en ru

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΣΠΙΣΗ ΓΑΜΟΥ
ΜΕΤΑΞΥ ΑΤΟΜΩΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΦΥΛΟΥ[1]

Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικόλαος




Θέλω πολὺ νὰ Σᾶς εὐχαριστήσω, Μακαριώτατε, γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη νὰ παρουσιάσω ἐνώπιον τῶν Σεβασμιω­τάτων Μη­τρο­πολιτῶν ἀδελφῶν, ποὺ συγκροτοῦν τὸ ἱερὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μάλιστα μέσα στὴν ἰδιαιτέρως φορτισμένη ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμε­ρῶν, κάποιες σκέψεις γύρω ἀπὸ τὸ πολυσυ­ζη­τημένο θέμα τῆς προαγγελ­θείσης ψήφισης τοῦ νόμου, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ θεσπίζει γάμο μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου στὴ χώρα μας. Νὰ ἔχω τὴν εὐχή Σας.

Θεωρῶ πὼς δὲν ὑπάρχουν πολλὰ περιθώρια νὰ πῶ πράγματα ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἀκούσθηκαν. Τὸ ὑπ’ ἀριθ,. 6315/286/18.12.2023 Ἐγκύκλιο Σημείωμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου «Περὶ τῶν θέσεων τῆς Ἐκκλη­σίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τὸν γάμον καὶ τὴν υἱοθεσίαν ὑπὸ ὁμοφύλων ζευγα­ριῶν», ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, τοποθετήσεις πλειάδος ἀδελφῶν ἀρχιε­ρέων εἴτε μέσω Ἐγκυκλίων, δη­λώ­σεων καὶ δημοσιεύσεων εἴτε καὶ μέσω συνεντεύξεων, ὅπως καὶ παρεμβάσεις ἐγκρίτων νομικῶν, πιστεύω πὼς ἔχουν ἐξαντλήσει τὸ θέμα. Εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας.

Παρὰ ταῦτα θὰ προσπαθήσω νὰ κάνω μία σύνοψη τῶν παρα­πάνω, μία ἐκτίμηση τῆς ὅλης καταστάσεως καὶ τοῦ σχετικοῦ προβλη­ματισμοῦ ἀπὸ βιοηθικῆς, ἐπιστημονικῆς, κοινωνικο-ψυχολογικῆς καὶ πολιτικῆς πλευρᾶς, χωρὶς νὰ ἐπαναλάβω γνωστὲς σὲ ὅλους μας θεο­λογικὲς ἀναλύσεις, ἀφή­νοντας δὲ γιὰ τὴ συζήτηση τὶς προτάσεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ὅλης καταστάσεως ἀπὸ πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οἱ συζητήσεις περὶ τοῦ φύλου ὅλο καὶ περισσότερο ἐμφανίζονται στὴν καθημε­ρινό­τητα, μὲ ἕναν πρωτοφανῆ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώ­που τρόπο. Ὅροι καινοφανεῖς, ὅπως ἐπιλογὴ φύλου, ἐπαναπροσδιο­ρισμός, προσανα­το­λι­σμός, ρευστό­τητα καὶ ταυτότητα τοῦ φύλου, ἀλλὰ καὶ συναφῆ, ὅπως ἔμφυλες ταυτό­τητες, δια­φυλικότητα, διεμφυλικό­τητα, ὁμο­φοβικό­τητα, μὲ ἀνάλογα παρά­γωγά τους [2], παρουσιάζονται στὰ δημο­σιεύματα, στὶς συζητή­σεις, στὶς πολι­τικὲς ἀντιπαραθέσεις, καὶ ὄχι μόνον σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ σὲ πρακτικό. Ὅλη αὐτὴ ἡ θεματολογία δὲν ἀφορᾶ κάποια μεμο­νωμένα ἄτομα ἢ ἐλάχιστες οἰκογένειες οὔτε βρίσκεται στὸ περιθώριο τῆς κοινω­νικῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἐγείρει δικαιώματα, προξενεῖ κοινω­νικὲς διεκδι­κή­σεις καὶ πολι­τικὲς ἀντιπαραθέσεις, ἔχει γεννήσει κινήματα μὲ ὀπαδοὺς καὶ ἀντιπά­λους, ἐπηρεά­ζει βαθειὰ τὶς ἀνθρώ­πινες σχέσεις καὶ τὴ νομικὴ σκέψη, διαμορ­φώνει νέες ἠθικὲς ἀντι­λήψεις σὲ παγκόσμια κλίμακα, ἀλλάζει τὴν κοινω­νία καὶ ἐπηρεάζει καίρια τὴ σχέση τοῦ κόσμου μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἔτσι, τὰ τελευταῖα μόλις χρόνια,  στὶς μεγάλες πόλεις τοῦ κόσμου, ὀργανώνονται πορεῖες καὶ ἐκδηλώσεις, ποὺ ὀνομάζονται καὶ «παρελάσεις ὑπερηφανείας», οἱ ὁποῖες μὲ πρόφαση τὴ διεκδίκηση ἀνα­γνώ­ρισης καὶ δικαι­ωμάτων, ποὺ ἤδη ἔχουν πετύχει σὲ μεγάλο βαθμό, στὴν οὐσία προβάλλουν προκλητικὰ ἀντιλήψεις, μάλιστα μὲ στήριξη ἐπιφανῶν ἐκπροσώπων τοῦ πολι­τικοῦ κόσμου, πρωθυπουργῶν, προ­έδρων κρατῶν, ἀκαδημαϊκῶν προσω­πικοτήτων, χρηματοδοτούμενες ἀπὸ μεγά­λους ὀργανισμοὺς ὅλου τοῦ φάσμα­τος. Ἡ ὑπόθεση ἔχει ξεφύ­γει ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τοῦ διαλόγου καὶ ἔχει λάβει πλέον τὴ μορφὴ ἐπίμο­νης καὶ ἐπιθετικῆς προσηλυτίζουσας ἰδεολογίας, συχνὰ μὲ σαφὲς ἀντι­θρησκευτικὸ καὶ ἀθεϊστικὸ χρῶμα, ἡ ὁποία ὅμως συμπα­ρα­σύρει σὲ ἀνεκτικὲς ἢ καὶ ὑποστηρικτικὲς αὐτῶν τῶν κινημάτων ἀπόψεις ἡγέτες τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου [3], ἐσχάτως δὲ προκαλεῖ σοβαρὸ προβλημα­τισμὸ καὶ μεταξὺ τῶν Ὀρθο­δόξων.

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὅλο καὶ συχνότερα πρόσωπα ποὺ αὐτο­προσδιορίζονται ὡς μέλη τῆς κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ (LGBT) καταλαμβά­νουν θέσεις ὑψηλῆς εὐθύνης στὸν δημόσιο βίο, ὅπως βουλευτές, γερου­σιαστές, ὑπουρ­γοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι κρατῶν κ.λπ., πολλοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν μὲ ἰδιαί­τερα ἀκτιβιστικὴ διάθεση [4]. Σύμφωνα μὲ πληροφορίες, ἡ Διακομματικὴ τῶν LGBT στὸ Εὐρωκοινοβούλιο ἀριθμεῖ 157 εὐρωβου­λευτὲς ἀπὸ τὰ 27 κράτη μέλη τῆς ΕΕ καὶ σχεδὸν ἀπ’ ὅλες τὶς πολιτικὲς ὁμάδες [5].

Τὰ παιδιά, ἀπὸ τὴν προσχολικὴ ἀκόμη ἡλικία, μέσα ἀπὸ ταινίες, κινού­μενα σχέδια, σχολικὰ ἐγχειρίδια, ἐκτίθενται σὲ ἐντυπώσεις ποὺ δικαιολο­γοῦν τὸ φαινόμενο, προβάλλοντάς το εἴτε ὡς κάτι φυσικὸ ἢ ὡς «σεβασμὸ καὶ  ἀνε­κτι­κότητα στὴ διαφορετικότητα» ἢ ὡς «δικαιωμα­τι­σμό», στὴν οὐσία προ­κα­λῶντας σύγχυση καὶ ἐθισμό, μὲ ἀνυπολό­γιστες ἐνδε­χομένως συνέπειες.

Ἐπιπλέον, ὁ γάμος μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ ἡ τεκνο­θεσία, ὅπως καὶ ἡ λεγόμενη «διόρθωση ἢ ἐπαναπροσδιορισμὸς» τοῦ φύλου ἢ ἡ ἐλεύ­θερη ἐπιλογὴ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, μάλιστα καὶ ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν καὶ ἄνω, ἔχουν νομοθετηθεῖ σὲ πλεῖστες ὅσες χῶρες, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ «θεραπεῖες μεταστροφῆς» ποινικοποιοῦνται αὐστηρά.

Tὸ ὅλο θέμα ἔχει ἔντονα πολιτικοποιηθεῖ, καθὼς οἱ μὲν λεγό­μενες «χριστιανικὲς» χῶρες τῆς Εὐρώπης, ἡ Αὐστραλία καὶ ὁ Καναδᾶς, ἀπορρί­πτοντας τὴν πολιτισμικὴ παράδοσή τους, σταδιακὰ προωθοῦν νόμους, πολι­τικὲς καὶ ἀντιλήψεις στὴ βάση τῶν ἀνθρώπινων δικαιω­μάτων, μάλιστα καὶ μὲ μία ἠθικὴ ἐπικάλυψη συμπάθειας καὶ κατα­νόησης τῶν δῆθεν ἀσθενεστέ­ρων, εἰς δὲ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς τὰ δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σὲ διαρκῆ ἀντιπαράθεση ἐπ’ αὐτοῦ.

Στὸν ἀντίποδα ὅλων αὐτῶν, χῶρες ὅπως ἡ Ρωσία, ἡ Οὐγγαρία, οἱ μου­σουλμανικὲς τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἀνθί­στανται μὲ σαφεῖς καὶ σκληρὲς ἀπαγορεύσεις τῶν νέων πρακτικῶν, θεω­ρού­μενες ἀπὸ τοὺς ἀντιθέτους ὡς σκοταδιστικὲς ποὺ προωθοῦν τὸν ρατσισμὸ καὶ τὸ μίσος.

Τὸ κίνημα τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ ἰδεολόγημα μὲ φανα­τικοὺς ὑποστηρικτές, ἔχει λάβει διαστάσεις μόδας καὶ χύνεται πλέον ὡς ὁρμητικὸς χείμαρρος στὴ θάλασσα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς συμπα­ρασύροντας τὰ πάντα.

Ἡ σύγχρονη προβληματικὴ περὶ φύλου συνδυάζεται μὲ ἕνα πανί­­σχυ­ρο lobbying, μιὰ προπαγανδιστικὴ μηχανὴ μονόπλευρης προ­βολῆς ἀπόψεων, ποὺ προσπαθοῦν νὰ κλονίσουν  τὴ σαφῆ διάκριση καὶ σεξουαλικὴ ταυτότητα τῶν φύλων καὶ νὰ ἐπιβάλουν μιὰ ἰδεολογία αὐθαίρετης ἀλλαγῆς, ἐπιλογῆς ἢ καὶ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ φύλου, ἡ ὁποία ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀδιαφο­ρία τῆς κοινωνίας, ὅπως παραστα­τικὰ περιγράφει μὲ τὸ παράδειγμα μὲ τὸ βατρα­χάκι καὶ τὸ θερμαι­νόμενο νερό τοῦ Olivier Clerk στὸ ἄρθρο του «Ἕνα ἀπέ­ραντο φρενο­κομεῖο»[6] ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Νεκτά­ριος, καὶ βέβαια ἡ ἀξιοποίηση τῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν συμφε­ρόντων. Τὸ κίνημα τῶν LGBT ἀποτελεῖ ἴσως τὸ ἰσχυρότερο στὸν κόσμο lobby.

Ὅλο αὐτὸ ἐκφρά­ζεται μὲ τὴ μορφὴ παγκοσμίως διαδιδό­μενης μόδας καὶ τὴν ὁρμὴ πολιτικῆς προπαγάνδας, προ­ερχόμενης ἀπὸ ἀθέ­ατα κέντρα μὲ ἄγνω­στους σκοπούς, συνοδεύεται δὲ ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀπὸ κατευθυνόμενη ψευδο­­πληροφόρηση (παραποιημένες στατιστικές, ἀλ­λοι­ω­μένα δεδομένα, ἐπιστημονικὲς ἀξιολογήσεις, ὑπερτονισμὸς ἐξαι­­ρε­τικὰ ἀκραίων καὶ σπανίων περιπτώσεων ποὺ ἐκθέτουν τὴν παρα­δοσιακὴ οἰκογένεια καὶ μεγέθυνση  τῶν δῆθεν θετικῶν παρα­δειγμά­των ἀπὸ ὁμοφυλοφιλικὲς συμβιώσεις κ.ο.κ.), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἀπὸ ἀντί­στοιχο bullying μὲ εἰρωνεῖες, ἀπει­λές, ἐκφοβισμούς, ἀδίστακτους ἀπο­κλεισμούς.

Κάθε ἀντίλο­γος χαρα­κτηρίζεται ὁμοφοβικός [7], κάθε ἀντίθετη ἐπι­χειρη­ματο­λογία ὡς συνω­μοσιολο­γία. Ἔτσι, ἐνῶ φαίνεται πὼς ἑδρά­ζεται σὲ κοινω­νικὴ εὐαι­σθησία ἔναντι κάποιων ἀτόμων ποὺ παρουσιά­ζουν ὄντως πρόβλη­μα καὶ χρήζουν στήριξης ἢ στὴν προστασία τῶν δικαιω­μάτων κάποιας ἀνά­λογης μειονό­τητας, στὴν οὐσία συρρικνώνει τὴν ἐλευ­θερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀποτελεῖ ἐπίθεση κατὰ τῆς ἀνθρώ­πινης φύσης μὲ χειρότερες συνέπειες ἀπὸ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή, καθὼς δὲν ἀλλοιώνει τὸ περιβάλλον τοῦ ἀνθρώ­­που, ἀλλὰ προσβάλλει τὴν ἴδια τὴν ὀντολογία του.  

Τέλος, τὸ 1973, ἡ Ἀμερικανικὴ Ψυχιατρικὴ Ἑταιρεία πῆρε τὴν ἀπόφαση να ἀφαιρέσει τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ψυχικὴ διαταραχή. Ἀργότερα τὸ 1992, δημοσίευσε τὴν ἀκόλουθη δήλωση: μοφυλοφιλία αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν δὲν ὑπονομεύει τὴν κρίση, τ σταθερότητα, τν ξιο­πιστία ἢ τὶς γενικς κοινωνικς ἢ ἐπαγγελματικς κανότητες [8].

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Αὐτὸ ποὺ φαίνεται μὲ ἰδιαίτερο τρόπο νὰ ἀπασχολεῖ τὴν ἐπι­καιρότητα στὴ χώρα μας καὶ ἀναδείχθηκε ἐσχάτως εἶναι τὸ θέμα τῆς μὲ νομοθετικὴ ρύθμιση θέσπισης γάμου μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου.

Οἱ τελευταῖες βουλευτικὲς ἐκλογὲς διεξήχθησαν στὶς 25 Ἰουνίου 2023. Στὶς 4 Ἰουλίου, λίγες μόλις μέρες μετά, ὁ ἐκλεγεὶς πρωθυπουργὸς σὲ συνέ­ντευξή του στο Bloomberg δήλωσε: «ὁ γάμος μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου θὰ γίνει κάποια στιγμὴ καὶ εἶναι μέρος τῆς στρατηγικῆς μας… ἡ ἑλληνικὴ κοι­νωνία εἶναι πολὺ πιὸ ἕτοιμη καὶ ὥριμη». Φάνηκε λοιπὸν πὼς ἦταν συγκα­λυμ­μένη προτε­ραιότητα τῆς Κυβέρνησης, ἡ ὁποία τώρα ἑτοιμάζεται νὰ προχω­ρήσει.

Ἀπὸ τὶς 27 χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης οἱ 18 ἔχουν νομιμο­ποιήσει τὸν γάμο τῶν ἀτόμων ἰδίου φύλου. Αὐτὸ καὶ μόνο δικαιολογεῖ τὴν πίεση ποὺ ἀσκεῖται στὶς κυβερνήσεις καὶ στοὺς λαοὺς ἀπὸ τὶς περιρρέουσες ἀντιλήψεις. Δὲν χρειάζονται ὁδηγίες καὶ ἄλλες πιέσεις.

Τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι γειτονικές μας χῶρες ποὺ ἀνήκουν στὴν Εὐρω­παϊκὴ Ἕνωση, ὅπως ἡ Ἰταλία, ἡ Πολωνία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουμα­νία, ἡ Κύπρος κ.λπ. πρὸς τὸ παρὸν εἴτε δὲν ἔχουν προχωρήσει σὲ ἀνά­λογες νομοθετικὲς ρυθμίσεις ἢ καὶ ἀντιδροῦν, ὅπως οἱ Κυβερνήσεις τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Οὑγγαρίας [9], σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος γιὰ σπου­δή, ἐνῶ ὑπάρ­χουν περιθώρια ἀκόμη καὶ γιὰ ἄρνηση καὶ ἐνστάσεις.

Τὸ ἐρώτημα ποὺ αἱωρεῖται εἶναι γιατὶ ἡ Κυβέρνηση, ἢ μᾶλλον ὁ Πρω­θυπουργὸς καὶ τὸ περιβάλλον του, ἐπιμένουν τόσο, ἀγνοοῦν τὶς ἀντί­θετες φωνὲς ἀκόμη καὶ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Κυβερνήσεως καὶ τῆς παρά­ταξής τους, πολὺ δὲ περισσότερο ἔχουν μεταμορφωθεῖ σὲ ἰδεολογικοὺς ἱερο­κήρυκες αὐτῆς τῆς νομοθετικῆς συμμόρφωσης, τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ἡ πολιτισμική, κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ παρά­δοση τῆς χώρας μας εἶναι ἐντελῶς ξένη καὶ ἀντίθετη μὲ τέτοιες πρακτικὲς καὶ ἀντιλήψεις;

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Μέσα στὴν ἔντονη ἀτμόσφαιρα τῶν τελευταίων ἑβδομάδων φά­νη­κε ὅτι ἀμφισβητήθηκε τὸ δικαίωμα καὶ ἡ ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐκφρά­σει τὶς ἐπιφυλάξεις της καὶ φυσικὰ νὰ ἀντιδράσει.

Πιστεύουμε, ὅτι ἡ Πολιτεία ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν προστασία τῆς ἀξιο­πρέ­πειας τῶν πολιτῶν, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιζητεῖ τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὴ συμβουλὴ καὶ τὴ συμβολή της, ἰδίως ὅταν ὁ Πρω­θυπουργὸς ἐπικα­λεῖται τὴν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως γιὰ τοὺς βου­λευτὲς τῆς παρατάξεως του, δηλαδὴ τὴν ἐσωτερική τους αἴσθηση περὶ τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας καὶ τιμῆς. Αὐτὸ εἶναι συνείδηση.

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ὑποστηρίζει ὅτι τὸ νομοθέτημα καὶ ἡ ἐπιχει­ρούμενη παρέμβαση στὶς ἀρχὲς τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου, ὅπως παρου­σιάζεται, πλήττει καίρια τὴν ἀνθρώπινη ἀξία καὶ τὴν οἰκογένεια, φυσικὰ καὶ πρέπει νὰ ὑψώσει τὴ φωνή της καὶ μάλιστα δυναμικὰ νὰ ἀσκήσει τὴν ἐπιρροή της. Ἐὰν σιωπήσει ἢ ἀδρανήσει, αὐτοκα­ταρ­γεῖται.

Ἡ οἰκογένεια εἶναι κύτταρο καλλιέργειας τῶν μελῶν της, συζύ­γων καὶ παιδιῶν. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση λειτουργίας της εἶναι νὰ συντηρεῖ τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς ποὺ ὁπωσδήποτε ἐναρμο­νίζονται μὲ τοὺς φυσικοὺς ὅρους. Κάθε παραβίαση καὶ ἀλλοίωση τῆς φυσιολογίας ἀντιβαίνει στὴν ἠθική. Κάθε ἀνατροπὴ τῆς ἠθικῆς ἀποδομεῖ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἡ ἀνθρώ­πινη ἀξία, γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνί­ζεται ἡ Ἐκκλησία, κατακρημνίζεται, τότε καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια, τὴν προ­στασία τῆς ὁποίας ἔχει ἡ Πολιτεία, καταρρακώνεται.

Ἐπιπλέον, ἡ Πολιτεία ζητεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μεταξὺ ἄλλων νὰ στη­ρίξει τὴν οἰκογένεια. Καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ κάνει ἀπὸ αἰώνων, μάλι­στα μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ φροντίδα, τόση ποὺ τὴν ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες, πολύ πρὶν ἡ Κυβέρνηση σκεφθεῖ νὰ συστήσει Ὑπουργεῖο Οἰκογένειας, ἔχει δὲ ἀναβιβάσει τὸν γάμο, τὴ θεμελίωσή της, σὲ μυστήριο. Γιατὶ λοιπὸν τώρα ἀντιδροῦν στὴν κατάθεση τῆς μακρο­χρόνιας ἐμπειρίας της καὶ ἐπι­διώκουν τὴ φίμωση τοῦ λόγου της; Δὲν ὑποστηρίζουμε οὔτε νεκρὸ ἰδεολό­γημα οὔτε πολιτικὴ σκοπιμότητα. Οὔτε προστατεύουμε τὸν συντηρητισμό μας. Ἡ οἰκογένεια καὶ ὁ γάμος δὲν εἶναι «δικαιώματα» κάποιων, εἶναι θε­σμοί. Γι’ αὐτοὺς ἀγωνι­ζό­μαστε καὶ καταθέτουμε ὑπεύθυνα τὴν ἐκτίμηση καὶ τὴν ἐμπειρία μας. Δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυρίζονται μὲ ψυχρὴ καρδιὰ ὅτι «νομοθετοῦν γιὰ ὅλη τὴν κοινωνία. Ἡ ὀπτικὴ γωνία μίας Πολιτείας, εἶναι ἀναγκαστικὰ εὐρύ­τερη ἀπ' ὅ,τι εἶναι μίας θρησκείας» [10]. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μιὰ θρη­σκεία. Αὐτὸ κατάλαβαν τόσα χρόνια; Ὅσοι ἔτσι σκέπτονται εἶναι καὶ ἀπροσ­γείωτοι καὶ ἄδικοι. Γι’ αὐτὸ καὶ νομοθετοῦν καὶ αὐθαίρετα καὶ λάθος.

Ἂς προχωρήσουμε σὲ μερικὲς πρῶτες βασικὲς σκέψεις, ποὺ δὲν ἐξαν­τλοῦν μὲν τὸ θέμα, θεωρῶ ὅμως πὼς συμβάλλουν στὴν ὅλη προ­βλη­ματική.

ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ

Ἀνατομικὰ χαρακτηριστικὰ

Τὶ εἶναι τελικὰ ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου; Ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ τὴ γυναῖκα; Εἶναι ἐπιλέξιμο τὸ φύλο; Ὑπάρχουν πολλὰ φύλα γιὰ τὸν ἴδιο ἄνθρωπο, βιολογικό, κοινωνικό, συναισθη­μα­τικό, μεταξύ τους ἀντικρουόμενα; Γεννιέται κανείς μὲ συγκεκριμένο σεξουαλικὸ προσανα­τολισμὸ ἢ αὐτὸς διαμορφώνεται στὴ συνέχεια ἀπὸ ποικίλους παράγοντες;  Πόσο φυσικὸ εἶναι τὸ μὴ φυσιολογικό;

Ἐξ ἀπόψεως βιολογικῆς ὑπάρχουν δύο φύλα, ὅπως καὶ στὰ ἀνώ­τερα θηλαστικά: τὸ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό. Ὅλα τὰ συστήματα ποὺ συνα­παρτί­ζουν τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμὸ ἔχουν στὴ βάση τους τὴν ἴδια ἀνατο­μική μορφολογία καὶ φυσιολογία καὶ στὰ δύο φύλα. Ὅλες οἱ λειτουρ­γίες, καρδια­κή, ἀναπνευ­στική, νεφρική, ἀκολουθοῦν τοὺς ἴδιους μηχανισμοὺς ἀνεξαρ­τήτως φύλου.

Ἐξαίρεση ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα ἀποτελεῖ τὸ ἀναπαραγωγικὸ σύστη­μα καὶ ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὴν ἀναπαραγωγικὴ λειτουργία (γενε­τικὸ ὑπόβα­θρο, ὁρμόνες κ.λπ.). Τὰ ἀναπαραγωγικὰ ὄργανα τῆς γυναί­κας εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ τοῦ ἄνδρα.

Συνεπῶς, αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὰ φύλα καὶ τὰ ταυτο­ποιεῖ εἶναι τὸ ἀναπαραγωγικό τους σύστημα. Μάλιστα, τὸ βασικό τους χαρακτηρι­στικὸ δὲν εἶναι μόνο ὅτι εἶναι διαφορετικὰ καὶ ἔτσι δια­κρίνονται τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἀλλὰ ὅτι τὰ φύλα εἶναι μόνο δύο, δὲν ὑπάρχει τρίτο, καὶ κυρίως ὅτι εἶναι συμπλη­ρωματικά, ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ ἀνατομικὴ διαφοροποίηση ἐξυ­πη­ρετεῖ τὴ δυ­να­τότητα ὄχι ἐπαφῆς ἀλλὰ ἕνωσης τῶν σωμάτων. Δύο γυναι­κεῖα σώματα δὲν ὑπάρχει φυσιολογικὸς τρόπος νὰ ἑνωθοῦν μεταξύ τους, οὔτε δύο ἀνδρικά.

Ἐπίσης, ὅλα τὰ ὄργανα καὶ οἱ λειτουργίες εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ στὸν ὁποῖο ἀνήκουν -γι’ αὐτὸ ἐξάλλου καὶ ὀνομάζονται ζωτικά. Αὐτὸ δὲν συμ­βαίνει μὲ τὰ ἀναπα­ραγω­γικά. Αὐτὰ δὲν εἶναι ἀπαραίτητα οὔτε χρησι­μεύουν στὴν ἐπιβίωση τοῦ ὀργα­νισμοῦ, ἀλλὰ μπορεῖ κάποιος νὰ ζήσει ὑγιής, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀξιο­ποιήσει τὴ λειτουργία τους. Μονα­δικὸ προορισμὸ ἔχουν νὰ συνερ­γασθοῦν μαζὶ ἀρσενικὸ καὶ θηλυκό, προκειμένου νὰ γεννηθεῖ μιὰ νέα ζωή ἀπὸ δύο ἀνθρώ­πους. Ἡ κάθε ζωή, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔτσι ἔρχεται στὴν ὕπαρξη, ἀπὸ τὴ σωματικὴ ἕνωση ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναίκας. Ἡ φυσιο­λογία δὲν γνωρίζει ἄλλον τρόπο.

Γενετικὰ χαρακτηριστικὰ

Ὅλα τὰ σωματικὰ κύτταρα (καρδιακά, ἠπατικά, νεφρικά κ.λπ.) δὲν διαφέρουν ἀπὸ φύλο σὲ φύλο, ἔχουν δὲ διπλοειδὲς γονιδίωμα, εἶναι συμ­πλη­ρωμένα, ὁλοκληρωμένα καὶ αὐτάρκη. Ἐξαίρεση ἀποτελοῦν τὰ γενε­τικὰ κύτταρα, τὸ ὠάριο τῆς γυναίκας καὶ τὸ σπερματοζωάριο τοῦ ἄνδρα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἐπίσης διαφορετικὰ καὶ συμπληρωματικά, ἀλλὰ καὶ ἁπλο­ειδῆ, δηλαδὴ ἀπὸ μόνα τους ἀνεπαρκῆ νὰ ἐπιτελέσουν τὸν προορισμό τους. Καὶ αὐτὰ ἀπαιτοῦν ἕνωση. Δύο ὅμοια μεταξύ τους δὲν ἑνώνονται. Τὸ καθένα ψάχνει τὸ συμπληρωματικό του. Ἡ ἕνωση τῶν δύο δημιουργεῖ τὸ θαῦμα τῆς ζωῆς, ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ αἰώνια προοπτικὴ ἔρχεται στὸν κόσμο.

Ἐπίσης,

- Τὸ ὠάριο εἶναι τὸ μεγαλύτερο κύτταρο τοῦ ὀργανισμοῦ (περίπου 120-150μ, ὅταν ὠριμάσει) μὲ ἐντελῶς διαφορετικὴ μορφο­λογία ἀπὸ τὸ σπερ­ματοζωάριο (μικρὴ κεφαλὴ μὲ προεξέχουσα οὐρά).

- Τὰ ὠάρια εἶναι λίγα καὶ ἐνυπάρχουν στὸ γυναικεῖο σῶμα ἀπὸ τὴν ἐμβρυϊκὴ ἡλικία, τὰ σπερμα­τοζωάρια διαρκῶς γεννῶνται καὶ σὲ κάθε ἐκσπερμά­τωση ὁ ἀριθμός τους ἀνέρ­χεται σὲ 100-200 ἑκα­τομ­μύ­ρια.

- Ὁ ἄνδρας παράγει σπερματο­ζωάρια μέχρι προχω­ρη­μένη ἡλικία, ἐνῶ ἡ γυναῖκα ἔχει καταναλώσει τὰ ὠάριά της περίπου 35 χρό­νια μετά τὴν ἔναρξη τῆς ἀναπαραγωγικῆς της δράσης.

- Ὁ ἄνδρας καθορίζει τὸ φύλο τοῦ παιδιοῦ, ἡ γυναῖκα κυοφορεῖ, δίνει ζωή, τίκτει καὶ θηλάζει. Αὐτὴ μεγαλώνει τὸ παιδί. Ἡ ἐννεάμηνη κύηση, ὁ θηλασμός, δημιουργοῦν βαθειὰ ἐσωτερικὴ σχέση μὲ τὴ μητέρα.

- Ὁ ἄνδρας φτάνει σὲ ὀργα­σμὸ πολὺ εὔκολα καὶ σύντομα, ἐνῶ ἡ γυναῖκα θέλει πολλαπλάσιο χρόνο.

- Τὸ κάλλος, ἡ χάρη εἶναι χαρακτη­ριστικὰ τῆς γυναικείας φύ­σεως γιὰ νὰ ἑλκύει. Ἡ φορὰ ἕλξης εἶναι ἀπὸ τὸν ἄνδρα πρὸς τὴ γυναῖκα.

- Ἀντίστοιχα διαφορο­ποιημένα χαρα­κτη­ριστικὰ πα­ρου­σιάζουν καὶ οἱ ὁρμόνες τῶν δύο φύλων [11].

Ὅλα τὰ παραπάνω ἰδιώματα τῶν δύο φύλων ἔχουν τὸν λόγο τους καὶ φυσικὰ διαμορφώνουν ἀνάλογα καὶ τὴν προσωπικότητα καὶ γενι­κὰ τὴν ψυχολογία τῶν φύλων. Ἔτσι, γιὰ παρά­δειγμα, ὑπάρχει διαφορε­τικὴ σχέση μὲ τὸν χρόνο, ἔτσι ἐξη­γεῖται τὸ ὅτι ἡ γυναικεία φύση χαρα­κτηρίζεται ἀπὸ ὑπο­μονὴ καὶ ἀντοχή, ἐνῶ ἡ ἀνδρικὴ ἀπὸ ὁρμὴ καὶ δύνα­μη, λειτουργεῖ δὲ δια­φορετικὰ τὸ συναί­σθημα καὶ ἡ λογική. Οἱ γυναῖκες εἶναι πιὸ εὐαίσθητες καὶ εὐσυγκίνη­τες, πιὸ ἐπιρρεπεῖς σὲ ἀδυναμίες τοῦ συναισθήματος, ἀλλὰ καὶ πιὸ εὔκολες σὲ ἀρετές, ὅπως ἡ πίστη, τὸ φιλότιμο, ἡ ἀφοσίωση, ἡ διά­θεση προσ­φορᾶς καὶ θυσίας. Τὰ δύο φύλα ἔχουν καὶ ψυχολογία συμπλη­ρωματική.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου ἔχει ἀναφαίρετη βιολογικὴ βάση καὶ στηρίζεται στὴ βιο­γενετική διαφορετικό­τητα καὶ κυρίως στὴ συμπληρωματικότητα τῶν δύο φύλων, ὑπακούει στὴ γενικὴ Ἀρχὴ τῆς Συμπληρωματικότητας (Complimentarity Principle), ἡ ὁποία συγκροτεῖ τὸν φυσικὸ κόσμο (ἄτομα, μόρια, ὕλη), καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ ἑτερώνυμα ἕλκονται καὶ τὰ ὁμώνυμα ἀπω­θοῦνται. Ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου δὲν εἶναι ἐπιλέξιμη∙ εἶναι δεδομένη.

Ἐρωτικὴ ἕλξη, σεξουαλικὴ ἐπιθυμία

Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γίνει ἡ ἕνωση τῶν σωμάτων πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἀμοιβαία ἕλξη τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἕνας νὰ ἐπιθυμήσει τὸν ἄλλον, νὰ κινηθεῖ πρὸς αὐτόν. Αὐτὴ ἡ κίνηση τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον εἶναι ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη, ἡ ὁποία προκαλεῖ τὴ σεξου­αλικὴ ἐπιθυμία καὶ ἡ ὁποία προφα­νῶς καὶ ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχο­σωματικὸς θὰ πρέπει νὰ ἐναρμο­νίζεται μὲ τὴ βιολογικὴ ταυτό­τητα τοῦ καθενὸς ἀπὸ τοὺς δύο. Μία σχέση στὴν ὁποία ἡ ψυχὴ δὲν βρίσκεται σὲ ἁρμονία μὲ τὸ σῶμα, προξενεῖ ρήγμα στὴν προσωπι­κότητα, ἀσάφεια καὶ διχασμὸ ταυτότητας καὶ βέβαια εἶναι μὴ κατὰ φύσιν καὶ μὴ ἐπιθυμητή.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν σε­ξουαλικὰ ὄργα­να, ἀλλὰ μόνον ἀναπα­ραγωγικὰ ὄργανα καὶ σεξου­αλικὰ αἰσθη­τήρια, αἰσθητῆρες, σημεῖα διεγέρ­σεως, ὅπως δὲν ὑπάρχουν γευστικὰ ὄργανα ἀλλὰ πεπτικὰ ὄργανα καὶ γευστικὰ αἰσθη­τήρια. Ὅπως ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ γεύση ἀλλὰ ἡ πέψη, ἔτσι καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἕλξη δὲν μπορεῖ νὰ αὐτο­νομηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀναπαραγωγικὴ προοπτικὴ τοῦ ὀργανισμοῦ. Ἡ σεξουα­λι­κὴ ἡδονὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ αὐτο­σκοπό, δὲν εἶναι αὐτόνομη, συνυπάρ­χει μὲ τὴν εὐθύνη τῆς νέας ζωῆς καὶ μάλιστα στὸ προ­στατευτικὸ πλαίσιο μιᾶς οἰκογένειας. Τὰ παιδιὰ δὲν γεννιοῦνται καὶ ἐγκα­ταλείπονται στὴν τύχη τους, ἀλλὰ προστα­τεύονται μέσα στὸ περι­βάλλον τῆς οἰκογέ­νειας. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὸν θεσμὸ τοῦ γάμου. Γάμος δὲν εἶναι ἱκανοποίηση τῆς ἀνάγκης γιὰ συντρο­φικότητα, ἀλλὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εὐθύνη, εἶναι «ἔννομος συζυγία καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα». Συνε­πῶς ἡ ἐρωτικὴ σχέση δὲν νο­εῖται ἐκτὸς τοῦ γάμου, ὁ δὲ γάμος εἶναι ὑπο­χρεω­τικὰ ἑτεροφυλικός.

Ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου ὁρίζεται ἀπὸ βιολογικοὺς παράγοντες, τὴν ἀνατομία, τὴ φυσιο­λογία, τὸ γενετικὸ ἀποτύπωμα, τὶς ὁρμόνες, τοῦ ἀτόμου ὄχι ἀπὸ τὴ σεξουαλικὴ τάση ἢ προσανατολισμό. Δὲν ὁρίζεται ἀπὸ ὀρέξεις, ἀπὸ τὸ τὶ νομίζω γιὰ τὸν ἑαυτό μου ἢ ἀπὸ τὸ πῶς νοιώθω, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ τί τελικὰ εἶμαι. Μπορεῖ νὰ νοιώθω ὑγιὴς ἢ πολὺ ἔξυπνος ἢ λογικὸς καὶ βέβαια νὰ μὴν εἶμαι. Ἡ ταυτότητα ὁρίζεται ἀπὸ ἀντι­κειμενικὰ κριτήρια. Οὔτε ἕνα φυσιολογικὸ ἄτομο μπορεῖ νὰ ἔχει πολλά φύλα, ἐνδε­χομένως ἀμοι­βαίως ἀντικρου­όμενα: βιο­λογικό, συναισθη­ματικό, κοινωνικό.

Τελικῶς, ὅπως γράφει καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυ­πά­κτου κ. Ἱερόθεος «ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ὑπάρχουν μόνο δύο φύλα ἀπὸ βιολογικῆς πλευρᾶς καὶ πολλοὶ «σεξουαλικοὶ προσανατο­λι­σμοί», ὅσα εἶναι καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων».

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ - ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ

Ἡ χρήση τοῦ σώματος πρέπει νὰ ὁδηγεῖ στὸν ἁγιασμό, καθὼς ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζεται ψυχοσωματικά. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Δοξά­σατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» [12], εἰς δὲ τὴν θεία λειτουργία προσευχόμαστε γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων[13]. Μὲ ἄλλα λόγια, καθὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλα­σμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καὶ ἔχει δεχθεῖ τὴν πνοὴ τοῦ Θεοῦ, ὅλος, σῶμα καὶ ψυχή, σῶμα καὶ πνεῦμα, εἶναι ἱερός, ἐπειδὴ δὲ «τὸ σῶμα ἡμῶν ναὸς τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος ἐστὶ» [14] καὶ «τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν» [15], ἡ κάθε ἕνωση τῶν σωμάτων πρέπει νὰ ἀντα­νακλᾶ αὐτὴν τὴν ἱερότητα.

Στὴν ἀντίληψη τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ ποὺ λέγεται γιὰ τοὺς συζύ­γους ὅτι «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» [16] σημαίνει καὶ «εἰς ψυχὴν μίαν», ὄχι δύο ψυχὲς κολλημένες μεταξύ τους, ἀλλὰ μία ψυχὴ ἀνα­γεν­νημένη, ποὺ προ­έρχεται ἀπὸ δύο «ἀλλοιούμενες» πρὸς τὸ ἀγαθό∙ δύο ἄνθρωποι ἁγιαζό­μενοι, «σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες», «μιᾶ ψυχῇ συνα­θλοῦντες» [17]. Ἡ συζυγικὴ ἀγά­πη εἶναι ὅπως ἡ γονιμοποίηση, τὰ γενε­τικὰ κύτταρα ἑνώνονται χωρὶς νὰ μπο­ροῦν νὰ ξαναχωρισθοῦν, καὶ δημιουργοῦν κάτι ἐντελῶς νέο μὲ τὰ χαρα­κτη­ριστικὰ τῶν ἀρχικῶν. Αὐτὴ ἡ προοπτικὴ καθιστᾶ τὴν ἕνωση μυστήριο.

