Ὁ Χρι­στός, ἀδελ­φοί μου, εἶ­ναι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου, ὄχι μόνο ἐπει­δὴ φω­τί­ζει τὶς καρ­δι­ὲς τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλλὰ καὶ ἐπει­δὴ χα­ρί­ζει καὶ τὸ αἰ­σθη­τὸ φῶς τῶν ὀφθαλ­μῶν. Αὐτὸ βε­βαι­ώ­νε­ται ἀπὸ τὴν ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή.

Ὁ τυ­φλὸς τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς ἦταν πο­νε­μέ­νος καὶ μᾶλ­λον πε­ρι­φρο­νη­μέ­νος ἄν­θρω­πος ἀπ’ τοὺς πολ­λούς. Περ­νοῦ­σε τὴν ἡμέ­ρα του ὡς τα­πει­νὸς ζη­τι­ά­νος στὴν ἄκρη τοῦ δρό­μου, μὲ συν­τρο­φιὰ τὸ σκο­τά­δι καὶ τὴν ἐγ­κα­τά­λει­ψη. Πί­στευ­ε ­ὅ­μως, ὅπως φαί­νε­ται, ὅτι ὁ Χρι­στὸς μπο­ροῦ­σε νὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σει. Γι’ αὐτό, μό­λις ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται ὅτι δι­έρ­χε­ται ἀπὸ τὸ ση­μεῖο τοῦ δρό­μου στὸ ὁποῖο στε­κό­ταν, ὑψώ­νει φωνὴ ἱκε­σί­ας «Ἰη­σοῦ, υἱὲ Δαυ­ΐδ, ἐλέ­η­σόν με». Ὅμως ἀντὶ νὰ ἐνι­σχυ­θεῖ στὴν προ­σπά­θειά του νὰ βρεῑ τὸ φῶς, δέχε­ται ἀπροσ­δό­κη­τα τὴν ἐπί­θε­ση ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ συ­νό­δευ­αν τὸν Δι­δά­σκα­λο.

Σώπα, τοῦ ἔλε­γαν, δι­ό­τι μὲ τὶς φω­νές σου κου­ρά­ζεις τὸν Δι­δά­σκα­λο. «Ὁ δὲ πολ­λῷ μᾶλ­λον ἔκρα­ζεν· Ἰη­σοῦ, υἱὲ Δαυ­ΐδ, ἐλέ­η­σόν με».

Εἶ­ναι ἀλή­θεια, ἀγα­πη­τοί μου ἀδελ­φοί, ὅτι τό­σους αἰ­ῶ­νες μετά, στὴν προ­σπά­θειά μας νὰ φτά­σου­με κον­τὰ στὸν Χρι­στό, συ­ναν­τοῦ­με κι ἐμεῖς ἐμ­πό­δια ἀκό­μη καὶ ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ πε­ρι­μέ­νου­με νὰ μᾶς στη­ρίξουν.

 Ἐμ­πό­δια στὴν κατὰ Χρι­στὸν προ­σπά­θεια καὶ ζωὴ μᾶς βά­ζει πρῶ­τος ὁ δι­ά­βο­λος, ὁ ὁποῖ­ος εἶ­ναι μι­σάν­θρω­πος καὶ ἀν­θρω­πο­κτό­νος. Γνω­ρί­ζει πόσο ὠφε­λού­με­θα, ὅταν συν­δε­ό­μα­στε μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ τὴν Ἐκ­κλη­σία Του, καὶ κά­νει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μᾶς χω­ρί­σει ἀπὸ τὴν ἀγά­πη Του, νὰ μᾶς ὠθή­σει στὴν ἁμαρ­τία, νὰ ψυ­χρά­νει τὸ ζῆλο μας, νὰ μα­ρά­νει τὸν ἐν­θου­σι­α­σμό μας. Ὅπως ἀκρι­βῶς πέ­τυ­χε νὰ βγά­λει τοὺς Πρω­το­πλά­στους ἀπ' τὸν Παράδει­σο, ἔτσι ἐπι­χει­ρεῖ νὰ βγά­λει κι ἐμᾶς ἀπὸ τὴν Ἐκ­κλη­σία καὶ νὰ μᾶς ὁδη­γή­σει στὴν ἀπώ­λεια, δη­λα­δὴ στὴν αἰ­ώ­νια Κό­λα­ση.

Ἐμ­πό­δια στὴν κατὰ Χρι­στὸν ζωὴ συ­ναν­τοῦ­με καὶ ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους τοῦ κό­σμου, οἱ ὁποῖ­οι εἴτε ἐν γνώ­σει τους εἴτε καὶ ἐν ἀγνοίᾳ γί­νον­ται ὄρ­γα­να τοῦ σα­τα­νᾶ καὶ μᾶς ἐπι­τι­μοῦν νὰ σι­ω­πή­σου­με. Ὁ κό­σμος τῆς ἁμαρ­τί­ας ἄλ­λο­τε προ­σπα­θεῖ σὰν μα­γνή­της νὰ μᾶς ἑλ­κύ­σει κον­τά του κι ἄλ­λο­τε γί­νε­ται ἀπει­λη­τι­κός. Ἀρ­χί­ζει τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες, τὰ πι­κρόλογα, τὶς προ­κλή­σεις, τὰ κάθε εἴ­δους σκό­πι­μα τε­χνά­σμα­τα καὶ τὶς πά­σης φύ­σε­ως ἀπει­λές.

 Ἐμ­πό­δια στὴν κατὰ Χρι­στὸν ζωὴ συ­ναν­τοῦ­με καὶ ἀπὸ τοὺς συγ­γε­νεῖς μας, ὅταν δὲν ἔχουν «νοῦν Χρι­στοῦ». Πάλι στὴν ἐκ­κλη­σία θὰ πᾶς; Κι ἄλλο παι­δὶ θὰ κά­νεις; Δὲν σοῦ φτά­νουν αὐτὰ ποὺ ἔχεις; Χρη­σι­μο­ποι­οῦν τέ­τοια δῆ­θεν λο­γι­κὰ ἐπι­χει­ρή­μα­τα ἀνα­φε­ρό­με­νοι σὲ πρα­γμα­τι­κὲς δυ­σκο­λί­ες, γιὰ νὰ κου­ρά­σουν τὴν πί­στη μας καὶ νὰ ἀπο­θαρ­ρυν­θοῦ­με στοὺς στό­χους μας. Ὑπάρ­χουν βέ­βαια πε­ρι­πτώ­σεις, ποὺ οἱ ἴδι­οι οἱ συγ­γε­νεῖς μας γί­νον­ται οἱ με­γα­λύ­τε­ροι ἐχθροί μας, ἐπα­ληθεύ­ον­τας τὸν λόγο τῆς Γρα­φῆς ὅτι «ἐχθροὶ τοῦ ἀν­θρώ­που οἱ οἰ­κι­α­κοὶ αὐ­τοῦ».

 Ἐμ­πό­δια στὴν κατὰ Χρι­στὸν ζωὴ συ­ναν­τοῦ­με καὶ ἀπὸ τοὺς οἰ­κεί­ους τῆς πί­στε­ως, ὅσο κι ἂν αὐτὸ ἀκού­γε­ται πα­ρά­ξε­να. Στὴν Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ «οἱ προ­ά­γον­τες» δὲν ἦταν ἄπι­στοι. Ἦταν πι­στοὶ καὶ ἀκο­λου­θοῦσαν μὲ καλὴ δι­ά­θε­ση τὸν Χρι­στό. Ἀλλὰ δυ­στυ­χῶς με­σο­λα­βοῦν ἀν­θρώ­πινες μι­κρό­τη­τες. Ζη­λο­τυ­πί­ες, ἀρ­χο­μα­νί­ες, κα­κί­ες κι ἀντὶ νὰ βο­η­θοῦ­με νά με­τα­φέ­ρε­ται ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ δο­ξά­ζε­ται μέσῳ τῶν ἄλ­λων, στο­χεύ­ου­με ἐναν­τί­ον τῶν ἐρ­γα­τῶν τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου μὲ σκο­πὸ νὰ σι­ω­πήσουν.

Τέ­λος, ἐμ­πό­δια στὴν κατὰ Χρι­στὸν ζωὴ συ­ναν­τοῦ­με καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυ­τό μας, ποὺ ἔχει ροπὴ καὶ κλί­ση πρὸς τὸ κακό. Ὑπο­κύ­πτου­με στὴ ρα­θυ­μία καὶ στὴ νω­θρό­τη­τα. Ἐφη­συ­χά­ζου­με στὸν νυ­στα­γμὸ τῆς ψυ­χῆς. Μα­γνη­τι­ζό­μα­στε ἀπὸ τὴν ἐξω­στρέ­φεια, ἀπὸ τὶς μέ­ρι­μνες τοῦ βίου καὶ ἀνα­λω­νό­μα­στε στὶς σύγ­χρο­νες ἐπι­κοι­νω­νί­ες, ποὺ δὲν μᾶς ἀφή­νουν χρό­νο γιὰ βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κὸ σύν­δε­σμο μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ τὴν Ἐκ­κλη­σία Του.

Πολ­λὰ τὰ ἐμ­πό­δια ποὺ ὑπάρ­χουν, λοι­πόν, στὴν κατὰ Χρι­στὸν ζωή. Ἀλλὰ κι ἐμεῖς κα­λού­μα­στε νὰ τὰ ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με καὶ νὰ τὰ ὑπερ­νι­κοῦ­με.

Ὁ Χρι­στι­α­νι­κὸς ἀγώ­νας, ποὺ δι­ε­ξά­γου­με, εἶ­ναι εὐ­λο­γη­μέ­νος ἀγώ­νας, γι­α­τὶ ἔχει ὡς πε­δίο μά­χης τὴν καρ­διὰ τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἀγώ­νας δύ­σκο­λος, ἀλλὰ καὶ πο­θη­τός. Ἀγώ­νας ἀπαι­τεῑ νὰ πα­λαί­ψει ὁ ἄν­θρω­πος μὲ αὐτοθυ­σία, νὰ ἱδρώ­σει, νὰ μα­τώ­σει, νὰ δώ­σει τὰ πάν­τα γιὰ τὴ νίκη. Ἀλλ’ εἶ­ναι ἀγώ­νας ποὺ ἐνι­σχύ­ε­ται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ στε­φα­νώ­νε­ται κατὰ τὴν ἡμέ­ρα τῆς Κρί­σε­ως.

Στὸν ἀγώ­να αὐτὸ μᾶς συ­νι­στᾷ ὁ ἅγι­ος Ἰω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος νὰ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με ὡς ὅπλο τὴν παν­το­δύ­να­μη καὶ ἀπο­τε­λε­σμα­τι­κὴ προσευχὴ «’Ι­η­σοῦ ὀνό­μα­τι μά­στι­ζε πο­λε­μί­ους». Μὲ τό μαςτί­γιο τῆς προ­σευ­χῆς χτυ­ποῦ­με ἀλύ­πη­τα τοὺς δαί­μο­νες. Ὅπως ὁ τυ­φλὸς φώ­να­ζε λέ­γον­τας· «’Ι­η­σοῦ, υἱὲ Δαυ­ΐδ, ἐλέ­η­σόν με», ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ ἐπι­μέ­νου­με προ­σευ­χόμε­νοι· νὰ κτυ­ποῦ­με ἀκού­ρα­στα τὴν πόρ­τα τοῦ θεί­ου ἐλέ­ους.

 Ἀδελ­φοί, τὰ λε­γό­με­να ἐμ­πό­δια τῆς κατὰ Χρι­στὸν ζωῆς μπο­ροῦ­με νὰ τὰ δοῦ­με ὡς σκα­λο­πά­τια, ποὺ μᾶς ἀνε­βά­ζουν μὲ κόπο, ἀλλὰ μᾶς ὁδη­γοῦν ἐκεῖ ποὺ θέ­λου­με. Τὰ θε­ω­ρού­με­να ἐμ­πό­δια τῆς κατὰ Χρι­στὸν ζωῆς «καθ’ ὑπερ­βο­λὴν εἰς ὑπερ­βο­λὴν αἰ­ώ­νι­ον βά­ρος δό­ξης κα­τερ­γάζον­ται» γιὰ τὸν κα­θέ­να μας. Δι­ό­τι, ὅπως λέει ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος, «πό­νοι γεν­νῶ­σι δό­ξαν, κά­μα­τοι δὲ προ­ξε­νοῦ­σι στε­φά­νους». Ὅσο πε­ρισ­σό­τε­ρο, δη­λα­δή, κο­πι­ά­ζει ὁ ἀγω­νι­στὴς τοῦ κα­λοῦ ἀγῶ­νος, τόσο με­γα­λύ­τε­ρο στε­φά­νι θὰ πά­ρει.
Γέ­νοι­το.

Ἡ ὑπό­μνη­ση τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου πρὸς τὸ λαό, ἀδελ­φοί μου, τῆς ἀρ­γί­ας τοῦ Σαβ­βά­του φαί­νε­ται ἐν πρώ­της ὄψε­ως «νό­μι­μη», ἀλλὰ στὴν πρα­γμα­τι­κό­τη­τα εἶ­ναι ὑπο­κρι­τι­κή, γι­α­τὶ ὁ τρό­πος καὶ ὁ χρό­νος τῆς δι­δα­σκα­λί­ας δεί­χνουν ὅτι ὑπῆρ­χε ἐμ­πά­θεια, ζή­λεια, ἔλ­λει­ψη ἀγά­πης καὶ τε­λι­κὰ ἄγνοια τοῦ σκο­ποῦ τῆς ἀρ­γί­ας τοῦ Σαβ­βά­του. Αὐτὴ εἶ­ναι ἡ αἰ­τία ποὺ ὁ Χρι­στός, ποὺ εἶ­ναι ἡ ἐνυ­πό­στα­τη Ἀλή­θεια, δη­λα­δὴ ὁ Λό­γος καὶ ἡ πρά­ξη μαζί, ξε­σκέ­πα­σε τὴν ὑπο­κρι­σία του.

          Στὴν Πα­λαιὰ Δι­α­θή­κη, ὁ ἄσαρ­κος Λό­γος «νό­μον ἔδω­σε εἰς βο­ή­θει­αν» τῶν ἀν­θρώ­πων, ὥστε νὰ μπο­ροῦν νὰ δι­α­κρί­νουν με­τα­ξὺ τοῦ κα­λοῦ καὶ τοῦ κα­κοῦ. Με­τα­ξὺ τῶν ἄλ­λων νό­μων ἔδω­σε καὶ τὴν ἀρ­γία τοῦ Σαβ­βά­του «μνή­σθη­τι τὴν ἡμέ­ραν τοῦ Σαβ­βά­του ἁγι­ά­ζειν αὐ­τήν· ἓξ ἡμέ­ρας ἐργᾶ καὶ ποι­ή­σεις πάν­τα τὰ ἔργα σου τῇ δὲ ἑβδό­μῃ σάβ­βα­τα Κυ­ρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἐξ. 20-8). Ἡ ἀρ­γία τοῦ Σαβ­βά­του, ποὺ ση­μαί­νει ἀνά­παυ­ση, εἶ­ναι μί­μη­ση τοῦ Θεοῦ ποὺ τὴν ἑβδό­μη ἡμέ­ρα «κα­τέ­παυ­σε ἀπὸ πάν­των τῶν ἔρ­γων Αὐ­τοῦ… καὶ εὐ­λό­γη­σεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέ­ραν τὴν ἑβδό­μην» (Γέν. 2, 3). Ὁ Ἰου­δαῖ­ος ἔπρε­πε νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σει τὸν Θεὸ γιὰ τὴ δω­ρεὰ τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας καὶ νὰ Τὸν δο­ξο­λο­γή­σει. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὴν ἡμέ­ρα τοῦ Σαβ­βά­του πή­γαι­νε στὸν ναὸ ἢ τὴν συ­να­γω­γὴ καὶ ἀφι­έ­ρω­νε τὸν χρό­νο του στήν με­λέ­τη τοῦ νό­μου καὶ τὴν προ­σευ­χή.

Ὅπως μᾶς δι­η­γή­θη­κε ὁ ἱε­ρὸς Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς σή­με­ρα, σὲ μιὰ συ­να­γω­γὴ τῆς Πα­λαι­στί­νης, ἕνα Σάβ­βα­το, ὁ Χρι­στὸς δι­δά­σκει. Τὰ λό­για Του μα­γνη­τί­ζουν. Τὰ ρή­μα­τά Του εὐ­ερ­γε­τοῦν «ὡς δρό­σος Ἀερ­μών». Μύρο καὶ εὐ­ω­δία στα­λά­ζουν τὰ χεί­λη Του καὶ σκορ­πί­ζουν ἀνέκ­φρα­στη χαρά. Ἔχει συγ­κεν­τρω­θεῖ στὴν συ­να­γω­γὴ κό­σμος πο­λύς, γιὰ νὰ ἀκού­σει «ρή­μα­τα ζωῆς αἰ­ω­νί­ου» ἀπὸ Ἐκεῖ­νον ποὺ ὁμι­λεῖ, ὅπως ποτὲ ἄλ­λο­τε δὲν μί­λη­σε ἄν­θρω­πος στὶς καρ­δι­ὲς τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἄν­δρες, γυ­ναῖ­κες καὶ παι­διά, ἐπί­ση­μοι τοῦ Ἰσ­ρα­ὴλ καὶ μή, πι­στοὶ στὴν ἐν­το­λὴ τοῦ Δε­κα­λό­γου «τὰ σάβ­βα­τα Κυ­ρίῳ τῷ Θεῷ σου» ἔχουν ἔλ­θει, γιὰ νὰ λά­βουν μέ­ρος στὴν κοι­νὴ προ­σευ­χή.

Τὴν ἡμέ­ρα αὐτὴ σὲ μιὰ γω­νιὰ τῆς συ­να­γω­γῆς ἕνα δύ­σμορ­φο πλά­σμα κι­νεῖ­ται μέσα στὴ συ­­να­γω­γή. Μιὰ γυ­ναί­κα ποὺ ἦταν ἄρ­ρω­στη. Ἡ ἀρ­ρώ­στια της προ­έρ­χε­ται ἀπὸ ἐνέρ­γεια τοῦ σα­τα­νᾶ. Τὸ κε­φά­λι της ἦταν στραμ­μέ­νο πρὸς τὰ κάτω «μὴ δυ­να­μέ­νη ἀνα­κῦ­ψαι εἰς τὸ παν­τε­λές». Μιὰ ἀξι­ο­θρή­νη­τη καὶ ἀξι­ο­λύ­πη­τη ὕπαρ­ξη, ποὺ δε­κα­ο­κτὼ ὁλό­κλη­ρα χρό­νια ὑπέ­με­νε τὴν δο­κι­μα­σία της χω­ρὶς νὰ βα­ρυγ­κο­μή­σει, χω­ρὶς νὰ δει­λι­ά­σει, χω­ρὶς νὰ ἀπο­γο­η­τευ­θεῖ. Ὅμως παρὰ τὶς δυ­σκο­λί­ες τῆς ἀσθέ­νει­άς της, με­τέ­βαι­νε στὸν τόπο τῆς λα­τρεί­ας τοῦ Θεοῦ, γι­α­τὶ ἐπι­θυ­μοῦ­σε νὰ θρέ­ψει τὴν ψυχή της μὲ τὴ δι­δα­χὴ τοῦ λό­γου Του. Μιὰ τέ­τοια σα­κα­τε­μέ­νη γυ­ναί­κα θὰ ἦταν δι­και­ο­λο­γη­μέ­νη ἂν δὲν πή­γαι­νε στὴ συ­να­γω­γή, γιὰ νὰ προ­σευ­χη­θεὶ. Ἔτρε­φε ὅμως μέσα της ἀκτῖ­να πί­στε­ως καὶ ἐλ­πί­δας γιὰ τὴν ἀπο­κα­τά­στα­ση τῆς ὑγεί­ας της ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὸ τὸ Σάβ­βα­το τὴν βλέ­πει ὁ Χρι­στός. Ἔρ­ρι­ξε πάνω της ἕνα βλέμ­μα γε­μᾶ­το στορ­γὴ καὶ συμ­πά­θεια. Εἶδε τὴν εὐ­λά­βειά της, εἶδε τὴν ὑπο­μο­νή της, μέ­τρη­σε τὴν δο­κι­μα­σία της, τὴν σπλαγ­χνί­στη­κε καὶ ὡς παν­το­δύ­να­μος προ­στά­ζει «Γῦ­ναι ἀπο­λέ­λυ­σαι τῆς ἀσθε­νεί­ας σου». Ἕνας ξε­ρὸς τρι­γμὸς ἀκού­στη­κε μέσα ἀπὸ τὰ κόκ­κα­λά της καὶ τὸ κυρ­τω­μέ­νο κορ­μί της, ποὺ ἔγι­νε ἴσιο σὰν κυ­πα­ρίσ­σι, καὶ τὸ κε­φά­λι τώρα πιὰ κοί­τα­ξε ψηλὰ καὶ ἐδό­ξα­σε τὸν Θεό.

Τὴν εὐ­ερ­γε­σία αὐτὴ ὅμως, γιὰ τὴν ὁποία ὅλος ὁ λαὸς χά­ρη­κε, δι­α­βάλ­λει καὶ συ­κο­φαν­τεῖ καὶ βρί­ζει μία ὑπο­κρι­τι­κὴ ψυχή, μιὰ καρ­διὰ ποὺ κρύ­βει μέσα της δόλο καὶ φθό­νο. Ὁ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γος. Ἐπει­δὴ φθό­νη­σε τό με­γά­λο αὐτὸ θαῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, ποὺ μὲ ἕνα μόνο λόγο θε­ρά­πευ­σε τὴ γυ­ναῖ­κα ἀπὸ τὴν πο­λυ­χρό­νια ἀρ­ρώ­στια, ὑπο­κρί­νε­ται πὼς βε­βη­λώ­θη­κε τὸ Σάβ­βα­το. Μὲ μά­τια ἀγρι­ε­μέ­να, μὲ χεί­λη ποὺ τρέ­μουν ἀπὸ κα­κία, ὑψώ­νει τὰ χέ­ρια ποὺ κρα­τοῦ­σαν τὸν Νόμο, τὴν Γρα­φὴ καὶ ἐπι­τί­θε­ται κατὰ τοῦ λαοῦ. «Δὲν πρέ­πει νὰ ἔρ­χε­σθε τὸ Σάβ­βα­το νὰ θε­ρα­πεύ­ε­σθε, ἀλλὰ τὶς ἄλ­λες μέ­ρες». Δὲν τολ­μᾶ, ἀδελ­φοί μου, νὰ ἐπι­τε­θεῖ κατὰ πρό­σω­πο στὸν Χρι­στό. Τὰ βά­ζει μὲ τὸν λαὸ ποὺ ἀπο­λαμ­βά­νει τὶς θε­ρα­πεῖ­ες τὴν ἡμέ­ρα τοῦ Σαβ­βά­του, ὑπο­κρι­νό­με­νος ὅτι ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται, γιὰ νὰ μὴ κα­τα­λυ­θεῖ ἡ κα­θο­ρι­σμέ­νη ἀρ­γία.

Μὰ ἡ ἀγα­θο­ερ­γία, τοῦ λέει ὁ Κύ­ρι­ος, δὲν εἶ­ναι κα­τά­λυ­ση τῆς ἀρ­γί­ας τοῦ Σαβ­βά­του οὔτε βε­βή­λω­σή του ἀλλὰ καλὴ χρη­σι­μο­ποί­η­ση τῆς ἡμέ­ρας. «Τὸ Σάβ­βα­τον διὰ τὸν ἄν­θρω­πον ἐγέ­νε­το καὶ οὐχ ὁ ἄν­θρω­πος διὰ τὸ Σάβ­βα­τον (Μάρ. 2, 27). Μή­πως τάχα, ὑπο­κρι­τὴ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γε, δὲν λύ­νεις τὸ βόδι σου ἢ τὰ ἄλλα ζῶα τῆς ἰδι­ο­κτη­σί­ας σου καὶ τὰ βγά­ζεις ἀπὸ τὸ πα­χνί τους, γιὰ νὰ τὰ πο­τί­ζεις τὸ Σάβ­βα­το; Ὅταν ὁ Θεὸς λύει ὄχι ὑπο­ζύ­γιο ἀλλὰ «θυ­γα­τέ­ρα τοῦ Ἀβρα­άμ», εἰ­κό­να Θεοῦ, τὴν ὁποία ὁ σα­τα­νᾶς γιὰ δε­κα­ο­κτὼ χρό­νια τὴν εἶχε κλεί­σει στὸ σταῦ­λο τῆς θλί­ψε­ως, τοῦ μα­ρα­σμοῦ, τῆς πα­ρα­μορ­φώ­σε­ως, τῆς δί­νει χαρά, τὴν ὁδη­γεῖ στὴν ἐλευ­θε­ρία καὶ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ χαρά, τότε βε­βη­λώ­νε­ται καὶ πα­ρα­βι­ά­ζε­ται ἡ ἐν­το­λὴ γιὰ τὴν ἀρ­γία τοῦ Σαβ­βά­του; Ὑπο­κρι­τή· ὁ φθό­νος καὶ ἡ ὑπο­κρι­σία σου δὲν ἔχουν ὅρια. Βόδι καὶ ὄνος μπο­ροῦν νὰ ἀπο­λαμ­βά­νουν φα­γη­τό, νερό, ἔξο­δο ἀπὸ τὸν σταῦ­λο τὸ Σάβ­βα­το, ὁ ἄν­θρω­πος ὅμως, ἡ εἰ­κό­να τοῦ Θεοῦ, τὸ δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θεοῦ ὄχι;

Ἀδελ­φοί μου, ὁ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γος προ­σευ­χό­ταν καὶ λά­τρευε τὸν Θεό. Τὰ χεί­λη του, τὸ στό­μα του χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σαν λό­για τῆς Γρα­φῆς. Στὴν καρ­διά του ὅμως φώ­λι­α­ζε μῖ­σος, κα­κία καὶ ὑπο­κρι­σία. Ἦταν εὐ­σε­βο­φα­νὴς ἀλλὰ ὄχι εὐ­σε­βής. Τέ­τοι ἄν­θρω­ποι ὅμως «Θεὸν ὁμο­λο­γοῦ­σιν εἰ­δέ­ναι, τοῖς δὲ ἔρ­γοις ἀρ­νοῦν­ται». (Τίτ. 1-16). Βδε­λύ­σσε­ται αὐτὴ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ὁ Θεὸς καὶ λέει «ἐν τοῖς χεί­λε­σιν αὐ­τῶν τι­μῶ­σί με, ἡ δὲ καρ­δία αὐ­τῶν πόρ­ρω ἀπέ­χει ἀπ᾿ ἐμοῦ» (Ἠσα­ΐ­ας 29, 13). Οὐαὶ ὑμῖν, ὑπο­κρι­ταί.

