Ἡ σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀφορᾶ  στήν Παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου. Σήμερα δέν θά κάνουμε δικές μας σκέψεις μέ ἀφορμή τά ἀναφερόμενα πρόσωπα καί τίς συμπεριφορές τους, ἀλλά θά ἀκούσουμε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, τόν ἕνα ἐκ τῶν Μεγάλων Ἱεραρχῶν  τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά ἔχουμε  μεῖζον πνευματικό ὄφελος.

Ἀπευθυνόμενος, τότε, στό ποίμνιό του κατά τήν ἀντίστοιχη Κυριακή, εἶπε : « Ἀργά ἄνοιξε τά μάτια του ὁ πλούσιος! Τό ἔκανε τότε πού εἶδε στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ τόν Λάζαρο! Τόν ἄνθρωπο, πού δέν καταδεχόταν οὔτε νά τοῦ ρίξει μιά ματιά, ὅταν τόν εὕρισκε νά περιμένει ἔξω ἀπό πόρτα του.

Καί τότε κατάλαβε καλά τί σημαίνει ἐκεῖνο, πού μέχρι τότε ποτέ δέν εἶχε καταλάβει.

Στήν κόλαση βρέθηκε ὑποχρεωμένος, θέλοντας καί μή, νά κάμει ἕναν ἀπολογισμό. Ἐκεῖ ἀναγκάσθηκε νά ψάξει τί τοῦ εἶχε γίνει ἀφορμή νά χάσει ἐκείνη τή διάθεση, πού δέν τόν ἄφηνε νά δεῖ στό πρόσωπο τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου τόν «πλησίον» του. Δηλαδή ἕνα συνάνθρωπο, στή θέση τοῦ ὁποίου θά μποροῦσε κάποτε νά βρεθεῖ καί ὁ ἴδιος• καί εἶχε γι᾿ αὐτό τόν λόγο χρέος νά τόν συμπονάει.

Ἄς ρίξωμε μιά ματιά στήν ἄθλια κατάσταση, πού εἶχε βρεθεῖ τότε ὁ πλούσιος, ἐνῶ τώρα ἔφθασε στό ἀντίθετο ἄκρο. Τότε εἶχε μεγάλη ἀφθονία. Τότε γλεντοῦσε, ὅσο πιό καλά μποροῦσε. Τώρα τά ἔχει χάσει ὅλα. Καί ὅσο πιό πολύ σκεπτόταν τήν μεγάλη ἀντίθεση, τόσο πιό πολύ τόν "ἔτσουζε". Καί γι᾿ αὐτό εἶπε: «Πατέρα, Ἀβραάμ, λυπήσου με. Καί στεῖλε τόν Λάζαρο, νά βουτήξει ἔστω καί ἕνα δάχτυλό του σέ νερό, νά μοῦ δροσίσει λίγο τήν γλῶσσα, διότι ὑποφέρω πολύ μέσα σέ αὐτές τίς φλόγες» (Λουκ. 16,24).

Ἀπό τά λόγια αὐτά, ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά βγάλωμε τό συμπέρασμα, ὅτι ἀρκεῖ ἐκεῖ μιά σταγόνα νερό, γιά νά μᾶς ἀνακουφίσει καί νά μᾶς δροσίσει. Τά λόγια αὐτά μᾶς λένε μόνο, ὅτι ἐκεῖνοι πού ἔχουν πολλές ἁμαρτίες, ἐκεῖ θά ὑποφέρουν πολύ, ἐκεῖ θά ταλαιπωρηθοῦν πολύ ἀπό τήν φοβερή ἐκείνη φωτιά, πού εἶναι ἡ συναίσθηση τοῦ βάρους τῆς ἁμαρτίας τους.

Ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ πλουσίου, μαθαίνουμε μόνο ὅτι στήν τελική κρίση τοῦ Κυρίου, ἡ ποινή θά εἶναι ἀνάλογη μέ τήν ἐσωτερική μας ἀθλιότητα.

Ὁ πλούσιος, σπρωγμένος ἀπό τήν ἄθλια κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν, ἀναγκάστηκε νά ζητήσει μιά σταγόνα νερό. Ἐδῶ στήν γῆ, σπρωγμένος ἀπο τήν φιλαργυρία καί τήν ἀσπλαγχνία του, εἶχε καταντήσει νά μή δίνει οὔτε μιά σταγόνα νερό.

Ἄραγε μποροῦσε ποτέ, νά βρεθεῖ γι' αὐτόν κατάσταση πιό δίκαιη, μέχρι τίς τελευταῖες της λεπτομέρειες καί ταυτόχρονα πιό ὁδυνηρή; Ζητάει μιά σταγόνα νερό.

Ποῖος; Ἐκεῖνος, πού τά εἶχε ὅλα καί στόν φτωχό δέν ἔδινε οὔτε ἕνα ψίχουλο ψωμί.

Τόν ἔκαμε ὁ Θεός νά ποθήσει μιά σταγόνα νερό, γιά νά τόν κάμει νά καταλάβει, τί φοβερό πρᾶγμα εἶναι ἡ φτώχεια καί πόσο χρειάζεται νά εἴμαστε πονετικοί ὅλοι μας στήν ἀνάγκη τῶν ἄλλων ».

Ὁ Κύριος, στὴ σημερινὴ παραβολή, πρωτοποριακὰ ἀπελευθερώνει τὴν ἔννοια τοῦ πλησίον ἀπὸ τὰ στενὰ  γεωγραφικά, φυλετικὰ καὶ θρησκευτικὰ ὅρια. Ὁ Χριστὸς τονίζει ὅτι δὲν ὑπάρχουν ὅρια στὸ χρέος τῆς ἀγάπης. Πλησίον εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται σὲ ἀνάγκη, ἀδιακρίτως ἔθνους, φυλῆς, θρησκευτικοῦ πιστεύω, κοινωνικῆς τάξεως, ἢ εὐθύνης γιὰ τὴν κατάστασή του. Ἐκεῖνο ποὺ βαρύνει εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ οὐσιαστικὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον, ἀλλὰ τὸ πῶς μποροῦμε νὰ γίνουμε ἐμεῖς πλησίον σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ χρειάζεται τὴν βοήθειά μας.

Ὁ Κύριος ἀποκαλυπτικὰ θέτει ἔμμεσα ἕνα ἀκόμη ἀμείλικτο ἐρώτημα. Ποιὸς ἔχει τὴν εὐαισθησία νὰ κατανοεῖ καλύτερα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀνακαλύπτει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ἐντολῆς περὶ ἀγάπης τοῦ πλησίον;

Ποιός τελικὰ τηρεῖ τὸν Νόμο; Αὐτοὶ ποὺ ἀσχολοῦνται ἐξ ὑποχρεώσεως μὲ τὸ λειτουργικὸ καὶ θρησκευτικὸ τυπικό, οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ λευΐτες, ἢ ἕνας ξένος μὲ αὐτά, ὅπως ἦταν ὁ Σαμαρείτης, ποὺ βλέπει μὲ καθαρὸ μάτι καὶ αὐθόρμητη καρδιὰ τὸν συνάνθρωπό του, χωρὶς θρησκευτικὲς καὶ φυλετικὲς προκαταλήψεις; Δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀνταποκρίνεται ἔμπρακτα στὶς ἀνάγκες τοῦ ἀγνώστου πλησίον;

Θεωρητικὰ οἱ χριστιανοὶ συμφωνοῦμε μὲ τὴ νέα αὐτὴ διάσταση τῆς ἔννοιας τοῦ «πλησίον», ποὺ διευκρινίζει ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη. Στὴν ἔμπρακτη πραγματικότητα ὅμως  τί γίνεται;

Τὸ πρόβλημα  λοιπὸν  στὴν προσωπική μας ζωὴ εἶναι τὸ πῶς ἀπὸ τὴ θεωρητικὴ ἀποδοχὴ τοῦ μηνύματος τῆς σημερινῆς παραβολῆς θὰ προχωρήσουμε στὴν πρακτικὴ συμμόρφωση. Ἀπὸ τὴν θεωρία τῆς ἀγάπης, ποὺ δέχονται ὅλοι μὲ λόγια, στὴν βίωση καὶ ἐφαρμογή της, ποὺ εἶναι δύσκολη καὶ δὲν βεβαιώνεται γύρω μας.

Γιὰ νὰ βοηθηθοῦμε ἂς προσέξουμε μερικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀγάπης, ὅπως αὐτὰ ἀποκαλύπτονται στὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἁπλοῦ πρωταγωνιστὴ τῆς παραβολῆς.

Ὁ Σαμαρείτης εὐσπλαγχνίζεται καὶ φροντίζει τὸν ἄτυχο ὁδοιπόρο. Σπεύδει ἀπρόσκλητα. Δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὸ κακὸ ποὺ ἔκαμαν οἱ ληστές, ἢ τὴν ἀδιαφορία καὶ ἀσπλαγχνία ποὺ ἐπέδειξαν οἱ ἄλλοι. Ὁ ἴδιος προσωπικὰ κάνει τὸ χρέος του. Τὸ οὐσιαστικὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι τί κάνουν ἢ τί δὲν κάνουν οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ πῶς ἐμεῖς συμπεριφερόμαστε στὶς συγκεκριμένες καταστάσεις.

Ἕ­να ἄλ­λο στοι­χεῖ­ο εἶ­ναι ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη κο­στί­ζει. Εἶ­ναι μί­α ὀ­δυ­νη­ρὴ πα­ραί­τη­ση ἀ­πὸ πράγ­μα­τα ποὺ δι­και­ού­μα­στε, τὸ χρῆ­μα, τὸν χρό­νο, τὸ κα­θη­με­ρι­νὸ πρό­γραμ­μα. Ὁ Σα­μα­ρεί­της κα­θυ­στε­ρεῖ τὸ τα­ξί­δι του, βα­δί­ζει πε­ζός, θέ­τει στὴ δι­ά­θε­ση τοῦ τραυ­μα­τί­α ὅ,­τι ἔ­χει

Ἡ ἀ­γά­πη δὲν ἀ­φή­νει καὶ δὲν ἐ­πι­τρέ­πει τὸ κα­λὸ νὰ γί­νε­ται λει­ψά. Ἂν συ­χνὰ εἴ­μα­στε ἀ­νί­κα­νοι νὰ μι­μη­θοῦ­με τὸν Σα­μα­ρεί­τη, εἶ­ναι για­τὶ θὰ θέ­λα­με νὰ ἀ­γα­πή­σου­με μὲ τὸ ἀ­ζη­μί­ω­το. Ὅ­ποιος ὅμως ἀ­πο­φα­σί­ζει νὰ ἀ­γα­πᾶ, ὅπως ὁ Θεὸς θέλει, πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νος νὰ στε­ρη­θεῖ δι­κά του δι­και­ώ­μα­τα καὶ ἀ­γα­θά. Ἔ­πει­τα ἡ ἀ­γά­πη εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πὸ ἀ­να­ζή­τη­ση ἀν­ταλ­λαγ­μά­των, ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πὸ τὸν βρα­χνᾶ τῆς ἀ­να­γνω­ρί­σε­ως. Δὲν ἐ­νερ­γεῖ γιὰ νὰ φα­νεῖ καὶ γιὰ νὰ ἐ­παι­νε­θεῖ. Ὁ ἐρημικὸς τόπος στὸν ὁποῖο ἕδρασε ὁ Σαμαρείτης, βεβαιώνει πὼς ἐνεργοῦσε χω­ρὶς νὰ πε­ρι­μέ­νει ἀν­τάλ­λαγ­μα.

Τέ­λος, ἡ ἀ­γά­πη εἶ­ναι ἤ­ρε­μη δύ­να­μη, πι­ὸ ἰ­σχυ­ρὴ καὶ ἀ­πὸ τὸν θά­να­το. Δὲν ἀ­να­φε­ρό­μα­στε στὴ δι­ά­σω­ση τοῦ τραυ­μα­τί­α, ἀλ­λὰ τελικὰ στὴ νί­κη πά­νω στὸν φό­βο τοῦ θα­νά­του. Οἱ δύ­ο ἄν­θρω­ποι ποὺ προ­η­γή­θη­καν τοῦ Σα­μα­ρεί­τη, ὁ ἱ­ε­ρέ­ας καὶ ὁ Λευ­ΐ­της, ἔ­φυ­γαν τρο­μαγ­μέ­νοι ἀ­πὸ τὸν τό­πο τοῦ δρά­μα­τος.

Ὁ Σα­μα­ρεί­της, ὅ­μως, προ­χω­ρεῖ ἀ­πο­φα­σι­στι­κὰ καὶ γεν­ναῖ­α, ἀ­δι­α­φο­ρών­τας γιὰ κάθε κίν­δυ­νο, ἐπειδὴ «ἡ ἀ­γά­πη ἔ­ξω βάλ­λει τὸν φό­βο».

«Τίς οὖν τού­των τῶν τρι­ῶν πλη­σί­ον δο­κεῖ σοι γε­γο­νέ­ναι τοῦ ἐμ­πε­σόν­τος εἰς τοὺς λη­στάς;», ἐ­ρω­τᾶ τὸν κα­θέ­να μας ὁ Κύ­ρι­ος. Τὴν ἀ­πάν­τη­ση τὴν ξέ­ρου­με. «Ὁ ποι­ή­σας τὸ ἔ­λε­ος μετ'᾿ αὐ­τοῦ». Ὅ­μως αὐ­τὸ δὲν φθά­νει, δι­ό­τι ἀ­παι­τεῖ­ται καὶ ἡ μί­μη­ση, δη­λα­δὴ τὸ «Πο­ρεύ­ου καὶ σὺ ποί­ει ὁ­μοί­ως».

Ἄς διαμορφώσουμε ἀδελφοὶ τὴν στάση μας σὲ αὐτὴ τὴν προτροπὴ μὲ προ­σω­πι­κὴ συμ­με­το­χὴ στὸν πό­νο τοῦ πλη­σί­ον, τοῦ κά­θε πλη­σί­ον, μὲ μί­α ἀ­γά­πη ποὺ στοι­χί­ζει, ἀλλὰ ποὺ εἶναι ἱ­κα­νὴ νὰ νι­κή­σει τὸν θά­να­το τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀδιαφορίας ποὺ χωρίζει τὸν κόσμο σήμερα.

Ἡ σημε­ρι­νὴ εὐαγ­γε­λι­κὴ περι­κο­πή, ἀδελ­φοί μου, λέγε­ται «παρα­βο­λὴ τοῦ ἄφρο­νος πλου­σί­ου». Ἡ ἀφορ­μὴ γιὰ νὰ τὴν διη­γη­θεῖ ὁ Κύρι­ος δόθη­κε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περι­στα­τι­κό. Κάποι­ος ἀπὸ τοὺς ἀκρο­α­τὲς τοῦ Χρι­στοῦ τὸν πλη­σί­α­σε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδά­σκα­λε εἶπε τῷ ἀδελ­φῷ μου μερί­σα­σθαι τὴν κλη­ρο­νο­μία μετ᾿ ἐμοῦ» (Λουκ. 12, 1) καὶ ἔλα­βε ὡς ἀπάν­τη­ση τὸ ἐρώ­τη­μα «τίς με κατέ­στη­σε δικα­στὴν ἢ μερι­στὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;». Ὅταν δυὸ ἀδέλ­φια, ποὺ μετα­ξύ τους συν­δέ­ον­ται μὲ δεσμοὺς αἵμα­τος, πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ἀδελ­φο­σύ­νη βάζουν τὴν πλε­ο­νε­ξία, ποι­ός μπο­ρεῖ νὰ τοὺς ἀλλά­ξει γνώ­μη καὶ νὰ τοὺς συμ­βι­βά­σει; Ἡ πλε­ο­νε­ξία ἀφαι­ρεῖ ἀπὸ τὴν καρ­διὰ κάθε ἀνθρώ­που κάθε εὐγε­νι­κὸ συναί­σθη­μα, ἀκό­μα καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλ­φια. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύρι­ος ἄφη­σε τὸν πλε­ο­νέ­κτη ἀδελ­φό, ἐστρά­φη πρὸς τοὺς ἀκρο­α­τές του καὶ εἶπε «ὁρᾶ­τε καὶ φυλάσ­σε­σθε ἀπὸ πάσης πλε­ο­νε­ξί­ας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισ­σεύ­ειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐκ τῶν ὑπαρ­χόν­των αὐτοῦ (Λουκ. 12, 15). Δὲν ἐξαρ­τᾶ­ται ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώ­που ἀπὸ τὰ περισ­σεύ­μα­τα τῶν ὑπαρ­χόν­των του, γι᾿ αὐτὸ ἂς προ­σέ­χει καὶ ἂς προ­φυ­λάσ­σει ὁ καθέ­νας τὸν ἑαυ­τό του ἀπὸ κάθε πλε­ο­νε­ξία. Καὶ γιὰ νὰ ἀντι­λη­φθοῦν ὅλοι ὅτι ἡ πλε­ο­νε­ξία εἶναι ἀφρο­σύ­νη καὶ ὁδη­γεῖ σὲ ψυχι­κὸ καὶ σωμα­τι­κὸ ὄλε­θρο, διη­γή­θη­κε τὴν παρα­βο­λὴ τοῦ «ἄφρο­νος πλου­σί­ου».

Ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τοῦ πλου­σί­ου τῆς παρα­βο­λῆς εἶναι πρά­γμα­τι ἀφρο­σύ­νη. Διό­τι  λησμο­νεῖ τὸν Θεὸν τὴν ὥρα τῆς εὐφο­ρί­ας τῶν ἀγρῶν του. Λησμο­νεῖ ἢ μᾶλ­λον δὲν πιστεύ­ει ὅτι ὁ Θεὸς κυβερ­νᾶ τὸν κόσμο καὶ ὅτι, ἂν Ἐκεῖ­νος δὲν θέλει, ὅσο καὶ ἂν κοπι­ά­σει, οὔτε οἱ ἀγροί του οὔτε τὰ χωρά­φια του θὰ ἀπέ­δι­δαν καρ­πούς οὔτε οἱ ἐλι­ές του στα­γό­να λάδι. Λησμο­νεῖ ὅτι ἔχει προι­κι­σθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ἀθά­να­τη ψυχὴ καὶ ἔχει ὑπο­χρέ­ω­ση νὰ τὴν καλ­λι­ερ­γή­σει. Ξεχνᾶ ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν δια­τρέ­φε­ται μὲ προ­ϊ­όν­τα καὶ καρ­ποὺς τῆς γῆς καὶ ὑλι­κὰ μέσα. Ἔτσι γίνε­ται ὁ ἴδι­ος δολο­φό­νος τῆς ψυχῆς του. Τί μεγά­λη στ'᾿ ἀλή­θεια ἀφρο­σύ­νη.

Ὅμως προ­χω­ρεῖ καὶ σὲ ἄλλη ἀφροσύνη ὁ πλού­σι­ος. Παρα­με­λεῖ καὶ ἀγνο­εῖ τοὺς συναν­θρώ­πους του. Ἡ στά­ση του εἶναι προ­κλη­τι­κή. Χωρὶς συναί­σθη­ση καὶ χωρὶς ντρο­πὴ τακτο­ποι­εῖ τὰ ἔσο­δα ἀπὸ τὴ εὐφο­ρία τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς του μόνο γιὰ τὸν ἑαυ­τό του «συνά­ξω πάν­τα τὰ γεν­νή­μα­τά μου καὶ τὰ ἀγα­θά μου». Γκρέ­μι­σε ὁ πλού­σι­ος τὶς ἀπο­θῆ­κες του καὶ ἔκτι­σε μεγα­λύ­τε­ρες. Κου­ρά­στη­κε πολὺ μέχρι νὰ συγκεντρώσει τὰ ἀγα­θά του. Ξάπλω­σε κατό­πιν νὰ ξεκου­ρα­στεῖ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν ἀγω­νία καὶ γεμᾶ­τος αὐτα­ρέ­σκεια μονο­λο­γοῦ­σε. «Ψυχή μου, ἔχεις πολ­λὰ ἀγα­θὰ γιὰ πολ­λά χρόνια. Ἀνα­παύ­ου, φάγε, πίε, εὐφραί­νου».

Ἀφρο­σύ­νη σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο, ἀφοῦ ἀκού­γε­ται ἡ φωνὴ ποὺ δὲν περιμένει κανεὶς καὶ  προσ­γει­ώ­νει στὴν πρα­γμα­τι­κό­τη­τα. «Ταύ­τη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαι­τοῦ­σιν ἀπό σοῦ, ἃ δὲ ἠτοί­μα­σας τίνι ἔσται;» Ἀνό­η­τε ἄνθρω­πε, ἐστή­ρι­ξες τὴ ζωὴ στὸν πλοῦ­το σου τὸν ὁποῖο ὁρί­ζεις. Τὴ ζωή σου ὅμως δὲν σκέφθηκες ὅτι ἄλλος τὴν ὁρί­ζει;

Ὁ πλού­σι­ος τῆς παρα­βο­λῆς εἶναι ὁ ἄνθρω­πος τοῦ ἐνα­γώ­νι­ου κόπου. Ἡ πλε­ο­νε­ξία του ἀπο­βλέ­πει στὴν προ­σω­πι­κή του ἱκα­νο­ποί­η­ση καὶ αὐτή του ἡ διάθεση τὸν ὁδη­γεῖ στὸ νὰ ἀπο­μα­κρύ­νε­ται ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώ­πους καὶ ἑπομένως καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ. Μένει ἔρη­μος καὶ δυστυ­χὴς καὶ δὲν ἔχει ἀπάν­τη­ση στὸ ἐρώ­τη­μα «ἃ ἠτοί­μα­σας τίνι ἔσται;». Ὁ ἄφρων καὶ πλε­ο­νέ­κτης δὲν πιστεύ­ει στὸν Θεὸ, δὲν ἀγα­πᾶ τοὺς ἀνθρώ­πους καὶ δὲν αἰσθάνεται τίποτε γιὰ ὅ,τι προσωπικὰ δὲν τὸν ἀφορᾶ καὶ ἔτσι ἔχει δολο­φο­νή­σει τὴν ψυχή του. Δὲν ξέρει τίνος εἶναι ὅσα συγ­κέν­τρω­σε καὶ πέρασε ἡ ζωή του μέσα σὲ μιὰ ἀγωνία. 

Ἀδελ­φοί μου, ἂς ἔχου­με πάν­τα στὸ μυα­λό μας τὴ φρά­ση τοῦ εὐαγ­γε­λί­ου «ταύ­τη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχὴν σου ἀπαι­τοῦ­σιν ἀπὸ σοῦ» καὶ ἂς ἀκού­σου­με τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρί­ου μας «γίνε­σθε ἕτοι­μοι ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖ­τε ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώ­που ἔρχε­ται (Λουκ. 12-40). Τοῦ­το ἰσχύ­ει γιὰ ὅλους, πλου­σί­ους καὶ φτω­χούς. Ἄφρο­νες καὶ συνε­τούς, ἔνθε­ους καὶ μή. Γιαυτὸ «γρη­γο­ρεῖ­τε καὶ προ­σεύ­χε­σθε». Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς κρί­νει ἀνά­λο­γα μὲ τὸν χρό­νο ποὺ ζήσα­με, ἀλλὰ ἀνά­λο­γα μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀρε­τῆς ποὺ κάνα­με καὶ γιὰ ὅσα δὲν κάναμε.

Ἀδιάκοπο αἴτη­μα στὴν προ­σευ­χή μας νὰ εἶναι ἡ παράκλησή μας  «τὸν ὑπό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρή­νῃ καὶ μετα­νοίᾳ ἐκτε­λέ­σαι», ὥστε τὰ τέλη μας νὰ ἀποβοῦν «χρι­στι­α­νά, ἀνώ­δυ­να, ἀνε­παί­σχυν­τα, εἰρη­νι­κά», χωρὶς ἀφρο­σύ­νη, γιὰ νὰ ἔχου­με «καλὴν ἀπο­λο­γί­αν ἐπὶ τοῦ φοβε­ροῦ βήμα­τος τοῦ Χρι­στοῦ». Ἀμήν.                

Ἀνι­χνευ­τὴς τοῦ οὐρα­νοῦ καὶ νοσταλ­γὸς τῆς χαρᾶς τοῦ παρα­δεί­σου ἐμφα­νί­ζε­ται, ἀδελ­φοί μου, ὁ πλού­σι­ος νέος του εὐαγ­γε­λί­ου. Πλη­σι­ά­ζει τὸν Ἰησοῦ, γιὰ νὰ ζητή­σει τὴν συμ­βου­λὴ Του «ἵνα ζωὴν αἰώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σῃ». Καὶ ὁ μεγά­λος Διδά­σκα­λος τοῦ θύμι­σε τὶς ἐντο­λὲς τοῦ δεκα­λό­γου ποὺ μιλᾶ­νε γιὰ τὸ σεβα­σμὸ τῆς τιμῆς, τῆς ζωῆς, τῆς περι­ου­σί­ας, τὰ καθή­κον­τα γιὰ τοὺς γονεῖς. Τοῦ ἔδει­ξε τὸ σωστὸ δρό­μο ποὺ ὁδη­γεῖ στὴν ἠθι­κὴ τελει­ό­τη­τα. Ἀλλὰ ὅταν ὁ πλού­σι­ος εἶπε πὼς «ταῦ­τα πάν­τα ἐφυ­λα­ξά­μην ἐκ νεό­τη­τός μου», ὁ Κύρι­ος τοῦ ἀπάν­τη­σε «ἔτι ἕν σοι λεί­πει». Ὅσο καὶ ἂν νόμι­ζε πὼς κατέ­χει τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦταν ἔτσι. Ὑστε­ροῦ­σε τελικὰ στὴν πνευ­μα­τι­κή του ζωή, ἀλλὰ δὲν τὸ κατα­λά­βαι­νε.

Εἶναι δύσκο­λο νὰ ἀπαν­τή­σει  κανεὶς στὸ ἐρώ­τη­μα «πόσες εἶναι ὁ στι­γμὲς τοῦ ἀνθρώ­που, ποὺ κατα­φέρ­νει νὰ ζεῖ μὲ πλή­ρη αὐτο­συ­νει­δη­σία», ὅταν τὶς περισ­σό­τε­ρες ὥρες του τὶς περ­νᾶ χωρὶς καλά-καλὰ νὰ τὶς νοι­ώ­σει, νὰ τὶς ζεῖ. Βέβαια αὐτὸ συνέ­βαι­νε πάν­τα μὲ τὸν ἄνθρω­πο, ἀλλὰ σήμε­ρα μὲ τὸ κυνη­γη­τὸ τῆς βιο­πά­λης καὶ τοῦ ἄγχους, μὲ τὴν πρα­γμα­τι­κὴ ἢ ψεύ­τι­κη αὔξη­ση τῶν ἀναγ­κῶν, ἐλά­χι­στος ἀπο­μέ­νει χρό­νος γιὰ τὰ μεγά­λα καὶ οὐσιαστικὰ ἐρω­τή­μα­τα «τί ποι­ή­σας ζωὴν αἰώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω;».

Σήμε­ρα οἱ κοι­νω­νι­κὲς ὑπο­χρε­ώ­σεις καὶ αὔριο οἱ ἐπαγ­γελ­μα­τι­κὲς  ἔρχον­ται νὰ ὑπο­τά­ξουν καὶ νὰ στραγ­γα­λί­σουν τὴν ἐλευ­θε­ρία τῆς ἀνθρώ­πι­νης καρ­δι­ᾶς.

