Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς ὑπενθυμίζει ἕνα ἀπὸ τὰ περιστατικὰ ποὺ ἀναφέρονται στὴν πορεία τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀνεβαίνοντας, λοιπὸν, γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔπρεπε νὰ περάσει ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ. Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν πόλη εἶχε καθίσει κάποιος τυφλός, ζητῶντας τὴν βοήθεια τῶν περαστικῶν. Ὁ Κύριος δὲν ἀγνοεῖ τὸν ἄνθρωπο ποὺ τοῦ ζητεῖ βοήθεια. Στέκεται, συζητεῖ μαζί του. Τοῦ δίνει αὐτὸ ποὺ χρειάζεται.

Στὴ διαδρομὴ τῆς ζωῆς μας, στὶς διάφορες φάσεις τῆς δουλειᾶς μας, παρουσιάζονται ἄνθρωποι μὲ ποικίλες ἀνάγκες. Κάποτε ἡ φωνή τους εἶναι σαφής. Ἄλλοτε ἡ ἱκεσία τους εἶναι μυστική, σιωπηλὴ καὶ ἀθόρυβη ἀπὸ τὴν συστολή. Γι’ αὐτὸ ἂς μὴν κλεινόμαστε στὶς ἀπασχολήσεις μας. Ἄς μὴν ἀπομονωνόμαστε διαρκῶς στὸν ἑαυτό μας. Ἄς γίνουμε εὐαίσθητοι στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων. Εἶναι σημαντικὸ νὰ ὑπογραμμίσουμε μὲ ἔμφαση καὶ ἔνταση ὅτι ὁ τυφλός, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλεῖ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, δὲν συμβολίζει μόνο τοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονημένους τοῦ κόσμου, ποὺ ὁ Χριστὸς ζητάει νὰ προσέξουμε, ἀλλὰ καὶ τὸν ξεχασμένο πνευματικὸ ἑαυτό μας, ὁ ὁποῖος παραμένει ἂν ὄχι ἐντελῶς τυφλός, πάντως μὲ τραγικά μειωμένη τὴν ὅρασή του. Καὶ αὐτὸ γιατὶ δὲν βλέπει τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους ποὺ τὸν ἀπειλοῦν. Δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει τὶς πνευματικὲς ἐμπειρίες ποὺ ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ ἀποκαλύπτει. Δὲν συνειδητοποιεῖ ὅτι κάθε Θεία Λειτουργία μᾶς φέρνει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν ζωὴ τῶν ἁγίων. Μᾶς βοηθάει νὰ αἰσθανθοῦμε κάπως καλύτερα πόσο χαλασμένη εἶναι ἡ πνευματική μας ὅραση. Μᾶς βοηθάει νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸν βαθμὸ τῆς πνευματικῆς μας τυφλότητας.

Προκύπτει, ὅμως, ἕνα ἐρώτημα. Γιατὶ ἆραγε παρατείνεται ἡ πνευματική μας τυφλότητα; Ἴσως γιατὶ ἡ φιλαυτία καὶ ὁ ἐγωισμός μας στέκονται ἐμπόδια. Συνήθως πιστεύουμε ὅτι ἡ ἱκανότητά μας στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν παντοδύναμη στὶς ἡμέρες μας τεχνολογία, μπορεῖ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Θαμπωμένοι ἀπὸ τὰ ἐπιτεύγματα καὶ τὰ ἅλματα τῆς προόδου καὶ τῆς ἐξέλιξης τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, στηρίζουμε ὑπερβολικὲς ἐλπίδες στὶς δυνατότητές μας καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ δίνει τὸ φῶς καὶ εἶναι ὁ ἴδιος τὸ Φῶς καὶ ἡ πηγή του. Τυφλωμένοι ἀπὸ τὰ πολλὰ φῶτα ἀφήνουμε μέσα μας νὰ σβήσει τὸ ἀληθινὸ φῶς.

Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες περιστάσεις καὶ συνθῆκες τῆς καθημερινότητάς μας, μᾶς δίνει εὐκαιρίες νὰ τὸν συναντήσουμε οὐσιαστικότερα. Νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πέρασμα τοῦ Χριστοῦ στὸ δρόμο τῆς δικῆς μας ζωῆς. Καὶ ἐκεῖ καταλαβαίνουμε τὸ χρέος μας νὰ Τὸν βλέπουμε μέσα ἀπὸ τοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς καταφρονημένους. Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία μας νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματική μας τυφλότητα καὶ νὰ φωνάξουμε σὰν τὸν τυφλὸ «Ἰησοῦ, ἐλέησόν με».

