητροπολίτου κ. Ἀγαθονίκου.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἀριθμ. Πρωτ. 2488
Διεκπ. 882
Ἀθήνησι τῇ 5-6-1974 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2019
Πρός
Τόν Εὐλαβέστατον ἱερόν Κλῆρον καί τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας
καί Λαυρεωτικῆς.
...Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐν τῇ μερίμνῃ καί στοργῇ Αὐτῆς ὑπέρ τοῦ Ποιμνίου τῆςθεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς συνελθοῦσα ἐν τῇ αἰθούσῃ τῶν συνεδριῶντοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου τῇ 23η τοῦ Μηνός Μαΐου ἐ.ἔ. ψήφοις κανονικαῖς ἐξελέξατο καί κατέστησεΜητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Ἀγαθόνικον Φιλιππότην κληρικόν δεδοκιμασμένον καί ζηλωτήν, δόκιμον κήρυκα τοῦ Θείου λόγου καί ἱκανήν πεῖραν κεκτημένον πρός διεξαγωγήν τοῦ μεγάλου καί ὑψηλοῦ ἔργου τῆς Ἀρχιερατικῆς Διακονίας, τελεσθέντος τῇ 23 Μαΐου ἐ.ἔ. τοῦ Μεγάλου Μηνύματος.
Οὕτως οὖν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Ἀγαθόνικος ἀνεδείχθη τῇχάριτι τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος γνήσιος, κανονικός καί νόμιμος Ποιμενάρχης καίπροστάτης πνευματικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ἔχων τό δικαίωμα τοῦεὐλογεῖν καί ἁγιάζειν
ἀρχιερατικῶς πάντας τούς Χριστιανούς καί πάντα τά ἀρχιερατικά ἐπιτελεῖν, μετάκαί τῆς τοῦ Ἱεροῦ Συνθρόνου ἐγκαθιδρύσεως, κρίνειν τε καί ἀνακρίνειν πᾶσαν ἐκκλησιαστικήν ὑπόθεσινκατά τούς Ἱερούς Κανόνας καί τούς Νόμους...
† Ὁ Ἀθηνῶν ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Πρόεδρος....
Ἀπὸ τὴ συγχαρητήριο ἐπιστολὴ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου (22 Ἰουνίου 1974).
«...Εὐχαριστῶ τόν Πανυπεράγαθον Θεόν, Ὅστις ἐπλήρωσε τόν πόθον ὅν μοι δέδωκε, ἀπό τῆς ἡμέρας ἐκείνης ὅτε συλλειτουργήσαμε εἰς τόν Πάνσεπτον Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Βασιλείου, ὅτε ἦσο ἔτι διάκονος, ...Ἀπό τότε δέν ἔφυγε ἀπό τόν νοῦν μου ὁ πόθος νά μέ ἀξιώσῃ ὁ Κύριος πρίν ἀποθάνω νά σᾶς ἴδω Ἀρχιερέα ἄξιον καί πιστόν διά νά ποιμάνῃς τό ἐμπιστευθέν σοι ποίμνιον ὑπό τοῦ Ἀρχιποίμενος Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ, ὁδηγήσης ἐπί νομάς ζωηφόρους καί σωτηρίους, περιπατήσης ἀξίως τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθης, λάμψωσι ὡς φῶς τά καλά Ὑμῶν ἔργα τά ὁποῖα βλέποντες οἱ ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθεύδοντες, δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς. Ἀξιωθῆτε δέ ἐν καιρῷ τῆς ἀνταποδόσεως τῶν ἔργων ἑκάστου, ἀκοῦσαι τῆς Δεσποτικῆς καί γλυκυτάτης φωνῆς!
«Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ. Εὖ ἐργάτα τοῦ μυστικοῦ ἀμπελῶνος μου ἐπί ὀλίγων ἐφάνης πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω, εἴσελθε χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου Σου.»
Ταύτης τῆς Δεσποτικῆς γλυκυτάτης φωνῆς καί τῆς ἀνεκλαλήτου χαρᾶς καί εὐφροσύνης ἀξιωθείημεν πάντες...».
Ἀπὸ τὸ χειροτονητήριο λόγο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου (30 Ἀπριλίου 2004).