Ἡ φυσικὴ ἕλξη δόθηκε γιὰ νὰ ἑνώνει δύο ἀνθρώπους. Ὁ φυσικὸς νόμος ὑπάρχει γιὰ νὰ συγκροτεῖ, νὰ ἑνώνει, νὰ ἐναρμονίζει ψυχοσω­ματικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἐκτροπὴ ἐκ τῆς φυσικῆς ὁδοῦ, ἀντὶ νὰ ἑνώνει τοὺς δύο, διχάζει ἀμφοτέρους. Καὶ ἀντὶ νὰ γίνουν «οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν», ὁ καθένας διχάζεται στὰ δύο, ὄντας ὁ ἄνδρας μὲ ἀνδρικὰ βιολογικὰ ἰδιώματα καὶ θηλυ­κὴ ἐπιθυμία καὶ ἀντι­στοίχως ἡ γυναῖκα.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γάμος εἶναι ἡ συζυγία, ὄχι ἡ συντροφι­κότητα, εἶναι ἡ εὐθύνη, ὄχι ἡ ἀπόλαυση∙ εἶναι ἐγκρατὴς συνεύρεση, ὄχι ἐγωι­στικὴ συμπάθεια∙ εἶναι ζωὴ καὶ ἁγιασμός, εἶναι ἀδιά­ζευκτη ἕνωση, ἡ δὲ ἕνωση εἶναι θυσιαστικὴ τοῦ ἐγὼ κένωση, εἶναι ἀγάπη ποὺ «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει», ἀγάπη ποὺ «οὐδέποτε ἐκπίπτει» [18] . Ὁ πρῶτος καὶ ἀπαραίτητος ὅρος γιὰ νὰ γίνει μία σχέση γάμος εἶναι ἡ δυνα­τότητα φυσιο­λογικῆς σωματικῆς ἕνωσης. Γιὰ νὰ γίνει καὶ μυστήριο πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ἀγαπητικὴ ἐν Κυρίῳ κένωσις. Μόνον ἔτσι, ὁ γάμος εἶναι «μυ­στήριο μέγα εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλη­σίαν» [19] , καὶ κατὰ τὸν Ἅγιο Γρη­γόριο τὸν Θεολόγο, «πατὴρ ἁγίων» [20], ἡ δὲ οἰκογένεια «κατ’ οἶκον ἐκκλησία»[21].

Σὲ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι ἐμφανὲς ὅτι γάμος σημαίνει ἕνωση ἄνδρα καὶ γυναίκας, ποὺ σαφῶς διακρίνονται μεταξύ τους κατὰ τὸ φύλο καὶ εἶναι ἀμφότεροι πλασμένοι «κατ’ εἰκόνα τῆς Τριαδικῆς θεό­τητος καὶ καθ’ ὁμοίωσιν»[22].

Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ὅροι «οἰκογένεια» καὶ «γάμος» εἶναι μοναδικοί. Περιγράφουν κάτι ἐξόχως ἱερό, τὸ ὁποῖο μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀλλοιωθεῖ καὶ νὰ προκληθεῖ σύγχυση περὶ τοῦ περιεχο­μένου του.

ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

Στὸν ἀντίποδα τοῦ ἁγιαστικοῦ στόχου ὑπάρχει ἡ ὑποδούλωση στὰ πάθη, ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς σχέσης, ἡ ἐκτροπὴ τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς καὶ ἀσέβεια στὴ φύση.

Χαρακτηριστικά, ὁ Παῦλος στὴν Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολή [23],

(α) ἐνῶ ἀπαριθμεῖ δι’ ἁπλῆς ἀναφορᾶς ποικίλες ἐμπα­θεῖς κατά­­στά­σεις [24], ὅταν ἀναφέρεται σὲ αὐτοὺς ποὺ «ἐξεκαύ­θησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημο­σύνην κατεργα­ζό­μενοι» εἶναι ἀνα­λυτικός, ἡ δὲ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιεῖ εἶναι σκληρὴ καὶ ἀφοριστική.

(β) Κάνοντας σαφῆ ἀναφορὰ στὴν παρὰ φύσιν συνάφεια ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, τὴν χαρακτηρίζει μὲ βαρεῖς ὅρους, ὅπως «ἀσχη­μοσύνη» (α΄ 27), «ἀκαθαρσία» (α΄ 24) καὶ «ἀτιμία» (α΄ 26), δηλαδὴ ἀπώ­λεια τῆς δόξας καὶ τιμῆς τοῦ σώματος καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου [25].

(γ) Δὲν καταδικάζει μόνο τὴν πράξη ὡς ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀναφέ­ρεται κυρίως στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν διαπράττουν, χωρὶς κανένα ἐλα­­φρυ­ντικό, λέγοντας «ὅτι ἀρσενο­κοῖται βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονο­μήσου­σιν»[26] καὶ ὅτι · «οἱ τὰ τοιαῦτα πράσ­σοντες ἄξιοι θανάτου εἰσί» (στ. 32).

(δ) Θεωρεῖ ὅτι «ἡ μετάλλαξις τῆς φυσικῆς χρήσεως εἰς τὴν παρὰ φύσιν» σχέση (α΄ 26) εἶναι συνέπεια «τῆς μετάλλαξης τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει» (α΄ 25) καὶ τῆς ἐκτροπῆς ἐκ τῆς πίστεως στὸν ἀλη­θινὸ Θεό, «οὐχ ὡς Θεὸν ἐδό­ξασαν» (α΄ 21), ὅπως καὶ σκοτισμένης καὶ ἀσύνετης καρ­διᾶς, «ἀλλ’ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύ­νετος αὐτῶν καρδία» (α΄ 21). Ἡ μὴ κατὰ φύσιν συνουσία ἀποτελεῖ ἠθικὴ ἔκπτωση καὶ εἶναι συνέπεια τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὸν Θεό, τῆς ἀπόρριψης τῆς ἀληθείας Του [27].

(ε) Ἡ σχέση μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ διαρρηγνύεται σὲ τέτοιο βαθμό,  ὥστε ὁ Θεὸς τοὺς ἐγκαταλείπει, τοὺς «παραδίδει» ὁ Ἴδιος «εἰς ἀκαθαρ­σίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς», (α΄ 24), «εἰς πάθη ἀτιμίας» (α΄ 26) καὶ «εἰς ἀδόκιμον νοῦν ποιεῖν τὰ μὴ καθή­κοντα» (α΄ 28).  

(στ) Τέλος, ἡ κατὰ φύσιν συνάφεια, ὀνομάζεται «χρῆσις», ποὺ σημαί­νει ὅτι ἡ συνεύρεση σκοπὸ ἔχει τὴν ἀξιοποίηση τῆς φυσικῆς λει­τουργίας καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἡδονίζουσας ἐπιθυμίας. Ἡ ἡδονὴ ὑπηρε­τεῖ τὴν «χρῆσιν» καὶ ἐπισφραγίζει τὴν ἀγάπη. Ἀγαπῶ ὅμως δὲν σημαίνει συμπα­θῶ, ἀλλὰ προσφέρομαι, δίνω ὅ,τι ἔχω, τὸν ἑαυτό μου, δὲν κρατάω τίποτα γιὰ μένα, αὐτὸ εἶναι κένωση∙ καὶ λαμβάνω ὅ,τι μοῦ προσφέρεται ὡς ἀντίστοιχη κενωτικὴ ἀνταπόκριση, ὄχι ὡς ἀνταπό­δομα. Εἶναι σὰν νὰ ἀδειάζω ἀπὸ τὸ αἷμα μου καὶ νὰ γεμίζω μὲ τὸ αἷμα τοῦ ἄλλου.

Ἀνάλογα προσεγγίζει τὸ θέμα καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καθὼς ὑπο­μνηματίζει τὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου, θεω­ρῶντας τὴν παρὰ φύσιν σχέση ὡς τὴ μεγαλύτερη ἁμαρτία. Ἡ κατὰ φύσιν ἕνωση γεννᾶ  ζωὴ καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους. Σχετικὴ μελέτη ἔχει γράψει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσό­στομος [28], στὴν ὁποία γιὰ ἐξοι­κονόμηση χρόνου παραπέμπω, χωρὶς νὰ σχολιάσω περαιτέρω τὸ θέμα.

Τελικά, αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται στὴ σύγχρονη κοινωνία δικαίωμα, ἀγά­πη, προσα­να­τολισμός, ταυτότητα, ὑπερηφάνεια, αὐτὸ τὸ ἴδιο χαρα­κτη­ρίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἀτιμία, ἀσχημοσύνη, ἀκαθαρσία, μὴ καθῆκον, ἀπὸ δὲ τὸν Χρυσόστομο μανία, ὕβρις, ἀλλόκοτη λύσσα [29]. Καὶ  ἐπειδὴ ἡ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴ φύση προσβάλλει τὸν πυρῆνα τῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, δὲν μποροῦμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι οἱ θέσεις αὐτὲς ἀντανακλοῦν τὶς ἠθικὲς ἀντιλήψεις τῆς τότε ἐποχῆς καὶ συνεπῶς θὰ μποροῦσαν νὰ παραθεωρηθοῦν.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα τοῦ Τριδικοῦ Θεοῦ καὶ καθ’ ὁμοίωσιν». Αὐτὴ ἡ εἰκόνα ἔχει ἀλλοιωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «ἡ ἀνάστασις τῆς πρὶν πεσούσης εἰκόνος», δηλαδὴ ἡ ἀνάδειξη τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας, τιμῆς καὶ δόξης. Ἀναφαίρετο στοι­χεῖο σὲ αὐτὴν τὴν πορεία εἶναι ἡ ἠθικὴ κάθαρση ποὺ κατορθώνεται μὲ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, ἡ ὁποία ἀναπόφευκτα περνάει ἀπὸ τὸν σεβασμὸ στοὺς φυσικοὺς ὅρους, στὴ φυσιολογία.

Ἐπίσης, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματικός, οἱ ψυχικὲς λειτουρ­γίες πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἐναρμονίζονται μὲ τὴ φυσιολογία τοῦ σώματος. Κάθε παρέκκλιση ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα ἀποτελεῖ ἀσθένεια καὶ διαταραχὴ ποὺ πρέπει νὰ θεραπευθεῖ.  Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ γνώση. Ἐὰν δὲ εἶναι ἑκουσίως προκλητή, τότε ἀποτελεῖ ἁμαρτία καὶ διαστροφή. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ρήξη τῆς ἁρμονικῆς σχέσης ψυχῆς καὶ σώματος, ὡς ἀποτέλεσμα ἐπιλεγμένης παρέμ­βασης ἀποσκοπεῖ στὴν ἀλλοίωση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καὶ ἀποτελεῖ βεβήλωση τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία διὰ στόματος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τὴν θεωρεῖ ἁμαρτία, ὅσο καὶ ἂν ὅλως ἀσύνετα τὴν ἀμνηστεύουν τὰ σημερινὰ ὑπουργικὰ στόματα. Ὅπως πολὺ εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Μακαριώ­τατος Ἀρχιεπί­σκοπος Ἀλβανίας Ἀνα­στά­σιος, «τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίστα­ται κατὰ φύσιν μὲ νομικὲς διατά­ξεις» καὶ συμπληρώνουμε ἐμεῖς∙ καὶ ἡ ἁμαρτία δὲν ἀμνη­στεύεται αὐθαιρέ­τως μὲ ἀνεύθυνες ὑπουργικὲς δηλώσεις.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΝΟΜΟΥ

Τὸ φαινόμενο τῆς νομικῆς θεσμοθέτησης τοῦ γάμου μεταξὺ δύο ἀτό­μων τοῦ ἰδίου φύλου, δὲν ἔχει ρίζες στὴν ἱστορία, σὲ κανένα πολι­τισμὸ καὶ σὲ καμμία θρησκεία, πουθενὰ δὲν τὸ συναντοῦμε. Ποτὲ ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ συμβίωση δὲν χαρακτηρίσθηκε ὡς οἰκογένεια. Οἱ κοινωνίες ὅμως λειτούρ­γη­σαν, προχώρησαν, ἀναπτύχθηκαν, ἐξελί­χθηκαν, δημιούργησαν πολιτι­σμό. Τὸ ἐπιχειρούμενο πείραμα, ἀντὶ νὰ λύσει προβλήματα, θὰ γεννήσει καὶ θὰ τὰ πολλαπλασιάσει.

(α)  Τυχὸν ψήφιση τοῦ νόμου θὰ δημιουργήσει σύγχυση μεταξὺ τοῦ τὶ εἶναι φυσικὸ καὶ τὶ ὄχι, τὶ ἠθικὸ καὶ τὶ ἁμαρτία, τὶ οἰκογένεια καὶ τὶ συμβιω­τικὴ ὁμάδα. Ἡ ἀλλοίωση τῶν κοινωνικῶν ἠθῶν, ὁ ἐθισμὸς στὸ ἑλκυστικὸ παράξενο καὶ ἀφύσικο, ἡ δημιουργία νέων στερεο­τύ­πων, ὁδηγοῦν σὲ μιὰ νέα δῆθεν ἠθικὴ ποὺ ἀντιβαίνει πλήρως στὴν ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς ἱστο­ρίας, τῆς ἑλληνικῆς παράδοσής μας.

(β) Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἰσότιμη νομικὰ πρὸς τὴν ἑτεροφυλία ἐμφα­νίζεται ὡς ἐναλλακτικὴ πρόταση ζωῆς στὰ νέα κυρίως ἄτομα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐπιπλέον δημιουργεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στὸ τὶ εἶναι κάποιος/α, στὸ πῶς νοιώθει καὶ στὸ τὶ μπορεῖ νὰ γίνει. Ἐὰν ἡ ταυτότητα τοῦ ἀτόμου εἶναι ἐπι­λέξιμη, τότε μπορεῖ νὰ δοκιμάσει, νὰ πειραμα­τισθεῖ, μὲ πιθανότατα ἀθερά­πευτες συνέπειες. Ἡ ἀνθρώπινη ὀντο­λογία μεταλλάσσεται καταστρο­φικά, ἀποκτᾶ προοπτικὴ ὑπαρκτικοῦ θανάτου. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ἀπόλυτη εὐθύνη τῆς Κυβέρνησης.

(γ) Τὸ πρόβλημα γίνεται ἰδιαζόντως μεγάλο ὅταν μέσω τῆς ἐκπαί­δευσης καὶ τῆς σχετικῆς νομοθέτησης ἐπιβάλλεται στὰ παιδιὰ μιὰ ἀγωγὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία παρουσιάζεται τὸ ἀφύσικο καὶ ὁπωσδήποτε μὴ ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένο καὶ ἐμπειρικὰ ἀποδε­δειγμένο ὡς φυσικὸ καὶ κυρίως ὡς προοδευτικό, σύγχρονο, ἀπελευ­θερωτικὸ καὶ φυσικὰ ὡς ἐπιλέ­ξιμο καὶ ἐπιθυμητό [30].

(δ) Ὅταν αὐτὸς ὁ τύπος ζωῆς καὶ οἰκογένειας προβάλλεται ὡς κάτι σύγχρονο, εὔκολα μπορεῖ νὰ γίνει μόδα καὶ ἀντὶ νὰ βοηθήσει κάποιους λίγους ποὺ βρίσκονται σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, νὰ πολλα­πλα­σιάσει ἐπι­κίν­δυνα τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὴ φυσικὴ ὁδὸ καὶ ἐκτροπή. Ἡ λάθος εἰκόνα δημιουργεῖ ἀσθένεια, ἡ ὁποία μεταδίδεται ταχύτατα, δεδομένου ὅτι τὰ ἄτομα αὐτὰ ἔχουν τὴν τάση νὰ προβάλ­λουν τὸν τύπο τῆς ζωῆς τους ὡς πρότυπο δῆθεν ἀπελευθέρωσης, νὰ παρελαύνουν καμαρωτὰ καὶ μὲ ὑπερη­φάνεια καὶ ἔτσι νὰ δημι­ουργοῦν ἐθισμὸ καὶ ἐξοικείωση, μεταμορφώνοντας τὸ φαινόμενο σὲ κατάστα­ση, κάτω ἀπὸ τὰ χαμόγελα καὶ τὰ χειροκροτήματα τῶν ἀπερισκέπτως νομο­θετούντων.

(ε) Ὅπως πάλι ὑποστηρίζει ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, «ἡ διαιώνιση τῆς ἀνθρωπότητας ἔχει στηρι­χθεῖ στὴν ὕπαρξη δύο φύλων καὶ στὴν ἕνωσή τους. Ἀντίθετα, ἕνας τέτοιος νόμος προσβάλλει τὴ δημιουργία… Δὲν ἀποτελεῖ κοινωνικὴ πρόοδο ἀλλὰ σύγκρουση μὲ τὴ φυσικὴ τάξη, κατήφορο» (21.1.2024).

(στ) Ἡ πιθανότητα ἀφοῦ ψηφισθεῖ ὁ νόμος ὡς προτείνεται ἀργότερα νὰ συμπεριλάβει καὶ τὴν προσφυγὴ σὲ δυνατότητες ποὺ παρέχουν οἱ σύγχρο­νες ἀναπαραγωγικὲς τεχνικές, ὅπως ἡ χρήση παρέν­θετης μητρότητας, ὡς παρατηρεῖ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπο­λίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σὲ «σκανδαλώδη ὑποτίμηση τῆς γυναίκας ὡς ἐργα­λείου τεκνο­ποιίας, στερημένης τοῦ μητρικοῦ της ρόλου καὶ τῆς συμμε­τοχῆς της σὲ μιὰ ὁλοκληρωμένη οἰκογένεια. Ἀφαιρεῖ δικαιώματα καὶ ὑποτιμᾶ τὴν ἀξία της».

(ζ) Ὁ γάμος δὲν εἶναι δικαίωμα. Εἶναι θεσμός. Τὸν προστατεύει τὸ Σύνταγμα ἐπειδὴ συντηρεῖ, ἀναπαράγει καὶ προάγει τὸ Ἔθνος. Ἀντίθετα, ἡ προπαγάνδα περὶ δικαιωμάτων καὶ ἰσότητος  τῶν ὁμοφυ­λοφίλων στὸν γάμο καὶ ἡ τυχὸν ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου ὑπονο­μεύει τὸ Ἔθνος καὶ ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴν λειτουργεῖ ἀντεθνικά. Οἱ δημογραφικὲς συνέπειες ἑνὸς τέτοιου νόμου φαντάζουν τρομακτικές, ἰδίως μάλιστα σὲ μιὰ χρονικὴ συγκυρία σὰν τὴν παροῦσα, ὅπου τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα ἀποτελεῖ τὸν μεγαλύτερο κίν­δυνο καὶ χαρα­κτηρίζεται ὡς ἐφιάλτης, μάλιστα καὶ ἀπὸ ἐπίσημα βουλευτικὰ χείλη, τοῦ πρ. ὑπουργοῦ κ. Τάκη Θεοδωρικάκου [31].

Τελικά, ἡ νομιμοποίηση τοῦ γάμου μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, στὴν οὐσία καταστρέφει τὰ ὁμοφυλόφιλα ἄτομα, δημιουργεῖ σύγχυση στὰ φυσιολογικά, διχάζει τὴν κοινωνία, προσβάλλει τὴ φύση. Ἐπιπλέον, ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογέ­νειας ἀπαξιώνεται, οἱ ἠθικὲς ἀξίες ἐκφυ­λίζονται, ὁ ἄνθρωπος εὐτελίζεται, ἡ δημογραφικὴ ἀπειλὴ κορυ­φώ­νεται, ἡ πίστη στὸν Θεὸ κλονίζεται, ἡ νέα γενιὰ αὐτοαμφισβητεῖται, ὁ πολιτισμὸς ὅπως τὸν γνωρί­ζουμε καταστρέφεται. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀντιδράσει ἡ Ἐκκλησία;

ΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἀσχοληθῶ στὴν παροῦσα ὁμιλία μὲ τὴ νομικὴ διάσταση τοῦ θέματος. Τὸ Ἐγκύκλιο Σημείωμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τὰ σχόλια καὶ οἱ εὔστοχες ἀναλυτικὲς παρεμβάσεις τῶν ἀδελφῶν Μητρο­πο­λιτῶν Λαρίσης, Πειραιῶς, Μάνης, καὶ Μεσσηνίας, ὅπως καὶ οἱ ἐπι­στημο­νικὲς δημο­σιεύσεις εἰδικῶν περὶ τὸ οἰκογενειακὸ καὶ ἀστικὸ δίκαιο νομικῶν, καθ. Ρόης Παντελίδου [32], καθ. Γεωργίου Γεωργιάδη [33], ἐναργῶς παρου­σιάζουν νομικὴ προσέγγιση ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλη­σία καὶ καταδεικνύουν μὲ σαφήνεια τὴ δυ­να­τότητα νομικῶν διεξόδων, προκειμένου νὰ ρυθμισθοῦν ζητήματα, χωρὶς τὴν κατ’ ἀνάγκην νομικὴ θεσμοθέτηση τοῦ γάμου μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου. 

Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ ἀδυναμία ἐξευρέσεως νομικῶν ρυθμί­σεων, ἀλλὰ ἡ ἀνυπαρξία πολιτικῆς βουλήσεως.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ – ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Α. Σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω, ὑπάρχει μία βασικὴ ἀρχὴ ποὺ ἔχει τέσσε­ρα μέρη ἀδιαπραγμάτευτης ἰσχύος. Τὰ φύλα:

1.    Εἶναι μόνον δύο, δὲν ὑπάρχει κάτι ἄλλο διαφορετικὸ ἢ ἐνδιάμεσο, ὅπως ἐξυπονοεῖ ὁ ὅρος ΛΟΑΤΚΙ.

2.    Εἶναι μεταξύ τους διαφορετικά, ποὺ σημαίνει ὅτι ὑπάρχει σαφὴς διάκριση ἀνάμεσα στὰ δύο φύλα, ἡ ὁποία καὶ πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ διατηρεῖται. Ἡ ἀσάφεια δημιουργεῖ σύγχυση καὶ ἡ σύγχυση κρίση ταυτότητας.

3.  Δὲν εἶναι μόνον διαφορετικά, ἀλλὰ εἶναι κυρίως συμπληρωματικά. Ἡ διαφορετικότητά τους δὲν ὑπάρχει ἁπλῶς γιὰ νὰ τὰ διακρίνει, ἀλλὰ ὄντας συμπληρωματικά, ὑπάρχει κυρίως γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἕνωσή τους. Ἡ σωματικὴ ἕνωση ἔχει διπλὸ σκοπό∙ τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς ζωῆς καὶ τὴν ψυχοσωματικὴ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀγαπητικοῦ συνδέσμου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, δὲν ἀποτελεῖ πράξη ἀλλὰ ἱερὴ σχέση, ἡ ὁποία προφανῶς καὶ πρέπει νὰ εἶναι ψυχοσωματικά ἄρτια καὶ κατὰ φύσιν.

4.    Ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς καὶ συνεπῶς ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη στηρίζεται στὴν ἑτεροφυλικότητα. Κάθε τι ποὺ ἀποδυναμώνει τὴ διάκριση τῶν φύλων εἶναι προσβολὴ τῆς ἱερότητας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Β. Ἕνα ἐπιχείρημα ποὺ συχνὰ ἀκούγεται εἶναι ὅτι ἐφόσον μεταξὺ δύο ἀνθρώ­πων ὑπάρχει ἀγάπη, ἡ ἀγάπη αὐτὴ πρέπει νὰ ἐκφρασθεῖ καὶ συνεπῶς δικαιοῦνται νὰ συνάψουν σχέση γάμου, ἀκόμη καὶ δύο ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου, μιᾶς καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ διὰ τῆς ἀγάπης τελείωση. Εἶναι ὅμως ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη ἐξ ὁρισμοῦ γνήσια ἀγάπη, μάλι­στα ἀνεξάρτητη τῶν φύλων;

Ἡ ἀγάπη ἔχει πολλὲς μορφές. Ἄλλη εἶναι ἡ ἀγάπη μεταξὺ ἀδελ­φῶν, ἄλλη μεταξὺ γνωστῶν καὶ φίλων, ἄλλη τῶν γονέων πρὸς τὰ τέκνα καὶ ἀντιστρόφως, ἄλλη ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς, ποὺ ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἡ φυσικὴ σχέση στὶς παρα­πάνω πε­ρι­­πτώσεις μπορεῖ νὰ περιλαμ­βάνει σωματικὲς ἐκδηλώσεις ἁπλῆς ἐπα­φῆς (ἐναγκα­λι­σμοὺς καὶ διακρι­τικοὺς ἀσπα­­σμούς), ἀλλὰ εἶναι ἐλεύθε­ρη ἀπὸ σεξου­αλικὲς ἐξάρσεις καὶ κινήσεις ἀμοιβαίας σωματικῆς ἑνώσεως. Δὲν ὁδηγεῖ σὲ γάμο. Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἡ ἀγά­πη, ἐνῶ ἐκθειάζεται ὡς μείζων τῶν ἀρετῶν καὶ χρησι­μο­ποιεῖται ὡς ρῆμα ἢ οὐσιαστικὸ 315 φορές, σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων δὲν συν­δέεται μὲ τὸ ἐρωτικὸ αἴσθημα, τὸ ὁποῖο ἀποκαλεῖται «ἐπιθυμία» [34].

Ἡ ἰδιομορφία τῆς ἐρωτι­κῆς ἕλξης εἶναι ὅτι ἀναπόφευκτα συνο­δεύεται ἀπὸ σεξουαλικὴ ἐπιθυ­μία, ἡ ὁποία βέβαια χαρακτηρίζεται ἀπὸ παρορμητι­σμὸ καὶ ἡδο­νικὸ αἴσθη­μα καὶ συνεπῶς τὸ ἐνδεχόμενο ἡ ἀγάπη νὰ νοθεύεται ἀπὸ ἀνελευθερία καὶ ἰδιοτέλεια εἶναι ὁρατό. Ὡς ἐκ τούτου ἡ σεξουαλικὴ ἱκανοποίηση δὲν μπορεῖ νὰ ἀπο­τελεῖ αὐτο­σκοπό.

Αὐτὸ ἀντισταθμίζεται, ὅταν ὁ σκοπὸς τῆς ἑνώσεως εἶναι νὰ δώσει ζωὴ σὲ ὅλες της τὶς μορφὲς καὶ ὅταν τὰ πάντα γίνονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη «…εἶναι ἡ ἐν Θεῷ κοινωνία τῶν ψυχῶν, ὅπως ἡ κοινωνία τῶν ἁγίων…» [35], εἶναι πάντοτε στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, σε­βόμενη ἀσφαλῶς τὰ ἔργα Του, κορύφωση τῶν ὁποίων εἶναι ὁ ἄνθρω­πος, ὅπως ὅμως Αὐτὸς τὸν δη­μι­ούργησε. Ἡ ἀγάπη προϋποθέτει σεβα­σμὸ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολο­γίας, ὅτι «ὁ Θεὸς ἐποί­ησεν τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίη­σεν αὐτούς» [36]. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἡ Ἐκκλησία κατανοεῖ τὸν γάμο καὶ τὸν ἀναβιβάζει σὲ μυστή­ριο. Ὁ γάμος πρέπει νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἀναπα­ράγει τὴ ζωή.

Ἐὰν ἴσχυε ὅτι ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἔκ­φραση τῆς ἀγάπης καὶ ὡς ἐκ τούτου δικαιολογεῖ κάθε σχέση, τότε θὰ μπο­ροῦσε νὰ δικαιο­λο­γηθεῖ καὶ ἡ εὔκολη ἐναλλαγὴ συντρόφων καὶ ἔμμεσα ἡ μοιχεία, σίγουρα δὲ ἡ πολυγαμία. Ὁ ἔρωτας δὲν εἶναι πάντοτε γνήσια ἀγάπη.

Γ. Ἡ Κυβέρνηση ὑποστηρίζει ὅτι ἀποτελεῖ εὐθύνη της νὰ ἐπι­λύσει προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουν παιδιὰ τὰ ὁποῖα γεννιοῦ­νται ἐντὸς περι­βάλλοντος ὁμοφυλοφιλικῶν συμβιώσεων. Τὰ παιδιὰ ὅμως αὐτὰ εἶναι ἐλά­χιστα, προέκυψαν ἐκτὸς τῆς πατρίδος μας καὶ τὸ ὅλο πρόβλημα ἀφ’ ἑνὸς μὲν εἶναι εἰσαγόμενο, ἀφ’ ἑτέρου δὲ προκαλεῖ τεκτονικὲς ἀναστα­τώσεις στὴν κοινωνία μας, καθὼς ἔρχεται σὲ κάθετη ἀντίθεση μὲ τὸν πολιτισμό, τὴν κοινωνικὴ ἠθικὴ καὶ τὶς ἀρχές μας.

Δ. Τὸ πρόβλημα ἐμφανίζεται ἀρκετὰ δύσκολο, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς ἀντικειμενικὰ ὑφιστάμενης ἀνάγκης, ποὺ πρέπει κάπως νὰ ρυθμισθεῖ, ἀλλὰ λόγω τῆς ἔντονης φόρτισης ποὺ τὸ συνοδεύει. Ἡ Κυβέρνηση θέλει νὰ τὸ ἐπιβάλει μὲ κάθε τρόπο. Γι’ αὐτὸ καὶ μεθοδευμένα προ­βάλλει μία σχετικὴ ἰδεολογία ποὺ προφασίζεται καὶ ἠθικοὺς λόγους, ὅπως τὴν προάσπιση ἀτομι­κῶν δικαιωμάτων, τὰ ὁποῖα γίνονται διε­θνῶς ἀποδεκτά. Κάθε ἕνας ποὺ δὲν ἀποδέ­χεται τὴ μεθόδευση καὶ ἀντιδρᾶ στὴν ἐπιβολὴ τῶν μέτρων στιγματί­ζεται ὡς ἀντιδραστικός. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ παρουσιάζεται ἡ Κυβέρνηση ὡς ἠθικὰ εὐαίσθητη καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἐθελοτυφλοῦσα ἔναντι τῶν δῆθεν πιεστικῶν προβλημάτων τῶν δύστυχων αὐτῶν παιδιῶν. 

Ε. Τελικά, ἀπευθυνόμαστε σὲ μία κοινωνία, κυρίως νέων, οἱ ὁποῖοι ἀντιδρῶντας ἔντονα στὰ παραδοσιακὰ στερεότυπα, τὰ ἔχουν ἀντικαταστή­σει μὲ ἄλλα στερεότυπα καὶ προκαταλήψεις ὑπὸ τὸ κά­λυμμα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας. Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν μᾶς καταλαβαίνουν.

Αὐτό, παρὰ τὸ ὅτι δυσκολεύει τὴν ἐπικοινωνία μας, δὲν μᾶς ἐμπο­δίζει, ἀλλὰ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ μιλήσουμε μὲ σωστὸ τρόπο, μὲ λογικὴ ἐπιχειρη­μα­τολογία, τεκμηριωμένα, μὲ κατανόηση, μὲ εὐγένεια, μὲ ἔμπνευση, μὲ πληρό­τητα χριστιανικοῦ ἤθους καὶ φρονήματος, ἀλλὰ καὶ μὲ μαχη­τικό­τητα. Ὁ λόγος μας ὡς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι προ­φητικός, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐὰν μᾶς ἀποδέχονται ἢ ὄχι. Οἱ προφῆτες δὲν εἰσακούσθηκαν, μᾶλλον ἐδιώχθη­σαν. Ὄμως ὅλοι ἐπιβεβαιώθηκαν.

ΣΤ. Πρόταση μας δὲν εἶναι νὰ ἐγκαταλειφθοῦν τὰ παιδιὰ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ βρεθοῦν λύσεις ποὺ νὰ μὴν προσβάλλουν τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ γάμου. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχουν λύσεις καὶ δυνατότητα νομικῶν ρυθμίσεων πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, οὔτε καὶ ἡ ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων ἀπὸ τὴν ἐκκλησια­στικὴ πλευρά. Τὸ πρόβλημα ἀνα­δεικνύεται καὶ μεγενθύνεται ἀπὸ τὴν ἔλλειψη πολιτικῆς βούλησης καὶ τὴν πληθώρα παραπλανητικων δικαι­ο­λογιῶν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Κυβέρ­νησης.

Γιὰ παράδειγμα ἡ Κυβέρνηση ἐπιμένει στὴ λεγόμενη τεκνοθεσία αὐτῶν τῶν παιδιῶν. Εἶναι ὅμως τόσα λίγα τὰ παιδιὰ ὁμοφυλόφιλων καὶ πολὺ λιγότερα αὐτὰ ποὺ ἐνδεχομένως θὰ ὀρφανέψουν. Ἡ ἄποψη ποὺ ἐξέφρασε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι «κατοικίδια ζῶα συντροφιᾶς» ἢ «ἀξεσουάρ» δὲν εἶναι ἀστεῖο λογοπαίγνιο. Σύμφωνα μὲ ἐπίσημα στοιχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Ἐργασίας [37] τὸ 2021 ὑπῆρχαν 73 δια­θέσιμα παιδιὰ πρὸς υἱοθεσία καὶ ἐκκρεμοῦσαν 825 αἰτήσεις γιὰ υἱο­θεσία. Συνεπῶς δὲν ἔχουμε παιδιὰ γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν ὑπάρ­χουν οἰκο­γένειες νὰ τὰ υἱοθετήσουν.  Δυστυ­χῶς, τὸ ἐπιχείρημα τῶν παιδιῶν τὰ ἐργαλειοποιεῖ καὶ ἐμποδίζει νὰ δια­κρίνουμε τὴν ἀλήθεια.

 Ἐκτὸς τούτου, ὅπως ἀναφέρει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσ­σηνίας κ. Χρυσόστομος «Τὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια γιὰ νὰ υἱοθετή­σουν παιδὶ περνοῦν ἀπὸ ψυχολογικὴ εξέταση. Αὐτὸ δὲν σημαίνει κάτι; Δὲν βλέπουν ὅτι ἐπιστημονικὰ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει υἱοθεσία μεταξὺ ὁμόφυλων ζευγαριῶν; ἀφήνω τὸν κοινωνικὸ ἀντίκτυπο στὴν ἄκρη...».

Ζ. Τὸ πρόβλημα τῶν παιδιῶν ποὺ μεγαλώνουν σὲ τέτοιο περι­βάλλον εἶναι μεγαλύτερο ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ ὅταν καὶ ἂν ὀρφα­νεύσουν. Τοῦτο, διότι δὲν εἶναι ὅτι δὲν ἔχουν πατέρα ἢ μητέρα, ἀλλὰ ὅτι ἔχουν ἀντὶ γιὰ μητέρα πατέρα καὶ ἀντὶ γιὰ πατέρα μητέρα. Ἡ σύχ­γυση εἶναι προφανής. Ἡ μονο­γονεϊκὴ οἰκογένεια προκαλεῖ στέρηση ἀλλὰ ὄχι σύγχυση. Ἡ ὁμοφυλο­φιλικὴ προξενεῖ καὶ τὰ δύο.

Παρὰ ταῦτα, τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο ἡ τεκνοθεσία, ἀφοῦ πρὸς τὸ παρὸν ἀφορᾶ ἐλάχιστα παιδιά. Αὐτὰ δὲ ποὺ ἐνδεχομένως θὰ χάσουν τὴ φυσικὴ ἢ τὴ νόμιμη μητέρα τους καὶ πρέπει κάποιος νὰ τὰ ἀναδεχθεῖ εἶναι ἐλάχιστα.

Τὸ θέμα εἶναι κυρίως ὁ γάμος. Αὐτὸς θὰ αὐξήσει καὶ τὶς παρὰ φύσιν αὐτὲς σχέσεις, θὰ αὐξήσει τὰ ἄτομα ποὺ ἐμφανίζονται μὲ σύγχυση ταυτό­τητος φύλου καὶ θὰ αὐξήσει τὸν ἀριθμὸ τῶν δύστυχων αὐτῶν παιδιῶν ποὺ γεννιοῦνται κάτω ἀπὸ τέτοιες ἀφύσικες συνθῆκες. Μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ πρό­βλημα τῆς ὀρφάνιας, ὅτι τὸ παιδὶ θὰ χάσει τὸν βιολογικό του γονέα, εἶναι ὅτι μεγαλώνει ἀφύσικα μὲ δυὸ γονεῖς τοῦ ἴδιου φύλου. Πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νὰ προληφοῦν οἱ γεννήσεις τέτοιων παιδιῶν. Καὶ ἀντὶ αὐτὸ νὰ ἐπιδιώξει ὁ νόμος, ἐπιτυγχάνει τὸ ἀντίθετο.

Η. Τελικά, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς παράδοξο. Αὐτὸ ποὺ μέχρι τώρα γνω­ρίζαμε ἀπὸ τὴν Κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ ἦταν ἡ ἀπέχθεια πρὸς τὴν οἰκο­γένεια, τὸν γάμο, τὰ παιδιά, τοὺς θεσμούς, τὴν Ἐκκκλησία. Καὶ τώρα ζητοῦν τὴν προστασία τοῦ Κράτους γι’ αὐτὰ ποὺ ἡ ἰδεολογία καὶ ἡ πρακτική τους πολεμοῦσε. Δὲν τὰ ζητοῦν ἐπειδὴ ἄλλαξαν γνώμη, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ παρα­μορφώσουν κατὰ τὸ δοκοῦν.  Καὶ ἡ Κυβέρνηση συναινεῖ καὶ ἐξαγγέλλει… τὸ θαῦμα! Ἡ κραυγὴ ἀπορίας τοῦ Ἀπο­στόλου Παύλου γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν Γαλατῶν, ἐκράζεται καὶ ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ τὴν ἀνεξήγητη ἐπιμονὴ καὶ στάση τῆς Κυβέρνησης: «Ὦ ἀνόητοι  Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθε­σθαι» [38]!

Θ. Ὁ Πρωθυπουργὸς ὁμολόγησε δημόσια ὅτι ἡ ψήφιση τοῦ νομο­σχεδίου ἐπαφίεται στὴ συνείδηση τῶν βουλευτῶν καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν δὲν θέτει θέμα κομματικῆς πειθαρχίας. Θέμα συνείδησης ὅμως, σημαίνει ὅτι εἶναι ἀξιακὸ καὶ ἰδεολογικό. Στὴν πράξη αὐτὸ ποὺ βλέ­πουμε προκλη­τικῶς νὰ προτάσσεται τῆς ἠθικῆς συνείδησης εἶναι ἡ πολιτικὴ συνείδηση, δηλαδὴ ἡ ἀνάγκη διατήρησης τῆς ἑνότητας τῆς παράταξης. Ἂν εἶναι δυνατόν!