Ἀγα­πη­τοί μου, ἐνῷ «πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαι­ρεν» οἱ μορ­φω­μέ­νοι ὁδη­γοὶ τοῦ λαοῦ, οἱ ὑπεύ­θυ­νοι, γιὰ νὰ τὸν δι­α­φω­τί­ζουν, κλεί­νουν τὰ μά­τια, γιὰ νὰ μὴν ἀν­τι­κρύ­σουν τὴν ἀλή­θεια τοῦ προ­σώ­που καὶ τοῦ ἔρ­γου τοῦ Κυ­ρί­ου. Ὁ ἁπλὸς λαὸς χαί­ρε­ται, εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται, κα­τα­λα­βαί­νει, πα­νη­γυ­ρί­ζει, ἐνῷ οἱ ὑπο­κρι­τὲς θὰ προ­βάλ­λουν πάν­τα μιὰ ἀν­τί­στοι­χη ἀρ­γία τοῦ Σαβ­βά­του.

Ἀδελ­φοί, ἡ οὐ­σι­α­στι­κὴ ἔν­νοια τῆς ἀρ­γί­ας τοῦ Σαβ­βά­του εἶ­ναι ἡ ἐπι­στρο­φὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρ­δι­ᾶς στὸν οὐ­ρα­νό. Εἶ­ναι ἡ ἀνά­παυ­ση τῆς ψυ­χῆς ἀπὸ αἰ­σχροὺς καὶ ρυ­πα­ροὺς λο­γι­σμοὺς καὶ ἀπὸ σκο­τει­νὰ ἔργα. Γιὰ μᾶς τοὺς χρι­στι­α­νοὺς ἡ ἀρ­γία τῆς Κυ­ρι­α­κῆς ποὺ ἀν­τι­κα­τέ­στη­σε τὴν ἀρ­γία τοῦ Σαβ­βά­του ἔχει νό­η­μα καὶ σκο­πὸ σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κό. Ἡ Κυ­ρι­α­κά­τι­κη ἀρ­γία δὲν προ­σφέ­ρε­ται γιὰ ἐξω­τε­ρι­κὴ ἀνά­παυ­ση καὶ φυγὴ ἀπὸ τὴν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, ἀλλὰ γιὰ ἐσω­τε­ρι­κὴ κα­τά­παυ­ση μὲ προ­σφο­ρὰ στὸν Θεὸ καὶ στὸν ἄν­θρω­πο. Προ­σφέ­ρε­ται γιὰ «λόγῳ καὶ ἔργῳ» με­το­χή μας στὴν κοι­νω­νία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀν­θρώ­πων. Γέ­νοι­το.

Στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀνά­γνω­σμα, ἀδελ­φοί μου, ἀκού­σα­με τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ με­γά­λου δεί­πνου ποὺ ἐκ­φρά­ζει τὴν οἰ­κο­νο­μία τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ καὶ ἀπο­κα­λύ­πτει «τὴν ἀνέκ­φρα­στον ἀπό­λαυ­σιν τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ».

Εὑ­ρι­σκό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος σὲ κά­ποιο δεῖ­πνο, ἕνας ἐκ τῶν συν­δαι­τυ­μό­νων τοῦ εἶπε· «Μα­κά­ρι­ος ὃς φά­γε­ται ἄρ­τον ἐν τῇ Βα­σι­λείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 14-15), δη­λα­δὴ εἶ­ναι εὐ­τυ­χὴς ἐκεῖ­νος ποὺ θὰ ἀξι­ω­θεῖ νὰ κα­θί­σει μαζὶ μὲ τόν μεσ­σία, τοὺς Πα­τρι­άρ­χες καὶ τοὺς προ­φῆ­τες στὴν τρά­πε­ζα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καὶ θὰ ἔχει οὐ­ρά­νια χαρὰ καὶ εὐ­φρο­σύ­νη. Ποι­οὶ ὅμως θὰ ἀπο­λαύ­σουν αὐτὴ τὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τα καὶ εὐ­τυ­χία; Μή­πως, ἐνῷ ὅλοι προ­σκα­λοῦν­ται, ὑπάρ­χουν με­ρι­κοὶ οἱ ὁποῖ­οι ἀρ­νοῦν­ται τὴν συμ­με­το­χή τους καὶ χά­νουν τὸν οὐ­ρά­νιο θη­σαυ­ρό; Μή­πως ὁ οὐ­ρά­νι­ος οἰ­κο­δε­σπό­της γνω­στο­ποι­εῖ σὲ ὅλους τὴν πρό­σκλη­ση, ἀλλὰ οἱ προ­σκα­λού­με­νοι στρέ­φουν τὰ νῶτα καὶ παίρ­νουν ἄλ­λες κα­τευ­θύν­σεις;

Ὁ Θεὸς ἀδελ­φοί μου, προ­σκα­λεῖ τὸν ἄν­θρω­πο συ­νε­χῶς, ἀλλὰ ἐμεῖς εἴ­μα­στε ἀρ­νη­τὲς τῆς με­γά­λης κλή­σε­ως. Δὲν ἐπι­λέ­γου­με τὴν ἐπι­στρο­φὴ στὴν προ­πτω­τι­κὴ κα­τά­στα­ση, τὴν συμ­με­το­χή μας στὴν ζω­ο­ποιὸ χάρη, δὲν θέ­λου­με νὰ χορ­τά­σου­με ἀπὸ τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς, γι’᾿αὐτὸ καὶ μέ­νου­με νη­στι­κοὶ πνευ­μα­τι­κὰ καὶ πει­να­σμέ­νοι.

Σὲ τρεῖς κα­τη­γο­ρί­ες κα­τέ­τα­ξε ὁ Κύ­ρι­ος ὅσους ἀρ­νοῦν­ται νὰ γευ­θοῦν τὰ ἀγα­θὰ τοῦ δεί­πνου Του. Στὴν πρώ­τη ὁμά­δα εἶ­ναι οἱ δοῦ­λοι τῶν αἰ­σθη­τῶν. «Ἀγρὸν ἠγό­ρα­σα καὶ ἔχω ἀνάγ­κην ἐξελ­θεῖν καὶ ἰδεῖν αὐ­τόν». Ἐδῶ ἀνή­κουν οἱ ἄν­θρω­ποι ἐκεῖ­νοι ποὺ ἀρ­νοῦν­ται νὰ ἐκ­κλη­σι­α­σθοῦν καὶ νὰ ἐκ­κλη­σι­ο­ποι­η­θοῦν, γι­α­τὶ εἶ­ναι ὑπο­δου­λω­μέ­νοι στὴν ὕλη. Δὲν τὴν βλέ­πουν ὡς δῶρο Θεοῦ καὶ δὲν τὴν ἀνα­φέ­ρουν σὲ Αὐ­τόν. Τί κά­νου­με στὴν Θεία Λει­τουρ­γία; Προ­σφέ­ρου­με τοὺς καρ­πούς μας στὸν Θεὸ ποὺ τοὺς ἁγι­ά­ζει καὶ στὴν συ­νέ­χεια ἁγι­α­ζό­μα­στε καὶ ἐμεῖς ἀπὸ αὐ­τούς. Ὅταν δὲν ζοῦ­με εὐ­χα­ρι­στι­α­κά, ὅταν δὲν θε­ω­ροῦ­με τὰ ἀγα­θά μας ὡς δῶρο Θεοῦ, τότε ὑπη­ρε­τοῦ­με δου­λι­κὰ τὴ γῆ, ἀφή­νον­τας ἔρη­μη τὴν καρ­διά μας, πει­να­σμέ­νη τὴν ψυχή μας.

Δεύ­τε­ρη ὁμά­δα ἀρ­νη­τῶν καὶ πνευ­μα­τι­κὰ πει­να­σμέ­νων εἶ­ναι οἱ δοῦ­λοι τῆς ἐρ­γα­σί­ας. «Ζεύ­γη βοῶν ἠγό­ρα­σα πέν­τε καὶ πο­ρεύ­ο­μαι δο­κι­μά­σαι αὐτά». Ὁμά­δα ἀν­θρώ­πων μὲ νοῦ καὶ καρ­διὰ προ­ση­λω­μέ­να στὰ γή­ι­να, στὴ δου­λειὰ ποὺ γί­νε­ται ἔτσι δου­λεία, γι­α­τὶ ὑπο­χρε­ώ­νει αὐ­τοὺς τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ εἶ­ναι ὑπο­τα­γμέ­νοι στὸν χρό­νο, νά με­τρᾶ­νε τὴ ζωή τους μὲ ὀχ­τά­ω­ρα καὶ ἐρ­γά­σι­μες μέ­ρες, νὰ δυ­σκο­λεύ­ον­ται νὰ κα­τα­λά­βουν ὅτι ἐρ­γά­ζον­ται γιὰ νὰ ζοῦν καὶ ὄχι ὅτι ζοῦν γιὰ νὰ ἐρ­γά­ζον­ται. Ἡ Ἐκ­κλη­σία ὅμως δὲν ἀρ­νεῖ­ται τὴν ἐρ­γα­σία, ἀλλὰ δὲν τὴν ἀπο­λυ­το­ποι­εῖ. Τὴν θε­ω­ρεῖ σὰν ἐρ­γό­χει­ρο στὴ ζωή μας. Ἔτσι κέν­τρο καὶ στό­χος τῶν ἐπι­δι­ώ­ξε­ών μας πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἡ ἐν Χρι­στῷ ζωή, ἡ ἀπο­δε­σμευ­μέ­νη ἀπὸ τὴν δου­λεία τοῦ χρό­νου, ἀπὸ τὴν τυ­ραν­νία τοῦ κέρ­δους.

Κατὰ ἕνα πε­ρί­ερ­γο τρό­πο ἡ τρί­τη ὁμά­δα ἀρ­νη­τῶν καὶ πει­να­σμέ­νων προ­βάλ­λει ὡς δι­και­ο­λο­γία τῆς ἀρ­νή­σε­ώς τους τὴν οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζωή. «Γυ­ναῖ­κα ἔγη­μα καὶ διὰ τοῦ­το οὐ δύ­να­μαι ἐλ­θεῖν». Ὁ γά­μος ἔγι­νε ἐμ­πό­διο καὶ δὲν ἔλα­βαν μέ­ρος στό με­γά­λο δεῖ­πνο. Συμ­βαί­νει καὶ σή­με­ρα αὐτό. Ἀρ­κε­τοὶ θε­ω­ροῦν τὸν γάμο καὶ τὰ οἰ­κο­γε­νει­α­κὰ βάρη ἐμ­πό­διο. Ὅμως ἡ Ἐκ­κλη­σία εὐ­λο­γεῖ τὴ συ­ζυ­γία καὶ τὴν οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζωή, ἡ ὁποία μὲ τή με­το­χή της στὴ λα­τρεία ἐλα­φρώ­νει τὸ βά­ρος της, ἀνα­νεώνε­ται καὶ δι­α­τη­ρεῖ τὴν ἑνό­τη­τά της.

Ἡ πρώ­τη ὁμά­δα, ποὺ ἀρ­νοῦν­ται τὴ συμ­με­το­χή τους στό με­γά­λο Δεῖ­πνο δε­μέ­νοι μὲ τὸν ἀγρὸ καὶ τὴν γῆ, ἀπο­κη­ρύσ­σουν τὴν πρό­σκλη­ση γιὰ σω­τη­ρία. Ἄρ­νη­ση ὅμως τῆς σω­τη­ρί­ας ση­μαί­νει ἐπι­λο­γὴ τοῦ θα­νά­του. Ἡ δεύ­τε­ρη ὁμά­δα εἶ­ναι φορ­τω­μέ­νη ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν φρον­τί­δα γιὰ τὰ ἐπαγ­γελ­μα­τι­κά, γι’ αὐτὸ μὲ πεῖ­σμα φρον­τί­ζουν ὑπερ­βο­λι­κὰ τὶς ἐρ­γα­σί­ες τους καὶ ὄχι τὴ σω­τη­ρία τους. Ἀδι­α­φο­ρία ὅμως γιὰ τὴ σω­τη­ρία ση­μαί­νει θά­να­το. Ἡ τρί­τη ὁμά­δα ἀνό­η­τα ὑπο­στη­ρί­ζει πὼς δὲν συμ­βι­βά­ζε­ται οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζωὴ καὶ θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα, ἐνῷ οὐ­σι­α­στι­κὰ αὐ­το­στερεῖ­ται τὸν πνευ­μα­τι­κὸ ἀνε­φο­δι­α­σμό.

Ὅλοι, ἀδελ­φοί μου, κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅτι ἡ ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ τοῦ Με­γά­λου Δεί­πνου καὶ τῶν προ­σκε­κλη­μέ­νων ἀφο­ρᾷ στό με­γά­λο Δεῖ­πνο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ὅπου προ­σφέ­ρε­ται «ὁ Ἄρ­τος τῆς ζωῆς ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βὰς» (Ἰωάν. 6-51), ποὺ μᾶς με­ταγ­γί­ζει τὴ Ζωὴ καὶ τὴν Ἀνά­στα­ση. Αὐτὴ τὴν προ­ο­πτι­κή, αὐτὴ τὴ δι­ά­στα­ση τὴ ζοῦ­με μόνο στὴ Θεία Εὐ­χα­ρι­στία, γι­α­τὶ ἐκεῖ ὅλα καὶ ὅλοι με­τα­μορ­φώ­νον­ται, ὅλα ἀλ­λά­ζουν. Τότε τὸ πα­ρὸν γί­νε­ται αἰ­ώ­νιο καὶ τὸ αἰ­ώ­νιο ἔρ­χε­ται τόσο κον­τά μας μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κα­θι­στᾶ συν­δαι­τυ­μό­νες στὸ οὐ­ρά­νιο δεῖ­πνο Του, δη­λα­δὴ κλη­ρο­νό­μους τῆς οὐ­ρά­νι­ας Βα­σι­λεί­ας Του. Ἀμήν.

Βρι­σκό­μα­στε στὴν πα­ρα­μο­νὴ τῆς με­γά­λης καὶ οἰ­κου­με­νι­κῆς ἑορ­τῆς τῶν Χρι­στου­γέν­νων. Αὔ­ριο ἑορ­τά­ζου­με τὴν ἐγ­κό­σμια πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ μὲ τὴ γέν­νη­σή του στὴ Βη­θλε­ὲμ, καὶ εἴ­μα­στε μάρ­τυ­ρες τῆς ἐπι­φα­νεί­ας τοῦ Θεοῦ. Ὁλό­κλη­ρη ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα μὲ δι­ά­φο­ρους τρό­πους, ἄμε­σα ἢ ἔμ­με­σα, ἑορ­τά­ζει τὰ Χρι­στού­γεν­να.

Ἀνα­τρέ­χον­τας στὸ ἱερὸ κεί­με­νο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ματ­θαί­ου στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο, στε­κό­μα­στε ἀκρι­βῶς στὸ ση­μεῖο ποὺ ὁ ἱε­ρὸς συγγρα­φέ­ας μᾶς πε­ρι­γρά­φει τὸ γε­γο­νὸς τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Ματ­θαῖ­ος ξε­κι­νά­ει νὰ κα­τα­γρά­φει τὸ γε­γο­νὸς μὲ ἕνα λιτὸ καὶ ἁπλὸ τρό­πο. Τόσο λιτὸ καὶ τόσο ἁπλό, λὲς καὶ πε­ρι­γρά­φει κάτι συ­νη­θι­σμέ­νο καὶ κα­θη­με­ρι­νό, ἀν­θρώ­πι­νο. Λὲς καὶ τέ­τοια γε­γο­νό­τα συμβαί­νουν πολ­λὲς φο­ρές.

Αὐ­τὸς ὅμως ὁ λι­τὸς καὶ ἁπλὸς τρό­πος ἐκ­φρά­ζει τὸ γνή­σιο καὶ τὸ αὐ­θεν­τι­κό, τὸ δί­χως ἀν­θρώ­πι­νη ἐπέμ­βα­ση γε­γο­νός, ποὺ κα­τα­γρά­φε­ται δί­χως προ­σπά­θεια ἀλ­λοι­ώ­σε­ως τῆς ἀλή­θει­ας. Δὲν ἔχει ἀν­θρώ­πι­νες ἐπεμ­βά­σεις οὔτε πα­χιὰ καὶ ἀνού­σια λό­για. Γι­α­τὶ ὅλα αὐτὰ εἶ­ναι ψεύ­τι­κα καὶ ἀπα­τη­λά.

Ἀνε­πι­τή­δευ­τος ἡ πε­ρι­γρα­φή,· γνή­σια καὶ αὐ­θεν­τι­κὴ ἡ πα­ρου­σί­α­ση, δί­χως ὄχλη­ση καὶ ἀλ­λοί­ω­ση τοῦ πε­ρι­ε­χο­μέ­νου τῶν γε­γο­νό­των.

        Ἄς πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τὴν πε­ρι­γρα­φὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ματ­θαί­ου ποὺ γρά­φει: «ὅταν ἡ μη­τέ­ρα τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ Μα­ρία, μνη­στεύ­τη­κε τὸν Ἰω­σήφ, προ­τοῦ συγ­κα­τοι­κή­σουν, βρέ­θη­κε ἡ Μα­ρία ἔγ­κυ­ος μὲ τὴ δη­μι­ουρ­γι­κὴ ἐπε­νέρ­γεια τοῦ ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος». Στὸν προ­βλη­μα­τι­σμὸ δὲ τοῦ δι­καί­ου Ἰω­σὴφ μπρο­στὰ στὸ γε­γο­νὸς τῆς κυ­ή­σε­ως τῆς Θε­ο­τό­κου, πα­ρεμ­βαί­νει ὁ Ἄγ­γε­λος, ποὺ τὸν πλη­ρο­φο­ρεῖ γιὰ τὴν ἐπέμ­βα­ση τοῦ ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἔτσι ἀπο­δέ­χθη­κε τὸ Θεῖο θέ­λη­μα ὁ δί­και­ος Ἰω­σήφ καὶ πα­ρέ­λα­βε στὸ σπί­τι του τὴ Θε­ο­τό­κο Μα­ρία. Αὐτὴ δὲ ἐγέν­νη­σε τὸν μο­νά­κρι­βο υἱό της καὶ τοῦ δό­θη­κε τὸ ὄνο­μα Ἰη­σοῦς.

Δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε ἴσως πιὸ λιτὰ καὶ πιὸ ἁπλᾶ νὰ πε­ρι­γρα­φεῖ ἕνα τόσο ση­μαν­τι­κὸ γε­γο­νός, δη­λα­δὴ ἡ Θε­ϊ­κὴ πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο.

Ὁ ἱε­ρὸς Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς το­νί­ζει μὲ σα­φή­νεια ὅτι ἡ κύ­η­ση τῆς Θε­ο­τόκου Μα­ρί­ας ἦταν ἀπὸ τὴ δη­μι­ουρ­γι­κὴ ἐπε­νέρ­γεια τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος. Δὲν χω­ρεῖ λοι­πὸν καμ­μία ἀμ­φι­βο­λία πὼς ὁ Χρι­στὸς γεν­νι­έ­ται ἀπὸ τὴ Θε­ο­τό­κο ὡς ἄν­θρω­πος καὶ μὲ τὴν ἐπέμ­βα­ση τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος ἀπο­κα­λύ­πτε­ται ἡ Θε­ό­τη­τά Του.

Ἀνα­λο­γι­ζό­με­νοι τὸ μέ­γι­στο καὶ ἀνε­πα­νά­λη­πτο γε­γο­νὸς τῆς Γεννή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ, αἰ­σθα­νό­μα­στε πὼς εἶ­ναι ἀν­θρω­πί­νως ἀδύ­να­το νὰ κα­τα­γρα­φεῖ τὸ φαι­νό­με­νο. Πόσο λίγα καὶ πόσο ἀδύ­να­μα εἶ­ναι τὰ ἀν­θρώπινα λό­για, ὅταν ἀνα­φέ­ρον­ται σὲ θε­ϊ­κὰ γε­γο­νό­τα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, πόσο με­γά­λη συγ­κα­τά­βα­ση θε­ϊ­κὴ νὰ χω­ρέ­σει τὸ μέ­γε­θός της στὰ ἀν­θρώ­πι­να μέ­τρα. Ἀδει­ά­ζει ὁ Χρι­στὸς τό με­γα­λεῖο Του καὶ κα­τε­βά­ζει τὴν οὐ­ρά­νια δόξα Του, γιὰ νὰ συγ­κα­τοι­κή­σει μὲ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη μι­κρό­τη­τα, προ­ε­τοι­μά­ζον­τας μὲ τὴ δική Του κά­θο­δο τὴ δική μας ἄνο­δο καὶ τὴ συμ­με­το­χὴ στὴν οὐ­ρά­νια Βα­σι­λεία Του.

Ὁ ἱε­ρὸς ὑμνω­δὸς τῆς ἑορ­τῆς τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ ἐκ­φρά­ζεται ποι­η­τι­κὰ γιὰ τὸ γε­γο­νὸς καὶ δι­α­τυ­πώ­νει τὰ ἐρω­τή­μα­τά του, ποὺ δὲν μπο­ροῦν ἀν­θρω­πί­νως νὰ ἀπαν­τη­θοῦν. Λέει λοι­πόν: «Ἐκεῖ­νος ποὺ δὲν χω­ρά­ει που­θε­νά, πῶς χώ­ρε­σε στὴ γα­στέ­ρα; Ἐκεῖ­νος ποὺ βρί­σκε­ται στὴν ἀγ­κα­λιὰ τοῦ Πα­τέ­ρα, τώρα πῶς θὰ χω­ρέ­σει στοὺς κόλ­πους τῆς Μη­τέ­ρας; Αὐ­τὸς ὁ ἄσαρ­κος πῆρε τὴν ἀν­θρώ­πι­νη σάρ­κα καὶ ἔγι­νε γιὰ μᾶς ὁρα­τός, ἔχον­τας ἐπά­νω Του καὶ τὴ θε­ϊ­κὴ καὶ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύση».

Ἀγα­πη­τοὶ ἀδελ­φοί, ἀκού­σα­με ὅλοι τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Ματ­θαῖο νὰ μᾶς ἀνα­φέ­ρει πὼς «ἡ γέν­νη­ση τοῦ Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ ἔγι­νε κατὰ τὸν ἀκό­λουθο τρό­πο». Καὶ στὴ συ­νέ­χεια μᾶς πε­ρι­γρά­φει μὲ τὸν ἀν­θρώ­πι­νο λόγο τὸ κο­σμο­σω­τή­ριο γε­γο­νὸς τῆς Γεν­νή­σε­ως. Τώρα εἶ­ναι ἀναγ­καῖο νὰ συ­νει­δητο­ποι­ή­σου­με πὼς ὁ Χρι­στὸς ποὺ γεν­νᾶ­ται δὲν εἶ­ναι κοι­νὸς ἄν­θρω­πος, δὲν εἶναι ἕνας φι­λό­σο­φος, οὔτε ἕνας σπου­δαῖ­ος δι­δά­σκα­λος μόνο. Δὲν εἶ­ναι πο­λι­τι­κὸς ἡγέ­της οὔτε κοι­νω­νι­κὸς ἐπα­να­στά­της ἢ ἀνα­μορ­φω­τής, ὅπως τὸν χα­ρα­κτη­ρί­ζουν πολ­λοί. Τί­πο­τε δὲν ἦταν ἀπ’ ὅλα᾿ αὐτά. Γεν­νή­θη­κε καὶ εἶ­ναι ἀσυγ­κρί­τως κάτι πολὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρ­χει μέ­τρο σύγ­κρι­σης. Εἶ­ναι ὁ Ἐμ­μα­νου­ήλ, ὁ Θεὸς μαζί μας. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς εἶ­ναι μαζί μας, τότε ὅλοι ἐμεῖς με­τέ­χου­με στὴ δική Του δόξα καὶ τιμή. Αὐτὴ ἡ δυ­να­τό­τη­τά μας δι­και­ο­λο­γεῖ τὸν ἑορ­τα­σμό μας καὶ κά­νει τὴν αὐ­ρι­α­νὴ ἡμέ­ρα ἀλη­θι­νὸ πα­νη­γύ­ρι. ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ.

Γιὰ τὸ λι­ον­τά­ρι τῆς ἐρή­μου, ὅπως ἔχει χα­ρα­κτη­ρι­σθεῖ ὁ ἅγι­ος ᾽Ιω­άν­νης ὁ Πρό­δρο­μος, κά­νει λόγο σή­με­ρα ἀδελ­φοί μου τὸ Εὐαγγε­λι­κὸ ἀνά­γνω­σμα. Λίγο πρὸ τῆς ἀρ­χῆς τοῦ νέου ἔτους πα­ρου­σι­ά­ζει τὴν προ­σω­πι­κό­τη­τά του ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, ἐπει­δὴ αὐ­τὸς ἀπο­τε­λεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου τοῦ ᾽Ιη­σοῦ Χρι­στοῦ, δι­ό­τι ὁ ᾽Ιω­άν­νης ἐστά­λη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ προ­ε­τοι­μά­σει τὸν δρό­μο τοῦ Μεσ­σία μὲ τὸ κή­ρυ­γμα καὶ τὸ βά­πτι­σμα τῆς με­τα­νοί­ας. Κι ἦταν ὅλη του ἡ ζωὴ ἀν­τί­στοι­χη πρὸς τὴν ἀπο­στο­λή του, τὴν ὁποία ἔφε­ρε σὲ πέ­ρας μὲ ζῆλο, ντυ­μέ­νος μὲ τρί­χες κα­μή­λου καὶ τρε­φό­με­νος μὲ ἀκρί­δες καὶ ἄγριο μέλι. ῾Η ἀδι­ά­κο­πη κραυ­γὴ τοῦ Ἰω­άν­νου καὶ ἡ προ­τρο­πή του πρὸς πάν­τας, ἦταν «ἑτοι­μά­σα­τε τὴν ὁδὸν Κυ­ρί­ου», γι­’αυ­τὸ εὔ­στο­χα ἡ συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τὸν χα­ρα­κτή­ρι­σε, ἀρ­γό­τε­ρα, Πρό­δρο­μο.

