«Θα κοινωνήσω την Κυριακή και δεν φοβάμαι τίποτα»
(Συνέντευξη της Μαρίας Σολωμού)
Μετά το Νίκο Οικονομόπουλο, ο οποίος μίλησε για τη θεία κοινωνία, δηλώνοντας πως ο ίδιος θα κοινωνούσε, ακόμα και αν ο προηγούμενος από εκείνον ήταν λεπρός, ήρθε η σειρά της Μαρίας Σολωμού να δηλώσει ότι δεν φοβάται να κοινωνήσει, λόγω του κορονοϊού. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε στο Βήμα Ορθοδοξίας, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Θα κοινωνήσω την Κυριακή και δεν φοβάμαι τίποτα».
Μάλιστα, εξηγεί πως νήστεψε όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής. «Έχω νηστέψει όλη την Σαρακοστή αλλά λόγω της πανδημίας δεν κατάφερα να κοινωνήσω», είπε χαρακτηριστικά.
Όσο για τα όσα σχολιάζονται για μετάδοση του κορονοϊού μέσα από τη θεία κοινωνία η Μαρία Σολωμού υπογραμμίζει: «Δεν θέλω να σκέφτομαι τέτοια πράγματα . Πιστεύω και θα κοινωνήσω το Σώμα και το Aίμα του Χριστού».
Και προσθέτει: «Ο φόβος καμία φορά νικάει την πίστη. Και ειδικότερα εν μέσω πανδημίας αυτό βλέπουμε να συμβαίνει πιο συχνά. Ο κόσμος αυτή την περίοδο είναι ευάλωτος στον φόβο και ορισμένες φορές νικιέται από αυτόν».
Πήγη: newsbeast.gr
Ο Νίκος Αναδιώτης κοινώνησε εν μέσω καραντίνας:
«Το έπραξα και εγώ και η οικογένειά μου»
(Συνέντευξη του Nίκου Αναδιώτη)
Ο Νίκος Αναδιώτης σε συνέντευξή του εξομολογήθηκε πως πιστεύει ότι ο κορωνοϊός δεν μεταδίδεται από τη Θεία Κοινωνία και έκανε γνωστό πως εν μέσω καραντίνας μετάλαβε τόσο εκείνος, όσο και η οικογένεια του!
«Για μένα που γνωρίζω και πιστεύω, θα θεωρούταν από πλευράς μου βλασφημία αν έλεγα ότι μπορεί να μεταδοθεί κάποιο νόσημα από τη Θεία Κοινωνία. Με αξίωσε ο Θεός και εν μέσω καραντίνας και φυσικά εφόσον μου είχε δοθεί η ευλογία του Πνευματικού μου, μετέλαβα και αυτόν τον καιρό, κάποιες φορές το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Το έπραξα και εγώ και η οικογένειά μου. Περιμένω με μεγάλη προσμονή την Κυριακή που μας έρχεται να ανοίξουν οι Ιεροί Ναοί και κανονικά και νόμιμα. Με μεγάλη μου χαρά και ανυπομονησία θα προετοιμαστώ για να προσέλθω στη Θεία Λειτουργία και να μεταλάβω το σώμα και το αίμα του Χριστού και εγώ και η οικογένειά μου» εξομολογήθηκε στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα στον ΣΚΑΪ.
Πήγη: https://www.protothema.gr
«Τον αγαπώ πολύ τον Χριστό, Τον έχω μέσα στη ζωή μου»
(Συνέντευξη τoυ Nίκου Βέρτη)
Ο Νίκος Βέρτης στη συνέντευξη του στον Νίκο Χατζηνικολάου και το “Ενώπιος Ενωπίω”, μίλησε για τη σχέση του με τη Θρησκεία.
“Τον αγαπώ πολύ τον Χριστό, τον έχω μέσα στη ζωή μου. Διανύουμε μια εποχή που η νεολαία φοβάται να πει ‘πιστεύω στον Χριστό’. Δεν μου αρέσει αυτό το πράγμα. Θέλω ο καθένας να μπορεί να έχει την ελευθερία να εκφράσει αυτό που πιστεύει. Είτε είσαι στον Χριστό, είτε στον Μωάμεθ, είτε δεν πιστεύεις πουθενά. Δεν θεωρώ ότι είναι ωραίο να ακούω πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Με ενοχλεί αυτό γιατί ναι όλοι πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι ανώτερο αλλά φοβούνται να το εκφράσουν” δήλωσε.
“Εγώ γιατί πιστεύω στον Χριστό; Όχι για τα θαύματα που έχει κάνει. Πιστεύω στον Χριστό γιατί έχει αυτό που εμένα με αντιπροσωπεύει στη ζωή μου. Η αρχή και το τέλος. Η αγάπη. Με την αγάπη λύνεις τα πάντα στη ζωή” συμπλήρωσε.
“Αυτό είναι κατ’εμέ ο Χριστός, αγάπη, αυτό μου διδάχθηκε” τόνισε.
“Έχω πει πολλές φορές σε φίλους μου ιερείς ότι αν πετούσαν τα χρυσά από πάνω τους, και τη λιμουζίνα και ήταν πιο ταπεινοί όπως ήταν ο γέροντας Παΐσιος, θα είχαν προσελκύσει περισσότερο κόσμο και τη νεολαία κοντά τους. Η ταπεινότητα είναι αυτή που θα φέρει τη νεολαία στην Εκκλησία και όχι η υπερβολή” σχολίασε.
Πήγη: simeiakairwn.wordpress.com
«Θα κοινωνούσα ακόμη και μετά από έναν λεπρό»
(Συνέντευξη του Θάνου Οικονομόπουλου)
Ο νεαρός και πολύ γνωστός τραγουδιστής, Νίκος Οικονομόπουλος, κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων του για τη νέα του συνεργασία με την εταιρία heaven, μίλησε για τον Θεό σε μία συγκινητική ομολογία πίστεως για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και τη Θεία Κοινωνία.
Ο ερμηνευτής βρήκε την ευκαιρία να ομολογήσει την πίστη του, λέγοντας ότι αυτό το διάστημα του έλειψε η λειτουργική ζωή, η Θεία Κοινωνία και ότι νιώθει την ανάγκη να μιλήσει για τον Χριστό. Μάλιστα τόνισε ότι ακόμη και αν πριν από αυτόν κοινωνούσε ένας λεπρός ή κάποιος με την οποιαδήποτε κολλητική ασθένεια, εκείνος θα πήγαινε να κοινωνήσει και να πάρει το Χριστόν μέσα του.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν και έχουν ανάγκη και να λάβουν τη Θεία Κοινωνία, να κοινωνήσουν, να πάνε να προσευχηθούν στην εκκλησία, να ανάψουν ένα κερί και αυτή η ανάγκη τους, κατά κάποιο τρόπο, απο κάποιους ανθρώπους φάνηκε ότι δε θα πρέπει να υπάρχει σε αυτήν την ζωή… Τον λόγο δεν το γνωρίζω γιατί, αλλά, άλλα πράγματα μπορούσαν να συμβούν… π.χ. ο κόσμος μπορούσε να πάει στο σουπερ μάρκετ, ενώ στην εκκλησία θα κολλούσε κορονοϊο…».
Πήγη: οrthodoxianewsagency.gr
Είναι μέρες τώρα που είμαι καρφωμένος σ' ένα κρεβάτι, μόνος κι αδύναμος. Δεν θυμάμαι πότε μπήκα στο Νοσοκομείο, δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν ούτε τι ώρα. Θυμάμαι μόνο τον τρόμο στα μάτια της γυναίκας μου, όταν το τεστ για τον covid 19 βγήκε θετικό.
Δεν ξέρω πού το άρπαξα και δεν έχει και τόση σημασία. Ξέρω πως η ζωή μου άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη. Όλα αυτά που θεωρούσα ως χθες σημαντικά, τώρα φαντάζουν ανόητα και τραγικά γελοία.
Δεν ήξερα αν θα τη γλιτώσω ή όχι. Ούτε μπορούσα να το μαντέψω από τις ματιές των γιατρών και των νοσηλευτών. Βλέπεις, με τις ολόσωμες στολές, τις μάσκες και τα προστατευτικά γυαλιά, όχι μόνο δεν υπάρχει βλεμματική επαφή, μα και η χροιά της φωνής είναι αλλοιωμένη.
Οι ώρες κι οι μέρες περνούν, χωρίς να έχω το κουράγιο να τις μετρήσω. Άλλοτε βυθίζομαι σ' έναν λήθαργο που πιότερο μοιάζει με θάνατο κι άλλοτε -σπάνια αυτό- τεντώνω τα αυτιά μου να αρπάξω καμιά κουβέντα από τις λιγοστές που ανταλλάσσουν στο θάλαμο. Κοιτώ έξω από το παράθυρο. Ένας καταγάλανος αττικός ουρανός θαρρείς και με ειρωνεύεται, θυμίζοντάς μου πως είναι άνοιξη. Ένα χελιδόνι μου χτυπά το τζάμι επιβεβαιωτικά πως ναι, το έαρ συνέτριψε το χειμώνα, μα ο δικός μου ο χειμώνας δεν ξέρω πότε θα τελειώσει.
Χτες άκουσα την καμπάνα να χτυπά μελαγχολικά. "Είναι η κηδεία μου" σκέφτηκα κι από τον τρόμο παραλίγο να πετάξω τον αναπνευστήρα. Μα όχι, εξακολουθώ να βρίσκομαι στο μονότονο θάλαμο, με τις λευκές κουρτίνες, με τους ορούς να κρέμονται στο σταντ, με τα χέρια μου κατατρυπημένα, με τη σιωπή, τη μονότονη και βασανιστική σιωπή.
Σήμερα παραδόξως άνοιξα τα μάτια με μια αλλοιώτικη διάθεση. Η νοσοκόμα μου ζήτησε συγγνώμη που με ξύπνησε, προσπαθώντας να αλλάξει τον ορό. Της χαμογέλασα. Κοίταξα στο παράθυρο. Ο ίδιος γαλανός ουρανός, η ίδια επιμονή της άνοιξης, η ίδια επιμονή της ζωής. Αυτά έξω από το Νοσοκομείο, έξω από το θάλαμο. Μέσα κονταροχτυπιέται ο θάνατος με την ελπίδα.
Αργά το απόγευμα μπήκαν οι γιατροί. Διάβασαν προσεκτικά την καρτέλα μου. Κοιτάχτηκαν στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Ύστερα έγνεψε ο ένας στον άλλο καταφατικά κι όλοι μαζί έγνεψαν στη νοσοκόμα. Εκείνη ήρθε σιμά μου και αν κρίνω απ' τα μάτια της, μου φάνηκε πως χαμογελούσε. Με αργές κινήσεις αποσύνδεσε τον αναπνευστήρα.
Καλή Ανάσταση!" μου είπε με εμφανή χαρά και βλέποντας την απορία στα μάτια μου συνέχισε "Αύριο είναι Πάσχα! Θα χαρεί πολύ η γυναίκα σου όταν θα της το πούμε στην καθιερωμένη ώρα επικοινωνίας. Θα χαρείς κι εσύ ... απόψε έχουμε μια έκπληξη για όλους τους ασθενείς".
Από κείνη την ώρα άρχισα να έχω ελπίδες, πολλές ελπίδες. Ο θάνατος μου χτύπησε την πόρτα μου, μα δεν αποφάσισε τελικά να με επισκεφθεί.