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ θέμα δὲν εἶναι ἡ προστασία τῆς δικῆς της τυπικῆς παράδοσης (ἔτσι ἔμαθε νὰ λέει καὶ νὰ κάνει), ἀλλὰ τῆς βαθειᾶς συνείδησης τῆς πίστεως. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν οὔτε πιέσεις ἄνωθεν ἀσκοῦνται στοὺς Μητροπολίτες, οὔτε ἐκκλη­σιαστικὴ πειθαρ­χία χρειάζεται, οὔτε διαρροὲς ὑπάρχουν, οὔτε ἡ ὁμοφωνία  κινδυνεύει, οὔτε βέβαια ὀργανωμένα «φροντι­στήρια» γίνονται. Μακάρι τὰ μέλη τῆς Κυβέρνησης νὰ εἶχαν λίγη ἀπὸ τὴν ἐλευθερία συνεί­­δησης τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας μας! Πόσο διαφορετικὸ θὰ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα! Πόση διαφορετικὴ ἡ κοινωνία! 

Τὸ ὅλο θέμα εἶναι θέμα κοινῆς λογικῆς καὶ προσωπικῆς καὶ κοινω­νικῆς ἠθικῆς. Ἐξ αὐτοῦ πηγάζει καὶ ἡ ποιμαντική μας εὐθύνη καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ λόγου. Ἡ Ἐκλησία ἀσφαλῶς καὶ δὲν νομοθετεῖ. Οὔτε καὶ θὰ ἤθελε. Ἔχει τοὺς νόμους της καὶ εἶναι διαχρονικοί, αἰώνιοι καὶ θεόσδοτοι. Δὲν νομοθετεῖ, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φέρει εὐθύνη. Φέρει ὅμως βαρύτατη εὐθύνη μόνον ἐὰν σιωπήσει. Καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸ κάνει. Πρέπει νὰ φωνάξει καὶ δυνατά.

Ι. Ὅπως ὑπαινίχθην προηγουμένως, ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας παρου­σιάζεται ὡς ἀφιλάνθρωπη καὶ ἀνάλγητη ἔναντι τῶν δῆθεν πιεστι­κῶν προ­βλη­μάτων τῶν δύστυχων αὐτῶν ὁμάδων καὶ ὡς ἐντελῶς ἀσυνεπὴς ἔναντι τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας της περὶ ἀγάπης.

Παίρνω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν κατακλεῖδα τῆς ὑπέροχης, ἐμπερι­στατωμένης, συστηματικῆς καὶ περιεκτικῆς παρέμβασης τοῦ Σεβα­σμιω­τάτου Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, ποὺ βιωμα­τικὰ ἐκφράζει τὸ πῶς ζεῖ ἡ Ἐκκλησία τὴν πρόκληση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἁμαρτάνοντα καὶ τοῦ μίσους ἔναντι τῆς ἁμαρτίας, τὸ ὁποῖο καὶ παραθέτω:

«Ἡ Ἐκκλησία ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τοὺς μετανοιωμένους γιὰ κάθε πάθος, γιὰ κάθε πτώση. ΔΕΝ στιγματίζει. ΔΕΝ στοχοποιεῖ. ΔΕΝ καταδικάζει. ΟΜΩΣ, ΔΕΝ συμβιβάζεται μὲ τὴν παθολογία. Υἱοθετεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν προοπτικὴ τῆς μετάνοιας, τῆς ὀντολογικῆς φυσικότητας καὶ κυρίως τῆς σωτηρίας. ΔΕΝ υἱοθετεῖ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ συμβιβασμὸς θὰ ἦταν σὰν ὁ γιατρὸς νὰ ὀνοματίσει τὸν καρκίνο ὅτι εἶναι φυσιολογικὴ κατάσταση ὑγείας… Ὁ Θεὸς ἔσωσε τὴν πόρνη, τὸν ληστή, τὸν τελώνη, τὸν ἄσωτο υἱό, σὰν ἀνθρώπους, ὄχι σὰν παθιασμένους ἀνθρώπους… ΔΕΝ γίνεται λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ―ὡς σῶμα Χριστοῦ― νὰ ἐνεργεῖ διαφορετικά. ΔΕΝ εἶναι χῶρος πανδημίας τῶν παθῶν».

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ  ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Α. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ πίεση ποὺ ἀσκεῖται μὲ τὴν πανδημία τῆς ἔμφυλης ἰδεολογίας εἶναι τεράστια σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν προπα­γανδιστικὴ  διάχυση τῆς σχετικῆς πληροφορίας οὔτε νὰ ξεχωρίσει ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμμα εἶναι ἐφικτό, οὔτε νὰ σκεφθεῖ κανεὶς καὶ νὰ κρίνει ἐλεύθερα εἶναι δυνατό, οὔτε καὶ οἱ κυβερνήσεις νὰ ἀξιολογήσουν καὶ νὰ ἀπο­φασίσουν ἀνεπηρέαστες εἶναι εὔκολο. Ἡ πίεση τῆς περιρρέουσας ἀτμό­σφαιρας εἶναι ἀσφυκτική, τόσο ποὺ προκειμένου νὰ προχωρήσουν οἱ κυβερνήσεις σὲ κάποιες νομο­θετικὲς ρυθμίσεις καὶ προσαρμογὲς δὲν χρειά­ζονται ὁδηγίες ἀπὸ τὴν Εὐρω­παϊκὴ Ἕνωση. Ἡ πίεση τῶν συνθηκῶν ἀρκεῖ.

  Συνεπῶς, δὲν εἶναι εὔκολο ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες ἡ Κυβέρ­νηση νὰ ταυτίσει τὶς ἐπιλογές της μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὅμως ἐπιβε­βλημένο νὰ σεβαστεῖ τὴν ἰδιοπροσωπία τοῦ λαοῦ μας, τὴν ἱστορία, τὶς παραδόσεις, τὸν πολιτισμό μας, τὴν Ἐκκλησία. Δὲν τὸ κάνει. Ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Οἱ κυβερνήσεις ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ τόπος δὲν εἶναι γιὰ τὰ εὔκολα, εἶναι γιὰ τὰ δύσκολα, ἀλλὰ ἀληθινὰ καὶ συνετά.

Β. Τὸ ἐρώτημα ποὺ αἱωρεῖται ἀναπάντητο εἶναι τελικά, ποιός ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ἀπόφασης; Ποιά ἡ ἀνάγκη; πόσους ἀφορᾶ ἄμεσα;  Πόσες τελικὰ εἶναι αὐτὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ χρήζουν νομοθετικὴ θεραπεία; Γιατί τόση σπουδή;

Θὰ μποροῦσαν ἐνδεχομένως οἱ κυβερνητικοὶ νὰ προχωρήσουν ἀνεχό­μενοι τὴν κατά­σταση, συρόμενοι σὲ λύσεις ποὺ κάπως τοὺς ἐπι­βάλλονται ἢ καὶ νὰ περιμένουν. Ἀντίθετα, αὐτοὶ διακηρύσσουν τὴν πολιτική τους μὲ ἐνθου­σιασμό. Βιάζονται. Ἔχουν στρατηγικὸ σχεδια­σμό καὶ καυχῶνται.

Γ. Τὸ πρόβλημα λοιπὸν δὲν εἶναι ὅτι ψηφίζουν τὸ νομοσχέδιο, ἀλλὰ ὅτι τὸ ὑποστηρίζουν καὶ τὸ προβάλλουν ὡς πρόοδο. Εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀντι­λαμβά­νονται ὅτι ἡ συνείδηση τῶν βουλευτῶν τους, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται, εἶναι ἀντίθετη, προχωροῦν μὲ κάθε μέσο βιάζοντάς της. Εἶναι ὅτι οἱ δύο-τρεῖς μὴ θεσμικοὶ σύμβουλοι τοῦ πρωθυπουργοῦ ἐπι­βάλλουν τὶς ἐπιλογές τους στὴν πλειοψηφία τῶν ἐκλεγμένων ἀπὸ τὸν λαὸ βουλευτῶν τῆς Κυβέρνησης. Εἶναι ὅτι ἡ Κυβέρνηση μᾶς λέει τὶ εἶναι καὶ τὶ δὲν εἶναι ἁμαρτία, καταργῶντας στὴν οὐσία τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ στὰ λόγια διακηρύσσει ὅτι τὴ σέβεται. Αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκκλησία ὡς ἁρμόδια μπορεῖ νὰ πεῖ εἶναι ὅτι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία αὐτῶν ποὺ ἔχουν τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ ἁμαρτία αὐτῶν ποὺ τὸ δημιουργοῦν νομοθετῶντάς το καὶ τὸ πολλαπλασιάζουν. Κάτι παραπάνω γνωρίζει γιὰ τὸ τὶ εἶναι ἁμαρτία ὁ Ἀπό­στολος Παῦλος ἀπὸ τὸν Κυβερνητικὸ Ἐκπρόσωπο!

Δ. Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ σὲ αὐτὸ ποὺ πρόσφατα δήλωσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ἱερώ­νυμος ὅτι «ὅποιος ἀψηφᾶ τὶς παρακαταθῆκες τῆς Ἐκκλησίας κάνει κακὸ στὴν κοινωνία». Αὐτὸ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς θείας χάριτος, ἔχει καὶ τὴν μακροχρόνια ἐμπειρία τῆς ζωῆς, μάλι­στα, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ πῶ, πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς κάθε Κυβέρνησης, ποὺ ἐνῶ εἶναι προσω­ρινή καυ­χᾶται ὅτι ἡ ὀπτική της εἶναι ἀναγκαστικὰ εὐρύτερη. Εἶναι ἁπλό. Κάνουν λάθος. Εἶναι ἀνα­γκαστικὰ ἀσύγκριτα στενότερη, μυωπική. Γιατί, ἐνῶ νομοθετοῦν, ἀγνοοῦν τὸν ἄνθρωπο. Δείχνουν νὰ μὴν τὸν σέβονται.

Ε. Ἀντιθετα, ἡ διαχρονικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι νὰ ἀναδεικνύει καὶ νὰ προστατεύει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν ἠθικὴ καὶ αὐτὴ στοὺς φυσικοὺς ὅρους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Πανεπιστήμιο ἀνθρωπολογίας. Ἕνα ξεφύλλισμα τοῦ Εὐαγγελίου, μιὰ ματιὰ στὴ Φιλοκαλία, λίγες σελίδες ἀπὸ τὰ συναξάρια, ἀρκοῦν νὰ τὸ ἀντι­ληφθεῖ κανείς. Ἡ πολιτεία ἔχει εὐθύνη κυρίως νὰ προστατεύσει τὴν ἀξιο­πρέπεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν καταρρέει ἡ ἀξία καταργεῖται καὶ ἡ ἀξιο­πρέπεια. Καὶ τότε ἀποτυγχάνει ἡ Κυβερνητικὴ πολιτικὴ καὶ τὴν πληρώνει ἡ κοινωνία.

ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Α. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση τὸ θέμα εἶναι ψυχοκοινωνικὸ καὶ τὸ ὅλο πρόβλημα ξεκινάει ἀπὸ τὸ ὅτι ἀποξενώνεται ἡ σεξουα­λικότητα ἀπὸ τὴν βιολογικὴ ταυτότητα καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ταυτίζεται ἡ ἀγάπη μὲ τὴν σεξουαλικὴ ἕλξη. Ἡ ἐπικρατοῦσα τάση εἶναι νὰ ὑποταχθεῖ ἀκόμη καὶ ἡ φυσιολογία στὴν «πολι­τικὴ ὀρθότητα», τὸ τὶ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος στὸ πῶς θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ἢ στὸ πῶς θέλουμε νὰ τὸν καταντήσουμε. Τὴν ἀρχὴ τῆς συμ­πληρωματικό­τητας τὴν ἀντι­κατέ­στησε τὸ δόγμα τῆς συμπεριλη­πτικότητας καὶ τὴν ἀξία τῆς ἐλευ­θερίας ὁ νόμος τοῦ δικαιωματισμοῦ.

Β. Ἀντὶ ἡ σύγχρονη κοινωνικὴ ἀντίληψη νὰ προσπαθεῖ νὰ δικαιο­λογήσει τὰ πάντα καὶ ἔνοχα νὰ ὑποστηρίζει τὸ φαινόμενο αὐτῆς τῆς ψυχο­σωματι­κῆς δυσαρμονίας ἢ νομικὰ νὰ δώσει διέξοδο σὲ κάθε ἀφύ­σικη, ἀλόγιστη καὶ νοσηρὴ ἐπιθυμία ἢ καὶ νὰ ἀναπτύξει ἀντί­στοιχες τεχνολογίες, θὰ ἔπρεπε φιλάνθρωπα νὰ τὸ ἀναγνωρίσει ὡς πρόβλημα καὶ νὰ ἀγωνιστεῖ μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διαθέτει, πνευ­μα­τικά, ψυχο­λογικά, νὰ τὸ θερα­πεύσει, ὥστε ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ μποροῦν νὰ βοη­θηθοῦν. Ὅταν ἡ ψυχὴ δὲν ἐναρμο­νίζεται μὲ τὸ σῶμα, τότε ἡ ψυχιατρικὴ ἀντί, ἀποκλείοντας τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὴ φυσικὴ ὁδὸ ὡς ψυχικὴ δια­ταραχή, νὰ καταθέσει τὰ ὅπλα, θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ ἀξιο­ποιήσει. Καὶ ἀντὶ νὰ ποινικοποιηθοῦν οἱ «θερα­­πεῖες μεταστρο­φῆς», θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνα­πτυ­χθοῦν θεραπεῖες ἐπιστρο­φῆς σὲ αὐτὸ ποὺ ὁ κάθε ἄνθρω­πος στὴ φύση του εἶναι, ἀλλὰ δυστυχῶς κάποιοι δυσκολεύονται νὰ βιώσουν.

Γ. Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ψυχιατρικὴ διέγραψε τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ τὴ λίστα τῶν ψυχικῶν διαταραχῶν, παραιτήθηκε ἀπὸ τὴ σχετικὴ ἔρευ­να καὶ ἔμειναν τὰ δύστυχα αὐτὰ ἄτομα ἀβοήθητα μὲ μοναδικὴ συντρο­φιὰ τὴν ἐλπίδα σὲ μιὰ βολικὴ νομοθεσία καὶ τὴ διεκδίκηση δικαιω­μάτων μὲ παρε­λάσεις αὐτοεξευ­τελισμοῦ καὶ ντροπῆς.

Τὸ μεγαλύτερο λάθος μας ὡς Ἐκκλησίας θὰ ἦταν νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ πράξη, ἐκτὸς ἀπὸ ψυχικὴ διαταραχή, δὲν εἶναι καὶ ἁμαρτία. Τὰ πρόσωπα αὐτά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς ψυχιατρικῆς θεραπείας, θὰ εἶχαν χάσει ὁριστικὰ καὶ τὴ σωτήρια διάθεση μετανοίας καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς παρηγορίας τοῦ θείου ἐλέους γιὰ τὶς δικές τους ἐκτροπές. Ἡ ὁμοφυ­λο­φιλία εἶναι μία ἀσθένεια ποὺ τὴ γέννησε ἡ διάχυτη κοινωνικὴ ἁμαρτία καὶ μπορεῖ ἀσφαλῶς νὰ τὴ θεραπεύσει ἡ Ἐκκλησία. Μαζὶ μὲ ὅλες τίς μεγάλες δικές μας ἁμαρτίες, μπορεῖ νὰ ἀγκαλιάσει θεραπευτικὰ καὶ αὐτήν.

Δ. Τελικά, ἡ ἐξίσωση τοῦ γάμου μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου μὲ τὸν ἱερὸ θεσμὸ τοῦ γάμου, ὅπως τὸν γνωρίζει ἡ ἀνθρώπινη φύση καὶ τὸν ἀναγνωρίζει ἡ Ἐκκλησία, θὰ μονιμοποιήσει τὴν παρὰ φύσιν ἐκτροπή, θὰ συμβάλει στὴν μετάδοση καὶ τὸν πολλαπλασιασμό της μὲ  καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὴν ἀνθρώ­πινη ζωὴ καὶ τὴν κοινω­νία. Καὶ τὴν αἰτία της δὲν θὰ πρέπει νὰ τὴν ψάξουμε σὲ νευρο­φυσιολογικὰ αἴτια.

Ἡ κρίση εἶναι πνευματική. Καὶ δυστυχῶς πολὺ βαθειά. 

Ἡ εὐθύνη μας ὡς Ἐκκλησίας νὰ καταδείξουμε τὸ πρόβλημα καὶ νὰ ἀντιδράσουμε εἶναι μεγάλη. Ἡ ἀντίδρασή μας πρέπει νὰ εἶναι δυναμική. Ἁπλᾶ πρέπει νὰ εἴμαστε καὶ προσεκτικοί. Ὁ λόγος μας πρέπει νὰ συνδυάζει τὴν προφητικὴ δύναμη τῆς αἰώνιας καὶ σώζου­σας ἀλήθειας μὲ τὴ διακρι­τικὴ κατανόηση τῆς πραγματικότητας καὶ τῶν ἀδυναμιῶν τῆς ἀνθρώπινης φύσεως.



[1] Ὁμιλία στὴν Ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 23 Ἰανουαρίου 2024.

[2] Ἐπίσης: κοινωνικό φύλο, binary, genderqueer, androgynous, gender nonconforming, τρανς «μετάβαση», πανσέξουαλ, πολυσέξουαλ, coming out, «ἑτεροκανονικότητα», τρανσοφοβία κ.ἄ.

[3] Μόλις πρόσφατα, στὶς 18.12.2023, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἔδωσε τὴ συγκατάθεσή του στὸ νὰ μποροῦν οἱ καθολικοὶ ἱερεῖς νὰ εὐλογοῦν ὁμόφυλα ζευγάρια, δίνοντας εὐλογία «ὑπὲρ τῆς ὑγείας, τῆς ἀλληλοβοηθείας, τῆς συμπαράστασης καὶ τῆς ψυχικῆς γαλήνης», χωρὶς ὅμως νὰ ἐπιτρέπεται νὰ τελοῦν θρησκευτικὲς τελετές, τέτοιες ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργήσουν σύγχυση μὲ τὴν τελετὴ τοῦ γάμου, https://www.cnn.gr/kosmos/.

      Pope says Roman Catholic priests can bless same-sex couples, https://www.bbc.com/news

[4] Δὲν ὑπάρχει καμμία ἐκ τῶν 50 πολιτειῶν τῶν ΗΠΑ στὴν ὁποία νὰ μὴν ἔχουν τὰ τελευταῖα χρόνια ἐκλεγεῖ σὲ κάποια πολιτικὴ θέση ἀνοιχτὰ δηλωμένοι ὁμοφυλόφιλοι, εἰς δὲ τὶς 48 ἐκ τῶν 50 ἔχουν ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὴν κοινότητα LGBT εἴτε γερουσιαστὲς εἴτε μέλη τοῦ κοινοβουλίου εἴτε καὶ τὰ δύο, ἐνῶ σὲ τρεῖς ἀπὸ τὶς δέκα μεγαλύτερες σὲ πληθυσμὸ πόλεις τῶν ΗΠΑ (Chicago, San Diego, Houston) ἔχουν ἐκλεγεῖ καὶ δήμαρχοι (Βλ. List of first openly LGBT politicians in the United States (en.m.wikipedia.org).
   Στὴν Εὐρώπη ὑπάρχουν καὶ σὲ ἀνώτερο ἐπίπεδο, πρόεδροι, πρωθυπουργοί κ.λπ., ὅπως ὁ πρωθυπουργὸς τοῦ Λουξεμβούργου καὶ μόλις πρόσφατα (31.5.2023) ὁ πρόεδρος τῆς Λετονίας καὶ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Γαλλίας (9.1.2024). Στὴ Σερβία καθυστεροῦσαν οἱ ἐνταξιακὲς διαπραγματεύσεις, ἐπειδὴ ἡ Κυβέρ­νηση ἀπαγόρευσε τὴν «παρέλαση ὑπερη­φανείας» στὸ Βελιγράδι (Βλ. Δήλωση τοῦ πρώην ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς ΕΕ στὴ Σερβία Vensan Dežer, Antivirus, https://avmag.gr/ 8.9.2013). Μόλις ἐπετρά­πει τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2014 ξεκίνησαν, τὸ δὲ ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι τὸ 2017 διορίσθηκε πρωθυ­πουργὸς γνωστὴ λεσβία ἀκτιβίστρια (ἡ Ana Brnabic), ἡ ὁποία μάλιστα ἀπέκτησε καὶ τέκνο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2019!
        Γιὰ τὰ ἐν Ἑλλάδι συμβαίνοντα παρέλκει κάθε σχολιασμός.

[5]
Ἐπὶ συνόλου 705 μελῶν τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου, 17.1.2024, https://www.bvoltaire.fr

[6] Μητροπολίτου Ἀργολίδος Νεκταρίου, Ένα ἀπέ­ραντο φρενοκομεῖο, 18.1.2024, https://www.argolidaportal.gr

[7] Ὁ ὅρος καθαρὰ ἑλληνικός (μο- (ἴδιος) καὶ φοβία), πρωτοεισήχθη ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα (homophobia) τὸ 1969 ἀπὸ τὸν George Weinberg καὶ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸ βιβλίο του Society and the Healthy Homosexual (1971).

[8] https://el.wikipedia.org, https://www.psychology.gr/sexualikotita

[9] Οἱ εὐρωπαϊκὲς χῶρες ποὺ ἐπιτρέπεται εἶναι οἱ ἑξῆς: Ὁλλανδία (2001), Βέλγιο (2003), Ἱσπανία (2005), Σουηδία (2009), Νορβηγία (2009), Φινλανδία (2010), Πορτογαλία (2010), Δανία (2012), Γαλλία (2013), Ἰρλανδία (2015), Λουξεμβοῦργο (2015), Γερμανία (2017), Μάλτα (2017), Αὐστρία (2019), Ἡνωμένο Βασίλειο (2014/2020), Σλοβενία (2022), Ἑλβετία (2022), Ἐσθονία (2023)

Οἱ χῶρες στὸ κόσμο ποὺ ἐπιτρέπουν τὸν γάμο ὁμόφυλων ζευγαριῶν:

Καναδάς (2005), Νότια Ἀφρική (2006), Ἀργεντινή (2010), Ἰσλανδία (2010), Βραζιλία (2013), Οὐρουγουάη (2013), Νέα Ζηλανδία (2013), Ἡνωμένες Πολιτεῖες (2015), Κολομβία (2016), Αὐστραλία (2017), Ταϊβάν (2019), Ἐκουαδόρ (2019), Κόστα Ρίκα (2020), Χιλή (2022), Μεξικό (2022), Κούβα (2022), Ἀνδόρα (2023)

[10] Συνέντευξη κ. Ἄδωνι Γεωργιάδη στὸν Σκάι, Σα 20.1.2024.

[11] https://www.hometest.gr

[12] Αὐτ. στ. 19-20.

[13] «ἁγίασον ἡμῶν τὰς ψυχὰς καὶ τὰ σώματα» (Θ. Λειτουργία Χρυσοστόμου, Εὐχὴ Τρισαγίου ὕμνου).

[14] Α΄ Κορ. στ΄ 19.

[15] Αὐτ. στ. 15.

[16] Ἐφεσ. ε΄ 31.

[17] Φιλιπ. β΄ 2, α΄ 27.

[18] Α΄ Κορ. ιγ΄ 7, 8.

[19] Ἐφες. ε΄ 32

[20] Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη θεολογικὰ-ἠθικὰ Γ΄, Προς παρθένους παραινετικός, ΒΕΠΕΣ 61,101.

[21] Ρωμ. ιστ΄ 4.

[22] «Γεν. α΄ 26

[23] Ρωμ. α΄ 20-32

[24] «πεπληρωμένους, ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλε­ονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζό­νας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόν­δους, ἀνελεήμονας» (Αὐτ. στ. 29,30).

[25] «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς», Ψαλμ. ΜΗ΄ 13.

[26] Α΄ Κορ. στ΄ 9.

[27] Κατάλληλος ἡ παρανομία τῇ δυσσεβείᾳ. Ὥσπερ γὰρ μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, οὕτω τὴν ἔννομον τῆς ἐπιθυμίας ἀπόλαυσιν μετέβαλον εἰς παρά­νομον (Θεοδώρητος, PG 83).

[28] Μάνης Χρυσόστομος: Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος περὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας (Συμβολὴ στὴν ἐπι­καιρότητα τοῦ θέματος), 2024.

[29] Πάντα μὲν οὖν ἄτιμα τὰ πάθη μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία· καὶ γὰρ πάσχει ἐν τοῖς ἁμαρτήμασιν ἡ ψυχὴ μᾶλλον καὶ καταισχύνεται ἢ τὸ σῶμα ἐν τοῖς νοσήμασι… Πρὸς τὴν ἀλλόκοτον ταύτην λύσσαν ἐξώκειλαν… Ὅθεν καὶ συγγνώμης ἁπάσης εἰσὶν ἐκτὸς καὶ εἰς αὐτὴν τὴν φύσιν ὑβρίσαντες».

   (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Ε΄, Ρωμ. 1, 18-25, ΕΠΕ 16Β, 406, σσ. 406-408)

[30] Βλ. Madoc Cairns, Scandinavian bishops speak out on sexuality and gender, 28 March 2023, THE TABLET, https://www.thetablet.co.uk/news

    When a “view of human nature that abstracts from the embodied integrity of personhood, as if physical gender were accidental” is put forward, however, “we must dissent”. Further to this, “we protest when such a view is imposed on children as if it were not a daring hypothesis but a proven truth”. 

[31] Τάκης Θεοδωρικᾶκος: Δὲν ἔχουμε κανένα μέλλον ὡς χώρα χωρὶς τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ δημογραφικοῦ, Ὁμιλία στὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς, 15.12.2023.

[32] Παντελίδου, Ρόη, Ο γάμος ως ένωση δύο προσώπων διαφορετικού φύλου, ΤΟ ΒΗΜΑ, Σα 15.1.2024

[33] Γεωργιάδης Γεώργιος, Περί «ισότητας στο οικογενειακό δίκαιο», Ποιο είναι λοιπόν το όριο στις επιθυμίες των πολιτών; Εάν υιοθετήσουμε το μοντέλο νομοθέτησης που προτείνεται, δεν υπάρχει όριο, Νομική Βιβλιοθήκη, 16.1.2024, https://daily.nb.org/arthrografia/peri-isotitas-sto-oikogeneiako-dikaio

[34] «Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα εἰς τὸ ἐπθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτήν…», Ματθ. ε΄ 28.

[35] Ὁσία Γαβριηλία (Παπαγιάννη),  ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἑβραῖο συγγραφέα Yehuda Hanegbi, Ἡ   Ἀσκητικὴ τῆς ἀγάπης, σ. 414.

[36] Γεν. α΄ 27.

[37] https://ypergasias.gov.gr/proti-dimosiefsi-dedomenon-gia-tis-yiothesies-kai-tis-anadoches-stin-ellada-1o-trimino-2021/

[38] Γαλ. γ΄ 1.


pdf

Η Ένωση Δημάρχων Αττικής
σε ειδική τελετή
αποφάσισε να βραβεύσει τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας
τη Δευτέρα 11.12.2023 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών


Η Ένωση Δημάρχων Αττικής σε ειδική τελετή αποφάσισε να βραβεύσει τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο για το έργο και την προσφορά του. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα κατά το συνημμένο πρόγραμμα και είναι ανοιχτή.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023 στις 6:30 μ.μ. (ώρα προσέλευσης 6 μ.μ.) στην αίθουσα «Ν. Σκαλκώτας» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 


vraveysh mmln 11 12 2023

vraveyshMMLN enwsh dhmarxwn 11 12 2023




AΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τὰ Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως θὰ παραμείνουν κλειστὰ

ἀπὸ 14 - 29 Αὐγούστου ἐ.ἔ.

Θὰ ἐπαναλειτουργήσουν ἀπὸ τὴν Τετάρτη 30 Αὐγούστου 2023.


Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

 


«Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ»

ΝΕΟ βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου 
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου



Φοβερὸς θὰ πρέπει νὰ ἦταν ὁ χωρισμός! Τοῦ εἶχαν δώσει τὰ πάντα. Εἶχαν πάρει πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα μποροῦσαν νὰ φαντασθοῦν. Εἶχαν τὴν αἴσθηση τῆς θεότητός Του ζωντανὴ στὴ ζωή τους, συγκλονιστικὴ γιὰ τὴν ὕπαρξή τους. Παθὼν καὶ ἀναστημένος. Ἄνθρωπος καὶ Θεός, Θεάνθρωπος. Ἀλλὰ τοὺς ἔφευγε. Πῶς νὰ παρηγορηθοῦν; Πῶς νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν;… 

analipsi

Γιὰ φανταστεῖτε σκηνή. Δὲν εἶναι παράξενη; Δὲν εἶναι ἀσυνήθιστη; Δὲν εἶναι προκλητικὴ γιὰ τὴν αἴσθηση τῶν ἀποστόλων; Φεύγει ὁ Κύριος ἀπὸ τὴ γῆ καὶ αἴρεται πρὸς τὸν οὐρανό.

Ἑνα ἀπάνθισμα λόγων γιὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, τὸ τελευταῖο γεγονὸς τῆς ἐπίγειας πορείας τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας. Μία προσφορὰ τροφῆς πρὸς θεολογικὴ ἐμβάθυνση καὶ ἀφορμὴ γιὰ πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ ἐνίσχυση τῆς πίστεως.

ap.pavlos analipsi
g  


Πανήγυρις της Αγίας Αικατερίνης
στο θεοβάδιστο όρος Σινά


Μέσα σε ιδιαίτερα κατανυκτικό κλίμα και με την δέουσα βυζαντινή μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε η μνήμη της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Αικατερίνης στην Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά.

17

Η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης πανηγυρίζει στις 8 Δεκεμβρίου σύμφωνα με το Παλαιό Ημερολόγιο.

Η Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Όρους Σινά (Ιερά Αυτόνομος Βασιλική Μονή Αγίας Αικατερίνης του Αγίου και Θεοβαδίστου Όρους Σινά όπως αποκαλείται επίσημα), είναι κτισμένη στις παρυφές του όρους Σινά, στην ομώνυμη χερσόνησο.

Η Μονή αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Σύμφωνα με μαρτυρίες, θεωρείται η παλαιότερη χριστιανική μονή στον κόσμο.

Ιστορικά, η παλαιότερη μαρτυρία για ύπαρξη μοναστικής ζωής στην περιοχή είναι του 381-384 μ.Χ. Επί βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού, ανάμεσα στο 527 και 565, ανεγέρθηκε η μονή στο σημείο που βρίσκονταν η «φλεγόμενη βάτος» του Μωυσή.

18

Το μέρος θεωρείται ιερό για χριστιανούς, μουσουλμάνους και Εβραίους.


 

01


Mε την δέουσα βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και μοναστηριακή τάξη, εορτάστηκε η ιερά μνήμη της Μεγαλομάρτυρος  Αγίας Αικατερίνης της Πανσόφου στην πανηγυρίζουσα φερώνυμη Ιερά Μονή  του Θεοβάδιστου Όρους Σινά την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2022 (25 Νοεμβρίου 2022 με το παλαιό εορτολόγιο).

Την παραμονή της εορτής στον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος και συγχοροστάτησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός και ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιόππης κ. Δαμασκηνός.

Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος χοροστάστησε στον Όρθρο και στη συνέχεια τέλεσε τη Θεία Λειτουργία, συμπαραστατούμενος από πλειάδα ιερέων και διακόνων.

Την εορτή τίμησε με την παρουσία του ο πρώην Aρχηγός ΓΕΣ και Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Αλκιβιάδης Στεφανής, ενώ παρέστησαν επίσης περίπου 300 προσκυνητές.

16

 

20

 

21

 

22

Δείτε όλο το φωτογραφικό υλικό. 

 

 


* Πηγή άρθρων και φωτογραφικού υλικού www.orthodoxianewsagency.gr (άρθρο 1, άρθρο 2


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ από τη ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΜΑΪΟΣ 2022




Το Γραφείο Νεότητας 
της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
τιμά τις Αλησμόνητες Πατρίδες και τον Ελληνισμό της Μικρασίας

με Εκδήλωση Μνήμης & Τιμής 

«ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ανατολικά της καρδιάς»


Ι. Ναός Αναλήψεως Κυρίου Ραφήνας

Κυριακή 22 Μαΐου 2022


 

100 xroniaMIKRASIA prosk 22 5 2022 
 

 100 xroniaMIKRASIA afissa 22 5 2022


 


O I. Ναός Αγίων Θεοδώρων Αναβύσσου

σας προσκαλεί στη
ΜΟΥΣΙΚΟΧΟΡΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 

Μνήμης των100 χρόνων

από την Καταστροφή της Μικράς Ασίας

Κυριακή 29 Μαΐου 2022
 

ag.theod ana ekd 100xronia pros 29 5 2022 
 

ag.theod ana ekd 100xronia afi 29 5 2022
 

ag.theod ana ekd 100xronia pro 29 5 2022

 
 
 


«Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ  ἄφθαρτη κληρονομιὰ ποὺ μᾶς χαρίζει»

(
Ἀρχιμ. Ἱγνατίου Καρακάση
Ἱεροκήρυκα της Ι. Μητροπόλεως Μεσογαίας & Λαυρεωτικής)

Σεβασμιώτατε, διανύσαμε μὲ τὶς εὐχές Σας τὶς δύο πρῶτες ἑβδομάδες τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς· τῆς πνευματικότατης αὐτῆς περιόδου, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία κατανύσσει τὴν ψυχή μας καὶ μᾶς ὠθεῖ σέ μετάνοια. Μᾶς καλεῖ νὰ ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας, τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, νά μετανοήσουμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀναλογιζόμενοι τὰ πάθη μας νὰ πορευθοῦμε πρὸς τὸ θεῖο Πάθος καὶ κατὰ τὸ δυνατὸν καθαροὶ νὰ ἑορτάσουμε τὴ λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σημαντικὰ συμβάλλει σὲ αὐτὸ καὶ ὁ πλοῦτος τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μὲ τὰ διδακτικότατα ἱερὰ Ἀναγνώσματα καὶ τὴν ὑπέροχη ὑμνολογία.

Ἀπὸ τοὺς πιὸ κατανυκτικοὺς ὕμνους τῆς περιόδου αὐτῆς εἶναι τὰ δύο Προκείμενα, ποὺ ἐναλλάσσονται ἀνὰ Κυριακὴ στοὺς Κατανυκτικοὺς Ἑσπερινούς. Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο αὐτὰ Προκείμενα ἀποτελεῖ στίχο ἀπὸ τὸν 60ο ψαλμὸ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ: «Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά σου, Κύριε»[1]. Ἔδωσες, δηλαδή, τὴν κληρονομιὰ τῆς ἁγίας γῆς σὲ αὐτοὺς ποὺ φοβοῦνται τὸ ὄνομά Σου, Κύριε. Ὄντας ἐξόριστος ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ ὁ Δαβίδ, τότε ποὺ ἐπαναστάτησε ὁ γιός του Ἀβεσσαλώμ, ἐκφράζει τὴ βαθειὰ ἱκεσία του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Παντοκράτωρ Κύριος θὰ εἰσακούσει τὴν δέησή του καὶ θὰ τοῦ χαρίσει τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιστρέψει στὰ ἱερὰ σκηνώματα τοῦ Θεοῦ. Ἔδωσες τὴν ἀτίμητη αὐτὴ κληρονομιὰ σὲ αὐτοὺς ποὺ Σὲ φοβοῦνται· σὲ αὐτοὺς ποὺ διακατέχονται ἀπὸ τὸν ἅγιο καὶ ἱερὸ φόβο Σου, Κύριε, ὁμολογεῖ ὁ ἐξόριστος βασιλιάς.

Ἂς δοῦμε, λοιπόν, τί εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ Δαβίδ, ποιὰ ὀφέλη χαρίζει στὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸν καλλιεργεῖ καὶ πῶς θὰ τὸν ἀποκτήσουμε. Αὐτὰ τὰ τρία σημεῖα θὰ μᾶς ἀπασχολήσουν στὴ συνέχεια.

Τί εἶναι, λοιπόν, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ; Ἕναν θαυμάσιο ὁρισμό του μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Νεκτάριος: «Φόβος Κυρίου εἶναι ὁ βαθύτατος σεβασμὸς τοῦ πλάσματος πρὸς τὸν Πλάστη του· ἡ βαθύτατη εὐλάβεια καὶ ἀφοσίωση τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ πρὸς τὸν Κύριο καὶ Θεό του. Φόβος Κυρίου εἶναι τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο συναίσθημα, τὸ ὁποῖο πλημμυρίζει τὴν καρδιὰ τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ, ποὺ ζεῖ μέσα στὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ» [2], σημειώνει ὁ θαυματουργὸς ἐπίσκοπος Πενταπόλεως.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ ζεῖ μέσα στὴ ζωογόνο ἀτμόσφαιρα τῆς παρουσίας Του. Ἂς μὴν Τὸν βλέπουν τὰ μάτια του. Ἂς μὴν Τὸν ἀκοῦνε τὰ αὐτιά του. Ἂς μὴν Τὸν αἰσθάνονται οἱ αἰσθήσεις του. Ἂς εἶναι δύσκολο νὰ Τὸν προσεγγίσει ἀκόμη καὶ μὲ τὴ σκέψη του. Γιὰ τὸν θεοφοβούμενο ἄνθρωπο ὁ Θεὸς ὄχι μόνο ὑπάρχει καὶ ζεῖ καὶ δρᾶ καὶ κυβερνᾶ τὸ σύμπαν, ἀλλὰ εἶναι καὶ παρών. Περιβάλλει τὰ πάντα μὲ τὴ θεία Του παρουσία. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ Χριστιανὸς Τὸν βλέπει μὲ τὴν πίστη του, Τὸν αἰσθάνεται στὸν ἀγώνα του, Τὸν ψηλαφεῖ στὴν προσευχή του. Βιώνει αὐτὸ ποὺ εἶχε περιγράψει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Ἀθηναίους: «Ἐν αὐτῷ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν»[3].

Αὐτὸς ὁ θεῖος φόβος, ἡ βαθειὰ αἴσθηση τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Θεοῦ διακατεῖχε τοὺς Δικαίους καὶ τοὺς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅταν κάποτε ὁ Μωυσῆς ἔβοσκε τὰ πρόβατα τοῦ πεθεροῦ του Ἰοθὸρ ἀντίκρυσε ἕνα παράδοξο θέαμα: μιὰ βάτο ἀπὸ τὴν ὁποία ἔβγαιναν φλόγες, χωρὶς νὰ κατακαίγεται. Συγκλονίστηκε ὁ μεγάλος Προφήτης καὶ πλησίασε γιὰ νὰ δεῖ καλύτερα. Ἄκουσε τότε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Μωυσῆ, Μωυσῆ, μὴ ἐγγίσῃς ὧδε· λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας, γῆ ἁγία ἐστί». Μὴν πλησιάσεις ἐδῶ, Μωυσῆ. Λῦσε καὶ βγάλε τὰ ὑποδήματά σου. Στάσου μὲ φόβο καί σεβασμό, διότι ὁ τόπος στὸν ὁποῖο βρίσκεσαι εἶναι ἅγιος καὶ καθαρός. Ὁ Μωυσῆς τότε «ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ· εὐλαβεῖτο γὰρ κατεμβλέψαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»[4]. Ἔστρεψε ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό του. Ἔριξε κάτω τὸ κεφάλι του ἀπὸ ἱερὸ δέος καὶ εὐλάβεια, διότι φοβόταν νὰ κοιτάξει κατ᾿ εὐθεῖαν πρὸς τὸν Θεό, ποὺ τοῦ μιλοῦσε ἀπὸ τὴ βάτο.