Κάπο­τε ὅμως αὐτὴ ἡ σκλα­βω­μέ­νη ψυχὴ μέσα ἀπὸ ποικίλα γεγονότα τῆς ζωῆς βρί­σκει τὸ θάρ­ρος νὰ τοπο­θε­τη­θεῖ μπρὸς στὸ μεγά­λο ἐρώ­τη­μα «Τί ποι­ή­σας ζωὴν αἰώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω». Ἀσφα­λῶς ὁ νέος της περι­κο­πῆς θὰ εἶχε πολ­λὰ πρά­γμα­τα κατα­φέ­ρει μέχρι τότε στὴ ζωή του. Φαί­νε­ται ὅμως πὼς ὅλα αὐτὰ δὲν τὸν ἱκα­νο­ποι­οῦ­σαν, δὲν γέμι­ζαν τὴν ψυχή του, δὲν τοῦ ἔδι­ναν τὴν πλη­ρο­φο­ρία ὅτι ὅλα πήγαι­ναν καλά. Αὐτὴ ἀκρι­βῶς ἡ ἀνη­συ­χία εἶναι ἡ ἀσί­γα­στη ἐπι­θυ­μία τῆς ψυχῆς, ποὺ θέλει νὰ βάλει τὸν ἄνθρω­πο στὸν δρό­μο τῆς αἰω­νι­ό­τη­τος. Για­τί μόνον αὐτὴ ξέρει πὼς ὅλες οἱ ἀνθρώ­πι­νες δρα­στη­ρι­ό­τη­τες δὲν ἔχουν καμ­μία ἀξία, ἂν δὲν συν­το­νί­ζον­ται στὴ συχνό­τη­τα τῆς αἰω­νι­ό­τη­τος. Για­τί μόνον αὐτὴ ἀξι­ο­ποι­εῖ τὸν ἄνθρω­πο καὶ τὰ ἐπι­τεύ­γμα­τά του. Θὰ ἄντε­χε ἆρα­γὲ ὁ ἄνθρω­πος τὴ ζωὴ στὴ γῆ χωρὶς νὰ  νοη­μα­τί­ζεται μὲ ὅ,τι προ­φέ­ρει ὁ κόσμος τῆς ψυχῆς του;

Τοῦ­το τὸ ἐρώ­τη­μα πρέ­πει πολὺ συχνὰ νὰ θέτει ὁ ἄνθρω­πος στὸν ἑαυ­τό του. Νὰ ρωτάει μὲ εἰλι­κρί­νεια «τί ἔκα­να, γιὰ νὰ κερ­δί­σω τὴν ἀθα­να­σία;», διότι αὐτὸ θὰ τὸν βοη­θή­σει νὰ ἀξι­ο­λο­γή­σει τὰ ἔργα του μέχρι σήμε­ρα. Θὰ μετρή­σει τὶς σκέ­ψεις του μὲ τὴν αἰώ­νια λογι­κή, θὰ ζυγί­σει τὰ ἔργα του στὴ ζυγα­ριὰ τῶν αἰω­νί­ων ἀξι­ῶν καὶ θὰ καλλιεργήσει τὸν πόθο γιὰ τὴν κατά­κτη­ση τῆς βασι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ.

Λυπημένο εἶδαν οἱ μαθη­τὲς τὸν πλού­σιο νέο νὰ φεύ­γει μέσα στὸ σύν­νε­φο τῆς δυσκο­λίας γιὰ σωτη­ρί­α, καθὼς ὁ Θεάν­θρω­πος τὴν ἀνέ­πτυ­ξε καὶ τὴν στή­ρι­ξε πάνω στὴ θυσία. Θὰ ἔλε­γε κανεὶς πὼς καὶ οἱ μαθη­τὲς ποὺ τόσο κον­τὰ ζοῦ­σαν μὲ τὸν Ἰησοῦ, εἶχαν ἀπελ­πι­στεῖ. Γι᾿ αὐτὸ ρωτοῦν τὸν Διδά­σκα­λο «τὶς δύνα­ται σωθῆ­ναι;». Καὶ ἡ ἀπάν­τη­σις τοῦ Κυρίου «τὰ ἀδύ­να­τα παρ'᾿ ἀνθρώ­ποις δυνα­τὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστὶν», ἀνα­πτε­ρώ­νει τὸν ἄνθρω­πο καὶ τοῦ προ­σφέ­ρει τὴν βεβαι­ό­τη­τα γιὰ τὴν νίκη καὶ τὴν κατά­κτη­ση τῆς σωτη­ρί­ας. Ὅ,τι γιὰ τὸν ἄνθρω­πο εἶναι ἀφάν­τα­στα δύσκο­λο ἢ ἀκα­τόρ­θω­το γιὰ τὸν Κύριο εἶναι μηδα­μι­νό, για­τί Ἐκεῖ­νος θέλει τὴ σωτη­ρί­α μας. Μένει σὲ μᾶς νὰ ἀσκή­σου­με βία στὸν ἑαυ­τό μας γιὰ τὸ σκο­πὸ αὐτό. Ἀπὸ τὴν στι­γμὴ ποὺ ἀνα­γνω­ρί­ζου­με τὶς ἐλλεί­ψεις καὶ τὶς ἀστο­χί­ες μας, γίνε­ται τὸ ξεκί­νη­μα τῆς νίκης. Ἂν πιστεύ­ου­με ὅτι ὑστε­ροῦ­με ἔναν­τι τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ἁγι­ό­της δὲν εἶναι μακριά. Ἂν τὴν ὑπό­δει­ξη τοῦ Κυρί­ου μας «δεῦ­ρο ἀκο­λού­θει μοι» δὲν τὴν δεχθοῦ­με, ὅπως ἔκα­νε ὁ πλού­σι­ος νέος του εὐαγ­γε­λί­ου, τότε δὲν θὰ μᾶς εἶναι εὔκο­λο νὰ λέμε «πάν­τα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυ­να­μοῦν­τι με Χρι­στῷ» (Φιλιπ. 4-13).  Καὶ ὅταν κανεὶς ἀκο­λου­θεῖ Ἐκεῖ­νον, ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυ­τό του σὲ Ἐκεῖ­νον, δὲν ρωτά­ει πλέ­ον πῶς θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰώ­νι­ον ζωήν, για­τί ὁ Χρι­στὸς εἶναι παρὼν καὶ εὐλο­γεῖ.

Ὁ πλού­σι­ος νέος τῆς παρα­βο­λῆς ἦταν ἐλεύ­θε­ρος ἀπὸ μεγά­λες ἁμαρ­τί­ες. Τὸν ἐμπό­δι­ζαν στὴν πνευ­μα­τι­κή του ἄνο­δο καὶ τελει­ό­τη­τα τὰ πλού­τη του καὶ ἡ προ­σκόλ­λη­σή του σὲ αὐτά. Ἔδι­νε μεγα­λύ­τε­ρη ἀξία στὰ ὑλι­κὰ ἀγα­θά, τὰ πρόσκαι­ρα, παρὰ στὸν αἰώ­νιο Θεό. Ἡ ὑπέρ­με­τρη ἀγά­πη του πρὸς τὰ ὑλι­κὰ ἀγα­θὰ καὶ τὰ κτή­μα­τα, τοῦ στέ­ρη­σε τὴν ἠθι­κὴ τελει­ό­τη­τα καὶ τὸν ἀπε­μά­κρυ­νε ἀπὸ τὸν Θεό. «Δυσκό­λως γὰρ οἱ τὰ χρή­μα­τα ἔχον­τες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασι­λεί­αν τοῦ Θεοῦ».    

Ἀδελ­φοί μου, ἡ Ἐκκλη­σία δὲν δικαι­ώ­νει οὔτε τὸν πλοῦ­το οὔτε τὴν φτώ­χεια. Οὔτε πτω­χὸς θὰ κλη­ρο­νο­μή­σει τὴν βασι­λεία τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ εἶναι πτω­χός, οὔτε πλού­σι­ος θὰ τὴν χάσει, ἐπειδὴ εἶναι πλού­σι­ος. Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος, ἀπα­λάσ­σει τὸν πρῶ­το ἀπὸ τὴν ἀπό­γνω­ση καὶ τὸν δεύ­τε­ρο ἀπὸ τὴν φυλαρ­γυ­ρία, ὁπό­τε ἀπο­λαμ­βά­νουν τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ καὶ πλού­σι­οι καὶ πτω­χοί, ἄν τὶς θέλουν. Γένοιτο. 

Κηρύγματα Νοεμβρίου 2018  

Ἡ χθεσινὴ ἔναρξη τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προσφέρεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς «καιρὸς εὐπρόσδεκτος», γιὰ νὰ στοχεύσουμε καὶ νὰ ἐπιδιώξουμε τὴ σωτηρία μας. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας συνδέεται μὲ τὴν παραβολικὴ εἰκόνα τῶν βασιλικῶν γάμων τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καὶ ἔχει σχέση καὶ μὲ τὸνΤίμιο Σταυρό, τοῦ ὁποίου τὴν παγκόσμια ὕψωση θὰ ἑορτάσουμε σὲ λίγες μέρες.

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ τονίζει ὅτι στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἅπαντες προσκεκλημένοι. Παρόλα αὐτὰ πολλοὶ εἶναι ἀπρόθυμοι. Ἀνταποκρίνονται μόνο ὅσοι τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦκαὶ ἀγαποῦν τὸν συνάνθρωπό τους. Καὶ αὐτὸ γίνεται μέσα ἀπὸ κόπο καὶ ἀποφασιστικότητα.

Ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας μπορεῖ νὰ εἶναι στενὸς ἢ εὐρύχωρος. Τραχὺς ἢ ἄνετος. Γεμᾶτος δυσκολίες ἢ ἀπολαύσεις. Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ δική μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ αἰωνιότητα βαδίζεται μόνο μέσα ἀπὸ τὸν στενὸ δρόμο. Καὶ αὐτὸς ὁ στενὸς δρόμος ἀφορᾶ στὴν ἀγάπη. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ ἡ πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπη ἀφορᾶ στὴν ἀγαθὴ διάθεση τῆς ψυχῆς. Ὅποιος τὴν κατέχει δὲν προτιμᾶ κανένα ἀπὸ τὰ δημιουργήματα, περισσότερο ἀπὸ τὸν δημιουργὸ Θεό. Εἶναιδὲ ἀδύνατο νὰ τὴν ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν βρίσκεται προσκολλημένος στὰ ἐπίγεια πράγματα. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ λοιπὸν τὸν Θεό, τηρεῖ τὶς ἐντολές Του˙ ἀγαπᾶ τοὺς συνανθρώπους του καὶ ζεῖ συνειδητὰ μετανοῶντας, ἀγωνιζόμενος καὶ προσευχόμενος. Ἔτσι, ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ ἔχει συνάρτηση μὲ τὸν πλησίον. Δὲν μπορεῖ νὰ μισεῖ τὸν συνάνθρωπό του, τὸν ὁποῖο ἔχει δίπλα του, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ποὺ δὲν βλέπει.

Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶται διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του μὲ ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀληθινή, ὅταν εἶναι θυσιαστικὴ ὑπὲρ τοῦ ἄλλου καὶ ὄχι συναισθηματικὴ ὑπὲρ τῶν οἰκείων μας. Μᾶς λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι ἡ ἀγάπη ποὺ εἶναι ἰδιοτελὴς μοιάζει μὲ τὸν χείμαρρο, ποὺ τρέχει μόνο ὅταν βρέχει, ἐνῷ ξηραίνεται ὅταν σταματᾶ ἡ βροχή. Ὅμως ἡ ἀγάπη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι σὰν τὴν πηγὴ ποὺ ἀναβλύζει καὶ ποὺ ποτὲ δὲν παύει ἡ ροή της, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀγάπης.

Εἶναι μακάριος, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ποὺ ἐπιμένει στὴν κοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους του, διότι μένει «ἐν τῷ Θεῷ». Αὐτὸς πάντα μὲπροθυμία ἀποδέχεται τὴν πρόσκληση στὸ δεῖπνο μὲ τὴ συμμετοχὴ του στὸ βασιλικὸ γάμο.

Ἀντίθετα ὁ ἐγωκεντρισμὸς δὲν ἐπιτρέπει τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶγι’ αυτὸ ἀπορρίπτει τὴν προσφερόμενη ἀγάπη μὲ τὴν ἄρνηση συμμετοχῆς στὴν κοινὴ χαρὰ τῆς γαμήλιας τελετῆς. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι δεμένος μὲ τὴν ἁμαρτία ἀφήνει τὸν ἑαυτό του ἔξω τοῦ νυμφῶνος. Φοβᾶται νὰ βρεθεῖ στὸν χῶρο τῆς προσφερόμενης ἀγάπης καὶ αὐτοκαταδικάζεται σὲ ἀπομόνωση καὶ μοναξιά.

Οἱ συνεχεῖς προσκλήσεις τοῦ Κυρίου, ὡς βασιλιά, ἀποκαλύπτουν τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἄφατη μακροθυμία τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Δεῖπνο εἶναι τελικὰ ὁ λειτουργικὸς χῶρος καὶ χρόνος τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ ὁποῖο καλεῖ ται γιὰ συμμετοχὴ κάθε ἄνθρωπος.

Ὅπως ἀκριβῶς στὴν σημερινὴ παραβολὴ ἡ ἄρνηση συμμετοχῆς κάποιων δὲν σήμαινε καὶ τὴν ἀναστολὴ τοῦ δείπνου, ἔτσι καὶ καθημερινὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν μποροῦν οἱ ἀρνητὲς νὰ ἀκυρώσουν τὴ σωτήρια ἐμπειρία ποὺ προσφέρει ἡ κοινωνία τῆς ἀγάπης σὲ ὅσους τὴν ἀποδέχονται.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ καθένας μας ἐκδηλώνοντας τὴ βαθύτερη διάθεση καὶ ἀνάγκη του μπορεῖ νὰ συμπεριληφθεῖ στοὺς «κλητοὺς» καὶ στοὺς«ἐκλεκτοὺς» τοῦ βασιλικοῦ γάμου. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅλα ἐκεῖ εἶναι προσφορὰ καὶ δωρεὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νὰ παραθέσουμε τὸνἑαυτό μας μὲ πόθο καὶ διάθεση ζωῆς, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, Ἀμήν.

Καθὼς πλησιάζει ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ἀναλογιστοῦμε τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ κορυφώθηκε μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴ θεϊκὴ ἀγάπη ἀναφέρεται ὁ Κύριος μὲ ἕνα συγκλονιστικὸ λόγο Tου, ποὺ ἀκοῦμε στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: «Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων ποὺζοῦσαν στὴν ἁμαρτία, ὥστε γιὰ τὴ σωτηρία τους παρέδωσε σὲ θάνατο τὸν μονάκριβο υἱό Tου».

Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὸν τὸν βαρυσήμαντο λόγο τοῦ Κυρίου, ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ νὰ δοῦμε πῶς ὁ Τίμιος Σταυρὸς φανερώνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀποκορύφωμά της.

Τόσο πολύ, μᾶς λέει ὁ Κύριος, ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, «ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν». Δὲν ἔστειλε κάποιον δοῦλο, κάποιον ἄγγελο ἢ ἀρχάγγελο ἀλλὰ τὸν Μονογενῆ Υἱό Tου. Αὐτὸν γιὰ τὸν Ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. γ΄ 17). Αὐτὸν τὸν μονάκριβο καὶ ἀγαπημένο Υἱό Tου ἀπέστειλε στὴ γῆ μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρει τὸ αἷμα Tου θυσία ἐξιλεωτικὴ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ εἶδε ὁ Θεὸς Πατὴρ σταυρωμένο τὸν Υἱό Tου ἐν μέσῳ κακούργων καὶ ληστῶν μὲ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι στὴν κεφαλή, μὲ λογχισμένη τὴν πλευρά, μὲ τὰ καρφιὰ στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια. Τί συγκλονιστικό! Ὁ Θεὸς Πατὴρ παραδίδει τὸν Υἱό Tου σὲ θάνατο σταυρικὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (ΕΠΕ 26, 98).

Ὡστόσο τὸ μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς θείας ἀγάπης φανερώνεται σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο βαθμό, ἂν σκεφθοῦμε σὲ ποιοὺς ἐκδηλώνει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀγάπη. Ὁ Κύριος μᾶς ἀπέδειξε ὅτι «ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον». Ἀλλὰ ποιὸν κόσμο; Ἕναν κόσμο ἁμαρτωλό, διεφθαρμένο, ἀλαζονικό. Κι ἐνῷ τὸ φυσικὸ θὰ ἦταν ἕνας τέτοιος κόσμος νὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, γίνεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ πανάγαθος Θεὸς ἐκδηλώνει τὴν ἄπειρη καὶ τέλεια ἀγάπη Tου πρὸς τὸν ἀποστατημένο ἄνθρωπο.

Ἀγάπη ποὺ ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο γενικὰ πρὸς ὅλο τὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ ξεχωριστὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Αὐτὴ τὴν προσωπικὴ ἀγάπη αἰσθάνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ: «ζῶ ἐμπνεόμενος καὶ κυριαρχούμενος ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό Του γιὰ τὴ σωτηρία μου» (Γαλ. β΄ 20).

Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνα τρίτο σημεῖο ποὺ ἀποδεικνύει ἀσύγκριτα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὰ μοναδικὰ δῶρα ποὺ μᾶς χαρίζει μὲ τὴ σταυρική Του θυσία. Τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν λύτρωση, τὴν σωτηρία μὲ ἐπιστέγασμα τὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς θυσιάστηκε καὶ παραδόθηκε στὸ σταυρικὸ θάνατο «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. γ΄ 16).

Ὁ Κύριος μὲ τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ ἄνοιξε τὴν πύλη τοῦ Παραδείσου ὄχι μόνο γιὰ τὸν μετανοημένο ληστὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει καὶ μετανοεῖ εἰλικρινά. Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο μεγάλη,ὥστε ὄχι μόνο σώζει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη, ἀλλὰ τοὺς κάνει κληρονόμους ἀσύγκριτης δόξας καὶ ἀτελεύτητης μακαριότητας στὴ Βασιλεία Του.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ δοῦμε νὰ ὑψώνεται σὲ λίγες ἡμέρες, ἀποτελεῖ τὴ διαρκῆ ὑπενθύμιση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρηγορεῖ τὴνψυχή, δυναμώνει τὴ θέληση, εἰρηνεύει τὴν καρδιά, στηρίζει τὴν ἐλπίδα. Αὐτὴ τὴν πανανθρώπινη ἐμπειρία καλούμεθα νὰ ἑορτάσουμε ψάλλοντας,

« Σταυρὸς ὁ φύλαξ τῆς οἰκουμένης...».

Στὴν σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ψυχῆς μας μὲ τὸ καίριο ἐρώτημα «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ». Καὶ τί μπορεῖ νὰ δώσει κανεὶς ἀντάλλαγμα, γιὰ νὰ ἐξαγοράσει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση; Καὶ ἀπαντᾶ: Τίποτε ἀπολύτως. Διότι, ἐὰν χάσει κανεὶς τὴν ψυχή του, χάνει τὴ σωτηρία του, χάνει τὸ Θεό του, χάνει τὰ πάντα.

Ἄς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀνυπολόγιστη ἀξίατῆς ψυχῆς καὶ τὴν φροντίδα ποὺ θὰ πρέπει νὰ δείξουμε γι’ αὐτήν. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει διπλῆ ὑπόσταση, ἀποτελεῖται ἀπὸ ψυχὴ καὶ σῶμα. Τὸ σῶμα προέρχεται ἀπὸ τὴ γῆ, ἐνῷ ἡ ψυχὴ εἶναι οὐράνια καὶ ἡ ἀξία τηςμεγάλη. Τὴ δημιούργησε ὁ Θεός, ὅταν «ἐνεφύσησεν» στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ «πνοὴν ζωῆς» (Γεν. β’ 7). Ἡ ψυχὴ εἶναι ποὺ δίνει ζωὴ στὸ σῶμα. Ὅταν αὐτὴ ἀποχωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐπέρχεται ὁ θάνατος. Κι ὅταν τὸ σῶμα νεκρωθεῖ, ἡ ἀθάνατη ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ.

Ἡ ψυχή μας πλάστηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἔχει δηλαδὴ τὰ χαρακτηριστικὰτοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ λογική, ἡ ἐλευθερία, ἡ κυριαρχικὴ δύναμη, ἡ σοφία, ἡ σύνεση. Τὴν εἰκόνα ὅμως αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ψυχή μας, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὴν ἀμαυρώσαμε καὶ τὴν καταδικάσαμε στὴν αἰώνια κόλαση, καθὼς ξεπέσαμε στὴν ἁμαρτία. Κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σώσει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὴν αἰώνια δυστυχία οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος παρὰ μόνο ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Κι ἐνῷ ἐμεῖς εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης Του, ὁ Θεὸς ἔδειξε στὸνἄνθρωπο τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του. Ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα Του, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὴν ψυχή μας καὶ νὰ τὴν σώσει ἀπὸ τὸν διάβολο. Κάθε στιγμὴ καὶ κάθε ὥρα κατεργάζεται ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία μας.

Ἐπιστρατεύει ὅλη τὴν κτίση, ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν οὐρανό. Νὰ λοιπὸν γιατὶ ἔχει ἀπροσμέτρητη ἀξία ἡ ψυχή μας. Διότι εἶναι θεόπλαστη, θεόσωστη, αἰώνια. Δὲν συγκρίνεται μὲ ὅλα τὰ πλούτη καὶτὶς τιμὲς τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Γι’αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει τὸ θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὸ θεωροῦμε ὡς τὸν σπουδαιότερο στόχο τῆς ζωῆς μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς προτρέπει: «Ἐπιμελοῦ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου». Νὰ ἐπιμελεῖσαι τὴν ψυχή σου ποὺ εἶναι ἀθάνατη. Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν ψυχή μας καὶ συγκεντρώνουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας σὲ ὑποθέσεις ἐγκόσμιες, ἐφήμερες καὶ ἁμαρτωλές. Αὐτὸ εἶναι δεῖγμα ὅτι ζεῖ μέσα μας ὁ μάταιος κόσμος. Προσκολλᾶται ἡ ὕπαρξή μας στὴν πλάση καὶ ὄχι στὸν Πλάστη, καὶ κινδυνεύει νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλιπ. β΄ 12). Νὰ ἀγωνίζεσθε, συνιστᾶ, γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σας μὲ φόβο καὶ τρόμο. Μᾶς λέει λοιπὸν νὰ εἶναι ἰσχυρὸτὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὴν διατηροῦμε καθαρὴ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Νὰ τὴν στολίζουμε μὲ ἀρετὲς καὶ ἀγαθὰ ἔργα. Νὰ τὴν ἐνισχύουμε μὲ τὴν προσευχή. Νὰ τὴν τρέφουμε μὲ τὸνθεῖο λόγο. Νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια. Νὰ τὴν ἑνώνουμε μὲ τὸν Δημιουργό της.

Ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος λέει ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρίατῆς ψυχῆς μας μοιάζει μὲ τὸ ἐμπόριο. Ὅπως κάθε βράδυ ὁ ἔμπορος ὑπολογίζει τὸ κέρδος καὶ τὴ ζημιὰ τῆς ἡμέρας, ἔτσι ὅλοι μας πρέπει κάθε βράδυ νὰ κάνουμε τὸν ἀπολογισμό μας.

Νὰ εἰσερχόμαστε στὰ ἄδυτα τῆς καρδιᾶς μας καὶ νὰ ρωτᾶμε τὸν ἑαυτό μας, μήπως μὲ κάποιον τρόπο σήμερα παρόξυνα τὸν Θεό; Μήπως εἶπα κάποιολόγο ἀργό; Μήπως ἐξόργισα τὸν ἀδελφό μου; Μήπως κατέκρινα κάποιον; Μήπως ἦρθε μέσα μου κάποια ἐπιθυμία σαρκικὴ καὶ τὴν δέχθηκα μὲ εὐχαρίστηση; Μήπως νικήθηκα ἀπὸ γήινες μέριμνες; Αὐτὸς ὁ ἀπολογισμὸς θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐπανορθώνουμε τὶς ζημιὲς ποὺ ἐπιφέρουμε στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποκτοῦμε πνευματικὰ κέρδη. Ἔτσι θὰ τὴν παραδίδουμε καθημερινὰ στὸν Σωτῆρα Χριστό, γιὰ νὰ μᾶς τὴν ἀσφαλίσει στὴν οὐράνια Βασιλεία Του. Ἀμήν.

Ἀπὸ σήμερα μέχρι σχεδὸν καὶ τὰ Χριστούγεννα ἀναγινώσκονται στὴν Ἐκκλησία περικοπὲς ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο. Σήμερα ἀκούσαμε τὴθαυμαστὴ ἁλιεία καὶ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ποὺ ἦταν ψαράδες. Μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Κυρίου ἔπιασαν, ἀνέλπιστα, πρωτοφανὲς πλῆθος ψαριῶν. Τότε ὁ Πέτρος ἀντέδρασε μὲ τρόπο παράδοξο. Ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου καὶ Τοῦ εἶπε: «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Ἀξίζει νὰ ἐπιμείνουμε καὶ νὰ δοῦμε τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Πέτρου καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ στὴ δική μας ζωή.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου δείχνει πολὺ μεγάλη ἀρετή. Δὲν εἶναι σύνηθες νὰ ὁμολογεῖ κάποιος τὴν ἁμαρτωλότητά του τὴ στιγμὴ τῆς ἐπιτυχίας του. Νὰ συντρίβεται, ὅταν τὸν εὐλογεῖ ὁ Θεός. Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι λόγια ἀνθρώπου ποὺ ἔχει πηγαία εὐσέβεια καὶ βαθειὰ συναίσθηση ἁμαρτωλότητος. Φανερώνουν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ τὴ μετάνοια καὶ ἔχει ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ αὐτογνωσία.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου ἀποτελεῖ φρόνημα καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων,Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου ἀποτελεῖ φρόνημα καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων,οἱ ὁποῖοι σὲ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ ταπεινώνονται πιὸ πολύ, ἀναγνωρίζουν σταθερὰ τὴ δική τους ἀναξιότητα καὶ τὸ θαυμαστὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ· καὶ γι’ αὐτὸ γίνονται ἄξιοι ὅλο καὶ μεγαλύτερων εὐεργεσιῶν, κάτι ἀσφαλῶς ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὅλοι.

Μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Πέτρο, ὅταν ἔχουμε συνείδηση ὅτι δὲν εἴμαστε ἄξιοι τῶν εὐεργεσιῶν ποὺ ἀπολαμβάνουμε. Ὅταν ἔχουμε τὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι δὲν ἀξίζουμε τὰ δῶρα ποὺ μᾶς δίνει, ἐπειδὴ εἶναι πολυεύσπλαχνος καὶ ἐλεήμων.

Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι νὰ ζοῦμε σωστὰ τὴ χριστιανικὴ ζωή, ἡ ὁποία δὲν ἀφορᾶ σὲ ἐξωτερικὰ καθήκοντα καὶ ὑποχρεώσεις, ἀλλὰ σὲ τρόπους ἐσωτερικῶν ἀλλαγῶν, ὡς καρπῶν μετανοίας.

Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι νὰ θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπηρέτη τῆς ἐγωιστικῶν ἀναγκῶν μας, ἀλλὰ πραγματικὸ Κύριο τῆς ζωῆς μας. Νὰ Τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε. Νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί Του μὲ ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του.

Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζωντανὴ μας οὐσιαστικὴ μαζί Του. Τότε θὰ νιώσουμε τὴν εὐλογία καὶ τὴν ἐπίσκεψή Του καὶ θὰ μποροῦμε νὰ λέμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρογεμᾶτοι εὐγνωμοσύνη καὶ συντριβὴ «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

τὰ δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπὸ ψάρια, πρώτη φορὰ τόσα πολλά. Ἂν τὰτὰ δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπὸ ψάρια, πρώτη φορὰ τόσα πολλά. Ἂν τὰπουλοῦσαν, θὰ εἶχαν ἕνα καλὸ εἰσόδημα. Ὅμως οἱ ἁπλοὶ ψαράδες τῆς Γενησαρὲτ δὲν ἔριξαν βλέμμα πλεονεξίας στὰ δίχτυα, ἀλλὰ μὲ τὰ μάτια τῆςκαθαρῆς ψυχῆς τους ἀνοιχτὰ ἀντιλήφθηκαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴνκαθημερινότητά τους. Καὶ αὐτὸ ἄλλαξε τὴ ζωή τους.

Ἂν σταματήσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ δῶρα Του, κι ἂν προσπαθήσουμε νὰ συνδεθοῦμε μὲ Τὸν Ἴδιο, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ ζήσουμε τὶς εὐεργεσίες τῆς παρουσίας Του στὴν καθημερινότητά μας, μὲ ἀποκορύφωμα τὴ μετοχή μας στὴν αἰωνιότητά Του.

Ἀμήν. 

Ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι σὲ σᾶς, ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε κι ἐσεῖς σ᾽αὐτούς, λέει στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Κύριος σήμερα. Αὐτὴ τὴ συμπεριφορά, συνεχίζει, τὴ χρωστᾶτε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Διότι, ἄν ἀγαπᾶτε μόνο αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, τί ἄξιο ἀνταμοιβῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ ἔχετε κάνει; Μήπως καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δὲν ἀγαποῦν τοὺς φίλους τους; Καὶ ἄν εὐεργετεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς εὐεργετοῦν, τί ἄξιο ἀμοιβῆς κάνετε; Ἀφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνουν. Καὶ ἄν δανείζετε σ᾽ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιμένετε ὅτι θὰ τὰ πάρετε πίσω, ποιὰ χάρη σᾶς ὀφείλει ὁ Θεός; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο δὲν κάνουν; Δανείζουν στοὺς ὁμοίους τους, γιὰ νὰ τὰ ξαναπάρουν πίσω, κι ἄν κάποτε χρειαστεῖ, νὰ μποροῦν νὰ δανειστοῦν κι αὐτοί.

Λοιπόν, ἐσεῖς ποὺ θέλετε νὰ μὲ ἀκολουθεῖτε, καταλήγει ὁ Κύριος, δὲν πρέπει νὰ ἀρκεσθεῖτε σ᾽αὐτά. Ἀλλὰ νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε ἀνταπόδοση.

Τὰ ἐπαναστατικά, πράγματι, αὐτὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁ πυρήνας τῆς πίστεώς μας. Ὁλόκληρη ἡ διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης συμπυκνώνεται σ᾽ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ νέα ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, δηλαδή, στὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Μιὰ ἐντολὴ τόσο μεγάλων διαστάσεων, ὥστε νὰ ξεπερνάει σὲ ἀσύλληπτο βαθμὸ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἐπίπεδα. Τὴν ἐντολὴ ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Kαὶ ἀποκορύφωμα τῆς ἀγάπης Του ὑπῆρξε τὸ ὅτι γιὰ μᾶς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀνέλαβε στοὺς ὤμους Του τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Λοιπόν, ἄς μὴ νομίσει κανεὶς ἀπὸ μᾶς ὅτι εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός, ἄν δὲν ἔχει καταλάβει τὴ δύναμη τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Ἄν κάποιος ἀντιλαμβάνεται μέσα στὴν καρδιά του ἀντιπάθεια ἤ μῖσος ἤ κακία γιὰ ἐκεῖνον ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀδικήθηκε ἤ βλάφτηκε ἤ ἀπὸ τὸν ὁποῖο περιφρονήθηκε, ἂς γνωρίζει ὅτι βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό.

Δὲν ὑπάρχει ἀξιολογότερο ἀγώνισμα ἀπὸ τὸ ἄθλημα τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Εἶναι ἡ ὑψίστη ἐπιστήμη ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καὶ ἡ δυνατότερη ἄσκηση ἀπὸ ὅλα τὰ πνευματικὰ γυμνάσματα. Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὴν σπουδάζει. Εὐλογημένος αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται καὶ μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ αὐτὸς ποὺ τὴν ἐφαρμόζει.

Νὰ ἀγαπᾶτε, λέει ὁ Κύριος, τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε καὶ τότε «ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς». Θὰ ἔχετε μισθὸ μεγάλο ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ θὰ ἀναδειχθεῖτε υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, ὅμοιοι πρὸς Αὐτόν, ἀφοῦ κι Ἐκεῖνος εἶναι εὐεργετικὸς στοὺς ἀχάριστους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους. Νὰ γίνεστε λοιπὸν εὔσπλαχνοι, ὅπως εἶναι οἰκτίρμων καὶ εὔσπλαχνος ὁ πατέρας σας, συνιστᾶ.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἀμέτρητοι ἀγῶνες γίνονται στὶς μέρες μας ἀπὸ ἀναρίθμητες ὁμάδες ἀνθρώπων μὲ πρῶτο καὶ ἐπίμονο αἴτημα τὴν αὔξηση τῶν μισθῶν καὶ τὴν ἐξασφάλιση τῶν συντάξεων. Αἰτήματα, ἀπεργίες, πορεῖες διαμαρτυρίας, διαβήματα, ἀπειλές, ἀπαιτήσεις, συγκρούσεις ἀποτελοῦν καθημερινὸ φαινόμενο συμπεριφορᾶς. Οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν αὔξηση τοῦ μισθοῦ.

Πόσο τυφλὸς γίνεται ἀλήθεια ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐξαντλεῖται στὰ γήινα.Ὅταν ζητάει μόνο αὔξηση μισθοῦ γιὰ νὰ ζήσει, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ γίνει εὐτυχισμένος. Ὅταν ἀγωνίζεται γιὰ νὰ κερδίσει κάτι ἀκόμα, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πάντα καὶ γιὰ πάντα. Ὅταν ἀγωνίζεται μὲ πάθος διακινδυνεύοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωή του, ἀλλὰ ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ ζήσει, παρὰ μόνο νὰ κερδίσει. Ταλαίπωρο πλᾶσμα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος. Δὲν ἀντιλαμβάνεται τί στ’ ἀλήθεια ἔχει ἀνάγκη. Καὶ γι᾽ αὐτὸ πάσχει, ὑποφέρει βασανίζεται, ταλαιπωρεῖται. Ἔχει χάσει τὸν προσανατολισμό του, ἔχει λησμονήσει τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς του.

Ἀδελφοί μου, ἄς μὴν ἀναλώνουμε ἄλλο τὸν χρόνο ποὺ τελειώνει γιὰ ὅλους.Πιστεύουμε ὡς χριστιανοὶ στὴν αἰώνια ζωή; Ἀσφαλῶς ναί. Πιστεύουμε πὼς ὁΚύριος ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ μᾶς Βασιλεία δόξας καί ἀτελεύτητης χαρᾶς; Βεβαίως τὸ πιστεύουμε. Δεχόμαστε πὼς αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας καὶ τὸ τελικὸ νόημά της; Καὶ αὐτὸ ἀναμφίβολα μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τὸ βεβαιώνουμε.

Τότε τὸ πρᾶγμα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό. Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε μὲΤότε τὸ πρᾶγμα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό. Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε μὲτέτοιο τρόπο καὶ μὲ τέτοια κριτήρια σ' αὐτὸν τὸν κόσμο, ὥστε νὰ γίνουμε κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μᾶς ἀποδοθεῖ πολὺς ὁ μισθὸς ἡμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἀμήν.

Κηρύγματα Σεπτεμβρίου 2018  

Ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοί, δι­δά­σκει ὅτι ὁ Θεός, πρὶν δη­μι­ουρ­γή­σει τὸν ὑ­λικὸ κό­σμο, δη­μι­ούρ­γησε τὸν πνευ­μα­τικὸ κό­σμο, δη­λαδὴ τοὺς Ἀγ­γέ­λους, ποὺ εἶ­ναι λο­γικά, ἀ­σώ­ματα καὶ ἐ­λεύ­θερα ὄντα. Κά­ποιοι Ἄγ­γε­λοι ὅ­μως ἔ­κα­ναν ἀν­ταρ­σία ἐναν­τίον τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ὑ­πε­ρη­φά­νεια. Ἔτσι ἀπὸ Ἄγ­γε­λοι τοῦ Φω­τός, ἔ­πε­σαν καὶ ἔ­γι­ναν ἄγ­γε­λοι τοῦ σκό­τους. Εἶ­ναι οἱ Δαί­μο­νες ποὺ ἀν­τι­τάσσον­ται στὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, συ­κο­φαν­τοῦν, μι­σοῦν, ἀρ­νοῦν­ται τὸν Θεὸ καὶ ἐ­πα­να­στα­τοῦν ἐ­ναν­τίον Του. Ἔργο καὶ σκο­πός τους εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­μά­κρυνση τοῦ ἀν­θρώ­που ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἐμ­πει­ρία βε­βαι­ώ­νει ὅτι ὁ δι­ά­βο­λος φέρ­νει πάντα τα­ραχή, κι ὅ­ταν ἀ­κόμη πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ὡς ἄγ­γε­λος φω­τός. Με­γά­λος ἐ­χθρὸς λοι­πὸν ὁ δι­ά­βο­λος καὶ ἐμ­πό­διο στὴν σω­τη­ρία τοῦ ἀνθρώ­που.

Ὁ δι­ά­βο­λος πεί­ραξε ἀ­κόμη καὶ τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό. Ὅ­μως, ἐνῷ εἶ­ναι με­γά­λος ἐ­χθρός, δὲν εἶ­ναι παν­το­δύ­να­μος. Πάνω ἀπὸ αὐ­τὸν κυ­ρι­αρ­χεῖ ὁ οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας, ὁ Σω­τή­ρας Χρι­στὸς καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.

Ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ Χρι­στοῦ φαί­νε­ται στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγγελικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, ὅ­ταν ἀ­παλ­λάσ­σει, ὅ­πως ἀ­κού­σαμε, τοὺς  δαι­μονισμέ­νους. Φτά­νει ὁ Κύ­ριος μὲ τοὺς μα­θη­τὲς ἀπὸ τὴν Κα­περ­να­οὺμ στὴν ἀ­πέ­ναντι ὄ­χθη τῆς λί­μνης Γε­ννη­σα­ρέτ, στὴν πόλη τῶν Γερ­γε­ση­νῶν, ὅ­που ζοῦν δύο δαι­μο­νι­σμέ­νοι. Χα­ρα­κτη­ρί­ζον­ται «χα­λε­ποὶ λίαν» καὶ εἶναι τόσο ἐ­πι­κίν­δυ­νοι, ὥ­στε κα­νέ­νας νὰ μὴν τολμᾶ νὰ πε­ρά­σει ἀπὸ τὸ δρόμο ἐ­κεῖ­νον. Ζοῦν στὰ μνή­ματα, ἄρα ἀ­πο­μο­νω­μέ­νοι ἀπὸ τὴν κοι­νω­νία τῶν ἀν­θρώ­πων.

 Οἱ ἄλ­λοι Εὐ­αγ­γε­λι­στὲς ση­μει­ώ­νουν πὼς ἔ­χουν καὶ δι­ά­σπαση προ­σω­πι­κό­τη­τας. Στὴν ἐ­ρώ­τηση τοῦ Ἰ­η­σοῦ ποιὸ εἶ­ναι τὸ ὄ­νομά σου, ἀ­παν­τοῦν: «λε­γεών, ὅτι πολ­λοὶ ἐσμέν». Πρά­γματι οἱ δαι­μο­νι­κὲς δυ­νά­μεις δι­α­σποῦν καὶ δι­αι­ροῦν τὸν ἄν­θρωπο. Ὁ δαιμο­νι­σμέ­νος ὄχι μόνο δὲν γνω­ρί­ζει τὸ ὄ­νομά του, ἀλλὰ καὶ τὸν δι­α­κα­τέ­χει τάση αὐτο­κα­τα­στρο­φῆς. Χα­ρα­κτη­ρι­στικὸ γνώ­ρι­σμα τοῦ σύγ­χρο­νου ἀ­πο­με­μα­κρυ­σμέ­νου ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀν­θρώ­που.

Ὁ Χρι­στὸς βέ­βαια ἦλθε στὸν κό­σμο γιὰ νὰ λύ­σει τὰ ἔργα καὶ τὴν ἐ­ξου­σία τοῦ δι­α­βό­λου. Ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἡ νίκη Του φαί­νε­ται στὴ συ­νέ­χεια τοῦ Εὐαγ­γε­λίου.

Ἡ συ­ναί­σθηση τοῦ δαί­μονα στὸν δι­ά­λογο μὲ τὸν Χρι­στὸ ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὴν ἀπρο­σμέ­τρητη δι­α­φορά. «Τί ἡ­μῖν καὶ σοὶ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ»; Πρά­γματι, ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ἀγάπη, ζωή, ἀ­λή­θεια ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὴν σω­τη­ρία· οἱ δαί­μο­νες ταυ­τί­ζον­ται μὲ τὴν κακία, τὸ ψεῦ­δος, τὸ μῖ­σος, τὴν πλάνη, τὴν κα­τα­στροφὴ καὶ ὁ­δη­γοῦν στὴν αἰ­ώ­νια κα­τα­δίκη. Τὰ δαι­μό­νια ἀ­να­γνω­ρί­ζουν τὴ θε­ό­τητά Του καὶ πα­ρα­κα­λοῦν νὰ μὴν τὰ βασα­νί­σει. Ζη­τοῦν νὰ μποῦν στὴν ἀ­γέλη τῶν χοί­ρων. Ὁ Κύ­ριος τὸ ἐ­πι­τρέ­πει, μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα οἱ χοῖ­ροι νὰ γκρε­μι­στοῦν καὶ νὰ πνι­γοῦν στὴ λί­μνη. Τε­λικὰ κα­τα­στρέ­φε­ται κα­θετὶ ποὺ ὑ­πο­τάσ­σε­ται στὶς δαι­μο­νι­κὲς δυ­νά­μεις, ἀπὸ τὸν ἄν­θρωπο μέ­χρι καὶ τὰ ζῶα.

Ἡ συμ­πε­ρι­φορὰ ὅ­μως τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι ἐ­κείνη ποὺ βα­θιὰ ἀ­πελ­πί­ζει. «Πᾶσα ἡ πό­λις ἐ­ξῆλ­θεν εἰς συ­νάν­τη­σιν τῷ Ἰ­η­σοῦ, καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν πα­ρε­κά­λουν, ὅ­πως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁ­ρίων αὐ­τῶν».

 Ὁ Χρι­στὸς τοὺς τιμᾶ μὲ τὴν πα­ρου­σία του, τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ, τοὺς δι­δά­σκει, τοὺς ἀ­παλ­λάσ­σει ἀπὸ τὰ δαι­μό­νια καὶ ἐ­κεῖ­νοι Τὸν ἀρ­νοῦν­ται. Τοῦ ζη­τοῦν νὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψει τὴ χώρα τους, νὰ ἀπομα­κρυν­θεῖ ἀπὸ τὴ ζωή τους. Δὲν τοὺς συμ­φέ­ρει ἡ πα­ρου­σία Του.

Ἡ πρα­γμα­τι­κό­τητα αὐτή, ἀ­δελ­φοί μου, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ἔμ­πρα­κτα στὴν κα­θη­με­ρι­νό­τητα τῶν ἀν­θρώ­πων. Οἱ ἴ­διοι ἐ­μεῖς οἱ χρι­στι­α­νοὶ λη­σμο­νοῦμε ὅτι ἀ­νή­κουμε στὸν Χρι­στὸ καὶ στὴν Ἐκ­κλη­σία Του. Ὅτι ἡ χάρη Του καὶ ἡ ἀ­γάπη Του μᾶς προ­στα­τεύ­ουν ἀπὸ κάθε δαι­μο­νικὴ ἐ­πιρ­ροή. Ὅτι τὰ  Ἅ­για Μυ­στή­ρια ἀ­πο­τε­λοῦν τὸ πνευ­ματικό μας ὁ­πλο­στά­σιο καὶ ὅτι Αὐ­τὸς εἶ­ναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀ­θα­να­σίας μας.

 Στὴν δαι­μο­νο­ποι­η­μένη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀ­δι­α­φο­ρία μας κοι­νω­νία, ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος συ­νι­στᾶ «ἐν­δύ­σα­σθε τὴν πα­νο­πλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύ­να­σθαι ὑ­μᾶς στῆ­ναι πρὸς τάς με­θο­δείας τοῦ δι­α­βό­λου» (Ἐ­φεσ. 6,11) , δι­ότι ἔτσι θὰ μπο­ρέ­σουμε νὰ ἀ­πο­φύ­γουμε τὰ πε­πυ­ρω­μένα βέλη τοῦ πο­νη­ροῦ τὰ καθ’ ἡ­μῶν δο­λίως κι­νού­μενα.

Τὴν δὲ προ­σευχή μας ἂς τὴν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νουμε ἀ­κατάπαυ­στα, ὅ­πως μᾶς τὴν δί­δαξε ὁ Χρι­στὸς «Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς…ρῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀπὸ τοῦ πο­νη­ροῦ».  Ἀ­μήν.

Τὸ θαῦμα τῆς θε­ρα­πείας τοῦ πα­ρα­λυ­τι­κοῦ τῆς Καρ­πε­να­ούμ ἔγινε ἀ­φορμὴ νὰ ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ γιὰ μιὰ ἀ­κόμα φορὰ ἡ θεία δύ­ναμη καὶ ἐ­ξου­σία τοῦ Χρι­στοῦ. Νὰ πι­στο­ποι­η­θεῖ ἡ ἀ­λή­θεια καὶ ἡ αὐ­θεντικό­τητα τοῦ λόγου Του. Νὰ δη­λω­θεῖ, κατὰ τὸν σα­φέ­στερο τρόπο, ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ δύ­ναμη τοῦ δι­α­βό­λου καὶ τῆς ἁ­μαρ­τίας.

Τὰ θαύ­ματα ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν πί­στη τῶν ἁ­πλῶν καὶ τα­πει­νῶν ἀν­θρώ­πων στὴν καρ­διὰ ποὺ δέ­χον­ται γιὰ Σω­τῆρα καὶ Κύ­ριό τους τὸν Χρι­στό. Ἡ δοξο­λο­γία τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι τὸ φυ­σικὸ ἐ­πα­κό­λουθο κάθε θαύ­μα­τος.

Στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο, ὅ­μως, βλέ­πουμε τοὺς γραμ­μα­τεῖς καὶ τοὺς φα­ρι­σαί­ους νὰ στε­νο­χω­ροῦν­ται καὶ νὰ ἐκ­φρά­ζον­ται ἀρ­νη­τικὰ γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ ζοῦν, λέ­γον­τες «Οὗ­τος βλα­σφη­μεῖ», ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος θε­ρα­πεύει πρῶτα τὴν ψυχὴ τοῦ πα­ρα­λυ­τι­κοῦ μὲ τὴ φράση «θάρ­σει τέ­κνον˙ ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τίαι σου». Καὶ ὁ Κύ­ριος ὡς παν­το­γνώ­στης δι­α­βά­ζει τὶς καρ­διὲς καὶ τὶς σκέ­ψεις τους, καὶ  ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τας ὅτι «ἐ­ξου­σίαν ἔ­χει ὁ υἱὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­φι­έ­ναι ἁ­μαρ­τίας», λέ­γει στὸν πα­ρα­λυ­τικὸ «Ἐ­γερ­θεὶς ἆ­ρον σου τὴν κλί­νην καὶ ὕ­παγε εἰς τὸν οἶ­κόν σου». Ἔτσι ἔ­γινε ἔμ­πρα­κτα φα­νερὸ ὅτι ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι παν­το­δύ­να­μος καὶ παν­το­γνώ­στης, γε­μᾶ­τος ἀ­γάπη γιὰ τὰ πλά­σματά Του.

Τί ση­μαί­νει ὅ­μως γιὰ τὸν κα­θένα μας τὸ γε­γο­νὸς ὅτι ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι παν­το­γνώ­στης καὶ γνω­ρί­ζει κάθε λε­πτο­μέ­ρεια τῆς ζωῆς μας;

Μὲ τὴ σκέψη ὅτι ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι παν­το­γνώ­στης πα­ρη­γο­ρούμεθα. Εἶναι ἀ­πο­τε­λε­σμα­τικὸ νὰ ξέ­ρουμε ὅτι ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι δί­πλα μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐνι­σχύει, νὰ πα­ρα­κο­λου­θεῖ τὶς δυ­σκο­λίες μας καὶ νὰ ἐ­πεμ­βαί­νει, ὅ­ταν τὸ ἀπαι­τεῖ τὸ πνευ­μα­τικό μας συμ­φέ­ρον. Τὴν πρα­γμα­τι­κό­τητα αὐτὴ τὴν κα­τα­λα­βαί­νουμε σὲ στι­γμὲς πνευ­μα­τι­κῆς πλη­ρό­τη­τας, ποὺ ἡ χάρη Του δι­α­πο­τί­ζει τὴν καρ­διά μας. Ἀλλὰ καὶ ὅ­ταν περ­νοῦμε κά­ποια δο­κι­μα­σία, ποὺ κάθε ἀν­θρώ­πινη βο­ή­θεια εἶ­ναι ἀ­νί­σχυρη, βρί­σκουμε κα­τα­φύ­γιο «εἰς τὸν μό­νον δυ­νά­με­νον σώ­ζειν».

Ἡ βε­βαι­ό­τητα ὅτι εἶ­ναι Παν­το­γνώ­στης μᾶς βο­ηθεῖ ἐ­πί­σης νὰ σκε­φθοῦμε ὀρθά, ἐ­πειδὴ ὁ ἐ­χθρός μας δι­ά­βο­λος προ­σπα­θεῖ νὰ μᾶς πεί­σει ὅτι κα­νεὶς δὲν μᾶς βλέ­πει καὶ κα­νεὶς δὲν θὰ μά­θει ποτὲ τὸ κακὸ ποὺ κά­νουμε.

Τέ­λος, ἡ βε­βαι­ό­τητα ὅτι ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι Παν­το­γνώ­στης, πα­ρη­γο­ρεῖ τὸν ἀ­γῶνα μας, ὅ­πως φαί­νε­ται καὶ στὴν πε­ρί­πτωση τοῦ πα­ρα­λυ­τι­κοῦ τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς, στὸν ὁ­ποῖον ἀ­πευ­θυ­νό­με­νος ὁ Χρι­στὸς εἶπε «Θάρ­σει τέ­κνον», ἐ­νι­σχύ­ον­τας  ἔτσι τὶς δυ­νά­μεις του καὶ κάθε ἄν­θρωπο, ποὺ σή­μερα πε­ρισ­σό­τερο ἀπὸ ποτὲ ἔ­χει ἀ­νάγκη ἀπὸ ἐλ­πίδα καὶ ψυ­χικὴ στή­ριξη.

Ἀ­δελ­φοί μου, ὅ­λοι ἔ­χουμε ἀ­νάγκη τὴν σῴ­ζουσα καὶ ζων­τανὴ πί­στη, ἡ ὁ­ποία, ὅ­ταν ὑ­πη­ρε­τεῖ τὸν πλη­γω­μένο ἄν­θρωπο, βε­βαι­ώ­νει μὲ τὸν πιὸ χει­ρο­πι­α­στὸ τρόπο ὅτι ἡ παν­το­δυ­να­μία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶ­ναι ὑ­πό­θεση τοῦ μυ­α­λοῦ μας ἀλλὰ τῆς καρ­διᾶς μας.

Αὐτό, βέ­βαια, δὲν ση­μαί­νει ἕ­να πρό­χειρο συ­ναι­σθη­μα­τι­σμὸ ποὺ ἀφορᾶ ἐ­πι­φα­νει­ακὰ θρη­σκευ­ό­με­νους  ἀν­θρώ­πους, ἀλλὰ εἶ­ναι τὸ βα­θύ­τερο γνώ­ρι­σμα τῶν  ἀ­γω­νι­στῶν  ποὺ ἀ­να­κά­λυ­ψαν τὴν οὐ­σία τῆς ὕ­παρ­ξής τους. Αὐ­τοὶ εἶ­ναι οἱ νι­κη­τὲς τῆς πα­ρού­σας ζωῆς καὶ οἱ κλη­ρο­νό­μοι τῆς αἰ­ώ­νιας πρα­γμα­τι­κό­τη­τας.

Ἡ Εὐ­αγ­γε­λικὴ πε­ρι­κοπὴ ποὺ ἀ­κού­σαμε σή­μερα, ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοί, ἀ­πο­τε­λεῖ τμῆμα τῆς ἐπὶ τοῦ ὄ­ρους ὁ­μι­λίας τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἔ­χει ὡς κεν­τρικὸ θέμα τὴν ἀ­γω­νι­ώδη μέ­ρι­μνα τῶν ἀν­θρώ­πων γιὰ τὴ ζωή, ἔ­ναντι τῆς ὁ­ποίας ὑ­πο­γραμ­μί­ζει τὴν ἀ­πό­λυτη ἐμ­πι­στο­σύνη στὴν πρό­νοια τοῦ Θεοῦ. Εὔ­λογα ὅ­μως ἀ­κού­γον­τας αὐτά, θὰ δι­ε­ρω­τη­θεῖ κα­νεὶς μή­πως ἔτσι κα­τα­δι­κά­ζε­ται ἡ προ­σπά­θεια τοῦ ἀν­θρώ­που νὰ φρον­τί­ζει τὸν ἑ­αυτό του καὶ τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του. Θὰ ἦ­ταν αὐ­το­νό­ητα πα­ρα­νό­ηση τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ νὰ ὑ­πο­στη­ρί­ξει κα­νεὶς κάτι τέ­τοιο. Ἡ φρον­τίδα γιὰ τὴ ζωὴ δὲν ἀ­πορ­ρέει μόνο ἀπὸ τὴ στοι­χει­ώδη λο­γική, ἀλλ’ ἀ­πο­τε­λεῖ καὶ ἐν­τολὴ τοῦ Θεοῦ.