«... θὰ ἐπικαλεσθῶ... τὴν εὐχὴ τοῦ πολυσέβαστου καὶ καλοκάγαθου ποιμενάρχου τῆς θεοσώστου αὐτῆς ᾿Επαρχίας Μητροπολίτου πρώην Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. ᾿Αγαθονίκου, τὸ παράδειγμα, ἡ παρουσία, ἡ εὐγένεια καὶ ἡ ἀνωτερότητα τοῦ ὁποίου, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἀποτελοῦν ἀταλάντευτο ὁδηγὸ στὴ δική μου πορεία, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ μὲ ἐπιφορτίζουν μὲ τὸ βαρύτατο χρέος τῆς ἀπόδοσης εἰλικρινοῦς τιμῆς καὶ βαθειᾶς εὐγνωμοσύνης...».
Ἀπὸ τὸν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου (26 Ἰουνίου 2004).
«...῾Η ἐπαρχία μας εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ποὺ διαποιμαίνεται ἀπὸ καινούργιο Μητροπολίτη ἐνῶ ὁ προηγούμενος ἀκόμη ζεῖ. Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ προνόμιο γιὰ τὸν νέο νὰ ἀπολαύσει περισσότερο τὴν τιμή, ἀλλὰ μεγάλη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ ὥστε θεμέλιο τῆς διακονίας του νὰ ἀποτελεῖ ἡ εὐχὴ τοῦ γέροντος καὶ ὁ σεβασμός του. Σεβασμιώτατε πάτερ, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκλογή μου, Σᾶς ζήτησα νὰ παραμείνετε στὴν ἐπισκοπικὴ κατοικία, νὰ κρατήσετε τὸ γραφεῖο σας καὶ τὸ αὐτοκίνητο τῆς Μητροπόλεως γιὰ τὴν ἐξυπηρέτησή Σας. ᾿Εσεῖς ἀπὸ λεπτότητα καὶ εὐγένεια μετακινηθήκατε. Θὰ ἤθελα νὰ Σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι δὲν μετατοπισθήκατε καθόλου ὅμως ἀπὸ τὴν κεντρικὴ θέση τῆς καρδιᾶς μας. ᾿Εμένα ἡ ἀποστολή μου δὲν εἶναι νὰ ἐπέμβω ἀδιάκριτα στὸ ἔργο Σας, ἀλλὰ νὰ σεβασθῶ τὸ πνεῦμα Σας. Τὸ πνεῦμα τῆς γλυκύτητος, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καλωσύνης Σας. Αὐτὸ γέννησε τοὺς καρποὺς τῶν λόγων Σας καὶ τὴν αὔρα τῆς πανθομολογούμενης ἀγαθῆς μαρτυρίας Σας. Σὲ ὅλα τὰ γραφεῖα τῶν ναῶν μας θὰ παραμείνει ἀναρτημένη ἡ φωτογραφία σας γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ παραίτησή Σας δὲν ἔγινε γιὰ νὰ Σᾶς ἀντικαταστήσουμε μὲ ἀσέβεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσετε τὸ προσωπικὸ μεγαλεῖο Σας μὲ εὐγένεια...».
Ἡ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν ἀντλεῖ τὴν ἀποστολικότητά της ἀπὸ τὸν Κορυφαῖο τῶν Ἀποστόλων Παῦλο, τὸν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν. Ἀκολούθως καὶ ἡ τοπικὴ ἐκκλησία τῶν Μεσογείων, ὀργανωμένη (σήμερα) στὴν Μητρόπολη Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, ὡς θυγατέρα ἐκκλησία τῆς «περιωνύμου Μητροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν», ἀντλεῖ καὶ αὐτὴ τὴν ἀποστολικότητά της ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ἡ Μητρόπολη Ἀθηνῶν μαζί με τὶς ὑπόλοιπες ἐκκλησίες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου ἀνῆκε διοικητικὰ στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης μέχρι τὸ 732. Τότε ὁ εἰκονονομάχος αὐτοκράτορας Λέοντας Γ´ ὁ Ἴσαυρος, γιὰ νὰ ταπεινώσει τὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος ἦταν εἰκονόφιλος καὶ προστάτης τῶν κατατρεγμένων ὀρθοδόξων, τοῦ ἀφαίρεσε τὶς παραπάνω ἐκκλησίες ποὺ πέρασαν στὴ δικαιοδοσία τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἔκτοτε παρέμεινε στὴν δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέχρι τὸ 1833, ὁπότε καὶ ἀνακηρύχθηκε τὸ «Αὐτοκέφαλο» τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Στὰ 1936 ἱδρύθηκε ἡ Μητρόπολη Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος στὰ ὅρια τῆς ὁποίας ὑπήχθη ἡ Δυτική, ἡ Βόρεια καὶ ἡ Νότια Ἀττική. Τρία χρόνια ἀργότερα, τὸ 1939, τὰ ὅρια τῆς Μητροπόλεως περιορίστηκαν στὴν περιοχὴ τῶν Μεγάρων, ἔτσι καὶ πάλι ἡ βόρεια καὶ ἡ νότια Ἀττικὴ ὑπήχθη στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν. Ὅμως αὐτὴ ἦταν μία σύντομη παρένθεση, γιατί καὶ πάλι στὰ 1941 ὑπήχθη ἐκ νέου στὴν Μητρόπολη Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος μέχρι στὰ 1974, ὁπότε καὶ ἱδρύθηκε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, μέ πρῶτο ἐπίσκοπό της τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ἀγαθόνικο.