Ἀντίστοιχη συστολὴ ἔνιωσε κι ὁ προφήτης Δανιὴλ ὅταν τοῦ ἐμφανίσθηκε μὲ ἐντυπωσιακὸ τρόπο Ἄγγελος Κυρίου. «Εἶχε μεγαλοπρεπὲς ἔνδυμα καὶ ζώνη χρυσή. Τὸ σῶμα του ἦταν σὰν πολύτιμος λίθος καὶ τὸ πρόσωπό του εἶχε τὴ λάμψη τῆς ἀστραπῆς. Τὰ μάτια του ἦταν ἀστραφτερὰ σὰν πολύτιμες λαμπάδες καὶ οἱ βραχίονες καὶ τὰ σκέλη του εἶχαν τὴν ὄψη λαμπεροῦ ἀκτινοβόλου χαλκοῦ. Ὁ ἦχος τῆς φωνῆς του ἦταν σὰν τὸ βουητὸ ποὺ κάνει μεγάλο πλῆθος λαοῦ», περιγράφει ὁ Προφήτης. «Καὶ ἤκουσα τὴν φωνὴν τῶν λόγων αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ ἀκοῦσαι με αὐτοῦ ἤμην κατανενυγμένος, καὶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν»[5]. Ἄκουσα τὴν φωνὴ τῶν λόγων του καὶ κυριεύθηκα ἀπὸ βαθύτατη συγκίνηση, ἀπὸ θάμβος καὶ ἱερὸ φόβο καὶ χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ ἀντικρύζω τὴν φοβερὴ ἐκείνη θεωρία, ἔπεσα μπρούμυτα, μὲ τὸ πρόσωπό μου στὴ γῆ. Θὰ μπορούσαμε συνοψίζοντας νὰ ποῦμε ὅτι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ διαρκὴς αἴσθηση τῆς παρουσίας Του ἐνώπιόν μας.

Καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ὀφέλη του; Τί χαρίζει στὸν πιστὸ ποὺ τὸν καλλιεργεῖ; Ὁ θεῖος αὐτὸς φόβος δὲν πιέζει τὸν ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι συναίσθημα τρόμου, ἢ πανικοῦ, οὔτε ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, ποὺ νιώθει ἕνας δοῦλος μπροστὰ στὸν αὐστηρὸ ἀφέντη του. Ἀντίθετα, «φόβος Κυρίου τέρψει καρδίαν καὶ δώσει εὐφροσύνην καὶ χαρὰν καὶ μακροημέρευσιν»[6]. Ἔχει μέσα του χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Χαρίζει δὲ εἰρήνη στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ πιστὸς νιώθει παρόντα καὶ ὑπερασπιστή του τὸν παντοδύναμο Θεό, στὸν Ὁποῖο ἐμπιστεύεται τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὕπαρξή του καὶ παραμένει εἰρηνικὸς καὶ ἥσυχος. Δὲν φοβᾶται τὶς θλίψεις, ἀκόμη κι ἂν ἀναστατώνονται τὰ πάντα γύρω του. Οὔτε φοβᾶται τὸν δόλο τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι παρὼν ὁ Θεός, τί νὰ τοῦ κάνουν οἱ ἄνθρωποι; Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει ὅτι ὅπως ἡ πανύψηλη βελανιδιὰ στηρίζεται ἀτράνταχτη στὶς βαθειὲς ρίζες της καὶ δὲν φοβᾶται κανένα ἄνεμο, ἔτσι κι αὐτὸς ποὺ ἔχει ριζωθεῖ στὸν φόβο τοῦ Θεοῦ δὲν φοβᾶται τίποτε. Δὲν τὸν σαλεύσουν οἱ ἄνεμοι τοῦ παρόντος κόσμου[7].

Ὁ ἅγιος αὐτὸς φόβος ἐνεργεῖ καὶ ὡς ἕνα σωτήριο χαλινάρι, ποὺ συγκρατεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ σέβεται καὶ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ δὲν ἀντέχει οὔτε νὰ σκεφθεῖ, οὔτε νὰ πράξει κάτι ἄσχημο καὶ πονηρὸ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ὀφθαλμῶν Του. Αὐτὸς ὁ σωτήριος φόβος ἔκανε τὸν πάγκαλο Ἰωσὴφ νὰ φύγει μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἀνήθικη σύζυγο τοῦ Πετεφρῆ, ποὺ θέλησε νὰ τὸν παραπλανήσει. Σκέφθηκε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. «Πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;»[8]. Εἶναι ὁ Θεὸς ἐνώπιόν μου. Μὲ βλέπει, μὲ ἀκούει. Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ διαπράξω κάτι ἁμαρτωλὸ καὶ ἔνοχο μπροστὰ στὰ μάτια του;

Καὶ δὲν συγκρατεῖ μόνο τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐπιπλέον τὸν προάγει στὴν ἀρετή. Ὅταν βρισκόμαστε στὸν ἱερὸ Ναό, σὲ μιὰ κατανυκτικὴ Ἀκολουθία μὲ τὸ λιβάνι νὰ μοσχοβολᾶ, τὶς λαμπάδες καὶ τὰ κανδήλια νὰ φωτίζουν τὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων, τὶς σεμνὲς ψαλμωδίες νὰ εὐφραίνουν τὴν ἀκοή μας, τοὺς προσευχόμενους πιστοὺς γύρω μας, νιώθουμε τότε ἔντονη τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Σηκώνοντας τὸ βλέμμα μας καὶ ἀτενίζοντας τὸ σοβαρὸ πρόσωπο τοῦ Παντοκράτορος πάνω στὸν θόλο τοῦ Ναοῦ ρῖγος διαπερνᾶ τὴν ὕπαρξή μας· ἱερὸ δέος ποὺ κατανύσσει τὴν ψυχὴ καὶ μᾶς ὠθεῖ σὲ ἅγιες ἀποφάσεις. Ὁ λογισμός μας ἐξαγνίζεται καὶ ἡ καρδιά μας ξεκολλᾶ ἀπὸ τὰ φθαρτὰ καὶ μάταια γιὰ νὰ ὑψωθεῖ στὰ ἄφθαρτα καὶ οὐράνια. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει: «Οὗ φόβος, ἐντολῶν τήρησις. Οὗ δὲ ἐντολῶν τήρησις, σαρκὸς κάθαρσις. Οὗ δὲ κάθαρσις, ἔλλαμψις»[9]. Ὅπου ὑπάρχει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθεῖ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Καὶ ὅπου τηροῦνται οἱ ἐντολές, ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα ἡ κάθαρση τῶν παθῶν. Καὶ ὅπου γίνεται κάθαρση, χαρίζεται στὸν ἄνθρωπο ἡ ἔλλαμψη τοῦ θείου φωτισμοῦ.

Ὁ φοβούμενος τὸν Κύριο βλέπει, ἐπίσης, χειροπιαστὲς τὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του. Γίνεται ἡ ζωή του ἕνας πάντερπνος παράδεισος εὐλογίας, ὅπως σημειώνει ὁ Σοφός Σειράχ: «Φόβος Κυρίου ὡς παράδεισος εὐλογίας»[10]. Ὁ Θεὸς εὐλογεῖ τὴν οἰκογένειά του, τὴ γυναῖκα του, τὰ παιδιά του. Καρποφοροῦν σὰν τὴν κληματαριὰ καὶ τὰ ἐλαιόδενδρα, ποὺ εἶναι ἀειθαλῆ καὶ πλούσια σὲ καρποφορία.

Κι ὄχι μόνο γίνεται παράδεισος ἡ ζωή του. Τὸ σημαντικότερο εἶναι ὅτι ὁ θεοφοβούμενος ἄνθρωπος ἀξιώνεται νὰ ἀπολαύσει τὸν Παράδεισο στὴν πληρότητά του, καθὼς κληρονομεῖ τὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. «Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά σου, Κύριε», ψάλλουν, ὅπως εἴπαμε, οἱ ἱεροψάλτες στοὺς κατανυκτικοὺς Ἑσπερινούς μας. Ποιὰ εἶναι ἡ ἀτίμητη αὐτὴ κληρονομιά; Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ· ὁ Παράδεισος· ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· ἡ ἕνωσή μας μαζί Του.

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, ὁδηγεῖ τελικὰ τὸν ἄνθρωπο στὸν αἰώνιο προορισμό του. Ὁ σοφὸς βασιλιὰς Σολομὼν στὸν βιβλίο του «Ἐκκλησιαστής» ἐμβαθύνει στὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Κι ἀφοῦ διαπιστώνει τὴν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων καταλήγει στὸ τελικὸ συμπέρασμά του: «Τέλος λόγου, τὸ πᾶν ἄκουε· τὸν Θεὸν φοβοῦ καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶς ὁ ἄνθρωπος»[11]. Τὸ τελικὸ συμπέρασμα τῆς ὅλης διδασκαλίας τοῦ βιβλίου αὐτοῦ ἄκουσε ποιὸ εἶναι: νὰ φοβᾶσαι τὸν Θεὸ καὶ νὰ τηρεῖς τὶς ἐντολές Του. Διότι ἡ διπλὴ αὐτὴ ἐντολὴ εἶναι ὅλος ὁ σκοπὸς καὶ ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴ γῆ. Νὰ στέκεσαι μὲ φόβο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μὲ φόβο ἁγνὸ καὶ ἅγιο, μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ μπροστὰ στή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ, μὲ βαθιὰ εὐλάβεια στὴν ἁγιότητά Του, μὲ δέος γιὰ τὴν ἀπειροδύναμη ἐξουσία καὶ τὴ δίκαιη κρίση Του, μὲ αἰσθήματα λατρείας καὶ δοξολογίας ποὺ ἁρμόζουν στὴν ἀνυπέρβλητη καὶ ἀπερίγραπτη ἁγιότητά Του. Ὅπως στέκονται τὰ ὑπάκουα παιδιὰ μπροστὰ σὲ στοργικὸ καὶ γεμάτο κατανόηση καὶ ἀγάπη πατέρα. Νὰ τηρεῖς δὲ καὶ τὸ θεῖο θέλημά Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός σου στὴ ζωὴ αὐτή. Τότε κερδίζεις πολὺ ἀνώτερα ἀγαθὰ ἀπὸ τὰ ἐπίγεια πλούτη καὶ τὰ πρόσκαιρα ἀξιώματα. Τότε κληρονομεῖς τὸν Παράδεισο· κερδίζεις τὸ πᾶν. Συνεπῶς, εἶναι ἀπαραίτητος στὸν πνευματικό μας ἀγώνα ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ.

Πῶς, λοιπόν, θὰ τὸν ἀποκτήσουμε; Εἴπαμε ὅτι ὁ θεῖος φόβος κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ συμπεριφέρεται μὲ εὐλάβεια καί σεβασμό. Ἰσχύει ὅμως καὶ τὸ ἀντίστροφο. Δηλαδή, ἡ εὐλαβὴς συμπεριφορὰ καὶ ἡ σεμνότητα καλλιεργοῦν στὴν ψυχή μας τὸν θεῖο φόβο. Διαβάζουμε στὸν βίο τοῦ ἁγίου Παϊσίου ὅτι συμπεριφερόταν μὲ εὐλάβεια ἀκόμη καὶ στὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα. «Διακρινόταν ἡ εὐλάβειά του ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ προσευχόταν, ἀπὸ τὸ πῶς προσκυνοῦσε τὶς εἰκόνες, πῶς ἔπαιρνε ἀντίδωρο καὶ ἁγιασμό, πῶς κοινωνοῦσε, πῶς κρατοῦσε τὴν εἰκόνα στὴ λιτανεία, πῶς ἔψαλλε καὶ φιλοκαλοῦσε τὸν μικρὸ ναὸ τῆς Καλύβης του. Πρόσεχε καὶ τὶς λεπτομέρειες. Αὐτὰ δὲν ἦταν σχολαστικότητα, οὔτε τυπολατρεία. Ἦταν μιὰ στάση πρὸς τὸν Θεό, τὴν ὁποία δὲν προβλέπει κανένα ἐκκλησιαστικὸ τυπικό, ἀλλὰ ἡ προσωπική του διάθεση. Αἰσθανόταν ἱερό, ὄχι μόνο τὸ Ἐκκλησάκι του, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸν χῶρο τῆς Καλύβης» [12].

Αὐτὸς ὁ ἅγιος φόβος πρέπει νὰ μᾶς διακατέχει ἰδιαιτέρως ὅταν βρισκόμαστε στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ. Ρώτησε κάποτε ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου τὴν μοναχὴ ποὺ διακονοῦσε ὡς ἐκκλησιάρχισσα στὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς: «Μοναχή μου, ὅταν εἰσέρχεσαι στὸ ἅγιο Βῆμα, πόσες φορὲς βάζεις μετάνοια;». «Μιά, Γέροντα». «Τρεῖς φορές, γιὰ νὰ μὴ χάσης τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ»[13], τῆς ἀποκρίθηκε ὁ Ἅγιος. Ὑπάρχει, συνεπῶς ὁ κίνδυνος νὰ συνηθίσουμε τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν παρουσία μας στὰ ἅγια σκηνώματά Του καὶ νὰ χάσουμε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως ὅσοι εἰσερχόμαστε στὸ ἱερὸ Βῆμα. «Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκόν σου, προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου»[14], ἂς λέμε μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ Ψαλμωδό. Θὰ εἰσέλθω στὸν οἶκο σου καὶ θὰ Σὲ προσκυνήσω γεμᾶτος εὐλάβεια καί σεβασμὸ στὸν ἅγιο Ναό Σου, Κύριε.

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καλλιεργεῖται στὸν ἄνθρωπο, ἐπιπλέον, ὅταν αὐτὸς συναναστρέφεται μὲ εὐλαβεῖς ἀνθρώπους. Διαβάζουμε στὸ Γεροντικὸ ὅτι ρώτησε κάποιος τὸν ἀββᾶ Παΐσιο τὸν Μέγα: «Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ διορθώσω τὴν ψυχή μου, ποὺ εἶναι ἀναίσθητη καὶ δὲν φοβεῖται τὸν Θεό;». Καὶ ἀποκρίθηκε ὁ μεγάλος ἀσκητής: «Ἄπελθε, κολλήθητι ἀνθρώπῳ φοβουμένῳ τὸν Θεόν, καὶ ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐκείνῳ, μανθάνεις καὶ σὺ ἐξ αὐτοῦ φοβεῖσθαι τὸν Θεόν»[15]. Δηλαδή, βρὲς κάποιον θεοφοβούμενο ἄνθρωπο καὶ πλησίασέ τον. Διατήρησε κάποια ἐπικοινωνία μαζί του καὶ τὸ παράδειγμά του θὰ ἐμπνεύσει κι ἐσένα νὰ φοβᾶσαι τὸν Θεό. Ἀλήθεια, ἂν κάποιος παρατηροῦσε ἕναν Ἅγιο, γιὰ παράδειγμα τὸν σύγχρονό μας ἅγιο Παΐσιο, πῶς προσερχόταν νά μεταλάβει, μὲ τί συστολὴ καὶ δέος, θὰ μποροῦσε μήπως νὰ παραμείνει ἀναίσθητος μπροστὰ στὴν εἰκόνα αὐτή;

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, τέλος, ἐμπνέεται στὴν ψυχή μας καὶ μὲ τὴ σκέψη ὅτι βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Πῶς θὰ στεκόμασταν ἐὰν Τὸν βλέπαμε μὲ τὰ μάτια μας; Ἔτσι νὰ στεκόμαστε ἀνὰ πᾶσα στιγμή. Ὅπως αἰσθάνεται κανεὶς μιὰ συστολὴ μπροστὰ σὲ κάποιο σεβάσμιο πρόσωπο, ἔτσι αἰσθάνεται κι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ, ὅπου κι ἂν βρεθεῖ, διότι παντοῦ νιώθει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Βιώνει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός: «Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός»[16]. Βλέπω, δηλαδή, τὸν Κύριο πάντοτε μπροστά μου. Συναισθάνομαι τὴν ἀδιάλειπτη παρουσία Του.

Δυστυχῶς ὅμως στὶς μέρες μας σπάνια συναντοῦμε τὰ γνωρίσματα αὐτὰ γύρω μας. Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ποὺ ἔχει χαθεῖ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Θεὸς ἐκδιώκεται ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες μας. Ἀθέτησε ὁ ἄνθρωπος τὸν νόμο Του, περιφρόνησε τὶς θεῖες ἐντολές Του. Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα χλευάζεται δημόσια. Ἀκούγονται ὕβρεις γιὰ τὰ ἱερὰ Πρόσωπα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Παναγίας μας, ἀκόμη κι ἀπὸ ἐπίσημα στόματα. Στὶς μέρες μας ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο ἔχει παραδοθεῖ στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ἐπιπλέον ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ καυχιέται μὲ ἀλαζονεία γι᾿ αὐτήν. Ζεῖ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ Θεός, προσκολλημένος στὴ γῆ καὶ στὶς ἐφήμερες ἀπολαύσεις της καὶ περιφρονώντας πλήρως τὸν οὐράνιο προορισμὸ τῆς ἀθάνατης ψυχῆς του καὶ τὸν αἰώνιο Νόμο τοῦ Θεοῦ. Χάθηκε στὴν ἐποχή μας ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ κι ὁ ἀθεόφοβος ἄνθρωπος εὔκολα ξεφεύγει καὶ καταπατᾶ τὴ συνείδησή του. Παύει πλέον νὰ συμπεριφέρεται σὰν ἄνθρωπος.

Τότε, ὅμως, ἕνας ἄλλος φόβος κυριεύει τὴν ψυχή του· ἕνας τρόμος, ἕνας πανικός. Νιώθει διαρκὴ ἀπειλή, διότι ἔχασε τὴν ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό. Πόσο εὔστοχα τὸ περιγράφει αὐτὸ ἕνας μεγάλος διδάσκαλος τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ βαθὺς ἀνατόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Ὁ δοῦλος Κυρίου γενόμενος τὸν οἰκεῖον Δεσπότην καὶ μόνον φοβηθήσεται· ὁ δὲ τοῦτον οὔπω φοβούμενος, τὴν ἑαυτοῦ σκιὰν πολλάκις πεφόβηται»[17]. Ἐκεῖνος, δηλαδή, ποὺ ἀνήκει στὸν Κύριο μόνο τὸν Θεὸ φοβᾶται, νὰ μὴν παραβεῖ τὸ θέλημά Του. Ἐκεῖνος, ἀντίθετα, ποὺ δὲν ἔχει φόβο Θεοῦ, φοβᾶται ἀκόμη καὶ τὴ σκιά του. Καὶ βλέπουμε τὸν λόγο αὐτὸ τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς νὰ ἐπιβεβαιώνεται στὶς μέρες μας, μὲ τὴ διαρκὴ ἀνασφάλεια, τὸν τρόμο καὶ τὸν πανικό, ποὺ νιώθει ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀπολέσει τὴν ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό· μὲ τὸ ἀδιαπέραστο σκοτάδι ποὺ τὸν καταπνίγει.

Ἄς μετανοήσουμε, λοιπόν. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι περίοδος συντριβῆς καί μετάνοιας. Ἂς ἐπιστρέψουμε στὸν μακρόθυμο Πατέρα μας. Καὶ τότε τὸ δικό του ἀνέσπερο Φῶς θὰ ἀνατείλει μέσα μας, θὰ διώξει τὸ σκοτάδι καὶ θὰ ἀπομακρύνει κάθε ἄλλο φόβο ἀπὸ τὴ ζωή μας. Ὁ μόνος φόβος μας τότε θὰ εἶναι νὰ μὴ λυπήσουμε τὸν ἀγαθό μας Δεσπότη. Ἱερὸ δέος, ἅγιος σεβασμὸς θὰ ὁρίζει τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα μας καὶ αὐτὸς ὁ ἅγιος φόβος θὰ μᾶς ὁδηγήσει τελικὰ καὶ στὸν αἰώνιο προορισμό μας, στὴν Οὐράνια Βασιλεία τοῦ Κυρίου μας. Εἴθε μὲ τὶς εὐχές Σας, Σεβασμιώτατε, νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος αὐτῆς τῆς ἄφθαρτης κληρονομιᾶς. Ἀμήν.


[1] Ψαλμ. ξ΄ 6.

[2] Ὁ Σωτήρ, ἀρ. 2244, σελ. 246.

[3] Πράξ. ιζ΄ 28.

[4] Ἔξ. γ΄ 5-6.

[5] Δαν. ι΄ 9.

[6] Σ. Σειρ. α΄ 12.

[7] ΕΠΕ 13, σελ. 732.

[8] Γεν. λθ΄ 9.

[9] PG 36, 344.

[10] Σ. Σειρ. μ΄ 27.

[11] Ἐκκλ. ιβ΄ 13.

[12] Ἱερομ. Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, σελ. 441-442.

[13] Γρηγορίου Μοναχοῦ Κουβαρίτου, Πνευματικὴ Συμπόρευσις, σελ. 142.

[14] Ψαλμ. ε΄ 8

[15] PG 65, 337.

[16] Ψαλμ. ιε΄ 8.

[17] Κλῖμαξ, Λόγος Κ΄, 10.



pdf

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 Δ/νσις : Ἰωάννου Γενναδίου 14 – 115 21, Ἀθῆναι
Τηλ. 210-72.72.204, Fax 210-72.72.210, e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πρωτ.  1410                                                                                 
Ἀριθ.    Ἀθήνησι τῇ 15ῃ Μαρτίου 2022
Διεκπ.  445    
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 3057 
Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Θέμα: «Περί τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία»

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Ἡ Δι­αρ­κής Ἱ­ερά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σίας τῆς Ἑλ­λά­δος μέ αἴ­σθημα εὐ­θύ­νης ἐ­νώ­πιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς κοι­νό­τη­τος, κατά τήν συ­νε­δρί­αση Αὐ­τῆς τῆς 14ης Μαρ­τίου 2022, ἀ­σχο­λή­θηκε ἐ­πι­στα­μέ­νως καί μέ τό ζή­τημα τῶν τρα­γι­κῶν γε­γο­νό­των τοῦ πο­λέ­μου στήν Οὐ­κρα­νία.

Ἡ Ἱ­ερά Σύ­νο­δος, ἀ­φοῦ ἐ­νη­με­ρώ­θηκε ἀπό τόν Μα­κα­ρι­ώ­τατο Ἀρ­χι­ε­πί­σκοπο Ἀ­θη­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λά­δος κ. Ἱ­ε­ρώ­νυμο τόσο γιά τίς ἐ­πι­στο­λές, τίς ὁ­ποῖες ἀ­πέ­στειλε πρός τόν Μα­κα­ρι­ώ­τατο Μη­τρο­πο­λίτη Κι­έ­βου καί πά­σης Οὐ­κρα­νίας κ. Ἐ­πι­φά­νιο καί τόν Μα­κα­ρι­ώ­τατο Πα­τρι­άρχη Μό­σχας καί πά­σης Ρω­σίας    κ. Κύ­ριλλο, ὅσο καί γιά τήν δι­α­βού­λευση πού εἶχε μέ τό ἁρ­μό­διο Ὑ­πουρ­γεῖο Με­τα­να­στευ­τι­κῆς Πο­λι­τι­κῆς, ὡς πρός τήν πα­ροχή βο­η­θείας πρός τούς ἐκ τοῦ πο­λέ­μου πρό­σφυ­γες, ἀ­πο­φά­σισε νά ἀ­πευ­θυν­θεῖ καί πάλι πρός τόν Ἱ­ερό Κλῆρο καί τόν εὐ­σεβῆ Ὀρ­θό­δοξο Λαό, ἐκ­φρά­ζον­τας τήν θλίψη καί τήν ἀ­γω­νία Της γιά τόν κα­τα­στρε­πτικό πό­λεμο πού δι­ε­ξά­γε­ται ἐναντίον τῆς Οὐ­κρα­νίας.

Ἡ Ἱ­ερά Σύ­νο­δος αἰ­σθά­νε­ται ἔν­τονο τό χρέος νά κα­τα­δι­κά­σει τήν βί­αιη εἰ­σβολή τῶν ρωσικῶν στρατευμάτων καί τόν πό­λεμο στήν Οὐ­κρα­νία καί νά ὑ­ψώ­σει φωνή δι­α­μαρ­τυ­ρίας γιά ὅλα τά, ὡς μή ὤ­φειλε, θύ­ματα τοῦ πο­λέ­μου καί ὅ­λους τούς δι­ω­κο­μέ­νους. Θρη­νεῖ γιά ὅ­σους θα­να­τώ­θη­σαν, ἀλλά καί γιά ὅ­σους ἀ­κόμη δο­κι­μά­ζον­ται καί δι­ώ­κον­ται. 

Ὁ πό­λε­μος δέν εἶ­ναι κάτι και­νούρ­γιο στήν ἀν­θρώ­πινη ἱστο­ρία, ὅ­μως τοῦτο δέν τόν κα­θι­στᾶ, ὡς γε­γο­νός, λι­γό­τερο ἀπο­τρό­παιο. Ὁ Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ἀρ­νεῖ­ται καί κα­τα­δι­κά­ζει τήν βία σέ ὅ­λες τίς μορ­φές της. Μά­λι­στα, ποτέ δέν χρη­σι­μο­ποί­ησε βία ἐ­ναν­τίον τῶν ἀν­θρω­πί­νων προ­σώ­πων, ἀ­κόμη κι ὅ­ταν ὁ Ἴ­διος τήν ὑ­πέ­στη παν­τοι­ο­τρό­πως.

Ἐξ ἐ­πό­ψεως Ὀρ­θο­δό­ξου, κα­νένα γε­γο­νός, κα­μία πρό­κληση, κα­μία ἐ­πι­δί­ωξη καί κα­μία πρό­φαση δέν δύ­να­ται νά δι­και­ο­λο­γή­σει τήν θη­ρι­ω­δία τοῦ πο­λέ­μου, ἡ φύση τοῦ ὁ­ποίου προ­ϋ­πο­θέ­τει τήν ἐ­πι­βολή τῆς βου­λή­σεως τοῦ ἰ­σχυ­ροῦ στόν ἀ­νί­σχυρο. Τοι­ου­το­τρό­πως, πα­ρά­γε­ται τό λε­γό­μενο «δί­καιο» τοῦ ἰσχυ­ροῦ, τό ὁ­ποῖο, βε­βαίως, δέν ἔ­χει κα­μία σχέση μέ τήν ἔν­νοια τῆς δι­και­ο­σύ­νης, τῆς ἀ­γά­πης καί τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας, πού εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται ὁ Χρι­στός.

Ὁ πό­λε­μος ὄχι μόνο δέν λύ­νει τά προ­βλή­ματα, ἀλλά ἐνερ­γεῖ πολ­λα­πλα­σι­α­στι­κῶς, ἀ­να­πα­ρά­γον­τας καί ἀ­να­τρο­φο­δο­τών­τας τόν κύ­κλο τῆς βίας, τοῦ μί­σους, τοῦ πό­νου, τοῦ ξε­ρι­ζω­μοῦ, τῆς προ­σφυ­γιᾶς, τῆς πεί­νας καί τῆς ἀ­πώ­λειας τῆς ἴ­διας τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ζωῆς, πού ὡς Χρι­στι­α­νοί ὀ­φεί­λουμε νά σε­βό­μα­στε, νά προ­στα­τεύ­ουμε καί νά τι­μοῦμε.

Τίς ἡ­μέ­ρες αὐ­τές, ἡ Οὐ­κρα­νία βι­ώ­νει τόν πα­ρα­λο­γι­σμό καί τήν σκλη­ρό­τητα τοῦ πο­λέ­μου. Ἄ­μα­χοι βομ­βαρ­δί­ζον­ται, μέ θύ­ματα ἀ­κόμη καί παι­διά, κα­τα­στρέ­φον­ται Ἱ­ε­ροί Ναοί καί Ἱ­ε­ρές Μο­νές, ζω­τι­κές ὑ­πο­δο­μές καί μνη­μεῖα μα­κραί­ω­νης πο­λι­τι­σμι­κῆς ση­μα­σίας, στρα­τιές προ­σφύ­γων ἀ­να­ζη­τοῦν ἀ­πελ­πι­σμένα δι­ό­δους δι­α­φυ­γῆς. Ἐ­πι­πλέον, ἐλ­λο­χεύει ὁ κίν­δυ­νος μιᾶς πυ­ρη­νι­κῆς κα­τα­στρο­φῆς, ἐνῶ τί­ποτε δέν ἀ­πο­κλείει ὁ πό­λε­μος νά λά­βει παγ­κό­σμιες δι­α­στά­σεις.

Ἡ εὐ­θύνη πάν­των ἡ­μῶν τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Χρι­στι­α­νῶν ἔναντι αὐ­τῶν τῶν ὀ­λε­θρίων κα­τα­στά­σεων συ­νε­πά­γε­ται ἔμ­πονη προ­σευχή καί ἔν­τονη δράση δι­ότι καί ὁ Ἱ­δρυ­τής τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, προ­σευ­χό­με­νος γιά τήν σω­τη­ρία μας, ἀ­νέ­λαβε, ἐν­τός τῆς ἱ­στο­ρίας, ρόλο ἐ­νεργό, ὁ ὁ­ποῖος Τόν ὁ­δή­γησε μέ­χρι τόν Σταυρό καί τόν θά­νατο, μέ σκοπό νά εὐ­αγ­γε­λι­σθεῖ τήν εἰ­ρήνη καί νά ἑ­νώ­σει τά πρίν δι­ε­στῶτα, δη­λαδή τόν ἄν­θρωπο μέ τόν Πλα­στουργό καί Θεό του.

Ὀ­φεί­λουμε, λοι­πόν, πρός δό­ξαν Θεοῦ νά πλη­ρο­φο­ρή­σουμε τήν δι­α­κο­νία μας. Ἡ Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἑλ­λά­δος, σχε­τικά μέ τήν πα­ροχή ἀν­θρω­πι­στι­κῆς βο­η­θείας πρός τούς πρό­σφυ­γες, ἔχει ἤδη θέ­σει στήν δι­ά­θεση τῆς Πο­λι­τείας, σέ ἀ­γα­στή συ­νερ­γα­σία μέ τό ἁρ­μό­διο Ὑ­πουρ­γεῖο Με­τα­να­στευ­τι­κῆς Πο­λι­τι­κῆς, δο­μές τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Ἀρ­χι­ε­πι­σκο­πῆς Ἀ­θη­νῶν καί Ἱ­ε­ρῶν Μη­τρο­πό­λεων, κα­θώς καί ξε­νῶ­νες τῆς Ἀ­στι­κῆς Μή Κερ­δο­σκο­πι­κῆς Ἑται­ρείας «Συ­νύ­παρ­ξις» καί τοῦ Φι­λαν­θρω­πι­κοῦ Ὀρ­γα­νι­σμοῦ «Α­ΠΟ­ΣΤΟΛΗ», γιά τήν φι­λο­ξε­νία Οὐ­κρα­νῶν προ­σφύ­γων, ἰδίως παι­διῶν καί ἀ­συ­νό­δευ­των ἀ­νη­λί­κων. Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, πολ­λές Ἱ­ε­ρές Μη­τρο­πό­λεις, σέ συ­νερ­γα­σία μέ φι­λαν­θρω­πι­κές ὀρ­γα­νώ­σεις καί φο­ρεῖς, προ­βαί­νουν σέ συγ­κέν­τρωση ἀν­θρω­πι­στι­κοῦ ὑ­λι­κοῦ, τό ὁ­ποῖο μέ φρον­τίδα τῶν προ­α­να­φερ­θέν­των φο­ρέων θά προ­ω­θη­θεῖ πρός τούς πλη­γέν­τες ἐκ τοῦ πο­λέ­μου. 

Ταὐ­το­χρό­νως, ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἀ­νέ­λαβε τήν πρω­το­βου­λία καί σέ ἐκ­κλη­σι­α­στικό ἐ­πί­πεδο νά ἀ­πευ­θύ­νει ἔκ­κληση πρός τούς ἁρ­μο­δί­ους ἐκ­κλη­σι­α­στι­κούς ἡ­γέ­τες μέ σκοπό τήν οὐ­σι­α­στική πα­ρέμ­βασή τους πρός τούς κο­σμι­κούς ἄρ­χον­τες τῆς δι­και­ο­δο­σίας τους γιά τόν τερ­μα­τι­σμό τοῦ πο­λέ­μου.

Τέ­κνα ἐν Κυ­ρίῳ ἀ­γα­πητά,

Ἡ Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἑλ­λά­δος, ὅ­πως ἔ­πραξε καί στό πα­ρελ­θόν κατά τόν πό­λεμο καί τήν βί­αιη εἰ­σβολή στήν Σερ­βία, τό Κοσ­συ­φο­πέ­διο καί τήν χει­μα­ζο­μένη καί αἱ­μάσ­σουσα ἐπί πε­ντη­κον­τα­ε­τία ὅλη Κύ­προ μας, το­νί­ζει ἐκ νέου ὅτι καί στήν πε­ρί­πτωση τῆς εἰ­σβο­λῆς στήν Οὐ­κρα­νία ὁ πό­λε­μος δέν ἐ­πι­λύει ὁποι­εσ­δή­ποτε ἀν­θρώ­πι­νες δι­α­φο­ρές, ὅσο ση­μαν­τι­κές κι ἄν εἶ­ναι, σέ κοι­νω­νικό, ἐ­θνικό ἤ παγ­κό­σμιο ἐ­πί­πεδο.

Δυ­στυ­χῶς, μέσα ἀπό αὐ­τές τίς τρα­γι­κές κα­τα­στά­σεις φα­νε­ρώ­νε­ται καί ἡ ἀ­πο­τυ­χία μας ὡς ἀν­θρώ­πων καί εἰ­δι­κό­τερα ὡς Χρι­στι­α­νῶν, ἀ­κόμη καί ὡς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν ἡ­γε­τῶν, νά ζοῦμε μέσα στήν εἰ­ρήνη πού μᾶς κλη­ρο­δό­τησε ὁ Χρι­στός: «Εἰ­ρή­νην ἀφί­ημι ὑ­μῖν, εἰ­ρή­νην τήν ἐ­μήν δί­δωμι ὑ­μῖν» (Ἰω. 14,27).

Γι’ αὐτό καί προ­τρέ­πουμε πα­τρι­κῶς τό εὐ­σε­βές πλή­ρωμα τῆς Ἐκ­κλη­σίας, τόσο τούς ἐκ τοῦ ἱ­ε­ροῦ Κα­τα­λό­γου, ὅσο καί τούς εὐ­λα­βεῖς πι­στούς, σέ ἐγ­κάρ­δια προ­σευχή πρός τόν Ἄρ­χοντα τῆς Εἰ­ρή­νης, τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, μέ σκοπό νά φω­τί­σει τίς δι­ά­νοιες τῶν ἐ­χόν­των τήν κο­σμική ἐ­ξου­σία καί λαμ­βα­νόν­των ἀ­πο­φά­σεις, γιά τήν κατάπαυση κάθε πε­ραι­τέρω πο­λε­μι­κῆς ἐ­πι­βου­λῆς, τήν δι­ά­σωση τῶν ἀν­θρώ­πων καί τήν ἐ­πι­κρά­τηση παγ­κό­σμιας εἰ­ρή­νης.

Ἄς μᾶς κα­θο­δη­γή­σει ὅ­λους ἡ ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ, ἰ­δι­αι­τέ­ρως ὅ­σους εὑ­ρί­σκον­ται στήν δεινή δο­κι­μα­σία τοῦ πο­λέ­μου, ὥ­στε νά δι­έλ­θουμε τό ὑ­πό­λοιπο στά­διο τῆς Ἁ­γίας καί Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς ἐν εἰ­ρήνῃ, με­τα­νοίᾳ καί φι­λαλ­λη­λίᾳ καί νά ἀ­ξι­ω­θοῦμε τῆς με­το­χῆς στό σω­τή­ριο γε­γο­νός τῆς Ἀ­να­στά­σεως τοῦ Χρι­στοῦ μας ἀ­κέ­ραιοι καί εἰ­ρη­νι­κοί.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης,

     † Ὁ Ἀ­θη­νῶν  Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρό­ε­δρος
          † Ὁ Σά­μου καί Ἰ­κα­ρίας Εὐ­σέ­βιος
          † Ὁ Φλω­ρί­νης, Πρε­σπῶν καί Ἐ­ορ­δαίας Θε­ό­κλη­τος
          † Ὁ Κασ­σαν­δρείας Νι­κό­δη­μος
          † Ὁ Σερ­ρῶν καί Νι­γρί­της Θε­ο­λό­γος
          † Ὁ Σι­δη­ρο­κά­στρου Μα­κά­ριος
          † Ὁ Ἐ­δέσ­σης, Πέλ­λης καί Ἀλ­μω­πίας Ἰ­ωήλ
          † Ὁ Ἀρ­γο­λί­δος Νε­κτά­ριος
          † Ὁ Θεσ­σα­λι­ώ­τι­δος καί Φα­να­ρι­ο­φερ­σά­λων Τι­μό­θεος
          † Ὁ Με­γά­ρων καί Σα­λα­μῖ­νος Κων­σταν­τῖ­νος
          † Ὁ Κε­φαλ­λη­νίας Δη­μή­τριος
          † Ὁ Τρίκ­κης, Γαρ­δι­κίου καί Πύ­λης Χρυ­σό­στο­μος
          † Ὁ Καρ­πε­νη­σίου Γε­ώρ­γιος
          Ὁ Ἀρ­χι­γραμ­μα­τεύς
          † Ὁ Ὠ­ρεῶν Φι­λό­θεος

 


pdf
 


«Αύτη η πίστις των Αποστόλων, Αύτη η πίστις των Πατέρων,
 Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων»

(
Ἀρχιμ. Μιχαὴλ Λιούμη
Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μητροπόλεως Μεσογαίας & Λαυρεωτικής)

«Εκάθισεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα και δόξης μακρυνθέντα….»

Το τροπάριο αυτό ψάλαμε, Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα, στον Εσπερινό της παρελθούσης Κυριακής της Τυρινής, κατά την οποία, όπως έταξαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, «ανάμνησιν εποιήσαμεν της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ».