Ὑπάρχει βέβαια καὶ μιὰ ἄλλη πτυχὴ στὴν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς. Ὁ πόθος του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὰ ἐμπόδια ποὺ τοῦ παρουσίαζαν οἱ ἄλλοι. Μᾶλλον δὲν τὸν ὤθησε στὸν Χριστὸ ἡ δυστυχία του, ἀλλὰ ἡ ἐπιμονή του, ποὺ μᾶς καταπλήσσει. Εἶχε δεῖ καὶ εἶχε διακρίνει καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶχαν μάτια, τό μεσσία Χριστὸ καὶ εἶχε ἀναγνωρίσει τὴν ἀγαπῶσα δύναμή Του. Ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἐμπόδια στάθηκαν ἀνάμεσα στὸν τυφλὸ καὶ τὸν Χριστό. Αὐτὰ ἦταν καταρχὰς ἡ ἀρρώστια του, ὁ πολὺς κόσμος, ἡ ἱερότητα τῆς ὥρας τῆς διδασκαλίας, οἱ ἐπιπλήξεις τοῦ κόσμου νὰ σωπάσει. Κανένα, ὅμως, ἀπὸ τὰ ἐμπόδια αὐτὰ δὲν ἀποδείχθηκε ἀνυπέρβλητο. Ὁ πόθος του νὰ συναντήσει τὸν Χριστό, νὰ βρεῖ τὸ φῶς του, ξεπέρασε κάθε φραγμό. Ὁ πόθος του καὶ ἡ ἐπιμονή του κάνουν τὸ θαῦμα.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ περιστοίχιζαν τὸν Χριστὸ, γιὰ νὰ ἀκούσουν τὴν διδασκαλία Του, ἡ ἐπιμονὴ καὶ ἡ πίστη τοῦ τυφλοῦ ξεπερνᾶ ὅλα τὰ ἐμπόδια τοῦ ἐνοχλημένου πλήθους, ποὺ προσπάθησε νὰ τὸν σταματήσει, γιὰ νὰ ἀκούσει μιὰ διδασκαλία ποὺ τὸ κατέπλησσε. Ὅμως καὶ ὁ Χριστὸς στὴν ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ διακόπτει τὴν δύναμη τοῦ λόγου, γιὰ νὰ ἐκδηλώσει τὴν ἀγάπη τοῦ ἔργου Του. Καὶ αὐτὸ, γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πίστη χωρὶς ὀρθὴ πράξη μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὸν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο, ποὺ θέλει νὰ συναντήσει τὸν Χριστό. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ πραγματικὰ Τὸν ἐμπιστεύεται δὲν κάμπτεται, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια ποὺ ἐνδεχομένως θὰ συναντήσει, τὰ ὁποῖα προκύπτουν συνήθως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς πίστης. Αὐτὲς οἱ δυὸ ἀλήθειες εἶναι σίγουρα διαστάσεις τοῦ θαύματος τῆς πνευματικῆς μας ὅρασης, ποὺ πραγματώνεται μέσα μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀμὴν.

Πολλὲς θεραπεῖες ἀσθενῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔκανε ὁ Κύριος στὰ χρόνια ποὺ ἐκράτησε τὸ δημόσιο ἔργο του στὴ γῆ. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία «Αὐτὸς πῆρε ἐπάνω του τὶς ἀσθένειές μας καὶ σήκωσε τὶς ἀρρώστιες μας». Καὶ βεβαίως ὁ Προφήτης δὲν ἀναφερόταν μόνο στὶς σωματικές μας ἀρρώστιες, μὰ πιὸ πολὺ στὶς ψυχικές μας ἀσθένειες, ἐπειδὴ ὁ Κύριος εἶναι ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας.

Μᾶς λέει λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς δέκα λεπρούς. Καὶ εἶναι γνωστὴ ἡ σκηνὴ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ζητοῦν τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν ἀθεράπευτη ἰατρικά, τότε, ἀσθένειά τους.

Ἐπιλέγουμε ἀπὸ τὸν διάλογο ποὺ ἀκούσαμε τὶς παρακάτω φράσεις τοῦ Κυρίου καὶ στεκόμαστε μὲ λίγες σκέψεις σ’ αὐτές. " Μήπως δὲν καθαρίσθηκαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν βρέθηκαν νὰ γυρίσουν γιὰ νὰ δώσουν δόξα στὸ Θεὸ παρὰ μόνον αὐτὸς ὁ ἀλλογενής;" Καὶ κατέληξε: "Σήκω καὶ πήγαινε ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε".

Στὰ παραπάνω λόγια διακρίνεται ἀρχικὰ τὸ ἀνθρώπινο παράπονο τοῦ Ἰησοῦ, μὰ οὐσιαστικὰ ἡ ἀπορία ἀφορᾶ σὲ κάτι δυνατότερο. Ἐλέγχει τὴν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ οἱ ἐννέα λεπροὶ ἔδειξαν μεγάλη ἀχαριστία στὸν εὐεργέτη τους Χριστό. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἐξ αἰτίας τῆς ἀνάγκης τους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ την συμμόρφωσή τους στὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου, ἔδειξαν νὰ ἔχουν κάποια πίστη, μὰ τελικὰ ἀποδείχθηκε πὼς δὲν εἶχαν στὴν ψυχή τους κανένα αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Εἶχαν ἀνάκη ἀλλὰ ὄχι πίστη καὶ δὲν εἶχαν ἀγάπη, γιατὶ ἡ εὐγνωμοσύνη στὸ βάθος της εἶναι ἔκφραση κι ἀνάγκη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀρρώστια κι ὁ πόνος μαλακώνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Θεό, ἀλλὰ ἡ πίστη τὸν κάνει νὰ παραμένει μὲ εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό.