Σή­μερα βέ­βαια ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­χει με­τα­βάλει αὐτὴ τὴ φρον­τίδα ἀπὸ μέσο δι­α­τή­ρη­σης τῆς ζωῆς σὲ σκοπὸ καὶ πε­ρι­ε­χό­μενο τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ ὁ Χρι­στὸς λέει: «οὐ δύ­να­σθε Θεῷ δου­λεύ­ειν καί μα­μωνᾷ» (Μτθ. 6,24). Ὁ Θεὸς κι ὁ μα­μω­νᾶς δὲν εἶ­ναι δύο ἰ­σό­τιμα καὶ ἰ­σο­δύ­ναμα μέρη. Δι­α­φέ­ρουν ρι­ζικὰ καὶ οὐ­σι­α­στικά. Ὁ Θεὸς εἶ­ναι πρό­σωπο, Πα­τέ­ρας, ποὺ δί­νει ἀ­γάπη καὶ ζωή, ποὺ κά­νει σύν­τροφο καὶ συ­νο­μι­λητή του τὸν ἄν­θρωπο. Ὁ μα­μω­νᾶς εἶ­ναι πρᾶ­γμα ἄ­ψυχο, χω­ρὶς ζωὴ καὶ ἀ­γάπη, χω­ρὶς ἴ­χνος ἀν­θρω­πιᾶς, ποὺ κά­νει τὸν ἄν­θρωπο ὅ­μοιό του, δη­λαδὴ ἄ­ψυχο πρᾶ­γμα. Τὸ δί­λημμα λοι­πὸν δὲν εἶ­ναι νὰ δι­α­λέ­ξει κα­νεὶς ἕνα κύ­ριο, ἀλλὰ νὰ δι­α­μορ­φώ­σει τὴν προ­σω­πι­κό­τητά του ἤ νὰ τὴν ἀρ­νη­θεῖ, νὰ προ­τι­μή­σει τὸ εἶ­ναι ἤ τὸ ἔ­χειν, τὴ ζωὴ ἤ τὸ θά­νατο. Δὲν πρό­κει­ται γιὰ μιὰ ἠ­θικὴ ἐ­πι­λογὴ τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀλλὰ γιὰ τὴ δι­α­μόρ­φωσή του σὲ ἄν­θρωπο ἤ ὄχι. Ὅλα ὅσα ἀ­κο­λου­θοῦν εἶ­ναι ἁ­πλὲς συ­νέ­πειες, ἐκ­δη­λώ­σεις ποὺ δεί­χνουν τί προ­τί­μησε ὁ ἄν­θρω­πος.

Αὐ­τὲς τὶς συ­νέ­πειες μᾶς δεί­χνει στὴ συ­νέ­χεια τῆς πε­ρι­κο­πῆς ὁ Χρι­στὸς μ’ ἕνα πα­ρά­δει­γμα ἀπὸ τὴν κα­θη­με­ρινή μας ζωή. Ὅ­λος ὁ κό­πος κι ἡ φρον­τίδα μας εἶ­ναι ν’ ἀ­πο­κτή­σουμε, νὰ ἔ­χουμε, νὰ κα­τέ­χουμε. Νὰ κα­τέ­χουμε ὅσα χρει­α­ζό­μα­στε σὲ ὅλα τὰ ἐ­πί­πεδα τῆς ζωῆς, ἐ­πειδὴ δῆ­θεν αὐτὰ δι­α­σφα­λί­ζουν τὸ μέλ­λον μας. Ἀ­κόμα κι οἱ δι­α­προ­σω­πι­κές μας σχέ­σεις αὐ­τὴν τὴν βα­θύ­τερη δι­ά­θεση ἐ­ξω­τε­ρικὰ ἐκ­φρά­ζουν.

Συ­νη­θί­ζουμε νὰ το­νί­ζουμε τὸ πόσο μᾶς ἀ­γα­ποῦν, παρὰ τὸ πόσο ἀ­γα­ποῦμε. Τό ἴ­διο κά­νουμε με­ρι­κὲς φο­ρὲς καὶ μὲ τὸν Θεό, ὅ­ταν φυ­σικὰ τὸν θυ­μό­μα­στε. Ζη­τοῦμε νὰ πά­ρουμε, χω­ρὶς ποτὲ νὰ δί­νουμε.

Εἶ­ναι ὁ­λο­φά­νερο, ἀ­γα­πη­τοί μου, πὼς ἔ­χουμε χά­σει τὴν ἀν­θρώ­πινη ὑ­πό­στασή μας, ἀ­φοῦ καὶ τὸν Θεὸ τὸν με­τα­βά­λαμε σὲ ὑ­πη­ρέτη τῶν ἀ­ναγ­κῶν μας. Δὲν εἶ­ναι ὅ­μως μόνο τρα­γικὴ αὐτή μας ἡ πο­ρεία. Εἶ­ναι καὶ πα­ρά­λογη, ὅ­πως φαί­νε­ται μὲ τὰ ἁ­πλᾶ πα­ρα­δεί­γματα ποὺ δί­νει ὁ Χρι­στός. Πα­ρά­λογη, δι­ότι ξε­χνᾶ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, ὅ­πως ἐμ­φα­νί­ζε­ται στὸν κό­σμο. Τὰ ἀ­γρι­ο­λού­λουδα καὶ τὰ πε­τεινὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ δὲν κα­τέ­χουν τί­ποτε. Ὑ­πάρ­χουν, ἐ­πειδὴ τὰ φρον­τί­ζει ὁ Θεός. Ὁ Θεός ποὺ εἶ­ναι αὐ­το­ζωή. Δὲν ἔ­χει ἁ­πλᾶ ὁ Θεὸς ζωή, ἀλλά εἶ­ναι ὁ Ἴδιος ἡ ζωή, τὴν ὁ­ποία χο­ρη­γεῖ. Γι’ αὐτὸ δί­νει ζωὴ στὸν κό­σμο, χω­ρὶς νὰ φοβᾶ­ται ὅτι θὰ τὴ στε­ρη­θεῖ ὁ ἴ­διος. Γι’ αὐτὸ ὁ Χρι­στὸς ἔ­γινε ἄν­θρω­πος, χω­ρὶς νὰ φο­βη­θεῖ τὸν θά­νατο. Ὁ θά­να­τος μπο­ρεῖ ν’ ἀ­φαι­ρέ­σει κάτι ποὺ ὁ ἄλ­λος ἔ­χει, ἀλλὰ δὲν μπο­ρεῖ νὰ με­τα­βά­λει τὸ Εἶ­ναι. Γι’ αὐτὸ φο­βᾶ­ται ἄλ­λω­στε ὁ ἄν­θρω­πος τὸν θά­νατο. Φο­βᾶ­ται ἐ­πειδὴ θὰ τοῦ στε­ρή­σει ὅσα ἔ­χει, τὰ ὁ­ποῖα καὶ ταυ­τί­ζον­ται μὲ τὴ ζωή. Αὐτὴ ὅ­μως εἶ­ναι λαν­θα­σμένη το­πο­θέ­τηση, δι­ότι ὁ ἄν­θρω­πος εἶναι ὕ­παρξη, εἶ­ναι ζωή, ἐνῷ ὁ θά­να­τος ἔ­χει ἐ­ξου­σία μόνο στὰ περὶ τὴν ζωὴ, δηλαδὴ στὰ πρά­γματα.

Συ­νε­πῶς, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ με­τά­βαση στὸ χῶρο τοῦ εἶ­ναι, τῆς ζωῆς δηλαδή, πρέ­πει ν’ ἀ­πο­τε­λεῖ τὸ μο­να­δικὸ μέ­λημα τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἔτσι, θὰ λυ­τρω­θεῖ ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸ θά­νατο, χω­ρὶς νὰ ἀ­γω­νί­ζε­ται κάτω ἀπὸ δε­σμά.

Ἡ αὐ­τό­βουλη καὶ συ­νει­δητὴ ἔν­ταξη στὸ χῶρο τῆς ζωῆς, δη­λαδὴ στὴ Βασι­λεία τοῦ Θεοῦ, στὴν καινὴ κτίση ποὺ ἐγ­και­νί­ασε ὁ Χρι­στός, προ­βάλ­λει ὡς ἡ μόνη ἀ­σφα­λὴς καὶ βε­βαία λύση ζωῆς. Κι ἐδῶ πρέ­πει νά θυ­μη­θοῦμε πώς ἡ βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶ­ναι μιά προ­σφορά νέων πρα­γμά­των ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄν­θρωπο.

Ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι ἡ σάρ­κωσή Του στὸ ἀν­θρώ­πινο πρό­σωπο. Εἶ­ναι ἡ ἐ­πα­να­το­πο­θέ­τηση τοῦ ἴ­διου τοῦ ἀν­θρώ­που ἀπὸ τὸν ἄ­στοχο τρόπο τοῦ ἔ­χειν, τῆς κα­το­χῆς, στὸν σω­τή­ριο στόχο τοῦ Εἶ­ναι, τῆς ζωῆς.

Μὲ αὐτὴ τὴν ἔν­νοια ὁ Χρι­στὸς προ­τρέ­πει τοὺς μα­θη­τές Του νὰ ζη­τοῦν καὶ νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουν πρῶτα τὴν βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ, ἀ­φοῦ μετὰ ἀπὸ αὐτό τὸν πόθο, θὰ προ­σθέ­σει ὁ Ἴ­διος ὅσα ἄλλα χρει­ά­ζον­ται, γιὰ νὰ γί­νουν κλη­ρο­νό­μοι τῆς Βα­σι­λείας Του. Ἀ­μήν.

Ὅλα ὅσα κά­νει ὁ Ὕ­ψι­στος εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τητα. Δὲν κά­νει τί­ποτα ἄ­σκοπο, τίποτα ὑ­περ­βο­λικό, τί­ποτα ποὺ νὰ μὴ χρει­ά­ζε­ται. Γι­ατί με­ρι­κοὶ ἄν­θρω­ποι πε­ρι­φέ­ρον­ται τόσο ἄ­σκοπα καὶ κά­νουν τόσο ἀ­δι­ά­φορα πρά­γματα; Ἐ­πειδὴ δὲν εἶ­ναι βέβαιοι γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους, γιὰ τὸν προ­ο­ρι­σμὸ τοῦ ἐ­πί­γειου τα­ξι­διοῦ τους. Γι­ατί με­ρι­κοὶ ἄν­θρω­ποι ὑ­περ­φορ­τώ­νον­ται μὲ ἄ­σκο­πες ὑ­πο­χρε­ώ­σεις, προ­βαί­νουν σὲ ὑ­περ­βο­λι­κὲς ἐ­νέρ­γειες, σὲ ση­μεῖο ποὺ νὰ μὴν μπο­ροῦν νὰ κι­νοῦν­ται ἐ­λεύ­θερα κάτω ἀπὸ τέ­τοιο βά­ρος ὑ­πο­χρε­ώ­σεων; Ἐ­πειδὴ δὲν γνω­ρί­ζουν τὸ ἕνα πρᾶ­γμα, «οὗ ἐ­στι χρεία».

     Γιὰ νὰ βο­η­θή­σει ὁ Κύ­ριος τὸν ἄν­θρωπο νὰ μα­ζέ­ψει τὸν δι­α­σκορ­πι­σμένο νοῦ του, νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴ δι­χα­σμένη καρ­διά του καὶ νὰ συγ­κρο­τή­σει τὴν ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτη δύ­ναμή του, ἀ­ποκάλυψε τὸν ἕνα καὶ μο­να­δικὸ στόχο ποὺ εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τος. Τὴν Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ. Πόσο ἄ­σκοπη εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ἡ ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ ἀγω­νί­ζε­ται νὰ ἐ­πι­τύ­χει δι­ά­φο­ρους στό­χους! Πόσο ἀ­ναί­σθητη εἶ­ναι ἡ δι­χα­σμένη καρ­διά! Πόσο ἀ­δύ­ναμη εἶ­ναι ἡ θέ­ληση, ὅ­ταν ἡ δύ­ναμή της κα­τα­κερ­μα­τί­ζε­ται!

 Ἑ­νός ἐ­στι χρεία. Μόνο ἕνα πρᾶ­γμα μᾶς χρει­ά­ζε­ται. Ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χρι­στὸς προ­σπά­θησε νὰ στρέ­ψει τὰ μά­τια καὶ τὴν προ­σοχὴ ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων πρὸς αὐ­τὸν τὸν προ­ο­ρι­σμό. Ὅ­ποιος σκέ­φτε­ται ἔτσι, ἔ­χει ἕνα μόνο στόχο. Τὸν Θεό. Ἕνα αἴ­σθημα. Τὴν ἀ­γάπη. Μία νο­σταλ­γία. Νὰ πλη­σι­ά­σει τὸν Θεό. Μα­κά­ριος εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­φτασε σ’ αὐτὸ τὸ μέ­τρο. Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ἔ­χει γί­νει σὰν τὸ φακὸ ποὺ συγ­κεν­τρώ­νει τὶς ἀ­κτῖ­νες τοῦ ἥ­λιου, γιὰ νὰ δη­μι­ουρ­γή­σει φω­τιά.

 Τὰ λό­για ποὺ εἶπε ὁ Χρι­στὸς στὴ Μάρθα, «Μάρθα, Μάρθα, με­ρι­μνᾶς καὶ τυρ­βάζῃ περὶ πολλά, ἑ­νὸς δέ ἐ­στι χρεία» (Λουκ. ι΄, 41- 42), ἦ­ταν στὴν πρα­γμα­τι­κό­τητα ἕ­νας ἔλεγχος, μία προ­ει­δο­ποί­ηση στὸν κό­σμο ὁ­λό­κληρο. Κι αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ ἔ­χουμε πρα­γμα­τικὴ ἀ­νάγκη εἶ­ναι ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ ( Ματθ. στ΄, 33). Γιὰ ὅλα ὅσα εἶπε καὶ ἔ­κανε ὁ Κύ­ριος, εἶχε στὸν νοῦ του τὸν στόχο αὐτό. Ἐ­κεῖ εἶχε συγ­κεν­τρω­θεῖ ὅλη ἡ φλόγα, ποὺ φω­τί­ζει τοὺς τα­ξι­δι­ῶ­τες ἐ­κεί­νους ποὺ πε­ρι­φέ­ρον­ται γύρω ἀπὸ τὶς χαρά­δρες καὶ τοὺς ἀ­νε­μο­στρό­βι­λους τῆς πρό­σκαι­ρης αὐ­τῆς ζωῆς.

  Ὅλα ὅσα κά­νει ὁ Ὕ­ψι­στος εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τητα. Τὰ πάντα γί­νον­ται μ᾽ αὐ­τὸν τὸν ὕ­ψι­στο, τὸ μο­να­δικὸ στόχο. Ὅλα εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τητα, τόσο τὰ λό­για ποὺ λέει ὅσο καὶ τὰ ἔργα ποὺ κά­νει. Δὲν ὑ­πάρ­χει οὔτε ἕ­νας ἀρ­γὸς λό­γος οὔτε ἕνα ἀ­χρεί­α­στο ἔργο. Καὶ πόσο καρ­πο­φόρα ἦ­ταν τὰ λό­για καὶ τὰ ἔργα Του! Πόσα ἑ­κα­τομ­μύ­ρια φο­ρὲς ἔ­χει καρ­πο­φο­ρή­σει κάθε λό­γος καὶ κάθε Του πράξη ὣς τὶς μέ­ρες μας ! Πόσο γλυ­κός, εὐ­ω­δι­α­στὸς καὶ ζω­ο­γό­νος εἶ­ναι ὁ καρ­πὸς αὐ­τός !

 Γι­ατὶ ὁ Κύ­ριος δέν με­τέ­τρεψε τὶς πέ­τρες σὲ ψω­μιά, ὅ­ταν τοῦ τὸ ζή­τησε ὁ σα­τα­νᾶς; Σὲ δύο με­τα­γε­νέ­στε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις, ὅ­ταν γύρω Του ὑ­πῆρχε ἕνα πει­να­σμένο πλῆ­θος, πολ­λα­πλα­σί­ασε τὸ λίγο ψωμὶ σὲ μία τε­ρά­στια πο­σό­τητα, ὥ­στε μετὰ τὴ δι­α­τροφὴ τοῦ πλή­θους, πε­ρίσ­σεψε πε­ρισ­σό­τερο ψωμὶ ἀπ᾽ ὅσο ἦ­ταν ἀρ­χικά. Τὸ πρῶτο θαῦμα ὅ­μως (ἡ με­τα­τροπὴ τῶν λί­θων σὲ ψωμὶ) ἦ­ταν κάτι ἀ­δό­κιμο, ἀ­νάρ­μο­στο, ἄ­τοπο. Τὸ δεύ­τερο θαῦμα (ὁ πολ­λα­πλα­σι­α­σμὸς τῶν ἄρ­των) ἦ­ταν κα­τάλ­ληλο, ἀ­πα­ραί­τητο καὶ ται­ρι­α­στό.

Γι­ατὶ ὁ Κύ­ριος δὲν ἔ­δωσε «ση­μεῖον ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ» στοὺς Φα­ρι­σαί­ους, ὅ­ταν Τοῦ τὸ ζή­τη­σαν; Δὲν ἔ­δωσε τέ­τοια ση­μεῖα ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ σὲ ἀ­μέ­τρη­τες πε­ρι­πτώ­σεις, ὅ­πως σὲ θαύ­ματα-θε­ρα­πεῖες ἄρ­ρω­στων, λε­πρῶν, δαι­μο­νι­σμέ­νων, δὲν ἀ­νέ­στησε νε­κρούς; Κάθε ση­μεῖο ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ στοὺς φθο­νε­ροὺς Φα­ρι­σαί­ους ὅ­μως θὰ ἦ­ταν ἀ­νάρ­μο­στο, ἀ­κα­τάλ­ληλο καὶ ὑ­περ­βο­λικό, ἐνῷ σὲ ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις θὰ ἦταν κα­τάλ­ληλο, ἀ­πα­ραί­τητο καὶ ται­ρι­α­στό.

( Ἀπὸ τὸ βι­βλίο τοῦ Ἁ­γίου Νι­κο­λάου Βε­λι­μί­ρο­βιτς  «Ὁ­μι­λίες Δ΄´ – Κυ­ρι­α­κο­δρό­μιο», ἐκδ. Πέ­τρου Μπότση, 2012 ).

Μιὰ χα­ρα­κτη­ρι­στικὴ ἐ­ναλ­λαγὴ τόλ­μης καὶ φό­βου, ἐμ­πι­στο­σύ­νης καὶ δι­στα­γμοῦ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στὴν πε­ρι­πέ­τεια τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πέ­τρου μέσα στὴν τα­ρα­γμένη θά­λασσα τῆς Γε­ννη­σα­ρέτ, τὴν ὁ­ποία πε­ρι­γρά­φει τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα. Πρό­κει­ται γιὰ ψυ­χο­λο­γία τυ­πικὰ ἀν­θρώ­πινη, ποὺ μᾶς βο­ηθεῖ νὰ κα­τα­νο­ή­σουμε καὶ ἐ­μεῖς κάτι πε­ρισ­σό­τερο ἀπὸ τὴν πνευ­μα­τική μας προ­σω­πικὴ πε­ρι­πέ­τεια.

Τὸ πρῶτο μέ­ρος τῆς Πε­ρι­κο­πῆς εἶ­ναι μιὰ στι­γμὴ αὐ­θόρ­μη­της πί­στεως. Ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, πλημ­μυ­ρι­σμέ­νος ἀπὸ ἀ­φο­σί­ωση καὶ ἐμ­πι­στο­σύνη, ζη­τάει νὰ ἔρ­θει ὅσο τὸ δυ­νατὸ συν­το­μό­τερα κοντὰ στὸν Χρι­στό. «Κύ­ριε, ἂν εἶ­σαι Σύ, τότε δῶσε μου δι­α­ταγὴ νὰ ἔρθω κοντὰ Σου πάνω στὰ νερά». Τότε ἡ σκέψη τοῦ Πέ­τρου ἦ­ταν ἐ­πί­μονα στραμ­μένη στὸν Χρι­στό.

Ἕνα ἄλλο στοι­χεῖο εἶ­ναι ἡ τόλμη ποὺ ἀ­να­πτύσ­σε­ται μέσα σ’ αὐ­τὴν τὴν ἐμ­πι­στο­σύνη. Ἀ­νά­μεσα στὸν μα­θητὴ καὶ στὸν Δι­δά­σκαλο ὑ­πάρ­χουν τρι­κυ­μι­σμένα κύ­ματα. Ἀλλὰ ἡ ἐ­σω­τε­ρικὴ βε­βαι­ό­τητα τοῦ Πέ­τρου δὲν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀπὸ ἐ­ξω­τε­ρικὰ στοι­χεῖα. Ἐ­κεῖνο ποὺ βα­ρύ­νει δὲν εἶ­ναι ἡ φουρ­τούνα ἀλλὰ ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ποὺ βρί­σκε­ται κοντά του. Ὅ­ποιος ἀ­τε­νί­ζει στα­θερὰ τὸ πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­ποιος εἶ­ναι ἕ­τοι­μος νὰ Τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει, νὰ συ­σταυ­ρω­θεῖ μὲ τὸν Χρι­στό, εἶ­ναι σὲ θέση νὰ βα­δί­σει πάνω στὶς πιὸ ἀμ­φί­βο­λες, ἀβέ­βαιες καὶ στὶς πιὸ ρευ­στὲς κα­τα­στά­σεις, ἀ­κόμη καὶ πάνω στὰ ὕ­δατα.

Ἕνα τρίτο στοι­χεῖο εἶ­ναι ὅτι ὁ Πέ­τρος ζη­τεῖ συγ­κα­τά­θεση. «Κέ­λευ­σόν με πρός σε ἐλ­θεῖν ἐπὶ τὰ ὕ­δατα».  Δός μου τὴν ἄ­δεια, δός μου τὴν συγ­κα­τά­θεσή Σου, τὴ δι­α­ταγὴ νὰ ἔρθω κοντὰ Σου. Καὶ τὰ πιὸ τολ­μηρὰ πνεύ­ματα πρέ­πει πάντα νὰ ζη­τοῦν τὴ συγ­κα­τά­θεση τοῦ Χρι­στοῦ στὰ σχέ­διά τους καὶ νὰ περι­μέ­νουν τὸ «ἐλθὲ» τοῦ Κυ­ρίου. Ἔτσι δεί­χνουν, ὄχι ἁ­πλῶς ὅτι ἔ­χουν ἐμ­πι­στο­σύνη στὸν Χρι­στό, ἀλλὰ ὅτι ἐ­ξαρ­τοῦν τὸ πᾶν ἀπὸ Ἐ­κεῖ­νον, ὅτι δὲν τολ­μοῦν νὰ προ­χω­ρή­σουν χω­ρὶς τὴ δική Του εὐ­λο­γία.

Στὴν πρώτη πε­ρί­πτωση ὁ Πέ­τρος εἶχε ἕνα ζων­τανὸ δι­ά­λογο μὲ τὸν Δι­δά­σκαλο. Ἄ­κουσε τὸν Ἰ­η­σοῦ νὰ λέει: «Θαρ­σεῖτε, ἐγὼ εἶ­μαι, μὴ φο­βᾶ­στε». Τότε ὁ μα­θη­τὴς τοῦ ζή­τησε νὰ πάει κοντά Του. Περ­πα­τῶν­τας στὰ κύ­ματα, δι­α­κό­πτε­ται αὐτὴ ἡ ζων­τανὴ ἐ­πι­κοι­νω­νία καὶ ἀρ­χί­ζει ἕ­νας πα­ρά­ξε­νος, μυ­στι­κός, σι­ω­πη­λὸς δι­ά­λο­γος μὲ τὸν ἰ­σχυρὸ ἄ­νεμο, μὲ τὰ στοι­χεῖα τῆς φύ­σεως. Ἔτσι τὸ κέν­τρο βά­ρους τῆς προ­σο­χῆς του με­τα­το­πί­ζε­ται πρὸς τὸν κίν­δυνο τὸν ὁ­ποῖο δι­α­τρέ­χει καὶ αὐ­το­νό­ητα ἡ ἰ­σορ­ρο­πία χά­νε­ται.

Ἀ­δελ­φοί μου, ὁ Πέ­τρος δὲν ἀ­φέ­θηκε  στὰ κύ­ματα νὰ τὸν ρου­φή­ξουν.  Στὴν πιὸ κρί­σιμη στι­γμὴ τῆς προ­σπά­θειάς του κραύ­γασε «Κύ­ριε σῶ­σον με».  

Ἡ κραυγή του αὐτὴ συμ­πυ­κνώ­νει γιὰ μᾶς τὰ αἰ­σθή­ματα συν­τρι­βῆς καί με­τά­νοιας ποὺ ἔ­στω καὶ τὴν τε­λευ­ταία στι­γμὴ πρέ­πει νὰ ἔ­χουμε, γιὰ νὰ εὐθυ­γραμ­μί­ζε­ται καὶ νὰ ἰ­σορ­ρο­πεῖ καὶ πάλι ἡ πο­ρεία μας πρὸς τὸν Χρι­στό.Ἀ­μήν.

Κηρύγματα Ιουλίου 2018  

    «Ὃς ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ δι­ψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα».

Μὲ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Κύριος, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, διακονεῖ τὴ σωτηρία αὐτῆς τῆς τραυματισμένης ψυχῆς, τὴν ὁποία συνάντησε στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, στὸ πρόσωπο τῆς ἁμαρτωλῆς Σαμαρείτιδας γυναίκας. Τῆς ἀποκαλύπτει μεγάλες ἀλήθειες. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τῆς εἶπε ὅτι ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δίνει Ἐκεῖνος, δὲν θὰ διψάσει ποτὲ πιά. Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Κύριος καὶ γιατί μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὴν ἱκανοποιήσει.Μὲ αὐ­τὸν τὸν λόγο ὁ Κύ­ριος, ὅ­πως ἀ­κού­σαμε στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, δι­α­κο­νεῖ τὴ σω­τη­ρία αὐ­τῆς τῆς τραυ­μα­τι­σμέ­νης ψυ­χῆς, τὴν ὁ­ποία συ­νάν­τησε στὸ φρέαρ τοῦ Ἰ­α­κώβ, στὸ πρό­σωπο τῆς ἁ­μαρ­τω­λῆς Σα­μα­ρεί­τι­δας γυ­ναίκας. Τῆς ἀ­πο­κα­λύ­πτει με­γά­λες ἀ­λή­θειες. Με­ταξὺ τῶν ἄλ­λων τῆς εἶπε ὅτι ὅ­ποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δί­νει Ἐ­κεῖ­νος, δὲν θὰ δι­ψά­σει ποτὲ πιά. Ἂς δοῦμε λοι­πὸν ποιὰ εἶ­ναι ἡ δίψα τοῦ ἀν­θρώ­που στὴν ὁ­ποία ἀ­να­φέ­ρε­ται ὁ Κύ­ριος καὶ γι­ατί μόνο Ἐ­κεῖ­νος μπο­ρεῖ νὰ τὴν ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει.

    Ὁ Κύ­ριος δὲν μιλᾶ γιὰ τὴ σω­μα­τικὴ δίψα ἀλλὰ γιὰ τοὺς με­γά­λους καὶ ἀσί­γα­στους πό­θους τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς. Αὐ­τοὺς τοὺς πό­θους τοὺς χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς «δίψα», γιὰ νὰ φα­νε­ρώ­σει πόσο ἔν­το­νοι εἶ­ναι,· δι­ότι ἡ δίψα εἶ­ναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἔν­τονα αἰ­σθή­ματα τοῦ ἀν­θρώ­που, ποὺ πρέ­πει σύν­τομα νὰ ἱ­κα­νο­ποι­η­θεῖ, γιὰ νὰ πα­ρα­μεί­νει ὁ ἄν­θρω­πος στὴ ζωή. Δὲν ἀν­τέ­χει χω­ρὶς νερὸ παρὰ ἐ­λά­χι­στες ἡ­μέ­ρες.