Με αυτήν την εικόνα του θρηνούντος Αδάμ άνοιξε και διανύθηκε η προπαρασκευαστική της Μεγάλης Τεσσαρακοστής εβδομάδα, η εβδομάδα της Τυρινής, και αυτή η εικόνα θα παραμείνει στο νου μας καθ’ όλη τη διάρκειά της, μέχρι και τη λαμπροφόρο Κυριακή της Αναστάσεως του Κυρίου μας, προς την οποία θα πορευθούμε με την ελπίδα και της δικής μας συναναστάσεως.

Adam kai Eua H ptwsh 07Θρηνεί ο Αδάμ, και μαζί του ο κάθε πιστός, διότι, ενώ πλάσθηκε «κατ’ εικόνα Θεού», και κατ’ εικόνα της απαθείας Του και της αθανασίας Του, αλλά κυρίως κατ’ εικόνα της ελευθερίας Του, ενώ ο Θεός τον κατέστησε κτίσμα δυναμικό, ώστε να υψωθεί κάποτε στο «καθ’ ομοίωσιν», εκείνος «απάτη πονηρά επείσθη», όπως αναφέρει το τροπάριο. Η εμπιστοσύνη που του ζητήθηκε κατά τη Δημιουργία, δεν κατευθύνθηκε προς τον Πλάστη του, αλλά προς τον πονηρό, για να γευθεί έτσι ο Αδάμ τον καρπό της ψευδούς θεώσεως, ενός ευκολότερου και συντομότερου, αλλά βεβιασμένου και ψευδούς καθ’ ομοίωσιν.

Συνέπεια αυτού ήταν ο άνθρωπος, αντί να παραμείνει, ως επλάσθη, απαθής, να καταλήξει πλάσμα αιχμάλωτο της αμαρτίας, αντί για αθάνατος να γίνει θνητός, αντί για ελεύθερος να γίνει δούλος, να αποκτήσει δηλαδή όλες αυτές τις αντίθετες και αρνητικές ιδιότητες, που εμποδίζουν την κοινωνία του με τον Θεό, που τον εμποδίζουν να είναι πραγματικά άνθρωπος. Να υφίσταται τον θάνατο, τη φθορά και την ροπή προς τα πάθη, τα οποία έκτοτε είναι συνδεδεμένα με την ανθρώπινη φύση.

Παρ’ όλα αυτά, η  πνοή που του ενεφύσησε ο Θεός κατά τη Δημιουργία ήταν, και είναι, πιο ισχυρή και η αμαρτία δεν αλλοίωσε τη φύση του ανθρώπου, κάνοντας το θάνατο βασικό συστατικό της. Διότι ακόμα και στην κατάσταση του θανάτου ο άνθρωπος διατηρεί το «κατ’ εικόνα» του Θεού, πού είναι αποτυπωμένο στη φύση του, όσο αλλοιωμένη και κηλιδωμένη και αν είναι αυτή από την απιστία και την παρακοή. Ο θάνατος ως απόφαση του Θεού, δεν έλαβε την έννοια της τιμωρίας, αλλά περισσότερο έγινε έκφραση του θείου ελέους, που περιορίζει την επέκταση της αμαρτίας και την εμποδίζει να διαιωνισθεί.

 Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίνεται η ευκαιρία στον θνητό πλέον άνθρωπο να κάνει βήματα προς την ελευθερία και την αθανασία. Από την ατομικότητα, που ο ίδιος επέλεξε με την παρακοή, από την θλιβερή μοναξιά των κλειστών πυλών του Παραδείσου, να περάσει στην ανασύνθεσή του ως πρόσωπο, να ανοίξει τη συνείδησή του προς την οδό της καθάρσεως και της μετανοίας, την μοναδική που μπορεί να τον φέρει και πάλι σε κοινωνία με τον Θεό.

Έτσι, λοιπόν, η ανθρώπινη ψυχή, αναγνωρίζει τον εαυτόν της στο πρόσωπο του προπάτορος Αδάμ και παίρνει τη θέση του μπροστά στις κλειστές πύλες του Παραδείσου και θρηνεί για την απώλεια του πρωτόπλαστου κάλλους. Ενώπιον των πυλών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τις αμαρτίες του, αισθάνεται έντονα την παράβαση των προπατόρων του και ελεύθερα αναλαμβάνει την ευθύνη ολόκληρης της αμαρτωλής ανθρωπότητος. Διότι ακόμα και η ανάληψη μιάς ευθύνης απαιτεί ελευθερία, αυτήν που ο πρωτόπλαστος τόσο εύκολα παρέδωσε στον Διάβολο, όπως αργότερα, στη σχετική διήγηση του Βιβλίου της Γενέσεως, ο Ησαύ παρέδωσε τόσο επιπόλαια τα πρωτοτόκια στον Ιακώβ έναντι ευτελούς αμοιβής. Ελέγχει τον εαυτόν του ο άνθρωπος και, με όση ελευθερία του έχει απομείνει, εξετάζει τους λόγους της παραβάσεως.

Ο Πλάστης και Δημιουργός του για την έρευνα και κατανόηση των λαθών του και για τη σωτηρία του, τον εφοδίασε με τον εξ αποκαλύψεως Νόμο Του και έτσι στο βιβλίο της Γενέσεως ο άνθρωπος της παρακοής διαβάζει: «ο όφις ηπάτησέ με και έφαγον» και συμφώνως η Εκκλησία μας ψάλλει: «απάτη πονηρά πεισθέντα».

Η αιτία της πτώσεως είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης και πίστης στο Θεό, την οποία τόσο απερίσκεπτα ο Αδάμ παρέδωσε στο Διάβολο. Αυτήν πίστη αναζητεί έκτοτε ο άνθρωπος και αυτή είναι το πρόβλημα της υπάρξεώς του, που, εάν το λύσει, θα μπορέσει να κάνει ένα πρώτο βήμα από την πολύπλοκη ατομικότητα, μέσα στην οποία είναι χαμένος, στην απλή προσωπικότητα, από την υπόστασή του στη φύση του.

Το θέμα της πίστεως, ως απαίτηση του ίδιου του Θεού για τη σωτηρία του λαού Του, διατρέχει ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην προς Εβραίους Επιστολή του, γραμμένη κατ’ εξοχήν για τον έλεγχο της πίστεως των ομοεθνών του και για την μεταστροφή τους προς τον Χριστό, τον οποίο οι ίδιοι είχαν σταυρώσει, παραθέτει πολύ ζωντανά ολόκληρο κατάλογο βιβλικών προσώπων, τα οποία έλαβαν υποσχέσεις από το Θεό και ενεργούσαν με βάση την πίστη τους και την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν. Και πριν αναφερθεί σ΄ αυτούς δίνει πρώτα τον ορισμό της πίστεως:

«Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Δηλαδή, η πίστις είναι ύπαρξη αυτών που ελπίζουμε, τα οποία τώρα μεν δεν υπάρχουν, αλλά η πίστη τα κάνει χειροπιαστά στην ψυχή μας, σαν να υπήρχαν από τώρα.

abrahamΜε αυτήν την πίστη ο Άβελ πρόσφερε θυσία στο Θεό καλύτερη από τον Κάϊν. Ένεκα της πίστεώς του ο Ενώχ μετετέθη ζωντανός από τη γη στον ουρανό. Λόγω της πίστεώς του ο Νώε ειδοποιήθηκε για τον Κατακλυσμό. Με αυτήν την πίστη ο Αβραάμ υπήκουσε και έφυγε από την πατρίδα του, για να κερδίσει τη νέα που του υπεσχέθη ο Θεός, και απέκτησε παιδί με την γηραιά Σάρρα, το οποίο δεν αρνήθηκε αργότερα να προσφέρει θυσία στο Θεό, με την πίστη ότι Αυτός θα το αναστήσει. Με την πίστη στα μέλλοντα έδωσε ο Ισαάκ ευχές και ευλογίες στον Ιακώβ και τον Ησαύ. Με πίστη ο Ιακώβ και στη συνέχεια ο Ιωσήφ, πριν πεθάνουν, ευλόγησαν τα παιδιά τους. Με την ίδια και μεγαλύτερη πίστη ξεκίνησε ο Μωυσής να βγάλει το λαό του από τη δουλεία και, αφού παραλάβει και του παραδώσει το νόμο του Θεού, να τον φέρει στην υπεσχημένη γη, για να κατορθώσει εκεί ο λαός του Θεού όλα τα μεγάλα έργα που κατόρθωσε και να φανεί ισχυρός και νικητής έναντι των εχθρών του.

Οι Πατριάρχες, λοιπόν, είχαν τη βεβαιότητα για την πραγματοποίηση της υποσχέσεως του Θεού προς τον Αβραάμ και τους απογόνους του, ότι θα κληρονομήσουν τη Γη της Επαγγελίας και έτσι έζησαν τη ζωή τους, «ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης», φθάνοντας, ή μάλλον κατακτώντας, με την πίστη τους τις επαγγελίες του Θεού, όσες απ’ αυτές πρόλαβαν να ζήσουν. Ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος ζωής, ένα βίωμα πίστεως. Το ίδιο πρέπει να πούμε και για όλους τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, που με πίστη παρέλαβαν και μετέφεραν τον προφητικό λόγο, δια του οποίου ο Θεός καθοδηγούσε το λαό Του και τον μετέστρεφε στην πίστη του, όταν χρειαζόταν.

Αλλά λίγο πριν ο Παύλος αρχίσει την παράθεση των διά της πίστεως δικαιωθέντων βιβλικών αυτών προσώπων, στο τέλος του 10ου κεφαλαίου της προς Εβραίους επιστολής του, αναφέρεται σε μια απάντηση που είχε δώσει ο Θεός σε ένα διάλογό του με τον Προφήτη Αββακούμ: «ο δε δίκαιος εκ πίστεώς μου ζήσεται», δηλαδή, ο δίκαιος άνθρωπος θα ζήσει χάρη στην εμπιστοσύνη του στο Θεό.

Αυτή η φράση, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η κεντρική ιδέα, αλλά και η κινητήριος δύναμη ολόκληρης της Βίβλου. Η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Θεό ώθησε και έφερε προς Αυτόν όλα αυτά τα πρόσωπα και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο τα αναφέρει ο Παύλος, για να μετακινήσει τους δύσπιστους και σκληροτράχηλους ομοεθνείς του από την Παλαιά προς την Καινή Διαθήκη.

Αυτός είναι ο τελικός σκοπός , το τέρμα του λαού της Διαθήκης του Θεού. Να οδηγηθεί σε μια νέα ζωή και να κατέχει τις αλήθειες εκείνες, για τις οποίες είχε μιλήσει ο Θεός, μόνο με τη μορφή υποσχέσεως και επαγγελίας και να βιώνει μια άρρηκτη συνέχεια με τους πιστούς άνδρες και τις πιστές γυναίκες της Παλαιάς Διαθήκης. Ό,τι υποσχέθηκε ο Θεός στους Πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης, το έχει επαναλάβει στο νέο λαό του, στο λαό της Καινής Διαθήκης.

Αν επανέλθουμε στην εικόνα που δώσαμε παραπάνω, του ανθρώπου που θρηνεί μπροστά στις κλειστές πύλες του Παραδείσου και ψάχνει τη χαμένη εμπιστοσύνη του στο Θεό, μπορούμε να πούμε, ότι είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που έχει ανάγκη το Νόμο του Θεού για να αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής του σ’ Αυτόν. Έρχονται οι Δίκαιοι και οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης να του μεταφέρουν την αποκάλυψη του Θεού και να τον προετοιμάσουν να δεχθεί την υπέρτατη αλήθεια, την ενσάρκωση του Λόγου Του και την κοινωνία των ανθρώπων μαζί Του. Ο νόμος έγινε παιδαγωγός εις Χριστόν, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του, και οδήγησε τον άνθρωπο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, διά της πίστεως στην πίστη.

Η πίστη, όμως, αυτή των προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι απροϋπόθετη. Πρέπει να αγωνισθούν για να την αποκτήσουν και ο Θεός τους δοκιμάζει συνεχώς σε αυτήν. Ο άνθρωπος που πλάσθηκε με την πίστη ως φυσική ιδιότητά του, ως κύριο συστατικό της φύσεώς του, αλλά τόσο επιπόλαια την απέρριψε, χρειάζεται δοκιμασία για να την επανακτήσει, για να επανέλθει ουσιαστικά στην φυσική του κατάσταση.

Έτσι, η Παλαιά Διαθήκη αποκτά έναν ασκητικό χαρακτήρα, διότι προετοίμασε τον άνθρωπο να φθάσει στη θεωρία του σεσαρκωμένου Λόγου. Σ’ αυτήν την ασκητική και παιδαγωγό πίστη επιμένει και ο Απόστολος Παύλος σε όλες τις επιστολές του, συνδέοντας τις δύο Διαθήκες, για να δείξει, ότι με τη σάρκωση του Λόγου η δικαιοσύνη του Θεού, η μαρτυρούμενη στο Νόμο από τους Προφήτες,  φανερώθηκε «διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας τους πιστεύοντας».

Άπιστος και παρήκοος ο Αδάμ, οδηγείται στην πτώση και την έξοδο από τον Παράδεισο, αλλά όχι και στην έξοδο από το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του. Στη μεγάλη θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού που πλησιάζει, θα ακούσουμε στους ιερούς ναούς: «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».

Άπιστος και παρήκοος ο Αδάμ, πιστή και υπήκοος η Παρθένος Μαριάμ. Θα γίνει Θεοτόκος, μητέρα του Θεού Λόγου,  που ο Ίδιος θα μας διδάξει  την πίστη, και αυτός ο Ίδιος θα ερωτά περί του εαυτού Του: «τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι», για να λαμβάνει ως απάντηση την ομολογία πίστεως των Μαθητών Του: «τον Χριστόν του Θεού».

Ο αποκαλυπτόμενος λόγος της Παλαιάς Διαθήκης, γίνεται ένσαρκος Λόγος στην Καινή Διαθήκη, και ο άνθρωπος Τον βλέπει, Τον αγγίζει, Τον ακούει. Και για ποιό πράγμα του μιλάει ο Χριστός; Πάλι για την πίστη. Εκεί τον ωθεί, στη φυσική του κατάσταση. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς πίστη. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. Ιδ΄, 6). Από την πρώτη στιγμή της κλήσεως των Μαθητών μέχρι και τις εμφανίσεις του Κυρίου μετά την Ανάστασή Του και μέχρι την απιστία, και τελικώς την ομολογία, του Θωμά, ο λόγος του Κυρίου είναι περί πίστεως, και μάλιστα περί νέας πίστεως, αποκεκαλυμμένης στο πρόσωπό Του, που οδηγεί εσχατολογικά στη σωτηρία και τη βασιλεία των ουρανών.

Οι μαθητές του Χριστού, μπορεί να ήσαν απλοί αλιείς και να μην είχαν σπουδάσει στις ιερατικές και θεολογικές σχολές των Ιεροσολύμων, ήσαν όμως ενήμεροι για τα πνευματικά ρεύματα και τα προβλήματα της εποχής τους. Συναντούν τον Χριστό και στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν το Μεσσία που περιμένουν. Καλούνται από τον Ίδιο σε μια συνάντηση και προσωπική γνωριμία μαζί Του, σε μια άμεση γνώση μέσα από την εμπειρία. Καλούνται στην μετ’ εμπειρίας πίστη. Είναι μια πρόσκληση  σε μια σχέση και κοινωνία με τον Ιησού, η οποία μας μεταφέρει στην εκλογή των Προφητών και των Πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης, μόνο που εδώ δεν έχουμε ανάθεση αποστολών με θεϊκά παραγγέλματα, αλλά απ’ ευθείας διδασκαλία και κήρυγμα ζωής αιωνίου.

Και οι Μαθητές, κατόπιν μιας ενσυνείδητης και ελεύθερης επιλογής πίστεως, εγκαταλείπουν τα πάντα και τον ακολουθούν σε μια μαθητεία, που συγχρόνως είναι και αποστολή. Γίνονται δια της πίστεως μαθητές και Απόστολοι. Αντιλαμβάνονται εξ αρχής την αληθινή ταυτότητα του προσώπου του Χριστού και τον ακολουθούν αφήνοντας πίσω νοοτροπίες, συνήθειες και παγιωμένες θρησκευτικές αντιλήψεις, πράγμα που δεν τόλμησαν οι Ιουδαίοι ή που πίστεψαν επιφανειακά, με μια ιδιοτελή πίστη λόγω των θαυμάτων Του, αλλά τελικά τον απέρριψαν και τον εσταύρωσαν.

Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος μεταξύ Φιλίππου και Ναθαναήλ, που ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Ο Φίλιππος καλεί το φίλο του Ναθαναήλ να γνωρίσει «αυτόν για τον οποίο έγραψε ο Μωϋσής και οι Προφήτες στο Νόμο, τον Ιησού, τον υιό του Ιωσήφ από την Ναζαρέτ». Και ο Ναθαναήλ μέσα στην απλότητά του τού απαντά: «γίνεται να προέρχεται κάτι καλό από τη Ναζαρέτ», μια άσημη δηλαδή αγροτική πόλη; Αυτή η απλοϊκή αμφιβολία τονίζει ακόμα περισσότερο την πίστη του και την ελεύθερη επιλογή του να αφήσει στη συνέχεια τα πάντα και να ακολουθήσει το Φίλιππο σε συνάντηση με τον Ιησού Χριστό, τον οποίο αυθόρμητα θα ομολογήσει Υιό του Θεού και βασιλέα του Ισραήλ.

Ο διάλογος του Ναθαναήλ, τόσο με το Φίλιππο όσο και με τον Ιησού, αποκαλύπτει την πίστη ως πορεία που έχει αρχή και τέλος τον Χριστό, ο οποίος είναι αυτός που μας προσκαλεί. Αυτός είναι που κατά συγκατάβαση μας βρίσκει πρώτος και μας αποκαλύπτεται όταν τον ζητούμε και τον ακολουθούμε με πλήρη ελευθερία. Αυτή η πίστη, ως ελεύθερη επιλογή, διατρέχει ολόκληρο το Ευαγγέλιο, ως απαίτηση του Ιησού εκ μέρους των Μαθητών Του, αλλά και του λαού που τον ακολουθεί και δέχεται τη διδαχή και τα θαύματά του. Είναι η πίστη του διαρκώς αποκαλυπτόμενου σε μας Χριστού, είναι η πίστη των Προφητών και των Αποστόλων, η πίστη που συνιστά ταυτόχρονα προσωπική γνώση αλλά και αποκαλυπτική εμπειρία, συνάντηση με το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού εντός της Εκκλησίας Του.

«Επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυο» ομολογεί ο Σίμων στην προτροπή του Ιησού να ξαναρίξουν τα δίχτυα οι αλιείς Μαθητές Του, δείχνοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του σ’ Αυτόν. «Προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν» αναφωνεί ο λαός μετά την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν. «Θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε», λέγει στη θεραπευμένη αιμορροούσα, και, «μη φοβού, μόνο πίστευε και σωθήσεται», λέει στον Ιάειρο για τη νεκρή ήδη κόρη του. «Αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε», λέει στο θεραπευμένο λεπρό. «Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο», λέει ο Κύριος μετά την ολοκληρωτική μεταστροφή του Ζακχαίου.

Σε όλα αυτά τα θαύματα του Κυρίου, αλλά και σε πολλά άλλα, η πίστη ως ελεύθερη επιλογή, είναι απαραίτητη προϋπόθεση θεραπείας, άρα και σωτηρίας. Ο Κύριος σπλαχνίζεται το λαό και τελεί πολλά θαύματα προς ανακούφισή του, αλλά ζητεί πάντα πίστη, και, όταν αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι ελλιπής ή απουσιάζει εντελώς, ταλανίζει το λαό, ακόμα και τους Μαθητές Του. «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε έσομαι μεθ’ ημών», αναφωνεί, όταν μαθαίνει ότι οι Μαθητές, οι ήδη εντρυφήσαντες στην πίστη, δεν μπορούν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονιζόμενο. «Ολιγόπιστε εις τι εδίστασας», λέει στον καταποντιζόμενο στη λίμνη Πέτρο.

Στην τελευταία αυτή περίπτωση, ο Πέτρος εμφανίζεται ως πρότυπο πιστού και ταυτόχρονα ολιγόπιστου ανθρώπου. Το αίτημά του να περπατήσει πάνω στο νερό, βασίζεται στην ακλόνητη πίστη του ότι ο Ιησούς μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό. Τελικά όμως, την πιο κρίσιμη στιγμή, χάνει αυτήν την πίστη, όπως συμβαίνει πολλές φορές σε όλους. Ενώ διακηρύσσουμε την ειλικρινή πίστη μας, κάτι αποπροσανατολίζει τη σκέψη μας και χάνουμε το στόχο μας και καταποντιζόμαστε όπως ο Πέτρος.

Η διατήρηση της πίστης χρειάζεται προσπάθεια και αγώνα. Στην παραβολή του σπορέως, ο σπόρος-λόγος του Θεού που πέφτει στο δρόμο ή στο πετρώδες έδαφος ή ανάμεσα στα αγκάθια, δεν είναι δυνατόν να βλαστήσει. Αλλά και εάν βλαστήσει οι ρίζες του δεν είναι βαθιές. Αν ο άνθρωπος δεν παλαίψει ενάντια στη σκληρή του καρδιά και  στη λογική του, η πίστη που γεννήθηκε μέσα του από το λόγο του Θεού, γρήγορα θα ξεριζωθεί. «Ει Μωυσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται», λέει ο Πατριάρχης Αβραάμ στην παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου.

lazar 0Το αίτημα του πλουσίου της διηγήσεως προς τον Αβραάμ, να στείλει το φτωχό Λάζαρο να ενημερώσει τους συγγενείς του για τα δεινά της κολάσεως, στηρίζεται στην ανθρώπινη λογική των αποδείξεων. Η απάντηση, από την άλλη μεριά, του Αβραάμ, υπογραμμίζει τη δυναμική του θείου λόγου των Γραφών. Οι λογικές αποδείξεις, τα θαύματα και οι περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων, δεν βοηθούν τον άνθρωπο στην απόκτηση σταθερής πίστεως. «Μέγα χάσμα εστήρικται» μεταξύ πίστεως και λογικής.

Την επομένη Κυριακή, δευτέρα των Νηστειών, θα αναγνώσουμε από το Ευαγγέλιο του Μάρκου την περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία του παραλυτικού, και θα γίνει και πάλι λόγος περί πίστεως. Εκεί θα δούμε, ότι τον ασθενή σώζει όχι η δική του πίστη, αλλά η πίστη των άλλων, των φίλων του, που τον μεταφέρουν ενώπιον του Ιησού. «Ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών» αναφέρει το Ευαγγέλιο. Και εκεί βλέπουμε την κοινωνική διάσταση της πίστεως που σώζει τον πλησίον. Ενθυμούμεθα δε και την περίπτωση των Σοδόμων και της Γομόρρας, που καταστράφηκαν από την έλλειψη πίστεως ακόμα και σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, όπως γνωρίζουμε από το διάλογο του Αβραάμ με το Θεό.

Αλλά εάν πάμε και στην τέταρτη Κυριακή των Νηστειών θα ακούσουμε, πάλι από το Ευαγγέλιο του Μάρκου, τον πατέρα  του δαιμονιζομένου νέου να κράζει προς τον Ιησού: «πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία». Πιστεύω Κύριε αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή, όσο χρειάζεται. Καταλαβαίνει ο άνθρωπος, ότι η πίστη του δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να συναντήσει το μεγαλείο του θαύματος. Αυτήν την έλλειψη επαρκούς πίστεως προς κατανόηση της διδασκαλίας και εκτέλεση της αποστολής τους αισθάνονται και οι Απόστολοι, όταν, στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, λέγουν στον Κύριο «πρόσθες ημίν πίστιν».

Χάνεται η πίστη ακόμα και για τους Αποστόλους, που συναναστρέφονται καθημερινά την πηγή της, τον Κύριο δηλαδή. Ο φόβος κάνει τον Πέτρο να αρνηθεί τον ίδιο τον Κύριο τρεις φορές προ του Πάθους, αλλά ευτυχώς μετανοεί. Η ομολογία του Ληστή τον εισάγει αμέσως στον Παράδεισο. Ο Ιούδας, όμως, αυτοκτονεί. Δεν μετανοεί για το λάθος της προδοσίας, απλώς μεταμελείται. Χαμένος μέσα στον εγωισμό του, μέσα στις ιδεολογικές αγκυλώσεις του, δεν βρίσκει χώρο εντός του για την πίστη, δεν την βλέπει, την προσπερνά, και αυτό τον οδηγεί στην απελπισία και την αυτοχειρία.

Ο Θωμάς, όμως, με τη σειρά του θα μας δώσει ένα άλλο μάθημα πίστεως, της πίστεως ως εμπιστοσύνης, και θα μας επιβεβαιώσει, ότι το πρόβλημα της πίστεως, είναι πρόβλημα σχέσεως του ανθρώπου με το Θεό, που μπορεί να κυμαίνεται από την απόλυτη απιστία μέχρι τη βαθιά πίστη. Η λογικοφανής απιστία του Θωμά, είναι κατάσταση από την οποία περνά ο καθένας  που έχει υπαρξιακούς προβληματισμούς. Αλλά και η βαθιά πίστη του Θωμά, στο τέλος της συγκεκριμένης ευαγγελικής περικοπής από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, αποτελεί την ιδανική κατάληξη της πνευματικής πορείας του κάθε ανθρώπου.

Ο Θωμάς δεν υστερεί από τους άλλους μαθητές σε εμπιστοσύνη προς τον Ιησού. Δεν είναι όμως παρών κατά την εμφάνισή του μετά την Ανάσταση. Και έτσι υπερισχύουν μέσα του οι κατ’ άνθρωπον προβληματισμοί. Θέλει αποδείξεις για να πεισθεί για την Ανάσταση. Ο Ιησούς συγκαταβαίνει και τον βοηθεί να πιστέψει με μια ακόμα εμφάνισή Του, αλλά γνωρίζει ότι, μπορεί ο μαθητής να μην έχει ακόμα τελεία πίστη, δεν έχει χάσει όμως την εμπιστοσύνη του προς Αυτόν. ‘Έτσι, βλέπουμε μια πορεία από την ατελή προς στην τελεία πίστη, με αποδείξεις μεν, αλλά χωρίς απώλεια εμπιστοσύνης. Υπάρχει όμως και η συντομότερη οδός, η πλέον επιθυμητέα και κατορθωτέα, αυτή που περιγράφει ο Ιησούς απευθυνόμενος στο Θωμά: «ότι εώρακάς με πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

Οι πιστεύοντες μαθητές, γίνονται τύποι όλων των πιστευόντων ανθρώπων, όποια οδό και αν ακολουθεί η πορεία τους προς την πίστη, η οποία πορεία δημιουργεί μέγα χάσμα μεταξύ αυτών και των απίστων, μεταξύ πίστεως και λογικής, μεταξύ της ανθρώπινης λογικής των αποδείξεων και της δυναμικής του θείου λόγου των Γραφών. Αυτή είναι η πίστη που καλούμεθα να έχουμε και εμείς σήμερα ως μέλη της Εκκλησίας. Μπορεί να μην έχουμε όλοι τη δυνατότητα να δούμε κάποιο θαύμα, αλλά έχουμε όλοι τη δυνατότητα να πιστέψουμε στο Χριστό, βασιζόμενοι στη μαρτυρία των Αποστόλων, των Πατέρων και των Μαρτύρων της Εκκλησίας. Θα είναι μαρτυρία Χριστού αυθεντική, εμπειρική και όχι θεωρητική. Θα είναι γνώση Χριστού βιωματική και όχι απλώς διανοητική.

Ο απόγονος του θρηνούντος Αδάμ, ο συνθρηνών άνθρωπος, μετά το Πάθος, την Ανάσταση, την Ανάληψη και την Πεντηκοστή ζεί ήδη μέσα στην εποχή της χάριτος, ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και στα Μυστήριά της. Την περίμενε αιώνες, αλλά τώρα την έχει μπροστά του και εντός του. Κατανοεί εντός της Εκκλησίας την επί αιώνες έλλειψη της πίστεως ως πραγματικής ζωής, τον οποία τώρα έχει μπροστά του ως δώρο Θεού. Αποκτά μια δυναμική σχέση μαζί της, κατανοεί ότι αυτή είναι η σωτηρία του, η μόνη οδός για την επιστροφή στο χαμένο Παράδεισο.

Η σχέση με το Θεό αποκαθίσταται. Ο άνθρωπος αρπάζεται στην κυριολεξία από την πίστη και δι’ αυτής βλέπει το Θεό και τους συνανθρώπους του. Πίστη και αγάπη, όπως τη δίδαξε ο Χριστός και τη μετέφεραν οι Απόστολοι. Ενότητα και συνοχή μέσα στη μία Εκκλησία, την οποία συγκροτεί και συγκρατεί το Άγιο Πνεύμα, από το οποίο πηγάζουν και όλες οι αρετές, όπως μας λέγει Παύλος. Η Εκκλησία της πίστεως αναδεικνύει Πατέρες, Ποιμένες, Ομολογητές και Μάρτυρες, που ποτίζουν με το πνεύμα, αλλά και με το αίμα τους το δέντρο της Εκκλησίας. Δίνουν με το βίο τους, με τη σταθερότητα της πίστεως και με τη διδασκαλία τους παράδειγμα ζωής. Βιώνουν το Ευαγγέλιο ασκούμενοι στις αρετές.

Η ζωή του Χριστού επαναλαμβάνεται σε κάθε Άγιο. Η ζωή τους είναι ζωντανή Δογματική. Επιβεβαιώνουν οι Άγιοι τη δογματική αλήθεια της Εκκλησίας, από την οποία πηγάζει η χάρις. Επιβεβαιώνουν το ζητούμενο από τον εξωθέντα Αδάμ, το ότι δηλαδή η ελευθερία μάς δόθηκε κατά τη Δημιουργία, όχι για να απομακρυνθούμε από το Θεό, αλλά για να σταθούμε καταφατικά απέναντι στο νόμο Του. Κρατούνται οι Άγιοι γερά από την πίστη, αμετακίνητοι. Αν μετακινηθούν, γνωρίζουν ότι δεν έχουν άλλη ευκαιρία σωτηρίας. Ο Αδάμ δεν θα σηκωθεί από το θρήνο του. Αυτό δίδαξε με τη ζωή του ο ίδιος ο Χριστός.

 Αποτελεί πεποίθηση του Ορθοδόξου Χριστιανού, ότι η απαρασάλευτη τήρηση και φύλαξη των παραδεδομένων, οδηγεί στην αληθινή ζωή και τη σωτηρία. Αυτή η πεποίθηση έγινε ισχυρότερη, όταν από τα πρώτα ήδη χρόνια της Εκκλησίας εμφανίσθηκαν οι αιρέσεις. Πηγή τους και πάλι ο άνθρωπος και η αντίστασή του προς την αλήθεια, ο εγωισμός του, η αυτάρκεια, η έπαρση, η μη μεταμορφούμενη από τη χάρη διάνοια, και τελικώς η επανάληψη του προπατορικού αμαρτήματος. Η αίρεση γίνεται πρώτα ο εσωτερικός εχθρός του ανθρώπου, ο εχθρός της πίστεώς του.

Αιώνες πάλεψε η Εκκλησία για να αντιμετωπίσει τις αιρέσεις, να διαφυλάξει την ορθή πίστη ως μοναδικό μέσο σωτηρίας. Τη διατύπωσε σε επτά Οικουμενικές Συνόδους, τις οποίες εορτάζουμε σε διάφορες ημερομηνίες μέσα στο λειτουργικό έτος. Την εβδόμη και τελευταία εορτάσαμε σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας. Τοποθετήθηκε αυτή η εορτή στην Α’ Κυριακή των Νηστειών, διότι τέτοιαν ημέρα έγινε η δεύτερη και οριστική αναστήλωση των αγίων εικόνων. Η επίσημη αυτή εορτή είναι η σημαντικότερη από τις δογματικές μνείες του λειτουργικού έτους. Τοποθετήθηκε εκεί, στις πύλες, στην είσοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ως σταθμός στην προετοιμασία του ανθρώπου για το Πάσχα.

Θέτει στον άνθρωπο τη σφραγίδα της ορθής πίστεως, ήδη από αρχή της αγιαστικής πορείας του προς το Πάσχα. Κατά τους Πατέρες, η ομολογία της πίστεως αγιάζει τη γλώσσα και καθαρίζει το νου. Η ορθή πίστη συνδέεται με την ταπείνωση, με την ταπεινοφροσύνη και με κάθε αρετή. Δεν μπορεί κανείς να αρχίζει την πνευματική ζωή, κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, χωρίς πρώτα να έχει στερεωθεί στην ορθή πίστη, ήδη από την αρχή. Ο θρίαμβος της Εκκλησίας επί των αιρέσεων, είναι απελευθέρωση, είναι πνευματική ανανέωση. Η ομολογία της ορθής πίστεως καθαρίζει το εσωτερικό του ανθρώπου από το πάθος του εγωισμού. Τον ταπεινώνει και τον συστέλλει ενώπιον του Μυστηρίου της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος, καταφάσκων την αλήθεια, περνάει από το Μυστήριο της απορρίψεως των Πρωτοπλάστων από το Θεό, στο Μυστήριο της Εκκλησίας και σε αυτό της σωτηρίας του.

Αν δεχθούμε, ότι κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί ένα νέο ξεκίνημα ζωής για τον πιστό, τότε αυτή η πίστη παίρνει κάθε χρόνο μια νέα αρχή και καλύπτει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου, χαρακτηρίζει κάθε του κίνηση, κάθε του ενέργεια. Η ζωντανή και βιούμενη πίστη, γίνεται το αδιαμφισβήτητο θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Η βίωση της πίστεως στον Τριαδικό Θεό, όπως τη βίωσαν και την έζησαν οι Άγιοί μας, μας κρατεί μέσα στο Μυστήριο της Εκκλησίας, πραγματώνεται μέσα στο Μυστήριο της Εκκλησίας. Η πίστη στερεώνει του νου του ανθρώπου, συγκρατεί την ψυχοσωματική του ενότητα, απομακρύνει τους λογισμούς που τον διαιρούν και εξασφαλίζει και την ψυχική του υγεία. Οι Πατέρες μάς δίδαξαν ότι η επίγνωση της αληθείας του Θεού, γεννιέται από την πίστη και όχι από τους λογισμούς μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, μάς κρατά μέσα στην πίστη, χωρίς να θίγει τη λογική μας. Η ορθόδοξη θεολογική σκέψη κρατεί τον άνθρωπο σε ισορροπία και προβάλλει την ορθόδοξη πίστη όχι ως πνευματική ηγεμονία του ανθρώπου και της Εκκλησίας, που οδηγεί ουσιαστικά πίσω στο προπατορικό αμάρτημα, αλλά ως οδό σωτηρίας και μόνο.

Νωρίτερα μνημονεύσαμε το θαύμα του Παραλυτικού της Καπερναούμ, ως σημαίνον την κοινωνική διάσταση της πίστεως, αφού ο Κύριος θεράπευσε τον ασθενή λογιζόμενος την πίστη των φίλων του που τον είχαν μεταφέρει ενώπιόν Του. Ευθύς εξ αρχής ο Κύριος μάς διδάσκει ότι η πίστη, δεν είναι υπόθεση ατομική. Ο ίδιος ο Κύριος της πίστεώς μας είπε επίσης στην Αρχιερατική Προσευχή Του για τους μαθητές Του: «υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν» (Ιω.17,19). Το κήρυγμα των Αποστόλων και η παράδοση των Πατέρων απευθύνονται σε κοινωνία πιστών, σε Εκκλησία. Η πίστη, όπως ακριβώς και η σωτηρία και η είσοδος στη βασιλεία των ουρανών, δεν είναι υπόθεση ατομική και εγωιστική, αλλά πραγματικότητα και γεγονός της όλης Εκκλησίας, των απογόνων του Αδάμ, του ίδιου του λαού του Θεού.

Μόνον εφ’ όσον παραμένει κάποιος ζωντανό μέλος της Εκκλησίας κερδίζει τη σωτηρία. Στις μέρες μας η πίστη συνηθίζεται να θεωρείται ατομική υπόθεση, ατομικό δικαίωμα. Εκεί την οδήγησε ο ορθολογισμός. Όμως, όπως ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού δεν είναι άτομο, αλλά πρόσωπο, έτσι και η πίστη δεν είναι ατομική αλλά προσωπική. Είναι έκφραση πίστεως της Εκκλησίας προσώπων. Η προσωπική πίστη, μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να διασφαλισθεί ακέραιη και αλώβητη από κάθε αλλοίωση και αιρετική παρέκκλιση και να είναι πραγματική πνευματική εμπειρία. Η πίστη μας, η πίστη των Ορθοδόξων, είναι ενεργητική και δυναμική και τείνει στη σωτηρία όλου του κόσμου. Είναι συνισταμένη της δογματικής και χαρισματικής πίστεως, του προσωπικού βιώματος και της εμπειρίας της εκκλησιαστικής κοινότητας.

αχραντονΕίναι αυτή η πίστη που εκφράζεται μέσα στο Σύμβολο της Πίστεως, το οποίο απαγγέλλουμε μέσα στη Θεία Λατρεία, και μάλιστα μέσα στη Θεία Λειτουργία. Είναι η πίστη που έχει παραδοθεί σε εμάς και έχει κατοχυρωθεί με πολλούς αγώνες και μαρτυρία αίματος. Όταν απαγγέλλουμε το Σύμβολο της Πίστεως, συμμετέχουμε και διακηρύσσουμε σε συνέχεια αιώνων αυτή τη δογματική και χαρισματική πίστη που οδηγεί στη σωτηρία.

Αυτό το νόημα έχει και η ανάγνωση του Συνοδικού της Ορθοδοξίας ενώπιον και με τη συμμετοχή του λαού του Θεού, όπως κάναμε σήμερα το πρωί, αφού πρώτα, με τις άγιες εικόνες ανά χείρας κυκλώσαμε το ναό, και ουσιαστικά οριοθετήσαμε την Εκκλησία ως κατ’ εξοχήν χώρο του Μυστηρίου της σωτηρίας μας. Η ανάγνωση του Συνοδικού ενώπιον του πληρώματος της Εκκλησίας, σημαίνει ακριβώς αυτό, ότι αποτελεί το έσχατο κριτήριο της παραδεδομένης Αλήθειας και της εγκυρότητας των Συνόδων. Μέσα από αυτό κηρύσσεται η συνείδηση της Εκκλησίας, η οποία περιέχει τις οράσεις των Προφητών, το κήρυγμα και την πίστη των Αποστόλων, την διδασκαλία και την Παράδοση των Πατέρων.

Αυτή είναι η πίστη μας,  αυτή είναι η σωτηρία μας, αυτή είναι η αλήθεια της ζωής μας, για την οποία δυστυχώς στην εποχή μας, αλλά και σε όλες ιστορικά τις εποχές, αδιαφορούμε και καταλήγουμε ως νέοι Πιλάτοι να διερωτώμεθα αδιάφορα «τι εστίν αλήθεια», ενώ ενώπιόν μας έχουμε τον Κύριό μας να μας διαβεβαιώνει: «εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία, πας ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής» (Ιω.18,37-38).