Πρῶτος ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ὁ ἅγιος Ἰερόθεος, ἔτσι ὁ ἐπισκοπικὸς κατάλογος γιὰ τὴν ἐπαρχία ξεκινᾶ ἀπὸ αὐτὸν καὶ τελειώνει στὸν σημερινὸ ἐπίσκοπο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαο.
Ἐπισκοπικός Κατάλογος
Α. Ρωμαϊκὴ Ἐποχή (ἕως τὸ 395) ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΘΗΝΩΝ Παῦλος Ἀπόστολος ἐκ Ταρσοῦ 1. Ἱερόθεος................πρό του 52 μ.Χ. 2. Διονύσιος Α´ ...................... 52-96 3. Νάρκισσος........................117-138 4. Πούπλιος...........................161-180 5. Κοδράτος....................περὶ τὸ 200 6. Λεωνίδας................................-250 7. Ολύμπιος...................................... 8. Πιστὸς..........................περὶ τὸ 325 9. Κλημάτιος....................4ος αιώνας Β. Βυζαντινὴ Ἐποχὴ (395-1204) ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΘΗΝΩΝ 10. Μόδεστος...................περὶ τὸ 431 11. Ἀθανάσιος Α´ ................451-458 12. Ἀνατόλιος...................περὶ τὸ 459 13. Ἰωάννης Α´ ...............5ος αιώνας 14. Ἰωάννης Β´ ...............περὶ τὸ 680 15. Ἀνδρέας......................περὶ τὸ 694 16. Θεοχάριστος...............περὶ τὸ 702 17. Μαρῖνος ......................περὶ τὸ 704 18. Ἰωάννης Γ´ ................περὶ τὸ 714 732 Ὑπαγωγὴ στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΑΘΗΝΩΝ 19. Γρηγόριος Α´ ...............περὶ τὸ 780 20. Ἀδαμάντιος .................περὶ τὸ 810 21. Ἰωάννης Δ´ .................περὶ τὸ 819 22. Θεοδόσιος ....................9ος αιώνας 23. Ὑπάτιος .......................9ος αιώνας 24. Δημήτριος Α´ ..............9ος αιώνας 25. Γερμανὸς Α´ (ἀρχιεπίσκοπος)....-841 26. Δημήτριος Β´ ..................-846/857 27. Γαβριὴλ Α´ ......................-858/860 28. Γρηγόριος Β´ ............................... 29. Κοσμᾶς....................................... 30. Νικήτας Α´ ................869/870-881 31. Σάββας Α´ ...................περὶ τὸ 881 32. Ἀναστάσιος...........................-889 33. Σάββας Β´ .............................-914 34. Γεώργιος Α´ ..........................-922 35. Νικήτας Β´ ............................-927 36. Κωνσταντῖνος........................-965 37. Φίλιππος...............................-981 38. Θεοδήγιος.................περὶ τὸ 1007 39. Μιχαὴλ Α´ .................περὶ τὸ 1030 40. Λέων Α´ ..............................-1061 41. Λέων Β´ ..............................-1069 42. Ἰωάννης Ε´ ................περὶ τὸ 1087 43. Νικήτας Γ´ ...........................-1103 44. Νικηφόρος................περὶ τὸ 1112 45. Γεράσιμος......................12ος αιώνας 46. Γεώργιος Β´ ...........περὶ τὸ 1156/7 47. Νικόλαος Α´ ................1166-1172; 48. Μιχαὴλ Β´ .................12ος αιώνας 49. Θεοφύλακτος..............12ος αιώνας 50. Γεώργιος Γ´ ..............περὶ τὸ 1172 51. Γεώργιος Δ´ ........................-1180 Γ. Περίοδος Λατινοκρατίας (1204-1456) 52. Μιχαὴλ Γ´ ....................1182-1222 53. Μελέτιος Α´ ...μεταξύ 1275-1289 54. Λάζαρος....................περὶ τὸ 1300 55. Νεόφυτος Α´ ............περὶ τὸ 1336 56. Ἄνθιμος Α´ .........................-1366 57. Νικόδημος....................1371-....... 58. Δωρόθεος Α´ ............περὶ τὸ 1387 59. Μακάριος Α´ .......περὶ τὸ 1394/5 60. Γερβάσιος ................περὶ τὸ 1432 61. Φαντῖνος......................1440-1443 62. Θεόδωρος..................περὶ τὸ 1453 |