Ποιὰ εἶ­ναι ὅμως αὐτὴ ἡ ὁδὸς τοῦ Κυ­ρί­ου τὴν ὁποία ἑτοί­μα­ζε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ὁ Ἰω­άν­νης; Ὀπωσ­δή­πο­τε δὲν ἀνα­φε­ρό­ταν σὲ ἐπί­γεια ὁδό, οὔτε σὲ «δρό­μους» ποὺ κα­θο­ρί­ζον­ται ὡς τρό­πος ζωῆς ἀπὸ τὰ ποι­κί­λα φι­λο­σο­φι­κὰ καὶ κοι­νω­νι­κὰ ρεύ­μα­τα. ῞Ολα αὐτὰ εἶ­ναι ἀνθρώ­πι­να κα­τα­σκευ­ά­σμα­τα, ποὺ ση­μαί­νει ὅτι ἐμ­πε­ρι­έ­χουν τὸ στοιχεῖο τῆς ἀτέ­λει­ας ἢ καὶ τῆς πλά­νης, ὅπως κάθε τι τὸ ἀν­θρώ­πι­νο. ῾Οδὸς Κυ­ρί­ου εἶ­ναι ὁ τρό­πος ζωῆς ποὺ ὑπο­δει­κνύ­ει ὁ ἴδι­ος ὁ Θεὸς στὸν ἄν­θρω­πο, μὲ τὴν κλή­ση νὰ Τὸν ἀκο­λου­θή­σει γιὰ νὰ ζή­σει. Εἶ­ναι ἀκρι­βῶς ὁ ἴδι­ος δρό­μος ζωῆς, τὸν ὁποῖο ἐξήγ­γελ­λαν οἱ προ­φῆτες καὶ ἀπο­κά­λυ­ψε ὁ σαρ­κω­θεὶς Θεός, ὁ ᾽Ιη­σοῦς Χρι­στός. Ὁδὸς Κυ­ρί­ου, ὅμως σα­φέ­στε­ρα, εἶ­ναι ὁ ἴδι­ος ὁ Χρι­στός, ὅπως ὁ Ἴδι­ος τὸ ἀπο­κά­λυ­ψε καὶ τὸ δι­α­βε­βαί­ω­σε «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός, ἡ ἀλή­θεια καὶ ἡ ζωή». ῎Ετσι, ἡ συ­νέ­πεια στὸν κάθε λόγο καὶ θέ­λη­μά Του συ­νι­στᾷ τὸν δρό­μο ποὺ κα­θο­ρί­ζει τὸν τρό­πο τῆς ζωῆς καὶ μᾶς ὁδη­γεῖ σὲ ἄμε­ση σχέ­ση μαζί Του.

῾Ο Κύ­ρι­ος, ὅμως, ἦλθε ὄχι ἁπλῶς νὰ μᾶς ὑπο­δεί­ξει τὸν δρό­μο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἐν­σω­μα­τώ­σει στὸν ἑαυ­τό Του καὶ ἑπο­μέ­νως γε­νό­με­νοι ἕνα μ᾽ ᾽Εκεῖ­νον, νὰ γι­νό­μα­στε κι ἐμεῖς ὁδὸς Κυ­ρί­ου. Μὲ ἄλλα λό­για ὁ κάθε σω­στὸς χρι­στι­α­νὸς εἶ­ναι «ἐν ἑτέ­ρᾳ μορ­φῇ» ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο. Στὸ πρό­σω­πο τοῦ πι­στοῦ βλέ­πει ὁ κό­σμος τὸν ῎Ιδιο τὸν Κύ­ριο. Ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος ὁμο­λο­γοῦ­σε τὴν ἐμ­πει­ρία αὐτή, ὅταν δι­ε­κή­ρυτ­τε «Ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χρι­στός», ἐνῶ ἤδη ἀπὸ τὴν Πα­λαιὰ Δι­α­θή­κη εἶχε ἐξαγ­γελ­θεῖ αὐτὴ ἡ πνευ­μα­τι­κὴ πρα­γμα­τι­κό­τη­τα «᾽Ενοι­κή­σω ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐμ­πε­ριπα­τή­σω...».

Ἡ ἀσύλ­λη­πτη γιὰ τὸν ἀν­θρώ­πι­νο νοῦ ἐμ­πει­ρία, τὴν ὁποία χα­ρί­ζει στὸν πι­στὸ ὁ Χρι­στός, προ­ϋ­πο­θέ­τει ὅμως τὴν καρ­δι­α­κὴ ἀν­τα­πό­κρι­ση τοῦ ἀν­θρώ­που. Δὲν ἀρ­κεῖ μό­νον ἡ δω­ρεὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ προ­τρο­πὴ τοῦ Κυ­ρί­ου «῾Ετοι­μά­σα­τε τὴν ὁδὸν...» ἀπο­κα­λύ­πτει ὅτι ἀπαι­τεῖ­ται καὶ ἡ ἑτοι­μό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που, δη­λα­δὴ ἡ ἔμ­πρα­κτη ἐκ­δή­λω­ση τῆς δι­α­θέ­σε­ώς του γιὰ ἀπο­δο­χὴ τῆς προ­σφο­ρᾶς αὐ­τῆς, μὲ ἑτοι­μό­τη­τα ποὺ δὲν πα­ρου­σι­ά­ζει κενά, δε­δο­μέ­νου ὅτι ἡ ὁδὸς Κυ­ρί­ου εἶ­ναι μο­νί­μως ἀνοι­κτὴ πρὸς τὸν ἄν­θρω­πο καὶ ἡ προ­σφο­ρά του ἀδι­ά­κο­πη σ᾽ αὐ­τόν. Χρι­στι­α­νὸς ἔτσι, ση­μαί­νει ἄν­θρω­πος ποὺ ζεῖ μὲ ἐγρή­γορ­ση, γιὰ νὰ βι­ώ­νει τὴν πα­ρου­σία τοῦ Κυ­ρί­ου μέσα του, «Γί­νε­σθε ἕτοι­μοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δο­κεῖ­τε, ὁ Κύ­ρι­ος ἔρ­χε­ται».

῾Ο Προ­φη­τι­κὸς λό­γος προ­βλέ­πον­τας τὴν πρα­γμα­τι­κό­τη­τα ἑρ­μη­νεύ­ει τὴν κλή­ση ποὺ ἀπευ­θύ­νει ὁ Ἰω­άν­νης, γιὰ ἑτοι­μα­σία τοῦ ἀν­θρώ­που πρὸς ὑπο­δο­χὴ καὶ ἀπο­δο­χὴ τοῦ Μεσ­σία, ὡς «Φωνὴ βο­ῶν­τος ἐν τῇ ἐρή­μῳ». Ἡ κλή­ση δη­λα­δὴ αὐτὴ μέσα στοὺς αἰ­ῶ­νες βρί­σκει συ­νή­θως κλει­στὰ ὦτα, δι­ό­τι οἱ πολ­λοὶ εἶ­ναι ἀπρό­θυ­μοι νὰ ἀκού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐπει­δὴ εἶ­ναι φορ­τω­μέ­νες οἱ καρ­δι­ές τους ἀπὸ τὰ πάθη καὶ φα­νε­ρώ­νουν τὴν ἐρη­μιὰ ποὺ κυ­ρι­αρ­χεῖ μέσα τους. Ἡ πνευ­μα­τι­κὴ αὺτὴ ξη­ρα­σία, ἔτσι, γί­νε­ται ἀφι­λό­ξε­νος χῶ­ρος γιὰ τὴν πα­ρου­σία τοῦ Πνεύ­μα­τος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ λι­μο­κτο­νία γί­νε­ται χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ γνώ­ρι­σμα τῆς ζωῆς.

Τὴν ἐλ­πί­δα ὅμως γεν­νᾶ καὶ πα­ρέ­χει πάν­τα ἡ ᾽Εκ­κλη­σία, ποὺ συ­νε­χί­ζει τὴν προ­φη­τι­κὴ πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο, ἐξα­κο­λου­θών­τας νὰ μᾶς προ­τρέ­πει «῾Ετοι­μά­σα­τε τὴν ὁδὸν Κυ­ρί­ου». Αὐτὴ καλ­λι­ερ­γεῖ συ­νει­δή­σεις ποὺ μὲ τὰ ἔργα τους βε­βαι­ώ­νουν γιὰ τὴν πα­ρή­γο­ρη καὶ ἀδι­ά­κο­πη πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ στὴν σύγ­χρο­νη ἐρη­μία τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἀδελ­φοί μου, ἂς φο­βη­θοῦ­με τὴν ἐρη­μία καὶ τὴν ξη­ρα­σία τῆς καρ­δι­ᾶς. ῎Ας συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με τό με­γα­λεῖο τῆς κλή­σε­ώς μας καὶ ἂς θε­λή­σου­με τὴ σω­τη­ρία μας, ἡ ὁποία κερ­δί­ζε­ται μὲ τή με­τά­νοια. Ἄς ἀφή­σου­με τὸν Χρι­στὸ νὰ περ­πα­τή­σει μέσα μας καὶ τότε θὰ γί­νου­με κι ἐμεῖς ἡ ὁδὸς Κυ­ρί­ου, ποὺ θὰ θε­λή­σουν νὰ περ­πα­τή­σουν καὶ ἄλ­λοι ἀδελ­φοί μας. Ἀμήν.

Κηρύγματα Δεκεμβρίου 2017  

Στὴ ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ὁ Κύ­ρι­ος ὁμι­λεῖ γιὰ τὴν ἐν­το­λὴ τῆς ἀγά­πης, προ­τρέ­πον­τάς μας νὰ συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε στοὺς συ­ναν­θρώ­πους μας ὅπως ἀκρι­βῶς ἐπι­θυ­μοῦ­με νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται κι αὐ­τοὶ σὲ μᾶς. Εἶ­ναι προ­ϋ­πό­θε­ση, μᾶς λέει, ἂν θέ­λου­με οἱ ἄν­θρω­ποι νὰ μᾶς ἀγα­ποῦν, νὰ μᾶς σέ­βον­ται καὶ νὰ μᾶς συγ­χω­ροῦν, τότε κι ἐμεῖς πρῶ­τοι νὰ συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε ἔτσι.

Ἄν ἀγα­πᾶ­τε, δι­ευ­κρι­νί­ζει, αὐ­τοὺς ποὺ σᾶς ἀγα­ποῦν, ὅπως κά­νουν οἱ ἁμαρ­τω­λοί, καὶ κά­νε­τε καλὸ μόνο σὲ ἐκεί­νους ποὺ σᾶς φέ­ρον­ται καλά, τότε μέσα σας δὲν ὑπάρ­χει ἡ χά­ρις τοῦ Θεοῦ. Ἂν δα­νεί­ζε­τε σ’ ἐκεί­νους ἀπὸ τοὺς ὁποί­ους πε­ρι­μέ­νε­τε νὰ ἔχε­τε ἀπο­λα­βές, ὅπως κά­νουν οἱ ἁμαρ­τω­λοί, τότε ἡ ἀγά­πη γί­νε­ται δο­σο­λη­ψία καὶ ἡ φι­λαν­θρω­πία ἰδι­ο­τέ­λεια. Γι’ αὐτό, πάλι μᾶς προ­τρέ­πει, νὰ ἀγα­πᾶ­τε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ πράτ­τε­τε τὸ ἀγα­θὸ καὶ νὰ δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ πε­ρι­μέ­νε­τε ἀν­τα­πό­δο­ση, καὶ τότε ὁ μι­σθός σας θὰ εἶ­ναι πο­λὺς καὶ θὰ εἶ­σθε γνή­σια παι­διὰ τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδι­ος εὐ­ερ­γε­τεῖ ἀκό­μα καὶ τοὺς ἀχά­ρι­στους καὶ πο­νη­ροὺς ἀν­θρώ­πους.

Μὲ τοὺς λό­γους αὐ­τοὺς ὁ Κύ­ρι­ος ἀνα­λύ­ει πρα­κτι­κὰ τὶ ση­μαί­νει ἡ ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον, καὶ τὴν δι­α­στέλ­λει ἀπὸ κάθε ἐνέρ­γεια ποὺ ἀπο­βλέ­πει στὸ συμ­φέ­ρον μας. Ἡ ἀγά­πη δὲν εἶ­ναι γιὰ τὸν Χρι­στὸ μία κί­νη­ση ποὺ ἐξαρ­τᾶ­ται ἀπὸ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τῶν ἄλ­λων γύρω μας, ἀλλὰ ἀν­τλεῖ τὴν κα­τα­γω­γή της καὶ τὴ δύ­να­μή της ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ νέα ἐν­το­λή, ἡ μο­να­δι­κὴ ἐν­το­λὴ τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, εἶ­ναι τὸ «Ἀγα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους», κα­θὼς σ’ αὐτὴ στη­ρί­ζον­ται καὶ ὁ Νό­μος καὶ οἱ Προ­φῆ­τες, καὶ κάθε ἔκ­φρα­ση τῆς ἐν Χρι­στῷ ζωῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύ­ρι­ος δί­νει σαφῆ ἐν­το­λὴ θέ­λον­τας νὰ δι­ε­γεί­ρει τὴν ψυχή μας πρὸς τὴν πρα­γμά­τω­ση τῆς ἀλη­θι­νῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τὸν πλη­σί­ον, μᾶς λέει πὼς ση­μά­δι ὅτι εἴ­μα­στε γνή­σι­οι μα­θη­τές του εἶ­ναι ὄχι ἡ θαυ­μα­τουρ­γία ἀλλὰ ἡ ἀγά­πη. Δὲν ζή­τη­σε ὁ Χρι­στὸς ἀπὸ τοὺς Ἀπο­στό­λους νὰ κά­νουν ση­μεῖα καὶ θαύ­μα­τα, πα­ρό­λο ποὺ ὁ ἴδι­ος τοὺς ἔδω­σε αὐτὴ τὴν δω­ρεὰ καὶ χάρη, ἀλλὰ ταυ­τί­ζει τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον μὲ τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἐπεί­να­σα, μᾶς λέει, καὶ μοῦ δώ­σα­τε νὰ φάω. Καὶ τοῦ­το, ἐπει­δὴ συν­δέ­ε­ται ἡ ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον καὶ ἡ ἀγά­πη πρὸς τὸν Θεό.

Δὲν εἶ­ναι σπά­νιο φαι­νό­με­νο, μέσα στὴν ἀν­θρώ­πι­νη ἀτέ­λεια καὶ ἀδυ­να­μία μας, καὶ ἔχον­τας ἀνάγ­κη νὰ εἰ­σπρά­ξου­με τὴν ἀγά­πη τῶν συ­ναν­θρώ­πων μας, νὰ ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε τὴν ἀγά­πη ὡς μιὰ κί­νη­ση συ­ναι­σθη­μα­τι­κή, ποὺ πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σὲ στε­νὸ κύ­κλο ἀν­θρώ­πων γύρω μας, καὶ συ­χνά με­τα­βάλ­λε­ται ἀνά­λο­γα μὲ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά τους. Ὅμως γιὰ τὸν Χρι­στὸ ἡ ἀγά­πη εἶ­ναι κοι­νω­νία προ­σώ­πων καί, ἐπει­δὴ ὡς κοι­νω­νία προ­σώ­πων καὶ ὡς σχέ­ση ἑνό­τη­τας μὲ τὸν συ­νάν­θρω­πο καὶ μὲ τὸν Θεὸ δὲν μπο­ρεῖ νὰ ὑπάρ­ξει μὲ ὅρους ἰδι­ο­τε­λεῖς, τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της γνώ­ρι­σμα δὲν εἶ­ναι ἡ ἀν­τι­προ­σφο­ρὰ ἀλλὰ ἡ προ­σφο­ρὰ δί­χως ἀν­ταλ­λά­γμα­τα. Πιὸ ἁπλᾶ, ἂν πε­ρι­μέ­νου­με ὅλοι μας πρῶ­τα οἱ ἄλ­λοι νὰ μᾶς φερ­θοῦν μὲ ἀγά­πη, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ πρά­ξου­με ἀνά­λο­γα, τότε μοι­ραῖα οἱ ἄν­θρω­ποι ἀπο­ξε­νω­νό­μα­στε με­τα­ξύ μας, κλει­νό­μα­στε στὴ φυ­λα­κὴ τοῦ ἐγώ μας καὶ ζοῦ­με ἀπὸ τώρα τὴν ἀπο­μό­νω­ση, ποὺ εἶ­ναι ἡ Κό­λα­ση.

Ἡ κοι­νω­νία σή­με­ρα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται, ὅσο ποτέ, ἀπρό­σω­πη, οἱ ἄν­θρω­ποι ὡς μο­νά­δες, ζοῦ­με ἀπο­μο­νω­μέ­νοι, σκυ­θρω­ποί, δί­χως ἐν­δι­α­φέ­ρον γιὰ τὸν πλη­σί­ον, δί­χως πρα­γμα­τι­κὴ ἀγά­πη καὶ χαρὰ μέσα μας.

Ἔξο­δο φυ­γῆς ἀπὸ τὴν κό­λα­ση τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας ἀπο­τε­λεῖ ἡ προ­τρο­πὴ τοῦ Χρι­στοῦ, σή­με­ρα, νὰ πε­ρά­σου­με ἀπὸ τὴν πα­θη­τι­κὴ ἐγω­ι­στι­κὴ στά­ση στὴν ἐνερ­γη­τι­κὴ καὶ πρα­γμα­τι­κὴ ἔκ­φρα­ση τῆς ἀγά­πης, ποὺ προ­σφέ­ρει καὶ προ­σφέ­ρε­ται καὶ θυ­σι­ά­ζε­ται χω­ρὶς ὅρους, ὅπως ἔκα­νε ὁ Ἴδι­ος, φω­τί­ζον­τας τὴν προ­ο­πτι­κὴ τῆς ὄν­τως Ζωῆς καὶ τῆς ἀνά­στα­σης ποὺ χρει­α­ζό­μα­στε. Ἀμήν.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Λου­κᾶς μᾶς δι­η­γή­θη­κε σή­με­ρα μὲ σύν­το­μο καὶ πα­ρα­στα­τι­κὸ τρό­πο τὸ θαῦ­μα τῆς ἀνα­στά­σε­ως τοῦ μο­να­δι­κοῦ παι­δι­οῦ μιᾶς γυ­ναί­κας χή­ρας ποὺ ζοῦ­σε στὴν κω­μό­πο­λη τῆς Ναΐν. Ἡ κω­μό­πο­λη αὐτὴ βρί­σκε­ται στὰ νό­τια τοῦ ὄρους Θα­βώρ, στὴν Γα­λι­λαία.

Ἐκεῖ πή­γαι­νε ὁ Κύ­ρι­ος συ­νο­δευ­ό­με­νος ἀπὸ τοὺς μα­θη­τές του καὶ ἀπὸ πολὺ κό­σμο. Μό­λις πλη­σί­α­σε τὴν πύλη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμ­παι­ναν στὴν πόλη, βρέ­θη­κε μπρο­στὰ στὴν νε­κρι­κὴ πομ­πή. Ἡ θλί­ψη ὅλων καὶ ἰδι­αί­τε­ρα τῆς μη­τέ­ρας, ἀβά­στα­κτη.

Τὰ πρά­γμα­τα ὅμως μὲ τὴν πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ ἀλ­λά­ζουν τρο­πή. Ὁ Ἀρ­χη­γὸς τῆς ζωῆς συ­ναν­τι­έ­ται μὲ τὸν θά­να­το. Ἐκεῖ­νος ποὺ εἶ­ναι ἡ ἐλ­πί­δα τοῦ κό­σμου, ἔρ­χε­ται ἀν­τι­μέ­τω­πος μὲ ἕνα γε­γο­νὸς ποὺ ἔσβη­νε κάθε ἀν­θρώ­πι­νη ἐλ­πί­δα. Εἶ­ναι ὅμως Ἐκεῖ­νος ποὺ ἀφα­νί­ζει τὴν θλί­ψη καὶ τὸν πόνο καὶ φέρ­νει στὸν κό­σμο τὴν χαρά. Εἶ­ναι ὁ μό­νος ποὺ ἔχει ἐξου­σία νὰ λέει: «Νε­α­νί­σκε, σοὶ λέγω ἐγέρ­θη­τι» καὶ ἡ ἐν­το­λὴ τῆς ζωῆς νὰ ἐνερ­γο­ποι­εῖ­ται αὐ­το­στι­γμεί. Τὸ νε­κρὸ παι­δὶ ση­κώ­νε­ται καὶ πα­ρα­δί­δε­ται ζων­τα­νὸ στὴν ἀπελ­πι­σμέ­νη μη­τέ­ρα.

Μὲ αὐ­τὸν τὸν θαυ­μα­τουρ­γι­κὸ τρό­πο ὁ Θεὸς ἐπι­σκέ­φθη­κε τὸν λαό του. Δὲν ἦταν κα­θό­λου μι­κρὸ γε­γο­νὸς αὐτὸ ποὺ εἶ­δαν ὅλοι. Ἕνας νε­κρὸς ἀνα­στή­θη­κε μὲ τὸ πρό­στα­γμα τοῦ Χρι­στοῦ. Ἡ λύπη ποὺ εἶχε κυ­ρι­εύ­σει τὴν ψυχή τους ἔφυ­γε καὶ ἀν­τι­κα­τα­στά­θη­κε ἀπὸ τὴν χαρά.

Ὁ θά­να­τος, ἀδελ­φοί μου, εἶ­ναι ἀδι­αμ­φι­σβή­τη­τα φο­βε­ρὸς γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο. Εἶ­ναι ἕνα ἀφύ­σι­κο γε­γο­νὸς ποὺ δὲν ἐπι­νο­ή­θη­κε ἀπὸ τὸν Δη­μι­ουρ­γό, ἀλλὰ προ­έ­κυ­ψε ὡς συ­νέ­πεια τοῦ χω­ρι­σμοῦ ἀπὸ τὴν ζωή, ποὺ εἶ­ναι ὁ Ἴδι­ος. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλα­σε γιὰ νὰ ζοῦ­με, ὄχι νὰ πε­θαί­νου­με. Μᾶς ἔδω­σε τὴν ζωή, γιὰ νὰ τὴν ἀπο­λαμ­βά­νου­με καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὴν ἀκυ­ρώ­νου­με.

Ὁ θά­να­τος ἔρ­χε­ται στὴ ζωή μας, ὅταν ἡ ψυχὴ χω­ρί­ζε­ται ἀπὸ τὸ σῶμα. Μό­λις ἡ ἀθά­να­τη ψυχὴ ἐγ­κα­τα­λεί­ψει τὸ φθαρ­τό μας σῶμα, αὐτὸ δι­α­λύ­ε­ται, μαρ­τυ­ρῶν­τας ὅτι ἡ ζωὴ εἶχε ἀξία συ­ζευ­γμέ­νη μόνο μὲ τὴν πνοὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶ­ναι ἡ ψυχή μέσα μας. Ἡ ἀθά­να­τη ψυχὴ ὅμως ἐξα­κο­λου­θεῖ νὰ ζεῖ πε­ρι­μέ­νον­τας τὴν κοι­νὴ ἀνά­στα­ση. Τὸ σῶμα μετὰ τὴν ἀνά­στα­ση δὲν εἶ­ναι πλέ­ον φθαρ­τό, ἀλλὰ ἀφθαρ­το­ποι­η­μέ­νο χω­ρὶς ὑλι­κὲς ἀνάγ­κες. Μὲ τὸ σῶμα αὐτὸ ἡ ψυχὴ θὰ ζή­σει αἰ­ώ­νια, χω­ρὶς τὸν φόβο νὰ τὸ ἀπο­χω­ρι­στεῖ ξανά.

Ἡ ἐπα­να­σύ­στα­ση αὐτὴ τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ὀν­τό­τη­τας καὶ ἡ ἐκ νέου ἑνο­ποί­η­σή της εἶ­ναι τὸ με­γά­λο δῶρο τοῦ Νι­κη­τοῦ τοῦ θα­νά­του, Χρι­στοῦ, καὶ τὸ ἀπο­τέ­λε­σμα τῆς Ἀνα­στά­σε­ώς του.

Πολ­λοὶ ἄν­θρω­ποι δυ­σκο­λεύ­ον­ται νὰ πι­στέ­ψουν στὴν Ἀνά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ, καὶ ἑπο­μέ­νως στὴν ἀνά­στα­ση καὶ τῶν δι­κῶν μας σω­μά­των, ἐπει­δὴ πα­ρα­μέ­νουν δοῦ­λοι τῆς φθο­ρᾶς καὶ τῶν πα­θῶν. Ἔτσι χά­νε­ται ἡ προ­ο­πτι­κὴ τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας, καὶ ἡ ζωή μας κυ­ρι­εύ­ε­ται ἀπὸ τὴν ἀγω­νία καὶ τὸν τρό­μο τοῦ θα­νά­του.

Τὴν πί­στη μας ὅμως στη­ρί­ζει ὁ ἄδει­ος τά­φος τοῦ Χρι­στοῦ. Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σία μας ὀνο­μά­ζε­ται καὶ εἶ­ναι Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἀνα­στά­σε­ως. Ἡ λει­τουρ­γι­κή μας ζωὴ ἔχει ὡς ἐπί­κεν­τρό της τὸ γε­γο­νὸς αὐτό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀν­τλεῖ­ται ἡ ἐλ­πί­δα καὶ προ­σφέ­ρε­ται ἡ ζωή.

Οἱ ἅγι­οι εἶ­ναι οἱ φί­λοι τοῦ Θεοῦ ποὺ γί­νον­ται τὰ πρό­τυ­πά μας, ἐπει­δὴ ἀπέ­κτη­σαν αὐ­τὴν τὴν πεῖ­ρα τῆς ἀνα­στά­σε­ως, ἀψη­φῶν­τας τὰ πάν­τα καὶ θυ­σι­α­ζό­με­νοι γιὰ τὸν Χρι­στὸ μὲ φρι­κτὰ βα­σα­νι­στή­ρια. Δὲν ὑπο­λό­γι­σαν πλού­τη, νει­ᾶ­τα οὔτε κι αὐτὴ τὴν ζωή τους, προ­κει­μέ­νου νὰ κερ­δί­σουν τὴν χαρὰ τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας. Ἔζη­σαν τὴν χαρὰ τῆς ἀνα­στά­σε­ως ἀπὸ τὸν πα­ρόν­τα κό­σμο, ἐπει­δὴ πί­στε­ψαν ὅτι ὁ θά­να­τος εἶ­ναι ὕπνος ποὺ θὰ μᾶς ξη­με­ρώ­σει στὴν πο­θη­τὴ ἡμέ­ρα τῆς ὄν­τως ζωῆς.

«Νε­α­νί­σκε, σοὶ λέγω, ἐγέρ­θη­τι». Ὁ παν­το­δύ­να­μος λό­γος τοῦ Κυ­ρί­ου ποὺ ἀνέ­στη­σε τὸ νε­κρὸ γιὸ τῆς χή­ρας τῆς Ναῒν ἀν­τη­χεῖ σὲ κάθε χρό­νο καὶ ἐπο­χὴ καὶ δι­α­λα­λεῖ τὸ μή­νυ­μα ὅτι πλέ­ον ὁ θά­να­τος ἔχει νι­κη­θεῖ. Μέσα στὴν Ἐκ­κλη­σία δὲν ὑπάρ­χουν νε­κροί. Ὅλοι εἴ­μα­στε ζων­τα­νοί. Ἄλ­λοι στὴ γῆ κι ἄλ­λοι στὸν οὐ­ρα­νό.

Ἂς μὴ λυ­πό­μα­στε λοι­πὸν ὑπερ­βο­λι­κὰ γιὰ τοὺς ἀγα­πη­μέ­νους μας κε­κοι­μη­μέ­νους. Πρέ­πει νὰ μᾶς πα­ρη­γο­ρεῖ ἡ βε­βαι­ό­τη­τα ὅτι ζοῦν στὴν φι­λάν­θρω­πη ἀγ­κα­λιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἄς προ­σευ­χό­μα­στε γι’ αὐ­τοὺς καὶ ἂς ἀγω­νι­ζό­μα­στε νὰ τοὺς συ­ναν­τή­σου­με, γιὰ νὰ ζή­σου­με μαζί τους και­νὴ καὶ ἀνα­στη­μέ­νη ζωή. Ἀμήν.