    Καὶ ποιοὶ εἶ­ναι αὐ­τοὶ οἱ πό­θοι τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς ποὺ ζη­τοῦν ὁ­πωσ­δή­ποτε ἱ­κα­νο­ποί­ηση; Εἶ­ναι ὁ πό­θος γιὰ ἀ­φθαρ­σία καὶ ἀ­θα­να­σία. Λυ­πᾶ­ται ὁ ἄνθρω­πος γιὰ τὴ φθορὰ ποὺ βλέ­πει νὰ κυ­ρι­αρ­χεῖ στὸν πα­ρόντα κό­σμο καὶ κυρίως γιὰ τὴ φθορὰ στὸ σῶμα του: ποὺ ἀρ­ρω­σταί­νει, ποὺ γερνᾶ, καὶ τὸ χει­ρό­τερο, ποὺ πε­θαί­νει. Ὁ ἄν­θρω­πος δὲν δη­μι­ουρ­γή­θηκε γιὰ τὸν θά­νατο ἀλλὰ γιὰ τὴν αἰ­ώ­νια ζωή. Γι’᾿αὐτὸ ἀ­πο­στρέ­φε­ται τὸν θά­νατο, συγ­κλο­νί­ζε­ται ἀπὸ τὸν θά­νατο. Δὲν θέ­λει νὰ πε­θά­νει.

    Πο­θεῖ ἐ­πί­σης τὴν τε­λει­ό­τητα καὶ μά­λι­στα τὴν τε­λει­ό­τητα στὴν ἀ­ρετή. Θέ­λει νὰ εἶ­ναι τέ­λειος σὲ ὅλα, ἄ­μεμ­πτος, κα­θα­ρὸς ἀπὸ κάθε ἀ­τέ­λεια, ἀπὸ κάθε ἐ­λάτ­τωμα. Ἐ­πι­θυ­μεῖ νὰ ἔ­χει ἀκατη­γό­ρητη συ­νεί­δηση. Ἀ­γαπᾶ τὴν ἀ­ρετή, τὴν θαυ­μά­ζει. Θέ­λει νὰ νὰ ἀ­να­δει­χθεῖ, νὰ δο­ξα­σθεῖ. Δι­ψάει τὴ χαρά, τὴν εὐ­τυ­χία.

Πό­θοι δι­ά­φο­ροι τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ψυ­χῆς. Ποιὸς ὅ­μως μπο­ρεῖ νὰ τοὺς ἱκα­νο­ποι­ή­σει;

Μόνο ὁ Χρι­στὸς ξε­διψᾶ τὸν ἄν­θρωπο.

«Ἡ δίψα τῶν ἀν­θρω­πί­νων ψυ­χῶν», γρά­φει ὁ ἅ­γιος Νι­κό­λαος ὁ Κα­βά­σι­λας, «ἀ­πεί­ρου δεῖ­ταί τι­νος ὕ­δα­τος». Ἡ δίψα τῆς ἀν­θρώπι­νης ψυ­χῆς χρει­ά­ζε­ται κά­ποιο νερὸ ποὺ νὰ μὴν τε­λει­ώ­νει ποτέ, νὰ εἶ­ναι ἄ­πειροαὐ­τὸς ὁ κό­σμος μὲ ὅλα τὰ ἀ­γαθά του εἶ­ναι πε­πε­ρα­σμέ­νος, ἔ­χει ὅ­ρια, πῶς μπο­ρεῖ νὰ ἐ­παρ­κέ­σει; Καὶ αὐτὸ τὸ ἄ­πειρο νερὸ εἶ­ναι ἡ θεία Χά­ρις, ὁ Θεὸς κοι­νω­νού­με­νος. Μόνο ὁ Θεὸς μπο­ρεῖ νὰ ξε­δι­ψά­σει τὸν ἄν­θρωπο, ὁ Θεὸς ὁ ἄ­φθαρ­τος, ὁ ἀ­θά­να­τος, ποὺ ἔ­χει κάθε τε­λει­ό­τητα σὲ ἄ­πειρο βα­θμό, ὁ μό­νος Ἅ­γιος, ἡ πηγὴ κάθε ἀ­γα­θοῦ.

Γι’᾿αὐτὸ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐ­νην­θρώ­πησε, γιὰ νὰ ὁ­δη­γή­σει τὸν ἄν­θρωπο στὸ Θεό, γιὰ νὰ σβή­σει τὴν ἀν­θρώ­πινη δίψα, ποὺ τε­λικὰ δὲν εἶ­ναι παρὰ ἕ­νας πό­θος: ὁ πό­θος γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὸν Χρι­στό. Δι­ότι ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι δη­μι­ουρ­γη­μέ­νος «κατ’ εἰ­κόνα» καὶ «καθ’᾿ὁ­μοί­ω­σιν» Θεοῦ. Ἔ­χει θε­ϊκὰ γνω­ρί­σματα καὶ εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νος, ἄν τὸ θε­λή­σει, νὰ γί­νει θεός – τί­ποτε λι­γό­τερο! Ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­χει ἔμ­φυτη τὴν ἀ­να­ζή­τηση τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι «ὁ μό­νος ἐ­πι­θυ­μη­τός, οὗ τυ­χοῦ­σιν οὐκ ἔνι ζη­τεῖν πε­ραι­τέρω», γρά­φει πάλι ὁ ἅ­γιος Νι­κό­λαος ὁ Κα­βά­σι­λας. Εἶ­ναι ὁ μό­νος ποὺ ἐ­πι­θυ­μεῖ ἡ ἀν­θρώ­πινη ψυχή. Κι ὅ­σοι Τὸν βροῦν δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ζη­τή­σουν τί­ποτε ἄλλο στὴ ζωή τους. Στα­μα­τοῦν τὴν ἀ­γω­νι­ώδη ἀ­να­ζή­τηση. Ἀ­να­παύ­ον­ται πλή­ρως. Εἶ­ναι αὐτὸ ἀ­κρι­βῶς ποὺ εἶπε σή­μερα στὴ Σα­μα­ρεί­τιδα ὁ Κύ­ριος «οὐ μὴ δι­ψήσῃ εἰς τὸν αἰ­ῶνα».

Ἆ­ραγε κα­τα­λα­βαί­νουμε αὐτὰ τὰ λό­για τοῦ Κυ­ρίου; Ὅ­ποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δί­νει ὁ Κύ­ριος ξε­διψᾶ τε­λείως. Τὸ ζοῦμε αὐτό; Ἂν ναί, εἴ­μα­στε μα­κά­ριοι· κι ἂς τρέ­ξουμε σὰν τὴ Σα­μα­ρεί­τιδα νὰ ὁ­δη­γή­σουμε κι ἄλ­λες ψυ­χὲς στὴν πηγὴ τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ νε­ροῦ. Ἂν ὄχι, ἂς μὴν ἀ­πο­γο­η­τευ­θοῦμε. Δόξα τῷ Θεῷ, ξέρουμε ποῦ θὰ ξε­δι­ψά­σουμε. Νὰ ἀ­γω­νι­σθοῦμε φι­λό­τιμα. Καὶ θὰ βροῦμε ὁπωσ­δή­ποτε τὸν Χρι­στό· ἢ μᾶλ­λον Ἐ­κεῖ­νος θὰ μᾶς βρεῖ, θὰ μᾶς ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ καὶ θὰ μᾶς ξε­δι­ψά­σει. Αὐ­τὸς ποὺ εἶ­ναι ἀ­κού­ρα­στος νὰ ἀ­γαπᾶ καὶ νὰ κα­τα­δι­ώ­κει τὴν κάθε ψυχή, γιὰ νὰ τῆς χα­ρί­σει «τὸ ὕ­δωρ τὸ ἀλ­λό­με­νον εἰς ζωὴν αἰ­ώ­νιον».

        Ἀ­μήν.

«Ἓν οἶδα, ὅτι τυ­φλὸς ὢν ἄρτι βλέπω».Ἔ­λαμψε στὴ ση­με­ρινὴ Εὐ­αγ­γε­λικὴ πε­ρι­κοπὴ ἡ ἀ­γάπη τοῦ Κυ­ρίου καὶ ἡ παν­το­δυ­να­μία Του. Θε­ρά­πευσε ἕ­ναν ἐκ γε­νε­τῆς τυ­φλό, ἕ­ναν ἀ­όμ­ματο. Ἔ­λαμψε ὅμως καὶ ἡ ἀ­ρετὴ τοῦ θε­ρα­πευ­μέ­νου τυ­φλοῦ, ὁ ὁ­ποῖος ὁ­μο­λό­γησε μὲ ὑ­πο­δει­γμα­τικὸ τρόπο τὴν ἀ­λή­θεια γιὰ τὴ θε­ρα­πεία του καὶ γιὰ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ, ὅσο Τὸν εἶχε γνω­ρί­σει. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀ­φορμὴ ἂς δοῦμε ποιὰ εἶ­ναι τὰ γνω­ρί­σματα τῆς ὁ­μο­λο­γίας τοῦ τυ­φλοῦ καὶ πῶς θὰ μπο­ρέ­σουμε καὶ ἐ­μεῖς νὰ ὁ­μο­λο­γοῦμε θε­ά­ρε­στα τὴν πί­στη μας.

Ἡ ὁ­μο­λο­γία τοῦ τυ­φλοῦ δι­α­κρί­νε­ται πρῶτα-πρῶτα ἀπὸ ἀν­δρεία. Ὁ τυ­φλὸς μὲ θάρ­ρος ὁ­μο­λό­γησε τί εἶχε συμ­βεῖ, χω­ρὶς νὰ φο­βη­θεῖ τοὺς Φα­ρι­σαί­ους καὶ χωρὶς νὰ ὑ­πο­κύ­ψει στὶς πι­έ­σεις τους. Οἱ Φα­ρι­σαῖοι μι­σοῦ­σαν τὸν Κύ­ριο καὶ εἶ­χαν ἀπει­λή­σει ὅτι ὅ­ποιος Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦσε ὡς Μεσ­σία θὰ γι­νό­ταν ἀ­πο­συ­νά­γω­γος. Ἦταν φο­βερὴ τι­μω­ρία νὰ γί­νει κα­νεὶς ἀ­πο­συ­νά­γω­γος. Θὰ λέ­γαμε σή­μερα, δὲν θὰ μπο­ροῦσε νὰ πάει στὴν ἐκ­κλη­σία οὔτε νὰ συμ­με­τά­σχει στὰ ἱ­ερὰ Μυ­στή­ρια, θὰ τὸν κρα­τοῦ­σαν ὅ­λοι σὲ ἀ­πό­σταση σὰν μι­α­σμένο καὶ θὰ τοῦ ἔ­κλει­ναν τὴν πόρτα. Οἱ γο­νεῖς τοῦ πρώην τυ­φλοῦ φο­βή­θη­καν, δὲν ὁ­μο­λό­γη­σανὁ ἴ­διος ἀν­τί­θετα ἔδειξε ἀ­ξι­ο­θαύ­μα­στο θάρ­ρος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέ­χρι τὸ τέ­λος τῆς ἀ­να­κρί­σεως ποὺ τοῦ ἔ­κα­ναν οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Κυ­ρίου.

     Ἔδειξε θάρρος, ὄχι ὅμως καὶ θράσος. Ἡ ὁμολογία του ξεχωρίζει καὶ γιὰ τὸ ἀνώτερο ἦθος της. Ἂν καὶ κατάλαβε τὴ δολιότητα τῶν Ἰουδαίων, δὲν θύμωσε οὔτε τοὺς ἤλεγξε. Ἀπαντοῦσε σταθερά, μὲ εὐθύτητα καὶ ἠρεμία. Καὶ ὅταν τὸν χλεύασαν καὶ τὸν ἔδιωξαν, δὲν ἀνταπέδωσε.

Τέ­λος, ἡ ὁ­μο­λο­γία του εἶχε λο­γικὰ ἐ­πι­χει­ρή­ματα. Ὁ συλ­λο­γι­σμός του εἶχε ὡς ἑ­ξῆς: «Ὁ Θεὸς δὲν εἰ­σα­κούει τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Ἰ­η­σοῦς μοῦ ἔ­κανε θαῦμα πρω­το­φα­νές, ποὺ μόνο μὲ τὴ δύ­ναμη τοῦ Θεοῦ μπο­ροῦσε νὰ γί­νει. Ἄρα ὁ Ἰ­η­σοῦς δὲν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς ἀλλὰ ἄν­θρω­πος τοῦ Θεοῦ». Κρυ­στάλ­λινη λογική, στὴν ὁ­ποία οἱ Φα­ρι­σαῖοι δὲν μπό­ρε­σαν νὰ ἀν­τι­τά­ξουν παρὰ μόνο ὕ­βρεις καὶ βία.

Ἂς ἔρ­θουμε ὅ­μως σὲ μᾶς. Πῶς ὁ­μο­λο­γοῦμε τὴν πί­στη μας στὸν Κύ­ριο; Ἡ ἀ­πάν­τηση εἶ­ναι ἁ­πλή. Ὁ­μο­λο­γοῦμε τὴν πί­στη μας, μό­νον ἐὰν τὴν ζοῦμε. Ὁ Κύριος σὲ ἄλλη πε­ρί­πτωση εἶχε πεῖ « ὅ­ποιος μὲ ὁ­μο­λο­γή­σει εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νος μαζί μου » δη­λαδὴ ὁ­μο­λο­γεῖ κα­νεὶς τὸν Χρι­στὸ ὄχι μὲ τὴ δική του δύ­ναμη ἀλλὰ μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς θείας Χά­ρι­τος. Ἀν­τί­στοιχα ὁ τυ­φλὸς ὁ­μο­λό­γησε αὐτὸ ποὺ ἔ­ζησε, ἡ ὁ­μο­λο­γία του ἦ­ταν κα­τά­θεση τῆς ἐμ­πει­ρίας του. Εἶπε «Ἂν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς ὁ Ἰ­η­σοῦς, δὲν τὸ ξέρω. Ἕνα πρά­γμα ξέρω, ὅτι ἤ­μουν τυ­φλὸς καὶ τώρα βλέπω».

Νὰ συν­δε­θοῦμε λοι­πὸν στενὰ μὲ τὸν Κύ­ριο. Νὰ Τὸν γνω­ρί­σουμε ἀ­λη­θινά. Νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουμε νὰ ἑ­νω­νό­μα­στε μαζί Του. Νὰ γί­νει ἡ θεία Κοι­νω­νία τὸ κέν­τρο τῆς ζωῆς μας. Ὅ­ταν γνω­ρί­σουμε τὸν Χρι­στό, τότε ἡ πί­στη μας σ’᾿ Ἐ­κεῖ­νον θὰ γίνει τόσο δυ­νατὴ καὶ ἡ ἀ­γάπη μας τόσο φλο­γερή, ὥ­στε δὲν θὰ μπο­ροῦμε νὰ μὴν Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Δὲν θὰ ἀμ­φι­τα­λαν­τευ­ό­μα­στε προ­κει­μέ­νου νὰ Τὸν ὑ­πε­ρα­σπι­σθοῦμε, ἀ­κόμη κι ἂν μᾶς ἀ­πει­λοῦν μὲ θά­νατο. Ἀ­φοῦ θὰ πο­θοῦμε νὰ ζή­σουν καὶ οἱ ἄλ­λοι τὴ χαρὰ τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζωῆς, αὐ­θόρ­μητα θὰ τὴν ὁ­μο­λο­γοῦμε.

Ὀ­φεί­λουμε οἱ Χρι­στι­α­νοὶ ποὺ ζοῦμε τὸν Χρι­στὸ νὰ ἔ­χουμε τὸ θάρ­ρος νὰ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Τὸ ἔ­χει ἀ­νάγκη ἡ κοι­νω­νία μας, ἡ τόσο ἀ­πο­στα­τη­μένη, στὴν ὁποία ὑ­πάρ­χει τόση ἄ­γνοια καὶ τόση ἐ­χθρό­τητα ἐ­ναν­τίον τῆς Πί­στεως. Ὅ­ποιος ἀν­τέ­ξει νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὸν Χρι­στό, ὅ­ποιος βα­στά­σει τὸ ὄ­νομα τοῦ Χρι­στοῦ, θὰ ὠ­φε­λή­σει πολ­λὲς κα­λο­προ­αί­ρε­τες ψυ­χὲς ποὺ ζοῦν μέσα στὸ σκο­τάδι. Αὐ­τὸς θὰ στη­ρί­ξει καὶ τοὺς ἀ­δύ­να­μους πι­στούς. Θὰ ὑ­πο­στεῖ ἴ­σως τὴν ἀ­πόρ­ριψη ὅ­σων ζοῦν καὶ ἀ­γα­ποῦν τὸ σκο­τάδι. Ἀλλὰ ἂς μὴ φο­βη­θεῖ. Ὁ Κύ­ριος θὰ τοῦ χα­ρί­σει τὸν στέφανο τῆς Βα­σι­λείας Του, Αὐ­τὸς ποὺ στε­φα­νώ­νει ὅ­σους ὑ­πο­φέ­ρουν γιὰ τὴν ἀ­γάπη Του.

        Ἀ­μήν.

«Ἐγώ σε ἐ­δό­ξασα ἐπὶ τῆς γῆς».Τὴ ση­με­ρινὴ Κυ­ρι­ακὴ τι­μοῦμε τὴ μνήμη τῶν Ἁ­γίων Πα­τέ­ρων τῆς Α΄´ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου. Ἡ Σύ­νο­δος αὐτὴ συγ­κλή­θηκε τὸ 325 μ.Χ. στὴ Νίκαια τῆς Βι­θυ­νίας, μιὰ πόλη τῆς Μι­κρᾶς Ἀ­σίας, γιὰ τὴν ἀν­τι­με­τώ­πιση τῆς αἱ­ρέ­σεως τοῦ Ἀ­ρείου. Τὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ Ἀ­νά­γνω­σμα, σχε­τικὸ μὲ τὴν ἑ­ορτή, εἶ­ναι τὸ πρῶτο μέ­ρος τῆς Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κῆς Προ­σευ­χῆς τοῦ Κυ­ρίου, δη­λαδὴ τῆς προσευ­χῆς ποὺ ἀ­πηύ­θυνε ὁ Κύ­ριος λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πά­θος Του. Στὴν ἀρχή της ὁ Κύ­ριος λέει ὅτι δό­ξασε τὸν ἐ­που­ρά­νιο Πα­τέρα Του στὴ γῆ «Ἐγώ σε ἐ­δό­ξασα ἐπὶ τῆς γῆς». Ἂς δοῦμε λοι­πὸν σή­μερα πῶς δό­ξασε ὁ Κύ­ριος τὸν Θεὸ Πα­τέρα, πῶς Τὸν δό­ξα­σαν οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες ποὺ τι­μοῦμε σή­μερα, καὶ ποιὸ εἶ­ναι τὸ δικό μας χρέος.

Ὁ Κύ­ριος δό­ξασε τὸν Πα­τέρα Του στὴ γῆ μὲ ὁ­λό­κληρη ἀ­σφα­λῶς τὴ ζωή Του. Τὸν δό­ξασε ὅ­μως καὶ μὲ τὴ φα­νέ­ρωση τῆς ἀ­λή­θειας περὶ Θεοῦ. Στὴν πρὸ Χρι­στοῦ ἐ­ποχὴ λα­τρεύ­ον­ταν καὶ δο­ξά­ζον­ταν πολ­λοὶ ψεύ­τι­κοι θεοί ποὺ· πίσω ἀπὸ αὐ­τοὺς κρύ­βον­ταν οἱ δαί­μο­νες.

Ὁ ἐ­ναν­θρω­πή­σας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ κα­τήρ­γησε τὴ δόξα τῶν ψεύ­τι­κων θεῶν, ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τας στοὺς ἀν­θρώ­πους ποιὸς εἶ­ναι ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θεός, ὁ μόνος ἄ­ξιος νὰ δο­ξά­ζε­ται. Γι’ αὐτὸ ἄλ­λω­στε ἦλθε στὸν κό­σμο, ὅ­πως δι­ε­κή­ρυξε ὁ Ἴ­διος, «ἵνα μαρ­τυ­ρήσῃ τῇ ἀ­λη­θείᾳ»,·γιὰ νὰ ἀ­πο­κα­λύ­ψει καὶ κη­ρύ­ξει τὴν ἀ­λή­θεια περὶ τοῦ Θεοῦ.

Ἀ­πο­κά­λυψε δη­λαδὴ ὅτι ὁ Θεὸς εἶ­ναι Τρι­α­δι­κός, ὁ Πα­τήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅ­γιο. Καὶ ὅτι αὐ­τὸς ὁ ἐν Τρι­άδι Θεός ἀ­γα­πάει τὸν ἁ­μαρ­τωλὸ καὶ θέ­λει τὴ σω­τη­ρία του·καὶ ὅτι γι’ αὐτὴ τὴ σω­τη­ρία τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος, ὁ Υἱὸς καὶ Λό­γος τοῦ Θεοῦ ἔ­γινε καὶ ἄν­θρω­πος, γιὰ νὰ προσφέ­ρει τὸν Ἑ­αυτό Του θυ­σία «ὑ­πὲρ τῆς τοῦ κό­σμου ζωῆς καὶ σω­τη­ρίας», γιὰ νὰ ζή­σει καὶ νὰ σω­θεῖ ὁ κό­σμος.

Κι ὅ­ταν κά­ποιοι σκαν­δα­λί­σθη­καν ἀπὸ τὰ λό­για Του, δὲν θέ­λησε νὰ ἀλ­λά­ξει τὴ δι­δα­σκα­λία Του, ἀλλὰ ρώ­τησε τοὺς μα­θη­τές Του «Μή­πως θέ­λετε κι ἐ­σεῖς νὰ φύ­γετε;». Ἤ­θελε νὰ δο­ξά­σει τὸν Θεό, νὰ πα­ρα­δώ­σει ἀ­νό­θευτη τὴν ἀλή­θεια ποὺ σώ­ζει, χω­ρὶς νὰ ἐ­πι­ζη­τεῖ ὀ­πα­δούς.

Κατὰ τὸ τέ­λειο πα­ρά­δει­γμα τοῦ Κυ­ρίου, καὶ οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου δό­ξα­σαν τὸν Θεὸ μὲ τὴ θε­ό­πνευ­στη δι­δα­σκα­λία τους κατὰ τὴ σύγ­κληση τῆς Συ­νό­δου αὐ­τῆς.

Δὲν συγ­κεν­τρώ­θη­καν γιὰ τὴ δική τους δόξα. Μία ἦ­ταν ἡ ἀ­γω­νία τους: νὰ μεί­νει ἀ­πα­ρα­χά­ρα­κτη ἡ ἐν Χρι­στῷ ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖσα ἀ­λή­θεια,·νὰ μὴν ἀλ­λά­ξει ἡ ἀ­λή­θεια τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς πί­στεως,·νὰ φυ­λα­χθεῖ ἔτσι ἀ­κρι­βῶς ὅ­πως τὴν κή­ρυξε ὁ Κύ­ριος καὶ τὴν δί­δα­ξαν οἱ ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι. Γνώ­ρι­ζαν ὅτι μεί­ωση τῆς ἀ­λή­θειας περὶ Θεοῦ σή­μαινε μεί­ωση τῆς δό­ξας τοῦ Θεοῦ.

Αὐ­τοὶ οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες ἦ­ταν ἡ γε­νιὰ ποὺ εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὶς Κα­τα­κόμ­βες μό­λις πρὶν ἀπὸ λίγα χρό­νια. Καὶ ἔ­φε­ραν τὰ στί­γματα τοῦ Κυ­ρίου στὸ σῶμα τους. Ἄλ­λος εἶχε κομ­μένη μύτη, ἄλ­λος ἀ­κρω­τη­ρι­α­σμένο χέρι, καὶ γε­νικὰ εἶ­χαν ὑ­πο­στεῖ βα­σα­νι­στή­ρια, ἐ­πειδὴ δὲν εἶ­χαν θε­λή­σει νὰ ἀρ­νη­θοῦν τὸν Χρι­στὸ καὶ νὰ προ­σκυ­νή­σουν τὰ εἴ­δωλα. Εἶ­χαν δο­ξά­σει τὸ ὄ­νομα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ στα­θερὴ ὁ­μο­λο­γία τους· καὶ τώρα στὴ Σύ­νοδο δό­ξα­σαν τὸν Θεὸ δι­α­τυ­πώ­νον­τας, μὲ τὸν φω­τι­σμὸ τοῦ Ἁ­γίου Πνεύ­μα­τος, τὴν ἀ­λή­θεια ὅτι ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι Θεὸς ἀλη­θι­νός, ὁ­μο­ού­σιος μὲ τὸν Πα­τέρα.

Χρέος δικό μας λοι­πὸν εἶ­ναι νὰ κρα­τοῦμε ἀ­νό­θευτη τὴν ἀ­λή­θεια, γιὰ νὰ δο­ξά­ζε­ται ὁ μό­νος ἀ­λη­θι­νὸς ἐν Τρι­άδι Θεός, ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς καὶ ὁ Θεὸς Πα­τὴρ καὶ τὸ Πα­νά­γιο Πνεῦμα. Νὰ φυ­λάτ­τουμε δη­λαδὴ τὴν Ὀρ­θό­δοξη Πί­στη μας ἀ­νό­θευτη καὶ νὰ τὴν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Βε­βαίως σε­βό­μα­στε τοὺς ἑ­τε­ρό­δο­ξους καὶ τοὺς ἀλ­λό­θρη­σκους, ἀλλὰ πι­στεύ­ουμε ὅτι μία εἶ­ναι ἡ ἀ­λή­θεια, ἕ­νας εἶ­ναι ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θεὸς καὶ ὅτι μόνο ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς εἶ­ναι ὁ Σω­τὴρ τοῦ κό­σμου. Ὅ­ποιος δο­ξά­ζει τὸν Θεό, αὐ­τὸς κερ­δί­ζει. Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι ἡ ζωή μας, ἡ εὐ­τυ­χία μας, ἡ αἰ­ώ­νια σω­τη­ρία μας. Νὰ μᾶς ἀ­ξι­ώ­σει ὁ Κύ­ριος νὰ τὴν γευ­θοῦμε. Ἀ­μήν.

Κυ­ρι­ακὴ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Με­γάλη ἡ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ γιὰ τὴν Ἐκ­κλη­σία, ἀ­φοῦ ἀ­πο­τε­λεῖ τὴν ἀρχὴ τῆς πο­ρείας της στὴν ἱ­στο­ρία γιὰ τὸν ἄν­θρωπο καὶ τὸν κό­σμο. Κι αὐτὴ τὴ με­γάλη ἡ­μέρα πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ὁ Χρι­στὸς μέσα ἀπὸ τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, νὰ κα­λεῖ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους νά ’ρθουν νὰ πι­οῦν ἀπὸ τὸ δικό Του νερό, τὸ αἰ­ώ­νιο, γιὰ νὰ ξε­δι­ψά­σουν.

Ὁ Χρι­στὸς κα­λεῖ συ­νε­χῶς, ὅ­πως τότε καὶ τώρα καὶ πάντα ἐ­κεί­νους ποὺ δι­ψοῦν καὶ πει­νοῦν γιὰ τὴ δι­και­ο­σύνη Του καὶ τὴν ἀ­γάπη Του. «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρ­χέ­σθω πρός με καὶ πι­νέτω», ἀ­φοῦ ἡ πηγὴ εἶ­ναι πάντα ρέ­ουσα καὶ παρέ­χει τὸ «ὕ­δωρ τὸ ζῶν».