Αυτή τη φωνή και αυτή την αλήθεια του Κυρίου ευχηθείτε, Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα, να ακούσουμε όλοι κατά τη διάρκεια και της εφετινής Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Να την ακούσουμε μέσα από  τη θεία λατρεία, μέσα από την αγία εικονογραφία, μέσα από την κατανυκτική ψαλμωδία και τα βιβλικά αναγνώσματα της Εκκλησίας μας. Νηστεύοντες, εξομολογούμενοι και μετανοούντες, ώστε με πίστη να ψάλλουμε:

«Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν Αγαθέ»

Και αυτήν προσκυνούντες να δεόμεθα πιστώς:

«Η απαράλλακτος Εικών του Πατρός, πρεσβείαις των αγίων σου Ομολογητών, ελέησον ημάς».

Και εγειρόμενοι, τελικώς, από τον Αδαμιαίο θρήνο, και ιστάμενοι πλήρεις ελπίδος και βεβαιότητος σωτηρίας, να αναφωνούμε:

«Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων».

«Αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν», στηρίξαι δε αυτήν και φωτίσαι και σώσαι εις αιώνας αιώνων. Αμήν!


pdf


Εκδημία Πρωτοψάλτου Αθανασίου Βουρλή
(17.2.2022)



Η εξόδιος ακολουθία του Καθηγητού και Πρωτοψάλτου Αθανασίου Βουρλή θα τελεστεί αύριο Σάββατο 19 Φεβρουαρίου και ώρα 11 π.μ. στον Ιερό Ναό Παντοβασιλίσσης Ραφήνας, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου.

Στους ουράνιους χορούς μετέβη χθες (17/2/2022) ο διακεκριμένος καλλίφωνος Πρωτοψάλτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου και Δάσκαλος της Ψαλτικής, Αθανάσιος Βουρλής. Ο αείμνηστος διακρίθηκε για τη σεμνότητα και το άριστο ήθος τους αλλά και την αγάπη του για τη θεολογική επιστήμη και ιδιαίτερα τη λειτουργική μας μουσική τα οποία υπηρέτησε με ζήλο και αυταπάρνηση, έργω και λόγω. Η προσφορά του στη θεία του Δαμασκηνού Τέχνη πολυειδής και πολύτροπος με μουσικολογικά έργα, μελοποιήσεις λειτουργικών και ιερών ακολουθιών, εκδόσεις κασετών και ψηφιακών δίσκων με εκκλησιαστικούς ύμνους. 

vourlis2

Γεννήθηκε στο χωριό Φίλια Καλαβρύτων το 1944 και πήρε τα πρώτα μαθήματα Βυζ. Μουσικής στην Ι. Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων όπου ηγούμενος ήταν ο θείος του Ευγένιος Βουρλής. Δάσκαλο του στην Ι. Μονή στη Μουσική είχε τον καλλίφωνο Πρωτοψάλτη Αιγίου και εξαίρετο δάσκαλο και μουσικό Ανδρέα Λέτσο. Με την προτροπή του θείου του γράφτηκε και φοίτησε στην Εκκλ. Σχολή Κορίνθου όπου διδάχτηκε Βυζ. Μουσική από τους ονομαστούς μουσικοδιδάσκαλους Δημ. Παναγιωτόπουλο – Κούρο (1958-1963) και Δημ. Μπονάτσο (1963-1965). Συγχρόνως ήταν και μέλος της Χορωδίας της Σχολής.

vourlis3

Μετά την αποφοίτηση του μετέβη στην Αθήνα και γράφτηκε στο «Ωδείο Αθηνών» (1965) όπου είχε καθηγητή τον Ιωαν. Μαργαζιώτη. Μετά από ένα χρόνο μετέβη στη Θεσ/κη όπου φοίτησε, παράλληλα με τις Πανεπιστημιακές του σπουδές στη Θεολογική Σχολή, στο «Μακεδονικό Ωδείο» όπου είχε καθηγητή τον Χαρ. Ταλλιαδώρο και έλαβε πτυχίο Βυζ. Μουσικής με «Άριστα». Στη συνέχεια έλαβε και Δίπλωμα Μουσικοδιδάσκαλου επίσης με «Άριστα» (1971).

Η ψαλτική του σταδιοδρομία άρχισε από τον Ι. Ναό Μεταμορφώσεως Π. Κοκκινιάς όπου έψαλλε ως Λαμπαδάριος. Στη συνέχεια έψαλε στον Αγ. Χαράλαμπο Π. Άρεως, στον Άγιο Ελευθέριο Θεσ/κης, για να συνεχίσει ως Πρωτοψάλτης στον Ι. Ναό Ευαγγελίστριας Τήνου και τον Ι. Ναό των Παμ. Ταξιαρχών Τήνου για την περίοδο 1975 – 76 και ακολούθως στους Άγιους Πάντες Καλλιθέας (1976 – 79).

Το 1980 ανέλαβε καθήκοντα Πρωτοψάλτη και Χοράρχη στον Ι. Ναό Αγίας Μαρίνας Άνω Ιλισίων. Από το 2004 έψαλλε στον Ιερό προσκυνηματικό Ναό της Αναστάσεως Χριστού στα Σπάτα Αττικής. Το 1974 έλαβε Δίπλωμα Μουσικοδιδάσκαλου και από το Ωδείο Πειραιώς. Έχει διδάξει Βυζ. Μουσική στην Εκκλ. Σχολή Τήνου, στη Σχολή Βυζ. Μουσικής του Ιερού Ιδρύματος καθώς και στις μοναχές της Ιεράς Μονής Κεχροβουνίου όπου έλαβε και τιμητικό Δίπλωμα. Δίδαξε επίσης στη Σχολή του Συλλόγου Φίλων Βυζ. Μουσικής Αθηνών (1978-80), σε πολλές Ιερές Μονές, καθώς και σε πολλές ενοριακές Σχολές Β.Μ. Μέχρι τώρα δίδασκε στην ενοριακή Σχολή Αγίου Τρύφωνος Παλλήνης.

vourlis4

Άριστος επιστήμων, πτυχιούχος Θεολογίας και Φιλολογίας και Καθηγητής στο Παν/μιο Αθηνών, έχει μετεκπαιδευτεί στη Γερμανία, όπου παρακολούθησε και Σεμινάρια Μουσικολογίας ενώ συγχρόνως έψαλε και ως Πρωτοψάλτης στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Κολωνία. Έχει δημοσιεύσει πλείστα άρθρα και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά και υπήρξε τακτικός συνεργάτης των «Ιεροψαλτικών Νέων». Έχει κυκλοφορήσει κασέτα με Βυζ. Εκκλ. ύμνους, έχει συνθέσει πολλά μαθήματα, εκ των οποίων πολλά παραμένουν ανέκδοτα και έχει πλούσια συλλογή δημοτικών τραγουδιών της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Έχει εκδώσει τα παρακάτω βιβλία: «Ακολουθία του αγίου ενδόξου Μάρτυρος Πορφυρίου» (1995), «Λειτουργικά κατ’ ήχον» (1998), «Αλληλουιάρια Κυριακών Ευαγγελίων εις τους οκτώ ήχους» (2003), «Μελοποιημένη Ακολουθία του αγίου ιερομάρτυρος Σεραφείμ, Αρχιεπισκόπου Φαναρίου και Νεοχωρίου του θαυματουργού» (2003), «Μελοποιημένη Ακολουθία Εγκαινίων Ιερού Ναού» (2008). Έχει εκδώσει ακόμη πολλά βιβλία Θεολογίας.

Ας είναι αιωνία και άληστος η μνήμη του!

 


Πηγή: www.pemptousia.gr

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 30 Ἰανουαρίου 2022

 
 

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Ἡ Ὀρ­θό­δοξη Ἐκ­κλη­σία ἤδη ἀπό τόν 11ο αἰ­ώνα ἔ­χει κα­θι­ε­ρώ­σει νά ἑ­ορ­τά­ζον­ται ἀπό κοι­νοῦ στίς 30 Ἰ­α­νου­α­ρίου οἱ Τρεῖς Μέ­γι­στοι Φω­στῆ­ρες τῆς Τρι­ση­λίου Θε­ό­τη­τος, οἱ Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες: ὁ Ἅ­γιος Βα­σί­λειος ὁ Μέ­γας, Ἐ­πί­σκο­πος Και­σα­ρείας, ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πος Κων­σταν­τι­νου­πό­λεως, καί ὁ Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πος Κων­σταν­τι­νου­πό­λεως.

Ὁ κοι­νός ἑ­ορ­τα­σμός τους γί­νε­ται κυ­ρίως, γιά νά προ­βλη­θεῖ  ἡ ἁ­γι­ό­τητά τους καί τό Χρι­στι­α­νικό ἦ­θος τους. Ἐ­πί­σης εἶ­ναι μία εὐ­και­ρία γιά νά τι­μη­θεῖ ἡ Ἑλ­λη­νορ­θό­δοξη Παι­δεία, νά τι­μη­θοῦν οἱ ἐκ­παι­δευ­τι­κοί καί οἱ μα­θη­τές. Ἡ ἑ­ορτή τους γί­νε­ται ἀ­φορμή γιά νά ἀ­να­λο­γι­σθοῦμε τούς ἀ­γα­θούς καρ­πούς μίας Παι­δείας, ἡ ὁ­ποία βα­σί­ζε­ται στή Χρι­στι­α­νική Πί­στη καί τή σκέψη τῶν Ἀρ­χαίων Ἑλ­λή­νων κλα­σι­κῶν. Μίας Παι­δείας, ἡ ὁποία δέν δι­δά­σκει ἁ­πλῶς γνώ­σεις, ἀ­ρι­θμούς, πει­ρά­ματα, ἀλλά πρώ­τι­στα μορ­φώ­νει, δι­α­μορ­φώ­νει ἀν­θρώ­πι­νους χα­ρα­κτῆ­ρες.

Οἱ Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες συν­δύ­α­σαν τίς γνώ­σεις καί τό ἦ­θος, τήν Ἐ­πι­στήμη καί τήν Πί­στη, τόν σε­βα­σμό πρός τόν Θεό καί τήν ἀ­γάπη γιά τόν πά­σχοντα συ­νάν­θρωπο. Τό πα­ρά­δει­γμά τους κα­τα­δει­κνύει ὅτι καί σή­μερα πρέ­πει νά σε­βό­μα­στε καί νά ἀ­ξι­ο­ποι­οῦμε τά πο­ρί­σματα τῆς Ἐ­πι­στή­μης. Ἡ μαρ­τυ­ρία τους ἀπο­δει­κνύει ὅτι ὁ ἐ­πι­στή­μο­νας καί γε­νι­κό­τερα ὁ καλ­λι­ερ­γη­μέ­νος ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ κάλ­λι­στα νά εἶ­ναι συγ­χρό­νως πι­στός Χρι­στι­α­νός καί ἐ­νά­ρε­τος ἄν­θρω­πος. Εἰ­δι­κό­τερα, ὁ Μέ­γας Βα­σί­λειος γνώ­ριζε πολύ καλά τήν Ἰ­α­τρική ἐ­πι­στήμη καί τήν ἀ­ξι­ο­ποί­ησε στό πλαί­σιο τοῦ με­γά­λου φι­λαν­θρω­πι­κοῦ ἔρ­γου του.

Οἱ Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες εἶ­χαν ἄ­ρι­στη γνώση τῶν ἀρ­χαίων ἑλ­λη­νι­κῶν κει­μέ­νων καί προ­έ­τρε­παν τούς νέ­ους τῆς ἐ­πο­χῆς τους νά με­λε­τοῦν τούς Ἀρ­χαί­ους συγ­γρα­φεῖς ἐ­πι­λε­κτικά, ἀ­πο­φεύ­γον­τας ὁ­ρι­σμέ­νες θρη­σκευ­τι­κές δο­ξα­σίες. Τά κεί­μενά τους ἀ­πο­τε­λοῦν θη­σαυρό θε­ο­λο­γι­κῶν, παι­δα­γω­γι­κῶν, ἰ­α­τρι­κῶν καί φυ­σι­ο­γνω­στι­κῶν δι­δα­χῶν. Πρό­κει­ται ἐ­πί­σης γιά μνη­μεῖα τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λό­γου. Ἄλ­λω­στε, ὁ Μέ­γας Βα­σί­λειος καί ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος σπού­δα­σαν τά ἑλ­λη­νικά γράμ­ματα στήν Ἀ­θήνα.

Ἀ­ξί­ζει μά­λι­στα νά ση­μει­ω­θεῖ ὅ­τι ­δύο ἀπό τούς Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες, ὁ Μέ­γας Βα­σί­λειος καί ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, γεν­νή­θη­καν καί με­γά­λω­σαν στήν Καπ­πα­δο­κία τῆς Μι­κρᾶς Ἀσίας, θυ­μί­ζον­τάς μας τή μα­κρο­χρό­νια πα­ρου­σία τῆς Ἐκ­κλη­σίας τοῦ Χρι­στοῦ καί τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ στήν ἱ­στο­ρική Μι­κρα­σι­α­τική γῆ. Χρή­σιμη ὑ­πεν­θύ­μιση, ἀ­φοῦ φέ­τος εἶναι ἔτος μνήμης γιά τά 100 χρό­νια ἀπό τή Μι­κρα­σι­α­τική Κα­τα­στροφή τοῦ 1922, τίς θυσίες καί τόν βί­αιο ξε­ρι­ζωμό τῶν Ἑλ­λή­νων τῆς Ἀ­να­το­λῆς.

Εἴθε οἱ Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες νά ἀ­πο­τε­λοῦν πρό­τυπα πρός μί­μηση στίς σπου­δές καί τή ζωή σας καί μέ τή βο­ή­θειά τους νά ἔχετε καλή πρό­οδο!

Μέ θερ­μές πα­τρι­κές εὐ­χές

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος

καί τά μέλη τῆς Δι­αρ­κοῦς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου

 


pdf
 

"O AΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" 
από Πέμπτη 26.8.2021 στους κινηματογράφους



THE MAN OF GOD 1Από Πέμπτη 26 Αυγούστου στους κινηματογράφους «Ο άνθρωπος Του Θεού».

Μην χάσετε την ταινία που συγκίνησε διεθνώς το κοινό, απέσπασε βραβεία στα διεθνή φεστιβάλ και φώτισε την ταπεινότητα ενός Αγίου που διώχθηκε, χλευάστηκε, αδικήθηκε, δέχθηκε τον Σταυρό του και τον κουβάλησε ως το τέλος του βίου του.

Μια ταινία που καθρεφτίζει την κοινωνία μας μέσα από τα πιο ευαίσθητα δεδομένα της ανθρώπινης φύσης.

Την Τρίτη, 24 Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας «Ο Άνθρωπος του Θεού» στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, στο πλαίσιο του 11ου Athens Open Air Film Festival.

Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών ήταν εκεί, για να παρακολουθήσουν την ταινία, που μέχρι αυτή την στιγμή έχει κάνει ρεκόρ προπωλήσεων για τους θερινούς κινηματογράφους.

Την εκδήλωση άνοιξε η διευθύντρια της Feelgood Records της εταιρίας διανομής, Ειρήνη Σουγανίδου, η οποία ευχαρίστησε την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου και τον καθηγούμενό της, Γέροντα Eφραίμ, για την απόφαση να στηρίξει αυτήν την ταινία ως μεγάλος χορηγός, ενώ τόνισε ότι αν δεν ήταν η Μονή, δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η ταινία πραγματικότητα.

Επίσης, ευχαρίστησε για την υποστήριξη στην ταινία και την Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής αλλά και τους: υπουργό Τουρισμού κ Θεοχάρη, την υπουργό πολιτισμού κα Μενδώνη και τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος για τη διευκόλυνση στους χώρους των γυρισμάτων. 

the man of God premiera
 

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ
"ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ"
(Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου)
 


 
ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ
Ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως
στὴ θέα τοῦ Ἀναστάντος

Το βιβλίο περιλαμβάνει πρωτότυπα κείμενα για την Ανάσταση του Κυρίου.

Πάσχα, Κυρίου Πάσχα! Βροντώδης ακούγεται η προτροπή της Εκκλησίας μας: «Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως». Και όλοι μαζί ανα­φωνούμε «Χριστός Ἀνέστη!» και επαναλαμβάνουμε «Ἀληθῶς Ἀνέστη!». Αυτό είναι το μυστικό και πνευματικό συμπόσιο της πίστεως· η μετοχή στην Ανάσταση του Χριστού, στη χαρά και στο μυστήριό της…

Μια πρόταση για να ζήσουμε ενθέως τη χαρά της Αναστάσεως, να συναντηθούμε με τον αναστάντα Κύριο, να συμμετέχουμε στο αιώνιο συμπόσιο της Βασιλείας Του. Για να μεταμορφωθεί μέσα μας η πίστη στο γεγονός της Αναστάσεως σε βίωση της θέας του Αναστάντος.

Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς,
Σπάτα 2021

Διάθεση εδώ


13 χρόνια από την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου


xristodoulosὍταν ἔφυγε ἔγραψα: «Σέ κλαίει ὁ λαός!». Σήμερα, μετά ἀπό τήν παρέλευση τόσων ἐτῶν ἀπό τή θανή του εἶμαι ὑποχρεωμένος νά γράψω: «Σέ θέλει ὁ λαός!».

Στό διάστημα τῆς ἐπίγειας ἀπουσίας του «ἔφυγαν κι ἄλλοι πολλοί, μεγάλοι καί τρανοί, πού ἦσαν πασίγνωστοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ὅλους ὅμως τούς πῆρε τό ποτάμι τῆς Λήθης. Μόνον ὁ Χριστόδουλος ζῆ -ἄσβηστο καντήλι στήν ψυχή τοῦ ἁγνοῦ λαοῦ πού πονεῖ γιά τήν ἔρμη πατρίδα.

Ὅσο ζοῦσε ὁ Χριστόδουλος ὁ λαός εἶχε μιάν ἐλπίδα: εἶχε ἕναν ἡγέτη! Ἦταν γιά τό λαό μας ὅ,τι καί ὁ Χρυσόστομος γιά τόν ἐγκαταλελειμμένο λαό τῆς Σμύρνης. Καί οἱ δύο ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο: ὁ Σμύρνης ἀπό τόν τουρκικό ὄχλο, ὁ Ἀθηνῶν καί Ἑλλήνων πάντων ἀπό τόν δημοσιογραφικό καί χαμηλοπολιτικό ὄχλο.

Ὁ ἕνας πέθανε βασανισμένος, ὁ ἄλλος πέθανε φαρμακωμένος.

Κανείς δέν ἤπιε τόσο φαρμάκι ὅσο ὁ Χριστόδουλος. Γιατί εἶχε Παπαφλέσσειο ἀνάστημα καί ὕψωνε φωνή ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Κουβαλοῦσε μέσα του τήν παράδοση τοῦ 1821. Μέ τόν λόγο του ξαναζωντάνευε τ᾽ ἀρματολίκι, τούς καιρούς τῆς παλληκαριᾶς καί τῆς λεβεντιᾶς..

Τόν ἔφαγε ἡ χαμέρπεια καί ἡ κακομοιριά. Ἡ χυδαία κακολογία καί μικρολογία. Ἔπρεπε νά πέσει γιά νά πεισθοῦν οἱ κακόπιστοι πόσο μεγάλος ἦταν!

Δανείζομαι μιά φράση τοῦ Παν. Κανελλόπουλου γιά νά τόν παραστήσω: «Τόν μικρό τόν γνωρίζει κανείς ἀπό τήν ἄνοδό του• τόν μεγάλο ἀπό τήν πτώση του».

Ναί, ὅταν ἔπεσε ὁ Χριστόδουλος, ἦταν σάν νά ἔπεσε ἡ Βασιλική Δρῦς τῆς πατρίδας. Ὁ λαός ἔχασε τόν ἄνθρωπο πού τοῦ προσέφερε ὅραμα, δύναμη, ἀντιστασιακή διάθεση...

Ὁ Χριστόδουλος χτυποῦσε διαρκῶς τήν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ, διότι «ἄκουε τήν βοήν τῶν πλησιαζόντων γεγονότων». Γι᾽ αὐτό εἶχε ἀπέναντί του ὅλους αὐτούς πού ἀπεργάστηκαν τήν σημερινή μας κατάντια. Δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα, ἀντί νά χτυπᾶμε αὐτούς πού βάζουν τήν φωτιά, χτυπᾶμε ἐκείνους πού βαρᾶνε τήν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ.

Δεκάδες οἱ φαρέτρες μέ τά δηλητηριασμένα βέλη πού στρέφονταν ἐναντίον του. Μέ τήν δῆθεν σάτιρα ἀπό τήν τηλοψία, ἀπό τό ραδιόφωνο, ἀπό τό πάλκο καί τόν τύπο, οἱ νάνοι ἀντίπαλοί του, τοῦ ἔκαναν τή ζωή του φαρμάκι.

Κι αὐτός σάν τόν μάρτυρα Χρυσόστομο συγχωροῦσε...

Εἴχαμε στενή φιλία ἀπό παλιά, ἀλλά ποτέ συνεργασία σέ ἐπαγγελματική βάση. Ἡ γνωριμία μας ξεκίνησε ἀπό μιά ἐπιθετική ἐπιστολή πού τοῦ ἔστειλα ἀπό τό ἐρημητήριό μου στόν Πάρνωνα. Ἔσχισε λαγκάδια καί βουνά νά μέ βρεῖ. Ἔκτοτε δεθήκαμε μέ μιά σχέση ἀδελφική.

Δέν θά πῶ ποτέ ὅσα μοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ. Σέ πολλά μέ ἔπειθε. Σ᾽ ἕνα μόνον δέν μέ ἔπειθε: νά εἶμαι συγχωρητικός.

«Εἶμαι Μανιάτης, τοῦ ἔλεγα, καί μέσα στό μανιάτικο φυσικό εἶναι ἡ ἀναίδεια». Ἀναίδεια στ᾽ ἀρχαῖα ἑλληνικά σημαίνει ἄρνηση συγγνώμης.

Κι αὐτός γελοῦσε παταγωδῶς. Γιατί ἤξερε πώς δέν σοβαρολογῶ. Ἁπλῶς ἐρέθιζα τήν διάθεσή του γιά εὐτραπελία.

Ναί, ἦταν ἕνας μεγάλος «μαΐστορας» τοῦ χιοῦμορ. Στά χρόνια του ἡ Ἐκκλησία «ἔλαμπε ἀπό χαμόγελο», μπῆκε τό γέλιο στήν Ἐκκλησία.

Κέρδισε τήν παραπαίουσα νεολαία. «Κι ἐγώ μαζί σας ἀλλά κι ἐσεῖς μαζί μου».

Κι οἱ νέοι θά πήγαιναν μαζί του, ἔστω κι ἄν τούς ὁδηγοῦσε στό Ζάλογγο. Θά ἔπεφταν, ἀλλά θά ἔπεφταν σάν τόν Ἴκαρο ἀπό ψηλά...

Εἶχε Ἰκάρειο πνεῦμα μέσα του ὁ Χριστόδουλος. Πετοῦσε πάνω ἀπό τά εὐτελῆ καί τούς εὐτελεῖς σάν τόν βασιλικό ἀητό. Ἐκάλυπτε τούς πάντες μέ τήν καλλιφωνία του, τήν πολυγνωσία του, τήν πολυγλωσσία του, μέ τό ἱλαρό φῶς τοῦ προσώπου του.

Ἄγρυπνος σάν τόν Ἄργο, μελετοῦσε τά πάντα κι ἦταν ἐνήμερος γιά τά πάντα.
Ἔγραφε ἀκατάπαυστα ἀκόμη κι ὅταν συνομιλοῦσε, ἀκόμη κι ὅταν τηλεφωνοῦσε.

Συχνά τόν μάλωνα: «Πότε ξεκουράζεσαι;». Κι αὐτός μέ τό δροσᾶτο γέλιο του: «Ὅταν δουλεύω…!».

Τοῦ ἄρεσε νά μέ νευριάζει καί νά μέ πιάνει τό «μανιάτικο», ὁπότε οἱ τύποι πήγαιναν περίπατο.
Μέ φώναζε -γιά νά μέ ἐρεθίζει-, Σαράντη. Τοῦ ᾽λεγα, τοῦ ξανάλεγα ὅτι Σαράντο -κι ὄχι Σαράντη- λέμε στή Μάνη. Κι αὐτός ἐπέμενε στό Σαράντη, ἔτσι γιά νά μέ «φουρτουνιάζει». Τοῦ ἄρεσε ἡ «φουρτούνα» μου.

Κάποτε μοῦ εἶπε περιπαικτικά: «Νά δοῦμε πῶς θά περνᾶς στόν Παράδεισο…».

Τόν κοίταξα λοξά καί τοῦ εἶπα εἰρωνικά: «Ἔχω κάνει αἴτηση ὡς ἱστορικός νά πάω στήν Κόλαση. Ἐκεῖ θά βρῶ ὅλους τούς μεγάλους τῆς Ἱστορίας. Κι ἀκόμη θά γλυτώσω κι ἀπό σᾶς τούς δεσποτάδες».

Κι ὁ μεγαλόθυμος Χριστόδουλος μέ ἀποστόμωσε -παρότι Θρᾶξ- μέ τό λακωνικό: «Μήν τό πολυελπίζεις αὐτό!..»..

Ἔτσι, μέ τό χιοῦμορ, τήν ἑτοιμολογία, τήν λεκτική εὐθυβολία, τήν εὐθυφροσύνη καί τήν μεγαλοφροσύνη ἤξερε νά κερδίζει καρδιές.

Βέβαια οἱ μικρόψυχοι τόν φθονοῦσαν. Τόν φθονοῦσαν καί ὅσοι εἶχαν βαλθεῖ νά ξεριζώσουν τή γλῶσσα μας, νά ξεπατώσουν τήν παιδεία μας, νά ξεδοντιάσουν τήν Ἐκκλησία μας, νά σπιλώσουν τήν ἱστορία μας, νά ἀκρωτηριάσουν τήν πατρίδα μας. Τόν φθονοῦσαν ὅλοι αὐτοί πού προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά μετατρέψουν ἕναν γίγαντα λαό, σέ λαό νάνων. Σέ λαό θάμνων, κατά τό δικό τους ἀνάστημα..

Τοῦ ὀφείλω ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα ἔκανε γιά τήν ἡμετέρα φουκαροσύνη: προλόγισε τό βιβλίο μου «Ἀπό τό Μακεδονικό Ζήτημα στήν Ἐμπλοκή τῶν Σκοπίων», πού βγῆκε τόν Ἰανουάριο τοῦ 1992, προλόγισε -καί μάλιστα σέ Ἀττική διάλεκτο- τήν τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν» καί στάθηκε πάντα πατρικά συμβουλευτικός ἀπέναντι στά παιδιά μου..

Ἀφ᾽ ὅτου ἔφυγε, δέν ἔγραψα οὔτε μίλησα ποτέ γι᾽ αὐτόν.

Μόνον μιά φορά, τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του εἶπα κάποια λόγια πικρά -ὄχι γι᾽ αὐτόν φυσικά στό Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Σήμερα μιλοῦν ἄλλοι, πού κάποτε τόν εἴχανε πικράνει.

Τώρα νιώθουν τί «τζοβαϊρικό» ἀξετίμητο χάσαμε.

Κι ἄν σήμερα ἀνταποκρίθηκα στό αἴτημα νά χαράξω τίς γραμμές αὐτές, εἶναι γιατί σέ μιά πρόσφατη ἐπίσκεψή μου στό Α ́ Νεκροταφεῖο τῶν Ἀθηνῶν, εἶδα τάφους γυμνούς ἐπιφανῶν, ἐνῶ ὁ τάφος τοῦ Χριστόδουλου ἦταν πνιγμένος στά λουλούδια.

Πῆγα νά κόψω ἕνα γαρύφαλλο κι ἀπό κάτω σ᾽ ἕνα χαρτάκι εἶδα γραμμένη τή φράση:

«Σ᾽ ἀποζητοῦμε, Χριστόδουλε!…».

Σαράντος Καργάκος

 


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ

ΚΕΡΑΤΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΟΡΩΝ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ
ΕΚΠΟΙΗΣΕΩΣ ΑΚΙΝΗΤΟΥ

 Την 20η Δεκεμβρίου 2020 ημέρα Κυριακή και ώρα 10.00-12.00 μ. θα διενεργηθεί στα Γραφεία της Ιεράς Μονής Παναγίας Παντανάσσης εις Κερατέα Αττικής (εντός της Ι.Μονής), ανοιχτή δημοπρασία εκποιήσεως δύο ακινήτων κυριότητος της Ι.Μονής ήτοι: δύο (2) διαμερισμάτων αυτοτελών οριζοντίων ιδιοκτησιών, αμφοτέρων κειμένων εις Σαλαμίνα και εις περιοχήν Ραχιών της Δημοτικής Ενότητος Αμπελακίων στον α’ όροφο οικοδομής επί των οδών Κέκροπος, αρ.72 και Λεωφόρου Ιπποκράτους, κατά τους τίτλους, πράγματι δε Κέκροπος και Λεωφ. Ιπποκράτους  72  ήτοι α) του υπό στοιχεία Α-1 διαμερίσματος επιφανείας κατά τον τίτλο κτήσεως  89 τ.μ. και β) του υπό στοιχεία Α-2 διαμερίσματος επιφανείας κατά τον τίτλο κτήσεως 77 τ.μ. στα οποία υπολοίπονται εργασίες προς εκτέλεση υπό του πλειοδότου, οι δε σε αυτά αυθαίρετες κατασκευές έχουν νομιμοποιηθεί βάσει του ν. 4495/2017 και εξ αυτού προκύπτει ότι η πραγματική επιφάνεια του διαμερίσματος Α-1 είναι 93,84 τ.μ., του δε Α-2 81,34 τ.μ.

 Η ελάχιστη πρώτη προσφορά ανέρχεται για το Α-1 διαμέρισμα σε 48.000,00 ευρώ και του Α-2 διαμερίσματος σε 35.000,00 ευρώ και κάθε επόμενη τουλάχιστον δέον να είναι κατά 2% ανωτέρα, κατά τους όρους της σχετικής Διακηρύξεως Δημοπρασίας. Η εγγύηση συμμετοχής στη δημοπρασία ανέρχεται στο 1/10 της πρώτης προσφοράς δηλαδή αντίστοιχα σε 4.800,00 και 3.500,00 ευρώ καταβαλλόμενη σε μετρητά ή με τραπεζική επιταγή.

 Αν η δημοπρασία αποβεί άγονος επαναλαμβάνεται φανερά την επόμενη Κυριακή 27-12-2020 στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα. Τα διαμερίσματα εκποιούνται χωριστά το καθένα.

 Πληροφορίες για τους όρους της δημοπρασίας εις τα Γραφεία της Ι.Μονής τηλ. 2299067869 και του Πληρεξουσίου Δικηγόρου Κων/νου Αναστ. Βλάχου τηλ. 2108840051, 6973213253, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

 Η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής
Σαλώμη Μοναχή

 




Παπαδιαμαντικό Lock Down

ΕΛΕΓΕΝ η κυρα-Χαριτωμένη εις τινά ακριτικόν χωρίον των Ιωαννίνων όπου ούτε δορυφόρος τις ηδύνατο να το εντοπίσει εις τον χάρτη, πως τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἐκινδύνευον νὰ μείνουν οἱ ἄνθρωποι οἱ χριστιανοί, τὴν ἡμέραν τοῦ Αγίου Νικολάου, ἀλειτούργητοι.

Καίτοι εξ’αναριθμήτων ετών ουκ ολίγα θαύματα και σωσμούς εποίησεν ο Άγιος στους ευλαβείς ενορίτας και εις τους οικείους αυτών όπου εθαλασσοπνίγοντο εις τα πέλαγα δια τον επιούσιον άρτον ιδιαιτέρως μάλιστα εις τα πτωχά, ορεινά και αποξενωμένα μέρη  της Ηπείρου όπου ο Θεός είχεν ρίξει όλες τις πέτρες και τα μπαζώματα εις την γήν εκείνη ούτως ώστε οι πλείονες να μετέρχονται τους ναύτας και καπεταναίους ίνα επιβιώσωσιν.

Τω όντι οὐδέποτε πρόρρησις επληρώθη, ότι ο θαλασσόλυκος Άη Νικόλας εκείνο το έτος όπου συνέπεσεν το περίφημον «λόκ χάουν» όπως το αποκαλούσε ο μπαρμπα-Ηλίας θα έκαμε μονάχος του την πανήγυρί του έρημος από τους ευλαβείς ολίγους πιστούς που είχον απομείνει εις το ηρωϊκόν εκείνον χωρίον.

Εὐτυχῶς ή δυστυχώς μάλλον ο ‘ξαποδίτης ἔδωκε πονηράν φώτισιν και έμπνευσιν εἰς τοὺς ἁρμοδίους της τάξεως  καὶ αφού εποιήσανε άπαν το χρέος τους, συλλαμβάνοντας όλους τους λαθραιοεισερχόμενους εκ των έρημων συνόρων, και αφού εφυλάκωσαν άπαντας τους ναρκέμπορους, τους κλέφτας και αφού έφερον στιβαράν ευνομίαν ακόμη και εις τας αρκούδας και σκιούρους ραπίζοντας πάσαν παρανομίαν εις τον ακριτικόν εκείνον δύσμοιρον τόπον, αποφάσισαν ίνα εξαντλήσωσιν όλη την καλήν τους προθυμίαν, κατά τας εντολάς των ανωτέρων Νοματαρχών και εις τας ερήμους Εκκλησίας που έκαστον Πάσχα και Λαμπρή αξιώνονται ίνα βλέπωσιν προσκυνητάς και να οσφραίνονται το αγνοκέρι που ανάπτωσιν εις το παλαιόν, εκατονταετίας ήδη, μπρούτζινον μανουάλι όπου γυαλίζει συχνά και μετά ζήλου κάμοντάς το ωσάν καινούργιο η στρογγυλοπρόσωπος και ευσεβής Παπαδιά.

Ο αυγερινός είχεν ήδη φέξει και ο φιλόθεος Ιερεύς, ο παπαΘεόδωρος, αφού είχε διαβάσει τον καιρό του προ του ξυλογλύπτου Τέμπλου και είχε ενδυθεί άπασαν την λευκήν στολήν διάβαζε ονόματα και ονόματα στην Πρόθεση μέχρις έρθει ο Ψάλτης του χωριού, ο μπαρμπα Ηλίας και βάλει «Ευλογητός».

Ο κυρ-Μήτσος, το στεφάνι της κυρα Ιφιγενείας, είχε εγερθεί εκείνην την ημέρα της εορτής του Αγίου λίαν ενωρίς. Είχε νιφθεί και αφού ζάρωσε χουχουλιάζων τας χείρας του ολίγα λεπτά εις την μασίνα που είχε ανάψει ήδη η  φιλόστοργος γυνή του έλαβε τα κοντολάμπαδα, την ζυμωτή Λειτουργιά, το Νάμα, το έλαιον, και αρκετόν αγιονορείτικο λιβάνι ίνα παραδώσει  στην Εκκλησιά που το είχεν τάξιμο καθ’ έτος.

Πήρε να βαδίζει πεζός την ανηφόραν που φέρει εις τον Ναόν βαριά ντυμένος βαστάζων εις την αριστερή του χείρα την ομβρέλα καθ’ότι εψιχάλιζε και προμηνύετω μπόρα εκ των μεσημβρινών νεφελών, ενώ εις την δεξιάν του εκρατούσε τις Λειτουργιές όπου επρόκειτο να αποθέσει εις τον ΠαπαΘεόδωρον μαζί με ένα ολόκληρο, δίκην τηλεφωνικού καταλόγου, δίπτυχον με ονόματα ζώντων τε και τεθνεώτων.

Προχωρούσε αμέριμνος κοιτάζων ένθεν κακείθεν και μονολογών καθεαυτόν την ευχήν το: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και  το: «Άγιε Νικόλαε βοήθησον τον κόσμον Σου» που του είχε διδάξει ο Γερο-Αβεσσαλώμ στο Άγιον  Όρος που τακτικά επεσκέπτετο εις την υπώρειαν του Άθωνος.

Μετά από ολίγον ήκουσε τινά μηχανικό βόμβο όπισθέν του  και όντως προήρχετο από τινά περιπολικό που και αυτό επορεύετο  ξωπίσω του και προς τον ίδιον προορισμόν αφού η οδός ήτο μονόδρομος και κατέληγεν μονάχα εις την πλατεία της Εκκλησιάς. Κατ’ αρχάς εσυγκινήθη.

- Μπράβο τους ευλάβεια που την έχουσιν  οι Τζανταρμλάδες (αστυφυλάκοι) να πάνε και αυτοί να προσκυνήσωσιν την χάρη του Αγίου.

Ανέβαινε με τους πόδας αγκομαχών ολίγον προ του τέλους της ανηφόρου και αφού έφθασεν εις τα πρόθυρα του Ναού και πριν κτυπήσει την θύρα, ηνοίχθη αύτη  αυτομάτως από την αγαθοπρόσωπον Παπαδιά που με βλέμμα φοβισμένον και πτοηθέν, λαχανιάζουσα εκ τινός αορίστου φόβου του λέει νεύοντας του συνάμα με τας χείρας.

- Φύγε του λοου σου αμέσως κακομοίρη μου, θα σε βουτήξουνε οι τζανταρμάδες και θα πληρώσεις πρόστιμο!

- Σοβαρά; μα ο μαύρος για καλό ήρθα και να εύρω τον μπελά μου;

- Αστα λόγια φουκαρά μου…και έκλεισε πάλιν αποτόμως την ξύλινη θύρα της Εκκλησιάς.

Εκείνη την στιγμή πάραυτα ηνοίχθη και η πόρτα του περιπολικού και Χωροφύλακας τις μεσόκοπος και ζηλωτής υπάρχων του νόμου επλησίαζε όσονούπω και αγέρωχος τον καϋμένο τον κυρ-Μήτσο.

Μα δεν πρόλαβε να κάμει και τρίτον βήμα και πάραυτα ο κυρ-Μήτσος, εγκαταλείποντας πίσω του την έρμη ομβρέλα έτρεξε, παρά τα εβδομήκοντα χρόνια του, δρομαίος και γοργοπόδαρος την κατωφέρειαν του λοφίσκου μέσα εις τα  βάτα, στις θημωνιές και στα αγιοπούρναρα κάμνοντας τον ντορβά της κυρα- Ιφιγένειας φύλο και φτερό στους κατσικόδρομους κατά πως λέει ο λαός : «αλλού  Παππάς κι’αλλού τα ράσα του».

Εκείνο το έτος η Πανύγηρις του οιακόστροφου Αγίου Νικολάου ετελέσθη κεκλεισμένων των θυρών, παρόντων μόνον δύο Ψαλτάδων, του ΓεροΠαράσχου διακονούντος εις το Ιερόν βήμα και της Παπαδιάς που ήναπτε τας κανδήλας.

Συμφώνως του Καισαρικού δόγματος απείχον με το στανιόν και «δι’ασφάλειαν» άπαντες οι πιστοί εκ των Εκκλησιών ίνα μη βλαφθώσιν και πεθάνωσιν από τας θαυματουργικάς Εικόνας, τα Άγια Λείψανα, τον Τίμιον Σταυρόν ακόμην και από αυτήν την Θείαν Κοινωνίαν του Σωτήρος Χριστού που ούτε οι Άγγελοι δεν τολμώσιν και φρικιούν  να κοιτάξωσιν.