Γ. Περίοδος Τουρκοκρατίας (1456-1822) 63. Ἰσίδωρος...................περὶ τὸ 1456 64. Δωρόθεος Β´ ............περὶ τὸ 1472 65. Ἄνθιμος Β´ ...............περὶ τὸ 1489 66. Νεόφυτος Β´ .............περὶ τὸ 1492 67. Λαυρέντιος...................1528-1546 68. Κάλλιστος....................1550-1564 69. Σωφρόνιος Α´ ...............1565-1570 70. Νικάνωρ.......................1574-1592 71. Θεοφάνης Α´ ................1592-1597 72. Νεόφυτος Γ´ .................1597-1602 73. Σαμουὴλ...............................1602 74. Ναθαναὴλ.....................1602-1606 75. Ἄνθιμος Γ´ ...................1606-1611 76. Κύριλλος Α´ .................1611-1619 77. Μητροφάνης.................1619-1620 78. Θεοφάνης Β´ ................1620-1633 79. Σωφρόνιος β´ ................1633-1636 80. Δανιὴλ.........................1636-1665 81. Ἄνθιμος Δ´ ...................1665-1676 82. Ἰάκωβος Α´ ...................1676-1686 83. Ἄθανάσιος Β´ ...............1686-1699 84. Μακάριος Β´ ................1689-1693 85. Ἄνθιμος Ε´ ...................1693-1699 86. Κύριλλος Β´ .................1699-1703 87. Μελέτιος Β´ .................1703-1713 88. Ἰάκωβος Β´ ...................1713-1734 89. Ζαχαρίας......................1734-1740 90. Ἄνθιμος ΣΤ´ ........1741-1756 το Α´ 91. Ἄνθιμος ΣΤ´ ........1760-1764 το Β´ 92. Βαρθολομαῖος.....1764-1771 το Α´ 93. Νεόφυτος Δ´ .................1771-1775 94. Βαρθολομαῖος......1775-1780 το Β´ 95. Γαβριὴλ Β´ ...........................1781 96. Βενέδικτος............1781-1785 το Α´ 97. Ἀθανάσιος Γ´ ........1785-1787 το Α´ 98. Βενέδικτος............1785-1797 το Β´ 99. Ἀθανάσιος Γ´ ........1797-1799 το Β´ 100. Γρηγόριος Δ´ ................1799-1820 101. Διονύσιος Β´ ................1820-1823 Δ. Νεώτερη Περίοδος (1822-σήμερα) 102. Γρηγόριος Δ´ ...............1827-1828 103. Ἄνθιμος Ζ´ ..................1828-1833 Μονομερὴς ἀνακήρυξη Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (23 Ἰουλίου 1833) Σχισματικὴ - μὴ κανονικὴ κατάσταση μέχρι 29 Ἰουλίου 1850, ὁπότε καὶ ἤρθη τὸ σχίσμα μὲ τὴν ἀπόδοση Αὐτοκεφάλου ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως 104. Νεόφυτος Ε´ ................1833-1861 105. Μισαὴλ Δ´ ...................1861-1862 106. Θεόφιλος ......................1862-1872 107. Προκόπιος Α´ ..............1874-1889 108. Γερμανὸς Β´ ................1889-1896 109. Προκόπιος Β´ ...............1896-1901 110. Θεόκλητος Α´ ......1902-1917 το Α´ 111. Μελέτιος Γ´ ..................1918-1920 112. Θεόκλητος Α´ ......1920-1922 το Β´ 1923: Ἀνύψωση τῆς Μητροπόλεως Ἀθηνῶν σὲ Ἀρχιεπισκοπή (31 Δεκεμβρίου 1923) ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΘΗΝΩΝ 113. Χρυσόστομος Α´ ..........1923-1938 1936: Ἴδρυση Μητροπόλεως Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ 114. Ἰάκωβος......................1936-1967 115. Νικόδημος...................1967-1974 1974: Ἴδρυση Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ 116. Ἀγαθόνικος..............1974-2004 117. Νικόλαος.................2004-σήμερα |
Ἀριθμ. Πρωτ. 1 Σπάτα τῇ 17/06/74
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ
Πρός
Τὸν Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου καὶ νεοσυστάτου Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Χάρις ὑμῖν εἴη καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ, παρ’ ἐμοῦ δέ ἀγάπη καί εὐλογία.