Καὶ σ’ ἐ­κεί­νους, ποὺ κλει­σμέ­νοι σὰν μέσα σὲ σκο­τεινὸ σπή­λαιο -ἔτσι τοὺς φαν­τά­σθηκε ὁ ἀρ­χαῖος φι­λό­σο­φος στὴν «Πο­λι­τεία του» - ἐ­να­γώ­νια ζητοῦν νὰ μά­θουν τὴν ἀ­λή­θεια, ὁ Χρι­στὸς θὰ δι­α­κη­ρύσ­σει πὼς «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου». Ἐνῷ δὲ ὁ Χρι­στὸς δι­α­κη­ρύσ­σει αὐ­τὲς τὶς αἰ­ώ­νιες ἀ­λή­θειες καὶ ἐνῷ ἡ Ἐκ­κλη­σία προ­βάλ­λει συ­νε­χῶς τὸ πρό­σωπό Του, ὑ­πάρ­χουν καὶ ἐκεῖ­νοι ποὺ Τὸν το­πο­θε­τοῦν μέσα στὰ ἐγ­κό­σμια πλαί­σια. Καὶ οἱ ἄλ­λοι ποὺ Τὸν ἀμ­φι­σβη­τοῦν καὶ δι­α­λο­γί­ζον­ται πο­νηρά.

Δὲν ἔ­λει­ψαν οὔτε τότε μὰ οὔτε καὶ τώρα οἱ ἀμ­φι­σβη­τοῦν­τες καὶ οἱ ἀρνού­με­νοι, ὅ­πως στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο στὴν πε­ρι­γραφὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, ὁ ὁ­ποῖος μι­λάει γιὰ τοὺς ἄρ­χον­τες, δη­λαδὴ τοὺς πνευ­μα­τι­κούς, κοι­νω­νι­κοὺς καὶ πο­λι­τι­κούς τα­γούς. Ὅ­λοι αὐ­τοὶ βά­ζουν τὰ πρά­γματα τῆς ζωῆς σὲ τάξη κατὰ πὼς ὁ­ρί­ζει καὶ ἐ­ξα­σφα­λί­ζει ὁ νό­μος. Γι­ατὶ γνω­ρί­ζουν μὲν τὸν νόμο, μὰ δὲν γνω­ρί­ζουν τὴν πί­στη τοῦ λαοῦ μήτε κα­τα­δέ­χον­ται νὰ ἀ­σχο­λη­θοῦν μὲ αὐ­τήν.

Ἐὰν ὅ­μως ἔτσι το­πο­θε­τή­σουμε τὰ πρά­γματα καὶ τοὺς δώ­σουμε αὐτὴ τὴ δι­ά­σταση, τότε βε­βαίως ὁ νό­μος εἶ­ναι ἡ λύση. Γι’ αὐτὸ εἶ­ναι πλα­νε­μέ­νος καὶ ἄ­θλιος ὅ­ποιος τὸν ἀ­γνοεῖ. «Ὁ ὄ­χλος οὗ­τος, ὁ μὴ γι­νώ­σκων τὸν νό­μον, ἐπι­κα­τά­ρα­τοι εἰ­σίν».

αὐτὰ ὑ­πάρ­χουν καὶ πο­ρεύ­ον­ται κατὰ τοὺς ἀμ­φι­σβη­τοῦν­τες ἢ ἀρνου­μέ­νους τὴν πρα­γμα­τικὴ ἀ­λή­θεια, ὅ­πως ἐκ­φρά­ζε­ται ἀπὸ τὸν Χρι­στό, κα­τα­γρά­φε­ται στὰ ἱ­ερὰ Εὐ­αγ­γέ­λια, δι­α­φυ­λάσ­σε­ται καὶ κη­ρύσ­σε­ται ἀπὸ τὴν Ἐκ­κλη­σία.

Γι’ αὐτὸ ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἀμ­φι­σβη­τοῦν τὸν Χρι­στὸ καὶ προ­βάλ­λουν τὴν δική τους γνώμη ὡς ἀ­λή­θεια, ἐ­πειδὴ κά­ποιες φο­ρὲς ἀ­δυ­να­τοῦν νὰ τὴν ἐ­πι­βά­λουν στὸ λαό, «κα­τα­ρι­ῶν­ται τοὺς ἀν­θρώ­πους γιὰ τὴν ἄ­γνοια καὶ τὴν ἀ­μά­θειά τους!».

 Μά, ἐὰν προ­σέ­ξουμε κα­λύ­τερα στὰ χρό­νια ποὺ πέ­ρα­σαν, θὰ πα­ρα­τη­ρή­σουμε πὼς ὑ­πάρ­χουν τὰ ἴ­δια πρά­γματα. Δη­λαδὴ ἐ­παναλαμ­βά­νε­ται ἡ πρόσκληση τοῦ Χρι­στοῦ «ἐάν τις διψᾷ, ἐρ­χέ­σθω πρός με καὶ πι­νέτω» καὶ ὑ­πάρ­χουν ἐ­κεῖ­νοι ποὺ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦν δί­χως καλά-καλά νὰ Τὸν γνω­ρί­ζουν. Καὶ πιὸ ἐ­κεῖ αὐ­τοὶ ποὺ κα­λο­προ­αί­ρετα ἀμ­φι­βάλ­λουν. Τέ­λος δὲ ἐ­κεῖ­νοι «ποὺ ἥ­συ­χοι καὶ κα­το­χυ­ρω­μέ­νοι στὴν ἐ­ξου­σία, Τὸν ἀρ­νοῦν­ται».

 Ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοί, ὅ­λες αὐ­τὲς οἱ πε­ρι­πτώ­σεις τῶν ἀν­θρώ­πων, ὑ­πάρ­χουν στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο. Μὰ ὑ­πάρ­χουν ἀ­κόμη καὶ στὴν κα­θη­με­ρι­νό­τητά μας. Καὶ συμ­βαί­νει αὐτό, γι­ατὶ οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι μοι­ρα­σμέ­νοι κατὰ πὼς ὁ κα­θέ­νας γνω­ρί­ζει καὶ βι­ώ­νει τὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ.

 Ἔτσι, ὁ κάθε ἄν­θρω­πος, ἀ­κόμη κι αὐ­τοὶ οἱ λε­γό­με­νοι ἄν­θρω­ποι τῆς Ἐκ­κλη­σίας, θέ­λει νὰ ἑρ­μη­νεύ­σει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο ἀπὸ μό­νος του ὡς αὐ­θεν­τία. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα εἶ­ναι νὰ πέ­φτει σὲ λάθη, νὰ κα­τα­κερ­μα­τί­ζει τὸ οὐ­ρά­νιο μήνυμα, νὰ δη­μι­ουρ­γεῖ, ἔ­στω καὶ ἄ­θελά του, αἱ­ρε­τι­κὲς δι­δα­σκα­λίες καὶ πλάνες. Καὶ τέ­λος, ποὺ εἶ­ναι καὶ τὸ σπου­δαι­ό­τερο, νὰ ἀ­χρη­στεύει τὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ.

 Ὀ­φεί­λουμε ὅ­μως νὰ γνω­ρί­ζουμε πὼς ἀπὸ μό­νοι μας ἀ­δυ­να­τοῦμε νὰ ἑρμη­νεύ­σουμε σω­στὰ τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο, γι’ αὐτὸ μᾶς χρει­ά­ζε­ται ἡ πα­ρου­σία τοῦ Ἁ­γίου Πνεύ­μα­τος. Αὐτὸ ἄλ­λω­στε ἑ­ορ­τά­ζουμε σή­μερα, δη­λαδὴ τὴν κά­θοδο τοῦ Ἁ­γίου Πνεύ­μα­τος καὶ τὴν ἀπὸ τότε πα­ρου­σία του στὸν κό­σμο καὶ τὸν ἄν­θρωπο. Καὶ μιὰ μο­νάχα προ­σευχὴ κά­νουμε νὰ μέ­νει πάντα μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς κα­θο­δη­γεῖ στὸν σω­στὸ καὶ ἀ­λη­θινὸ δρόμο,νὰ μᾶς ἐ­νι­σχύει στὶς μικρὲς καὶ με­γά­λες ἀ­δυ­να­μίες μας,νὰ μᾶς βο­η­θάει νὰ ση­κω­θοῦμε ἀπὸ τὶς πολ­λὲς πτώ­σεις μας καὶ νὰ μᾶς ἁ­γι­ά­ζει κα­θη­με­ρινὰ μὲ τὴν χάρη Του. Ἀ­μήν.

Κηρύγματα Μαΐου 2018  

Τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα μᾶς δι­δά­σκει ἀ­φε­νὸς τὴ δύ­ναμη τῆς πί­στης πρὸς τὴ θε­ό­τητα τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀ­φε­τέ­ρου τὴν προ­θυ­μία καὶ τὸν ζῆλο τῶν κα­τοί­κων τῆς Κα­περ­να­ούμ, ὥ­στε νὰ ἀ­κού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἐνῷ ὁ Χρι­στός, εὑ­ρι­σκό­με­νος μέσα σὲ ἕνα σπίτι, δί­δα­σκε τὸ πλῆ­θος ποὺ εἶχε μα­ζευ­τεῖ, προ­σέγ­γι­σαν τὸν χῶρο κά­ποιοι ἄν­θρω­ποι, οἱ ὁ­ποῖοι με­τέ­φε­ραν ἕνα πα­ρά­λυτο. Ἐξ αἰ­τίας τοῦ πλή­θους, ὅ­μως, δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ προσεγ­γί­σουν τὸν Κύ­ριο, γι’ αὐτὸ καὶ βρῆ­καν ἕνα πρω­τό­τυπο τρόπο νὰ τὸν πλη­σι­ά­σουν· ἄ­νοι­ξαν τρύπα στὴ στέγη τοῦ σπι­τιοῦ καὶ ἀπὸ ἐ­κεῖ κα­τέ­βα­σαν τὸ κρεβ­βάτι στὸ ὁ­ποῖο βρι­σκό­ταν ὁ πα­ρά­λυ­τος. Βλέ­πον­τας ὁ Χρι­στὸς τὴ με­γάλη πί­στη καὶ τὴν προ­θυ­μία τοῦ πα­ρα­λύ­του καὶ τῶν συ­νο­δῶν του, τοὺς προ­σέ­φερε τὸ ζη­τού­μενο, λέ­γον­τας: «Τέ­κνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τίαι σου».

Ἔτσι ὁ πα­ρά­λυ­τος τῆς Κα­περ­να­οὺμ γεύ­ε­ται τὴν ἀ­νε­κτί­μητη δω­ρεὰ τοῦ Θεοῦ˙χάρη στὴ με­γάλη του πί­στη ἕλ­κυσε τὸ ἔ­λεος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀπαλ­λά­χθηκε τόσο ἀπὸ τὴ σω­μα­τικὴ ἀ­σθέ­νεια ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ με­γάλο βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τίας. Εἶ­ναι ὄν­τως γε­γο­νὸς ὅτι πολ­λὲς φο­ρὲς ἡ ἁ­μαρ­τία ἔ­χει ἄμεσο ἀν­τί­κτυπο καὶ στὴ σω­μα­τική μας ὑ­γεία. Γι’᾿αὐτὸ καὶ ὁ Χρι­στὸς συγ­χω­ρεῖ καὶ θε­ρα­πεύει κατ’ ἀρ­χὰς τὸ αἴ­τιο, δη­λαδὴ τὴν ἁ­μαρ­τία, ὥ­στε νὰ φτά­σει στὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα, τὴ σω­μα­τικὴ ἴ­αση τοῦ πα­ρα­λύ­του.

Κά­ποιοι ἀπὸ τοὺς ἐ­κεῖ πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους γραμ­μα­τεῖς ἀν­τέ­δρα­σαν καὶ θε­ώ­ρη­σαν τὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ: «Τέ­κνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τίαι σου» ὡς μέγα σκάν­δαλο. Αὐ­τοί -πολὺ σω­στὰ βέ­βαια- πί­στευαν ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μπο­ρεῖ νὰ συγ­χω­ρεῖ ἁ­μαρ­τίες. Ὡς γνῶ­στες τοῦ Ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ Νό­μου γνώ­ρι­ζαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅ­πως κατὰ πρῶ­τον τὸν εἶχε δι­α­κη­ρύ­ξει ὁ Ἠ­σα­ΐας: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἐ­ξα­λεί­φων τὰς ἀ­νο­μίας σου ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ» καὶ ἔ­πειτα ὁ Μι­χαίας: «Ὁ Θεὸς ἐ­πι­στρέ­ψει καὶ οἰ­κτει­ρή­σει ἡ­μᾶς, κα­τα­δύ­σει τὰς ἀ­δι­κίας ἡ­μῶν καὶ ἀ­πορ­ρι­φή­σον­ται εἰς τὰ βάθη τῆς θα­λάσ­σης, πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τίας ἡ­μῶν».

Τὸ σφάλμα τῶν γραμ­μα­τέων ἐν­το­πί­ζε­ται στὸ ὅτι γνώ­ρι­ζαν μὲν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σουν τὴν ἐκ­πλή­ρωσή του στὸ πρό­σωπο τοῦ Χρι­στοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀρ­νοῦν­ταν τὴ θε­ό­τητα τοῦ Χριστοῦ. Συ­νε­πῶς κάθε Του ἐ­νέρ­γεια, ἀ­πο­τε­λοῦσε σκάν­δαλο γι’᾿αὐ­τούς. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ λό­γος ποὺ ἡ Ἐκ­κλη­σία μας πολὺ σοφὰ ὅ­ρισε γιὰ τὴ ση­με­ρινὴ ἡ­μέρα, ὡς ἀ­πο­στο­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­πό­σπα­σμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑ­βραί­ους Ἐπι­στολὴ τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου. Σὲ αὐτὸ το­νί­ζε­ται ἡ ἀ­νω­τε­ρό­τητα τοῦ Χρι­στοῦ σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀγ­γέ­λους καὶ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἡ θε­ό­τητά Του.

Τὸ ἄλλο οὐ­σι­α­στικὸ στοι­χεῖο, τὸ ὁ­ποῖο προ­κύ­πτει ἀπὸ τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­φορᾶ στὴν προ­θυ­μία τῶν ἀν­θρώ­πων νὰ ἀ­κού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Γι’᾿αὐτὸ εἶχε μα­ζευ­τεῖ τόσο πλῆ­θος στὸ σπίτι ποὺ βρι­σκό­ταν ὁ Κύ­ριος. Ὁ ζῆ­λος ἐ­κεί­νων τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πο­τε­λεῖ δι­α­χρο­νικὸ παρά­δει­γμα πρὸς ὅ­λους μας, ὥ­στε καὶ ἐ­μεῖς νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουμε νὰ ἀ­κού­ουμε καὶ νὰ με­λε­τοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Κα­νεὶς ἂς μὴν ἰ­σχυ­ρι­στεῖ ὅτι γνω­ρί­ζει τὴν Ἁ­γία Γραφή. Ὅ­σες φο­ρὲς καὶ νὰ τὰ ἄ­κουσε καὶ ὅ­σες φο­ρὲς νὰ τὰ ἔ­χει δι­α­βά­σει, πάλι θὰ βρί­σκε­ται μακριὰ ἀπὸ τὴν πλήρη κα­τα­νό­ηση τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ ἐκ μέ­ρους μας προ­σε­κτικὴ ἀ­κρό­αση τοῦ κη­ρύ­γμα­τος στοὺς Να­οὺς ἀλλὰ καὶ ἡ με­λέτη τόσο τῆς Ἁ­γίας Γρα­φῆς ὅσο καὶ δι­α­φό­ρων ἐ­ποι­κο­δο­μη­τι­κῶν βι­βλίων. Ἂς μὴ ξε­χνᾶμε ὅτι ὅ­λοι οἱ με­γά­λοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σίας, κα­θὼς καὶ οἱ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὶ συγ­γρα­φεῖς, δὲν ἔ­παυαν ἀπὸ τοῦ νὰ με­λε­τοῦν καὶ νὰ ἐμ­βα­θύ­νουν, ἡ­μέρα καὶ νύ­κτα, στὴν Ἁ­γία Γραφή. Πα­ρόλα αὐτὰ δὲν ἰ­σχυ­ρί­ζον­ταν ὅτι γνώ­ρι­ζαν τὰ πάντα καὶ ἀντ’ αὐ­τοῦ δι­α­κή­ρυσ­σαν τὴν ἄ­γνοιά τους.

Πολὺ πε­ρισ­σό­τερο ἐ­μεῖς ὀ­φεί­λουμε νὰ με­λε­τοῦμε συ­νε­χῶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦτο, δι­ότι ὄν­τως τὸν ἔ­χουμε ἀ­νάγκη. Κα­μμία ἄλλη γνώση δὲν μᾶς εἶ­ναι τόσο ἀ­πα­ραί­τητη. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶ­ναι σχε­τικὰ καὶ ὑ­πο­κεί­μενα στὸ λά­θος καὶ στὴ δι­ά­ψευση, ἐνῷ ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀ­λή­θεια ποὺ αὐτὸς κρύ­βει ἀ­πο­τε­λοῦν τὴν ὁδό, γιὰ νὰ γνω­ρί­σουμε καὶ νὰ κοι­νω­νή­σουμε ἀ­λη­θινὰ μὲ τὸν Χρι­στό. Γέ­νοιτο.

Κυ­ρι­ακὴ τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σεως σή­μερα, προ­σκυ­νοῦμε τὸν Τί­μιο Σταυρό, ἐ­πάνω στὸν ὁ­ποῖο καρ­φώ­θηκε ὁ Κύ­ριος γιὰ τὴ σω­τη­ρία μας. Ὁ Σταυ­ρὸς ὅ­μως δὲν μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει μόνο πόσο μᾶς ἀ­γά­πησε ὁ Θεός,· μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει καὶ ποιὰ εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θινὴ χρι­στι­α­νικὴ ζωή, ποιὰ εἶ­ναι ἡ σταυ­ρικὴ ζωή, ποὺ κα­λεῖ­ται νὰ ζή­σει κάθε συ­νει­δη­τὸς πι­στός, γιὰ νὰ σω­θεῖ. Γι’ αὐτὸ θὰ ἀ­να­φερ­θοῦμε στὴ συ­νέ­χεια στὰ βα­σικὰ γνω­ρί­σματά της, αὐτὰ ποὺ ἀ­να­φέ­ρει ὁ Κύ­ριος στὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ ἀ­νά­γνω­σμα, καὶ στὸ πῶς θὰ κατορ­θώ­σουμε νὰ ζή­σουμε τὴ ζωὴ τοῦ σταυ­ροῦ.

Πρῶτο γνώ­ρι­σμα τῆς σταυ­ρι­κῆς ζωῆς εἶ­ναι τὸ ἴ­διο τὸ προ­σκλη­τή­ριο τοῦ Κυ­ρίου: « Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πίσω μου ἀ­κο­λου­θεῖν…». Ἐ­κεῖ­νος ποὺ θέ­λει νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου… τί πρέ­πει νὰ κά­νει; «Ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τόν», λέει πρῶτα-πρῶτα ὁ Κύ­ριος.

Ἂς ἀρ­νη­θεῖ τὸν ἑ­αυτό του. Νὰ λη­σμο­νή­σει τὸ κακὸ πα­ρελ­θόν του καὶ νὰ ἀρ­νη­θεῖ τὸ ἀν­τί­θετο πρὸς τὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ θέ­λημά του. Ἡ σταυ­ρικὴ ζωὴ εἶ­ναι ζωὴ αὐ­τα­παρ­νή­σεως, ζωὴ ἀ­γῶ­νος ἐ­ναν­τίον τῆς ἁ­μαρ­τίας. Καὶ κατό­πιν συμ­πλη­ρώ­νει «Καὶ ἀ­ράτω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ»·· ὅ­ποιος θέ­λει νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ, ὀ­φεί­λει νὰ ση­κώ­σει τὸν σταυρό του. Σή­μερα ὅ­ταν λέμε «ση­κώνω τὸν σταυρό μου», ἐν­νο­οῦμε «κάνω ὑ­πο­μονὴ στὶς θλί­ψεις μου». Στὸ συγ­κε­κρι­μένο χω­ρίο ὅ­μως ἡ ση­μα­σία εἶ­ναι δι­α­φο­ρε­τική. Ὅ­ταν τὰ ἔ­λεγε αὐτὰ ὁ Κύ­ριος, ὁ σταυ­ρὸς δὲν εἶχε ἐ­ξα­γι­α­σθεῖ ἀ­κόμη ἀπὸ τὴ θυ­σία Του. Ἦ­ταν τὸ μέσο τῆς πιὸ σκλη­ρῆς θα­να­τι­κῆς ποι­νῆς. Τὸ ἄ­κου­σμα τῆς λέ­ξεως «σταυ­ρὸς» τότε γιὰ αὐ­τοὺς τοὺς λό­γους καὶ σή­μερα γιὰ ἄλ­λους προ­κα­λοῦσε φρίκη.

Ἡ φράση λοι­πὸν αὐτὴ ση­μαί­νει «νὰ ἀ­να­λά­βει κα­θέ­νας τὸν σταυρὸ πάνω στὸν ὁ­ποῖο θὰ τὸν καρ­φώ­σουν, σὰν νὰ ἔ­λεγε ὁ Κύ­ριος: «νὰ πά­ρει τὸ ξί­φος μὲ τὸ ὁ­ποῖο θὰ τὸν ἀ­πο­κε­φα­λί­σουν». Συ­νε­πῶς τὸ «ἀ­ράτω τὸν σταυρὸν αὐ­τοῦ» δη­λώ­νει τὸν βα­θμὸ τῆς αὐ­τα­παρ­νή­σεως ποὺ ζητεῖ ὁ Κύριος,· δη­λαδὴ νὰ Τὸν ἀ­κο­λου­θοῦμε μὲ ἀ­πό­φαση θα­νά­του, ὡς μελ­λο­θά­να­τοι, προ­κει­μέ­νου νὰ μεί­νουμε πι­στοὶ στὸ θέ­λημά Του.

Συ­νε­πῶς ὁ Χρι­στι­α­νὸς ποὺ εἰ­λι­κρινὰ θέ­λει νὰ ζή­σει τὴ χρι­στιανικὴ ζωὴ παίρ­νει μιὰ ἀ­πό­φαση. Στὴ ζωή μου δὲν κάνω πλέον αὐτὸ ποὺ θέλω ἐγώ, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ θέ­λει ὁ Θεός. Θὰ κάνω τὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι κι ἂν μοῦ κο­στί­σει, δι­ότι ὁ ἐ­σταυ­ρω­μέ­νος βίος εἶ­ναι ὁ βίος τῆς τε­λείας ὑ­πα­κοῆς στὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, τῆς τε­λείας αὐ­τα­παρ­νή­σεως, τῆς ἄ­κρας τα­πει­νώ­σεως.

Θαυ­μά­ζουμε ἀ­σφα­λῶς τὸ πο­λί­τευμα τοῦ σταυ­ροῦ, ὅ­πως τὸ βλέ­πουμε μά­λι­στα στοὺς βί­ους τῶν Ἁ­γίων μᾶς συγ­κι­νεῖ, ἀλλὰ καὶ μᾶς φο­βί­ζει. Βλέπουμε τὸν ἑ­αυτό μας πολὺ ἀ­δύ­ναμο. Τί μπο­ρεῖ νὰ μᾶς βο­η­θή­σει, ὥ­στε νὰ ζή­σουμε τὴ ζωὴ τοῦ σταυ­ροῦ;

Ὁ ἴ­διος ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Κυ­ρίου θὰ μᾶς ἐ­νι­σχύ­σει, ὥ­στε νὰ νι­κή­σουμε τὸν κακὸ ἑ­αυτό μας. Νὰ προ­σκυ­νοῦμε τὸν Σταυρό, νὰ φο­ρᾶμε Σταυρό, νὰ κά­νουμε συ­χνὰ καὶ μὲ εὐ­λά­βεια τὸ ση­μεῖο τοῦ Σταυ­ροῦ. Θὰ ζή­σουμε τὴ σταυ­ρικὴ ζωὴ μὲ τὴ δύ­ναμη τοῦ Σταυ­ροῦ.

Οἱ ἅ­γιοι θε­ο­φώ­τι­στοι Πα­τέ­ρες, οἱ τόσο αὐ­στη­ροὶ στὴν προ­σω­πική τους ἄ­σκηση, ὁ­μι­λοῦν μὲ πολλὴ συμ­πά­θεια καὶ κα­τα­νό­ηση στὴν ἀ­δυ­να­μία τοῦ πι­στοῦ. Ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λα­μᾶς σὲ μιὰ ὁ­μι­λία του, ποὺ ἐκ­φώ­νησε σὰν σή­μερα, Κυ­ρι­ακὴ τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σεως, μᾶς δι­δά­σκει: «Σᾶς μί­λησα γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ σταυ­ροῦ. Κα­νεὶς ἂς μὴν ἀ­πελ­πι­στεῖ ἢ ἂς μὴ δυ­σφο­ρή­σει μὲ ὅσα ἄ­κουσε. Ἀλλ’ ἀ­φοῦ μά­θει πόσα ὀ­φεί­λει στὸ Δε­σπότη, ἂς Τοῦ προ­σφέ­ρει ὅ,τι μπο­ρεῖ μὲ με­τρι­ο­φρο­σύνη, ἡ ὁ­ποία θὰ ἀ­να­πλη­ρώ­σει τὸ ὑστέ­ρημά του».

Δη­λαδὴ ἀ­νά­λογα μὲ τὶς μι­κρές μας δυ­νά­μεις νὰ κα­τα­βάλ­λουμε κάθε προ­σπά­θεια, νὰ δεί­χνουμε κάθε φι­λο­τι­μία καὶ ἐ­πι­μέ­λεια γιὰ τὴ σω­τη­ρία τῆς ψυ­χῆς μας. Νὰ προ­σφέ­ρουμε στὸν Κύ­ριό μας ὅ,τι πε­ρισ­σό­τερο μπο­ροῦμε. Δὲν μπο­ροῦμε νὰ ἀ­γω­νι­στοῦμε τόσο ἔν­τονα ὅσο οἱ Ἅ­γιοι; Μπο­ροῦμε ὅ­μως νὰ ἀ­γω­νι­στοῦμε νὰ καλ­λι­ερ­γή­σουμε τὸ ἴ­διο φρό­νημα ἀ­πο­λύ­τως ἀ­συμ­βί­βα­στοι μὲ τὴν ἁ­μαρ­τία. Ὁ Θεὸς καὶ ἐ­κεί­νους θὰ στε­φα­νώ­σει καὶ ἐ­μᾶς θὰ ἐ­λε­ή­σει.

Ὁ Τί­μιος Σταυ­ρός, ποὺ ὑ­ψώ­νει σή­μερα ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, δὲν εἶ­ναι μόνο σύμ­βολο αὐ­τα­παρ­νή­σεως, ἀλλὰ καὶ σύμ­βολο νί­κης καὶ πηγὴ Χά­ρι­τος καὶ δυ­νά­μεως. Ἂς μὴ στε­κό­μα­στε μόνο στὴν κα­κο­πά­θεια ποὺ δη­λώ­νει. Κυ­ρίως ἂς ἀ­να­λο­γι­ζό­μα­στε ὅτι προ­σκυ­νών­τας τὸν Σταυρὸ καὶ συ­σταυ­ρού­με­νοι κα­θη­με­ρινὰ μὲ τὸν Χρι­στό, λαμ­βά­νουμε πολλὴ τή Χάρη του, κα­ται­σχύ­νουμε τοὺς δαί­μο­νες, κερ­δί­ζουμε τὴν αἰ­ω­νι­ό­τητα. Ὁ δρό­μος πρὸς τὸν Γολ­γοθᾶ εἶ­ναι ὁ μό­νος δρό­μος πρὸς τὴν Ἀ­νά­σταση.