Κατὰ τὴ ση­με­ρι­νὴ ἡμέ­ρα, ἑορ­τὴ τῶν ἁγί­ων Πα­τέ­ρων τῆς Ζ΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, ἔχει κα­θο­ρι­σθεῖ ὡς Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀνά­γνω­σμα ἡ πολὺ γνω­στὴ ἀλλὰ καὶ δι­δα­κτι­κὴ πα­ρα­βο­λὴ τοῦ κα­λοῦ σπο­ρέ­ως. Ἡ πα­ρα­βο­λὴ ὅπου ὁ Κύ­ρι­ος Ἰη­σοῦς πα­ρο­μοι­ά­ζει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ σπό­ρο. Σὰν τὸ σπό­ρο καὶ ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ σπεί­ρε­ται πλου­σι­ο­πά­ρο­χα στὶς ψυ­χὲς τῶν ἀν­θρώ­πων. Δὲν καρ­πο­φο­ρεῖ ὅμως παν­τοῦ καὶ πάν­τα. Σύμ­φω­να μὲ τὴν πα­ρα­βο­λή, μόνο ὁ σπό­ρος ὁ ὁποῖ­ος ἔπε­σε σὲ καλὴ γῆ καρ­πο­φό­ρη­σε.

Γι’ αὐτὴ τὴν καλὴ γῆ θὰ κά­νου­με λόγο σή­με­ρα. Γιὰ τὴν ψυχὴ δη­λα­δὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὁποῖ­ος ἀκού­ει μὲ προ­σο­χὴ καὶ συ­ναί­σθη­ση τὰ θεῖα λό­για καὶ ἀγω­νί­ζε­ται νὰ τὰ ἐφαρ­μό­σει στὴ ζωή του.

Εἶ­ναι πάρα πολ­λὲς οἱ εὐ­και­ρί­ες μέσα ἀπὸ τὶς ὁποῖ­ες ὁ Οὐ­ρά­νι­ος Γε­ωρ­γὸς ρί­χνει τὸ σπό­ρο τοῦ θεί­ου λό­γου στὶς ψυ­χὲς τῶν ἀν­θρώ­πων. Πολ­λοὶ δὲν τὸν δέ­χον­ται. Ἄλ­λοι ὅμως ἀν­τί­θε­τα ἀπο­λαμ­βά­νουν πλού­σι­ους καρ­πούς, δι­ό­τι ἀκοῦν μὲ προ­σο­χὴ καὶ ἱερὴ συ­ναί­σθη­ση τὰ θεῖα λό­για. Γι’ αὐ­τοὺς ὁ Κύ­ρι­ος εἶπε «οὗ­τοι εἰ­σὶν οἵ­τι­νες... ἀκού­σαν­τες τὸν λό­γον κα­τέ­χου­σι».

Ἡ λέξη «κα­τέ­χου­σι» δη­λώ­νει συ­νει­δη­τὸ ἀκρο­α­τὴ ὁ ὁποῖ­ος, ὅταν ἀκού­ει καί με­λε­τᾶ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, συ­ναι­σθά­νε­ται ὅτι πρό­κει­ται γιὰ θεῖα καὶ ἱερὰ λό­για καὶ ἡ συ­ναί­σθη­ση αὐτὴ τοῦ προ­κα­λεῖ δέος. Αἰ­σθά­νε­ται ὅτι τὴν ὥρα αὐτὴ τοῦ μι­λά­ει ὁ Θεός. Καὶ ἡ σκέ­ψη αὐτὴ δη­μι­ουρ­γεῖ μέσα του ἕνα κλῖ­μα ἱε­ρο­πρέ­πει­ας καὶ σο­βα­ρό­τη­τας. Αὐτὴ ἡ συ­ναί­σθη­ση τὸν κά­νει νὰ προ­σεύ­χε­ται, πρὶν ἀκού­σει ἢ με­λε­τή­σει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πα­ρα­κα­λεῖ τὸν Φω­το­δό­τη Κύ­ριο νὰ τὸν φω­τί­σει νὰ ἐν­νο­ή­σει τὴ θεία δι­δα­σκα­λία.

Ἡ ἴδια συ­ναί­σθη­ση τὸν πα­ρα­κι­νεῖ κατὰ τὴν ὥρα τῆς θεί­ας δι­δα­χῆς νὰ ἐν­τεί­νει τὴν προ­σο­χή του, γιὰ νὰ μὴ χά­σει τί­πο­τα ἀπὸ τὴν οὐ­ρά­νια δι­δα­σκα­λία. Ἀκο­λου­θεῖ δη­λα­δὴ τὴ συμ­βου­λὴ τῶν ἁγί­ων Πα­τέ­ρων, οἱ ὁποῖ­οι ση­μει­ώ­νουν: Ὅπως πλη­σι­ά­ζεις μὲ εὐ­λά­βεια νὰ κοι­νω­νή­σεις τὰ Ἄχραν­τα Μυ­στή­ρια προ­σέ­χον­τας νὰ μὴν ἐκ­πέ­σει θεῖ­ος μαρ­γα­ρί­της, μὲ τὸν ἴδιο ἀκρι­βῶς τρό­πο νὰ προ­σέ­χεις στὴν ἀκρό­α­ση τοῦ θεί­ου λό­γου καὶ στή με­λέ­τη τῆς Ἁγί­ας Γρα­φῆς, ὥστε νὰ μὴ σοῦ ξε­φύ­γει κα­νέ­να ἀπὸ τὰ θεῖα νο­ή­μα­τά της.

Ὑπάρ­χει ὅμως κι ἕνα δεύ­τε­ρο βα­σι­κὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ τῶν καλ­λι­ερ­γη­μέ­νων καὶ δε­κτι­κῶν ψυ­χῶν. Εἶ­ναι ὁ κα­θη­με­ρι­νὸς ἀγώ­νας γιὰ τὴν ἐφαρ­μο­γὴ τοῦ θεί­ου λό­γου. Ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ τότε μόνο καρ­πο­φο­ρεῖ, ὅταν ὁ ἄν­θρω­πος ἀγω­νί­ζε­ται «ἐν ὑπο­μο­νῇ» νὰ τὸν ἐφαρ­μό­ζει στὴ ζωή του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγι­ος ἀδελ­φό­θε­ος Ἰά­κω­βος μᾶς προ­τρέ­πει: «Γί­νε­σθε ποι­η­ταὶ λό­γου καὶ μὴ μό­νον ἀκρο­α­ταὶ» (Ἰακ. α΄ 22).

Εἶ­ναι ση­μαν­τι­κὸ λοι­πὸν μετὰ τὴ με­λέ­τη ἢ τὴν ἀκρό­α­ση τοῦ θεί­ου λό­γου νὰ προ­σπα­θοῦ­με νὰ ἐπα­να­φέ­ρου­με στὴ μνή­μη μας ἐκεῖ­νο ποὺ δι­α­βά­σα­με ἢ ὅ,τι ἀκού­σα­με καὶ νὰ σκε­πτό­μα­στε πὼς αὐτὸ μπο­ροῦ­με νὰ τὸ ἐφαρ­μό­σου­με στὴ ζωή μας. Ἔχου­με καὶ τώρα θέμα προ­σευ­χῆς. Ὅπως πρὶν ἀπὸ τή με­λέ­τη ἢ τὴν ἀκρό­α­ση τοῦ θεί­ου λό­γου προ­σευ­χό­μα­στε, γιὰ νὰ φω­τι­στεῖ ὁ νοῦς μας καὶ νὰ ἐν­νο­ή­σου­με τὸ βά­θος τῶν θεί­ων νο­η­μά­των, ἔτσι καί μετὰ ἀπὸ αὐ­τὴν προ­σευ­χό­μα­στε στὸν Θεὸ νὰ ἐνι­σχύ­σει Ἐκεῖ­νος τὴ θέ­λη­σή μας στὸν ἀγῶ­να γιὰ τὴν ἐφαρ­μο­γὴ τοῦ θε­λή­μα­τός του.

Ἀδελ­φοί μου, εἶ­ναι πολὺ ση­μαν­τι­κὸ νὰ ζη­τοῦ­με τὴ βο­ή­θεια τοῦ Θεοῦ, δι­ό­τι ὑπάρ­χει τὸ ἐν­δε­χό­με­νο νὰ συ­ναν­τή­σου­με θλί­ψεις καὶ δο­κι­μα­σί­ες, δυ­σκο­λί­ες καὶ ἐμ­πό­δια, τὰ ὁποῖα μπο­ρεῖ νὰ μᾶς κλο­νί­σουν, ἂν δὲν μᾶς ἐνι­σχύ­σει Ἐκεῖ­νος νὰ θέ­σου­με ὡς γερὴ βάση καὶ στή­ρι­γμά μας τὸ θέ­λη­μά του.

«Καλὴ γῆ». Ἔτσι μᾶς θέ­λει καὶ αὐ­τὴν ψά­χνει ὁ Οὐ­ρά­νι­ος Γε­ωρ­γός. Νὰ ἔχου­με ψυ­χὲς δε­κτι­κὲς ποὺ θὰ ἀκοῦν μὲ προ­σο­χὴ τὰ θεῖα λό­για καὶ θὰ προ­σπα­θοῦν νὰ τὰ ἐφαρ­μό­ζουν στὴν κα­θη­με­ρι­νὴ ζωή.

Ἂς Τὸν πα­ρα­κα­λέ­σου­με θερ­μὰ νὰ μᾶς χα­ρί­σει καὶ κατὰ τὴ νέα ἱε­ρα­πο­στο­λι­κὴ χρο­νιὰ πλού­σια τὴ σπο­ρὰ τοῦ θεί­ου λό­γου καὶ ἀκό­μη πλου­σι­ό­τε­ρη τὴν πνευ­μα­τι­κὴ καρ­πο­φο­ρία στὶς ψυ­χὲς ὅλων μας. Ἀμήν.

Τὴν τρα­γι­κὴ πραγ­µα­τι­κό­τη­τα τῆς ἐπιρ­ρο­ῆς τοῦ σα­τα­νᾶ στὴ ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ἀλλὰ καὶ τὴ δυ­να­τό­τη­τα ἀπε­λευ­θέ­ρω­σης ἀπὸ τὸ κακὸ, ποὺ πα­ρέ­χει πάν­τα ἡ πα­ρου­σία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή µας, ἀπο­κα­λύ­πτει ἡ ση­µε­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Λου­κᾶς ἀνα­φε­ρό­µε­νος στὸ γε­γο­νὸς τῆς µετάβα­σης τοῦ Κυ­ρί­ου στὴ χώρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν καὶ τῆς συ­νάν­τη­σε­ώς του µὲ ἄν­δρα «ὃς εἶχε δαι­µό­νια ἐκ χρό­νων ἱκα­νῶν», δι­α­πι­στώ­νει τὸ δι­α­βρω­τι­κὸ καὶ κα­τα­στρε­πτι­κὸ ρόλο τῶν δαι­µο­νι­κῶν δυ­νά­µε­ων στὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος µέσα στοὺς αἰ­ῶ­νες, ἀλλὰ πα­ράλ­λη­λα φα­νε­ρώ­νει τὴν κα­τα­λυ­τι­κὴ ἐξου­σία ποὺ ἔχει ὁ Χρι­στὸς κατὰ τοῦ δι­α­βό­λου. Εἶ­ναι ἀνάγ­κη νὰ ὑπο­γραµ­µί­σου­µε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ἀλή­θεια ὅτι ἡ Ἐκ­κλη­σία, ὅταν κά­νει λόγο στὸν σύγ­χρο­νο κόσ­µο γιὰ τὸν δαί­µο­να καὶ τὶς δυ­νά­µεις του, δὲν πα­ρα­πέµ­πει τὸν ὀρ­θο­λο­γι­στὴ ἄν­θρω­πο νὰ ψά­ξει στὶς τε­ρα­τό­µορ­φες πα­ρα­στά­σεις ἄλ­λων ἐπο­χῶν, γιὰ νὰ τὸν ἐκ­φο­βί­σει, ἀλλὰ ἀπευ­θύ­νε­ται µὲ σκο­πὸ νὰ τὸν βο­η­θή­σει νὰ ἀνι­χνεύ­σει µέσα ἀπὸ τὰ γε­γο­νὸ­τα τῆς ζωῆς του τὴν κρυ­πτό­µε­νη πα­ρου­σία καὶ ἐπέµ­βα­σή του, το­νί­ζον­τας πα­ράλ­λη­λα τὴν πα­ρή­γο­ρη ἀλή­θεια ὅτι ὁ Κύ­ρι­ος ἦλθε «ἵνα κα­ταρ­γή­σῃ τὸν τὸ κρά­τος ἔχον­τα τοῦ θα­νά­του, τοῦτ’ ἔστι τὸν δι­ά­βο­λον». Εἶ­ναι ἀδι­αµ­φι­σβή­τη­τη πραγ­µα­τι­κό­τη­τα πὼς ζοῦ­µε σὲ µιὰ ἐπο­χή, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄν­θρω­πος κοµ­πά­ζει γιὰ τὸ ἐπί­πε­δο τοῦ πο­λι­τισ­µοῦ του, γιὰ τὴν πο­λύ­πλευ­ρη ἐπι­στη­µο­σύ­νη του, γιὰ τὰ ἐπι­τεύγ­µα­τα τῆς τε­χνο­λο­γί­ας του, γιὰ τὰ κα­το­χυ­ρω­µέ­να δι­και­ώ­µα­τά του, καὶ ὁπωσ­δή­πο­τε γιὰ τὴν ἀσύ­δο­τη ἐλευ­θε­ρία του καὶ τὴν ἀσύλ­λη­πτη δυ­να­τό­τη­τά του σὲ κάθε το­µέα τῆς ζωῆς. Στὸν κόσ­µο αὐτὸ ὁ λό­γος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σή­µε­ρα περὶ δαι­µο­νί­ων ξε­νί­ζει, προ­κα­λεῖ, ἀµ­φι­σβη­τεῖ­ται, πα­ρα­πέµ­πον­τας σὲ σκο­τα­διστι­κὸ πα­ρελ­θόν.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, τὰ σκλη­ρὰ πε­ρι­στα­τι­κὰ τοῦ κα­θη­µε­ρι­νοῦ ἀβί­ω­του πλέ­ον βίου µας, δη­λα­δὴ ἡ ἀπου­σία τῆς ἀν­θρω­πι­ᾶς, ἡ ἔλ­λει­ψη τῆς ἀγά­πης, ἡ ἀπο­κα­θή­λω­ση τῶν ἰδε­ω­δῶν, τὸ ἀνα­πο­δο­γύ­ρισ­µα τῶν ἀξι­ῶν, τὸ γκρέ­µισ­µα τῶν θεσ­µῶν, ἡ ἀπο­τυ­χία τῶν πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κῶν µας συ­στη­µά­των, ἡ δι­ά­λυ­ση τῆς οἰ­κο­γέ­νει­ας, ἡ ἐπί­µο­νη ἄρ­νη­ση τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν νο­μι­μο­ποί­η­ση καὶ θε­ώ­ρη­ση κάθε ἁμαρ­τί­ας καί δι­α­στρο­φῆς ὡς ἀν­θρω­πί­νου δι­και­ώ­μα­τος, µᾶς βο­η­θοῦν νὰ ἐν­το­πί­σου­µε τὴ δι­α­βρω­τι­κὴ πα­ρέµ­βα­ση τοῦ προ­αι­ώ­νι­ου ἐχθροῦ τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ τῆς ζωῆς, δη­λα­δὴ τοῦ δι­α­βό­λου. Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὴ ἡ ἀνα­φο­ρὰ τῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς στὸ ἀλ­λοι­ω­µέ­νο ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο τοῦ δαι­µο­νισ­µέ­νου μὲ τὴν δι­ά­θε­ση ἐπίδει­ξης τῆς γυµ­νό­τη­τας, τὴν ἔλ­λει­ψη µέ­τρου, τὴν ἀπρο­θυ­µία κοι­νω­νι­κότη­τας, τὸν πόθο πα­ρα­µο­νῆς σὲ σκο­τει­νοὺς καὶ δυ­σώ­δεις τό­πους, τὴν ἀφη­νι­ασ­µέ­νη δύ­να­µη, ὥστε νὰ σπά­ζει ἀκό­µη καὶ ἁλυ­σί­δες, τὴν θο­ρυ­βώ­δη ἐµ­φά­νι­ση, τὴν µα­νι­ώ­δη ἐπί­θε­ση καὶ τέ­λος τὸν φόβο τοῦ δαί­µο­να νὰ ἀν­τι­κρύ­σει τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ.

Σή­µε­ρα ποὺ μὲ σκο­πι­μό­τη­τα πο­λε­μεῖται καί γε­λι­ο­ποι­εῖ­ται ἡ πί­στη στὴν ὕπαρ­ξη τοῦ σα­τα­νᾶ ἀπὸ τοὺς δῆ­θεν προ­ο­δευ­τι­κοὺς ποὺ ἀπο­κλεί­ουν ἐπι­στη­µο­νι­κῶς (!!!) τὴν µε­θο­δεία τοῦ δι­α­βό­λου, ποι­ὸς ἀμ­φι­σβη­τεῖ ὅτι δὲν ὑφί­σταν­ται στὴν πο­λι­τισ­µέ­νη, κατὰ τὰ ἄλλα, κοι­νω­νία µας τὰ ἴχνη τῶν ἔρ­γων του µὲ κύ­ρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ τὶς κα­θη­με­ρι­νὲς συµ­πε­ρι­φο­ρὲς ἀναρ­χικῶν, τρο­µο­κρα­τῶν, δο­λο­φό­νων, ἀπα­τε­ώ­νων, βι­α­στῶν, ἐµ­πό­ρων ναρ­κω­τικῶν καὶ ὅλων ὅσοι ἐρ­γά­ζον­ται γιὰ τὴν ἐπι­κρά­τη­ση τοῦ κα­κοῦ καὶ τὴν δι­ά­σπα­ση κάθε δυ­να­τῆς κοι­νω­νί­ας προ­σώ­πων;

 Ἡ Θε­ο­λο­γία τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας µας, θε­µε­λι­ω­µέ­νη στὴν ἁγι­ο­γρα­φι­κὴ µαρ­τυ­ρία καὶ στὴν Πα­τε­ρι­κὴ σο­φία, δί­νει πει­στι­κὲς ἐρ­µη­νεῖ­ες γιὰ ὅσα συµ­βαί­νουν, γνω­ρί­ζον­τάς µας πὼς τὰ δαι­µό­νια εἶ­ναι προ­σω­πι­κὲς ὑπάρ­ξεις τοῦ πνευ­µα­τι­κοῦ κόσ­µου µὲ συ­νεί­δη­ση καὶ ἐλευ­θε­ρία. Μᾶς δι­δά­σκει ἐπί­σης ὅτι τὸ κακὸ προ­ϋ­πο­θέ­τει ὑπευ­θυ­νό­τη­τα, ἐπει­δὴ δὲν εἶ­ναι αὐ­θύ­παρ­κτο, δὲν εἶ­ναι δη­λα­δὴ ἀφη­ρη­µέ­νη πραγ­µα­τι­κό­τη­τα ἀλλὰ καρ­πὸς ἐλεύ­θε­ρης πρά­ξης καὶ ἀπο­τέ­λεσ­µα συ­νει­δη­τοῦ σκο­ποῦ. Γι­’αὐ­τὸ καὶ σκο­πός του ἔκτο­τε ἔγι­νε ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ ἔργο του ἡ δι­ά­σπα­ση τῆς κοι­νω­νί­ας του µὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συ­νάν­θρω­πο.

Τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας µας ἀνα­φέ­ρε­ται σὲ πολ­λὲς πε­ρι­πτώ­σεις, κατὰ τὶς ὁποῖ­ες ὁ δι­ά­βο­λος ἐπι­δι­ώ­κει τὴν προ­σω­ρι­νὴ ἢ καὶ τὴν αἰ­ώ­νια ἐξόν­τω­ση τοῦ πλάσ­µα­τος τοῦ Θεοῦ. Ἀνέ­λα­βε, ἐπί­σης, τόν ρόλο τοῦ ὑπο­βο­λέα τοῦ κα­κοῦ στὴν ἐλεύ­θε­ρη συ­νεί­δη­ση καὶ δι­ά­θε­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, µι­σῶν­τας τὴν ἁρ­µο­νία, τὴν ὀµορ­φιὰ καὶ τὴν τάξη τοῦ φυ­σι­κοῦ κόσ­µου. Ὅµως οἱ ἐνέρ­γει­ές του, οἱ σκο­ποί του καὶ οἱ δυ­νά­µεις του κα­τα­λύ­ον­ται ἀπὸ τὴν πα­ρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῶν ἁγί­ων του. Τὸ ἔργο αὐτὸ τοῦ Χρι­στοῦ κατὰ τῶν δαι­µο­νι­κῶν δυ­νά­µε­ων συ­νε­χί­ζει στὸν κόσ­µο ἡ Ἐκ­κλη­σία, ὡς τὸ πα­ρα­τει­νό­µε­νο στὴν ἱστο­ρία ἀνα­στη­µέ­νο σῶµα του. Μέσα στὸ πνευ­µα­τι­κὸ αὐτὸ ἐρ­γα­στή­ριο ὁ Θεὸς ἐπι­στρα­τεύ­ει τοὺς ἁγί­ους του, οἱ ὁποῖ­οι δι­ε­ξά­γουν ἀό­ρα­το πό­λε­µο κατὰ τοῦ δι­α­βό­λου.

Ἀδελ­φοί µου, ὁ πι­στὸς ἄν­θρω­πος µπο­ρεῖ νὰ δι­α­σώ­σει καὶ νὰ δι­α­φυ­λά­ξει τὴν ὕπαρ­ξή του συ­νει­δη­τὰ καὶ ἐλεύ­θε­ρα μόνο μέσα στὸ Σῶµα τοῦ Χρι­στοῦ, δη­λα­δὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅπου ὑπερ­νι­κᾶ­ται ἡ δι­ά­σπα­ση καὶ βι­ώ­νε­ται ἡ ἑνό­τη­τα μέσα στὴν Θεία Λει­τουρ­γία μὲ πα­ράλ­λη­λη ἄσκη­ση ἔρ­γων εὐ­ποι­ΐ­ας καὶ τὴν δι­α­κο­νία τῆς ἀγά­πης. Γέ­νοι­το.

Σύμ­φω­να μὲ τὴ δι­δα­σκα­λία τοῦ ἀπο­στό­λου Παύ­λου, ἀγα­πη­τοί μου ἀδελ­φοί, ἡ ζωὴ τοῦ χρι­στι­α­νοῦ ἀπο­τε­λεῖ πρᾶ­γμα πα­ρά­δο­ξο. Προ­κα­λεῖ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη λο­γι­κὴ σή­με­ρα ἡ ἐμ­πει­ρία καὶ ὁμο­λο­γία του, ὅταν γρά­φει «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι, ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χρι­στός». Ἐσω­τε­ρι­κὸ ὅμως χα­ρα­κτηρι­στι­κὸ γνώ­ρι­σμα τῆς ζωῆς τοῦ χρι­στι­α­νοῦ εἶ­ναι ἡ διὰ τοῦ βα­πτί­σμα­τος πνευ­μα­τι­κὴ ἀνα­γέν­νη­ση καὶ ἐξω­τε­ρι­κὸ χα­ρα­κτηρι­στι­κό της ἡ ἀγά­πη καὶ ἡ τα­πεί­νω­ση.

Αὐτὰ ἀκρι­βῶς τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ δι­α­πι­στώ­νου­με στὰ ἀνα­φε­ρό­με­να πρό­σω­πα τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς. Ὁ ἴδι­ος ὁ Χρι­στός, ὡς ἀρ­χέ­τυ­πη εἰ­κό­να καὶ πα­ρά­δει­γμα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, προ­σφέ­ρει τὸ μέ­τρο ποὺ ὀφεί­λου­με νὰ τη­ροῦ­με, ὥστε νὰ δι­και­ο­λο­γεῖ­ται καὶ ἡ προ­σω­νυ­μία τοῦ χρι­στι­α­νοῦ στὸ πρό­σω­πό μας. Ὁ Χρι­στός, μετὰ τὸ θαῦ­μα τῆς θε­ρα­πεί­ας τοῦ δαι­μο­νι­σμέ­νου στὴ χώρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν, πο­ρευ­ό­ταν στὸ σπί­τι τοῦ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γου Ἰα­εί­ρου, γιὰ νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴ δω­δε­κά­χρο­νη ἑτοι­μο­θά­να­τη θυ­γα­τέ­ρα του. Ἐνῷ βρι­σκό­ταν καθ᾽ ὁδὸν ἀκο­λου­θού­με­νος ἀπὸ πλή­θη ἀν­θρώ­πων, τὰ ὁποῖα «συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν», κά­ποια γυ­ναί­κα, ἡ ὁποία ὑπέ­φε­ρε ἀπὸ αἱ­μορ­ρα­γία ἐπὶ δώ­δε­κα χρό­νια, κα­τά­φε­ρε νὰ Τὸν πλη­σι­ά­σει καὶ δι­α­κρι­τι­κὰ νὰ ἀγ­γί­ξει τὴν ἄκρη τῶν ἐν­δυ­μά­των του. «Καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔστη ἡ ρύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς», ὅμως, ἡ ἐνέρ­γειά της δὲν δι­έ­λα­θε τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ ὁποῖ­ος ἐρώ­τη­σε ποι­ὸς Τὸν εἶχε ἀγ­γί­ξει.

Τὸ ἐρώ­τη­μα τοῦ Χρι­στοῦ αὐ­θόρ­μη­τα προ­κά­λε­σε τὴν λο­γι­κὴ τῶν γύρω του καὶ τὴν ἀπο­ρία τῶν μα­θη­τῶν του. «Τό­σος κό­σμος Σὲ πε­ρι­βάλ­λει, Κύ­ριε, ἀσφυ­κτι­κά. Ὁ ἕνας σπρώ­χνει τὸν ἄλλο καὶ Σὲ πι­έ­ζουν. Σὲ ἀγ­γί­ζουν ἀπὸ παν­τοῦ καὶ Σὺ ρω­τᾶς ποι­ὸς Σὲ ἄγ­γι­ξε;»
Στ’ ἀλή­θεια πα­ρά­ξε­νο τὸ ἐρώ­τη­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν τὴν ἄφη­σε νὰ δι­α­φύ­γει τῆς προ­σο­χῆς κα­νε­νός, ὅπως ἡ ἴδια ἤθε­λε, ἀλλὰ τὴ φέρ­νει στὸ κέν­τρο καὶ τὴ φα­νε­ρώ­νει γιὰ πολ­λὲς αἰ­τί­ες. Ὁ ἱε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος δί­νει τὴν δική του ἐρ­μη­νεία γι­αυ­τό. Πρῶ­τα, λέει, δι­α­λύ­ει τὸν φόβο τῆς γυ­ναί­κας, γιὰ νὰ μὴν τὴν ἐνο­χλεῖ ἡ συ­νεί­δη­σή της, σὰν νὰ ἔχει κλέ­ψει τὴ χάρη καὶ ζεῖ σὲ ἀγω­νία. Δεύ­τε­ρον τὴν βγά­ζει ἀπὸ τὴν πλά­νη της, ποὺ νο­μί­ζει ὅτι πέ­ρα­σε ἀπα­ραί­τη­τη καὶ τρί­τον πα­ρου­σι­ά­ζει σ’ ὅλους τὴν πί­στη της, ὁμο­λο­γῶν­τας τὴν θαυ­μα­τουρ­γι­κὴ ἐπέμ­βα­ση τῆς φι­λαν­θρω­πί­ας τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ τὴν μι­μη­θοῦν καὶ οἱ ἄλ­λοι.