Χάριτι καὶ Θεία συνάρσει, κατεστάθην Μητροπολίτης τῆς ἀρτισυστάτου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς καί καλοῦμαι ὑπὸ τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ νὰ ποιμάνω, νὰ εὐλογῶ, νὰ ἁγιάζω καὶ κατευθύνω τὰ διαβήματα ὑμῶν, τῶν πνευματικῶν μου τέκνων, πρὸς τὸ ἅγιο θέλημά Του, ἄχρις οὗ «μορφωθεῖ Χριστὸς ἐν ὑμῖν».
Ἐκλήθην νὰ ποιμάνω Κλῆρον καὶ Λαὸν εὐσεβῆ καὶ εὐλαβῆ, μὲ ἱστορίαν περίλαμπρον, μὲ παράδοσιν καὶ ἀρχὰς ὑγιεῖς, κληροδοτηθεῖσας ὑπὸ τῶν αἰώνων διὰ τῶν διαγενομένων μεγάλων μορφῶν καὶ ἀναστημάτων, ἅτινα ἐκλέησαν τὴν μεγαλώνυμον Πατρίδα ὑμῶν, τὴν φωτεινωτάτην καὶ πνευματικωτάτην Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, οἵα τὰ μέγιστα πνεύματα τῆς ἀρχαιότητος, ὁ μέγιστος τῶν ρητόρων Δημοσθένης καὶ οἱ ἄλλοι σοφοί, οἱ Πατέρες καί οἱ Διδάσκαλοι. Οἱ ἀντίλαλοι τῆς σοφίας τῶν πρώτων ἀντηχοῦν ἀπὸ χιλιετηρίδων ἔναυλοι εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ παγκοσμίου πνεύματος καὶ οἱ θεόπνευστοι λόγοι τῶν Πατέρων κατευθύνουν τὴν ἀνθρωπότητα εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ.
Πολλαὶ αἱ ὑποχρεώσεις μου καὶ βαρὺ τὸ καθῆκον μου. Σταυρὸς καὶ Γολγοθᾶς. Ἀλλ’ ἡ ἐνατένισις εἰς τὸν Σταυρωθέντα Κύριον ἐνισχύει τὰς ἀσθενεῖς δυνάμεις. Ἔτι πλέον, θαρρῶν εἰς τὴν συμπαράστασιν τῶν ἀδελφῶν Κληρικῶν παντὸς βαθμοῦ, καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Θεοσώστου παροικίας μου, ἀνέρχομαι εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τὸ πρῶτον, πρῶτος ἐπίσκοπός σας, Μητροπολίτης σας, ἀδελφός σας, πατήρ σας.
Μέλημά μου εἶναι ἡ ὁλόψυχος προσφορὰ ἐμαυτοῦ διὰ τὴν κατὰ Θεὸν προκοπὴν ὑμῶν καὶ τὴν διαφύλαξιν τῆς ἱερωτάτης Κληρονομίας μας, τῶν ἐθνικῶν μας ἰδεωδῶν.
Γνωρίζω δέ ὅτι καὶ διὰ ζώσης καὶ διὰ τῆς γραφῆς θὰ ἔχω πάντοτε τὴν μεθ’ ὑμῶν ἐπικοινωνίαν.
Ἀπὸ δὲ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου μου ἐπιθυμῶ βίωμα, ἀνταποκρινόμενον πρὸς τὸ τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα καὶ παράδειγμα ἀναστροφῆς πρὸς μίμησιν, ἵνα δοξάζηται ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὑπέρ ἧς «Χριστὸς ἀπέθανε».
«Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν».
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Ἀγαθόνικος
Στὴν βορειοδυτικὴ πλευρὰ τῆς Τήνου, στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ Προφήτης Ἠλίας καὶ σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ χωριὸ Πύργος, βρίσκεται τὸ συγκρότημα τοῦ Ἱδρύματος τῆς Ἁγίας Θέκλης. Ὁ Ναὸς τῆς Ἁγίας Θέκλης ἀποτελεῖ ἰδιόκτητο παρεκκλήσιο τῆς οἰκογενείας τῶν Φιλιππότηδων ἤδη ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος.