Ούτε που κατάλαβα πότε νύχτωσε. Τα φαναράκια στον ουρανό άναψαν ένα - ένα. Η Σελήνη στη χάση της, στέλνει το λιγοστό της φως στους ανθρώπους. Μια πασχαλιά γέρνει τα κλαριά της. Νιώθω πως το μεθυστικό άρωμά της διαπερνά το τζάμι και διαλύει την οσμή του θανάτου.
Τι κοντράστ κι αυτό, μέσα κι έξω απ' το τζάμι του παραθύρου. Έξω "έαρ μικρό, έαρ βαθύ", όπως λέει ο ποιητής. Μέσα δεκατέσσερεις ασθενείς να παλεύουν μ' ένα τόσο δα μικρούτσικο κι αόρατο πραγματάκι. "Έαρ συντετριμμένο" ...
"Αύριο είναι Ανάσταση. Απόψε θα σημάνουν οι καμπάνες χαρμόσυνα". Βυθισμένος στις σκέψεις δεν άκουσα τη μελωδία που έφτασε στ' αυτιά μου. Στην αρχή ίσα που ακουγόταν, μα όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα όλο και δυνάμωνε. "Χριστός ανέστη εκ νεκρών ...". Τινάχτηκα. Είναι η προσμονή τόσο μεγάλη που γεννά παραισθήσεις; "... Και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος". Όχι δεν είναι ιδέα μου. Όμορφες αγγελικές φωνές ακούγονται από την βεράντα, έξω από το θάλαμό μας.
Έβαλα όλες μου τις δυνάμεις να ανασηκωθώ και να καθίσω στο κρεβάτι. Έξι γιατροί και τέσσερεις νοσηλευτές, όλο το προσωπικό της εφημερίας, με φαναράκια στα χέρια ψάλλουν γλυκά, αγγελικά ύμνους αναστάσιμους.
Ύστερα, ήρθαν κοντά στα παράθυρα. Έφτασαν και στο δικό μου. Τώρα πια δεν φορούσαν μάσκες και τα χαμόγελα ξεχείλιζαν στα πρόσωπά τους.
Μια κοπέλα άφησε πάνω στο πρεβάζι του παραθύρου μου, ένα κόκκινο αβγό, ένα ρεσώ και μια όμορφη κάρτα.
"Χριστός ανέστη!" διάβασα στα χείλη της.
"Αληθώς ανέστη!" της φώναξα μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Μεγάλο Σάββατο βράδυ.
Είμαι μόνος, καθισμένος στο κρεβάτι του θαλάμου.
Δεν ξέρω πότε θα βγω από εδώ μέσα.
Ούτε πώς θα είναι η ζωή μου μετά την πανδημία.
Ξέρω με σιγουριά όμως, πως το πιο συγκλονιστικό Πάσχα της ζωής μου είναι αυτό, στο Κέντρο Αναπνευστικής Ανεπάρκειας της Γ΄ Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου «Σωτηρία», το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου του 2020.
Μακριά από τους δικούς μου.
Μακριά από την εκκλησιά.
Χωρίς λαμπάδα.
Χωρίς άγιο φως.
Αλλά με το Χριστό αναστημένο!
Πηγή: http://amfoterodexios.blogspot.com/
«Αν είμαστε μόνο ΝΠΔΔ, ας μας το πούνε»
Συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκταρίου
στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και στον διευθυντή της κ. Δημήτρη Ριζούλη
Σεβασμιώτατε, σας έμεινε πικρία μετά τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας; Ως προς την κινητοποίηση των αρμοδίων αρχών, τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και την κάλυψη των γεγονότων από τα μέσα ενημέρωσης;
Χριστός Ανέστη! Να χαιρετίσω κατ' αρχήν με τον αναστάσιμο χαιρετισμό και εσάς και τους αναγνώστες της εφημερίδας τόσο της εντύπου μορφής όσο και του Διαδικτύου.
Κατά άνθρωπον, ναι, υπάρχει πικρία. Κατανοήσαμε και κατανοούμε ως Εκκλησία την ανάγκη για απουσία του λαού μας από τις ιερές ακολουθίες.
Σεβαστήκαμε από την αρχή τα μέτρα της πολιτείας και συμβάλαμε στο μερίδιο που μας αναλογεί στην στήριξή τους.
Δεν διαπιστώσαμε όμως από την πλευρά της πολιτείας καμία κατανόηση στην ανάγκη των ανθρώπων να αισθανθούν ότι η Εκκλησία είναι ο ναός, είναι ακόμη και αυτό που αρχικά ονομάστηκε ατομική προσευχή.
Να γίνει σεβαστή από την πλευρά της κυβερνήσεως η ανάγκη των πιστών να κοινωνήσουν, έστω και κατ' οικονομίαν εκτός της θείας λειτουργίας.
Να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο και τον Επιτάφιο. Ακόμη και να λάβουν τόσο το άγιο φως εκ του Παναγίου Τάφου, όσο και το αναστάσιμο φως εκ της κανδήλας της Αγίας Τραπέζης των ναών μας.
Να επισημάνω και την στάση της κυβερνήσεως έναντι του τόπου όπου διακονώ, της Κέρκυρας. Κανένας σεβασμός στα ιδιαίτερα έθιμα του λαού μας, στον σύνδεσμό του με τον Άγιο Σπυρίδωνα.
Προσπαθήσαμε να τελέσουμε την λιτανεία της Κυριακής των Βαΐων, η οποία είναι ανεξάρτητη της θείας λειτουργίας και του προγράμματος ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδος.
Και οδηγηθήκαμε στον Εισαγγελέα ωσάν να τελέσαμε έγκλημα. Διασυρθήκαμε από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, γιατί θελήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή την παράδοση του νησιού μας, την ευλάβεια του λαού μας στον Άγιο Σπυρίδωνα και μάλιστα με την τέλεση εντός του ναού, κεκλεισμένων των θυρών, μιας λιτανείας σε ανάμνηση διασώσεως του νησιού μας από την πανώλη, λοιμώδη ασθένεια, αντίστοιχη με τον σημερινό κορωνοϊό.
Και βέβαια, ενορχηστρωτής όλων αυτών των γεγονότων, άμεσα ή έμμεσα, υπήρξε ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος έδωσε το σύνθημα και έκανε και μετρήσεις πίστεως με τις δηλώσεις του.
Ας είναι καλά όμως όλοι. Μας έδωσαν την δυνατότητα να ζήσουμε, κατ' ελάχιστον βεβαίως, στην καρδιά και στην σκέψη, την σύλληψη του Χριστού και την προσαγωγή του στο συνέδριο, να περάσουμε μια πιο αυθεντική Μεγάλη Εβδομάδα.
Περιμένατε κάποια δήλωση υποστήριξης από την Iεραρχία; Και πως αναμένεται να προχωρήσει η υπόθεση σας από εδώ και πέρα;
Στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είμαστε ελεύθεροι ο καθένας Μητροπολίτης να διαχειρίζεται τα της Μητροπόλεώς του. Αυτό είναι το Συνοδικό μας σύστημα και η θεολογία της Εκκλησίας μας.
Επομένως, δεν θα περίμενα η Ιεραρχία ως Σώμα να υποστηρίξει ή να διαφωνήσει με κάτι που έκανα αναφορικά με τον λαό μου.
Αρκετοί Μητροπολίτες βεβαίως και μου τηλεφώνησαν και με στήριξαν στην μικρή αυτή περιπέτεια και τους ευχαριστώ. Έδειξαν το φιλάδελφο, καθώς και την δική τους αγωνία για την κατάσταση.
Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, θα περίμενα η Ιεραρχία να εφιστήσει την προσοχή τόσο στην κυβέρνηση όσο και στα ΜΜΕ, με κάθε δυνατό τρόπο και όχι μόνο λεκτικά και τυπικά, για το ζήτημα της Θείας Κοινωνίας, αλλά και της υπεράσπισης του πιστού λαού μας, ο οποίος υφίσταται ένα άνευ προηγουμένου bullying γιατί θέλει να κοινωνά, γιατί θέλει να ανάβει το κερί του στην Εκκλησία, γιατί θέλει να προσκυνήσει τον Εσταυρωμένο και τον Επιτάφιο, γιατί θέλει να προσκυνήσει τον Άγιό Του.
Θα περίμενα η Διαρκής Ιερά Σύνοδος και ο εκπρόσωπός της να καταδικάσουν την αστυνομοκρατία έξω από τους ναούς. Δεν έγινε.
Θα περίμενα να πούνε μία κουβέντα συμπάθειας προς τον λαό μας, στήριξης, αγάπης, ίσως και κατανόησης σε όσους, ακόμη και αν ο νόμος δεν το επέτρεπε, θέλησαν να εφαρμόσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.
Να πούνε σε όσους θέλησαν να παραμείνουν στα σπίτια τους ότι αυτό γίνεται από ανάγκη, αλλά δεν είναι αυτή η κανονική μας κατάσταση. Ότι Εκκλησία χωρίς Θεία Κοινωνία δεν έχει νόημα. Χωρίς μετοχή μας στο σώμα και το αίμα του Χριστού γινόμαστε μια λέσχη ιδεών.
Χρησιμοποιήθηκαν πολλά παραδείγματα, κατά τη γνώμη μου εσφαλμένα, όπως αυτό της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας.
Η Αγία Μαρία, με την σύμφωνη γνώμη του πνευματικού της, έβαλε κανόνα στον εαυτό της να μείνει στην έρημο μετανοούσα και αθλούμενη πνευματικά για την ζωή που έκανε προς την μετάνοιά της.
Τώρα μας επεβλήθη ένα επιτίμιο ακοινωνησίας από το κράτος και η Εκκλησία το αποδέχθηκε και το ωραιοποίησε.
Θα περίμενα μια άλλη στάση και, αν θέλετε, μια άλλη διεκδίκηση, με την αξιοποίηση του νομικού πλαισίου, με την θεία κοινωνία εκτός της λειτουργίας, με την τήρηση φυσικά όλων των αναγκαίων μέτρων, όπως έγινε στα super market και στις άλλες υπηρεσίες.
Και ας μη μας λένε ορισμένοι ότι εξισώνουμε την εκκλησιαστική ζωή με την ζωή της επιβίωσης. Είναι ατυχέστατο το επιχείρημα.
Η αγάπη των πιστών προς το σύνολο θα φαινόταν από το ότι αποδέχτηκαν να μην συμμετέχουν στην θεία λειτουργία με την φυσική τους παρουσία.
Αποδέχτηκαν να μην είναι στους ναούς την ώρα των ιερών ακολουθιών. Το να μπορούν όμως οι πιστοί να λαμβάνουν αυτό που είναι ζωή γι' αυτούς δεν ήταν τόσο δύσκολο και θα μπορούσε να γίνει με σεβασμό στα μέτρα και με τρόπο που δεν θα προκαλούσε συνωστισμό.
Σε ορισμένους που ζήτησαν τη... Σταύρωση σας, τι απαντάτε;
«Πάτερ άφες αυτοίς...». Αλλά και «ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού, ει δε καλώς, τι με δέρεις;».
Η διαφοροποίησή σας και η γενναία σας στάση έδωσε θάρρος σε πολλούς πιστούς. Σε εσάς έφτασαν τέτοιες αναφορές;
Είναι τιμή για την ταπεινότητά μου η αγάπη και η επιδοκιμασία των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των πιστών. Είναι πλήθος τα μηνύματα συμπαράστασης και επιδοκιμασίας.