Αὐ­τὴν ἀκρι­βῶς τὴν τα­πεί­νω­σή της ἐπαι­νεῖ καὶ προ­βάλ­λει. Δέ­χε­ται ἡ γυ­ναί­κα ἀδι­α­μαρ­τύ­ρη­τα ὅτι τῆς συμ­βαί­νει, χω­ρὶς νά με­τρᾶ τὸν ἑαυ­τό της, τὸ θέ­λη­μά της, ὑπο­μέ­νου­σα ἀκό­μη σχό­λια καὶ χα­ρα­κτη­ρι­σμοὺς ἀλλὰ καὶ ἀμ­φι­σβη­τή­σεις τῆς στά­σης της.

Δυ­στυ­χῶς ἡ ση­με­ρι­νὴ ἐπο­χὴ δι­α­κρί­νε­ται γιὰ τὸ ἀκρι­βῶς ἀν­τί­θε­το. Οἱ ἄν­θρω­ποι δὲν δέ­χον­ται κου­βέν­τα ἀπὸ κα­νέ­να, δὲν ἀνέ­χον­ται οὔτε τὴν κα­λό­πι­στη κρι­τι­κὴ σὲ ὅ,τι κά­νουν καὶ λένε. Ἡ αὐ­το­προ­βο­λὴ καὶ ἡ ἀνά­δει­ξη τοῦ προ­σω­πι­κοῦ ἀλά­θη­του ἔχουν κα­θι­ε­ρω­θεῖ ὡς τὰ ἰδε­ώ­δη τῆς ἐπο­χῆς. Ὁ κα­θέ­νας αἰ­σθά­νε­ται ἀλάν­θα­στος καὶ ἀλ­λοί­μο­νο σὲ αὐ­τὸν ποὺ θὰ τὸν ἐλέγ­ξει. Καὶ ἔτσι πο­ρεύ­ον­ται οἱ ἄν­θρω­ποι στὴ ζωή τους, μὲ ἐγω­ι­σμὸ καὶ αὐ­τάρ­κεια, χω­ρὶς νὰ αἰ­σθά­νον­ται ὅτι χρει­ά­ζον­ται τὴ συμ­βου­λὴ τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἡ ζωὴ τοῦ χρι­στι­α­νοῦ ὅμως δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι τέ­τοια. Ἡ θε­ά­ρε­στη τα­πεί­νω­ση γί­νε­ται σὲ κάθε ἐπο­χὴ ὁ μα­γνή­της ποὺ μα­γνη­τί­ζει τὸ ἔλε­ος καὶ τὴν ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «τα­πεινοῖς δί­δω­σι χά­ριν».

Αὐτὴ ἡ ἀρε­τὴ θὰ γί­νε­ται πάν­το­τε ἀπὸ μέ­ρους μας τὸ δυ­να­τό­τε­ρο καὶ σω­τή­ριο ἄγ­γι­γμα τοῦ ἱμα­τί­ου τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ μᾶς κά­νει ἀπο­δέ­κτες τῶν θε­ρα­πευ­τι­κῶν του ἐνερ­γει­ῶν. Ἀμήν.

Κηρύγματα Ὀκτωβρίου 2017  

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Τ

Κηρύγματα Μαΐου 2017  

Σὲ κάθε θαῦμα τοῦ Χριστοῦ θαυμάζουμε τὴν δύναμή του καὶ τὴν ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς καὶ Τὸν δοξάζουμε γιαυτό. Σὲ μερικὰ θαύματά του ὅμως, βλέπουμε καὶ τὸν Χριστὸ νὰ θαυμάζει μερικοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς δοξάζει.

Ἕνα τέτοιο περιστατικὸ εἶναι καὶ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου.

Ἕνας ρωμαῖος ἀξιωματικός, ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἦταν κἂν Ἰσραηλίτης, ζητάει ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ θεραπεύσει τὸν κατάκοιτο δοῦλο του. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς δέχεται νὰ πάει στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει, ὁ ἀξιωματικὸς τοῦ ἀπαντάει: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ μπεῖς κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ μου. Πὲς μόνο ἕνα λόγο καὶ θὰ θεραπευθεῖ ὁ δοῦλος μου. Φτάνει ἡ ἐντολή σου. Καὶ ἐγὼ ἔχω στρατιῶτες κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία μου. Καὶ ὅταν λέω σὲ κάποιον ἔλα, ὑπακούει καὶ ἔρχεται· καὶ ὅταν λέω σὲ ἄλλον κάνε αὐτό, τὸ κάνει».

Ὁ Χριστὸς θαυμάζοντας τὴ μεγάλη πίστη του εἶπε πρὸς αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦσαν: «Σᾶς βεβαιώνω, ὅτι τόση πίστη, οὔτε ἀνάμεσα στοὺς Ἰσραηλίτες δὲν βρῆκα».

Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ θαυμάζει ὁ Χριστὸς ἕναν ἄνθρωπο; Ὑπάρχει ἆραγε μεγαλύτερη δόξα καὶ τιμή;

Ὁ Θεὸς πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι δὲν δοξάζει τὸν ἄνθρωπο γιὰ τὰ χαρίσματα ποὺ ὁ Ἴδιος τοῦ ἔχει δώσει. Τὸν θαυμάζει καὶ ἀξιολογεῖ τὶς ἀρετές, τὶς ὁποῖες καλλιέργησε μὲ δική του προσπάθεια καὶ ἀγῶνα. Γιὰ τὸν Θεό, ἡ ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἑστιάζεται στὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικά, ἀλλὰ στὰ δικά του ἐσωτερικὰ δῶρα. Ὁ Θεὸς πάνω ἀπὸ ὅλα τιμᾶ τὸν κόπο μας καὶ τὴ φιλότιμη διάθεσή μας, μὲ τὰ ὁποῖα καλλιεργήσαμε ὅσο περισσότερο ἦταν δυνατὸν τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς ἔδωσε.

Καὶ ὁ ρωμαῖος ἑκατόνταρχος, εἶναι φανερό, ὅτι εἶχε δουλέψει πάνω στὸν ἑαυτό του μὲ καθαρὴ συνείδηση. Γνώριζε τὴν ἀδυναμία του καὶ τὶς ἀτέλειές του. Καὶ αὐτὴ ἡ αὐτογνωσία τὸν ἔκανε ταπεινὸ καὶ ἰσορροπημένο.

Γι' αὐτό, βλέποντας τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, δὲν αἰσθάνθηκε τὸν ἑαυτό του ἄξιο νὰ Τὸν δεχθεῖ οὔτε κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ του.

Μπορεῖ ποτὲ νὰ ἔχει ταπείνωση καὶ αὐτογνωσία ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ποὺ ἔμαθε νὰ θυμᾶται τὸν Θεὸ μόνο γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν πρόσκαιρων ἀναγκῶν του, ἀπαιτῶντας μάλιστα νὰ τοῦ φανερώσει ἢ νὰ τοῦ δώσει  ὑγεία, χρήματα, εὐτυχία καὶ δουλειά;

Ἀπαιτοῦν σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν Θεὸ σημεῖα καὶ θαύματα, μὲ ἀντάλλαγμα νὰ τὸν πιστέψουν.

Δὲν γίνονται αὐτὰ ἀδελφοί μου. Τέτοιες συμπεριφορὲς δὲν φανερώνουν πίστη καὶ δὲν προδίδουν ἰσορροπία.

Οἱ ἅγιοι μᾶς δίδαξαν ὅτι ποτὲ δὲν θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό τους ἄξιο, νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Θεὸ δῶρα. Τὸ μόνο ποὺ Τοῦ ζητοῦσαν μὲ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ στὴν προσευχή τους, ἦταν τὸ ἔλεος Του, τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ τὴν λύτρωσή τους ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση.

Καὶ ὅταν κάποτε ὁ Θεὸς τοὺς ἔδινε ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα, πολλοὶ Τὸν παρακαλοῦσαν μὲ συναίσθηση νὰ τοὺς τὸ πάρει πίσω, φοβούμενοι τὴν πτώση στὴν ἔπαρση καὶ στὴν ὑπερηφάνεια.

Τὸ μεγαλύτερο, λοιπόν, αἴτημά μας πρὸς τὸν Θεό, ἂς διδαχθοῦμε σήμερα μὲ ἀφορμὴ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε, εἶναι νὰ Τὸν παρακαλοῦμε νὰ προσθέσει πίστη στὴν πίστη μας, γιατὶ αὐτὴ θὰ γεννήσει μέσα μας τὴν ταπείνωση τοῦ ἑκατοντάρχου, ἡ ὁποία θὰ γίνει μὲ τὴ σειρά της αἰτία νὰ εἰσέλθει, νὰ χωρέσει καὶ νὰ παραμείνει ὁ Χριστὸς κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τῆς ψυχῆς μας. Ἀμήν.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικότητα τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος καταδυναστεύει τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ τὴν σπρώχνει στὴν  ἀπομόνωση καὶ σὲ μιὰ σειρὰ ἄλλων ἀντικοινωνικῶν ἐκδηλώσεων.

Μιὰ ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ οἱ δαίμονες εἶπαν τὴν ἀλήθεια,  ἦταν στὴν ἔρημο τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ τυραννοῦσαν δυὸ δυστυχεῖς ἀνθρώπους. Πραγματικὰ ράκη πού εἶχαν ἀπομονωθεῖ ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ ἦταν ὁ φόβος τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς.

Μόλις ὁ Κύριος παρουσιάστηκε, τὰ δαιμόνια ἀναγνώρισαν τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου καὶ ὁμολόγησαν ὅτι τοὺς χωρίζει ἀγεφύρωτο χάσμα μὲ τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς καὶ ἡ ἀγάπη. «Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ σένα καὶ σὲ μᾶς; μᾶς χωρίζει χάσμα ἀγεφύρωτο, τρέμουμε τὴν παρουσία σου» ὁμολόγησαν.

Ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στὸν Κύριο καὶ στὸν πονηρὸ εἶναι συνέπεια τῆς βαθειᾶς καὶ οὐσιαστικῆς ἀλλαγῆς, τὴν ὁποία ὑπέστη ὁ διάβολος μετὰ τὴν ἀνταρσία του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ κατόπιν τὴν πτώση του. Ἀγγελικὴ ὕπαρξη ἦταν πρίν. Μποροῦσε νὰ  ἀκούει τὸν Θεό, νὰ τὸν νοιώθει, νὰ τὸν ὑπηρετεῖ καὶ ἔπειτα βυθίστηκε στὴν πονηρία. Ἔγινε ἡ πηγὴ καὶ ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ κακοῦ. Αὐτόματα δημιουργήθηκε τὸ χάσμα.

«Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀλήθεια» βεβαιώνει μὲ τὴν θεϊκή Του αὐθεντία  ὁ Χριστός.  Μιλάει τὴ γλῶσσα τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καὶ ἀπαιτεῖ ὡς ἀνταπόκριση τὴν ὁλοπρόθυμη προφορά της.  Στὸ ἄλλο ἄκρο ὁ διάβολος.  Ἔμπνευσή του εἶναι τὸ ψέμα. «Εἶναι ὄχι μόνον ψεύτης, ἀλλὰ ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους».  Αὐτὸς γεμίζει τὶς διαθέσεις μας μὲ τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀπάτη, ἐνῶ τὸ παρουσιάζει στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ὡς τὴν πιὸ καθαρὴ καὶ ἀδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

«Ὁ Θεός φῶς ἐστί».  Ὁ Θεὸς ὁρίζεται μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα ποὺ δηλώνει καθαρότητα, ἀστραφτερὴ ἀγνότητα καὶ γλυκειὰ παρηγοριά.  Ἀντίθετα, τὸ βασίλειο τοῦ διαβόλου ἁπλώνεται στὸ ἀπόλυτο σκοτάδι.  Μισεῖ τὸ φῶς.  Ἀγωνίζεται γιὰ τὴν κυριαρχία τοῦ σκότους καὶ τῆς  συγχύσεως στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ στὰ διαβήματα τῶν κοινωνιῶν.

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί».  Ἡ τέλεια ἀγάπη.  Ὁ διάβολος, ἀντίθετα, εἶναι ἡ προσωποποίηση τοῦ μίσους, ἑστία καὶ πηγή του.  Μισεῖ χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κάνει κάτι ἄλλο.  Τὸ εἴδαμε στὴν ἀφήγηση τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ποὺ βασανίζει τὰ θύματά του.

 Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι βεβαιώνει μὲ τρόπο συνταρακτικὸ γιὰ τὶς διασπαστικὲς ἐπεμβάσεις τοῦ σατανᾶ καὶ τὰ ὁλέθρια ἀποτελέσματα τῆς παρουσίας του, τελικὰ μᾶς τροφοδοτεῖ μὲ βεβαιότητα τὴν πίστη, ὅτι οὔτε παντοδύναμος εἶναι ὁ πονηρός, οὔτε τὸν τελευταῖο λόγο ἔχει.  Ἀλλ' ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς εἶναι ἐκείνη ποὺ κυβερνᾶ τὰ σύμπαντα καὶ μᾶς «καταδιώκει πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν» πρὸς σωτηρίαν.

 Τέλος, ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα στὴν ἀδυναμία μας νὰ νικήσουμε μόνοι μας τοὺς πειρασμοὺς, εἶναι αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ παρουσία τοῦ θεοῦ στὴ ζωή μας, ὁ Ὁποῖος «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» καὶ σώσει τὸν ἄνθρωπον.
Ἀμήν.

Στὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Εἶναι ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου καὶ μὲ ἁπλὲς ἀλλὰ δυνατὲς εἰκόνες θυμίζει στὸν ἀκροατὴ τόσο τὰ θεωρητικὰ ὅσο καὶ τὰ πρακτικά του καθήκοντα. Διαβάζεται σήμερα αὐτὴ ἡ περικοπή, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν Πατέρων ποὺ συγκρότησαν τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (451 μ.Χ. στὴ Χαλκηδόνα), καὶ διετράνωσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὅτι ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, χωρὶς ἁμαρτία. Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στάθηκαν μὲ λόγια καὶ ἔργα ἀληθινοὶ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ.

Στὴν ἀρχὴ ὁ Κύριος λέγει στοὺς μαθητές του ὅτι εἶναι τὸ «φῶς τοῦ κόσμου». Πιὸ τιμητικὸς χαρακτηρισμὸς δύσκολα βρίσκεται. Τοὺς ὀνόμασε μὲ τὸ δικό του ὄνομα, διότι Αὐτὸς εἶναι «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Ὅταν θέλησε νὰ ἀποκαλύψῃ τὴν οὐσία τῆς ἀποστολῆς Του διεκήρυξε: «Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα». Φυσικὰ αὐτὸ τὸ φῶς οἱ μαθητὲς δὲν τὸ ἔχουν ἀπὸ μόνοι τους, ἀλλὰ τὸ παίρνουν ἀπὸ τὸ Χριστὸ ποὺ εἶναι τὸ «φῶς τὸ ἀληθινόν». Ἀπὸ τὸ Χριστὸ παίρνουν τὸ φῶς οἱ πιστοὶ καὶ τὸ καθρεπτίζουν πρὸς τοὺς ἄλλους. Γίνονται ἔτσι τὸ πνευματικὸ φῶς τοῦ κόσμου. Μὲ τὸ φῶς τους καθοδηγοῦν, κρίνουν καὶ σώζουν τὸν κόσμο. Ἔτσι ἦταν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐφώτισαν τὸν κόσμο, ὄχι μόνο στὴν ἐποχή τους ἀλλὰ πάντοτε.

Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ ὅμως δὲν κρύβει τὸ φῶς, ἀλλὰ μεταδίδει τὸ φῶς καὶ στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἱεραποστολή. Τὸ φῶς ἄναψε μέσα μας, δὲν δόθηκε ἀποκλειστικὰ γιὰ μᾶς, γιὰ νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε τελείως προσωπικά. Ἂν τὸ κρύψουμε «ὑπὸ τὸν μόδιον», ἂν τοῦ στερήσουμε τὸν ὁρίζοντα ἀκτινοβολίας, ὄχι μόνο δὲν θὰ ἀνταποκριθῆ στὸ σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του, ἀλλὰ καὶ τελικὰ θὰ σβήση. Κάθε φῶς πρέπει νὰ λάμπη. Εἶναι στὴ φύση του νὰ διακρίνεται, νὰ φαίνεται. Μιὰ φωτισμένη ἀπὸ τὸ Χριστὸ ψυχὴ θὰ φανῆ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκφράζεται˙ ἀπὸ τὸ πῶς συμπεριφέρεται, πῶς κινεῖται, πῶς ἀντιδρᾶ. Τὸ φῶς ἀποκαλύπτει ὅ,τι κρύβει τὸ σκοτάδι. Προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς κινδύνους, βοηθεῖ στὸν καθορισμὸ τῆς σωστῆς πορείας, διαλύει τὴν ἀβεβαιότητα.

Ὁ πραγματικὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ φωτίζει μὲ τὴν ἀρετή του. Ἡ ζωή του εἶναι ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα γιὰ μίμηση. Δὲν ἔχει σημασία ἡ κοινωνική του θέση. Εἴτε βρίσκεται στὴ βάση, εἴτε στὴν κορυφὴ τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας ἐπιβάλλεται μὲ τὴν τιμιότητα, τὴν εἰλικρίνεια, τὴ σοβαρότητα καὶ τὴ σεμνότητά του. Δὲν παίρνει ἀξία τὸ πρόσωπο ἑνὸς τέτοιου χριστιανοῦ ἀπὸ τὸ ἀξίωμα του ἢ τὴ θέση ποὺ κατέχει, ἀλλὰ ἡ θέση καὶ τὸ ἀξίωμα παίρνουν ἀξία ἀπὸ αὐτόν. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει δὲν εἶναι τὸ ποῦ θὰ φθάσει, ἀλλὰ ἂν θὰ ἀκτινοβολεῖ.

Δὲν εἴμαστε οἱ χριστιανοὶ ἁπλῶς φῶς γιὰ τὸν ἑαυτό μας, πρέπει νὰ εἴμαστε «φῶς τοῦ κόσμου» καὶ νὰ λάμπουμε στὴν καρδιὰ τῆς ἀνθρωπότητας, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», εἶπε ὁ Χριστός. Ὄχι μὲ θεωρίες ἀλλὰ μὲ «καλὰ ἔργα» ποὺ στρέφουν τὴν προσοχὴ στὸ Θεό. Στὴν ἐποχὴ ἐκείνη τῶν εὐαγγελίων ἡ λέξη «καλός» δὲν σήμαινε ἁπλῶς ἀντίθετος τοῦ «κακός».

Εἶχε εὐρύτερη ἔννοια καὶ εἶχε τὴν ἔννοια τοῦ ὡραίου, τοῦ ἐλκυστικοῦ, τοῦ χαριτωμένου. Τὰ «καλὰ ἔργα» ἑπομένως ποὺ ζητᾶ ὁ Χριστός, δὲν εἶναι μιὰ ἀναγκαστικὴ ἐκτέλεση καθήκοντος. Εἶναι ἔργα χαριτωμένα, γεμάτα ἀγάπη καὶ χαρά. Ὄχι παγερὴ ἐξυπηρέτηση, εὐγένεια κατὰ παραγγελία, ἀλλὰ αὐθόρμητη καλωσύνη, γεμάτη φῶς στὴν καρδιὰ καὶ στὸ πρόσωπο. Στὴν καλωσύνη τῶν ἁγίων ὑπάρχει πάντα κάτι ἤρεμο, θελκτικὸ στὴν συμπεριφορὰ τῶν ἁγίων, στὰ λόγια, στὶς πράξεις, στὴ σιωπή τους. «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων».

Καὶ ἐδῶ ἔρχεται τὸ ἑπόμενο χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀληθινοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ, αὐτοῦ ποὺ εἶναι πραγματικὸ φῶς ποὺ φωτίζει πνευματικὰ τὸν κόσμο.

Ὁ πραγματικὸς μαθητὴς ζεῖ καὶ διδάσκει ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, χωρὶς περικοπὲς ἢ προσθέσεις, ἀνόθευτη. Φαίνεται εὐκολο αὐτό, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Γιατὶ τὸ ἄπλετo φῶς κουράζει τὰ ἀσθενικὰ μάτια καὶ ὁ ἥλιος ξεσκεπάζει τὰ ἐλαττώματα ποὺ κρύβει τὸ μισοσκόταδο. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν τὸ σκότος καὶ ὄχι τὸ φῶς, ἐπειδή, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ Χριστός, εἶναι πονηρὰ τὰ ἔργα τους.

Δύσκολος ὁ δρόμος τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ λυτρωτικός. Τὸ πλησίασμα στὸ φῶς εἶναι στὴν ἀρχὴ δύσκολο, ὕστερα ὅμως τὰ μάτια τῆς ψυχῆς συνηθίζουν, ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται καὶ γίνεται ὁ ἴδιος φῶς ποὺ φωτίζει καὶ τοὺς ἄλλους. Ἔτσι ἔγινε μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες, ἔτσι μπορεῖ νὰ γίνει μὲ ὅλους μας. Ἀρκεῖ νὰ δεχθοῦμε τὸ φῶς, νὰ τὸ κρατήσουμε ἀναμμένο, γιὰ νὰ τὸ μεταδώσουμε ἀνόθευτο σ' αὐτοὺς ποὺ περιμένουν νὰ τὸ παραλάβουν ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἀμήν.

Οἱ θαυματουργικὲς θεραπεῖες δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς κωφοῦ ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἀντιπροσωπευτικὲς  ἀνάλογων περιστατικῶν ποὺ συναντᾶμε συχνὰ στὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Θεμελειώδεις παράμετροι καὶ αὐτῶν τῶν θαυμάτων εἶναι ἡ ζωντανή, ἐπίμονη καὶ δυνατὴ πίστη τῶν ἀσθενῶν, ἡ μοναδικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ  καὶ ἡ δίψα τῆς σωτηρίας.

Τὸ θαῦμα δὲν εἶναι μόνο ἕνα ἔκτακτο καὶ ὑπερφυσικὸ γεγονὸς ποὺ μᾶς ἐντυπωσιάζει. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δύναμης καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ εὐεργετήσει, νὰ θεραπεύσει, νὰ παρηγορήσει καί νὰ τονώσει τὸν πάσχοντα καὶ ἀδύνατο ἄνθρωπο. Τὸ πραγματικὸ θαῦμα εἶναι σημάδι καὶ γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς πίστης, ἀλλά καὶ ἐγγύηση τῆς ἀλήθειας τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ἀπαλλαγμένο ἀπὸ καθετὶ ἐγωιστικὸ καὶ ἰδιοτελές, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἐπίδειξη καὶ τὴν ἐκμετάλλευση, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν γελοιοποίηση τῆς πίστης. Τὸ θαῦμα εἶναι καρπὸς τῆς πίστης καὶ συνέπεια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Τοῦ Θεοῦ, ποὺ οἰκοδομεῖ πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν στερεώνει στὴ δύσβατη χριστιανικὴ ζωή. Ἡ πίστη ὁδηγεῖ στὸ θαῦμα καὶ ὄχι τὸ θαῦμα στὴν πίστη. Ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἄρνηση τοῦ Κυρίου νὰ κάνει θαύματα στοὺς κατοίκους τῆς Ναζαρὲτ ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας τους. Ἕνα τέτοιο θαῦμα θαμπώνει τὸ βλέμμα, ξαφνιάζει, δημιουργεῖ ἀπορία καί, κάποτε, ἀντίδραση. Γιὰ τὸν πιστὸ, ὅμως, κάθε θαῦμα εἶναι ἕνα παράθυρο ποὺ ἀνοίγει στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ δεῖ κανεὶς τὸν ὑπερβατικὸ κόσμο τοῦ Θεοῦ. Μοιάζει μὲ μιὰ ἀστραπὴ μέσα στὸ σκοτάδι τῆς λογικῆς καὶ τῆς φθορᾶς αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ποὺ μᾶς ἀφήνει νὰ δοῦμε γιὰ λίγο αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο δημιουργηθήκαμε καὶ αὐτὸ στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ φθάσουμε στὴν αἰωνιότητα. Τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, μιὰ ὕπαρξη καὶ ζωὴ χωρὶς πόνο δάκρυα, ἀρρώστια, φθορά, θάνατο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ στὴν ἀγωνία καὶ τὰ δάκρυα τῆς γῆς. Τὸ θαῦμα μπορεῖ νὰ στερεώνει καὶ νὰ οἰκοδομεῖ τὴν πίστη, εἶναι, ὅμως, προσωρινὸ, γιατί, ἔστω καὶ ἂν θεραπευθοῦμε ἀπὸ μιὰ ἀρρώστια, ἔστω καὶ ἂν ὑπερνικήσουμε μιὰ δυσκολία, θὰ ἀρρωστήσουμε ξανὰ καὶ θὰ συναντήσουμε καὶ ἄλλη δυσκολία. Ὅμως ἐμεῖς πήραμε δύναμη νὰ συνεχίσουμε. Συνειδητοποιήσαμε ὅτι τὸ κάθε θαῦμα στὴ ζωὴ μας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μιᾶς ἀγάπης ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε καὶ μιᾶς σοφίας ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε, ἀλλὰ ποὺ καλούμαστε, ὡστόσο, νὰ πιστεύσουμε, γιατί μόνο ἐκείνη ξέρει πότε καὶ τί πρέπει νὰ δίνει στὸν καθένα μας. Μιὰ τέτοια πίστη, ἕνα τέτοιο βίωμα ἐμπιστοσύνης στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι πηγὴ δυνάμεως, ὅταν πρόσωπα, καταστάσεις καὶ γεγονότα μᾶς ἀπογοητεύουν, μᾶς πτοοῦν καὶ μᾶς λυγίζουν. Καὶ πορευόμαστε περιμένοντας νὰ ἀκούσουμε «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν».