Ὁ σημερινὸς κυρίως Ναὸς ἀποτελεῖ ἀνακαίνιση τοῦ παλαιότερου, ποὺ χρονολογεῖται στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος. Κτίτορας τοῦ παλαιοῦ Ναοῦ φέρεται ὁ Τήνιος ἀρχιτέκτονας – ναοδόμος Ζαχαρίας Φιλιππότης, πατέρας τοῦ μεγάλου Νεοέλληνα γλύπτη Δημητρίου Φιλιππότη, ὁ ὁποῖος σχεδίασε σειρὰ μεγαλοπρεπῶν ναῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς Ἁγίου Παύλου στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ τὸν Ναὸ τῆς Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης στὰ Κύθηρα.
Στὸ χῶρο ἀρχικὰ κατασκευάστηκαν βοηθητικὰ κτίσματα (ξενώνας, τραπεζαρία καὶ μαγειρεῖο) γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ἐτήσιας πανηγύρεως στὴ μνήμη τῆς Ἁγίας Θέκλης. Ἐν συνεχείᾳ ἀνατέθηκε στὸν γνωστὸ ἀρχιτέκτονα – ναοδόμο Βασίλειο Νικολαΐδη ἡ σχεδίαση ἐπέκτασης τοῦ παλιοῦ Ναοῦ. Ἔτσι ἀνηγέρθη ἡ νέα ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Θέκλης, ἡ ὁποία ἐγκαινιάστηκε τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1977, ἀφοῦ κοσμήθηκε ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὶς ἐξαίρετες τοιχογραφίες τοῦ γνωστοῦ ἁγιογράφου Πέτρου Βαμπούλη. Τὸ τέμπλο καὶ ὅλος ὁ πλούσιος μαρμάρινος διάκοσμος τοῦ Ναοῦ, καθὼς καὶ τὸ καλαίσθητο κωδωνοστάσιο φιλοτεχνήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Φιλιππότη, ἀδελφὸ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου, τοὺς γιούς του Στρατῆ καὶ Θεολόγο, τὴν ἀνηψιά του Εὐαγγελία Φιλιππότη καὶ τοὺς μαθητές τῆς Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν Πανόρμου Τήνου.
Στὸν προαύλιο χῶρο ἀνηγέρθη παρεκκλήσιο ἐπ᾿ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Εὐστρατίου καὶ Σοφίας, στὴ μνήμη τῶν γονέων τοῦ μακαριστοῦ. Ἐπίσης δημιουργήθηκε Ἐκκλησιαστικὸ Μουσεῖο, ὅπου ἐκτίθενται πολύτιμα ἄμφια, ἱερὰ σκεύη καὶ εἰκόνες. Τὸ ὅλο συγκρότημα συμπληρώθηκε τὸ 2003 μὲ τὴν ἀνέγερση μικροῦ παρεκκλησίου ἀφιερωμένου στὸ Γενέθλιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.
Ἰδιαίτερη εὐλογία ἀποτελεῖ τὸ τμῆμα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τῆς ἁγίας πρωτομάρτυρος καὶ ἰσαποστόλου Θέκλης, τὸ ὁποῖο καὶ δωρήθηκε στὸν μακαριστό Μητροπολίτη κατὰ τὸ προσκυνηματικὸ του ταξίδι στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Θέκλης, στὸν τόπο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μαρτυρίου της στὴν Συρία.
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1994 συστήνεται μὲ Προεδρικό Διάταγμα τὸ Κοινωφελὲς Ἵδρυμα μὲ τὴν ἐπωνυμία «Ἵδρυμα Ἀγαθονίκου Φιλιππότη – Ἁγία Θέκλα Πύργου Τήνου». Οἱ σκοποὶ τοῦ Ἱδρύματος εἶναι: «α΄) Ἡ δημιουργία θρησκευτικῆς καὶ πνευματικῆς ἑστίας στὴν κοινότητα Πύργου Τήνου, μὲ ἐπίκεντρο τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Θέκλης πρὸς ἁγιασμὸ καὶ πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν προσκυνητῶν καὶ φίλων τοῦ Ἱδρύματος καὶ μάλιστα τῶν ὁμοχωρίων καὶ τῶν ἁπανταχοῦ Τηνίων∙ β΄) ἡ μὲ λόγο καὶ ἔργο διακονία πρὸς ἠθικοπνευματικὴ ἀρωγὴ καὶ ἐνίσχυση τῶν Τηνίων».