Μετά από τριών ωρών διάστημα και αφού ετελέσθη η Λογική λατρεία στην Εκκλησιά του Αγίου Νικολάου επεστράφη και πάλιν οπίσω μετά προσοχής, θαμβούμενος και δειλιών, ως τρομαγμένην όρνιθαν και αφού είδεν ιδίοις όμμασιν ότι οι πολισμάνοι έφυγον εκ του ιερού καθήκοντος , έλαβεν από τα βάτα και τα αγριοπούρναρα τον ντορβάν με τα ευλαβή αναθήματα, ευτυχώς εισέτι καθαρά και αμόλυντα, και ανέβηκε από κρυφό μονοπάτι τώρα εις τον Ναόν. Εκεί τα παρέδωσεν ανακουφισμένος εις την Παπαδιάν ομολογών στωϊκώς και κουνώντας πολλάκις την Γιαννιώτικην κεφαλήν  του.

- Άστα Παπαδιά…Ενώ συνάμα έκλαιγε και μετάνιζε στο Εικονοστάσι του Αγίου. Ούτε τους  Τούρκους στον σβέρκο μας να είχαμε τέτοιαν ημέραν να τρέχω σαν τον φυγάν στα μπαϊρια λές και είμαι γομάρι να με κυνηγούν! Τα έσχατα του κόσμου! Θεός σχωρέστους και καλήν φώτισην να έχει όλος ο κόσμος .

- Ας είναι μπαρμπα-Μήτσο λησμόνησέ το. Το καθήκον σου έκαμες. Διάφορον. Άντε και καλά Χριστούγεννα να έχωμε, αν μας αφήσουνε να τα κάμουμε.

Και πήρε τον κατήφορον με σκυμμένον το πρόσωπόν του κατηφής και μονολογών θρηνωδώς…

Το βράδυ και αφού ενύκτωσε για τα καλά στην ασέληνην νύκτα που οι χιονότοκες νεφέλες εσκέπαζον την φεγγαράδα έκατσε δίπλα στην ξυλόσομπα και λαβών χαρτί και καλαμάρι ανέγραψεν διαφορετικώ τω τρόπω και με πόνο ψυχής το Δοξαστικόν των Χριστουγέννων της Αγίας Κασσιανής, ενώ έκλαιγε συνάμα ως μικρόν αδικημένον παιδίον.

«Πανδημίας μοναρχησάσης ἐπὶ τῆς γῆς,
ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο·
Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον.
Υπήκουσαν οἱ λαοί,
τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος·
αλλά ας επεγραφώμεν και ημείς
ὀνόματι θεότητος,
Σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν.
Μέγα σου τὸ ἔλεος, δόξα σοι.»

Τα έσχατα του κόσμου …και δάκρυα ζεστά κυκλώσανε τους  γεροντικούς και αγαθούς οφθαλμούς του …

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Ρουμανία:
Γονατιστοί μέσα στο χιόνι για τον Άγιο Ανδρέα

roum 1

 roum 2

 roum 3


O Mητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος και ο π. Σταμάτιος Σκλήρης 
για τον μακαριστό Μητροπολίτη Μαυροβουνίου κυρό Αμφιλόχιο


amfiloxios maurovouniou

   Το πρωί της Παρασκευής 30 Οκτωβρίου κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κυρός Αμφιλόχιος. Ο μακαριστός Μητροπολίτης αποτελούσε μία προσωπικότητα παγκόσμιας πνευματικής εμβέλειας για την Ορθοδοξία και τον υπόλοιπο κόσμο. 
   Καλεσμένοι στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» ήταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος και ο π. Σταμάτιος Σκλήρης, οι οποίοι μίλησαν για τον μακαριστό Μητροπολίτη.

 

Συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτη μας στην κα Μαρία Γιαχνάκη

Συνέντευξη του π. Σταμάτιου Σκλήρη στην κα Μαρία Γιαχνάκη


Μικρές Αγίες Σοφίες
(της Ρόης Παντελίδου*)

AGIA 768x461

Η πρόσφατη ανίερη μετατροπή της Μεγάλης Εκκλησίας σε τέμενος μου δίνει αφορμή να μνημονεύσω ορθόδοξους Ναούς στη σημερινή Τουρκία που είχαν την ίδια ή και χειρότερη μεταχείριση και τους οποίους είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ. Ο κατάλογος δεν εξαντλείται, διότι ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος.

Μέσα στην Πόλη, αρχίζω την περιήγηση από τη λεγόμενη Μικρή Αγία Σοφία. Πρόκειται για το Ναό των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, που χτίστηκε το έτος 527 σπό τον Ιουστινιανό, λίγο πριν από την Μεγάλη Αγία Σοφία. Ο Ναός είναι ένα εντυπωσιακό οκτάγωνο από κίονες σε δύο ορόφους που στηρίζει το μεγάλο κεντρικό τρούλο, ο οποίος αποτελείται από 16 θόλους. Έγινε τέμενος μετά από την Άλωση.

Συνεχίζω με το Ναό της Παναγίας Κυριώτισσας που βρίσκεται κοντά στο Υδραγωγείο του Ουάλεντος. Έγινε το τέμενος Καλεντέρχανε, λίγο μετά την Άλωση.

Ακολουθεί η Μονή Παντοκράτορος που ανοικοδομήθηκε τον 12ο αιώνα από την Ειρήνη, σύζυγο του Ιωάννη Β΄ Κομνηνού. Το οικοδόμημα της Μονής, που αποτελείται από τρεις Ναούς, είναι το Καθολικό της Μονής Παντοκράτορος η οποία στέγαζε φιλανθρωπικά Ιδρύματα της Πόλης και υπήρξε πρότυπο κοινωνικής πρόνοιας. Λίγο μετά από την Άλωση έγινε το τέμενος Ζεϊρέκ.

Προχωρώ στη Μονή Μυρελαίου που ανεγέρθηκε τον 10ο αιώνα από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Λεκαπηνό. Σήμερα είναι το τέμενος Μπόντρουμ.

Σειρά έχει η Παμμακάριστος που στέγασε για 100 χρόνια το Πατριαρχείο μετά από την Άλωση. Από το 1600 περίπου είναι το τέμενος Φετιγιέ. Τα εξαιρετικά ψηφιδωτά, στα οποία περιλαμβάνεται ο Χριστός Παντοκράτορας του Τρούλου, περιστοιχισμένος από 12 προφήτες και ο Χριστός Υπεράγαθος της κόγχης του Ιερού, βρίσκονται σε διπλανό παρεκκλήσιο και δεν έχουν καλυφθεί. Από την Παμμακάριστο προέρχεται η ομώνυμη, ονομαστή φορητή ψηφιδωτή εικόνα, που βρίσκεται στο Φανάρι.

Έξω από την Κωνσταντινούπολη θα μνημονεύσω οπωσδήποτε την Αγία Σοφία στην Τραπεζούντα. Χτίστηκε τον 13ο αιώνα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μανουήλ Κομνηνού και εκεί στέφονταν αυτοκράτορες οι Κομνηνοί. Αφού είχε μετατραπεί σε τέμενος για αρκετά χρόνια, είχε γίνει στη συνέχεια μουσείο και μετετράπη σχετικώς πρόσφατα σε τέμενος. Καλύφθηκαν με παραπετάσματα οι εξαιρετικές τοιχογραφίες που είχαν αποκαλύψει αρχαιολόγοι από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.

Υπάρχει όμως και η βασιλική της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Βιθυνίας. Στην Νίκαια συνήλθε η Α και η Ζ Οικουμενική Σύνοδος. Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα τη Νίκαια έβλεπες μόνον ερείπια. Η Αγία Σοφία ανοικοδομήθηκε και το κεντρικό κλίτος είναι τέμενος, ενώ το βόρειο και το νότιο κλίτος είναι προσβάσιμα στους επισκέπτες.

Άφησα τελευταία τη Μονή της Χώρας. Και τίποτε άλλο αν δεν σωζόταν στην Κωνσταντινούπολη, άξιζε μόνον γι’ αυτή η επίσκεψη στην Πόλη. Από τον 11ο αιώνα στέκεται το σημερινό οικοδόμημα, με τα περίφημα ψηφιδωτά να ανήκουν στον 14ο αιώνα. Μεταξύ αυτών, η ζωή της Θεοτόκου και η παιδική ηλικία του Χριστού, με σκηνές σπάνια εικονιζόμενες, όπως το “κανάκεμα” της Παναγίας από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα και η απογραφή πριν από τη Γέννηση του Χριστού. Πριν να γίνει Μουσείο ήταν το τέμενος Καριγιέ.

Και τώρα ανακοινώθηκε εκ νέου η “τεμενοποίησή” της. Δηλαδή θα σκεπασθεί το Παρεκκλήσιο της Ανάστασης με την εξαίσια τοιχογραφία. Σκεπάζεται όμως το Φως; Τρυπώνει και μέσα από τις κουρτίνες και τα παραπετάσματα και δείχνει γυμνή την πνευματική φτώχεια αυτών που ονειρεύονται να το κρύψουν.

Μας πονάει η αδικαιολόγητη αλλαγή που τραυματίζει το μνημείο. Είναι επώδυνη η κάλυψη μιας εικονογράφησης που δεν είναι μόνον έργο τέχνης, αλλά συμβολίζει την τιμή προς τα εικονιζόμενα Πρόσωπα, αλλά και το θρίαμβο του ελληνικού πνεύματος απέναντι σε ανεικονιστική (χωρίς απεικόνιση) ξένη παράδοση.

Μας απομένει ένα χρέος και μια ευχή: Να μη κλείνουμε ποτέ, αλλά να ανοίγουμε Εκκλησιές. Και να ξαναγίνουν τα τεμένη που ήταν Εκκλησίες, πάλι Ναοί ή και Ναοί. Προπάντων στις καρδιές μας.



*Η κα Ρόη Δ. Παντελίδου, καθηγήτρια του Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δ.Π.Θράκης

Πηγή: https://www.tovima.gr/

Δ Η Λ Ω Σ Η

 Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής

24.7.2020 

Με αφορμή τη σημερινή όλως αδικαιολόγητη βεβήλωση του ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, που βαθιά έχει πληγώσει κάθε ελληνική και χριστιανική ψυχή, ο Σεβασμιώτατος Μητρο­πολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, προέβη στην εξής δήλωση:

«Ίσως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, σε απάντηση της ασεβούς προκλήσεως και προσβολής της Τουρκίας να μετατρέψει τον ιστορικό χριστιανικό ναό της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, με πρωτοβουλία της Ιεράς Συνόδου και τη βοήθεια της Ελληνικής Πολιτείας, σύσσωμος ο Ελληνικός λαός να αναλάβει την ανοικοδόμηση νέου επιβλητικού ναού Της του Θεού Σοφίας, μάλιστα σε εκπλήρωση και του παλαιότερου Τάματος των ηρωικών προγόνων μας.

Ο ναός να γίνει στην είσοδο της χώρας μας από τον Αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Αθήνας, πάνω στον λόφο Χούζμουζα Παιανίας, δηλαδή στον χώρο που προ εικοσαετίας είχε οριστεί και δεν τελεσφόρησε να κτιστεί το Ισλαμικό Τέμενος».



pdf

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Μαγνησίας 10,
53100 Φλώρινα                                                                                                             Φλώρινα:1-6-2017
Τηλ. – Fax: 2385045200,
E-MAIL: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.        
ΦΛΩΡΙΝΑ             

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ         
κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥ  ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ κ. ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΟ ΜΙΧΑΗΛ»

 

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε,

θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, διά μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου, να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της «διακοπής κυήσεως», τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων,  εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

Το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου, κρυστάλλινης διαύγειας, κάθε άλλο παρά καταλείπει περιθώρια παρερμηνειών, εξυπηρετικών ποικίλων σκοπιμοτήτων, αλλά διασφαλίζει και διατρανώνει το αναφαίρετο δικαίωμα των ιατρών να υπακούσουν στη φωνή της συνειδήσεώς τους. Κατόπιν τούτου ουδείς έχει το δικαίωμα να τους εξαναγκάσει στη διενέργεια μίας πράξεως που προσκρούει στις επιταγές της ηθικής τους συνειδήσεως.

Αντιδρώντας στη συγκεκριμένη επιλογή των  προαναφερθέντων συναδέλφων μας ο γενικός γραμματέας του ΠΙΣ κ. Δημήτριος Βαρνάβας προέβη σε σχετικές δηλώσεις με τις οποίες κατά τρόπο αήθη, αντισυναδελφικό και αντιδεοντολογικό τους μέμφεται και τους εγκαλεί για αυτήν τους την ενέργεια. (http://www.iatropedia.gr/eidiseis/d-varnavas-ti-kryvetai-piso-apo-tin-arnisi-ton-anaisthisiologon-tis-samou-na-symmetechoun-se-amvloseis/81196/ ). Η παρέμβαση του κ. Βαρνάβα προκάλεσε την κατά πάντα δικαιολογημένη αντίδραση του τοπικού ιατρικού συλλόγου της Σάμου που σε σχετική ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει τη στάση του στο συγκεκριμένο ζήτημα   «ανάρμοστη, αντιδεοντολογική και αντιθεσμική, διότι επικαλείται την ιδιότητα του και χωρίς να έρθει σε επαφή με τον ιατρικό Σύλλογο Σάμου ως όφειλε, αναπαράγει ειδήσεις των ΜΜΕ εξυπηρετώντας εξωθεσμικές σκοπιμότητες».

Πέραν, όμως, της δεοντολογίας ,κύριε πρόεδρε, υπάρχει και το ηθικό μέρος της υπόθεσης που είναι και το σπουδαιότερο. Και αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι οι αναισθησιολόγοι της Σάμου έλαβαν την ηρωική και επαινετέα απόφαση να μην γίνουν συνεργοί, διά της χορηγήσεως της αναισθησίας, στην ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΜΒΡΥΟΚΤΟΝΙΑ. Γιατί περί φόνου εκ προμελέτης  αθώων και ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ (αυτό πού το πάμε;)  ανθρωπίνων υπάρξεων  πρόκειται έστω και αν   «εξωραϊσμένα», παραπλανητικά και υποκριτικά χαρακτηρίζεται σαν «διακοπή κυήσεως»!

Οι συνάδελφοί μας, όπως και όλοι μας, έχουμε δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη που επιτάσσει όπως «ὁμοίως δέ οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω». Και η συγκεκριμένη τους επιλογή στοιχεί με την επιταγή του εν λόγω όρκου σε αντίθεση με τους επίορκους συναδέλφους τους που τον καταπατούν ελαφρά τη καρδία και προβάλλοντας διάφορες σοφιστείες.

Ορκιστήκαμε να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να πράττουμε το αντίθετο. Δεν έχουμε κανένα ηθικό δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή των εμβρύων. Αποτελούν ζωντανές υπάρξεις και η δόλια και βίαιη  αφαίρεση της ζωής τους συνιστά έγκλημα  ιδιαζόντως ειδεχθές και ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό μας  που διαπράττεται, μάλιστα, εν ονόματι και με πρόσχημα την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Τα φληναφήματα που εκπορεύονται, λανσάρονται και προωθούνται από κάποιους  γνωστούς και μη εξαιρετέους δήθεν «προοδευτικούς»  κύκλους περί «αυτοδιάθεσης της εγκύου γυναίκας» κ.τ.ό.  προς δικαιολόγηση του αποτρόπαιου και φρικαλέου αυτού εγκλήματος αποτελούν αξεπέραστο δείγμα φαρισαϊσμού, υποκρισίας και ηθικής εξαχρείωσης αφού δεν υφίσταται δικαίωμα στη δολοφονία αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Με τις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Βαρνάβα δημιουργείται μείζον θέμα για τον ΠΙΣ δεδομένου ότι ο τελευταίος κατέχει τη θεσμική θέση του γενικού γραμματέα του. Κατόπιν τούτου θεωρούμε ότι ο ΠΙΣ επιβάλλεται να τοποθετηθεί άμεσα και άνευ χρονοτριβής επί του θέματος.

Με εκτίμηση

Ο     Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Σ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ

ΚΟΙΝOΠΟΙΗΣΗ:

Α>  ΙΑΤΡΙΚΟI ΣΥΛΛΟΓΟI

Β> M.M.E


pdf

«Αγαπητέ κ. Τσιόδρα

Eίμαι ένας Ιερέας από τη Μυτιλήνη με μια διακονία Ιεροσύνης που ξεπερνά τα 40 χρόνια. Πολύτεκνος όπως κι εσείς. Ονομάζομαι Αθανάσιος Γιουσμάς, αν και το όνομά μου σίγουρα δεν σας λέει τίποτε. Πνευματικά μου παιδιά που μένουν στην Αθήνα, μου έχουν διαβεβαιώσει -πέρα των όσων έχω διαβάσει για σας- πως είστε άνθρωπος της Εκκλησίας, μάλιστα ένα, έχει ψάλλει μαζί σας... Με αυτό το θάρρος επικοινωνώ μαζί σας.

Παιδί μου,
η όλη κατάσταση, μας έχει πονέσει πολύ. Όπως και εσάς που είστε στην πρώτη γραμμή. Σε έναν πόλεμο, όμως, αυτός που πολεμά ματώνει (εσείς), αλλά και αυτός που είναι σπίτι κλαίει και αγωνιά (εμείς).

Αυτό που μας έθλιψε περισσότερο είναι η στέρηση μας από το Ναό του Θεού Πατέρα μας, ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες της Μ. Βδομάδας... Το καταλαβαίνετε, γιατί άκουσα πως είστε παπαδοπαίδι. Έχω κι εγώ έναν γιο Ιερέα...

Γιατί, αναρωτιέμαι, "δυο μέτρα και δύο σταθμά" στην περίπτωση ΕΣΤΩ της δυνατότητας να προσκυνήσουν τον Νυμφίο ή τον Εσταυρωμένο οι λίγοι πιστοί;

Οι 4 Επίτροποι και το υπόλοιπο προσωπικό των Ναών, δεν θα μπορούσαν να ρυθμίσουν την τάξη και με προσωπική τους ευθύνη και έναντι του νόμου, να επιβάλλουν τα προτεινόμενα μέτρα προστασίας;

Για μια ή δυο ώρες μετά τις ακολουθίες;

Και γιε μου, σιγά που θα ερχόντουσαν πολλοί, εδώ φοβούνται μην κολλήσουν κορονοϊό από τα στασίδια!

Στις κρεαταγορές, παιδί μου, βρέθηκε λύση, στα σούπερ μάρκετ επίσης. Θα μου πεις, "πάτερ, εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο". Το ξέρω, σε παρακολουθούμε ανελλιπώς.

Είσαι όμως, κι εσύ ένα μέλος και σημαντικό μέλος, μιας Επιτροπής Κρατικής που παίρνει ή δίνει τις αποφάσεις. Ένα αυτό. Και το δεύτερο: ΘΕΛΩ και ως πνευματικός, σας παρακαλώ, κάτι να πείτε και για εμάς τους Χριστιανούς της καρδιάς, που πληγωθήκαμε αυτό το διάστημα όσο ποτέ. Δεν είμαστε όλοι αναρχοαυτόνομοι και αντιδραστικοί...

Η Εκκλησία, αδελφέ μου, και πριν και τώρα -και αύριο σίγουρα (άκουσα αυτό που είπατε για τη γνώμη του συναδέλφου σας περί χειραψιών)- έγινε σάκος του μποξ...

Υποστηρίξτε μας κ. Τσιόρδα, ως Χριστιανός που είστε, υποστηρίξτε την Εκκλησία στην οποία ανήκετε και υπηρετείτε.

Και καταλάβετέ μας.

Συγχωρέστε με, αλλά είμαι και είμαστε πολύ πληγωμένοι με την στάση της Διοικούσης Εκκλησίας και της Πολιτείας. Οι ενορίτες μου και τα πνευματικά μου παιδιά περίμεναν να τους δοθεί έστω η ευκαιρία να ασπασθούν ή να υποκλιθούν όσοι Χριστιανοί ήθελαν, μπροστά στον Νυμφίο και στον Εσταυρωμένο Χριστό.
Καλή δύναμη στο έργο σας

ένας Ιερεύς από την Μυτιλήνη
π. Αθανάσιος Γιουσμάς
εφημέριος Ι. Ναού Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης»


Πηγή: https://www.lesvospost.com/

Οι αλειτούργητοι πιστοί και η Αντιγόνη 
(Tης Ρόης Παντελίδου*)

Kατά το άρθρο 13 του Συντάγματος, για τη θρησκευτική ελευθερία, 1. H ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. …2. Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. Ας μου επιτραπούν λίγες επίκαιρες σκέψεις:

1.Από το άρθρο 13 προκύπτει ότι η θρησκευτική ελευθερία περιλαμβάνει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και την ελευθερία της λατρείας. Η πρώτη που είναι απαραβίαστη, μένει κενό γράμμα χωρίς τη δεύτερη. Το Σύνταγμα χρησιμοποιεί για την άσκηση της λατρείας το επίρρημα ανεμπόδιστα. Οι νόμοι προστατεύουν τη λατρεία, ώστε να τελείται ανεμπόδιστα. Αυτό σημαίνει ότι κανένας θεμιτός περιορισμός, όπως η προστασία της δημόσιας υγείας, δεν μπορεί να φθάνει έως την πλήρη απαγόρευση της λατρείας. Ο περιορισμός είναι δεκτός, εφόσον είναι απαραίτητος, αλλά όχι ως πλήρης αποκλεισμός της λατρείας που είναι αντισυνταγματικός. Είναι τόσο σημαντικό το άρθρο 13, ώστε όποιο νομοθέτημα έχει σχέση με αυτό, ανήκει στην αρμοδιότητα της Ολομέλειας της Βουλής (άρθρο 72 § 1 Συντ), διαδικασία που δεν έχει τηρηθεί εν προκειμένω. Εξάλλου, σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας, η οποία επίσης κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα, οι περιορισμοί στην άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων, όπως είναι η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, πρέπει να είναι και κατάλληλοι, δηλαδή πρόσφοροι για τον επιδιωκόμενο σκοπό, και αναγκαίοι, ώστε να προκαλούν τον ελάχιστο δυνατό περιορισμό στον ιδιώτη ή στο κοινό και ανάλογοι, ώστε η ωφέλεια να μην υπολείπεται της βλάβης που επιφέρουν. Συνεπώς καθολική απαγόρευση λατρείας αντίκειται και στην αρχή της αναλογικότητας.

2.Για τους παραπάνω λόγους η ΚΥΑ για την απαγόρευση τέλεσης ιεροπραξιών που προβλέπει καθολική απαγόρευση ιεροπραξιών χωρίς επαρκή αιτιολογία, ισοδυναμεί με πλήρη αποκλεισμό της λατρείας, άρα είναι αντισυνταγματική και αντίθετη με την αρχή της αναλογικότητας. Εννοείται ότι η λατρεία δεν υποκαθίσταται από την τηλεοπτική ή ραδιοφωνική μετάδοση, διότι είναι συμμετοχή και όχι ακρόαση. Εξάλλου η απαγόρευση περιλαμβάνει εντελώς αδικαιολόγητα και τα μυστήρια στα οποία συμμετέχει εκτός από τον Ιερέα μόνον ένας πιστός, όπως η Ι. Εξομολόγηση. Η απαγόρευση επίσης του θρησκευτικού γάμου είναι αψυχολόγητη και όχι μόνον επειδή αποτελεί δυσμενή μεταχείριση σε σύγκριση με τον πολιτικό γάμο που επιτρέπεται. Μπορεί ο γάμος να υπαγορεύεται, επειδή ένας από τους γονείς πάσχει από σοβαρότατο νόσημα και θέλει να δει τον γάμο του παιδιού του πριν να φύγει. Εκτός αυτού, το ίδιο το κείμενο της ΚΥΑ είναι αντιφατικό. Απαγορεύει τη λατρεία και επιτρέπει την ατομική προσευχή, με τήρηση αναλογίας αριθμού προσώπων, επιφάνειας τετραγωνικών και αποστάσεως. Δεδομένου ότι η απαγόρευση της λατρείας είναι αντισυνταγματική, ερμηνευτικώς συνάγεται ότι αυτή επιτρέπεται στους πιστούς με τους όρους που επιτρέπεται και η ατομική προσευχή. Εξάλλου ιδιαιτέρως αυστηρή είναι η μεταχείριση των Ι. Μονών, αυστηρότερη και από τους Ναούς των οικισμών και των πόλεων. Αν η λατρεία είναι το οξυγόνο για τους απλούς πιστούς, τι πρέπει να πούμε για τους μοναχούς; Ούτε λατρεία, ούτε υποδοχή των πιστών για ατομική προσευχή, διότι απαγορεύονται οι επισκέψεις.

3. Η τέλεση Ακολουθιών ή της Θ. Λειτουργίας μόνον από τον Ιερέα, κεκλεισμένων των θυρών, που διαφαίνεται ότι θα επιτραπεί για τη Μ. Εβδομάδα, δεν λύνει το πρόβλημα. Οι πιστοί αποκλείονται και πάλι από τη συμμετοχή στη λατρεία, την οποία όχι μόνον δεν ασκούν ανεμπόδιστα κατά το Σύνταγμα, αλλά ούτε καν με εμπόδια, με άλλα λόγια δεν την ασκούν καθόλου! Μετά την απαγόρευση της λατρείας έκλεισαν οι περισσότεροι Ναοί, ακόμη και για ατομική προσευχή. Πολύ ορθότερο θα ήταν να είναι όλοι οι Ναοί ανοικτοί και η λατρεία να επιτραπεί με την τήρηση των αποστάσεων ασφαλείας, διότι έτσι θα μοιράζονται οι πιστοί σε πολλαπλάσιους ως προς την έκταση χώρους, θα μπορούν να παραμένουν στο προαύλιο ή ακόμη πιο μακριά και θα γίνεται η απαραίτητη αραίωση.

4. Η απαγόρευση της λατρείας δεν πρέπει να ερμηνευθεί ξεχωριστά από την απαγόρευση των μετακινήσεων. Εξαιρέσεις προβλέπονται από την απαγόρευση των μετακινήσεων για ορισμένους λόγους. Οι εξαιρέσεις της μετακίνησης αποτελούν οι ίδιες προσβολή για τους πιστούς. Ως μέλη της Εκκλησίας, βλέπουν την Εκκλησία – το Ιατρείο της ψυχής για όσους πιστεύουν – να έχει αυστηρότερη μεταχείριση και από το σούπερ μάρκετ ή το φαρμακείο ή όσους κάνουν βόλτα το κατοικίδιο τους. Στους λόγους εξαίρεσης δεν προβλέπεται ούτε η μετάβαση στο Ναό. Για λόγους όμως ισότητας, πρέπει να επιτραπεί και αυτή ως εξαίρεση από την απαγόρευση μετακινήσεως και όχι να αναγκάζονται οι πιστοί να την καλύπτουν υπό τις άλλες κατηγορίες.

5. Πέρα από το Σύνταγμα και τους νόμους, χρειαζόμαστε αδήριτα την ψυχική τόνωση και την ελπίδα. Αυτά δίνει η Εκκλησία με το οπλοστάσιό της, τα μυστήρια και τις ακολουθίες της και αυτά έχουν καίρια σημασία για να κρατήσουν την ψυχή ολόρθη. Το θετό δίκαιο (= οι νόμοι που ισχύουν σε ένα κράτος) αντιπαραβάλλεται με το φυσικό δίκαιο, το οποίο είναι το ιδεώδες δίκαιο, δηλ. στην ουσία η ιδέα και η απόλυτη αξία της Δικαιοσύνης. Η Αντιγόνη συγκρούεται στην ομώνυμη τραγωδία με το θετό δίκαιο, που επιβάλλει ο Κρέων, η κρατική εξουσία της εποχής, επειδή της φαίνεται άδικο. Αντιθέτως, με τα λόγια και τη στάση της, προσδίδει στο φυσικό δίκαιο καθολική ισχύ, ανεξάρτητη από τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και τον τόπο : “ἀεί ποτε ζῇ ταῦτα, κοὐδεὶς οἶδεν ἐξ ὅτου ’φάνη.”. Ευχής έργο είναι να μη συγκρούεται το ισχύον δίκαιο με την ιδέα της Δικαιοσύνης, αλλά να την υπηρετεί και να μην αδιαφορεί για αυτή.

 * Η κ. Ρόη Δ. Παντελίδου είναι καθηγήτρια του Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δ.Π.Θράκης


Πηγή: www. tovima.gr



Απόφαση Διαρκούς Ιεράς Συνόδου
1.4.2020

Συνήλθε σήμερα 1η Απριλίου 2020 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (Δ.Ι.Σ.) της Εκκλησίας της Ελλάδος της 163ης Συνοδικής Περιόδου, υπό την προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, η οποία ασχολήθηκε με τα θέματα της ημερησίας διατάξεως, ενώ παράλληλα επανεκτίμησε και συζήτησε εκτενώς τις τελευταίες εξελίξεις ως προς την πορεία διάδοσης του κορωνοϊού.

Η συνεδρίαση έγινε με την μέθοδο της τηλεδιασκέψεως, η οποία πραγματοποιήθηκε με βάση την ασφαλή πλατφόρμα e:Presence.gov.gr του Ελληνικού Δημοσίου, με την συνεργασία του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης και των τεχνικών της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η Δ.Ι.Σ. συζήτησε εκτενώς επί της παρατάσεως ισχύος της Κοινής Απόφασης των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας έως την 11η Απριλίου 2020 με την προοπτική περαιτέρω τροποποιήσεών της και απεφάσισε ότι:

1) Κατανοεί απόλυτα την αγωνία της Ελληνικής Πολιτείας την κρίσιμη αυτή περίοδο και εκτιμά τον διακριτικό τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τη συγκεκριμένη κρίση έχοντας ως κριτήριο πάντοτε την διαφύλαξη της δημόσιας υγείας.

2) Προτρέπει όλους να τηρούν απαρέγκλιτα τις υποδείξεις των υγειονομικών αρχών και των ειδικών επιστημόνων και να μην παρασύρονται από εκείνους οι οποίοι τους υποδεικνύουν την παρακοή, η οποία στην παρούσα χρονική συγκυρία δεν δικαιολογείται ούτε εν ονόματι της χριστιανικής πίστης.

Η πίστη στο Χριστό αποτελεί πρόξενο ζωής και όχι θανάτου.

3) Με υψηλό αίσθημα ευθύνης αποδέχεται τις αυστηρές υποδείξεις που προτείνονται από τις υγειονομικές αρχές και την Ελληνική Πολιτεία για την χρονική περίοδο μέχρι της 11ης Απριλίου 2020 και προτρέπει όλους να παραμένουν στο σπίτι τους.

4) Χαιρετίζει τη δήλωση της Αξιοτίμου Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νίκης Κεραμέως, της 30ής Μαρτίου 2020 στα Μ.Μ.Ε.

Αποτελεί όντως «πηγήν ύδατος ζώντος» στην «λειτουργική ερημία» των Κληρικών μας, η πρόταση λειτουργίας των Ιερών Ναών και των Ιερών Μονών, έστω και «κεκλεισμένων των θυρών», κατά την Εβδομάδα των Παθών και την εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου.

5) Επισημαίνει με πολύ πόνο και «αίμα καρδιάς» κυριολεκτικά ότι την προσεχή Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Κυρίου, θα κληθούμε όλα τα μέλη της Εκκλησίας να ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, απέχοντας από τις ιερές Ακολουθίες, την Θεία Λειτουργία, αλλά και από αυτή την Θεία Κοινωνία.

Γι᾿ αυτό το λόγο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος παρακαλεί πατρικά όλους τους πιστούς να μη λησμονούν όσα ο αυθεντικός ερμηνευτής των Γραφών και μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει: «Μπορεί ο άνθρωπος, ο οποίος από ανάγκη δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, να κάνει τον εαυτό του Θυσιαστήριο, με το να προσεύχεται».

Ο ίδιος ιερός Πατήρ αναφερόμενος στην ανάγκη της κενωτικής αγάπης προς τον πλησίον και μάλιστα προς τον δοκιμαζόμενο, επισημαίνει τα εξής σημαντικά: «Εσύ σέβεσαι το τωρινό Θυσιαστήριο, γιατί δέχεται το Σώμα του Χριστού, αλλά συμπεριφέρεσαι περιφρονητικά σ’ αυτόν που είναι ο ίδιος σώμα του Χριστού και τον βλέπεις με αδιαφορία να χάνεται. Αυτό το θυσιαστήριο μπορείς να το δεις στημένο παντού, και σε στενούς δρόμους και σε αγορές, και μπορείς να τελείς θυσίες πάνω σ’ αυτό κάθε ώρα». (Ομιλία 20 εις Β΄ Κορινθ. ΕΠΕ τόμος 19, σελ. 527-531).

Αλλά και ο νέος Όσιος της Εκκλησίας μας Γέρων Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (+27 Φεβρουαρίου 1998) αναφέρει ότι ο χριστιανός, ο οποίος δεν δύναται να προσέλθει στην Θεία Λειτουργία, μπορεί «αυτήν την ώρα να κάνει τον εαυτό του θυσιαστήριο, λέγοντας την προσευχή».

Αυτή είναι η πατρική προτροπή της Ιεράς Συνόδου προς όλους τους αδελφούς μας, μέλη της Εκκλησίας: «Εκτενέστερον προσεύχεσθε» στα σπίτια σας!

Κάντε τον εαυτό σας θυσιαστήριο, θυσιάζοντας κενωτικά και αγαπητικά την παρουσία σας στον Ιερό Ναό και την προσέλευσή σας στη Θεία Ευχαριστία για χάρη όλων των αδελφών σας, οι οποίοι αποτελούν έμψυχα θυσιαστήρια Θεού.

Και να είσθε βέβαιοι ότι οι Ιερείς θα λειτουργούμε λιτά, χωρίς μεγάφωνα και πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες, έστω «κεκλεισμένων των θυρών», όσο και αν αυτό μας είναι δύσκολο και στενάχωρο, υπέρ «της του κόσμου ζωής και σωτηρίας», των «εν ασθενείαις κατακειμένων», των Ιατρών και Νοσηλευτών και όλων των εθελοντών, οι οποίοι με πνεύμα αυτοθυσίας δίνουν τον εαυτό τους για να προστατεύσουν την ζωή των πολλών και την δημόσια υγεία.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε, ο κίνδυνος να περάσει σύντομα, ώστε όλοι μαζί (Κλήρος και λαός) να αξιωθούμε να εορτάσουμε την Λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας με πανηγυρική Αναστάσιμη Παννυχίδα, κατά την Απόδοση της Μεγάλης Εορτής του Πάσχα, δηλαδή κατά το μεσονύκτιο μεταξύ Τρίτης 26 προς Τετάρτη 27 Μαΐου 2020.

6) Αυτή η πρόσκαιρη παραμονή των χριστιανών στην κατ᾿ οίκον προσευχή και την κατ᾿ οίκον Εκκλησία, δεν υπονοεί καμία αμφιβολία ή πολύ περισσότερο δεν σημαίνει αμφισβήτηση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

Γι᾿ αυτό και η Ιερά Σύνοδος επαναλαμβάνει εκείνο που από την αρχή της παρούσης κρίσεως διεκήρυξε στο από 9.3.2020 Ανακοινωθέν Αυτής, ότι «η προσέλευση στην Θεία Ευχαριστία και η κοινωνία από το Κοινό Ποτήριο της Ζωής, ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει αιτία μετάδοσης ασθενειών... Όσοι προσέρχονται «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» και απολύτως ελεύθερα χωρίς κανένα δυναστικό καταναγκασμό, κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που γίνεται «φάρμακο αθανασίας», «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Η οποιαδήποτε υπόνοια για μετάδοση νοσημάτων από την Θεία Ευχαριστία, αλλά και αυτό τον τρόπο της Θείας Μεταλήψεως, θίγει την δογματική Αλήθεια της Εκκλησίας, δεν γίνεται αποδεκτή και είναι καταδικαστέα.

7) Η Ιερά Σύνοδος συζήτησε εκτενώς και το θέμα της προσφοράς βοηθείας προς τους πάσχοντες και προς τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα της Χώρας και σε κεντρικό επίπεδο, διότι αυτή ήδη πραγματοποιείται και από την Ιερά Αρχιεπισκοπή και όλες τις Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Στο πλαίσιο αυτό: α) σαν πρώτη έμπρακτη εκδήλωση αυτής της συμπαράστασης η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε, η Εκκλησία της Ελλάδος να προσφέρει άμεσα το ποσό των 150.000 ευρώ, ενώ αναθέτει στην Διοικούσα Επιτροπή της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών (Ε.Κ.Υ.Ο.) την ευθύνη να έλθει σε επικοινωνία με τους υπευθύνους Δημοσίους Φορείς Παροχής Υγείας, προκειμένου η Εκκλησία της Ελλάδος να ενισχύσει περαιτέρω αυτόν τον τομέα, β) ήδη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έδωσε εντολή στις Δομές και τα Ιδρύματα της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών (Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο, Οργάνωση «Αποστολή» κ.λπ.) να συνεργασθούν με τις αρμόδιες Αρχές της Πολιτείας και σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων αποφασίσθη η συνέχιση της παροχής των συσσιτίων προς τους πάσχοντες.

Το αυτό πράττουν και οι Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος οι οποίες προτρέπονται και σε περαιτέρω συνεργασία με τις αρμόδιες Αρχές, γ) όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα από την πλειονότητα των Αρχιερέων και Ιερέων, οι οποίοι προσφέρουν από τον μισθό τους για χάρη των εχόντων ανάγκη, έτσι και στην παρούσα κατάσταση τα Μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου έλαβαν την απόφαση της καταθέσεως ενός μισθού προς τον Ειδικό Λογαριασμό Αντιμετωπίσεως Κορωνοϊού και προτρέπουν και τους υπολοίπους Αρχιερείς να πράξουν το ίδιο για τις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, δ) η Ιερά Σύνοδος δηλώνει ότι, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια της οικονομικής κρίσεως βρέθηκε παρούσα στις ανάγκες του λαού και διεφύλαξε την ενότητα των ανθρώπων, έτσι και σήμερα παραμένει παρούσα, ενώ συντονίζει και την παρουσία και προσφορά Της και κατά την «επόμενη ημέρα» που η πανδημία θα λήξει και οι ανάγκες των ανθρώπων θα γιγαντωθούν.

8) Η Ιερά Σύνοδος ενημερωθείσα για την προσφορά ποσού 50.000 ευρώ από το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς την Ελληνική Κυβέρνηση ως συμβολή στον διεξαγόμενο αγώνα για την καταπολέμηση του κορωνοϊού, ευχαριστεί δημοσίως τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο γι’ αυτή την ένδειξη συναντίληψης προς τον ελληνικό λαό.