Ευχαριστώ τους ανθρώπους διότι έδειξαν ότι το αισθητήριο τους αντιλαμβάνεται την ανάγκη η Εκκλησία να στηρίξει την δοκιμασία τους που είναι και δική μας δοκιμασία.
Θα μου επιτρέψετε να πω ότι ιδιαίτερα στην επαρχία ο κόσμος συνδέεται ιδιαίτερα με την Εκκλησία, με τον Μητροπολίτη, με τους ιερείς. Γινόμαστε οι δικοί τους άνθρωποι.
Αφουγκραζόμαστε τους καημούς τους. Μας στοίχισε κι εμάς πολύ το ότι δεν μπορούσαμε να δούμε τους ανθρώπους μας στις ιερές ακολουθίες. Το ότι οι ναοί μας ήταν κλειστοί.
Διαμαρτύρονται οι άνθρωποι. Θεωρούν από ένα σημείο και μετά ανερμήνευτη την στάση της πολιτείας να μην δίνει έστω και το δικαίωμα της ατομικής προσευχής, για λίγη ώρα καθημερινά στους ναούς.
Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι δεν πιστεύουν ή όσοι είναι αδιάφοροι. Επειδή έχουν υπ' όψιν τους ότι η πίστη μπορεί να εκφραστεί παντού, δεν νιώθουν τους πιστούς που αισθάνονται τους ναούς σπίτι τους.
Κι ενώ η πολιτεία αρχικά έδειξε να το σέβεται αυτό και μάλιστα με παράδειγμα τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο οποίος δημόσια δήλωσε ότι πήγαινε στην εκκλησία να ανάψει διακριτικά το κερί και να κάνει την προσευχή του, μόλις έγινε η απαγόρευση κυκλοφορίας, για λόγους που οι κυβερνώντες γνωρίζουν και που δυστυχώς και η Ιερά Σύνοδος δεν θέλησε δημόσια να αποκαλύψει, διέγραψαν την επιλογή της ατομικής έστω προσευχής. Όλα αυτά ο λαός τα αντιλαμβάνεται, γιατί τα ζει.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει σχέδιο κατά της πίστεως, που εκφράζεται και μέσω των αυστηρών μέτρων με στόχο την Εκκλησία. Το συμμερίζεστε;
Δεν θέλω να πιστέψω κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ παρά να προβληματίζομαι. Ιδίως με στενοχώρησε η δημόσια σιωπή της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, η οποία δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, ως η καθ' ύλην αρμόδια, να πει έναν λόγο εξηγητικό, έναν λόγο παρηγορητικό, να δώσει μία ελπίδα από την πλευρά της πολιτείας, ωσάν η πίστη να μην αφορά κανέναν στον δημόσιο χώρο.
Αλλά και η αστυνομοκρατία μας κάνει να αισθανόμαστε εν διωγμώ. Επειδή η πατρίδα μας και συνταγματικά, αλλά και ως μέλος της παγκόσμιας κοινότητας, οφείλει να προστατεύει το δικαίωμα στην θρησκευτική λατρεία, κάτι που παραβίασε πάντως κατά τη γνώμη έγκριτων νομικών με την ΚΥΑ, θέλω να ελπίζω ότι θα πρυτανεύσουν πιο σώφρονες σκέψεις στο επιτελείο του πρωθυπουργού και θα αναστοχαστούμε όλοι μας τα λάθη που έγιναν. Ελπίζω να βγούμε σοφότεροι.
Αλήθεια Σεβασμιώτατε, αν ζούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος, τι στάση θα κρατούσε άραγε για τις σημερινές απαγορεύσεις;
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα είχε άποψη και θα την έλεγε δημοσίως εξ αρχής. Δεν θα κρυβόταν.
Η Εκκλησία κατά πολλούς βρίσκεται σε τέλμα. Ακούγονται όλο και συχνότερα φωνές για ανάγκη αλλαγής ρότας. Εσείς βλέπετε να υπάρχει αδιέξοδο;
Κατά Θεόν δεν υπάρχει ποτέ αδιέξοδο στην Εκκλησία. «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Κατά άνθρωπον η κρίση της πανδημίας έθεσε όπως και να έχει ξανά και με επιτακτικό τρόπο πλέον το ερώτημα της θέσεώς μας στην ελληνική κοινωνία.
Καλούμαστε να ξαναδούμε την συλλογική μας αυτοσυνειδησία. Προφανώς και έπρεπε να ακολουθήσουμε τα μέτρα της πολιτείας σε ό,τι αφορά τις προφυλάξεις και την υπευθυνότητα και το πράξαμε εξ αρχής, χωρίς καν να χρειαστεί να το συζητήσουμε.
Από την άλλη, είναι γεγονός ότι μέσα στην επικοινωνιακή προσπάθεια της πολιτείας για να πεισθούν οι άνθρωποι να μείνουν σπίτι, αγνοήθηκε ότι ο πολύς θόρυβος έχει επιτυχία, αλλά γεννά φόβο και δεν επιτρέπει να τεθούν κάποια όρια, με τον τρόπο που εμείς ως Εκκλησία βλέπουμε την έννοια της «διακρίσεως».
Δεν εννοώ τα προνόμια ή την κακή μεταχείριση εις βάρος κάποιων ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων. Εννοώ το να συζητήσουμε τι είναι σημαντικό για την ζωή μας.
Είναι αρκετό για να επιβιώσουμε η αποκλειστική στήριξη του ανθρώπου από την επιστήμη ή μας χρειάζονται και άλλοι παράγοντες, όπως η πίστη στον Θεό, η αλληλεγγύη στην πράξη στους συνανθρώπους μας, κάποια δυνατότητα επικοινωνίας πέρα από την εικονική και την τηλεφωνική, η εργασία που έχει και κοινωνικό περιεχόμενο;
Επειδή δεν τέθηκαν αυτά τα όρια εξ αρχής, φτάσαμε στο σημείο να εμφανιστούν φαινόμενα «καταδόσεως», «ρουφιανιάς» όπως λέει ο λαός μας.
Να βγει δηλαδή ένας κακός εαυτός εις βάρος του πλησίον, να γίνει η δική μας σκέψη κριτήριο μοναδικό αλήθειας και να μην λαμβάνουμε υπόψιν τις ιδιαιτερότητες των άλλων ανθρώπων.
Η πολιτεία οφείλει να θέσει μία «κόκκινη γραμμή». Αυτή ήταν τα μέτρα. Οφείλει όμως να διασώσει και τον παράγοντα της προσωπικότητας του ανθρώπου, δίνοντας ευκαιρίες, που να μην υπερβαίνουν την «κόκκινη γραμμή», αλλά να προσαρμόζονται σ' αυτήν.
Μας κατηγορούσαν ως Εκκλησία ότι δεν αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα των ανθρώπων σε ηθικό επίπεδο. Σήμερα φτάσαμε να μην σέβονται την διαφορετικότητα των ανθρώπων ως προς τον πυρήνα της προσωπικότητάς τους, στοιχείο του οποίου είναι η έκφραση της θρησκευτικής τους πίστης.
Επομένως, έρχεται επίμονο το ερώτημα: τι εκφράζουμε ως Εκκλησία στην ελληνική κοινωνία; Σε τι θεωρεί η πολιτεία ότι έχουμε λόγο και παρουσία εντός της κοινωνίας;
Αν είμαστε μόνο για να λειτουργούμε ως φιλανθρωπικός οργανισμός, ας μας το πούνε. Αν είμαστε μόνο ΝΠΔΔ, ας μας το πούνε. Εμείς όμως δεν έχουμε αυτή την αντίληψη και θεωρώ ότι ούτε και ο λαός το δέχεται.
Η σημερινή κρίση που αγγίζει και την Εκκλησία μπορεί να ξεπεραστεί με αλλαγές προσώπων; Μήπως τα πρόσωπα είναι το πρόβλημα;
Για την Εκκλησία ισχύει η ισοβιότητα. Είναι όμως βέβαιο ότι ουδείς μας μπορεί να σταθεί στην συνείδηση του πιστού λαού όταν δεν τον υπερασπίζεται, όταν δεν αναγνωρίζει τα δίκαιά του, όταν δεν βοηθά ώστε η πίστη του λαού να παραμένει ισχυρή.
Η πανδημία ανοίγει μια σειρά από ηθικά ζητήματα που θα βρούμε μπροστά μας ως κοινωνία. Η επόμενη ημέρα σας προβληματίζει;
Πολύ. Με προβληματίζει το ότι στήθηκε ένας μηχανισμός ερήμην της Εκκλησίας, που μας θέτει στο περιθώριο. Ότι ανεχτήκαμε μία δημόσια έκφραση μίσους εναντίον της Εκκλησίας, ανεχτήκαμε να θίγεται η θεία κοινωνία.
Δεν σημαίνει ότι δεν συγχωρούμε, ότι δεν σεβόμαστε τις διαφορετικές απόψεις. Όμως βγαίνουμε φοβισμένοι, διχασμένοι, κάποτε περιθωριοποιημένοι. Τι θα γίνει αν το φθινόπωρο έχουμε δεύτερο κύμα πανδημίας;
Δεν θα κάνουμε ούτε Χριστούγεννα στις εκκλησίες; Πόσο παντοδύναμη είναι τελικά η επιστήμη; Γιατί αφήνουμε την δύναμη της πίστης στο περιθώριο; Πόσο πρέπει ως κοινωνία να επιβραβεύουμε τo «καταδίδειν» εις βάρος των συνανθρώπων μας;
Στήνουμε έναν κόσμο στον οποίο ο θάνατος θα είναι ο μόνιμος φόβος και το μοναδικό κριτήριο για την πορεία μας; Οι συνταγματικές ελευθερίες μέχρι πού μπορούν να περιορίζονται και κάθε πότε;
Πόσες ψεύτικες ειδήσεις διεσπάρησαν αυτό το διάστημα; Γιατί δεν ακούγονται και φωνές που βλέπουν αλλιώτικα την κρίση, αλλά υπάρχει μονομέρεια; Αυτά και σίγουρα και άλλα ερωτήματα θα ανακύψουν την επόμενη ημέρα.
Τέλος, θα ήθελα να στείλετε ένα μήνυμα μέσω της εφημερίδας μας. Στους αναγνώστες μας και σε όποιον άλλο νομίζετε.
Θέλω να επαινέσω όλους όσους με αυταπάρνηση εργάζονται και προσφέρουν αυτό το διάστημα. Τους γιατρούς και το νοσηλευτικό και άλλο προσωπικό. Να πω ότι αναγνωρίζουμε το έργο και την προσφορά τους.
Να επαινέσω όσους γονείς κάνουν αγώνα κλεισμένοι στο σπίτι με τα παιδιά τους να μην τα αφήσουν να παραδίδονται μόνο στην εικονική πραγματικότητα, αλλά να τα ενισχύουν να έχουν ποιότητα σκέψης και δραστηριότητας.
Να επαινέσω όσους χριστιανούς αγωνίζονται εν τη οικία τους με προσευχή, αγάπη, δάκρυα, υπομονή να μην εκλείψει η πίστη τους. Να επαινέσω όσους παλεύουν για την αλήθεια και θέλουν ελεύθερη σκέψη, έχοντας δικαίωμα και να σφάλλουν.
Να επαινέσω τους ιερείς που με κάθε τρόπο στηρίζουν τον λαό μας. Να ζητήσω από την ελληνική πολιτεία να λαμβάνει υπόψιν της ότι η πίστη στον Χριστό δεν είναι απλώς ένα στοιχείο εθίμου και παράδοσης, αλλά αυτή που δίνει ζωή και δεν πρέπει να περιθωριοποιείται.