Οἱ λεπροί, ὅταν πῆραν τὴν ἐντολὴ νὰ πᾶνε στοὺς Ἱερεῖς, ξεκίνησαν χωρὶς δισταγμὸ καὶ μ’ ἐμπιστοσύνη στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Κι ἐκεῖ ποὺ πήγαιναν εἶδαν πὼς καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τους. Δὲν θὰ γινόταν λοιπὸν τὸ θαῦμα, ἂν δὲν εἶχαν πίστη. Τέτοια ὅμως πίστη ἀνάγκης ἔχουν πολλοί. Κλαῖνε καὶ παρακαλοῦν μὲ θερμὰ δάκρυα καὶ ζητοῦν τὸ θεῖο ἔλεος. Ὅταν ὅμως λάβουν τὴν εὐεργεσία, ἀγνοῦν τὸν εὐεργέτη. Κι ὄχι μόνο τὸν ξεχνοῦν, μὰ καὶ τὸν βλασφημοῦν καὶ τὸν ὑβρίζουν. Κι ἀφοῦ τέτοια κάνουν οἱ ἀχάριστοι στὸν Θεό, τὰ ἴδια καὶ χειρότερα κάνουν στοὺς συνανθρώπους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ συνήθως κομπάζουν πὼς ἔχουν πίστη καὶ δείχνουν ἐπιφανειακὰ πὼς εἶναι καλοὶ χριστιανοί, μὰ δὲν ἔχουν καλωσύνη κι ἀγάπη καὶ δὲν αἰσθάνονται ποτὲ εὐγνωμοσύνη σὲ ἐκείνους ποὺ τοὺς κάνουν καλό, ἐπειδὴ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τους δὲν ὑπάρχει ὑποδομή.

Ὁ Χριστὸς μίλησε αὐστηρὰ γιὰ τὴν λειψὴ αὐτὴ πίστη, ποὺ δὲν ξέρει τὴν ἀγάπη καὶ ξεχνάει τὴν εὐγνωμοσύνη, ὅπως τ’ ἀκούσαμε στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Καταδίκασε τὴν ἀχαριστία στὸ πρόσωπο τῶν ἐννέα λεπρῶν καὶ δικαίωσε τοὺς εὐγνώμονες στὸ πρόσωπο τοῦ ἑνός, διευκρινίζοντας πὼς εἶναι πολλοὶ οἱ κλητοί, μὰ λίγοι οἱ ἐκλεκτοί. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια καθημερινὰ ἀποτελεῖ ἐμπειρία ὅλων μας, ἀφοῦ ὑπερπλεόνασαν μεταξύ μας οἱ ἀχάριστοι, καὶ νοιώθουμε πόσο λιγοστοὶ εἶναι στ’ ἀλήθεια οἱ ἐκλεκτοί.

Ἡ εὐγνωμοσύνη, ἀδελφοί μου, ὅταν ὑπάρχει γεννᾶ κι ἄλλες μετὰ ἀρετές, ἐνῷ ἡ ἀχαριστία τὶς νεκρώνει. Νὰ μὴ φοβᾶσθε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ἔμπρακτα εὐγνώμων, ἂς εἶναι ξένος, ἂς εἶναι ἀλλόφυλος, ἂς εἶναι κι ἐχθρός. Ἀλλόφυλος ἦταν κι ὁ Σαμαρείτης κι ὅμως αὐτὸς δικαιώθηκε μέσα στοὺς δέκα λεπροὺς κι ἂς ἦταν ἄλλοι ἐννέα Ἰουδαῖοι. Εἶναι ἀποκαλυπτικὴ ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ στὸν εὐγνώμονα Σαμαρείτη «Πήγαινε ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε».

Αὐτὸ ποὺ κέρδισε ὁ ἀλλογενὴς εἶναι πολὺ περισσότερο καί μεγαλύτερο ἀπὸ ὅ,τι κέρδισαν μὲ τὴν πρόσκαιρη ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας τους οἱ ὁμόθρησκοι ἐννέα. Κέρδισε τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὴν πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ποὺ θὰ πεῖ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα μας γιὰ ὅλα ὅσα καθημερινὰ μᾶς δίνει, ἐπειδὴ κάθε τι συνεργεῖ στὴ σωτηρία μας. Ἂς δείχνουμε λοιπὸν εὐγνωμοσύνη στὸν Θεὸ κι ἂς εἴμαστε καὶ μεταξύ μας εὐγνώμονες, ἔχοντας ἀδιάκοπα στὰ χείλη μας τὴ δοξολογία τῶν Ἁγίων μας «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».