Τὸ 1992 ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης ἐξέδωσε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν Ἀσματικὴ Ἀκολουθία τῆς ἁγίας Θέκλης, ποίημα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, τὴν ὁποία σὲ ἐπηυξημένη ἔκδοση ἐπανεξέδωσε τὸ 2006. Συνέγραψε ἐπίσης τὰ ἔργα «Ἑλληνορθόδοξος Ἑορτασμὸς» καὶ τὸ 1971 τὸ «Ἡ Τῆνος ὡς πνευματικός φάρος διὰ τὸν Ἑλληνισμόν».
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου ἱδρύθηκαν καὶ στελεχώθηκαν ἀπὸ ἀξιόλογους ἱερεῖς καὶ Ἐκκλησιαστικὰ Συμβούλια οἱ κάτωθι Ἐνορίες:
1) Ἁγίου Κοσμᾶ Ἀρτέμιδος,
2) Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Ἀρτέμιδος,
3) Ἁγίου Νικολάου Ἀρτέμιδος,
4) Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀρτέμιδος,
5) Ἁγίου Σεραφεὶμ Ἀρτέμιδος,
6) Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀρτέμιδος,
7) Παναγίας Γιάτρισσας Ἀρτέμιδος,
8) Ὑπαπαντῆς Κυρίου Ἀρτέμιδος,
9) Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου Γέρακα,
10) Κοιμήσεως Θεοτόκου Γέρακα,
11) Ἁγίου Σάββα Γλυκῶν Νερῶν,
12) Ἀναλήψεως Κυρίου Διασταυρώσεως,
13) Ἁγίου Γεωργίου Κερατέας,
14) Προφήτου Ἠλιοὺ Θορικοῦ Κερατέας,
15) Κοιμήσεως Θεοτόκου Κιτσίου,
16) Ἁγίων Πάντων Κορωπίου,
17) Ἁγίων Ἀποστόλων Λαγονησίου,
18) Ἁγίου Ἰωάννου Ρώσου Λαυρίου,
19) Παναγίας Ἐλεούσης Λεγραινῶν,
20) Ἁγίας Παρασκευῆς Μαύρου Λιθαρίου,
21) Ἁγίας Σοφίας Ντραφίου,
22) Ἁγίων Αναργύρων Πᾳιανίας,
23) Ἁγίου Ἀνδρέου Παιανίας,
24) Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παλαιοπαναγιᾶς) Παιανίας,
25) Ἁγίου Γεωργίου Παλλήνης,
26) Ἁγίου Σπυρίδωνος Παλλήνης,
27) Παναγίας Βλαχερνῶν Παλλήνης,
28) Ἁγίας Τριάδος Περιβολακίων Ραφήνας,
29) Κοιμήσεως Θεοτόκου Περιβολακίων Ραφήνας,
30) Ἁγίων Θεοδώρων Πέτας Κουβαρᾶ,
31) Ἁγίου Χριστοφόρου Πικερμίου,
32) Προφήτου Ἠλιοὺ Πόρτο Ράφτη,
33) Κοιμήσεως Θεοτόκου Σαρωνίδος,
34) Ἁγίας Κυριακῆς Σπάτων,
35) καὶ Ἁγίου Νικολάου Σπάτων.