Να παρακαλέσω τον Θεό να βοηθήσει ώστε να βγούμε με τις λιγότερο δυνατές απώλειες από την κρίση αυτή, κυρίως όμως με επίγνωση των ορίων μας. Και είμαι βέβαιος ότι Εκείνος που προνοεί για τους ανθρώπους, δεν θα αφήσει.
260 εκατομμύρια άνθρωποι έψαλλαν το Χριστός Ανέστη
σε όλον τον κόσμο παρά τις κλειστές εκκλησίες και τις απαγορεύσεις
Ένα τελείως διαφορετικό Πάσχα βίωσαν φέτος περισσότεροι από 260 εκατομμύρια Ορθόδοξοι Χριστιανοί σε όλον τον κόσμο, αλλού με τις εκκλησίες κλειστές, αλλού τηρώντας αυστηρές αποστάσεις ασφαλείας με μάσκες και γάντια.Το Χριστός Ανέστη ακούστηκε ηχηρά μέσα στους άδειους ναούς και αντήχησε μέχρι τα πέρατα της Οικουμένης, ενώ οι καμπάνες σήμαναν το χαρμόσυνο μήνυμα ηχώντας δυνατά στους άδειους δρόμους της απομόνωσης.
Προκαθήμενοι, Αρχιερείς, Ιερείς απηύθυναν λόγους παρηγορητικούς, θάρρους και ελπίδας κατά τον Εσπερινό της Αγάπης.
Στην Πόλη
«Τίποτε και κανείς, καμμία φυσική καταστροφή, καμμία πανδημία, κανένας πειρασμός, κανένα ανθρώπινο ή άλλο εμπόδιο, δεν είναι ικανά να μας χωρίσουν από την πίστη μας στον Αναστημένο Χριστό» είπε χαρακτηριστικά η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ.Βαρθολομαίος.
Στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και σε όλες τις Ορθόδοξες ενορίες της Τουρκίας, οι Ιερές Ακολουθίες ετελέσθησαν κεκλεισμών των Θυρών, λόγω των αυστηρών περιοριστικών μέτρων που επέβαλε η κυβέρνηση.
Μάλιστα για το περασμένο Σαββατοκύριακο ίσχυσε καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας στη χώρα.
Επίσης, κατόπιν συστάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όλες οι Μητροπόλεις του Οικουμενικού Θρόνου ανά τον κόσμο, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έως την Αυστραλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τις Σκανδιναβικές χώρες και την Ασία λειτούργησαν χωρίς πιστούς.
Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες και Κληρικοί έψαλλαν το Χριστός Ανέστη μέσα από τηλεοπτικούς, ραδιοφωνικούς και ιντερνετικούς δέκτες.
Στους Αγίους Τόπους
Χωρίς την παρουσία πιστών λειτούργησε και ο Ιερός Ναός της Αναστάσεως στην Αγία Πόλη της Ιερουσαλήμ, εκεί όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν κάθε χρόνο. Η τελετή Αφής του Αγίου Φωτός ετελέσθη σε απευθείας σύνδεση με τους δέκτες μας.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι παρά την καθολική απαγόρευση που ισχύει στα Παλαιστινιακά Εδάφη επετράπη η μεταφορά του Αγίου Φωτός στον Ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ.
Στην Ελλάδα
Κεκλεισμένων των θυρών, αλλά με τους Έλληνες στα μπαλκόνια κρατώντας κεριά να ψάλλουν το Χριστός Ανέστη εορτάστηκαν και στη χώρα μας οι Άγιες αυτές Ημέρες.
«Η ανάσταση μας δίνει τη δύναμη να κηρύξουμε ότι η πίστη δεν είναι ιδεολογία στην οποία εντάσσεται κάποιος αλλά είναι μία πορεία μεταμόρφωσης και αγιότητας που οδηγεί στην προσωπική μας ανάσταση. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας έχει μέλη. Όχι οπαδούς. Η Ανάσταση μας μας δίνει τη δύναμη να ξεπερνάμε τον φόβο και τα χαρακώματα τις διαφορές και τις διαιρέσεις», είπε στο Αναστάσιμο μήνυμά του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος.
Στην Αφρική
«Το Πάσχα, δηλαδή, το πέρασμα από τον τάφο στον θρίαμβο είναι για εμάς τους Χριστιανούς το ένα, το μοναδικό και το αδιαπραγμάτευτο βίωμα. Και δεν είναι βίωμα μόνον αυτής της περιόδου, είναι βίωμα ολόκληρης της ζωής μας, είναι το αιώνιο κήρυγμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και το Πάσχα στέκεται ακλόνητο σε εξωτερικές συνθήκες, κι όταν αυτές ονομάζονταν μαρτύριο και κατακόμβες, εξορία, φυλακές, διωγμοί και παγκόσμιες κρίσεις, όπως η σημερινή» υπογράμμισε μεταξύ άλλων στο μήνυμά του ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος λειτουργώντας στον άδειο από πιστούς ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αλεξανδρείας.
Στη Ρωσία
Όλοι οι ναοί της ευρύτερης περιοχής της Μόσχας, της Αγίας Πετρούπολης και πολλών ρωσικών περιοχών ήταν κλειστές από τη Μεγάλη Δευτέρα, αν και ορισμένες εκκλησίες σε απομακρυσμένες περιοχές επέτρεψαν την είσοδο σε μικρό αριθμό πιστών , τηρώντας τις αποστάσεις ασφαλείας.
Στον καθεδρικό ναό του Χριστού Σωτήρος της Μόσχας, ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ.κ. Κύριλλος ετέλεσε κεκλεισμέν των Θυρών τις Ιερές Ακολουθίες.
«Η πίστη μας δίνει τη δύναμη να ζούμε και με την βοήθεια του Θεού θα ξεπερνούμε όποιες ασθένεις και δοκιμασίες, μεταξύ των οποίων και όσα ήρθαν στην ζωή μας μέσω της εξάπλωσης του επικίνδυνου ιού» τόνισε μεταξύ άλλων.
Βουλγαρία
Ανοικτές παρέμειναν οι εκκλησίες στη Βουλγαρία, ωστόσο τόσο το Πατριαρχείο της Βουλγαρίας όσο και η κυβέρνηση κάλεσαν τους πιστούς να μην παρευρεθούν ή να τηρήσουν αυστηρά τους κανόνες ασφαλείας. Παρά τις συστάσεις πάντως, εκατοντάδες ορθόδοξοι χριστιανοί συγκεντρώθηκαν στα προαύλια, έξω και μέσα σε εκκλησίες.
Το Πάσχα «οι σκέψεις και οι προσευχές μας βρίσκονται σε αυτούς που δεν είναι πια ανάμεσά μας και σε αυτούς που μάχονται εναντίον αυτής της μιαρής ασθένειας, ειδικά τα μέλη του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού και όσους βρίσκονται στο μέτωπο της μάχης για τη ζωή», ανέφερε ο Πατριάρχης Βουλγαρίας κ.κ. Νεόφυτος.
Στη Ρουμανία
Η Ρουμανία γιόρτασε το Πάσχα παρά τις κλειστές εκκλησίες. Το Βουκουρέστι ήταν μια έρημη πόλη το Σάββατο το βράδυ και ο Πατριάρχης Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ ετέλεσε τις Ιερές Ακολουθίες χωρίς την παρουσία πιστών.
«Ο Ιησούς Χριστός, με την ελεήμωνα και ταπεινή αγάπη Του, έρχεται σε εμάς, ακόμη και όταν οι πόρτες των σπιτιών μας είναι κλειδωμένες», υπογράμμισε ο Πατριάρχης.
Στη Γεωργία
Αν και η κυβέρνηση επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας υπήρξε εξαίρεση για τις εκκλησίες, οι οποίες παρέμειναν ανοικτές, τηρώντας ωστόσο συγκεκριμένους περιοριστικούς όρους. Ειδικά σημάσια τοποθετήθηκαν μέσα στους μεγαλύτερους ναούς, στα οποία έπρεπε να στέκονται οι πιστοί, ενώ οι λειτουργίες στις μικρότερες εκκλησίες τελέσθηκαν χωρίς την παρουσία πιστών.
Επίσης, εξαιτίας της απαγόρευσης κυκλοφορίας οι πιστοί έπρεπε να φτάσουν στον ναό έως τις 9 το βράδυ και να παραμείνουν εκεί έως τις 6 το πρωί. Επομένως όσοι επιθυμούσαν να παρακολουθήσουν την ακολουθία της Αναστάσεως το Σάββατο το βράδυ παρέμειναν όλη νύχτα μέσα στην εκκλησία.
Στη Σερβία
Κλειστές παρέμειναν επίσης οι εκκλησίες στη Σερβία, και οι Ιερέ Ακολουθίες ετελέσθησαν χωρίς την παρουσία πιστών. Υπενθυμίζεται ότι στη Σερβία αποφασίστηκε η παράταση της στην απαγόρευση κυκλοφορίας που βρίσκεται ήδη σε ισχύ, από το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής από 18:00 ώρα Ελλάδας μέχρι τις 06:00 το πρωί της Τρίτης του Πάσχα.
Στη χώρα ισχύει ήδη απαγόρευση της κυκλοφορίας τις καθημερινές από τις 18:00 το απόγευμα μέχρι την επομένη στις 06:00. Και τα Σαββατοκύριακα από τις 18.00 της Παρασκευής έως τη Δευτέρα το πρωί στις 06:00.
Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr
Παρηγοριά από την Παρηγορίτισσα!
(Μήνυμα από την Ι. Μονή Παναγίας Παρηγορίτισσας Καναδά)
Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του, να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.
Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω. Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές.
Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα. Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.
Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.
Σ’εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.
Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα κ.λ.π.
Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.
Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.
Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.
Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.
Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα. Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.
Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό, διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.
Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα με την περίπτωση.
Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νούς μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».
Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.
Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.
Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης, προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.
Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής, υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φώς της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.
«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!»
Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη
Ελάχιστες εν Χριστώ,
Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές
«Αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν»
Φωτογραφίες από ορθόδοξες εκκλησίες σε όλο τον κόσμο κατα την παρούσα περίοδο.
Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr, basilica.ro
Στο Μαυροβούνιο έσπασαν τα μέτρα
σε συνεργασία με τις αρχές
και οι πιστοί εκκλησιάστηκαν σε απόσταση ασφαλείας
Μετά την συνεννόηση του Μητροπολίτη Μαυροβουνίου κ. Αμφιλοχίου με τον Πρωθυπουργό Κ. Μάρκοβιτς, τον υπουργό δικαιοσύνης κ. Πάζιν και τον αρχηγό της Αστυνομίας κ. Βέλιοβιτς, επέτρεψαν να γίνει Θεία Λειτουργία στους ναούς, ξεπερνώντας τα μέτρα που είχαν αρχικά παρθεί για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.
Η παράκληση του Μητροπολίτη κ. Αμφιλοχίου ήταν να επιτρέψουν να τελείται η Θεία Λειτουργία τις Κυριάκες με ειδικές συνθήκες ώστε να μην μένουν οι πιστοί χωρίς Θεία Λειτουργία.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται όλες τις διατάξεις της Κυβέρνησης σχετικά με την προστασία από τον Covid-19 , προσπαθεί όμως να στηρίξει και πνευματικά τον κόσμο που έχει ανάγκη τη Θεία Λειτουργία και την Θεία Μετάληψη.
Σε συνεργασία λοιπόν με την πολιτεία δόθηκαν οι οδηγίες για ασφαλή παρουσία των ανθρώπων μέσα στον Ναό και εκτός αυτού.