Νὰ εὐ­χη­θοῦμε νὰ ζή­σουμε τὴ σταυ­ρικὴ ζωὴ μὲ ὅσο τὸ δυ­να­τὸν με­γα­λύ­τερη συ­νέ­πεια, ὥ­στε νὰ γευ­θοῦμε καὶ τὴν ἀ­νέκ­φρα­στη χαρὰ τῆς Ἀ­να­στά­σεως. Ἀμήν.

Ἕνα δυ­στυ­χι­σμένο παιδὶ στέ­κει αἰ­χμά­λωτο μιᾶς σκλη­ρῆς κυ­ρι­αρ­χίας. Τῆς ἐ­ξου­σίας τοῦ δι­α­βό­λου. Ψυ­χικὰ κὰι σω­μα­τικὰ τὸ ἔ­χει τσα­κί­σει. Ὅ­σοι βρί­σκον­ται γύρω του καὶ πα­ρα­κο­λουθοῦν τὴν τρα­γω­δία, ἀ­πο­δει­κνύ­ον­ται ἀνί­κα­νοι νὰ τὸ βο­η­θή­σουν. Μὲ τὴν ἀ­πι­στία τους ὀρ­θώ­νον­ται ἐμ­πό­δια στὴ λύ­τρωσή του. Σ’ αὐτὸ τὸ δύ­σπι­στο κό­σμο ἀ­νή­κουν ὄχι μόνο οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Χρι­στοῦ, οἱ γραμ­μα­τεῖς καὶ οἱ φα­ρι­σαῖοι, ἀλλ’ ἀ­κόμη καὶ οἱ μα­θη­τές Του καὶ οἱ ἀ­μέ­σως ἐν­δι­α­φε­ρό­με­νοι γιὰ τὸ βα­σα­νι­σμένο παιδί, ὅ­πως ὁ πα­τέ­ρας του. Τὴ δι­ά­χυτη δυ­σπι­στία στὴν ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τητα τῆς δυ­νά­μεως τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­ναντι τοῦ δαι­μο­νι­κοῦ κα­τε­στη­μέ­νου ἐκ­φρά­ζει πα­ρα­στα­τικὰ ὁ δι­ά­λο­γος μὲ τὸν πα­τέρα τοῦ παι­διοῦ.

«Πό­σος και­ρὸς εἶ­ναι ἀπὸ τότε ποὺ τοῦ συ­νέβη αὐτό;» ρω­τάει ὁ Ἰ­η­σοῦς, κα­θὼς τὸ παιδὶ κυ­λι­ό­ταν κάτω καὶ ἄ­φριζε, ἐ­ξου­θε­νω­μένο ἀπὸ τὸ δαί­μονα. «Ἀπό τὰ παι­δικά του χρό­νια», ἦ­ταν ἡ ἀ­πάν­τηση. «Πολ­λὲς φο­ρὲς καὶ στὴ φω­τιὰ τὸν ἔ­στειλε καὶ στὰ νερά, γιὰ νὰ τὸν ἐ­ξο­λο­θρεύ­σει. Ἀλλὰ ἂν μπο­ρεῖς νὰ κά­νεις κάτι, βο­ή­θησέ μας, σπλαγ­χνί­σου μας.» Μαζί μέ τήν ἀ­πό­γνωση πού τυ­ραν­νοῦσε τήν καρ­διά του, ἡ ἀμ­φι­βο­λία τήν δάγ­κωνε καί τήν μά­τωνε.

Ἡ σκιὰ τῆς ἀμ­φι­βο­λίας δὲν ἔ­παψε νὰ πέ­φτει βα­ρειὰ στὴ σκέψη καὶ τὴν καρ­διὰ τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἡ ἀμ­φι­βο­λία ὅ­μως σκο­τί­ζει τήν σκέψη, τῆς κλεί­νει τόν ὁ­ρί­ζοντα, νε­κρώ­νει τήν ἐλ­πίδα καὶ τήν τυ­λί­γει στό σκο­τάδι.

Τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ὑ­πέρ­βαση τὸ ὑ­πο­δει­κνύει ὁ Κύ­ριος. Τὸ δεύ­τερο τὸ κα­θο­ρί­ζει ἡ συμ­πε­ρι­φορὰ τοῦ πα­τέρα. Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶπε· ‘Τὸ θέμα δὲν εἶ­ναι ἂν ἐγὼ μπορῶ νὰ θε­ρα­πεύσω τὸ παιδί σου, ἀλλά ἂν ἐσὺ μπο­ρεῖς νὰ πι­στέ­ψεις. Σ’ αὐτὴ τὴν κα­τεύ­θυνση ἀ­να­ζή­τησε τὴ λύση τοῦ δρά­μα­τός σου. Στὴν καρ­διά σου. Ἐ­κεῖ βρί­σκε­ται τὸ ἐμ­πό­διο’.

Ἀ­δελ­φοί μου,

μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ σαφῆ δι­ευ­κρί­νιση τοῦ Κυ­ρίου τὸ κλειδὶ γιὰ ν’ ἀ­νοί­ξουν οἱ βα­ρειὰ κλει­σμέ­νες πόρ­τες, μὴν τὸ ζη­τᾶμε ἀλ­λοῦ. Ἐ­μεῖς τὸ ἔ­χουμε. Τὸ πε­τά­ξαμε στὴ σκο­τεινὴ γω­νιὰ τῶν δι­στα­γμῶν καὶ τῆς ἀμ­φι­βο­λίας μας. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ πρέ­πει τὸ συν­το­μό­τερο νὰ τὸ ἀ­να­σύ­ρουμε. Τὸ κλειδὶ αὐτὸ εἶναι ἡ συ­νει­δητή ἐμ­πι­στο­σύνη ἡ δική μας, ὡς προ­σω­πικὴ πί­στη στὴν παν­το­δυ­να­μία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ πρέ­πει νὰ ἰ­σχυ­ρο­ποι­η­θεῖ καὶ νὰ πά­ρει στὴ ζωή μας τὴν κεν­τρικὴ θέση ποὺ τῆς ἁρ­μό­ζει. Ἡ καρ­διὰ τοῦ πα­τέρα τα­ρά­ζε­ται, κα­θώς συ­ναι­σθά­νε­ται ὅτι ὁ ἴ­διος στέ­κει μέ τήν ἀ­πι­στία του ἐμ­πό­διο στή θερα­πεία τοῦ παι­διοῦ του καί μέ μιά ὕ­στατη προ­σπά­θεια ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νε­ται ἀπό τά δε­σμά τῆς δυ­σπι­στίας, φω­νά­ζον­τας «Πι­στεύω Κύ­ριε, βο­ή­θει μου τῇ ἀ­πι­στίᾳ».

Λοι­πόν, ἀ­κόμη κι ὅ­ταν νοι­ώ­θουμε πὼς οἱ ἀμ­φι­βο­λίες μᾶς πνί­γουν, κι ὅ­ταν ἀ­κόμη ἡ ψυχή μας δέν βρί­σκει τὴ δύ­ναμη οὔτε δυὸ λό­για προ­σευ­χῆς νὰ ψι­θυ­ρί­σει, νὰ μὴ τὰ χά­νουμε ἀ­κόμη καὶ τότε, δι­ότι Ἐ­κεῖ­νος καὶ τότε ἀκόμη μᾶς δέ­χε­ται. Μὲ ἁ­πλω­μένα τὰ χέ­ρια Του μᾶς πε­ρι­μέ­νει.

Ἄς στρέ­ψουμε τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς μας πρὸς Ἐ­κεῖ­νον κι αὐτὸ μο­νάχα νὰ Τοῦ ποῦμε: «Πι­στεύω, Κύ­ριε, βο­ή­θει μου τῇ ἀ­πι­στίᾳ».

Με­γάλο καὶ θεῖο, ἀ­πόρ­ρητο καὶ ἀ­κα­τα­νό­ητο, ὄχι μόνο στοὺς ἀν­θρώ­πους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἀγ­γέ­λους καὶ στοὺς ἀρ­χαγ­γέ­λους εἶ­ναι τὸ γε­γο­νός, ὅτι ἡ φύση μας ἔ­γινε διὰ τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ὁ­μό­θεος καὶ μᾶς χα­ρί­στηκε ἡ ἐ­πά­νο­δός μας στὸ κα­λύ­τερο. Αὐτὸ εἶ­ναι τὸ μυ­στή­ριο ποὺ πι­στεύ­ε­ται, ἀλλὰ δὲν γνω­ρί­ζε­ται. Εἶ­ναι ἀ­κα­τα­νό­ητο ὄχι μόνο στοὺς ἀν­θρώ­πους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἀγ­γέ­λους καὶ στοὺς ἀρ­χαγ­γέ­λους. Ἀρ­χί­ζει ἀπὸ τὸ γε­γο­νὸς ποὺ γι­ορ­τά­ζε­ται σή­μερα.

Ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται στὴν Παρ­θένο τὴ σύλ­ληψη τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Ἐ­κείνη ἔκ­πλη­κτη ζή­τησε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁ­ποῖο αὐτὸ θὰ γι­νό­ταν καὶ εἶπε πρὸς αὐ­τὸν «πῶς θὰ μοῦ συμ­βεῖ αὐτὸ ἀ­φοῦ δὲν γνω­ρίζω ἄν­δρα;» καὶ τότε ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος κα­τέ­φυγε πρὸς τὸν Θεὸ λέ­γον­τας· «Πνεῦμα Ἅ­γιο θὰ ἔρ­θει σ’ ἐ­σένα καὶ δύ­να­μις Ὑ­ψί­στου θὰ σὲ ἐ­πι­σκι­ά­σει». Αὐτό ποὺ ὁ­μο­λο­γεῖ­ται ἀπὸ τὸν ἀρ­χάγ­γελο πρὸς τὴν Παρ­θένο ἐ­νέ­χει τὸ με­γα­λύ­τερο μυ­στή­ριο. Ὁ Σω­τή­ρας καὶ λυ­τρω­τὴς τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους, θὰ γί­νει ἄν­θρω­πος γιὰ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρωπο.

Πα­ρα­βαί­νον­τας τὴν ἐν­τολὴ τοῦ Θεοῦ κα­τε­βή­καμε μέ­χρι τὸν Ἅδη καὶ πολλὰ δεινὰ μᾶς βρῆ­καν δι­α­δο­χικά. Τὸ γέ­νος μας γεύ­τηκε τὴ λύπη καὶ ἡ ζωή μας ἔ­γινε γε­μάτη ὀ­δύνη. Ὁ Θεὸς ὅ­μως ποὺ μᾶς ἔ­πλασε μὲ εὐ­σπλαγ­χνία καὶ φι­λαν­θρω­πία ἔ­κλινε τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ κα­τέ­βηκε γιὰ νὰ μᾶς βρεῖ, παίρ­νον­τας ἀπὸ τὴν ἁ­γία Παρ­θένο τὴ φύση μας ποὺ τὴν ἀ­να­καί­νισε. Ὁ Θεὸς στέλ­νον­τας τὸν ἀρ­χάγ­γελο στὴν Παρ­θένο τὴν κά­νει μη­τέρα τοῦ Χρι­στοῦ μόνο μὲ τὴ προ­σφώ­νηση ποὺ ἀ­κούει σή­μερα. Ἄν ἡ σύλ­ληψη τοῦ Χρι­στοῦ θὰ ἦ­ταν ἀπὸ ἀν­θρώ­πινη ἐ­πέμ­βαση, ὁ Χρι­στὸς δὲν θὰ ἦ­ταν ὁ νέος ἄν­θρω­πος. Τώρα ἦρθε καὶ ἀπὸ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦμα, γί­νε­ται ἄν­θρω­πος καὶ σαρ­κώ­θηκε στὴ μή­τρα τῆς Παρ­θέ­νου μέ­νον­τας ἀ­ναλ­λοί­ω­τος Θεὸς καὶ τέ­λειος άν­θρω­πος.

Τὸ ὄ­νομα τῆς Παρ­θέ­νου ἦ­ταν Μα­ριάμ, ποὺ ἐρ­μη­νεύ­ε­ται Κυ­ρία. Ἐκείνη ἦ­ταν πρά­γματι παρ­θέ­νος καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴ ψυχή. Εἶχε ὅ­λες τὶς αἰ­σθή­σεις τοῦ σώ­μα­τος ἐ­κτὸς ἀπὸ τὸν μο­λυ­σμό. Ἔ­χει γρα­φεῖ γιὰ Ἐ­κείνη ὅτι ἦ­ταν ἡ κλει­σμένη πύλη, ποὺ κα­νεὶς δὲν πρό­κει­ται νὰ πε­ρά­σει ἀπὸ αὐ­τὴν παρὰ μό­νον ὁ Χρι­στός. Ἡ Πα­να­γία εἶ­ναι Κυ­ρία καὶ μὲ ἕ­ναν ἄλλο τρόπο. Δε­σπό­ζει ὅ­λων, κα­θὼς εἶ­ναι ἐ­λεύ­θερη καὶ ρίζα τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας τοῦ γέ­νους τῶν ἀν­θρώ­πων, καὶ γι’ αὐτὸ ἀ­κρι­βῶς ὁ ἄγ­γε­λος ἐμ­φα­νι­ζό­με­νος στὴν Παρ­θένο τῆς ἀ­πευ­θύ­νει τὸ «Χαῖρε Κε­χα­ρι­τω­μένη. Ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι μαζί σου, εἶ­σαι εὐ­λο­γη­μένη ἀ­νά­μεσα στὶς γυ­ναῖ­κες». Ἡ Παρ­θέ­νος φο­βή­θηκε μή­πως ὁ ἄγ­γε­λος εἶ­ναι κάποιος ἀ­πα­τη­λὸς καὶ δὲν δέ­χθηκε χω­ρὶς ἐ­ξέ­ταση τὸν χαι­ρε­τι­σμό. Τα­ρά­χθηκε καὶ ρώ­τησε πῶς εἶ­ναι δυ­νατὸ νὰ γί­νει αυτό. Ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος ἀ­μέ­σως τῆς δι­έ­λυσε τὸν θε­ο­φιλῆ φόβο λέ­γον­τάς της· «Μὴ φο­βᾶ­σαι Μα­ρία, δι­ότι πέ­τυ­χες τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ».

Ἡ Παρ­θέ­νος ρώ­τησε ὄχι ἀπὸ ἀ­πι­στία, ἀλλὰ ἐ­πειδὴ ζη­τοῦσε νὰ μά­θει πῶς ἦ­ταν δυ­νατὸ νὰ πρα­γμα­το­ποι­η­θεῖ αὐτὸ τὸ θαῦμα, γι’αυτὸ ἀ­κρι­βῶς μετὰ τὴν ἐ­ξή­γηση τοῦ ἀρ­χαγ­γέ­λου ἐ­κείνη τρέ­χει πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀ­πευ­θύ­νε­ται πρὸς αὐ­τόν.

Λέ­γει λοι­πὸν στὸν ἀρ­χάγ­γελο· «ἄν ὅ­πως λὲς ἔρ­θει σ’ ἐ­μένα τὸ Ἅ­γιο Πνεῦμα γιὰ νὰ μὲ κα­θα­ρί­σει πε­ρισ­σό­τερο καὶ νὰ μὲ δυ­να­μώ­σει νὰ δεχτῶ τὸ σω­τή­ριο ἔμ­βρυο, ἄν μὲ ἐ­πι­σκι­ά­σει ἡ δύ­ναμη τοῦ Ὑ­ψί­στου ποὺ θὰ μορ­φώ­σει μέσα μου ὡς ἄν­θρωπο αὐ­τὸν ποὺ εἶ­ναι Θεὸς καὶ Βα­σι­λεὺς αἰ­ώ­νιος, πι­στεύω ὅτι τί­ποτε δὲν εἶ­ναι ἀ­δύ­νατο γιὰ τὸν Θεό. Λοι­πόν, ἰ­δοὺ ἐγὼ ἡ δούλη τοῦ Κυ­ρίου, ἄς γί­νει σύμ­φωνα μὲ τὸ λόγο σου». Τότε ἔ­φυγε ἀπὸ ὲ­κεῖ ὁ ἄγ­γε­λος, ἀ­φοῦ ἄ­φησε στὴ γα­στέρα της τὸν Δη­μι­ουργὸ τοῦ κό­σμου ἑ­νω­μένο μὲ τὴν Παρ­θένο.

Μετά ἀπὸ αὐτὸ τὸ γε­γο­νὸς ἡ Πα­να­γία εἶ­ναι τὸ μο­να­δικὸ με­θό­ριο μεταξύ κτι­στῆς καὶ ἄ­κτι­στης φύ­σεως. Εἶ­ναι ἡ χώρα τοῦ Ἀ­χω­ρή­του. Αὐ­τὴν θὰ ὑ­μνή­σουν στὸ μέλ­λον μετὰ τὸ Θεὸ ὅ­λοι οἱ πι­στοί. Αὐτή εἶ­ναι ἡ αἰ­τία κάθε κα­λοῦ καὶ ἡ προ­στά­τις καὶ πρό­ξε­νος τῶν αὶ­ω­νίων ἀ­γα­θῶν. Εἶ­ναι ἡ ἀρχὴ τῶν ἀ­πο­στό­λων καὶ τὸ ἐ­δραί­ωμα τῶν μαρ­τύ­ρων, εἶ­ναι ἡ δόξα τῆς γῆς καὶ ἡ τερ­πνό­τητα τῶν οὐ­ρα­νίων, εἶ­ναι τὸ στο­λίδι ὅ­λης τῆς κτί­σεως. Ἀπὸ αὐ­τὴν ἂς ἀ­πο­κτή­σουμε ἐλ­πίδα καὶ ἐ­μεῖς καὶ μὲ τὶς δι­κές της ἀ­δι­ά­κο­πες προ­σευ­χὲς γιὰ ὅ­λους μας ἄς ἔρ­θει ἡ δόξα καὶ ἡ χαρὰ Ἐ­κεί­νου ποὺ γεν­νή­θηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰ­ῶ­νες καὶ σαρ­κώ­θηκε ἀπὸ τὴν Πα­να­γία μας.

Στὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὸ ἀ­νή­κει κάθε δόξα καὶ τιμὴ καὶ προ­σκύ­νηση στοὺς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀμήν.

Κηρύγματα Μαρτίου 2018  

Ἡ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ τοῦ ἁ­γίου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Προ­δρό­μου ἀ­πο­τε­λεῖ τὴ συ­νέ­χεια τῆς χθε­σι­νῆς με­γά­λης ἑ­ορ­τῆς τῆς Βα­πτί­σεως τοῦ Χρι­στοῦ. Γι­ατὶ στὴν εἰ­κόνα αὐ­τοῦ τοῦ γε­γο­νό­τος κεν­τρικὸ πρό­σωπο καὶ κεν­τρικὸ ρόλο ἔ­χει καὶ τὸ πρό­σωπο τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Προ­δρό­μου.

Ἐ­κεῖ, στὴ Βά­πτιση, ἑ­τοι­μά­ζε­ται νὰ βα­πτί­σει τὸν Χρι­στό,·ἐδῶ κη­ρύτ­τει γι’ Αὐ­τὸν· «Με­τα­νο­εῖτε... γι­ατὶ πλη­σί­ασε ἡ Βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν».

Χθὲς ὁ προ­φή­της Ἰ­ω­άν­νης βα­πτί­ζει τόν Μεσ­σία,·ἐδῶ ἑ­τοι­μά­ζει τὴν ὁδὸ γι’ Αὐ­τόν. « Ἔρ­χε­ται μετὰ ἀπὸ ἐ­μένα Ἐ­κεῖ­νος, ποὺ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρό­τε­ρός μου». Στὴ χθε­σινὴ ἑ­ορτὴ ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ἐγ­γί­ζει μὲ δέος τὴν κε­φαλὴ τοῦ Χρι­στοῦ,· στὴ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ ἀ­δυ­να­τεῖ νὰ λύ­σει τὸν ἱ­μάντα τῶν ὑ­πο­δη­μά­των Του. Ἐ­κεῖ τέ­λος, θαυ­μά­ζει τὰ ἀ­νε­ξή­γητα ποὺ λαμ­βά­νουν χώρα μπρο­στά του, ἐδῶ προ­σπα­θεῖ νὰ ἑρ­μη­νεύ­σει τὰ ὁ­ρώ­μενα, κα­θὼς ἀρ­χί­ζουν νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται μέσα στὴν ἀν­θρώ­πινη ἱ­στο­ρία.

«Καὶ ἐ­λά­βαμε χάρη ἐ­πάνω στὴν ἄλλη χάρη καί μετὰ τὴ χάρη τῆς ἀ­φέ­σεως τῶν ἁ­μαρ­τιῶν μας, ἐ­λά­βαμε καὶ τὴν χάρη τῆς υἱ­ο­θε­σίας καὶ τῆς μα­κα­ρίας ζωῆς καὶ ὁ­λο­νὲν προ­στί­θε­ται νέα ὑ­πε­ρά­φθο­νος χάρη σ’ ἐ­κείνη ποὺ προ­η­γου­μέ­νως ἐ­λά­βαμε...», λέ­γει μὲ ἔμ­φαση ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. Ἔτσι, ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Πρό­δρο­μος ἀ­πο­τε­λεῖ κο­ρυ­φαῖο βι­βλικὸ πρό­σωπο, τὸ ὁ­ποῖο ἐγ­κω­μι­ά­στηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ δύο φο­ρές. Πρῶτα, στὴν ἐμ­φά­νιση τοῦ Ἀγ­γέ­λου στὸν πα­τέρα του Ζα­χα­ρία, ποὺ τοῦ ἀ­ναγ­γέλ­λει τὴ γέν­νησή του καὶ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ὅτι «θὰ εἶ­ναι με­γά­λος ἐ­νώ­πιον τοῦ Κυ­ρίου». Καὶ ἡ δεύ­τερη φορὰ στὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ γι᾿ αὐ­τόν, ὅ­ταν ἦ­ταν στὴ φυ­λακή·«Με­ταξὺ τῶν ἀν­θρώ­πων ποὺ γεννήθηκαν μέ­χρι τώρα, με­γα­λύ­τε­ρος κατὰ τὴν ἀ­ξία προ­φή­της ἀπὸ τὸν Ἰ­ω­άννη τὸν βα­πτι­στὴ δὲν εἶ­ναι κα­νείς...».

Οἱ δύο αὐ­τὲς ἐγ­κω­μι­α­στι­κὲς ἀ­να­φο­ρές, ἡ μία στὴν ἀρχὴ καὶ ἡ ἄλλη στὸ τέ­λος τοῦ βίου του, κα­λύ­πτουν ὁ­λό­κληρη τῆν ἁ­γία καὶ ἀ­σκη­τικὴ ζωή του. Σ’ αὐτὴ δὲ τὴ ζωὴ ὁ Προ­φή­της μας ἔρ­χε­ται «μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὴ δύ­ναμη τοῦ προ­φή­του Ἠ­λία», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀγ­γέ­λου, γιὰ νὰ κα­τα­καύ­σει ὅ,τι αἰ­σχρὸ καὶ ἄ­δικο καὶ νὰ ἑ­τοι­μά­σει «εὐ­θείας τὰς τρί­βους...» τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὁ προ­φή­της Ἰ­ω­άν­νης εἶ­ναι ὁ με­γά­λος καὶ τε­λευ­ταῖος τῆς σει­ρᾶς τῶν Προ­φη­τῶν, μὲ τὸν ὁ­ποῖο κλεί­νει ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς Πα­λαιᾶς Δι­α­θή­κης. Αὐ­τὸς δὲ ὁ ἴ­διος εἶ­ναι ἡ ἀρχὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λίου τοῦ Χρι­στοῦ, ὡς ἀγ­γε­λία οὐ­ρά­νια, πι­στο­ποι­ῶν­τας τὴν παγ­κό­σμια ἔ­λευση τοῦ Χρι­στοῦ. Ἔτσι, μ’ αὐ­τὸν ξε­κι­νάει ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. «Ἀρχὴ τοῦ χα­ρο­ποιοῦ μη­νύ­μα­τος περὶ τῆς ἐ­λεύ­σεως εἰς τὸν κό­σμο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ... καὶ ἔ­γινε ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἀρχὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λίου μὲ τὸ νὰ βα­πτί­ζει στὴν ἔ­ρημο καὶ μὲ τὸ νὰ κη­ρύτ­τει βά­πτι­σμα με­τα­νοίας...».

Λι­πό­σαρ­κος, ἐ­ρα­στὴς τῆς ἀ­σκή­σεως καὶ αὐ­τάρ­κης στὴν λι­τό­τητά του, μέσα στὴν ἀ­πό­λυτη ἔν­δεια. Βη­μα­τί­ζει συμ­βο­λι­κῶς, ὡς ἄν­θρω­πος ἄλ­λου κό­σμου, δει­κνύει ἔν­τονα καὶ πα­ρα­στα­τικὰ τὸν Χρι­στό, ὁ ὁ­ποῖος «θὰ βα­πτί­ζει ὅ­λους μας εἰς τὸ δι­η­νε­κὲς μὲ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦμα».

Προ­φή­της τῆς πρα­γμα­τι­κῆς με­τα­νοίας τῆς καρ­διᾶς, ζῶν­τας κα­θη­με­ρι­νῶς στὸ χῶρο τῆς ἐ­ρή­μου καὶ βι­ώ­νον­τας καθ’ ὁ­λο­κλη­ρία τὴν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ, ἔ­χει τὸ δι­καί­ωμα τοῦ ἐ­λέγ­χου τῶν ἀν­θρω­πί­νων ἁ­μαρ­τω­λῶν πρά­ξεων. «Με­τα­νο­εῖτε, γι­ατὶ πλη­σί­ασε ἡ Βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν...».

Ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­δελ­φοί, ὁ Πρό­δρο­μος Ἰ­ω­άν­νης ἑ­τοι­μά­ζει τὴν ὁδὸ Κυ­ρίου καὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτει πὼς ἔρ­χε­ται ἀ­να­ζη­τῶν­τας τὸν πλα­νώ­μενο, αὐ­τὸν ποὺ ἐγ­κα­τέ­λειψε τὴν πα­τρικὴ ἑ­στία καὶ ἀ­νέ­στιος καὶ ξέ­νος πε­ρι­φέ­ρε­ται σὲ χώ­ρους ξέ­νους καὶ ἔ­ρη­μους.

Ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ βα­πτι­στὴς ἦλθε στὸν κό­σμο καὶ ἔ­φυγε ἀπ’ αὐ­τὸν ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἄν­θρω­πος τῆς ἐ­ρή­μου καὶ τῆς ἀ­σκή­σεως, ζῶν­τας τὴ σι­ωπὴ καὶ βι­ώ­νον­τας τὴν ἐ­σω­τε­ρικὴ προ­σευχὴ τῆς καρ­διᾶς, δώ­ρησε τὸν ἑαυ­τόν του σ’ ὅ­λους μας καὶ δί­δαξε πὼς μέσα στὴ σι­ωπὴ καὶ στὴν προ­σευχὴ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ Θεός. Μέσα στήν με­τά­νοια καὶ τὸν αὐ­το­έ­λεγχο βρί­σκουμε τὸ ἄ­νοι­γμα τῶν οὐ­ρα­νῶν. Καὶ μέσα ἀπὸ τὴν καρ­τε­ρία καὶ τὴν ὑ­πο­μονή μας με­γα­λύ­νε­ται τὸ ὄ­νομα τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στικὰ μιᾶς τέ­τοιας προ­σπά­θειας μπο­ροῦμε νὰ αἰ­σι­ο­δο­ξοῦμε γιὰ καλὴ καὶ εὐ­λο­γη­μένη χρο­νιά. Ἀ­μήν.