Ἱδρύθηκαν τρεῖς Ἱερὲς Μονὲς, μία ἀνδρώα, τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Κουβαρᾶ (1992), καὶ δύο γυναικεῖες, τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Κερατέας (1983) καὶ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Παλλήνης (1994). Ἐπίσης ἱδρύθηκαν δύο γυναικεῖα Ἡσυχαστήρια, τοῦ Ἁγίου Παύλου Παλαιοκαμαρίζης Κερατέας (1980) καὶ τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Κορωπίου (1996). Τέλος δὲ τὸ 2004 ἐπέστρεψε στὴν Κανονικὴ Ἐκκλησία τὸ γυναικεῖο Ἡσυχαστήριο τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου στὸν Καρελλᾶ Κορωπίου. Ἐγκαινίασε πλῆθος Ἱερῶν Ναῶν καὶ παρεκκλησίων, ὁ ἀριθμὸς τῶν ὁποίων ὑπερβαίνει τὰ ἑκατό.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα μελήματα τοῦ μακαριστοῦ ὑπῆρξε ἡ ἀνέγερση Ἐπισκοπείου γιὰ τὴν νεοσύστατη Μητρόπολη. Σὲ χῶρο ποὺ δώρησε στὴν Ἱ. Μητρόπολη ὁ ἐπονομαζόμενος «Πρῶτος Γεωργικὸς καὶ Ἐλαιουργικὸς Συνεταιρισμὸς Σπάτων», ἐντὸς τῆς πόλεως τῶν Σπάτων, ἔθεσε τὸν θεμέλιο λίθο στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1978. Τὸ ἔργο ὁλοκληρώθηκε μετὰ ἀπὸ δεκαοκτὼ χρόνια. Στὶς 22 Αὐγούστου τοῦ 1996 τελέσθηκαν μὲ μεγάλη λαμπρότητα καὶ μὲ τὴν παρουσία πλήθους Ἀρχιερέων τὰ ἐγκαίνιά του. Δύο χρόνια μετὰ, τὸ 1998, ἁγιογραφήθηκε καὶ τὸ ἐπισκοπικὸ παρεκκλήσιο τοῦ ἁγίου Ἀγαθονίκου.
Τὸ 1998 ἵδρυσε τὸ Γηροκομεῖο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως μὲ τὴν ἐπωνυμία «Ἡ Ἀνάστασις», τὸ ὁποῖο στεγάζεται στὸ χῶρο τοῦ Ἱ. Προσκυνήματος Ἀναστάσεως Χριστοῦ Σπάτων.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης πρώην Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κυρὸς ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ (κατὰ κόσμον Ἀριστοτέλης ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ) ἐγεννήθη εἰς Πύργον Τήνου, τὸ ἔτος 1918, ἐκ γνωστῆς πολυτέκνου οἰκογενείας Τηνίων καλλιτεχνῶν.
Ἐσπούδασεν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, λαβὼν Πτυχίον τὸ ἔτος 1949.
Διάκονος ἐχειροτονήθη τὸ ἔτος 1942. Πρεσβύτερος τὸ ἔτος 1949.
Ὑπηρέτησεν ὡς Στρατιωτικὸς ῾Ιερεὺς (1949-1952) εἰς Σιάτιστα, Κιλκίς, Λαχανᾶ καὶ Μακρόνησον, ὡς Διάκονος δὲ καὶ Πρεσβύτερος ἐν τῇ ῾Ιερᾷ Ἀρχιεπισκοπῇ Ἀθηνῶν καὶ τῇ ῾Ιερᾷ Μητροπόλει Φθιώτιδος, παρὰ τῇ ὁποίᾳ ὑπηρέτησεν ἐπὶ δεκαπενταετίαν ὡς Πρωτοσύγκελλος.
Τὸ ἔτος 1974 ἐξελέγη πρῶτος Μητροπολίτης τῆς νεοσυσταθείσης τότε Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς. Κατὰ τὰ τριάκοντα ἔτη τῆς ποιμαντορικῆς του διακονίας, διωργάνωσεν ἐξ ὑπαρχῆς τὴν λαχοῦσαν αὐτῷ Θεόσωστον Ἐπαρχίαν, ποιμάνας αὐτήν μετὰ ἱεροπρεπείας, σεμνότητος, συνέσεως καὶ σωφροσύνης, προσφέρων εἰς αὐτὴν πολυσχιδὲς ποιμαντικόν, πνευματικὸν καὶ φιλανθρωπικὸν ἔργον. Μετὰ ἀπὸ τριάκοντα χρόνια θεοφιλοῦς ποιμαντορίας παρῃτήθη οἰκειοθελῶς τὴν 31ην Μαρτίου 2004.
Ἐν ἔτει 2007 ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος ἀπένειμεν εἰς αὐτὸν τὴν ἀνωτάτην διάκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὸν Χρυσοῦν Σταυρὸν τοῦ Ἀπ. Παύλου.
Παρέμεινεν ἐφησυχάζων λόγῳ γήρατος μέχρι τῆς τελευτῆς του εἰς τὸ παλαιὸν Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἐκοιμήθη τῇ 1ῃ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου 2015.
Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου ἐψάλη τῇ Πέμπτῃ 3ῃ Σεπτεμβρίου ἐν τῷ Ἱερῷ Προσκυνήματι Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ Σπάτων.
Ἀκολούθως τὸ σκήνωμα τοῦ σεπτοῦ Ἱεράρχου ἐτάφη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Βηθλεὲμ Κορωπίου.