Η Εκκλησία ανέλαβε την ευθύνη για την σωστή και ασφαλή τήρηση των οδηγιών σχετικά με την απόσταση και τον αριθμό των παρόντων. Οι πιστοί παρέμειναν στις θέσεις τους κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και ο Ιερέας στην στιγμή Θείας Κοινωνίας προσερχόταν στον καθένα χωριστά στη θέση του να τον κοινωνήσει. Αμέσως οι πιστοί αποχωρούσαν από το Ναό ή τον προαύλιο χώρου του.
Οι Ναοί επίσης εξασφάλισαν την ηχητική κάλυψη της Θείας Λειτουργίας για τους πιστούς που βρίσκονταν έξω από το Ναό για λόγους ασφαλείας.
Σε κάποιες ενορίες η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στο προαύλιο χώρο του Ναού με τους πιστούς να κλαίνε από την συγκίνηση για τις στιγμές που βίωναν.
Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr
Ο πρωθυπουργός της Γεωργίας για τις εκκλησίες
Τα περιοριστικά μέτρα που έχουν ληφθεί στη χώρα ενάντια στη εξάπλωση του κορωνοϊού, και προβλέπουν την απαγόρευση συναθροίσεων άνω των δέκα ατόμων, ισχύουν και για την εκκλησία, δήλωσε ο πρωθυπουργός της χώρας Γκιόργκι Γκαχάρια.
«Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των δέκα ατόμων μας αφορά όλους και όλες. Ο πρωταρχικός στόχος του είναι η προστασία των πολιτών μας. Ο βασικός στόχος και η αποστολή της γεωργιανής κυβέρνησης είναι να φροντίσει για την υγεία των πολιτών μας ανεξαρτήτως θρησκείας», ανέφερε ο Γκαχάρια καλώντας τους πιστούς να υπακούουν στα συστάσεις των αρμοδίων αρχών.
Η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου της Γεωργίας που συνεδρίασε εκτάκτως την περασμένη Παρασκευή, ανακοίνωσε ότι, οι Ιερές Ακολουθίες θα τελούνται κανονικά, λαμβάνοντας ωστόσο μέτρα ασφαλείας μεταξύ των πιστών. Στο ανακοινωθέν αναφέρεται επίσης πως «Η Θεία Ευχαριστία είναι η κύρια ουσία της χριστιανικής ζωής. Η Ευχαριστιακή κοινωνία μας ενώνει με τον Κύριο Ιησού Χριστό και μεταξύ μας. Η Θεία Κοινωνία αποτελεί την θεραπεία των πνευματικών και των σαρκικών νοσημάτων για όσους ακολουθούν πιστά και τους κανόνες της εκκλησίας».
Τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως με τους πιστούς να συμμορφώνονται με τις συστάσεις του Καθολικού Πατριάρχη Γεωργία κ. κ. Ηλία να κρατούν στους ιερούς ναούς μία δεδομένη απόσταση μεταξύ τους.
Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr
Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας,
17.03.2020
Ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἀπὸ ἀγαθότητα γιὰ νὰ μοιραστεῖ τὴ ζωή, καὶ τὴ δόξα Του ἀκόμη, μαζί μας. Ὅταν πέσαμε στὴν ἁμαρτία, ἐπέτρεψε νὰ εἰσέλθει ὁ θάνατος στὴ ζωή μας πάλι ἀπὸ ἀγαθότητα, γιὰ νὰ μὴν γίνουμε ἀθάνατοι μὲ τὴν κακία μας, ἀλλὰ νὰ ἐκζητήσουμε ὁδὸ σωτηρίας. Παρόλο ποὺ πέσαμε, ὁ Θεὸς δὲν σταμάτησε νὰ προνοεῖ γιὰ ἐμᾶς, ὄχι μόνο ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ γένους μας, ἀλλὰ ἔστειλε Προφῆτες καὶ Δικαίους, ἑτοιμάζοντας τὴν ὁδό Του γιὰ νὰ ἔλθει καὶ νὰ λύσει τὴν τραγωδία μας· καὶ ἔφερε τὴν αἰώνια σωτηρία μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση τῆς ἀπερινόητης ἀγάπης Του. Ἦλθε ὁ Ἴδιος, πῆρε πάνω Του τὴν κατάρα τῆς ἁμαρτίας καὶ ἔδειξε τὴν ἀγάπη Του μέχρι τέλους: «Ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς» (Ἰωάν. 13,1). Ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Θεός, ὅταν μᾶς δημιούργησε, ὅταν προνοοῦσε ἀγαθὰ γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ κόσμου, ὅταν ἑτοίμαζε τὴν ὁδό Του γιὰ νὰ ἔλθει στὴ γῆ, ὅταν ἦλθε ὁ Ἴδιος αὐτοπροσώπως καὶ ἐργάσθηκε μὲ φρικτὸ τρόπο τὴ σωτηρία μας, ὅλα τὰ ἔκανε ἀπὸ ἀγαθότητα. Ἡ ἀγαθότητά Του εἶναι ἀτελεύτητη, μᾶς σώζει καὶ μακροθυμεῖ, ὡσότου ἔλθουμε «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας» (Α’ Τιμ. 2,4) καὶ προσφέρουμε ἀληθινὴ μετάνοια, ὥστε νὰ εἴμαστε μαζί Του αἰώνια.
Ἔτσι, ὁ Θεός μας σὲ κάθε στάδιο τῆς σχέσεώς Του μὲ τὸν ἄνθρωπο δείχνει μόνο τὴ χρηστότητα καὶ τὸ ἔλεός Του, «μέγα καὶ κρείσσων ὑπὲρ ζωάς». Ἡ Φύση Του εἶναι ἀγαθὴ καὶ ὅλα τὰ κάνει γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ σωτηρία του.
Ἑπομένως, ὅταν θὰ ἔλθει πάλι νὰ κρίνει τὸν κόσμο, θὰ τὸν κρίνει ἄλλος Θεός; Δὲν θὰ εἶναι ὁ Ἴδιος ἀγαθὸς Θεός, ὁ Θεὸς τοῦ ἐλέους, τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τῆς φιλανθρωπίας; Ἀσφαλῶς, δὲν θὰ ἐμφανισθοῦμε ἐνώπιον ἄλλου Θεοῦ ἀπὸ Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔπλασε καὶ μᾶς ἔσωσε. Ἄρα καὶ πάλι μὲ ἔλεος καὶ ἀγάπη θὰ μᾶς κρίνει. Ἔτσι, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ πανικοβαλλόμαστε, οὔτε νὰ σαλευόμαστε, διότι ὁ Ἴδιος Θεὸς θὰ μᾶς προσλάβει στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ θὰ μᾶς κρίνει πάλι μὲ ἀγαθότητα καὶ ἐπιείκεια.
Κάποιοι φοβοῦνται ὅτι φθάνει ἡ ὥρα τοῦ τέλους τους. Ἡ μάστιγα αὐτὴ τοῦ κορωνοϊοῦ ἔχει καὶ μία θετικὴ πλευρά, διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μᾶς προσβάλει μέχρι τὸ τέλος μας, μεσολαβοῦν μερικὲς ἑβδομάδες. Ἑπομένως, ἔχουμε κάποιον χρόνο ποὺ μποροῦμε νὰ ἀφιερώσουμε στὴν προετοιμασία γιὰ τὴ συνάντησή μας μὲ τὸν Θεό, ὥστε νὰ μὴ γίνει ἡ φυγή μας ἀπρόοπτα ἢ ἀπροετοίμαστα, ἀλλὰ ἀφοῦ διέλθουμε κάθε φορὰ στὴν παράσταση τῆς προσευχῆς μας μπροστὰ στὸν Θεὸ ὅλη τὴ ζωή μας, ἄλλοτε μὲ εὐχαριστία μέχρι τέλους, γιὰ ὅ,τι ὁ Θεὸς ἔκανε γιὰ ἐμᾶς, καὶ ἄλλοτε μὲ μετάνοια ζητώντας τὴ συγχώρεση ὅλων τῶν πλημμελημάτων μας. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ζημιώσει μὲ ἕναν Τέτοιο Θεό, ποὺ ὅλα τὰ παραχωρεῖ ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά Του. Ἁπλῶς χρειάζεται νὰ κρατήσουμε μέχρι τέλους τὴν εὐχαριστία καὶ τὴν ταπεινὴ προσευχὴ τῆς μετανοίας γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν παραπτωμάτων μας.
Ἐμένα ἡ μάστιγα αὐτὴ μὲ βοηθᾶ. Ποθῶ νὰ ξαναβρῶ ἐκείνη τὴν προσευχὴ ποὺ εἶχα, μὲ τὴν ὁποία νὰ διατρέξω ὅλη μου τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴ γέννησή μου μέχρι τώρα, εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ γιὰ ὅλες τὶς εὐεργεσίες Του, «ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν»·Του. Ἐπίσης νὰ διατρέξω πάλι ὅλη μου τὴ ζωὴ μετανοώντας γιὰ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πλημμελήματά μου. Εἶναι ὑπέροχο νὰ μπορέσεις νὰ διατρέξεις τὴ ζωή σου μὲ προσευχή, κομίζοντας τὰ πάντα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐμμένοντας στὴ προσευχή. Τότε νιώθεις ὅτι ἐξαγοράζεται ἡ ζωή σου. Γι’ αυτὸ ὅλη ἡ κατάσταση αὐτὴ μὲ βοηθᾶ πραγματικά. Δὲν πανικοβάλλομαι, ἀλλὰ θὰ «μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 37, 19).
Πρέπει νὰ δοῦμε τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ γίνονται. Οἱ Πατέρες εἶδαν τὴ χρηστότητά Του. Παρόμοια ἐπιδημία παρουσιάστηκε τὸν 4ο αἰῶνα στὴν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου, ἡ ὁποία θέρισε πάνω ἀπὸ τὸ ἕνα τρίτο τῶν μοναχῶν, καὶ οἱ ὅσιοι Πατέρες ἔλεγαν μὲ μεγάλη ἔμπνευση ὅτι, «ὁ Θεὸς θερίζει ψυχὲς ἁγίων γιὰ τὴ Βασιλεία Του», καὶ δὲν σαλεύθηκαν. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μιλᾶ στὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὶς ἔσχατες ἡμέρες, γιὰ τὶς δοκιμασίες καὶ τὰ δεινὰ ποὺ θὰ περάσει ὁ κόσμος πρὶν τὸν ἐρχομό Του. Ἐντούτοις, δὲν διακρίνουμε ἐκεῖ καμία νοσηρὴ λύπη ἢ ἀπελπισία. Ὁ Κύριος, ποὺ στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ προσεύχεται μὲ αἱματηρὸ ἱδρώτα γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, λέει ὅτι, ὅταν δοῦμε τὰ φοβερὰ ποὺ προηγοῦνται τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του, νὰ ὑψώσουμε μὲ ἔμπνευση τὶς κεφαλές μας, διότι ἡ ἀπολύτρωσή μας εἶναι ἐγγύς (βλ. Λουκ. 21,28).