«... Ἀπὸ τότε ἤρ­ξατο ὁ Ἰ­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· Με­τα­νο­εῖτε ἤγ­γικε γάρ ἡ Βα­σι­λεία τῶν Οὐ­ρα­νῶν...».

Mὲ αὐτὴ τὴ φράση ἀπὸ τὸ σύν­τομο ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γε­λικὸ κεί­μενο τῆς πρώ­της Κυ­ρι­α­κῆς μετὰ τὰ ἅ­για Θε­ο­φά­νεια τοῦ Κυ­ρίου, ἡ Ἐκ­κλη­σία μᾶς εἰ­σά­γει στὴ πρα­γμα­τι­κό­τητα τῆς Βα­σι­λείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁ­ποία δὲν ἔ­χει τέ­λος, δὲν εἶ­ναι ξένη καὶ μα­κρυνὴ πρα­γμα­τι­κό­τητα γιὰ τοὺς πι­στούς, ἀλλὰ ἐ­σω­τε­ρικὴ κα­τά­σταση ποὺ ἐκ­φρά­ζε­ται μὲ τὸν ἱ­ερὸ πόθο καὶ τὴν ἀ­νάγκη τῆς πα­ρου­σίας Του στὴ ζωή τους, καλ­λι­ερ­γεῖ­ται στὰ βάθη τῆς καρ­διᾶς τους καὶ δι­α­πο­τί­ζει τὸν πυ­ρήνα τοῦ εἶ­ναι τους.     

Τὶ εἶ­ναι ἆ­ραγε ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ; Εἶ­ναι φαι­νο­με­νι­κό­τητα ἢ πρα­γμα­τι­κό­τητα; Εἶ­ναι ἰ­δε­ο­λο­γικὴ στάση τοῦ ἀν­θρώ­που ἢ οὐ­σι­α­στικὴ κα­τά­σταση τῆς ψυ­χῆς του; Εἶ­ναι τό­πος ἢ τρό­πος γιὰ ὅ­σους τὴν ἀ­να­ζη­τοῦν;

Σί­γουρα ὅ­σοι ἐ­πι­φα­νει­ακὰ ψά­χνουν μέσα ἀπὸ τὸν πε­ρι­ο­ρι­σμὸ τῆς λο­γι­κῆς, ἀν­τι­με­τω­πί­ζουν τὴν Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ ὡς ἀ­φη­ρη­μένη καὶ εὐ­ρύ­τερη χρι­στι­α­νικὴ ἔν­νοια. Ὅ­σοι ὅ­μως τὴν ἀν­τι­κρύ­ζουν μὲ τὰ μά­τια τῆς πί­στεως, δι­α­πι­στώ­νουν πὼς αὐτὴ ἀ­πει­κο­νί­ζε­ται στὸν τρόπο τῆς δι­κῆς τους ζωῆς. Στὸ ὕ­φος καὶ στὸ ἦ­θος τους, στὴ ποι­ό­τητα δη­λαδὴ τῆς ζωῆς τους. Ἡ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ δι­α­φαί­νε­ται τότε ὡς ἐ­ξω­τε­ρικὴ ἔκ­φραση τῆς ἐ­σω­τε­ρι­κό­τη­τας τῆς ψυ­χῆς τους. Γι­’αυτὸ οἱ συ­νει­δη­τοὶ πι­στοὶ εἶ­ναι ἐ­πί­γειοι ἄν­θρω­ποι ἀλλὰ οὐ­ρά­νιοι πο­λῖ­τες. Ζοῦν καὶ κι­νοῦν­ται στὴ γῆ, ἀλλὰ φρο­νοῦν καὶ συμ­μορ­φώ­νουν τὴν βι­οτή τους μὲ τὸ πο­λί­τευμα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ. Ἔ­χουν τὰ μά­τια τους στὴ γῆ, μὰ κρα­τοῦν πάνω ἀπὸ αὐ­τὴν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρ­διά. Ζοῦν τὰ πρό­σκαιρα καὶ τὰ πα­ρο­δικά, ἀλλὰ μα­γνη­τί­ζον­ται καὶ κι­νοῦν­ται πρὸς τὰ αἰ­ώ­νια καὶ ἀ­λη­θινά. Μοι­ρά­ζον­ται τὴν κοι­νω­νία τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλλά με­τέ­χουν στὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι βι­ώ­νουν τὴ Βα­σι­λεία Του «ἐ­ξα­γο­ρα­ζό­με­νοι τὸν και­ρόν» τοῦ με­τρη­τοῦ τους χρό­νου μὲ τὴν προσ­δο­κία τῆς α­ἰω­νι­ο­ποί­η­σής τους.

Πι­στοί, ἔτσι, γί­νον­ται «οἱ ἀ­τε­νί­ζον­τες δι­α­παν­τὸς ἐν τῷ οὐ­ρανῷ».

Κάθε ἄν­θρω­πος μέσα ἀπὸ τὴν ἀ­δυ­να­μία τῆς φθαρ­τῆς φύ­σης του καὶ τῆς κα­θη­με­ρι­νῆς πτώ­σης του ἔ­χει μό­νον ἕ­ναν τρόπο νὰ ἀ­τε­νί­ζει τὸν οὐ­ρανό. Τὸν ὑ­πέ­δειξε μὲ σα­φή­νεια στὴν ση­με­ρινὴ Εὐ­αγ­γε­λικὴ πε­ρι­κοπὴ ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος μὲ τὴν προ­τροπὴ «Με­τα­νο­εῖτε».

Προ­τροπὴ γιὰ ἐ­πι­στρά­τευση τῶν ψυ­χι­κῶν δυ­νά­μεων μὲ προ­θυ­μία γιὰ συμ­μόρ­φωση στὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ ἔ­ναντι τῆς ἐ­λεύ­θε­ρης ἐ­πι­λο­γῆς τῶν πι­ε­στι­κῶν ἀ­ναγ­κῶν τῆς φθαρ­τῆς φύ­σεως. Προ­τροπὴ γιὰ ἀ­δι­ά­κοπη ἀ­να­γνώ­ριση τῶν σφαλ­μά­των μας καὶ ἀλ­λαγὴ τῆς νο­ο­τρο­πίας μας. Προ­τροπὴ γιὰ ἀν­τί­σταση στὴν πτω­τικὴ πο­ρεία καὶ καλ­λι­έρ­γεια τῆς δι­α­θέ­σεως με­τα­νοίας.

 «Τὸ πί­πτειν ἀν­θρώ­πι­νον, τὸ ἐμ­μέ­νειν σα­τα­νι­κὸν» μᾶς δι­ευ­κρι­νί­ζουν οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας. Δη­λαδή, τὸ νὰ πέ­φτει κα­νεὶς στὴν ἁ­μαρ­τία εἶ­ναι γνώ­ρι­σμα τῆς κοι­νῆς μας φύ­σεως, τὸ νὰ στέ­κε­ται ὅ­μως ἀ­με­τα­νό­ητα ἀπὸ προ­τί­μηση στὴν ἁ­μαρ­τία, εἶ­ναι πιὰ γνώ­ρι­σμα τῆς προ­σω­πι­κῆς δι­α­θέ­σεως.

Ἔρ­χε­ται σή­μερα ὁ Χρι­στὸς καὶ μᾶς ὑ­πο­δει­κνύει «ξέ­νης βι­ο­τῆς τὴν ἀ­παρ­χὴν» πρὸς τὶς συ­νή­θειές μας. Μᾶς ὑ­πο­δει­κνύει τὴν ὁδὸ τῆς με­τα­νοίας, δη­λαδὴ τῆς με­τα­στρο­φῆς τοῦ δι­κοῦ μας τρό­που.

Μα­κάρι μέσα στὸ νέο χρόνο ποὺ ἡ πρό­νοια τοῦ Θεοῦ ἐ­πέ­τρεψε νὰ προ­στε­θεῖ στὴ ζωή μας, νὰ ζή­σουμε, νὰ βα­δί­σουμε ὅ­λοι μας τὴν ὁδὸ τῆς με­τα­νοίας. Δη­λαδὴ νὰ ἔ­χουμε τὴν ἑ­τοι­μό­τητα νὰ δε­χθοῦμε αὐτὸ τό με­γάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, τήν με­τά­νοια, πού με­τα­μορ­φώ­νει καὶ ἱ­ε­ρο­ποιεῖ τὴ ζωή μας, σὲ ἕ­ναν κό­σμο ποὺ κα­θη­με­ρινά με­τέρ­χε­ται ὅλα τὰ δυ­νατὰ μέσα νὰ ἀ­πο­ϊ­ε­ρο­ποι­ή­σει τὰ πάντα, καλ­λι­ερ­γῶν­τας τὴν ἐ­γω­πά­θειά μας, μὲ σκο­πό τὴν ἀ­πο­μό­νωσή μας ἀπὸ τὴν κοι­νω­νία τῶν ἀν­θρώ­πων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ με­τά­νοια θά με­τα­μορ­φώ­σει τὴ ζωή μας, θὰ ἰ­σορ­ρο­πή­σει τὴν ὕ­παρξή μας, θὰ ἐ­ξα­σφα­λί­σει τὴν σω­τη­ρία μας καὶ θὰ σώ­σει τὸν κό­σμο ὅλο. Ἀ­μήν.

Ὁ πλού­σιος ἀρ­χι­τε­λώ­νης Ζακ­χαῖος, τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς δὲν ἦ­ταν εὐ­τυ­χι­σμέ­νος. Τὰ πλούτη καὶ τὰ ἀ­ξι­ώ­ματα, ποὺ δι­έ­θετε, ναὶ μὲν τοῦ ἔ­δι­δαν κοι­νω­νικὴ ἐ­πι­φά­νεια, ὅ­μως τὸν ἄ­φη­ναν ἐ­σω­τε­ρικὰ ἄ­δειο, δὲν τὸν γέ­μι­ζαν καὶ δὲν τοῦ ἔ­δι­ναν τὴν πρα­γμα­τικὴ χαρά. Κάτι βα­θύ­τερο τοῦ ἔ­λειπε, κάτι ποὺ θὰ τοῦ ἐ­πέ­τρεπε νὰ ἀ­πο­δι­ώ­ξει τὸ βά­ρος ἀπὸ τὴ συ­νεί­δησή του. Βά­ρος, τὸ ὁ­ποῖο προ­ερ­χό­ταν ἀπὸ τὶς ἀ­δι­κίες ποὺ ἐκ τῶν πρα­γμά­των δι­έ­πραττε ἀπὸ τὴ θέση τοῦ ἀρ­χι­τε­λώνη.

Αὐτὸ δὲ ποὺ ἔ­λειπε ἀπὸ τὸν ἀρ­χι­τε­λώνη Ζακ­χαῖο ἦ­ταν ὁ Θεός, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ζωή του, ἡ ἐ­πι­φα­νει­ακὰ πλή­ρης καὶ εὐ­τυ­χι­σμένη, ἦ­ταν ἄ­νευ νο­ή­μα­τος. Ἡ δι­έ­λευση ὅ­μως τοῦ Κυ­ρίου ἀπὸ τὴν Ἱ­ε­ριχὼ θὰ ἀ­πο­τε­λέ­σει εὐ­και­ρία ἐ­πα­νόρ­θω­σης τῶν ἀ­δι­κιῶν του καὶ ἄρα προ­ο­πτικὴ λύ­τρω­σης καὶ δυ­να­τό­τητα σω­τη­ρίας. Τοῦτο τὸ γνω­ρί­ζει ὁ Ζακ­χαῖος, ὁ ὁ­ποῖος ἂν καὶ ἀ­δι­κῶν καὶ ἁ­μαρ­τά­νων, εἶχε κατὰ βά­θος ἀ­γαθὴ δι­ά­θεση ἀλλὰ καὶ πόθο ἐ­ξό­δου ἀπὸ τὴν κα­τά­σταση στὴν ὁ­ποία βρι­σκό­ταν. Διὰ τοῦτο σπεύ­δει μπρο­στὰ καὶ σκαρ­φα­λώ­νει σὲ μία συ­κο­μο­ρέα, ὥ­στε νὰ πε­τύ­χει τὸ πο­θού­μενο.

Ἡ αὐ­θόρ­μητη πράξη τοῦ ἀρ­χι­τε­λώνη Ζακ­χαίου, πράξη, ἡ ὁ­ποία οὐ­σι­α­στικὰ κα­τα­δει­κνύει τὴν ἀ­γαθή του δι­ά­θεση, δὲν δι­α­φεύ­γει τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Κυ­ρίου. Τὸν εἶδε ὁ Κύ­ριος καὶ τοῦ ζή­τησε νά μεί­νει καὶ νὰ φι­λο­ξε­νη­θεῖ στὴν οἰ­κία του. Ἡ τιμὴ ποὺ τοῦ κά­νει ὁ Κύ­ριος πυ­ρο­δο­τεῖ τὸ φι­λό­τιμό του Ζακ­χαίου. Ὄχι μόνο τὸν ὑ­πο­δέ­χθηκε «χαί­ρων», ἀλλὰ καὶ τὸ ση­μαν­τι­κό­τερο˙ ἔμ­προ­σθεν πάν­των καὶ παρὰ τὴν κοι­νω­νική του θέση, μὲ συν­τριβὴ καρ­δίας ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­ται καὶ ἐ­πι­ζη­τεῖ τὴν ἐ­πα­νόρ­θωση τῶν ἀ­δι­κιῶν ποὺ δι­έ­πραξε: «ἰ­δοὺ τὰ ἡ­μίση τῶν ὑ­παρ­χόν­των μου, Κύ­ριε, δί­δωμι τοῖς πτω­χοῖς, καὶ εἰ τι­νός τι ἐ­συ­κο­φάν­τησα, ἀ­πο­δί­δωμι τε­τρα­πλοῦν». Ἔτσι, τα­πει­νού­με­νος ὁ Ζακ­χαῖος καὶ ἐ­πα­νορ­θώ­νον­τας τὶς ἀ­δι­κίες ποὺ ἐ­πε­τέ­λεσε, λαμ­βά­νει τὴ λύ­τρωση τῆς ψυ­χῆς του.

Ἡ πε­ρί­πτωση τοῦ ἀρ­χι­τε­λώνη Ζακ­χαίου συ­νι­στᾶ ἕνα ἰ­δι­αί­τερα δι­δα­κτικὸ πα­ρά­δει­γμα καὶ προ­σφέ­ρε­ται ὡς ἠ­χηρὴ ὑ­πεν­θύ­μιση στὸν κάθε ἕνα ἀπὸ ἐ­μᾶς. Τάχα ἐ­μεῖς δὲν ἀ­δι­κοῦμε τοὺς ἄλ­λους; Δὲν σφάλ­λουμε λίγο ἢ πολύ; Εἴ­μα­στε μή­πως ἄ­μεμ­πτοι στὶς δι­ά­φο­ρες συ­να­να­στρο­φές μας; Ἂς θε­λή­σουμε νὰ ψά­ξουμε βα­θειὰ μέσα μας καὶ θὰ ἀ­να­κα­λύ­ψουμε ὅτι καὶ ἐ­μεῖς ἀ­δι­κοῦμε, τόσο τοὺς ἀν­θρώ­πους τῆς οἰ­κο­γέ­νειάς μας ὅσο καὶ τοῦ ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κοῦ καὶ τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ μας χώ­ρου. Ἡ δὲ ἀ­δι­κία ποὺ κά­νουμε στοὺς ἄλ­λους εἶ­ναι ποι­κίλη. Πι­κραί­νουμε, κα­τα­κρί­νουμε, συ­κο­φαν­τοῦμε μὲ τὴν ἄ­κριτη καὶ ἀ­πρό­σε­κτη συμ­πε­ρι­φορά μας. Κυ­ρι­αρ­χού­με­νοι ἀπὸ τὸν φθόνο προ­σβά­λουμε καὶ κα­τη­γο­ροῦμε τοὺς ἄλ­λους. Ἡ ἀ­πλη­στία μᾶς κα­τα­κυ­ρι­εύει καὶ κλέ­βουμε εἴτε νο­μί­μως εἴτε ἀ­νό­μως. Πάν­τως κλέ­βουμε, τὴ στι­γμὴ μά­λι­στα ποὺ μέ­νουμε ἀ­συγ­κί­νη­τοι ἀπὸ τὶς πολ­λὲς ἀ­νάγ­κες τῶν φτω­χῶν. Ἀ­δι­κοῦμε βέ­βαια καὶ ὅ­ταν δὲν κα­τα­δε­χό­μα­στε νὰ συ­να­να­στρα­φοῦμε μὲ ὅ­σους εἶ­ναι κοι­νω­νικὰ κα­τώ­τε­ροί μας.

Ἄρα, ἀ­φοῦ λίγο ἢ πολύ, κατὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο ἀ­δι­κοῦμε, πρέ­πει νὰ ἐ­νερ­γή­σουμε κατὰ τὸν τρόπο τοῦ Ζακ­χαίου. Νά με­τα­νο­ή­σουμε δη­λαδὴ εἰ­λι­κρινὰ καὶ νὰ δι­ορ­θώ­σουμε θαρ­ρα­λέα τὶς ὅ­ποιες ἀ­δι­κίες κά­ναμε, ὥ­στε νὰ ἀ­κού­σουμε καὶ ἐ­μεῖς τὸ «σή­με­ρον σω­τη­ρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐ­γέ­νετο». Καμμία ἁ­μαρ­τία καὶ κα­νέ­νας ἁ­μαρ­τω­λὸς ἄν­θρω­πος δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἐμ­πο­δί­σει τὴ φι­λαν­θρω­πία τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖος «ἦλθε ζη­τῆ­σαι καὶ σῶ­σαι τὸ ἀ­πο­λω­λός». Ὁ Χρι­στὸς δὲν θὰ μᾶς ἀ­πο­δι­ώ­ξει οὔτε θὰ μᾶς ἀ­πο­στρα­φεῖ. Ἡ ἀ­γάπη του ἀ­να­μέ­νει τὴ με­τά­νοια τοῦ ἀ­πω­λο­λό­τος. Πρῶ­τος αὐ­τὸς μᾶς προ­σκα­λεῖ νὰ τὸν προ­σεγ­γί­σουμε, ὥ­στε νὰ μᾶς ἀ­παλ­λά­ξει ἀπὸ τὸ φορ­τίο τῶν ἁ­μαρ­τιῶν μας·˙«Δεῦτε πρός με πάν­τες οἱ κο­πι­ῶν­τες καὶ πε­φορ­τι­σμέ­νοι καγὼ ἀ­να­παύσω ὑ­μᾶς», μᾶς λέει. Μᾶς πε­ρι­μέ­νει νὰ μᾶς ἀ­να­κου­φί­σει ἀπὸ τὸν καύ­σωνα τῆς ἀ­δι­κίας καὶ ἐν τέ­λει νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὸ κενὸ τῆς ψυ­χῆς μας.

Ἀπὸ ἐ­μᾶς ἀ­παι­τεῖ­ται μόνο ἡ φι­λό­τιμη καὶ ἔμ­πρα­κτη ἐ­πί­δειξη τῆς με­τά­νοιάς μας, ὥ­στε νὰ ἀ­να­κου­φί­σουμε τὸ βά­ρος τῆς ψυ­χῆς μας καὶ ἡ ζωή μας νὰ χρι­στο­ποι­η­θεῖ.

Ἀ­μήν.

Ἡ πα­ρα­βολὴ τοῦ Τε­λώ­νου καὶ τοῦ Φα­ρι­σαίου, μὲ τὴν ὁ­ποία ἀρ­χί­ζει ἡ πε­ρί­ο­δος τοῦ Τρι­ω­δίου, εἶ­ναι ἕνα μά­θημα περὶ προ­σευ­χῆς. Δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖο ἄλ­λω­στε ὅτι ἡ πα­ρα­βολὴ αὐτὴ το­πο­θε­τεῖ­ται στὴν ἀρχὴ αὐ­τῆς τῆς πε­ρι­ό­δου. Ἀ­κρι­βῶς ἐ­πειδὴ αὐτὸ τὸ δι­ά­στημα ἡ Ἐκ­κλη­σία μας μᾶς κα­λεῖ σὲ πε­ρισ­σό­τερη καὶ ἐν­τα­τι­κό­τερη προ­σευχή, μᾶς δι­δά­σκει ταυ­τό­χρονα καὶ πῶς πρέ­πει νὰ προ­σευ­χό­μα­στε.

Τὸ πρῶτο ποὺ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὁ Κύ­ριος στὴν πα­ρα­βολὴ εἶ­ναι ἡ σω­στὴ στάση κατὰ τὴν προ­σευχή. Ὁ Φα­ρι­σαῖος «στα­θεὶς πρὸς ἑ­αυ­τὸν ταῦτα προ­σηύ­χετο». Στά­θηκε ὄρ­θιος. Σὲ μέ­ρος κεν­τρικὸ καὶ ἐμ­φα­νὲς γιὰ νὰ τὸν βλέ­πουν ὅ­λοι. Καὶ ἄρ­χισε νὰ προ­σεύ­χε­ται «πρὸς ἑ­αυ­τόν». Δη­λαδὴ ἀ­πηύ­θυνε τὴν προ­σευχὴ στὸν ἑ­αυτό του καὶ ὄχι στὸν Θεό. Σὰν νὰ ἔ­στησε μπρο­στά του ἕνα ἄ­γαλμα ἢ σὰν νὰ βρι­σκό­ταν μπρο­στὰ σ’ ἕνα κα­θρέ­πτη, ἄρ­χισε νὰ προ­σκυνᾶ τὸν ἑαυτό του ἢ μᾶλ­λον τὸ εἴ­δωλο τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του. Ὁ Τε­λώ­νης ἀν­τι­θέ­τως πῆρε ἄλλη στάση. Στά­θηκε μα­κριά, πα­ρά­μερα. Δὲν τολ­μοῦσε οὔτε τὰ μά­τια του νὰ ση­κώ­σει στὸν οὐ­ρανό. Κρυμ­μέ­νος ἀπὸ τὰ μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων κτυ­ποῦσε τὸ στῆ­θος του καί, κα­θὼς προ­σευ­χό­ταν, ἦ­ταν συγ­κεν­τρω­μέ­νος μέσα του.

Αὐτὴ εἶ­ναι ἡ σω­στὴ στάση τὴν ὥρα τῆς προ­σευ­χῆς. Ὁ ἄν­θρω­πος νὰ στέ­κε­ται ἐ­νώ­πιον τοῦ Θεοῦ μὲ βαθύ σε­βα­σμό, μὲ ἅ­γιο φόβο, μὲ συ­ναί­σθηση ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τος. Νὰ μὴν ἀ­φή­νει οὔτε τὰ μά­τια του οὔτε τὰ αὐ­τιά του οὔτε τοὺς λο­γι­σμούς του νὰ σκορ­πί­σουν γύρω του, ἀλλὰ νὰ εἶ­ναι συγ­κεν­τρω­μέ­νος μέσα του.

Ὑ­πάρ­χουν τρία εἴδη προ­σευ­χῆς. Ἡ ἱ­κε­τευ­τική, ἡ εὐ­χα­ρι­στι­ακὴ καὶ ἡ δο­ξο­λο­γική. Ὁ Τε­λώ­νης αἰ­σθα­νό­με­νος ἀ­νά­ξιος προ­σευ­χή­θηκε ἱ­κε­τευ­τικά. Ὁ Φα­ρι­σαῖος συ­ναι­σθα­νό­με­νος πὼς δὲν ἔ­χει ἀ­νάγκη ἀπὸ τί­ποτε, ἐ­πειδὴ τὰ εἶχε ὅλα, προ­σευ­χή­θηκε δο­ξο­λο­γικά. Μόνο ποὺ δὲν ἦ­ταν εὐ­χα­ρι­στία πρὸς τὸν Θεὸ ἡ προ­σευχή του. Οὐ­σι­α­στικὰ ἦ­ταν ἕ­νας αὐ­το­έ­παι­νος. Μία ὑ­πο­κρι­σία καὶ μία εὐ­χα­ρι­στία στὸν ἑ­αυτό του. «Σὲ εὐ­χα­ρι­στῶ, Θεέ μου, ποὺ μὲ ἔ­κα­νες τόσο καλὸ καὶ ξε­χω­ρι­στὸ ἀπὸ τοὺς ἄλ­λους». Αὐτὸ ἔ­λεγε. Ἀν­τί­θετα ἡ προ­σευχὴ τοῦ Τε­λώνη ἦ­ταν ἁ­πλῆ καὶ σύν­τομη. «Ὁ Θεός, ἱ­λά­σθητὶ μοι τῷ ἁ­μαρ­τωλῷ». Θεέ μου, λυ­πή­σου με τὸν ἁ­μαρ­τωλό, ἔ­λεγε.

Ἡ εὐ­πρόσ­δε­κτη στὸν Θεὸ προ­σευχή, εἴτε ἱ­κε­σία εἶ­ναι εἴτε εὐ­χα­ρι­στία εἴτε δο­ξο­λο­γία, ἔ­χει ὡς βα­σικὸ χα­ρα­κτη­ρι­στικό της τὴ συν­τριβή, τὴν τα­πεί­νωση, τὴ συ­ναί­σθηση τῆς ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τος, καὶ τὴ συγ­κέν­τρωση τῆς προ­σο­χῆς μέσα στὴν καρ­διά. Ἀλ­λιῶς κα­ταντᾶ μία συ­νή­θεια, ἕ­νας τύ­πος ἢ ἀ­κόμη χει­ρό­τερα γί­νε­ται ἐ­πί­δειξη.

Ἀ­θω­ω­μέ­νος καὶ δί­καιος ἐ­νώ­πιον τοῦ Θεοῦ ἐ­πέ­στρεψε ἀπὸ τὸν Ναὸ στὸ σπίτι του ὁ Τε­λώ­νης καὶ ὄχι ὁ Φα­ρι­σαῖος. Τὸ ἔ­λεος, τὴν εἰ­ρήνη, τὴν ἀ­γαλ­λί­αση τῆς συμ­φι­λι­ώ­σεως μὲ τὸν Θεὸ πῆρε ὁ Τε­λώ­νης καὶ ὄχι ὁ Φα­ρι­σαῖος, ἐ­πειδὴ ἡ προ­σευχὴ τοῦ Φα­ρι­σαίου ἦ­ταν μία αὐ­το­δι­καί­ωση, ἐνῷ ἡ προ­σευχὴ τοῦ Τε­λώνη ἦ­ταν μία αὐ­το­κα­τα­δίκη.

«Φα­ρι­σαίου φύ­γω­μεν ὑ­ψη­γο­ρίαν καὶ Τε­λώ­νου μά­θω­μεν τὸ τα­πει­νὸν ἐν στε­να­γμοῖς».

Αὐτὴ εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θινὴ προ­σευχή. Ἡ μόνη ποὺ μπο­ρεῖ νὰ μᾶς δι­και­ώ­σει, νὰ μᾶς ἑ­νώ­σει λυ­τρω­τικὰ μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μᾶς δώ­σει τὴν ἰ­σορ­ρο­πία στὴ ζωὴ καὶ τὴ σω­τη­ρία τῆς ψυ­χῆς μας, Ἀ­μήν.

Κηρύγματα Ιανουαρίου 2018