Ὅταν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συναντᾷ τὴν πίστη τοῦ ἄνθρωπου, τότε δὲν πραγματώνεται μόνο τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας, ἀλλὰ καὶ τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας. Ἡ ἀντίδραση τῶν φαρισαίων ἀπέναντι στὸ θαῦμα εἶναι ἀξιοπρόσεκτη. Οἱ φαρισαῖοι δὲν ἀρνοῦνται τὸ θαῦμα, ἀλλὰ διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια. Ἀναποδογυρίζουν τὴν πραγματικότητα, ποὺ εἶναι ἡ φανέρωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ταλαιπωρημένο καὶ ἀγνώριστο ἀπὸ τὴν φθορὰ τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπο, ἀποδίδοντας τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ στὶς δαιμονικὲς δυνάμεις. Θὰ ἦταν, ὅμως, παιδαριῶδες καὶ ἁπλοϊκὸ νὰ δοῦμε στὴ συμπεριφορὰ τῶν φαρισαίων μόνο τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ ἀδίκησαν, κατηγόρησαν καὶ συκοφάντησαν ἀδίστακτα τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ στάση τους ἀποκαλύπτει τοὺς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μιὰ ἀντεστραμμένη συνείδηση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἐγκλωβισμένοι μέσα στὸν ὀρθολογισμό τους ἀπορρίπτουν ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ὀφθαλμοφανῆ καὶ ὁλοφάνερα θαύματα. Αὐτοὶ ποὺ σὲ κάθε θαῦμα βλέπουν ψυχολογικὰ αἴτια καὶ φαινόμενα, φαντασιώσεις καὶ αὐθυποβολές, φυσικὰ αἴτια, τυχαῖες συμπτώσεις καὶ ἀνεξήγητες συγκυρίες. Ὄχι, δὲν ὑπάρχουν ἀποδείξεις «λογικῆς» γιὰ τὰ θαύματα. Τὰ θαύματα τὰ ἀναγνωρίζουν οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι ἐκεῖ ὅπου οἱ ἄλλοι δὲν θέλουν νὰ τὰ δοῦν.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μόνο ἂν νεκρώσουμε τὴν ἀλαζονεία τῆς λογικῆς μας καὶ τὴν ἐμπάθεια τοῦ ἐγωισμοῦ μας, θὰ μπορέσουμε νὰ ἀναστηθοῦμε σὲ μιὰ νέα ζωή, ὅπου θὰ βλέπουμε καὶ θὰ καταλαβαίνουμε τὰ συνεχῆ θαύματα τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ.

Ἀμήν.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μᾶς διηγεῖται τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων, διὰ τοῦ ὁποίου ἔκανε νὰ χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρὶς γυναῖκες καὶ παιδιά.

Γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους τὸ θαῦμα εἶναι ἕνας μαγικὸς τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς δυσάρεστες συνέπειες τῆς «παρὰ φύσιν» ζωῆς μας, χωρὶς ὅμως νὰ σταματήσουμε νὰ ζοῦμε αὐτὴ τὴν ζωή. Ὅμως, τὸ θαῦμα εἶναι μία μετάβαση ἀπὸ τὴν ψεύτικη καὶ παραχαραγμένη πραγματικότητα, στὴν ἀληθινή της εἰκόνα. Αὐτὴ δὲν γνωρίζει τὴν ἀνεπάρκεια καὶ τὴν ἔλλειψη, οὔτε τὴν ἀρρώστια, τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Ἡ πραγματικότητα αὐτὴ δὲ βρίσκεται ἀλλοῦ, ἀλλὰ βρίσκεται ἀλλιῶς. Δὲν εἶναι ἕνας ἄλλος χῶρος, ἀλλὰ μία ἄλλη κατάσταση. Εἶναι ἡ κυριαρχία τῆς ἀγάπης καὶ ἡ ἀπουσία τῆς ἁμαρτίας, ἕνας κόσμος ποὺ ἀποκαλύπτεται σὲ ὅποιον καὶ ὅποτε τὸν ἀναζητήσει πραγματικά.

Οἱ μαθητὲς βλέπουν τὸν τόπο ἔρημο καὶ τὴν ὥρα περασμένη. Οἱ πέντε ἄρτοι καὶ τὰ δύο ψάρια ποὺ ἔχουν μαζί τους ἀμφιβάλλουν ἂν θὰ φτάσουν νὰ χορτάσουν καὶ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους. Γι’ αὐτὸ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ ἀφήσει τοὺς ὄχλους νὰ φύγουν γιὰ νὰ βροῦν καὶ νὰ ἀγοράσουν τρόφιμα χορταίνοντας τὴν πείνα τους. Ὁ Χριστὸς ὅμως, ποὺ ἔχει περάσει ὅλη τὴν ἡμέρα δείχνοντας τὴν ἀγάπη του καὶ θεραπεύοντας τοὺς ἀρρώστους, δὲν συμμερίζεται τὴ γνώμη τῶν μαθητῶν. Θεωρεῖ ὅτι τὰ λιγοστὰ αὐτὰ τρόφιμα μετὰ ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ θεία εὐλογία ἐπαρκοῦν γιὰ νὰ χορτάσουν τόσο κόσμο.

Γιὰ τὸ Χριστό, ποὺ ἔβλεπε τὸν κόσμο γῦρο του φωτισμένο ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης του, τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια ἦταν ἀρκετὰ νὰ θρέψουν τοὺς πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους ποὺ τὸν περιστοίχιζαν. Γιὰ τοὺς μαθητές, ὅμως, ποὺ ἔβλεπαν τὰ ἴδια ὑλικὰ μέσα ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἐγωκεντρικῆς τους ἀπληστίας, μόλις ποὺ ἔφταναν γιὰ νὰ γεμίσουν τὰ δικά τους στομάχια.

Αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Χριστός, νὰ θρέψει πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια, δὲν ἦταν ὑπερφυσικό. Ἀντίθετα, αὐτὸ ποὺ συνέβη μὲ τοὺς μαθητὲς ἦταν ἀφύσικο. Ὁ πραγματικὸς κόσμος εἶναι αὐτὸς ποὺ βλέπουμε πλημμυρισμένο ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης καὶ ὄχι αὐτὸς ποὺ βλέπουμε βυθισμένοι στὸ σκοτάδι τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Ὅποιος δεῖ τὸν κόσμο ὅπως τὸν βλέπει ὁ Χριστὸς θὰ μπορεῖ κι αὐτός, ὄχι μόνο νὰ θρέψει πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια, ἀλλὰ «καὶ μείζονα τούτων ποιήσει».

Σήμερα, μὲ τόσο πλοῦτο καὶ ἀναρίθμητες παραγωγικὲς πηγὲς στὸν κόσμο, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ὑποσιτίζονται καὶ πεθαίνουν ἀπὸ πεῖνα. Κυριαρχεῖ στὴν κοινωνία μας ἡ ἀπληστία καὶ ἡ ἀδικία, ἐπειδὴ περίσσεψε τὸ μίσος καὶ ἡ κακία.

Μέσα στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως, τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ τοῦ χορτασμοῦ χιλιάδων ψυχῶν συνεχίζεται. Πρῶτος προσφέρει τὰ μεγάλα καὶ ἀνεκτίμητα ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς χαρίζοντας τὸν τὸν ἑαυτό του, ὡς ἄρτον ζωῆς. Μετατρέποντας τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ τῆς προσφορᾶς μας σὲ τίμιο Σῶμα του καὶ σὲ ζωοποιὸ Αἷμα του, ἁγιάζει τοὺς πιστούς. Ὅποιος τρώει ἀπ’ αὐτὴν τὴν τροφὴ ζεῖ αἰώνια, χωρὶς νὰ φοβᾶται τὴν πεῖνα καὶ τὸν θάνατο. Ὅπως ὁ οὐράνιος Ἄρτος τρέφει τὸ κάθε μέλος χωριστὰ ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρο τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ ἁγιασμὸς τοῦ χριστιανοῦ ἐπιδρᾶ στὴν κοινωνία ποὺ ἀνήκει.

Ὁ πιστὸς χριστιανός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὡς μέτοχος τῶν θείων μυστηρίων, δὲν κλείνει τὰ μάτια στὴν ἀδικία, δὲν μένει ἀδιάφορος στὸν πόνο, δὲν φθονεῖ στὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου καὶ δὲν χαίρεται στὴν δυστυχία.

Δίνει ἀπ’ τὸ ψωμί του, ἀπὸ τὸ χρόνο καὶ τὴ βολή του, ἀπὸ τὰ χρήματά του, ἀπὸ τὴν ἀγάπη του. Καὶ ὅσο δίνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη του, τόσο περισσεύει ἡ χάρη καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου στὴ δική του ζωὴ καὶ στὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας μας.

Ἀμήν.

Κηρύγματα Ἰουλίου 2017  

Τριανταοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἐταλαιπωρεῖτο μὲ τὴν δική του δοκιμασία. Ἴσως νὰ πέρασε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του στὴ στοὰ τῆς θαυματουργικῆς κολυμβήθρας Βηθεσδά. Μάταια ὅμως περίμενε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ θὰ τὸν συμπονοῦσε καὶ θὰ τὸν βοηθοῦσε νὰ μπεῖ στὴν κολυμβήθρα μόλις θὰ ταρασσόταν τὸ ὕδωρ.

Τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα ὁ παραλυτικὸς τῆς περικοπῆς μας, συνάντησε τὸν Χριστό. Ὁ μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ποὺ κάθε χρόνο ἔστελνε ἐκεῖ τὸν ἄγγελό του γιὰ νὰ ταράσσει τὸ νερὸ καί νά σώζεται ὁ πρῶτος ποὺ ριχνόταν σὲ αὐτό, ἦλθε τώρα ὁ ἴδιος. Ἀπευθύνεται στὸν παράλυτο καὶ τοῦ λέει: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» Ὁ Κύριος ὁπωσδήποτε δὲν ἀπηύθυνε τὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἔχοντας ἀμφιβολία, ἀλλὰ διότι θέλησε νὰ παρακινήσει τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο νὰ συνειδητοποιήσει τὴν πραγματικότητα τῆς σωτηρίας του. Ὁ παραλυτικὸς δὲν ἀπήντησε εὐθέως στὴν ἐρώτηση, ἀλλὰ ἐμμέσως ἐξέφρασε τὸ παράπονο ποὺ τὸν πλημμύριζε: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν, ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει». Τὸ θαῦμα ἔγινε. Ὁ Κύριος ἔδωσε ἀμέσως τὴν ὑγεία στὸν παραλυτικὸ καὶ τοῦ συνέστησε νὰ σηκώσει στὸν ὦμο τὸ κρεβάτι του καὶ νὰ περπατήσει. «Ἔγειρε, ἄρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». Ὁ μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ παράλυτος γίνεται ὑγιὴς καὶ μὲ συνέπεια στὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου, τὸ διαπιστώνει ὄχι μόνον ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι ποὺ παρευρίσκονταν κοντά του. Πῆρε στὸν ὦμο του τὸ κρεβάτι πάνω στὸ ὁποῖο τόσα χρόνια ἦταν κατάκοιτος.

Τὸ βαθὺ παράπονο τοῦ Παραλυτικοῦ, ἀδελφοί μου, «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ἀντηχεῖ μέχρι καὶ σήμερα στὴ σύγχρονη κολυμβήθρα τῆς κοινωνίας μας. Αὐτὸ δημιουργεῖ τὸ δικό μας χρέος νὰ συμπαραστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο καὶ νὰ ἐκφράζουμε τὴν ἀγάπη μας σὲ κάθε πονεμένο συνάνθρωπό μας. Ἡ ἀδιαφορία τῶν συνανθρώπων τοῦ Παραλυτικοῦ, εἶχε παραλύσει τὴν ψυχή του καὶ τὶς ἀντοχές της βαθύτερα ἀπὸ τὸ σῶμα του. Ὅπως ἀκριβῶς κάνει καὶ σὲ μᾶς ὁ πόνος, ἡ θλίψη καὶ κάθε ἄλλου εἴδους δοκιμασία ποὺ παρουσιάζονται στὴ ζωή μας καὶ μᾶς ἀφήνουν πιὸ μόνους. Σήμερα οἱ «παραλυτικοὶ» αὐξήθηκαν ὅσο ποτέ. Καὶ εἶναι ὀδυνηρὴ ἀλήθεια, ἐπειδὴ δὲν χρειάζονται τόσο τὴν ὑλικὴ βοήθειά μας, ὅσο τὸ οὐσιαστικὸ νοιάξιμό μας. Ἂς συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ θεραπεία ποὺ πρόσφερε ὁ Χριστὸς δὲν ἀφοροῦσε μόνο τὸ σῶμα, ἀλλὰ πάντοτε καὶ κυρίως τὴν ψυχή. Δηλαδὴ τὴν ἀπαλλαγή της ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς συνέπειες ποὺ αὐτὲς ἔφερναν καὶ στὸ σῶμα.

Στὴν ἐποχή μας ποὺ ἰδιαίτερα ὑπάρχει πνευματικὴ ἐρημιά, στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ χρεωκόπησε σὲ ἀρετὲς καὶ ἀξίες, ἀνοίγει μπροστά μας ὁ δρόμος γιὰ νὰ βοηθήσουμε συναθρώπους μας ποὺ βρίσκονται βυθισμένοι στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νὰ βροῦν τὸν δρόμο τους καὶ νὰ φθάσουν στὸν Χριστό. Τὸν Μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ κάθε ἀσθένεια ἀποκαθιστῶντας τὴν ψυχοσωματική μας ὑγεία. Νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γίνουν ζωντανὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέσα ἀπὸ τὰ Μυστήρια νὰ βιώνουν τὴ Χάρη Του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ παράπονο τοῦ παραλυτικοῦ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ἀποτυπώνει τὴν συνεχιζόμενη πραγματικότητα καὶ στὴ δική μας ἐποχή. Περιδιαβαίνοντας τοὺς δρόμους τῆς ζωῆς μας, ἂς πλησιάσουμε κάθε συνάνθρωπο, στὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου πρέπει νά ἀντικρύζουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μέσα ἀπὸ τὴν κοινωνία ἀγάπης μποροῦμε νὰ διαφυλάξουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας, προκειμένου νὰ παύσει νὰ ἐπιβεβαιώνεται ἡ μοναξιά μας. Ἀμήν.

Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἐκκλησίας μας σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στήν συνάντηση ποὺ εἶχε ὁ Κύριος μὲ μιὰ Σαμαρείτιδα γυναῖκα, ἡ ὁποία παρὰ τὴν ἁμαρτωλή της βιωτή, ἦταν ὅπως ἀποδεικνύεται ἄνθρωπος πίστεως καὶ ποιότητας. Ἡ συνομιλία ποὺ εἶχε μὲ τὸν Κύριο ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτή, ἐνῶ ἦταν ἁμαρτωλὴ καὶ ἀσχολεῖτο μὲ τὰ καθημερινά, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἄντληση καὶ μεταφορὰ ὕδατος, ἐντούτοις μελετοῦσε, καὶ ἄρα γνώριζε, τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἐπαγγελίες τῶν προφητῶν γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Τὸ ὅτι νικήθηκε ἀπὸ τὴ σαρκικὴ ἡδονή, καθὼς λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, αὐτὸ δὲν τὴν κατέστησε ἀκάθαρτη καὶ ἀπόβλητη στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐπιβεβαίωσε ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦλθε γιὰ αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἁμαρτωλούς. «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες».

Ἡ Σαμαρείτιδα ἀποδείχθηκε κρυμμένος μαργαρίτης, ἕνα πολύτιμο πετράδι, ποὺ ἂν καὶ ἀναμεμιγμένο μὲ τὴν ἁμαρτία δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ διαφύγει τῆς προσοχῆς τοῦ Δεσπότη. Εἶχε εὐγένεια ψυχῆς καὶ μεγάλη δεκτικότητα καὶ προσφερόταν γιὰ σπορὰ καὶ καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἂν καὶ γυναῖκα χωρὶς ὅρια ἠθικῆς δὲν χαρακτηριζόταν ἀπὸ τὴν ἄρνηση καὶ τὴν ἀπιστία, ἀλλὰ εἶχε συναίσθηση τοῦ ποιὰ ἦταν καὶ πῶς ζοῦσε. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐπιλέγει νὰ μεταβεῖ στὸ πηγάδι. Ἡ Σαμαρείτιδα πηγαίνει γιὰ νερὸ τὴν ὥρα τοῦ μεγάλου καύσωνος, ὅταν δηλαδὴ ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν βρισκόταν κανεὶς ἄλλος ἐκεῖ, ἐχοντας τὴν διάθεση νὰ ἀποφύγει τὰ σκωπτικὰ καὶ προσβλητικὰ σχόλια γιὰ τὴν ἄστατη καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή της. Φαίνεται ἀπὸ τὸν διάλογό της μὲ τὸν Χριστό, νὰ εἶχε πίστη καὶ νὰ μελετοῦσε τοὺς προφῆτες. Γι’ αὐτὸ καὶ τελικά, ὅταν συνάντησε τὸν Κύριο καὶ γνώρισε τὴν ἀποκάλυψή Του στὴν ψυχή της, πίστεψε εἰλικρινά.

Αὐτὸς εἶναι ἄλλωστε καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ Χριστός, γνωρίζοντας ποιὰ ἦταν ἡ Σαμαρείτιδα καὶ τὴ δεκτικότητα ποὺ εἶχε, πάει στὸ φρέαρ τὴ συγκεκριμένη ὥρα τῆς ἡμέρας καὶ ἀπομακρύνει καὶ τοὺς μαθητές του, ὥστε ἀπερίσπαστα νὰ συνομιλήσει μαζί της, στοχεύοντας νὰ τὴν ἀγρεύσει στὴ σωτηρία. Μάλιστα ἡ Σαμαρείτιδα ἁλιεύτηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ καὶ ὁ Παῦλος ἐπιλέγηκε γιὰ τὴ διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἁμαρτωλὸς ὁ Παῦλος καὶ διώκτης τοῦ Χριστοῦ, ἁμαρτωλὴ καὶ ἡ Σαμαρείτιδα, ποὺ διὰ τῶν ἁμαρτιῶν της ἔβλαπτε ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους. Παρόλα αὐτὰ οὔτε ὁ Παῦλος οὔτε ἡ Σαμαρείτιδα ἀπορρίφθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐπιλέγηκαν καὶ ἐν τέλει πιάστηκαν στὰ δίκτυα τῆς ἀγάπης Του καὶ καταστάθηκαν κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ εἰδικότερα ἡ Σαμαρείτιδα γίνεται μέτοχος μεγαλύτερων ἀποκαλύψεων ἀπὸ ὅ,τι οἱ Ἀπόστολοι. Ἡ θεότητα τοῦ Κυρίου ἀποκαλύφθηκε σὲ αὐτοὺς καὶ ἔγινε πιστευτὴ μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὁπότε καὶ στερεώθηκε καὶ ἡ πίστη τους. Στὴ Σαμαρείτιδα, ὅμως, τὴν ἁμαρτωλὸ γυναῖκα, ἡ ὁποία οὔτε θαύματα εἶδε, οὔτε ἦταν παροῦσα σὲ θαύματα ἀναστάσεως ἢ θεραπεῖες, τῆς ἀποκαλύπτεται ἐκ τῶν προτέρων ἡ μεσσιανικότητά του καὶ τὸν κηρύσσει Προφήτη.

Εἶναι ὄντως θαυμαστὴ ἡ μεταβολὴ ποὺ ἐπῆλθε στὴ Σαμαρείτιδα. Προϋπόθεση, ὅμως, τῆς ριζικῆς μεταστροφῆς της δὲν ἦταν μόνο ἡ ἐσωτερική της δίψα γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἡ διάκριση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς τῆς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο ζωῆς της καὶ τοὺς ἄνομους δεσμούς της, χωρὶς νὰ τὴν κατακρίνει ἢ νὰ τὴν ἐξουδενώσει ἢ νὰ δείξει φθόνο καὶ ἀποστροφὴ πρὸς αὐτή. Γι’ αὐτὸ καὶ μίλησε κατευθείαν στὴν καρδία της, συγκινῶντας την καὶ ἑλκύοντάς την στὴν πίστη καὶ τὴ σωτηρία. Τὸ ζῶν ὕδωρ ποὺ τῆς προσέφερε, τὸ ζωογόνο, τὸ ἄφθονο, τὸ ἀνεξάντλητο, δὲν τὸ ἔλαβε ὡς ἄντλημα ἀπὸ τὸ παρακείμενο φρέαρ, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἔτσι ἡ ἁμαρτωλὴ γυναῖκα ἀπὸ τὴ Σαμάρεια κοινωνεῖ τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἐγκαταλείπει τὸ παρελθόν της καὶ γίνεται ἔκτοτε καὶ ἡ ἴδια «πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» γιὰ τοὺς ἄλλους.

Ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι μεγάλα, ὅλα φανερώνουν τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου· οἱ θεραπεῖες τῶν ἀσθενῶν μὲ τὴν ἐπίθεση τῶν χειρῶν του, οἱ ἰάσεις τῶν παραλύτων μὲ ἕνα μόνο λόγο Του «σήκω ἐπάνω καὶ περπάτα», οἱ ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν. Κάθε θαῦμα ἔχει καὶ ἕνα ξεχωριστὸ σημεῖο, ποὺ τὸ διακρίνει ἀπὸ τὰ ἄλλα. Τὸ ἀναφερόμενο σήμερα διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα θαύματα σὲ τοῦτο: βλέπουμε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ παίρνει ἀπὸ τὴ γῆ χῶμα καὶ μὲ πτύσμα νὰ φτιάχνει μάτια στὸν ἀόμματο τυφλό. Ὁ τυφλὸς αὐτὸς ὄχι ἁπλῶς δὲν ἔβλεπε, ἀλλὰ εἶχε γεννηθεῖ χωρὶς μάτια, καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ θαυμαστὸ ἐδῶ τοῦ Κυρίου: ὅτι φτιάχνει μάτια ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς.

Τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου μᾶς παραπέμπει στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου: «….καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν». Ἐδῶ πάλι «ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ». Δὲν τoῦ ἔδωσε ξένα μάτια, ἀλλὰ ἔφτιαξε δικά του μάτια ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς, ὅπως ἔπλασε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Καὶ ἀκόμη δὲν ἔφτιαξε τὸν πηλὸ μὲ νερό, ἀλλὰ μὲ τὸ πτύσμα του, «ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος».

Στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἔλαβε τὸ χῶμα ὁ Θεός καὶ ἔφτιαξε ἄνθρωπο καὶ ἐμφύσησε στὸ πρόσωπό του χορηγῶν πνοὴν ζωῆς. Ἐδῶ «ἔπτυσε χαμαὶ», καὶ τὸ πτύσμα αὐτὸ ἔχει μέσα καὶ τὴ θεία πνοή, τὸ θεῖο φύσημα. Βεβαίως τὸν προτρέπει νὰ πλυθεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ˙ πηγαίνει νίβεται καὶ βλέπει τὸ φῶς. Τοῦτο δὲν σημαίνει ὅτι τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας εἶχε τὴν θαυματουργικὴ δύναμη ποὺ τὸν θεράπευσε, ἀλλὰ ἡ συνέπειά του στὴν Θεϊκὴ προτροπὴ ἔφερε τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ νερὸ δὲν ἔδωσε τὴ ζωὴ στὸ χῶμα, ἀλλὰ φανέρωσε τὴ νέα ζωή, τὰ νέα μάτια τοῦ τυφλοῦ ποὺ βλέπουν τὸ φῶς: «ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων».

Οἱ Φαρισαῖοι τυφλωμένοι ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό τους δὲν μποροῦσαν νὰ δοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ κυρίως νὰ δεχτοῦν τὸ ὁλοφάνερο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ· ἔλεγαν καὶ ξαναρωτοῦσαν αὐτοὺς ποὺ γνώριζαν τὸν πρώην τυφλὸ «πῶς ἀνέβλεψεν;». Καὶ ἐνῶ αὐτὸς φώναζε μὲ ὅση δύναμη εἶχε: «ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα», δὲν ἔβλεπαν καὶ δὲν ἄκουγαν τὴν ἀλήθεια, ἐπιμένοντας νὰ λέγουν μὲ ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωϊσμό: «ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν». Καὶ ἀκόμη ἔλεγαν γιὰ τὸν ἀναμάρτητο Χριστό: «ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστίν», στηρίζοντας τὴν ἁμαρτωλότητα τοῦ Κυρίου στὴν ἐκ μέρους Του κατάλυση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου «ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ», «ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς».

Μεγάλο κακὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἐμπόδιό του στὸ ἀντίκρυσμα τῆς ἀλήθειας ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια. Ὁδηγεῖ στὴν πλάνη καὶ στηρίζει τὴν ἀπιστία, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν φαρισαίων. Ἑνῶ ἕνας ἀπελευθερωμένος ἀπὸ τὴν φυλακὴ τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, ἄν καὶ σωματικὰ τυφλός, μπορεῖ καὶ βλέπει τὴν ἀλήθεια: «δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ αὐτὸς ποὺ μὲ θεράπευσε, γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς, οὔτε ποτὲ ἀκούστηκε στὸν κόσμο πὼς ἄνοιξε κανεὶς τὰ μάτια κάποιου ἀνθρώπου ποὺ γεννήθηκε τυφλὸς». Καὶ ἡ ἀλήθεια ὁδηγεῖ πάντοτε στὴν ἀποδοχή της καὶ στὴ δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ «πιστεύω Κύριε» καὶ «προσεκύνησεν αὐτῷ».

Ἀδελφοί μου, ἂς κρατήσουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἐκριζώνοντας τὸν ἐγωϊσμὸ ποὺ μᾶς κάνει νὰ βλέπουμε μόνο τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ ἀντικρύσουμε καὶ μεῖς τὸ φῶς ποὺ εἶδε ὁ τυφλός, ὅταν οἱ ἄλλοι πεισματικὰ παραμένουν στὸ σκοτάδι. Αὐτὸ τό Φῶς τὸ ἀληθινὸ ποὺ ζωογονεῖ καὶ νοηματίζει τὴ ζωή μας, ἐπειδὴ μᾶς συνδέει μὲ τὸν ἀδελφό μας. Αὐτὸ τὸ Φῶς ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει  αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία  «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή» καὶ τὸ ὁποῖο ἀντικρύζοντας ἀναφωνοῦμε καὶ ἐμεῖς «πιστεύω Κύριε» καὶ δοξολογοῦμε τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν «ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». 

 Ἀμήν.

Ἡ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς προσευχῆς, ποὺ ὁ Χριστὸς ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Θεὸ Πατέρα λίγο πρὸ τοῦ Πάθους του. Σὲ αὐτὴ διευκρινίζει ὁ Κύριος, ὅτι ἡ αἰώνιος ζωὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ζωὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὡς γνώση καὶ σχέση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ὡς μετοχὴ στὴ ζωή, στὸ πάθος καὶ στὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ στὴ ζωὴ καὶ στὴν ἀνάστασή Tου.