Μερικοὶ μοῦ λένε, «ὁ Θεός νὰ βάλει τὸ χέρι Του». Μά, ἀκριβῶς αὐτὸ ἤδη εἶναι τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ ἐργάζεται «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως» (Ἑβρ. 1,1). «Ὁ Πατήρ Μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγὼ ἐργάζομαι» (Ἰωάν. 5,17). Ἴσως ὁ ἰὸς αὐτὸς νὰ εἶναι ἕνα μέσο ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός, γιὰ νὰ φέρει πολλοὺς ἀνθρώπους σὲ ἐπίγνωση καὶ μετάνοια, καὶ νὰ θερίσει πολλὲς ἕτοιμες ψυχές, νὰ κάνει μία συγκομιδὴ ψυχῶν γιὰ τὴν αἰώνια Βασιλεία Του. Ἑπομένως, γιὰ ὅσους ἐμπιστεύονται καὶ παραδίδονται στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅλα θὰ συνεργήσουν στὸ ἀγαθό: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8,28).
Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν χῶρος γιὰ νοσηρὴ ἀπογοήτευση. Δὲν θὰ ἔπρεπε οὔτε νὰ ἀντιστεκόμαστε στὰ μέτρα ποὺ λαμβάνει ἡ πολιτεία γιὰ νὰ μειώσει τὴν ἔκταση τῶν δεινῶν ποὺ παρατηροῦνται τώρα στὴ ζωὴ πολλῶν ἀνθρώπων. Εἶναι λάθος νὰ πᾶμε ἐνάντια στὶς ἀρχές κάθε χώρας. Ὅ,τι πεῖ ἡ Κυβέρνηση πρέπει νὰ τὸ κάνουμε, διότι δὲν μᾶς ζητοῦν νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν πίστη μας, ἁπλῶς μᾶς ζητοῦν νὰ λάβουμε μερικὰ μέτρα γιὰ τὸ κοινὸ ὅφελος ὅλου τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ παρέλθει καὶ αὐτὴ ἡ δοκιμασία. Αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου παράλογο. Κάποιοι τὸ παίρνουν πολὺ ὁμολογιακά, στήνουν σημαῖες καὶ νομίζουν ὅτι κάνουν τοὺς μάρτυρες καὶ τοὺς ὁμολογητές. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία γιὰ ἐμᾶς, καθαρὰ θὰ δείξουμε ὑποταγὴ στὸ πρόσταγμα τῆς Κυβερνήσεως. Εἶναι ἄδικο νὰ μὴν κάνουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς λέει ἡ Κυβέρνηση, διότι ὅταν ἀρρωσταίνουμε, τρέχουμε στὰ νοσοκομεῖα τους καὶ ἐκεῖνοι ἀναλαμβάνουν ὅλα τὰ ἔξοδα καὶ τὴν περίθαλψή μας. Γιατί νὰ μὴν ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς αὐτὰ ποὺ λένε;
Αὐτὸ εἶναι τὸ ἦθος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Ἴδιος στὴν ἐπίγεια ζωή Του καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολικὴ ἐντολὴ ποὺ ἔχουμε, «ὑπομίμνῃσκε αὐτοὺς ἀρχαῖς καὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πειθαρχεῖν, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἑτοίμους εἶναι, μηδένα βλασφημεῖν, ἀμάχους εἶναι, ἐπιεικεῖς, πᾶσαν ἐνδεικνυμένους πραΰτητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους» (Τίτ. 3,1-2)· καὶ «ὑποτάγητε πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν Κύριον, εἴτε βασιλεῖ ὡς ὑπερέχοντι...» (Α’ Πέτρ. 2,13). Ἂν δὲν ὑπακούσουμε στοὺς κυβερνῆτες ποὺ δὲν ζητοῦν πολύ, πῶς θὰ ὑπακούσουμε στὸν Θεὸ ποὺ μᾶς δίνει νόμο θεϊκό, ὁ ὁποῖος ὑπερέχει κάθε ἀνθρώπινο νόμο; Ἂν τηρήσουμε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ εἴμαστε πάνω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπινους νόμους, ὅπως ἔλεγαν οἱ Ἀπολογητὲς τοῦ 2ου αἰῶνα στὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ποὺ καταδίωκε τοὺς Χριστιανούς.
Εἶναι ἐκπληκτικὸ νὰ βλέπουμε στὴ χώρα ποὺ ζοῦμε, στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, τοὺς ποδοσφαιριστὲς νὰ δείχνουν τέτοια σύνεση καὶ διάκριση, καὶ πρῶτοι νὰ παραιτοῦνται ἀπὸ τὶς δραστηριότητές τους μὲ εὐπείθεια στὶς προτροπὲς τῆς Κυβερνήσεως γιὰ προληπτικὰ μέτρα. Θὰ ἦταν θλιβερὸ ἐμεῖς οἱ θρησκευόμενοι ἄνθρωποι νὰ μὴ φθάσουμε στὰ μέτρα τῶν ποδοσφαιριστῶν καὶ νὰ μὴν ἔχουμε τὴν ἴδια εὐπείθεια στὶς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται.
Ἂν μᾶς ζητήσουν νὰ σταματήσουμε τὶς Ἀκολουθίες μας, ἂς παραδιδόμαστε μόνο καὶ ἂς εὐλογοῦμε τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε αὐτὸ μᾶς θυμίζει μιὰ παλαιὰ παράδοση ποὺ εἶχαν οἱ Πατέρες στὴν Παλαιστίνη. Τὴ Μ. Τεσσαρακοστὴ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, μετὰ τὴν ἀλληλοσυγχώρηση, ἔβγαιναν στὴν ἔρημο γιὰ σαράντα ἡμέρες χωρὶς νὰ λειτουργηθοῦν. Παρέμεναν μόνο σὲ νηστεία καὶ προσευχή, ὥστε νὰ ἑτοιμασθοῦν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, γιὰ νὰ ἑορτάσουν θεοπρεπῶς τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἑπομένως, τώρα οἱ περιστάσεις μᾶς σπρώχνουν νὰ ξαναζήσουμε αὐτὸ ποὺ ὑπῆρχε μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τοὺς παλαιοὺς καιρούς. Νὰ ζήσουμε δηλαδὴ πιὸ ἡσυχαστικά, μὲ περισσότερη προσευχή, ἡ ὁποία ὅμως θὰ ἀναπληρώσει καὶ τὴν ἔλλειψη τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ θὰ μᾶς προετοιμάσει νὰ ἑορτάσουμε μὲ μεγαλύτερο πόθο καὶ ἔμπνευση τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Καὶ θὰ κάνουμε τὴ μάστιγα αὐτὴ ἕναν θρίαμβο τοῦ ἡσυχασμοῦ. Οὕτως ἢ ἄλλως ὅ,τι ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει στὴ ζωή μας εἶναι ἀπὸ ἀγαθότητα γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν θέλει ποτὲ νὰ ζημιωθεῖ τὸ πλάσμα Του.
Βεβαίως, ἂν μεσολαβήσει ἕνα μεγαλύτερο διάστημα ποὺ δὲν θὰ ἔχουμε Θεία Λειτουργία, μποροῦμε νὰ τὸ ὑπομείνουμε. Διότι στὴ Λειτουργία τί λαμβάνουμε; Μεταλαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι γεμάτα μὲ τὴ χάρη Του. Αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς εἶναι μεγάλη τιμὴ καὶ μεγάλη ὠφέλεια, ἀλλὰ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου τὴ λαμβάνουμε ἐπίσης μὲ πολλοὺς ἄλλους τρόπους.
Ὅταν ἀσκοῦμε τὴν ἡσυχαστικὴ προσευχή, μένουμε στὴν Παρουσία τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν νοῦ στὴν καρδιά μας ἐπικαλούμενοι τὸ ἅγιο Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ Θεῖο Ὄνομα προσκομίζει σὲ μᾶς τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι ἑνωμένο μὲ τὸ Πρόσωπό Του καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν Παρουσία Του. Αὐτὴ ἡ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι καθαρτική, μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὰ πταίσματα καὶ τὶς ἁμαρτίες μας, μᾶς ἀνακαινίζει καὶ ἐπιφέρει τὸν φωτισμὸ τῆς καρδιᾶς μας, οὕτως ὥστε νὰ μορφωθεῖ ἐκεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ.
Ἂν δὲν θὰ ἔχουμε Πάσχα στὴν Ἐκκλησία, ἂς θυμηθοῦμε ὅτι κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι Πάσχα. Χάρη παίρνουμε στὴ Θεία Λειτουργία, διότι ἐκεῖ εἶναι Παρὼν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, καὶ Αὐτὸς ἐπιτελεῖ τὸ Μυστήριο καὶ ὁ Ἴδιος μεταδίδεται στοὺς πιστούς. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπικαλούμαστε τὸ Ὄνομά Του, εἰσερχόμαστε στὴν ἴδια Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουμε τὴν ἴδια χάρη. Ἑπομένως, ἄν στερηθοῦμε τὴ Λειτουργία, τὸ Ὄνομά Του τὸ ἔχουμε πάντοτε, δὲν στερούμαστε τὸν Κύριο.
Ἐπίσης ἔχουμε τὸν λόγο Του, προπαντὸς τὸν Εὐαγγελικό Του λόγο. Ἂν ὁ λόγος Του εἶναι συνεχῶς ζωντανὸς μέσα στὴν καρδιά μας, ἂν τὸν μελετοῦμε καὶ τὸν προσευχόμαστε, ἂν γίνεται ἡ γλῶσσα μας μὲ τὴν ὁποία μιλοῦμε στὸν Θεό, ὅπως Ἐκεῖνος μίλησε σὲ ἐμᾶς, τότε θὰ ἔχουμε πάλι τὴ χάρη τοῦ Κυρίου. Διότι τὰ λόγιά Του εἶναι «ῥήματα ζωῆς αἰωνίου» (Ἰωάν. 6,68), εἶναι λόγος ζωῆς καὶ πάλι τὸ ἴδιο μυστήριο ἐπιτελεῖται, δεχόμαστε τὴ χάρη Του καὶ ἁγιαζόμαστε.
Ἀκόμη, κάθε φορὰ ποὺ δείχνουμε καλοσύνη στοὺς ἀδελφούς μας, εὐαρεστεῖται ὁ Κύριος, θεωρεῖ ὅτι τὸ κάναμε γιὰ Ἐκεῖνον καὶ μᾶς ἀνταποδίδει. Ἐμεῖς δείχνουμε καλοσύνη στοὺς ἀδελφούς μας καὶ ὁ Κύριος μᾶς ἀνταποδίδει τὸν μισθὸ τῆς χάριτός Του. Νά, ἀκόμη ἕνας τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ζοῦμε στὴν Παρουσία τοῦ Κυρίου. Μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὴ χάρη τοῦ Κυρίου μὲ τὴ νηστεία, μὲ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ μὲ κάθε ἀγαθοεργία.
Ἔτσι, ἂν κατ’ ἀνάγκη θὰ πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὶς κοινὲς συναθροίσεις, μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι στὸ πνεῦμα καὶ σὲ αὐτὲς τὶς ἅγιες ἀρετὲς ποὺ εἶναι γνωστὲς μέσα στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἁγία Ἐκκλησία, καὶ διατηροῦν τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τοῦ Σώματός Του. Ὅλα αὐτὰ ποὺ κάνουμε γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι Λειτουργία, ἱερουργοῦν τὴ σωτηρία μας. Ἡ Θεία Λειτουργία βεβαίως εἶναι τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στὸ ὁποῖο οἱ πιστοὶ ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ἀνταλλάξουν τὴ μικρὴ ζωή τους μὲ τὴν ἄπειρη ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἡ δύναμη τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προετοιμασία ποὺ κάνουμε, ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ ἀπαριθμήσαμε, τὴν προσευχή, τὶς ἀγαθοεργίες, τὶς νηστεῖες, τὴ φιλαδελφία, τὴ μετάνοια.
Ἑπομένως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ κάνουμε ἡρωικὲς ἐξομολογήσεις ἐναντίον τῆς πολιτείας γιὰ τὰ προληπτικὰ μέτρα ποὺ παίρνει γιὰ τὴν ὠφέλεια ὅλων τῶν ἀνθρώπων, οὔτε νὰ ἀπελπιζόμαστε· ἀλλὰ μὲ σύνεση νὰ μηχανευόμαστε τρόπους, ὥστε νὰ μὴ χάνουμε τὴ ζωντανὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ζημιώσει, ἁπλῶς πρέπει νὰ κάνουμε ὑπομονὴ γιὰ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα καὶ ὁ Θεὸς θὰ δεῖ τὴν ὑπομονή μας, θὰ ἀπομακρύνει κάθε ἐμπόδιο, κάθε πειρασμὸ καὶ πάλι θὰ ἀνατείλουν ἡμέρες χαρμόσυνες καὶ θὰ πανηγυρίζουμε τὴν κοινὴ ἐλπίδα καὶ ἀγάπη ποὺ ἔχουμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
(Μητροπολίτου Παροναξίας κ. Καλλινίκου)
Στην καταγραφή της ιστορίας, από τα αρχαία ακόμα χρόνια, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που η ζωή των ανθρώπων σημαδεύτηκε από την εμφάνιση θανατηφόρων μεταδοτικών ασθενειών οι οποίες πήραν την μορφή πανδημίας και είχαν ως αποτέλεσμα ακόμα και τον αφανισμό ολόκληρων πόλεων. Ακόμα και στην πολύ πρόσφατη πραγματικότητα ο ιός του AIDS που έκανε την εμφάνισή του την δεκαετία του ’80, αλλά και ο SARS την περίοδο 2002 – 2003 καθώς και πιο πρόσφατα ο ιός Η1-Ν1 ή αλλιώς «Γρίπη των χοίρων» την περίοδο 2009-2010, έγιναν αιτία ώστε ο πλανήτης να δοκιμαστεί και να θρηνήσει τεράστιο αριθμό θυμάτων.
Η ανθρωπότητα λοιπόν δεν είναι άγευστη από την πικρή γεύση των θανατηφόρων μεταδοτικών ασθενειών. Αναμφίβολα όμως για τον σύγχρονο άνθρωπο ο νέος Κορωνοϊός Covid-19 αποτελεί μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αφού τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, όπως η ευκολία μετάδοσής του αλλά και η βραδύτητα της εκδηλώσεως των συμπτωμάτων του, τον κατέστησαν πολύ σύντομα άκρως επικίνδυνο για μία τεράστια μερίδα της παγκόσμιας κοινότητας.
Στην πατρίδα μας ήδη ο αριθμός των κρουσμάτων του ιού είναι αυξανόμενος και καθώς λένε οι ειδικοί επιστήμονες που παρακολουθούν το φαινόμενο θα αυξηθεί και άλλο αγγίζοντας τετραψήφιο νούμερο. Το γεγονός αυτό θέτει όλους μας ενώπιον της ατομικής μας ευθύνης για τον περιορισμό της διασποράς του ιού και την καταστολή του όσο πιο σύντομα γίνεται. Για τον λόγο αυτό η Ελληνική πολιτεία προέβη ως όφειλε σε μία σειρά μέτρων που είναι όντως ιδιαίτερα αυστηρά αλλά άκρως απαραίτητα για να μην φτάσουμε στο σημείο που δυστυχώς έφτασε η γείτονα χώρα Ιταλία. Εξαίρεση από τα μέτρα αυτά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει σε καμία περίπτωση η Ορθόδοξη Εκκλησία μας καθώς οι Ναοί μας αποτελούν σημεία συνάθροισης και συγχρωτισμού μεγάλου αριθμού πιστών ιδιαίτερα την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε λόγω των αυξημένων και πολύ λαοφιλών Ιερών Ακολουθιών της.
Η πρόσφατη απαγόρευση από την πλευρά της πολιτείας τελέσεως όλων των Ιεροπραξιών και Θείων Λειτουργιών στους Ιερούς Ναούς δεν ήταν ευχάριστη για κανένα μέλος της Εκκλησίας μας σε όποια βαθμίδα και αν ανήκει από τους Επισκόπους έως και τον λαό του Θεού. Όλοι μας αγαπούμε τον Θεό και πονούμε όταν στερούμαστε την γλυκύτητα και την ομορφιά της Λατρευτικής μας ζωής αλλά περισσότερο από τη προσωπική μας ικανοποίηση προέχει το κοινό καλό και η προστασία του αγαθού της υγείας και του δώρου της ζωής. Οι περιστάσεις απαιτούν από όλους μας θυσίες οι οποίες μπορεί να μας πονούν αλλά γι’ αυτό και έχουν αξία, ιδιαίτερα για εμάς τους Χριστιανούς που έχουμε ως πρότυπο ζωής την θυσιαστική και μαρτυρική αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Εκτός αυτού όμως για τον πιστό χριστιανό η περίπτωση του νέου Κορωνοϊού ως δοκιμασία αποτελεί μια ευκαιρία πνευματικής αφυπνήσεως.
Η απαγόρευση προσέλευσης στους Ιερούς Ναούς σε καμία περίπτωση δεν μας εμποδίζει από την κοινωνία μας με τον Θεό. Το σύνθημα των ημερών «μένουμε στο σπίτι» μας δίνει την ευκαιρία στερούμενοι την Εκκλησία να ενεργοποιήσουμε περισσότερο την «κατ’ οίκον Εκκλησία» και να εντείνουμε την προσευχή στον χώρο του σπιτιού μας. Ο περιορισμός στις μετακινήσεις που επιβάλλει η υπάρχουσα κατάσταση και η παραμονή στα σπίτια μας αποτελούν μεγάλη ευκαιρία οι οικογένειες να βρεθούν όχι μόνο γύρω από το ίδιο τραπέζι αλλά να συναντηθούν και στο προσευχητάρι του σπιτιού. Τι πιο όμορφο αλλά και τι πιο χρήσιμο τις ημέρες αυτές οι γονείς μαζί με τα παιδιά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να προσεύχονται από κοινού τελώντας στο σπίτι την Ακολουθία του Αποδείπνου ή των Χαιρετισμών της Θεοτόκου.
Αυτή η προσευχητική συνάντηση των μελών της οικογένειας μπορεί να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στην αντιμετώπιση της παρούσας δοκιμασίας αλλά και στην πνευματική πρόοδο του σπιτιού μας. Και αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο όσους έχουν οικογένεια άλλα και όλους όσους ζουν μόνοι τους, αφού όλοι μπορούμε – και επιβάλλεται θα έλεγα – να κάνουμε τα σπίτια μας εκκλησίες και να ενώσουμε τις προσευχές μας συμβάλλοντας έτσι σε πνευματικό επίπεδο στην όλη προσπάθεια καταστολής του φαινομένου που μας ταλαιπωρεί. Ή γιατί να μη παρακολουθούμε τις Ακολουθίες που μεταδίδονται από το Ραδιόφωνο ή την Τηλεόραση (χωρίς να κάνουμε συγχρόνως άλλες εργασίες ή να είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι!) συμμετέχοντας προσευχητικά και ανάβοντας το καντήλι μας ή το κεράκι μας θυμιάζοντας τις Εικόνες και τα δωμάτια του σπιτιού μας;
Ακόμη όμως και η αποχή από τη Θεία Ευχαριστία εφόσον δεν αποτελεί προσωπική επιλογή αλλά επιβεβλημένο μέτρο δεν θα πρέπει να βαραίνει την συνείδησή μας καθώς ο Θεός γνωρίζει πως δεν αποτελεί προϊόν της προαιρέσεώς μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού, ο οποίος, αν και έζησε 23 ολόκληρα χρόνια φυλακισμένος και στερούμενος αδίκως και βιαίως την συμμετοχή του στις Ιερές Ακολουθίες και την Θεία Ευχαριστία, αυτό δεν του στέρησε την αγιότητα, γιατί δεν αποτελούσε προσωπική επιλογή του αλλά πράξη που επέβαλαν οι περιστάσεις της ζωής του.
Η πανδημία του νέου Κορωνοϊού είναι αναμφίβολα μια μεγάλη δοκιμασία και ως τέτοια θα την αντιμετωπίσουμε. Ο χριστιανός γνωρίζει καλά μέσα από την εμπειρία της πίστεως αλλά και την Ορθόδοξη πρακτική πως το χρέος του είναι να υπομείνει καρτερικά ότι ο Θεός επιτρέπει στην ζωή του. Κάθε δοκιμασία αποτελεί μεγάλη ευκαιρία πνευματικής ωφέλειας η οποία προκύπτει όταν υπάρχει πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο σύγχρονος και ιδιαίτερα λαοφιλής Άγιος Παϊσιος έλεγε πως η ασθένειά του τον ωφέλησε περισσότερο από τους ασκητικούς αγώνες του. Αλλά και το σύνολο των Πατέρων της Εκκλησίας μας μέσα από την διδασκαλία τους συμφωνούν σε ένα πράγμα. Ότι οι δοκιμασίες αποτελούν πνευματικά γυμνάσματα και κάθε αγκάθι που βρίσκεται στη ζωή μας, η αγωνία που περνούμε, η αρρώστια που μας επισκέπτεται, η στεναχώρια που έρχεται στο κατώφλι μας, καθώς και κάθε σταγόνα ιδρώτα που στάζει από το μέτωπό μας, όλα αυτά μας καλλιεργούν πνευματικά και μας αναδεικνύουν στεφανωμένους με την υπομονή και την ταπείνωση, οι οποίες είναι θεάρεστες αρετές, πραγματικά στολίδια για τον άνθρωπο που τις φέρει.
Μπροστά και σε αυτή την δοκιμασία ας μην ξεχνάμε ούτε στιγμή πως δίπλα μας δεν έχουμε ένα Θεό τιμωρό και εκδικητή αλλά ένα Θεό Πατέρα που μας παιδαγωγεί με την δοκιμασία και συγχρόνως μας αγκαλιάζει και μας στηρίζει με την αγάπη Του και την ισχυρή και ανυπέρβλητη προστασία Του. Έχουμε την βαθύτατη εμπιστοσύνη σε Εκείνον ότι κάποια στιγμή (και προσευχόμαστε θερμά γι’ αυτό) όλα όσα τώρα ζούμε θα είναι παρελθόν και όλοι θα απολαμβάνουμε και πάλι την ομορφιά της ζωής. Μέχρι τότε όμως ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των ειδικών ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, όπως μας επιβάλλει το αίσθημα της ατομικής μας ευθύνης, αλλά και το χριστιανικό καθήκον μας απέναντι στους εαυτούς μας αλλά κυρίως απέναντι στους αδελφούς μας.
«Να κάνουμε τα σπίτια μας μικρές εκκλησίες»
«Αγαπητοί μου αδελφοί, παιδιά μου αγαπημένα!
Από την πρώτη στιγμή που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας αυτή η ασύμμετρη παγκόσμια απειλή της πανδημίας του κορωνοϊού, η Ιερά Σύνοδος αλλά και όλοι οι Eπίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος και όλοι οι Κληρικοί μας, αναλογιστήκαμε την ευθύνη που μας αναλογεί και την φροντίδα που οφείλουμε ως ποιμένες και αδελφοί σας να επιδείξουμε προς όλους εσάς και τον καθένα χωριστά.
Ιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό και υπηρετούντες στην δημόσια υγεία, οι οποίοι δίνουν, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, έναν υπεράνθρωπο αγώνα για όλους τους συνανθρώπους μας που έχουν προσβληθεί από τον κορονοϊό, εκθέτοντας συνειδητά και χάριν του λειτουργήματός τους τους εαυτούς τους σε κίνδυνο. Επιστήμονες και ερευνητές, που εργάζονται νυχθημερόν αναζητώντας αποτελεσματικές θεραπείες για το εμβόλιο που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από τον ιό. Ασθενείς που δίνουν με τη βοήθεια των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού τον δικό τους αγώνα και τους οποίους συνοδεύουν περισσότερο από τον οποιονδήποτε αυτή τη στιγμή οι ευχές και οι προσευχές της Εκκλησίας μας, για να εξέλθουν δυνατοί και υγιείς από τη μεγάλη δοκιμασία που βιώνουν.
Πήραμε τις απαραίτητες αποφάσεις ακολουθώντας πιστά τις υποδείξεις και τις οδηγίες των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών που σχεδιάζουν, συντονίζουν και υλοποιούν τις πολιτικές εκείνες που είναι κομβικές για την διαχείριση και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Με αίσθηση ευθύνης απέναντι στο ποίμνιό μας.
Από την πρώτη στιγμή στείλαμε με διάκριση το μήνυμα προς όλους όσους ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, αλλά και προς όλους όσοι ανησυχούν και φοβούνται να μείνετε στα σπίτια σας για το κοινό καλό. Για την πρόληψη και αναχαίτιση της εξάπλωσης αυτής της πανδημίας.
Η Εκκλησία μας είναι κοντά σας. Μαζί σας, δίπλα σας. Όλους σας αγαπά και για όλους σας προσεύχεται.
Σήμερα που ψάλλουμε την Γ´ Στάση των Χαιρετισμών προς την Παναγία μας διαβάζουμε για την καινή κτίση που προσέφερε η Υπεραγία Θεοτόκος προς την Οικουμένη με την σάρκωση και γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού. («Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης») Αυτή την ελπίδα για ανανέωση και θεραπεία θέλω όλοι να κρατήσετε μέσα σας.
Μπορούμε όλοι οι πιστοί να μετατρέψουμε τα σπίτια μας σε Εκκλησίες και να προσευχηθούμε, να ενώσουμε τις καρδιές μας ζητώντας την άμετρο χάρι και το έλεος του Θεού στην ανθρωπότητα. Να αισθανθούμε και απόψε και κάθε ημέρα, πως γινόμαστε μια ενωμένη γροθιά προσευχής προς την Παναγία μας. Για όλους, ασθενείς και ιατρούς. Για όλους όσοι στερούμαστε την κοινωνία των αγίων μέσα στην ευχαριστιακή κοινότητα. Να δακρύσουμε μπροστά στην εικόνα Της και να την παρακαλέσουμε για τις μεσιτείες Της στον Υιό της.
Να ζητήσουμε από τον Θεό την συγχώρηση που όλοι έχουμε ανάγκη. Να ξεπλύνουν τα δάκρυα μας τον εγωισμό και την ατομικότητα που μας διακρίνει, να αναβαπτιστούμε προετοιμαζόμενοι για το Άγιον Πάσχα. Και να θυμόμαστε πάντοτε πως η Χριστιανική αγάπη είναι το κίνητρο για την προφύλαξη των αδελφών μας. Μένω σπίτι επειδή αγαπώ τον άλλο. Τον κάθε άλλο. Δεν μένω επειδή φοβάμαι, αλλά επειδή αγαπώ. Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο!
Κάνουμε κάθε σπίτι και μία μικρή εκκλησία. Γιατί αγαπάμε τον Θεό και ας μην μπορούμε να τον συναντήσουμε στον οίκο Του. Γιατί αγαπάμε τον πλησίον μας. Ο Θεός είναι παντού. Τον συναντούμε παντού με την προσευχή μας.
Και να θυμάστε την φράση του Γρηγορίου του Θεολόγου, του μεγάλου αυτού Αγίου της Εκκλησίας μας. «Νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται». Ένα συννεφάκι είναι και γρήγορα θα περάσει! Σας μιλώ λοιπόν ως ο πνευματικός σας πατέρας και σας παρακαλώ να το έχετε καλά αυτό μέσα στο νου σας. Γρήγορα θα παρέλθει κάθε δοκιμασία. Δείχνουμε υπευθυνότητα επειδή αγαπάμε και όχι επειδή ο φόβος χτυπά την πόρτα μας. Κρατάμε την καινούρια κτίση που μας χάρισε η Παναγία μας και αναμένουμε προσευχητικά το Άγιον Πάσχα. Θα έρθει! Δεν θα αργήσει. Και τότε θα λάμψει όλη η κτίσις από το φως της Ανάστασης, της χαράς, της ελπίδας. Θαρσείτε αδελφοί μου, παιδιά μου αγαπημένα! Ο Κύριος εγγύς».
κ. Βαρθολομαίου
προς το πλήρωμα της Εκκλησίας
για την πανδημία από τον κορωνοϊό
Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω,
Από το Φανάρι, από την καρδιά της Βασιλεύουσας Πόλης, από την πόλη της Αγιά Σοφιάς, της Μεγάλης Εκκλησίας, επικοινωνώ με τα προσφιλή πρόσωπά σας, με την κάθε μια και τον κάθε ένα, με αφορμή τις πρωτοφανείς συνθήκες, τη δοκιμασία, που διερχόμαστε ως ανθρώπινο γένος, εξαιτίας της παγκόσμιας απειλής που προκαλεί η πανδημία του νέου κορωνοϊού, γνωστού ως Covid-19.
Ο λόγος της Εκκλησίας, της Μητρός Εκκλησίας, δεν είναι δυνατόν να απουσιάζει. Ο λόγος μας, λοιπόν, είναι έτσι όπως έχουμε μάθει από την εμπειρία των αιώνων: ευχαριστιακός, διδακτικός, ενισχυτικός και παρηγορητικός.
Ευχαριστούμε με ειλικρίνεια όλους όσοι αγωνίζονται με αυτοθυσία, και μάλιστα παραμελώντας τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους,
- το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που βρίσκεται στο προσκεφάλι των συνανθρώπων μας που νοσούν,
- τους ερευνητές και τους ειδικούς επιστήμονες που αναζητούν την κατάλληλη φαρμακευτική θεραπεία και το εμβόλιο σωτηρίας από τον ιό,
- αλλά και όλους όσοι απασχολούνται ενεργά για την αντιμετώπιση αυτής της πανδημίας.
Η προσφορά σας, αγαπητοί, είναι ανεκτίμητη. Είναι προσφορά προς όλη την κοινωνία. Είναι θυσία, και αξίζει κάθε τιμή και ευγνωμοσύνη.
Σας ευχαριστούμε και όλοι μαζί σας χειροκροτούμε, όχι μόνο από τα μπαλκόνια των σπιτιών μας, αλλά κάθε στιγμή από την καρδιά μας. Η σκέψη μας και οι προσευχές μας είναι κοντά σας.
Στον αγώνα αυτόν, οι συντεταγμένες πολιτείες, τα κράτη και οι αρμόδιες υγειονομικές Αρχές, έχουν την κυρίαρχη ευθύνη για τον σχεδιασμό, την ορθή αντιμετώπιση και την υπέρβαση αυτής της κρίσης. Θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κάποιος ως Στρατηγούς στη μάχη για την αντιμετώπιση του αόρατου, αλλά γνωστού πια, εχθρού. Ενός εχθρού που στρέφεται κατά της ανθρωπότητος.
Η ευθύνη αυτή, που σηκώνουν στους ώμους τους, απαιτεί απαραίτητα τη συνεργασία όλων μας. Είναι ώρα ατομικής και κοινωνικής, συλλογικής, ευθύνης. Γι’ αυτό παιδιά μου, όπου γης, σας προτρέπω πατρικά να ανταποκρίνεστε με ακρίβεια και υπομονή σε όλα τα δύσκολα, αλλά απαραίτητα, μέτρα που λαμβάνουν οι υγειονομικές υπηρεσίες και τα κράτη. Όλα γίνονται για την προστασία μας, για το κοινό καλό, για τον περιορισμό της διασποράς του ιού. Άρα, η απαλλαγή μας από την οδύνη του εξαρτάται απόλυτα από τη δική μας συνεργασία.
Ίσως κάποιοι από εσάς αισθάνθηκαν ότι με τα δραστικά αυτά μέτρα υποτιμάται ή θίγεται η πίστη. Όμως αυτό που κινδυνεύει,
δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί,
δεν είναι ο Χριστός, αλλά οι Χριστιανοί μας,
δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι.
Η πίστη μας είναι βαθιά θεμελιωμένη στις ρίζες του πολιτισμού μας. Η πίστη μας είναι ζωντανή, και καμμία έκτακτη κατάσταση δεν μπορεί να την περιορίσει. Εκείνο που είναι ανάγκη να περιοριστεί είναι οι συναθροίσεις, οι μεγάλες συγκεντρώσεις προσώπων, λόγω των έκτακτων συνθηκών. Να μείνουμε στο σπίτι. Να προφυλαχθούμε και να προφυλάξουμε τους γύρω μας. Εκεί, η κάθε μία και ο κάθε ένας να προσευχηθεί για όλη την ανθρωπότητα, στηριζόμενοι στη δύναμη της πνευματικής μας ενότητας.
Θα βιώσουμε αυτή την περίοδο ως πορεία στην έρημο για να φθάσουμε με ασφάλεια στη Γη της Επαγγελίας, όταν η επιστήμη, με τη χάρη του Θεού, κερδίσει τη μάχη με τον ιό. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι, και με τις δικές μας προσευχές, θα την κερδίσει. Τότε, λοιπόν, καλό είναι να είμαστε όλοι μαζί, εδώ, ενωμένοι πνευματικά, συνεχίζοντας τον αγώνα της μετανοίας και του αγιασμού.
Βλέπουμε συνανθρώπους μας να υποφέρουν από τις συνέπειες του ιού, άλλοι ήδη υπέκυψαν και έφυγαν από δίπλα μας. Η Εκκλησία μας εύχεται και προσεύχεται για την αποθεραπεία των ασθενών, για την ανάπαυση των ψυχών των θυμάτων, αλλά και για την ενίσχυση και ενδυνάμωση των οικογενειών αυτών που επλήγησαν.
Και αυτή η δοκιμασία θα περάσει. Θα φύγουν τα σύννεφα, και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα εξαλείψει τη θανατηφόρα επίδραση του ιού. Όμως η ζωή μας θα έχει αλλάξει. Και η δοκιμασία είναι μία ευκαιρία να αλλάξει προς το καλύτερο. Προς την κατεύθυνση της εδραίωσης της αγάπης και της αλληλεγγύης.
Η ευλογία του Κυρίου, τέκνα εν Κυρίω, με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Ευαγγελιστρίας, να είναι παρούσα στην πορεία όλων μας, να μετατρέπει την εκούσια απομόνωση σε αληθινή κοινωνία, να γίνει η προσευχή και ο προορισμός μας, να γίνει το νόημα και η επιστροφή μας σε ό,τι αληθινό, σε ό,τι Θεώ ευάρεστον!
Καλή δύναμη! Ο Θεός μαζί μας!
| Μένουμε με τον Χριστό | ||