Ἡ ἰδέα γιὰ τὴν αἰώνιο ζωὴ εἶναι ἔμφυτη στὸν ἄνθρωπο καὶ γι’ αὐτὸ ὅλοι σὲ ὅλο τὸν κόσμο πιστεύουν σὲ αὐτή. Εἴτε εἶναι πιστοὶ κάποιας θρησκείας εἴτε ἄπιστοι, ὅλοι ἔχουν ἀντίληψη μιᾶς μετὰ θάνατον συνέχειας τῆς ζωῆς καὶ ἐπιβίωσης τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου.

Στὸν Χριστιανισμό, σύμφωνα μὲ ὅσα ὁ Κύριος ἀναφέρει στὰ Εὐαγγέλια καὶ ὅπως ἡ παράδοση τῶν Πατέρων τὰ ἑρμήνευσε, ἡ αἰώνιος ζωὴ δὲν ἀφορᾶ μόνο σὲ μία μετὰ θάνατον συνέχιση τῆς ζωῆς, ἀλλὰ σὲ κάτι πιὸ βαθὺ καὶ πιὸ οὐσιαστικό. Πρῶτα πρῶτα στὸν Χριστιανισμὸ δὲν ὑπάρχει πλέον θάνατος. Αὐτὸς νικήθηκε διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἔπειτα, αὐτὸ ποὺ λέμε αἰώνιος ζωὴ εἶναι ἡ ζωὴ κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ὅμως ἀρχίζει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ συνεχίζεται, ὡς τέλεια, καὶ ὡς μακαρία καὶ ἀληθινὴ ζωὴ κοντὰ στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό. Ἀφορᾶ στὴ γνώση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὡς συμμετοχὴ στὴ ζωὴ καὶ τὴ δόξα Του. Ἡ αἰώνιος ζωὴ εἶναι τελικὰ ἡ κοινωνία ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ, εἶναι ἡ δωρεὰ τῆς δόξας Του στὸν ἄνθρωπο.

Οἱ ἄνθρωποι στὴ μακαριότητα τῆς αἰωνότητας θὰ συμμετέχουν στὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀνεκλάλητη χαρὰ τοῦ Παραδείσου, κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἐκεῖ, στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, δὲν θὰ ὑπάρχει θλίψη καὶ πόνος καὶ ταλαιπωρία καὶ ἀσθένεια καὶ θάνατος καὶ πένθος καὶ δάκρυα. Στὴν κατάσταση τῆς αἰωνίου ζωῆς τὰ πάντα θὰ εἶναι καινά. Θὰ βασιλεύει ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀρετή, ἡ ὁμόνοια, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀγάπη: «τὰ πάντα ἐν εἰρήνῃ καὶ εὐφροσύνῃ καὶ χαρᾷ ἔσται. Πάντα εὔδια καὶ γαληνά, πάντα ἡμέρα καὶ λαμπρότης καὶ φῶς», ὅπως γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ὅταν ὁ Χριστὸς ἀποκάλυπτε τὴν πραγματικότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς ὅδευε πρὸς τὸ Πάθος καὶ πρὸς τὸν τὸν θάνατο. Παρόλα αὐτὰ ὁμιλεῖ γιὰ χαρά, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἔχει καὶ μπορεῖ νὰ μεταδώσει καὶ στοὺς μαθητές του. Ἡ χαρὰ αὐτὴ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ψεύτικη καὶ ἐπιφανειακὴ χαρὰ τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία οὐδέποτε διαρκεῖ γιὰ πολὺ καὶ εἶναι πάντοτε συνυφασμένη μὲ τὸν πόνο. Ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ περνᾶ μὲν ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Σταυροῦ, ὅμως, ἐγκαθίσταται ἀδιατάρακτη πλέον στὴν ψυχὴ τοῦ κάθε γνήσιου μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ προσφέρεται ὡς ἀτελεύτητη στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

 Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ εἶναι καρπὸς ἀγῶνα καὶ δωρίζεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὡς ἐσωτερικὴ εἰρηνικὴ καὶ εὐφρόσυνη κατάσταση. Ὁ προαπαιτούμενος ἀγῶνας χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ στὶς ἐντολές του, τὴν τήρηση τῆς συνείδησης, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ τὴ φιλανθρωπία πρὸς τοὺς δυστυχοῦντας. Ὁ κόσμος οὐδεμία σταθερὴ χαρὰ  προσφέρει, διότι ὅλες οἱ τέρψεις μεταβάλλονται σὲ λύπες καὶ στεναγμούς. Τὸ μόνο σταθερὸ στοιχεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Σωτῆρας Χριστὸς καὶ ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παραμονή του στὸν κόσμο. Ζῶντας κανεὶς σὲ κοινωνία μαζί του μπορεῖ νὰ χαρεῖ πραγματικά, νὰ χαρεῖ δηλαδὴ «ἐν Κυρίῳ» κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

 Οἱ Χριστιανοί πρέπει νὰ ζοῦμε καθὼς ἁρμόζει στὴν κλήση μας, δὲν ἐπηρεαζόμαστε ἀρνητικὰ ἀπὸ τὰ δυσάρεστα τοῦ κόσμου καὶ δὲν πασχίζουμε νὰ βροῦμε παρηγοριὰ στὰ ἐφήμερα τῆς καθημερινότητας, τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἡδονῆς. Ἡ προσοχὴ καὶ ἡ ἐλπίδα μας βρίσκονται στὸν ἀγῶνα μίμησης τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι χαιρόμαστε καὶ ταυτόχρονα ἀναμένουμε τὴ συνέχεια τῆς ζωῆς μας στὴν αἰωνιότητα τῆς κοινωνίας μας μὲ τὸν Θεό. 

Ἀμήν.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἀλήθειας γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ζωή. Θυμᾶται τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς ἀναστήλωσης τῶν εἰκόνων. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ διακηρύσσει τὴν συνείδησή της, δηλαδὴ φανερώνει τὸ πρόσωπό Της, μὲ τὸ ὁποῖο ἐκφράζουμε τὸ βαθύτερο εἶναι μας, τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὴν προτροπὴ τοῦ Φιλίππου στὸ φίλο του Ναθαναὴλ νὰ γνωρίσει προσωπικὰ τὸν Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες καὶ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἡ προσωπικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Στὴν ἱστορία πολλοὶ ἀναζήτησαν καὶ ἀνακάλυψαν ἀποσπασματικὲς ἀλήθειες γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν κόσμο. Κάποιοι ἄλλοι ἰσχυρίσθηκαν ὅτι ἦταν ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἐπινόησαν θρησκεῖες. Δημιούργησαν τὸ «εἴδωλο τοῦ θεοῦ», ὄχι ὅμως τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ Χριστὸς φέρνει τὸν Θεὸ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους γιατὶ εἶναι ὁ Ἴδιος Θεός. Δὲν μιλάει ἁπλῶς γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ εἶναι Αὐτὸς ἡ ἀλήθεια. Ἡ πίστη στὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπὸ μόνη της ἕνα θαῦμα. Μία τέτοια πίστη εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν ἄνθρωπο, μία προσωπικὴ ἀποκάλυψη καὶ ἐμπειρία μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας τονίζει ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἡ θεϊκὴ καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνώθηκαν χωρὶς νὰ συγχέονται καὶ χωρὶς νὰ διαιροῦνται. Ἕνα μυστήριο ποὺ δὲν μποροῦμε κατανοήσουμε, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ τὸ ἑρμηνεύσουμε, ἐπειδὴ ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν χωράει στὴ λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν μπαίνει στὸ μικροσκόπιο τῆς ἔρευνας καὶ τοῦ πειράματος. Τὰ δόγματα ποὺ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καλούμαστε νὰ διαφυλάξουμε, χαράζουν τὰ ὅρια τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως, ἀλλὰ δὲν ἐξηγοῦν τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Μᾶς προτρέπουν νὰ ἐμπιστευθοῦμε καὶ νὰ ζήσουμε μὲ τὴν καρδιὰ μας αὐτὸ ποῦ ὁ Θεὸς μᾶς ἀποκάλυψε, ὄχι ὅμως νὰ ἀναλύσουμε μὲ τὸ μυαλὸ αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρέδωσε.

Τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ συνίσταται μεταξὺ ἄλλων στὸ γεγονὸς ὅτι, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ «κρύβεται» πάντοτε πίσω ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐδῶ βρίσκεται τὸ σημεῖο ποὺ σκοντάφτει ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ τότε καὶ σήμερα. Ἐδῶ ἀρχίζει ἡ τραγικὴ ἱστορία τῶν πολλῶν καὶ ποικίλων αἱρέσεων οἱ ὁποῖες νοθεύουν τὴν πίστη καὶ ἀκυρώνουν τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ αἵρεση εἶναι ὁ πειρασμὸς τῆς λογικῆς πάνω στὴν ἀποκάλυψη τῆς πίστεως. Ὅσα στοιχεῖα τῆς πίστεως τὰ κατανοεῖ, τὰ ἀποδέχεται καὶ τὰ ὑπερτονίζει. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ προσπερνᾶ καὶ τὰ ὑποτιμᾶ. Διαχωρίζει τὸν Ἰησοῦ τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι, τὸν Χριστὸ τὸν συνάντησαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι στὴν ἐπίγεια διαδρομή του. Τὸν γνώρισαν ὡς «υἱὸ τῆς Μαρίας», ὡς προφήτη, ὡς χαρισματικὸ διδάσκαλο τῆς Ναζαρέτ. Δὲν μπόρεσαν ὅμως ὅλοι νὰ διακρίνουν πίσω ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, τὸν θεάνθρωπο Χριστὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἱστορία ἀποδεικνύει τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸν κόσμο. Ψηλαφίζει τὰ τεκμήρια τῆς παρουσίας Του. Ἀναγνωρίζει τὸ μεγαλεῖο καὶ ἄλλοτε ἀμφισβητεῖ τὴν ὑπεροχή Του. Δὲν μπορεῖ ὅμως μὲ τὴν ἔρευνα καὶ τὴν ἐπιστημοσύνη νὰ ἀποδείξει τὴν θεότητά Του. Τὸ μυστήριο τοῦ θεανθρώπινου προσώπου τοῦ Χριστοῦ τὸ βιώνουμε «ἐν πίστει» μέσα στὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀναζητοῦμε τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀσυδοσία ἢ στὴν χυδαιότητα τῆς τέχνης, στὴν τόλμη ἢ στὴν βλασφημία τῆς διανόησης, στὰ πολύκροτα βιβλία ἤ στὶς κινηματογραφικὲς ὑπερπαραγωγές.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὰ ἀχαλίνωτα στοιχεῖα τοῦ κόσμου νὰ γίνονται κήρυκες τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ἂν «κόσμος» εἶναι καθετὶ ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν χάρη καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τότε «τὰ τοῦ κόσμου» θὰ συγκρούονται πάντοτε μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ὅμως γνωρίζουμε ὅτι «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Ἰωαν. Α΄ 5,4), ἀφοῦ τὸν τελευταῖο λόγο γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα τὸν ἔχει ὁ Θεός.

Ἰδιαίτερη ἐντύπωση στὴν σημερινὴ Εὐαγγελικὴ Περικοπὴ κάνει, ὅτι ὁ Χριστὸς θεραπεύοντας τὸν παραλυτικὸ δὲν ἀναφέρεται στὴν πίστη τοῦ ἀρρώστου, ποὺ τελικὰ γίνεται καλά, ἀλλὰ στὴν πίστη ἐκείνων ποὺ τὸν μεταφέρουν. Στὸ θαῦμα ποὺ περιγράφεται στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ὑπαρκτὴ μιὰ πίστη συλλογική, ποὺ προϋποθέτει συνεργασία, κοινὸ προγραμματισμό, κοινὴ ἐνέργεια.

Στὸ σπίτι ποὺ βρέθηκε ὁ Χριστὸς νὰ μιλᾶ στὰ πλήθη τῶν συγκεντρωμένων, ἡ ἀδιαφορία τῶν πολλῶν ἔφραξε σὰν τεῖχος τὴν πόρτα στὴν ἀνάγκη τοῦ παραλύτου νὰ περάσει γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Λυτρωτή. Ὁ πόθος ὅμως καὶ ἡ ἐπιμονὴ τῶν ὁλίγων ποὺ τὸν μετέφεραν τοὺς ἔκανε νὰ καταφέρουν νὰ ἀνοίξουν πέρασμα ἀπὸ τὸ πιὸ ἀπίθανο μέρος. Ἀνεβαίνουν στὴ στέγη, δημιουργοῦν ἕνα μεγάλο ἄνοιγμα στὴν ὀροφὴ καὶ κατεβάζουν τὸν παραλυτικὸ ἀνάμεσα στὸ πλῆθος, μπροστὰ στὸν Διδάσκαλο.

Ὅταν μὲ κίνητρο τὴν ἀγάπη ἡ προσωπικὴ πίστη τοῦ ἑνὸς συνταιριάζει μὲ ἐκείνη τῶν ἄλλων, ἡ ἔντασή της πολλαπλασιάζεται. Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ δὲν ἔμειναν μονάδες, ἀλλὰ συγκεντρώθηκαν γύρω Του καὶ ἀποτέλεσαν ἕναν ἱερὸ σύλλογο. Στὴ συνέχεια, μὲ τὴν παρουσία τοῦ Παρακλήτου συνέστησαν τὴν Ἐκκλησία. Στὴ μεγάλη αὐτὴ ὀργανικὴ ἑνότητα ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ προσευχὴ τοῦ κάθε πιστοῦ ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν ἄλλων.

Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ Χριστοῦ στὴ συλλογικὴ πίστη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι ἄμεση, θεραπεύει τὸν ἀσθενή, ἀλλὰ τὰ λόγια Του δημιουργοῦν ἔκπληξη. Ἀπευθυνόμενος στὸν παραλυτικὸ τοῦ λέγει: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ὁ Χριστὸς δὲν στέκει στὴν ἐπιφάνεια. Ὁ λόγος Του εἰσχωρεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ προβλήματος. Πηγαίνει σ’ ἕνα βαθύτερο ἐπίπεδο, πηγαίνει κατ’ εὐθεῖαν στὴν οὐσία.

Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ, ἡ συνάφεια ἀσθενείας καὶ ἁμαρτίας, καὶ συνεπῶς ἡ σχέση συγχωρήσεως καὶ θεραπείας ἦταν ἄμεση. Ἀπὸ κεῖ ἔπρεπε νὰ ἀρχίσει ἡ θεραπεία, ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση τῆς νοσογόνου αἰτίας, μὲ τὴ συγχώρηση.

Ἡ πρώτη λέξη, «τέκνον», ἀποκαθιστᾶ τὴ διαταραγμένη σχέση τοῦ παραλυτικοῦ μὲ τὸ Θεάνθρωπο καὶ ἀποτελεῖ τὸν πρόλογο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς ὁριστικῆς θεραπείας.

Οἱ θεραπεῖες αὐτὲς ἀποτελοῦν «σημεῖα» ποὺ δείχνουν ὅτι «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι» καὶ προμηνύματα τῆς γενικότερης ὑπέρβασης τῆς ἀνθρώπινης ὀδύνης, καὶ ἀντιφεγγίζουν τὴν τελικὴ καὶ παγκόσμια νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν κάθε λογῆς ἀρρώστια.

Ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν φανερώνει ἐπίσης τὴν δυνατότητα τοῦ κτιστοῦ ἀνθρώπου νὰ ζήσει τὴν ζωὴ τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀφετηριακὸ καὶ θεμελιῶδες θαῦμα τοῦ Κυρίου. Ἐνῶ ἡ Θεϊκὴ προτροπὴ «Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου» ἀποκαλύπτει τὴν βοήθεια ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος στὸν ἄνθρωπο, νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἔμπρακτη πατρική Του ἀγάπη.

Ὁ ἑορταζόμενος σήμερα μεγάλος ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στηρίζει, μὲ τὸ ἐκκλησιαστικό του φρόνημα καὶ τὴν θεολογική του συνεισφορὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἐπιτυγχάνεται μόνον μὲ τὴν ἠθική του τελείωση, ἀλλὰ μὲ τὴν μετὰ πίστεως καὶ ἀγάπης προσωπική του κοινωνία μὲ τὸν Χριστό.

Αὐτὴ τὴ βάση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως προσφέρει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ καὶ βεβαιώνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς βασιλείας τῆς ἀγάπης, πού ἄρχισε μέσα στήν ἱστορία μὲ τὴν ἐπὶ γῆς ἔλευσή Του, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ στὴν Δευτέρα ἔνδοξη Παρουσία Του. Ἀμήν.

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα, ἀδελφοί μου, ὑψώνει καὶ ἑορτάζει τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ὑπενθυμίζοντάς μας τὴν ἀναγκαιότητά του γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ Σταυρὸς τὸν ὁποῖο καλούμεθα νὰ προσκυνήσουμε δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα σύμβολο, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὸ μυστήριο διὰ τοῦ ὁποίου καταργεῖται ἡ ἁμαρτία καὶ σώζεται ὁ κόσμος. Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ φύση τῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο, ὁ τρόπος τοῦ ἀγῶνα τοῦ πιστοῦ κατὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν, τῶν ἐπιθυμιῶν, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ὑπερηφανείας, τῆς κενοδοξίας, τῆς φιλοδοξίας καὶ κάθε ἄλλης καταστάσεως ποὺ εἶναι ἐνάντια στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν αἰώνια προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν ἄνθρωπο νά ἀνακαλύψει τὸν τρόπο τῆς σωτηρίας του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι», δηλαδὴ ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Ἡ πρόσκληση νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν προσπάθεια τῆς συνέπειάς μας μὲ τὶς ἐντολὲς Του. Αὐτὸ ὅμως σημαίνει ὄχι μόνον τὴ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας, ἀλλὰ κυρίως τὴν προϋπόθεση ἀρνήσεως τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ προσπάθειά μας ἀφορᾶ στὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, διὰ τῆς ἀποβολῆς τῶν παθῶν καὶ τῆς νέκρωσης τῶν φθοροποιῶν λογισμῶν ποὺ ὁδηγοῦν στὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Παράλληλα ἀφορᾶ καὶ στὸν ἐσωτερικὸ ἀγῶνα οὐσιαστικῆς μας μετανοίας, μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἔμπρακτη καταπολέμηση τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἐπίμονη καὶ ἐπίπονη προσπάθεια, ποὺ ὅμως εἶναι ἀναγκαῖα προϋπόθεση γιὰ τὴ μετοχή μας στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ διευκρίνιση τοῦ Κυρίου στὴν συνέχεια «...ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾽ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν...» ἀφορᾶ στὴν προσπάθεια ποὺ ὀφείλουμε νά καταβάλουμε στὸν πόθο καὶ στὸν στόχο νὰ κερδίσουμε τὴν ψυχή μας. Ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεσμευθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια ποὺ παρέχουν στὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο τὰ σχήματα καὶ τὰ πρόσκαιρα πράγματα τοῦ κόσμου, τελικὰ ζημιώνει τὴν ἴδια του τὴν ψυχή, ἀφοῦ τὴν ἀποστερεῖ ἀπὸ τὴν ὄντως ζωή, ἡ ὁποία εἶναι ἀσύμβατη μὲ τὴ φθαρτότητά τους. Ἀντιθέτως, αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν του, ἀπομακρύνεται ἀπὸ κάθε τὶ ἁμαρτωλό,  νεκρώνεται γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ ταυτόχρονα ἀγωνίζεται νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἑαυτό του, ἐνδυναμούμενος ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ θεοῦ, διὰ τῆς ὁποίας σώζει τὴν ψυχή του.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἄπειρη ἀξία. «...τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;». Οὔτε ὁ κόσμος ὁλόκληρος δὲν εἶναι ἀντάξιός της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τόσο σημαντικὸ πρᾶγμα, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐνανθρώπησε.

Ἀδελφοί μου,
ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ὑψώνεται σήμερα στὸ μέσον τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τῆς εὐλογημένης αὐτῆς ἐκκλησιαστικῆς περιόδου καὶ προσπαθείας μας, γιὰ νὰ προβληθεῖ ὡς ὁ ἰδανικὸς τρόπος ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπιλέξουμε γιὰ νὰ ἐξυψώσουμε καὶ νὰ διαφυλάξουμε τὴν ψυχή μας. Ἔτσι θὰ καταδείξουμε τὴν μοναδική της ἀξία, γιὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε καὶ νὰ θυσιάσουμε τὰ πάντα, αἴροντας πρόθυμα τὸν σταυρὸ τῶν δυσκολιῶν μας σ’αὐτὴ τὴν προσπάθεια, μὲ σκοπὸ νὰ ἀξιωθοῦμε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ πετύχουμε τὴν αἰωνιότητά της, ποὺ εἶναι ἡ ὄντως ζωή μας. Ἀμήν.

Τὸ Εὐαγγέλιο σήμερα μᾶς παρουσιάζει ἕνα ταλαίπωρο πατέρα ποὺ ζητᾶ βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐπειδὴ τὸ παιδί του ἦταν δαιμονισμένο. Στὴν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου ὁ δαίμονας ρίχνει κάτω τὸν νέο σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ κάνει ὅσο περισσότερο κακὸ ἀκόμη μπορεῖ, ἐπειδὴ καταλαβαίνει ὅτι ἡ ἐξουσία του τελειώνει.

Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίνεται στὸ αἴτημα τοῦ πατέρα, ἀλλὰ ζητᾶ πρῶτα τὴν πίστη του. Ὅλα μποροῦν νὰ γίνουν τοῦ λέει, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ πίστη. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη, ὅμως τὸ ἐὰν θὰ ἐνεργοποιηθεῖ ἢ ὄχι ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ ἀνθρώπου. Ἄρα λοιπὸν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἐξαρτᾶται ἐὰν θὰ λάβει ἢ ὄχι αὐτὸ ποὺ ζητᾶ. Τὸ διαπιστώνουμε στὴ στάση τοῦ πατέρα ὁ ὁποῖος τότε φωνάζει δυνατὰ  «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Βοήθησέ με νὰ πιστέψω ὅπως πρέπει καὶ ὁ Χριστὸς μὲ δεδομένη τὴν ἀνάγκη τῆς πίστεως προστάζει τὸν δαίμονα: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν». Τὸ δαιμόνιο ἐξέρχεται καὶ τὸ παιδὶ ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὴν τυραννία του. Ὅταν ἀργότερα οἱ μαθητὲς ζήτησαν νὰ μάθουν τὴν αἰτία ποὺ οἱ ἴδιοι δὲν μπόρεσαν νὰ ἐκδιώξουν τὸν δαίμονα, ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε ὅτι τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων δὲν μπορεῖ νὰ ἐλευθερωθεῖ χωρὶς προσευχὴ καὶ νηστεία.

Κατ’ ἀναλογία μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση πρέπει νὰ ἐνεργήσουμε καὶ ἐμεῖς, ἐφόσον βέβαια ἐπιθυμοῦμε νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας ποὺ σὰν δαίμονες μᾶς ταλαιπωροῦν καὶ μᾶς βασανίζουν. Καὶ αὐτὸ θὰ γίνει μόνο μὲ τὴν προσευχὴ στὸν Θεὸ καὶ τὴ νηστεία. Εἶναι σημαντικὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι τυπικὴ ὑποχρέωση. Ἀντιθέτως, ἡ προσευχὴ εἶναι ἀνάγκη ἔκφρασης τῆς ψυχῆς. Ὅπως τὸ λουλούδι μαραίνεται ὅταν τὸ ποτίζουμε ἀραιά, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ στεγνώνει καὶ μαραίνεται ὅταν δὲν ζητᾶμε ἀκατάπαυστα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν προσευχή. Οἱ Πατέρες λένε συνιστοῦν «μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον». Δηλαδὴ πιὸ πολὺ χρειάζεται νὰ θυμᾶται κανεὶς τὸν Θεὸ κάθε ὥρα καὶ στιγμή, παρὰ νὰ ἀναπνέει. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὴν προσευχή, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό.

Καὶ βέβαια ἡ προσευχὴ εἶναι χρέος καὶ ὑποχρέωση  ὅλων τῶν πιστῶν οἱ ὁποῖοι στὴν καθημερινότητά τους ὀφείλουν νὰ προσεύχονται ἀδιάκοπα γιὰ νὰ χαριτώνονται καὶ νὰ ἰσορροποῦν. Ἐὰν ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ ἦταν κάτι ποὺ δὲν θὰ μποροῦσαν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν θὰ μᾶς ζητοῦσε τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Καὶ γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ δὲν ἀπαιτοῦνται ἰδιαίτερες συνθῆκες, παρὰ μόνο ζῆλος, πίστη καὶ προσοχή. Ἔτσι μπορεῖ κάποιος νὰ ζεῖ μέσα στὶς μέριμνες καὶ στὶς φροντίδες τῆς καθημερινότητας, νὰ δουλεύει καὶ νὰ ἀσχολεῖται μὲ διάφορα πράγματα καὶ νὰ διαπιστώνει ὅτι ἡ προσευχὴ προσκομίζει περισσότερα ὀφέλη καὶ καρποὺς ἀπὸ τὴν προσπάθεια.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν προσευχή, ἀναγκαῖο στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου, ὅπως διευκρίνισε ὁ Κύριος στοὺς ἀποροῦντες Ἀποστόλους, εἶναι καὶ ἡ νηστεία. Αὐτὴ μᾶς βοηθᾶ στὴν ἄσκηση, στὴν ταπείνωση, ἀλλὰ καὶ στὴ συγκέντρωση τοῦ νοῦ κατὰ τὴν προσευχή. Διδάσκοντας τὰ πολὺ μεγάλα ὀφέλη τῆς νηστείας ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβὸς ἀναφέρει ὅτι: «ὅταν ἕνας βασιλιὰς θελήσει νὰ καταλάβει μία ἐχθρικὴ πόλη αὐτὸ ποὺ κάνει πρῶτα εἶναι νὰ δεσμεύσει τὸ νερὸ καὶ τὸ φαγητό. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλης, δηλαδὴ οἱ ἐχθροί, γιὰ νὰ μὴν τὰ στερηθοῦν καὶ πεθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, παραδίδονται καὶ ὑποτάσσονται στὸν βασιλιά. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ποικίλα πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ζήσει μὲ νηστεία καὶ στέρηση καὶ ἐγκράτεια, τὰ πάθη του ἐξασθενίζουν καὶ εὔκολα καταβάλλονται καὶ δὲν ἀποτελοῦν πλέον κίνδυνο γι’ αὐτόν».

Ἀδελφοί μου,
ἄς ἐμπιστευθοῦμε ἐπιτέλους τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία, ὡς τὰ ὅπλα καὶ τὶς προϋποθέσεις ποὺ συνιστᾶ σήμερα ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς, γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν καταστάσεων τῆς ζωῆς μας, ἀφοῦ μέχρι τώρα ἔχοντας ἀγνοήσει ἤ ὑποτιμήσει τὴν μεταμορφωτικὴ δύναμή τους, συνεχίζουμε τρομοκρατημένοι νὰ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινὰ τὴν δαιμονισμένη πραγματικότητα τῆς ζωῆς καὶ τῆς κοινωνίας μας.

Ὁ Ἰησοῦς ἀρχίζει τὸ κήρυγμά του προτρέποντας σὲ μετάνοια, ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «μετανοεῖτε˙ ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ὄντως, ἡ μετάνοια καὶ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ κατ' ἐπέκταση τῆς σωτηρίας.

Στὸν δρόμο τῆς ζωῆς προβάλλουν μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους δύο ἐπιλογές. Ἡ πλατεῖα ὁδός, ἡ γεμάτη ἀνέσεις καὶ εὐκολίες καὶ ἡ στενή, τῆς ὁποίας τὸ πέρασμα συνοδεύεται ἀπὸ θλίψεις. Ἡ ἐπιλογὴ τῆς μίας ἢ τῆς ἄλλης ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ αὐτεξούσιό μας, δηλ. ἀπὸ τὴν ἐλευθερία μας. Συμβουλὲς καὶ προτροπὲς εἶναι δυνατὸν νὰ δεχθοῦμε ἀπὸ πολλούς, ὅμως, στὴν ἐξουσία καὶ στὴ θέλησή μας ἔγκειται τελικὰ νὰ ἀποφασίσουμε τὴν ὁδὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουμε.

Ἡ ἐπιλογὴ τῆς στενῆς ὁδοῦ σημαίνει τὴ ζωὴ τῆς μετανοίας. Ὅσο μεγάλες καὶ φοβερὲς καὶ νὰ εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, ἐκμηδενίζονται μπρὸς στὸ πέλαγος τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον βέβαια ἐμεῖς προσπαθήσουμε νὰ παύσουμε νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ κακὸ καὶ καταφύγουμε, μὲ ταπείνωση καὶ συντετριμμένη καρδία, στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης. Ἡ δική μας εἰλικρίνεια, συντριβὴ καὶ ταπείνωση, κάμπτει τὸν ἀγαθό, φιλάνθρωπο καὶ εὐδιάλλακτο Θεό, ὥστε νὰ μᾶς σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ μᾶς συγχωρέσει. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ βασιλιὰς Δαβὶδ. Ἡ καταφυγὴ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἔδωσε τὴν ἄφεση στὸν ταπεινὸ ἁμαρτωλό. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν ληστή, ὅπου ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητάς του καὶ ἡ συνεπακόλουθη ταπείνωση, προκάλεσαν τὸν οἶκτο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ τὸν εἰσαγάγει πρῶτον στὸν Παράδεισο. Ἔργα ἀγαθὰ δὲν εἶχε ὁ ληστής, παρὰ μόνο ἁμαρτίες καὶ κακότητα. Ὅμως διακρινόταν ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας του, ἀλλὰ καὶ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ κέρδισε τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου.

Ἀντιθέτως, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ ἐπιμένουμε στή χωρὶς ντροπή ἁμαρτία, μοιάζουμε μὲ τοὺς χοίρους, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν καὶ δὲν μποροῦν νὰ σηκώσουν τὸ κεφάλι τους ἀπὸ τὸ βόρβορο καὶ τὴ δυσωδία, διότι οἱ ἀκαθαρσίες, μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦν, τοὺς προσφέρουν ἡδονὴ καὶ εὐχαρίστηση. Τὸν οὐρανὸ τὸν βλέπουν μόνο ὅταν φτάσει ἡ ὥρα τῆς μάχαιρας, ὅταν δηλαδὴ τοὺς γυρίσουν ἀνάποδα γιὰ νὰ τοὺς σφάξουν. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι παραμένουμε ἀμετανόητοι, μέσα στὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτίας, μὴ θέλοντες νὰ ἀναβλέψουμε στὸν οὐρανό. Παραμένουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χαιρόμαστε μὲ κάθε τὶ τὸ ἁμαρτωλό, μίση, φθόνους, ἡδονές, πορνεῖες, φαγοπότια καὶ ἀσέβειες. Χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ χορτάσουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀναλώνουμε τὴ ζωὴ ἀναζητῶντας τρόπους ἡδονῆς καὶ παροδικῆς εὐτυχίας.

Ἡ τραγικότητα ὅμως μᾶς ἀποκαλύπτεται ὅταν ψάχνοντας ἡδονὲς παραμένουμε ἐσωτερικὰ ἄδειοι. Τὶς ἁμαρτωλές συνήθειές μας, τὶς διακόπτουμε μόνο ὅταν μᾶς συναντᾶ ἡ ἀσθένεια καὶ ἡ φυσικὴ ἀδυναμία. Τότε μπορεῖ  νὰ θυμηθοῦμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ μετανοήσουμε. Ἐὰν ὅμως μᾶς προφτάσει ὁ θάνατος, ἡ πλατεῖα ὁδός, ἡ γεμάτη χαρὰ καὶ ἡδονή, δὲν θὰ καταλήξει στὴν αἰωνιότητα τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ στὴν αἰώνια τιμωρία. Ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς δὲν θὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα μετάνοιας.

Ἀδελφοί μου, ὁ παρὼν καιρὸς προσφέρεται γιὰ ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς. Ὁ χρόνος ποὺ ξεκινᾶ γίνεται χρῆμα στά χέρια μας γιὰ νὰ ἐξαγοράσουμε τὴν ζωή μας. Μόνο τὸ τώρα μᾶς προσφέρεται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός Του γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Ὁ καθένας μας  ἂς ἀναλογιστεῖ τὴν παροῦσα καὶ τὴν μέλλουσα πραγματικότητα, ὥστε διακρίνοντας τὸ βαθύτερο καὶ οὐσιαστικὸ συμφέρον του, νὰ ἐπικαλεστεῖ τὴ Χάρη καὶ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ γίνει μέτοχος τῆς Βασιλείας Του, δηλαδὴ κοινωνὸς τῆς ὄντως ζωῆς.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀνήκει σὲ κανένα ἀποκλειστικά. Εἶναι Θεὸς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀνεξάρτητα ἐὰν αὐτοὶ τὸν γνωρίζουν ἢ τὸν ἀγνοῦν. Πολλὲς φορὲς αὐτοὶ ἐπιδεικνύουν τέτοια πίστη,  ἀγάπη, ζῆλο καὶ τέτοια εὐγνωμοσύνη, ποὺ ὑπερβαίνουν κατὰ πολὺ τὴν ἠθικὴ ποιότητα καὶ τὴν ἀρετὴ αὐτῶν ποὺ θεωρητικὰ μόνο γνωρίζουν τὸν Θεὸ καὶ τὸν νόμο Του. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ὁ θεραπευθεὶς λεπρός, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἀλλογενής, ὡς Σαμαρείτης, ἐπιστρέφει γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Κύριο. Οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα, Ἑβραῖοι στὴν καταγωγή, ἀποδεικνύονται ἀγνώμονες στὸν εὐεργέτη τους.

Εἶναι πολύ σημαντικὸ νὰ προσέξουμε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν περιορίζει τὴ φροντίδα καὶ τὸ ἔλεός Του μόνο στοὺς Ἰουδαίους. Οἱ ἴδιοι ὅμως, ὅπως καὶ ἐμεῖς πάντα, δὲν μποροῦσαν νά κατανοήσουν ἐπ’ οὐδενὶ καὶ νὰ ἀποδεχτοῦν ὅτι καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτούς. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη τοὺς ὁδηγοῦσε στὸ νὰ βλέπουν μὲ ὑπεροψία κάθε ἀλλογενῆ, θεωρώντας ὅτι πλησίον τους καὶ ἄρα ἀποδέκτης τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φροντίδας τους, ἦταν μόνο οἱ ὁμοεθνεῖς τους καὶ κυρίως οἱ ἐνάρετοι.

Ὅμως ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἐνανθρώπησή Του βεβαιώνει ὅτι δὲν ὑπάρχουν ὅρια στὴν ἔννοια τοῦ πλησίον, οὔτε περιορισμοὶ στὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Τοῦτο πολὺ ἁπλὰ σημαίνει ὅτι ἐὰν ὁ κάθε ἄνθρωπος κατανοήσει ὅτι ὀφείλει πρωτίστως νὰ προσφέρει ἀγάπη καὶ ὄχι μόνο νὰ τὴν ἀπαιτεῖ, τότε ἡ ἀγάπη του θὰ εἶναι ἀπεριόριστη καὶ θὰ ἐκτείνεται πρὸς ὅλους.

Ὅποιος ἀγαπᾶ μόνο τοὺς οἰκείους του καὶ τοὺς ὁμοεθνεῖς του καὶ ὅλους ὅσους διακρίνονται γιὰ τὴν ἠθική τους τελειότητα, τότε αὐτὸς συμπεριφέρεται ἀνθρώπινα. Ὅποιος, ὅμως, δὲν διακρίνει συγγένεια καὶ φιλία καὶ ἁμαρτωλότητα καὶ ἀντ' αὐτοῦ ἀγκαλιάζει τοὺς πάντες, συμπεριφέρεται θεϊκά. Ἀποδεικνύει  ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθὴ διάθεση καὶ τὴν ὀρθὴ τήρηση τοῦ νόμου τοῦ θεοῦ καὶ ὄχι ἀπὸ συναισθηματισμοὺς καὶ συμφέροντα. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ χωρὶς προϋποθέσεις μιμεῖται τελικὰ τὸν ἀγαθὸ καὶ φιλάνθρωπο Θεό, ὁ Ὁποῖος μὲ τὴν Ἐνανθρώπησή Του ὑπέδειξε στοὺς ἀνθρώπους τὴν καινὴ ἐντολὴ  «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι «προσωπολήπτης», κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος μετὰ τὸ ἀποκαλυπτικὸ ὅραμα στὴν Ἰόππη κατανόησε τὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἴση ἀξία ὅλων τῶν ἀνθρώπων μπροστὰ στὸ Θεό. Δὲν ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς πιὸ πολὺ κάποιον ἐπειδὴ ἀνήκει σὲ συγκεκριμένη ἐθνότητα, ἀπορρίπτοντας ἄλλον ἐπειδὴ ἀνήκει σὲ διαφορετικὸ ἔθνος. Τὸ κριτήριο ἀποδοχῆς τῶν ἀνθρώπων εἶναι πάντοτε ἡ ποιότητα τῆς πίστεως στόν Θεὸ καὶ ἡ χρηστότητα, ἡ συμπάθεια καὶ ἡ φιλανθρωπία πρὸς τὸν συν-άνθρωπο, ἀκόμα καὶ ὅταν αὐτὸς εἶναι ἁμαρτωλός, ἢ ἀνήκει σὲ ἄλλη θρησκεία ἢ εἶναι ἐχθρός.

Ἡ γνώση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀνώφελη ὅταν δὲν ἐκφράζεται μὲ ἔργα ἀγάπης καὶ ἀφοῦ δὲν βοηθᾶ τὴ σωτηρία τοῦ πλησίον, δὲν ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα οὔτε τὴν δική μας.

Ἀντίθετα ὅταν μὲ ταπείνωση καταφέρουμε νὰ ὑπερβοῦμε τὸν ἀτομοκεντρισμό μας, τότε ἀπελευθερωνόμαστε ἀπὸ τὴν φυλακὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας, συναντοῦμε τὸν κάθε ἀδελφὸ ποὺ μᾶς ἔχει ἀνάγκη καὶ γινόμαστε μὲ ἔργα χρήσιμοι γιὰ αὐτόν. 

Ἡ παραβολὴ τῶν δέκα λεπρῶν ἀποτελεῖ ἠχηρὸ μήνυμα πρόσληψης καὶ ἀποδοχῆς τοῦ ἄλλου, ἀνεξαρτήτως ἠθικῆς ποιότητας ἢ ἐθνικῆς ἑτερότητας. Ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπό του σὲ μία κοινωνία ἀγάπης, ἀλληλοβοήθειας καὶ προσφορᾶς, μπορεῖ νὰ βιώσει τὴν κοινωνία του μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ στόχος καί τὸ ζητούμενο τῆς ζωῆς.

Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀναφέρεται στὴ συνάντηση τοῦ Ζακχαίου μὲ τὸ Χριστό. Ὁ Ζακχαῖος ἦταν ἀρχιτελώνης. Οἱ τελῶνες ἐκείνη τὴν ἐποχὴ προπλήρωναν τοὺς φόρους στοὺς Ρωμαίους κατακτητὲς καὶ στὴ συνέχεια ἀνελάμβαναν νὰ τοὺς εἰσπράξουν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸ λαό, ἐπιβαρύνοντας ὅμως τοὺς φορολογούμενους μὲ ἐπιπλέον ποσὰ ἀποσκοπῶντας στὸν δικό τους πλουτισμό. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ τελῶνες θεωροῦνταν ἐξ ὁρισμοῦ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἦταν ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν κοινότητα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ζακχαῖος, ὡστόσο, ἂν καὶ τελώνης, εἶχε τὴν ἀγαθὴ ἐπιθυμία νὰ δεῖ τὸν Κύριο. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν κοντός, τὸ πλῆθος ποὺ συνόδευε τὸ Χριστὸ δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ Τὸν ἀντικρύσει. Γιὰ νὰ μπορέσει λοιπὸν νὰ Τὸν δεῖ σκαρφάλωσε σ’ ἕνα δέντρο.

Ἡ πράξη αὐτὴ τοῦ Ζακχαίου ἦταν πράξη ταπεινωτική. Πρῶτον, διότι ἕνας πλούσιος ἀξιωματοῦχος τῆς ἐποχῆς σκαρφάλωνε σὰν μικρὸ παιδὶ πάνω σ’ ἕνα δέντρο. Δεύτερον, διότι, ἀνεβαίνοντας στὸ δέντρο, ἐξέθετε ἀκόμη περισσότερο τὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ μικροῦ του ἀναστήματος, πρᾶγμα ποὺ τὸν ἐξέθετε ἀκόμα πιὸ πολὺ στὰ εἰρωνικὰ σχόλια τοῦ πλήθους. Ὁ Ζακχαῖος ὅμως ταπεινώνεται ἑκουσίως, ἐπειδὴ θέλει νὰ δεῖ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἐπίσης πρόκειται σὲ λίγο νὰ ταπεινωθεῖ, ἀνεβαίνοντας κι Ἐκεῖνος σ’ ἕνα ξύλο, στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ. Ἡ ταπείνωση τοῦ Ζακχαίου συγκροτεῖ σημεῖο ἐπαφῆς μὲ τὸ Χριστό, ποὺ βαδίζει τὸ δρόμο πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα, τὸ  δρόμο δηλαδὴ τῆς ταπείνωσης καὶ τοῦ μαρτυρίου.

Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ὅταν ὁ Ζακχαῖος βλέπει τὸ Χριστό, δέχεται τὴν πρόσκληση νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸ δέντρο, γιὰ νὰ μείνει στὸ σπίτι του. Ὁ Ζακχαῖος κατεβαίνει καὶ Τὸν ὑποδέχεται μὲ χαρά, ἐνῷ τὸ πλῆθος, ἀνίκανο νὰ κατανοήσει τὸ μήνυμα καὶ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Χριστοῦ, γογγύζει καὶ ἐναντίον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅπως τὸν χαρακτηρίζει, Ζακχαίου, ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐπέλεξε νὰ καταλύσει στὸ σπίτι του.

Ἀντίθετα ὁ Ζακχαῖος, ἀλλοιωμένος ἀπὸ τὴν ἀπρόσμενη ἀποδοχὴ καὶ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δηλώνει ἑκουσίως καὶ αὐτοβούλως ὅτι θὰ δώσει τὴ μισή του περιουσία στοὺς φτωχοὺς καὶ ὅτι, ἐὰν ἀδίκησε κάποιον, θὰ τοῦ ἐπιστρέψει τὰ τετραπλάσια. Ἔχοντας ταπεινωθεῖ καὶ διαπιστώσει πόσο πολὺ ἀποδέχεται καὶ ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ὁ Χριστός, ἐμφανίζεται πρόθυμος νὰ ἀνταποκριθεῖ ἔμπρακτα στὴν ἀγάπη Του, υἱοθετώντας μία ἀντίστοιχη στάση ἀγάπης πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Μετὰ τὴ γνωστοποίηση τῆς ἀπόφασης τοῦ Ζακχαίου νὰ διανείμει τὴν περιουσία του, ὁ Χριστὸς ὁμολογεῖ ὅτι ἡ σωτηρία ἦρθε σ’ ἐκεῖνο τὸ σπίτι. διότι καὶ ὁ Ζακχαῖος εἶναι παιδὶ τοῦ Ἀβραάμ. Εἶναι, καὶ ἐκεῖνος, τὸ χαμένο πρόβατο ποὺ ἦλθε νὰ ζητήσει καὶ νὰ σώσει ὁ καλὸς ποιμένας. Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦρθε νὰ ζητήσει τὴ σωτηρία τοῦ Ζακχαίου ἤδη πρὶν ὁ ἴδιος ὁ Ζακχαῖος ζητήσει νὰ δεῖ ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ σωτηρία αὐτὴ περιλαμβάνει τὴν ἀποκατάσταση τῆς σχέσης τοῦ Ζακχαίου τόσο μὲ τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ὅσο καὶ μὲ τὴν κοινότητα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία τὸν εἶχε ἀποκλείσει ἡ προγενέστερη ἁμαρτωλὴ ζωή του.

Ἡ σημερινή περικοπὴ μᾶς φανερώνει, μεταξὺ ἄλλων, τὰ στάδια μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα συχνὰ διέρχεται ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ ἄδικος. Ὁ Χριστὸς ὅμως στοχεύει στὴ σωτηρία του. Πολλὲς φορὲς ἡ σωτηρία αὐτή, ἡ συνάντηση δηλαδὴ μὲ τὸ Χριστό, παρεμποδίζεται ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους, ἀκόμα καὶ ἀπὸ πλήθη ποὺ περιστοιχίζουν τὸ Χριστό, χωρὶς στὴν πραγματικότητα νὰ κατανοοῦν ἤ νὰ ἀποδέχονται τὸ μήνυμα καὶ τὴν ἀποστολή Του.

Γιὰ νὰ συναντήσει κανεὶς τὸ Χριστό, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ τὸ θέλει καὶ μετὰ νὰ τὸ προσπαθήσει. Στὴ συνέχεια θὰ πρέπει νὰ ταπεινωθεῖ, ὥστε νὰ ὁμοιάσει ἐσωτερικὰ πρὸς ἐκεῖνον ποὺ ταπεινώθηκε πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μὲ τὴν ταπείνωση ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς συνάντησης μὲ τὸν Χριστό. Ἡ συνάντηση ὅμως αὐτὴ δὲν ἐξαντλεῖται σὲ ἐσωτερικὰ βιώματα καὶ εὐσεβεῖς σκέψεις. Ἐὰν εἶναι γνήσια, μετουσιώνεται σὲ πράξεις. Ὁδηγεῖ στὴν ἀλλαγὴ τῆς στάσης τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τοὺς συνανθρώπους του καὶ καταλήγει  στὴν οὐσιαστικὴ καὶ πλήρη ἔνταξή του στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, στὴν Ἐκκλησία. Δηλαδὴ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνίζονται καθημερινὰ μὲ θυσία, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴ χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ συνανθρώπου στὴ ζωή τους.

Γένοιτο.

Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ διήγηση, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περιγράφει τὴν ἀποκαλυπτικὴ συνάντηση τοῦ Κυρίου μὲ μιὰ ἄγνωστη Χαναναία γυναῖκα. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὴν περικοπὴ αὐτὴ ἀναφέρεται σ’ ἕνα ἔργο τοῦ Ἰησοῦ ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, θέλοντας νὰ τονίσει μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ τῆς γῆς βρίσκονται στὸ σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας γιὰ τὴ σωτηρία.

Ἡ γυναῖκα αὐτὴ εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἔσπευσε νὰ Τὸν συναντήσει ἐκμεταλλευόμενη τὴ ἐπίσκεψή Του στὰ μέρη της. Δοκίμαζε μεγάλη συμφορὰ καὶ ὁ πόνος συνέτριβε τὴν καρδιὰ της, γιατὶ ἡ θυγατέρα της ἦταν σὲ πολὺ ἄσχημη κατάσταση ὑποφέροντας ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις. Θὰ ἦταν πολὺ ἐνδιαφέρον καὶ ὠφέλιμο νὰ παρακολουθήσουμε τὸν διάλογο τοῦ Κυρίου μὲ τὴν Χαναναία, γιὰ νὰ περιγράψουμε τὰ στάδια ἀπὸ τὰ ὁποῖα πέρασε ἡ προσωπικὴ σχέση της μαζὶ Του, ὥσπου νὰ λάβει ὅτι ζήτησε, δηλαδὴ τὴ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ της.

Ἀρχικὰ ἀκούγεται ἡ θερμὴ ἱκεσία της «Ἐλέησόν με Κύριε, Υἱὲ Δαβίδ, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Πρόκειται γιὰ ὁμολογία ποὺ μόνο τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μποροῦσε νὰ ἀποκαλύψει στὴ καρδιά της. Ὁμολογεῑ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ ζητεῖ τὸ ἔλεός Του γιὰ τὴν ἴδια καὶ ὄχι γιὰ τὴν κόρη της.

Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀρχίζει ἡ σκληρὴ δοκιμασία της. Τὸ πρῶτο σκαλοπάτι ποὺ καλεῖται νὰ ἀνεβεῖ εἶναι αὐτὸ τῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ. «Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Μερικὲς φορὲς μοιάζει ὁ οὐρανὸς νὰ εἶναι κλειστός. Μερικὲς φορὲς εὔσπλαγχνος Θεὸς μοιάζει νὰ μὴν ἀκούει, σὰν νὰ μὴν Τὸν ἀγγίζουν τὰ προβλήματά μας, σὰν νὰ μὴν βλέπει ὅτι πονάει ἡ ψυχή, ὅτι ὑποφέρει, ὅτι ἔχει μεγάλη ἀνάγκη.

Ἀκολουθεῖ ἕνα δεύτερο στάδιο. Μετὰ τὴν παρέμβαση τῶν μαθητῶν καὶ τὴν παράκλησή τους νὰ τὴν ἀπολύσει, ὁ Κύριος λύει τὴν σιωπή Του. «Ἐγὼ δὲν ἦλθα στὸν κόσμο παρὰ μόνο γιὰ τοὺς Ἑβραίους καὶ αὐτὴ εἶναι ξένη καὶ ἀλλόθρησκη». Ἐδῶ πλέον καλεῖται ἡ Χαναναία νὰ ἀνέβει ἕνα ἀκόμα σκαλοπάτι πιὸ δύσκολο ἀπὸ τὸ πρῶτο, αὐτὸ τῆς ἀπορρίψεως. Ἔρχονται στιγμὲς ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς βαθιὰ μέσα του τὴν στιγμὴ ποὺ προσεύχεται ἐνῶ παρακαλεῖ, σὰν νὰ ἀπορρίπτεται, σὰν νὰ μὴν εἶναι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶ ὁ Θεός.

Μεγάλος πειρασμὸς καὶ μεγάλη δυσκολία. Τί κάνει ὅμως ἡ Χαναναία; Ἐπιμένει στὴν προσωπικὴ κοινωνία της μὲ τὸν Χριστό. Δηλαδὴ ἐνῶ μέχρι τώρα πήγαινε πίσω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, τώρα ἔρχεται μπροστά Του, πέφτει στὰ πόδια Του καὶ τοῦ λέγει «Κύριε, βοήθει μοι». Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ποὺ φαίνεται καθοριστικὴ γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴν ὑπερύψωση τῆς Χαναναίας, τὴν ἀνεβάζει στὸ τρίτο σκαλοπάτι τῆς δοκιμασίας της. Ὁ Κύριος κάνει μιὰ φοβερὴ διάκριση. Μιλεῖ γιὰ «τέκνα» καὶ γιὰ «κυνάρια». «Τέκνα» εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ «κυνάρια» ὁ κόσμος τῶν Ἐθνικῶν. Ἄρτος, οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χαναναία οὔτε θίγεται οὔτε ἀποθαρρύνεται, ἀλλά ἀντιστρέφει τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπαντᾶ μὲ τρόπο ποὺ φανερώνει τὸ ἐπίπεδο τῆς πνευματικῆς πορείας καὶ ζωῆς της.

«Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν». Καὶ μόλις ὁ Κύριος ἄκουσε αὐτὸν τὸν λόγον ἀνεφώνησε μὲ θαυμασμό: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Καὶ ἡ δαιμονισμένη θυγατέρα τῆς Χαναναίας θεραπεύθηκε ἀμέσως.

Καθὼς σταματᾶ ἐδῶ ἡ διήγηση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, ἐμεῖς μένουμε κατάπληκτοι μὲ τὴν ἀπόλυτη καὶ ἰσχυρὴ πίστη τῆς γυναίκας ποὺ ξέρει καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ ταπεινώνεται, νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεό, νὰ ἐπιμένει καὶ νὰ ὑπομένει, μέχρις ὅτου λάβει τὸ ζητούμενο.

Παρουσιάζεται μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ ταπεινὰ χωρὶς θράσος καὶ ἀπαιτητικότητα, χωρὶς ἐγωϊστικὸ θέλημα. Αἰσθανόταν ἀσήμαντη μπροστὰ στὴν ἁγιότητα τοῦ Κυρίου, ἄξια ἀπόρριψης καὶ περιφρόνησης μὰ μὲ ἀκλόνητη τὴν πίστη ὅτι ὁ λόγος Του, ὅποιος καὶ νὰ ἦταν, ἦταν γι’ αὐτὴν λόγος ζωοποιός. Ἔτσι γίνεται ἄξια νὰ ζήσει τὸ θαῦμα στὴ ζωὴ τὴ δική της καὶ τῆς πάσχουσας θυγατέρας της.

Ἀδελφοί μου, ἄν θέλουμε καὶ ἐμεῖς νὰ βροῦμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἔχουμε λυτρωτικὴ συνάντηση μαζί Του, νὰ εἴμαστε ἀποφασισμένοι ὅτι ἡ ψυχή μας  θὰ περάσει τὰ στάδια τῆς σιωπῆς, τῆς περιφρονήσεως καὶ τῆς προσβολῆς τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ τὰ εἰσέπραξε ἡ Χαναναία.

Στὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα πρέπει νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ τὰ πνευματικὰ ἐφόδια αὐτῆς τῆς γυναίκας, τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ τὴ βαθειὰ ταπείνωση. Ἔτσι θὰ ἐπιτύχουμε νὰ συναντήσουμε τὸν Κύριο, νὰ ἔχουμε αἴσθηση τῆς Χάριτός Του στὴ ζωή μας καὶ ἡ καρδιά μας νὰ ἀρχίσει νὰ γίνεται τόπος Θεοφανείας.

Ἀμήν.