9) Καλεί όλους να εμπιστεύονται την κρίση και τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου, η Οποία με ποιμαντική ευθύνη και ευθυκρισία κατανοεί την αγωνία του Ιερού Κλήρου και του πιστού Λαού αλλά και συγχρόνως εκτιμά, σύμφωνα προς τις υποδείξεις των ειδικών επιστημόνων, πότε οι συνθήκες είναι προς ωφέλεια της δημόσιας υγείας και όλων των πολιτών της Πατρίδος μας.

Αυτό επιτάσσει άλλωστε και ο θυσιαστικός χαρακτήρας της Εκκλησίας.

Προς τούτο, παρακαλεί όλους να επιδείξουν πνεύμα Συνοδικής εμπιστοσύνης και προς τον σκοπό αυτό δεν επιτρέπει πλέον σε κανέναν απολύτως, Αρχιερέα, Ιερέα, Διάκονο, Μοναχό ή άλλον εργάτη της Εκκλησίας, να προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις ή εμφανίσεις στα μέσα της Γενικής Ενημερώσεως και το Διαδίκτυο και προτρέπει όλους να ησυχάζουν, να ασκούνται στην σιωπή και την εντονότερη προσευχή.

Οι Αρχιερείς δύνανται να επικοινωνούν μετά της Ιεράς Συνόδου και οι Ιερείς με τους Επισκόπους τους για κάθε ζήτημα.

Η Ιερά Σύνοδος επίσης ορίζει τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο, ο οποίος κατά τα τελευταία έτη είναι εκπρόσωπος Τύπου των συνελεύσεων της Ιεραρχίας, ως το μόνο υπεύθυνο πρόσωπο προς το οποίο θα απευθύνονται τα Μέσα της Ενημερώσεως για να λαμβάνουν απαντήσεις επί εκκλησιαστικών ζητημάτων.

Τέλος, η Ιερά Σύνοδος διακηρύσσει ότι όλοι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου αποτελεί την «απαρχή» μιας στάσης ελπιδοφόρου αναμονής και προσδοκίας «άλλης βιοτής, της αιωνίου», με σκοπό την τελική επικράτηση της ζωής και την οριστική κατάργηση του θανάτου.



Αρχιεπ. Μακάριος: Το συγκινητικό «ευχαριστώ» στον Μητρ. Μεσογαίας

australia arxiep

Έζησαν τις ίδιες στιγμές . Δοκιμάστηκαν από την πύρινη λαίλαπα με ανθρώπινες απώλειες και ανεπανόρθωτα κόστη.Ο λόγος για το λαό της Αυστραλίας αλλά και για τους κατοίκους της νοτιαοανατολικής Αττικής στο Μάτι που επλήγησαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές.

Όταν το Μάτι και η Ραφήνα ζούσαν την ανείπωτη τραγωδία από την λαίλαπα της πυρκαγιάς, οι Ομογενείς της Αυστραλίας με πρωτοβουλία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας συγκέντρωσαν και έστειλαν ένα μεγάλο ποσό στην Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής για τους πυρόπληκτους.

Στη συνέχεια, η Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, στην οποία ανήκει το Μάτι, που επλήγησε από τις φωτιές του 2018, ανταποδίδει στους Αυστραλούς που βίωσαν τον πύρινο εφιάλτη την βοήθεια που έλαβε την περίοδο εκείνη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος σε ανακοίνωσή του, στην οποία εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για όσους συνεισέφεραν στον έρανο της Αρχιεπισκοπής για τους πληγέντες από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία, ευχαριστεί μεταξύ άλλων τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο ο οποίος, εκτός από την προσευχητική του συμπαράσταση, συνεισέφερε στον έρανο το ποσόν των 50.000 δολ.

Και τονίζει: «Για την αδελφική και φιλάνθρωπη κίνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου ο λαός μας συγκινήθηκε όλως ιδιαιτέρως, διότι στην επαρχία του, μόλις προ ενός έτους, ο λαός αντιμετώπισε την ίδια δοκιμασία».


Πηγή: orthodoxianewsagency.gr



Αρχιεπ. Αυστραλίας: Το μεγάλο «ευχαριστώ» για τη δοκιμασία που έζησε η Αυστραλία

australia eyxa

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας εκφράζει ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες προς όλους όσοι, κατά το διάστημα της μεγάλης δοκιμασίας που περάσαμε προσφάτως, εξ αιτίας των καταστρεπτικών πυρκαϊών, έσπευσαν να επικοινωνήσουν με τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Μακάριο , είτε γραπτά είτε προφορικά, προκειμένου να εκφράσουν τη συμπαράσταση και τη συμπάθειά τους προς τις Αρχές, τον κλήρο και τον λαό της τοπικής μας Εκκλησίας.

Ιδιαιτέρως και εν ευγνωμοσύνη πολλή ευχαριστούμε την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο για την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Αρχιεπίσκοπό μας, αμέσως μόλις ξέσπασε το μεγάλο κύμα των πυρκαϊών, και για το πατρικό και συνεχές ενδιαφέρον του καθ’ όλο το διάστημα της δοκιμασίας αυτής. Παράλληλα, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη των Αρχών, του κλήρου και του λαού της Αυστραλίας προς το σεπτό Πρόσωπο του Παναγιωτάτου για την επιστολή συμπαθείας που απέστειλε, η οποία, εξάλλου, κοινοποιήθηκε προς όλους.

Παρομοίως, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας εκφράζει την ολοκάρδια ευχαριστία της προς τους Μακαριωτάτους Πατριάρχες Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο και Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο, τους Μακαριωτάτους Αρχιεπισκόπους Κύπρου κ. Χρυσόστομο, Αθηνών κ. Ιερώνυμο και Αλβανίας κ. Αναστάσιο, καθώς και προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ταλλίνης κ. Στέφανο, οι οποίοι επικοινώνησαν με τον Αρχιεπίσκοπό μας, εκφράζοντας την αγάπη τους και τη συμπάθειά τους για την οδύνη του αυστραλιανού λαού και τη ζημία που υπέστη η χώρα μας.

Με το ίδιο πνεύμα ευγνωμοσύνης και αγάπης ευχαριστούμε τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο, ο οποίος, εκτός από την ηθική συμπαράστασή του στη δοκιμασία μας και τη συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Αρχιεπίσκοπό μας, συμμετείχε στον έρανο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας με το ποσό των 75.000 δολαρίων Αμερικής. Ευχαριστούμε ακόμη, με όλη μας την καρδιά, και τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο και Σικάγου κ. Ναθαναήλ, οι οποίοι, εκτός από την προσευχητική τους συμπαράσταση, συνεισέφεραν στον έρανο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής μας το ποσόν των 50.000 δολαρίων Αυστραλίας ο πρώτος, και 20.000 δολαρίων Αμερικής ο δεύτερος. Για την αδελφική και φιλάνθρωπη κίνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου ο λαός μας συγκινήθηκε όλως ιδιαιτέρως, διότι στην επαρχία του, μόλις προ ενός έτους, ο λαός αντιμετώπισε την ίδια δοκιμασία.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να μνημονεύσουμε με ευγνωμοσύνη και ειλικρίνεια τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς, οι οποίοι είτε γραπτώς είτε προφορικώς επικοινώνησαν με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, για να εκδηλώσουν τα αισθήματα της αγάπης τους και της συμπάθειάς τους για τη δοκιμασία που περάσαμε. Ειδικότερα ευχαριστούμε τους Σεβασμιωτάτους Αρχιεπισκόπους: Κρήτης κ. Ειρηναίο, Καναδά κ. Σωτήριο και Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτα‧ τους Μητροπολίτες: Γέροντα Δέρκων κ. Απόστολο, Μιλήτου κ. Απόστολο, Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνα, Σεβαστείας κ. Σεραφείμ, Πισιδίας κ. Σωτήριο, Μύρων κ. Χρυσόστομο, Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Ικονίου κ. Θεόληπτο, Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, Ειρηνουπόλεως κ. Νίκανδρο, Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέα, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεο, Βελγίου κ. Αθηναγόρα, Πατρών κ. Χρυσόστομο, Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιο, Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ, Κορέας κ. Αμβρόσιο, Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνό, Αυστρίας κ. Αρσένιο, Κυδωνιών κ. Αθηναγόρα, Αδριανουπόλεως κ. Αμφιλόχιο, Μάνης κ. Χρυσόστομο, Ελβετίας κ. Μάξιμο, καθώς και τους Θεοφιλεστάτους Επισκόπους Απαμείας κ. Παΐσιο και Ευμενίας κ. Ειρηναίο. Ευχαριστούμε ακόμη και τους πολλούς αδελφούς και αδελφές μας, κληρικούς και λαϊκούς, Έλληνες και μη Έλληνες, Ορθοδόξους και μη Ορθοδόξους, οι οποίοι συμπαραστάθηκαν είτε υλικά είτε ηθικά στην αγωνία μας και στον αγώνα μας. Ενημερώνουμε το πλήρωμα της Εκκλησίας ότι το ποσό το οποίο συγκεντρώθηκε από τον έρανο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας είναι: 707,208.91 δολάρια.

Τα χρήματα αυτά θα διατεθούν ως εξής: α) στον δήμο Bega Valley Shire, που δέχθηκε τη μεγαλύτερη ζημία από τη φωτιά, το ποσό των 325.000, β) στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Βικτώριας το ποσό των 200.000, γ) στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Νοτίου Αυστραλίας το ποσό των 125.000, και δ) στο Νοσοκομείο ζώων του Port Macquarie το υπόλοιπο, δηλαδή το ποσό των 57.208,91. Η λίστα με τα ονόματα των δωρητών, καθώς και το ποσόν που προσφέρθηκε από τον καθένα, έχουν ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας: http://www.greekorthodox.org.au/?page_id=21866

Ευχάριστη αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι ο δεύτερος μεγαλύτερος δωρητής μετά την Αρχιεπισκοπή Αμερικής (που δώρισε 120.000 δολάρια) είναι η Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας (50.000 δολ.), η οποία ουσιαστικά ανταποδίδει την δωρεά που είχε κάνει η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας για τους πυρόπληκτους στο Μάτι.

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας και ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπός μας κ.κ. Μακάριος ευχαριστούν και πάλι για την ανταπόκριση των ανθρώπων και για την ευαισθησία την οποία επέδειξαν, και εύχονται ο Θεός να ανταποδώσει σε όλους τους δωρητές την πλούσια χάρη και ευλογία Του.


Πηγή: orthodoxianewsagency.gr


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αύριο Τετάρτη 25 Μαρτίου ε.ε. εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία στο Ι. Προσκύνημα του Χριστού Σπάτων, κεκλεισμένων των θυρών δίχως την παρουσία των πιστών, όπου θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος, και θα μεταδοθεί ραδιοφωνικά από τον Real fm 97.8 και διαδικτυακά από τον ιστότοπο www.enikos.gr (πατήστε εδώστις 8:00 - 9:30 π.μ. 


ANAKOΙΝΩΣΗ

  Την ερχόμενη Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020 στις 8 μ.μ. θα προβληθεί από την ΕΡΤ2 το B' μέρος της συνέντευξης του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας, στην κα Βίκυ Φλέσσα στην εκπομπή "Στα Ακρα" (βλ. εδώ).



xr2
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

treis ierarxes

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος, 
προσκαλεῖ 
τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς τῶν σχολείων τῆς Μητροπόλεώς μας
στὸν ἑορτασμὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν,
προστατῶν τῆς Παιδείας και τῶν Γραμμάτων.

Ὁ ἑορτασμὸς θὰ ἀρχίσει μὲ τὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ 
στὸ Ἱερὸ Προσκύνημα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, στὰ Σπάτα (βλ. χάρτη),  
τὴν Τετάρτη 29 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., στὶς 6:00 μ.μ.,
στὸ τέλος τοῦ ὁποίου θὰ ὁμιλήσει ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος π. Ἀλέξανδρος Χουλιάρᾶς,
Οἰκονομολόγος καὶ Διδάκτορας Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου VU Amsterdam, μὲ θέμα:

«Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἐπίκαιροι ὅσο ποτέ».


Θὰ ἀκολουθήσει ἐκδήλωση ἐπικοινωνίας καὶ δεξίωση στήν Αἴθουσα τῆς «ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ». 
 


(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Πρόσκληση pdf

ANAKOIΝΩΣΗ


Με αφορμή την εμφάνιση, τις τελευταίες ημέρες, ατόμων που ζητούν χρήματα από πολίτες για την ενίσχυση, υποτίθεται, της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», γνωστοποιούμε ότι τα άτομα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το Ίδρυμα.

Εφ’ όσον υπάρξει οποιαδήποτε παρόμοια όχληση για παράνομη συλλογή χρημάτων, σας παρακαλούμε να ειδοποιήσετε άμεσα την «ΓΑΛΙΛΑΙΑ» στο τηλέφωνο 210-6635955 και τις αστυνομικές αρχές.


Ενθρόνιση
Σεβ. Μητροπολίτου Λήμνου & Αγ. Ευστρατίου κ. Ιεροθέου
Έκτακτη πτήση της Aegean, Πε 14.11.2019


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την 14η Νοεμβρίου θα γίνει ἡ ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου κ. Ιεροθέου στην Μύρινα της Λήμνου.

Ο Σεβασμιώτατος διετέλεσε πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας την τελευταία δεκαετία. Το γεγονός της εκλογής του περιποιεί ιδιαίτερη ευλογία για την Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, γι’ αυτό και του ευχόμαστε ολόψυχα καλή ποιμαντορία.

Για την ενθρόνιση, η Aegean έχει βάλει έκτακτη πτήση από τον αερολιμένα των Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» για την Λήμνο την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου. Η πτήση αυτή θα μεταφέρει και τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο με την συνοδεία του.

Αναχώρηση από Αθήνα: 07:45

Επιστροφή από Λήμνο: 19:00

Τιμή εισιτηρίου: 150 €

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κάνει κράτηση στο τηλ.: 210-3315508-9

 


pdf


Λίγες σκέψεις γιὰ τὴν ΕΛΛΑΔΑ*

Ἑλλάδα! Μιὰ χώρα μοναδική. Μιὰ χώρα ἱστορική, πλούσια σὲ πολιτισμό, γεμάτη ἀπὸ σπάνιες φυσικὲς ὀμορφιές, ἀπὸ ἀξιόλογους ἀνθρώπους. Μιὰ χώρα ποὺ γέννησε μέσα στὴν ἱστορία σοφούς καὶ ἥρωες, πνευματικὲς ἰδέες, ἐκφραστικὴ ποίηση, ἀπαράμιλλη τέχνη. Ἔδωσε μεγάλη ἀξία στὸν ἄνθρωπο, τίμησε τὸ σῶμα, σεβάστηκε τὴν ψυχή, ἀνέπτυξε ὅσο λίγες χῶρες τὸ πνεῦμα. Μιὰ χώρα ποὺ ἔδωσε στὸν κόσμο ἔννοιες ὅπως φιλο­σοφία, δημοκρατία, ἁρμονία, πολιτισμός. Μιὰ χώρα γεμάτη φῶς, οὐρανό, κάλλος, ζωή. Ἐδῶ συναντήθηκαν τὸ ὡραῖο μὲ τὴν ἀλήθεια, ἡ ἀκρότητα μὲ τὸ μέτρο, ἡ δωρικὴ αὐστηρότητα μὲ τὴν ἰωνικὴ κομψότητα, ἡ φιλοσοφία μὲ τὴν ἀρετή, ἡ γνώση μὲ τὴν ἐμπειρία, ἡ ἐπιστήμη μὲ τὴν ποίηση, ἡ καθημερινότητα μὲ τὸ ὅραμα, τὸ φυσικὸ χάρισμα μὲ τὴ δημιουργία, ἡ παράδοση μὲ τὴν πρωτοτυπία, τὸ ἀνθρώπινο μὲ τὸ θεῖο.

Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὴ θέση της, ξένα πρὸς τὴ φύση της, ἀσύνδετα μὲ τὸ κλῖμα της. Ἡ οὐσία της εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μὲ τὴν εἰκόνα της. Μεγαλειῶδες τὸ πρῶτο, μαγευτικὸ τὸ δεύτερο.

ellada 3Τὰ νερά της ἄφθονα, ἡ θάλασσα πεντακάθαρη -θέλεις νὰ τὴν πιεῖς, ὁ οὐρανός της καταγάλα­νος -θέλεις νὰ τὸν πιάσεις, ὁ ἥλιος της ὁλό­λαμπρος -δὲν ἀντέχεις περισσότερο φῶς, ὁ ἀέρας της φρέσκος καὶ ἀρωμα­τικὸς -δὲν χορταίνεις νὰ τὸν ἀπολαμβάνεις. Ἡ Ρόδος καὶ ἡ Ἱερά­πετρα καταλαμβάνουν τὴν τέταρτη καὶ πέμπτη θέση στὴν παγκόσμια κλίμακα ἐτήσιας ἡλιο­φάνειας. Ἐπιβλητικὰ βουνὰ ἐναλλάσσονται μὲ φανταστικὲς ἀκτές. Πανέμορφες λίμνες καὶ ποτάμια συναγωνίζονται σὲ γραφικότητα βαθιὰ φαράγγια καὶ ἀπότομες κορφές. Τὰ πάντα ἔχουν ζωή, πολλή ζωή!

Περισσότερα ἀπὸ 3000 νησάκια μὲ παρθενικὲς παραλίες σὰν δια­μάντια στολίζουν τὰ πελάγη καὶ τὶς θάλασ­σές της. Τὸ μῆκος τῶν ἀκτῶν της, 16.000 χιλιόμετρα, ξεπερνᾶ τὴν ἀκτο­γραμμὴ τῶν Ἡνωμένων Πολι­τειῶν (ἂν ἐξαιρέσουμε τὴν Ἀλάσκα). Στὰ νερά της ἐνδημεῖ μιὰ μοναδικὴ θαλάσσια χλωρίδα καὶ σπάνια βιοποικι­λότητα, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ ψάρια της νὰ διακρίνονται γιὰ γεύσεις τέτοιες ποὺ εἶναι ἐντελῶς ἀσύλληπτες ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν φαντασία τῶν ἄλλων λαῶν. Τὰ βουνά της καλύπτονται ἀπὸ 6.500 καὶ πλέον ποικιλίες φυτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 1463, ὅπως ὁ κρόκος, τὸ δίκταμο, ἡ μαστίχα καὶ τόσα ἄλλα, φύονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὰ δικά της γεωγραφικά ὅρια. Ἀρωματικὰ βότανα μὲ σπάνιες θεραπευτικὲς ἰδιότητες, χυμώδη καὶ εὔγευστα φροῦτα, ἀποτελοῦν μιὰ ἰσχυρὴ ἀπόδειξη ὅτι τὸ κλῖμα, τὸ χῶμα, ὁ ἀέρας, τὸ νερὸ συνεργάζονται ἄριστα γιὰ νὰ φτιάξουν τὶς καλύτερες γεύσεις, τὰ πιὸ ὑγιεινὰ φαγητά. Ἡ ὀμορφιὰ συνδυάζεται μὲ τὴ νοστιμιὰ καὶ οἱ δυὸ μαζὶ συμπορεύονται ἄριστα μὲ τὴν ὑγεία.

Δαντελωτές παραλίες, ἀπόκρημνοι βράχοι, ἐναλλασσόμενο τοπίο, ἐπιβλητικὴ ἀγριάδα, ἤρεμες γωνιές, προσ­φέρονται γιὰ κολύμπι, ἀναρρι­χήσεις, περιπέτεια, συνεχεῖς ἐκπλή­ξεις, ξεκούραση, στοχασμό.

Τὸ κλῖμα της, ἡ διαφάνεια τῆς ἀτμόσφαιράς της, ὁ καθαρὸς ἀέρας της συναρμόζονται μὲ τὰ δρομάκια, τὰ γραφικὰ γεφύρια της, τὰ παρα­δοσιακὰ σπιτάκια, τὶς βαρκοῦλες, τὰ ταβερνάκια, τὰ ταπεινὰ ξωκκλήσια, τὰ διάσπαρτα προσκυνητάρια, τὰ μυσταγωγικὰ μοναστηράκια της. Οἱ χρωματισμοί, οἱ μυρωδιές, τὰ ἀκούσματα, ἡ ἡσυχία της, οἱ ὄψεις καὶ οἱ βηματισμοὶ τῶν ἀνθρώπων της, τὰ πανηγύρια καὶ οἱ γιορτές της, οἱ παραδόσεις καὶ τὰ ἔθιμα, ἡ γλῶσσα καὶ τὸ τραγούδι, ὁ χορὸς καὶ τὸ γλέντι, τὸ χάραμα καὶ τὰ ἡλιοβασιλέματα, τὰ πάντα μὲ ἕναν μυστικό τρόπο ὑπογραμμίζουν τὴ διαχρονικότητα τοῦ πνεύματός της, τὴ δόξα τοῦ παρελθόντος της, τὴ δύναμη τῆς ἱστορίας της, καὶ συνδυάζονται ἁρμονικὰ μὲ τὰ πάμπολλα μνημεῖα, τὰ καταπληκτικὰ θέατρα, τὰ ζωντα­νὰ ἐρείπια. Ἡ φύση σφιχταγκαλιάζεται μὲ τὴν ἱστορία, καὶ ἡ αἰσθητικὴ καὶ τὸ δέος συνιερουργοῦν μὲ τὴν ἀνθρώπινη ζωή. Εἶναι πολὺ εὐλογημένος αὐτὸς ὁ τόπος. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνας ἀπέραντος ναός, ἕνα ἀριστουρ­γηματικὸ μουσεῖο, ἕνα φιλόξενο σπίτι, ἕνα ὑποβλητικὸ τοπίο. Στὸν τόπο αὐτὸν οἱ αἰσθήσεις ἡσυχάζουν, τὸ πνεῦμα ζωντα­νεύει, ἡ καρδιὰ πάλλεται, ἡ δὲ ψυχὴ ἀντικρύζει, ὁρᾶ, θεωρεῖ. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα φαίνεται ὁ οὐρανός.

ellada 2…Ἡ Ἑλλάδα ὅμως σήμερα φαίνεται πὼς περνάει μιὰ περίοδο βαθιᾶς παρακμῆς. Σταδιακὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πολιτισμό, τὴν ἀρχοντιά, τὴ λεβεντιά, τὸ φιλότιμο, τὴν ὀμορφιά, τὴν... ἑλληνικότητά της. Σήμερα οἰκονομικὰ καταρρέει, οἰκολογικὰ καταστρέ­φεται, τεχνολο­γικὰ βεβηλώ­νεται, πνευμα­τικὰ φτωχαίνει. Ἡ χώρα ποὺ τὸ μόνο ποὺ γνώριζε ἦταν νὰ ζεῖ καὶ νὰ δημιουργεῖ σήμερα δὲν ἀναπαράγεται.  Δείχνει κουρασμένη.

Αὐτὸ βέβαια δὲν συμβαίνει γιὰ πρώτη φορά. Δυστυχῶς ὑπῆρχε ὡς χαρακτηριστικὸ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς μέσα στὴν ἱστορία, ἱκανὸ νὰ τὴν ἀποπροσανατολίσει καὶ νὰ τὴν τραυματίσει, ἀνίκανο ὅμως νὰ κατα­στρέψει τὸν πλοῦτο της καὶ νὰ τὴν ἀφανίσει. Τὸ πνεῦμα της ἀποδει­κνύεται πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα τῶν ἀνθρώπων της καὶ ὁ πολιτισμός της πιὸ ἀνθεκτικὸς ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ὑποχωρήσεις της. Ὁ κρυμμένος θησαυρὸς της καὶ οἱ ἐξαιρετικοὶ ἐκπρόσωποί του, συνυπάρ­χουν μὲ τὴ σύγχρονη παρακ­μιακὴ παραφωνία της. Ἀκόμη καὶ σήμερα.

…Ἡ Ἑλλάδα  ἀπὸ μόνη της ξεπερνᾶ σὲ μεγαλεῖο τὴν ἀγάπη μας σὲ αὐτήν.  Ἐδῶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ τόπου φανερώνει τὸ κάλλος τοῦ πολιτισμοῦ. Στὴν Ἑλλάδα δὲν ἀπολαμβάνουν οἱ αἰσθήσεις σου. Στὴν Ἑλλάδα ζεῖ ἡ ὕπαρξή σου.

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μεγάλη, γιατὶ μπορεῖ νὰ φιλοξενεῖ στὸν χῶρο της ὅλον τὸν κόσμο, κάθε φυλή. Ἡ Ἑλλάδα ξέρει νὰ ἐκφράζεται ἡ ἴδια καὶ νὰ ὑποδέχεται τοὺς ἄλλους. Ξέρει νὰ μοιράζεται τὴν ὀμορφιά της, νὰ κοινωνεῖ τὸν πλοῦτο της. Κάνει τὸν πολίτη της παγκόσμιο, μεταμορφώνει τὸν ἐπισκέπτη της σὲ φίλο.


pdf
* Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ Λευκώματος: Χρυσόστομος Φουντῆς, Πετώντας στὴν Ἑλλάδα, ἐκδ. Γεωρνταμιλή, Ἀθήνα 2017.



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος, 
προσκαλεῖ 
τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς τῶν σχολείων τῆς Μητροπόλεώς μας
στὸν ἑορτασμὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν,
προστατῶν τῆς Παιδείας και τῶν Γραμμάτων.

Ὁ ἑορτασμὸς θὰ ἀρχίσει μὲ τὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ 
στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγ. Νικολάου Σπάτων, 
τὴν Τρίτη 29 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., στὶς 6:00 μ.μ.,
στὸ τέλος τοῦ ὁποίου θὰ ὁμιλήσει ὁ Ἀρχιμ. Κωνσταντῖνος Συρῖγος,
Master Θεολογίας Πανεπιστημίου «Νεάπολις» Πάφου μὲ θέμα:

«Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ποιμένες καὶ παιδαγωγοί».


Θὰ ἀκολουθήσει δεξίωση στὸ Συνοδικὸ τοῦ Ἐπισκοπείου Σπάτων
 

Τὴν κυριώνυμο ἡμέρα, Τετάρτη 30 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ.,  
ὁ Σεβασμιώτατος θὰ ἱερουργήσει 
στὸ Ἱερὸ Προσκύνημα Ἀναστάσεως Χριστοῦ Σπάτων, 
ὅπου καὶ θὰ ὁμιλήσει ἐπικαίρως.

Θὰ εἶναι χαρά μας νὰ συμμετάσχουν ἐλευθέρως στὴ Θεία Λειτουργίακαὶ μαθητές, ἐκπαιδευτικοὶ καὶ γονεῖς. 

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

pdf

xr2
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

           Πρωτ. 33
Ἀριθμ.
           Διεκπ. 16


Σπάτα,  16  Ἰ­α­νου­α­ρίου  2019

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ  ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρὸς
Τοὺς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στι­α­νοὺς
Τῆς καθ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λεως

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, 

Ὅπως ἀσφαλῶς θὰ ἔχετε πληροφορηθεῖ, τὴν Κυριακὴ 20 Ἰανου­αρίου ὀργανώνεται παλλαϊκὴ ἐκδήλωση στὴν πλατεῖα Συντάγματος γιὰ τὴ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας. Ἐπειδὴ καὶ πάλι πολ­λοὶ ρω­τοῦν γιὰ τὸ ἂν ὑ­πάρ­χει πρό­βλημα μὲ τὴ συμ­με­τοχή τους σὲ αὐτὸ τὸ συλ­λα­λη­τή­ριο, θὰ ἤ­θελα νὰ ἐπαναλάβω στὴν ἀ­γάπη σας δυὸ λό­για ποὺ εἶχα πεῖ καὶ πέρσι.

Ἕνα ἁ­γνὸ πα­τρι­ω­τικὸ συλ­λα­λη­τή­ριο, ποὺ μά­λι­στα στη­ρί­ζει τὰ ὅσα ἔ­χει πεῖ ἡ Ἱ­ερὰ Σύ­νο­δος σὲ παλαιότερη Ἀ­να­κοί­νωσή της καὶ ὅσα πρό­σφατα διετράνωσαν ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Μητροπολῖτες τῶν ἐπαρ­χιῶν τῆς Μακεδονίας μας,  ἀ­πο­τε­λεῖ, ὅ­πως καὶ οἱ ἐ­κλο­γὲς ἢ ἕνα δη­μο­ψή­φι­σμα, ἔκ­φραση τῆς λα­ϊ­κῆς βού­λη­σης, ἀρ­κεῖ νὰ μὴν τὸ κα­κο­ποι­ή­σουν ἀ­κρό­τη­τες καὶ κρυ­φὲς πο­τα­πὲς σκο­πι­μό­τη­τες. Τὰ περσινὰ συλ­λα­λη­τή­ρια τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης καὶ τῶν Ἀθηνῶν, τὰ τραγούδια τῶν μαθητῶν, καὶ οἱ κινητοποιήσεις σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα, ἦ­ταν μία συγ­κλο­νι­στικὴ λαϊκὴ κραυγή, μιὰ φωνὴ ἀ­να­στε­να­γμοῦ πα­νε­θνι­κοῦ δι­α­με­τρή­μα­τος, ὅ,τι κα­λύ­τερο εἶδε ἡ πα­τρίδα μας τὰ τε­λευ­ταῖα χρό­νια. Ὁ τρό­πος τῆς ἀν­τί­δρα­σης καὶ τῆς πο­λε­μι­κῆς αὐ­τῶν ποὺ τὸ ἀ­πορ­ρί­πτουν καὶ ἡ ἐπίμονη ἄρνηση τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς λεγόμενης «Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν» νὰ ἀκούσουν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ἀπὸ μό­να τους φα­νε­ρώ­νουν τὴ ση­μα­σία καὶ τὴν ἀ­ξία του. Τὸ θέμα τῆς Μακεδονίας δὲν εἶναι πολιτικό· εἶναι ἐθνικὸ καὶ πνευματικό.

Εὐ­και­ρία νὰ μα­ζευ­τοῦμε ὅ­λοι μαζὶ στὴν Ἀ­θήνα, μπροστὰ στὴ Βουλή, καὶ νὰ δι­α­τρα­νώ­σουμε τὴν ἀ­γάπη μας στὴν πα­τρίδα καὶ τὴν ἀ­νάγκη μας γιὰ ἐ­θνικὴ ἀ­ξι­ο­πρέ­πεια καὶ ὑπερη­φά­νεια. Ἀρ­κετὰ ἔ­χουμε πλη­ρώ­σει τὰ λάθη μας. Και­ρὸς νὰ ὀρ­θώ­σουμε ὡς λαὸς ὅ­λοι μαζὶ τὸ ἀ­νά­στημά μας καὶ νὰ ἀ­να­στή­σουμε τὴν ἀ­ξι­ο­πρέ­πειά μας.

Ἂς πιέζουν καὶ ἂς ἐκβιάζουν τὰ κέντρα τῶν διεθνῶν συμφερόντων, ἂς ἀπειλοῦν οἱ ἐκφραστὲς τοῦ πολιτικοῦ συμβιβασμοῦ. Ἡ ἠχὼ τῆς ἱστορίας δὲν σκεπάζεται καὶ ἡ κραυγὴ τοῦ ἁγνοῦ λαοῦ δὲν πνίγεται. Ἐ­μεῖς λοι­πὸν θὰ δώσουμε φωνὴ στὴ συνείδησή μας καὶ θὰ καταθέσουμε τὴν ὁμολογία τῆς παρουσίας μας. Αὐτὸ εἶ­ναι καὶ εὔ­κολο ἀλλὰ καὶ πολὺ οὐ­σι­α­στικό. Ὅ­σοι λοι­πὸν μπο­ρεῖτε καὶ τὸ θέ­λετε, μὴ δι­στά­σετε νὰ τὸ κά­νετε. Ἡ εὐ­λο­γία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶ­ναι μαζί σας. Μὴν ἀμ­φι­βάλ­λετε κα­θό­λου.

Ἐν­νο­εῖ­ται ὅτι κι ἐγώ, πρῶτα ὁ Θεός, θὰ εἶ­μαι πα­ρὼν στὸ Σύν­τα­γμα τὴν ἐρ­χό­μενη Κυ­ρι­ακή 20 Ἰανου­α­ρίου στὶς 2:00μ.μ. μαζί σας.

 
Μετὰ πολ­λῶν εὐ­χῶν,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
 


† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ



Ἐνημερωτικὸ σημείωμαpdf 

mmln
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ
 



Πρὸς τοὺς
22 Σεβασμιώτατους Μητροπολίτες
τῆς Ἑλληνικότατης Μακεδονίας μας

12  Ἰανουαρίου 2019

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, 

      Ἔλαβα πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τὴν ἐπιστολή Σας σχετικὰ μὲ τὸ Μακε­δονικὸ ζήτημα καὶ τὴ λεγόμενη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, καὶ ἐπιτρέψτε μου καὶ ὡς Μακεδόνας καὶ ὡς Ἱεράρχης νὰ ἐκφράσω καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου γιὰ τὴν πρωτοβουλία Σας καὶ τὴ χαρά μου γιὰ τὸ ὕφος καὶ τὸ περι­εχόμενό της. Μᾶς κάνατε νὰ νοιώσουμε καὶ ἐθνικὰ ἀλλὰ καὶ ὡς Ἐκκλησία ὑπερή­φανοι.

      Τὸ γεγονὸς ὅτι χωρὶς καμμία ἐξαίρεση, ὅλοι οἱ Μητροπολίτες τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Μακεδονίας μας βγάζετε αὐτὴν τὴν κραυγὴ σεβασμοῦ στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ αὐτὸν τὸν ἀναστεναγμὸ ὁμολογίας της, καθιστᾶ τὴν πρωτοβουλία Σας ἱστορικὴ καὶ δίνει στὸν λόγο Σας διάσταση προφητική.  

    Ἐκφράζεστε χωρὶς τὶς ὀρθολογιστικὲς ἀναστολὲς ὅτι δῆθεν ὅλα ἔχουν κριθεῖ, δίχως τὸν φόβο ὅτι τὰ μεγάλα διεθνῆ συμφέροντα θὰ ἀντι­δράσουν, δίχως τὴ σκέψη ὅτι οἱ ἐκφραστὲς τοῦ σύγχρονου πολιτικοῦ συμβι­βασμοῦ θὰ δυσαρε­στηθοῦν, δίχως τοὺς ἐνδοιασμοὺς ὅτι θὰ κατηγορηθεῖτε πὼς δῆθεν πολιτι­κολογεῖτε, δίχως ἐπιφυλάξεις καὶ μισόλογα. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ ἐγγυᾶται τὴν ἀλήθεια τῶν προθέσεών Σας, τὴ γνησιότητα τῶν σκέψεών Σας καὶ τὴν αὐθεντικότητα τῆς ὁμολογίας Σας, τώρα ποὺ ἡ ἀλή­θεια τῶν γεγονότων βεβηλώ­νεται μὲ ἀσέβεια καὶ κάθε εἰλικρινὴς ἀντί­δραση πνίγεται στὸν χείμαρρο τῆς πολιτικῆς θρασύτητας ἢ ἐξουθενώνεται ἀπὸ τὸν καύσωνα τοῦ ἐκφοβισμοῦ, τῶν ἀπειλῶν καὶ τῶν ἐκβιασμῶν αὐτῶν ποὺ ἀγνοοῦν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια.

      Τὸ Μακεδονικὸ ζήτημα δὲν εἶναι μόνο Μακεδονικό·  εἶναι ἐθνικὸ καὶ ἅπτεται τῆς ἀξιοπρέπειάς μας ὡς Ἑλλήνων καὶ τῆς ἴδιας τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τῆς συνειδήσεως καὶ τοῦ λόγου. Σίγουρα θέλει τὴν πολιτική του διαχείριση, εἶναι ὅμως καὶ πνευματικὸ καὶ γι’ αὐτὸ ὁ λόγος Σας εἶναι προφητικός, ἔχει παρρησία, λάμπει ἀπὸ ἐνάργεια, σεβασμὸ καὶ εἰλικρίνεια.

    Ἐπιτρέψετε μου νὰ πῶ ὅτι ἡ δύναμη τῆς ἐπιστολῆς Ὑμῶν τῶν 22  Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας εἶναι ἴσως μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴν τῆς φωνῆς τοῦ ἑκατομμυρίου τῶν ἡρωικῶν συμπολιτῶν μας ποὺ διετράνωσαν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μας στὰ δύο μεγάλα συλλαλητήρια τῆς περασμένης χρονιᾶς. Γιατὶ Ἐσεῖς εἶστε καὶ ὅλοι καὶ μαζί. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία Σας, μαζὶ μὲ τὰ ψηφίσματα τῶν συγκλονιστικῶν συλλαλητηρίων, τὶς δηλώσεις καὶ τὰ κείμενα καταξιωμένων προσωπικοτή­των καὶ τὰ αὐθόρμητα τραγούδια τῶν ἡρωικῶν μαθητῶν γιὰ τὴ Μακε­δονία μας, ἀποτελοῦν τὸν ἰσχυ­ρότερο κόλα­φο στὴ σύγχρονη ὑποτέλεια, τὸν συμβιβασμό, τὴ σκοπιμό­τητα, τὴ συμ­παιγνία, τὴν περιφρόνηση τοῦ αἰσθή­ματος τῶν λαῶν.

      Συμφωνίες ποὺ ἐπιβάλλονται αὐθαίρετα, ποὺ δυστυχῶς ψηφίζονται μὲ ἐντελῶς ὁριακὲς ψευτο­πλειοψηφίες, κάτω ἀπὸ ἀφόρητες πιέσεις ξένων συμφερόντων, κάτω ἀπὸ συνεχεῖς καὶ προκλητικὲς δηλώσεις καὶ ἐπισκέ­ψεις ὕποπτων προσωπικο­τήτων καὶ διαμεσολαβητῶν, ἀγνοῶντας ἔντονες λαϊκὲς διαμαρτυρίες, μέσα σὲ ἕνα  ὠκεανὸ ψευδῶν πληροφοριῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἐκφράζουν τὸν σεβασμό, ἀλλὰ προξενοῦν ἀνεπανόρθωτες ἱστορικὲς καταστροφές.

      Ἐπιτρέψτε μου καὶ πάλι νὰ Σᾶς εὐχαριστήσω καὶ ταπεινὰ νὰ Σᾶς συγχαρῶ καὶ νὰ ἐκφράσω τὴν ἐπιθυμία δίπλα στὴ δική Σας ὁμολογία νὰ θεωρήσετε ὅτι ὑπάρχει καὶ ἡ δική μου ἀδύναμη φωνὴ καὶ ὅτι κάτω ἀπὸ τὶς δικές Σας ἱερὲς ὑπογραφὲς κάπου βρίσκεται καὶ ἡ δική μου.

      Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ Σᾶς στηρίζει στὴ μαρτυρία τῆς ἀλήθειάς Του, νὰ Σᾶς ἐνδυναμώνει στὸν διωγμὸ καὶ τὴν περιφρόνηση καὶ νὰ Σᾶς ἀντι­προσφέρει πολλαπλάσια τὸ ἀνταπόδομα τῆς εὐθαρ­σοῦς ὁμολογίας Σας. Ναί, ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ μόνον Ἑλληνική! Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ ὁμολογεῖται μόνον ἀπὸ τὴν ἱστορία, ἀλλὰ καὶ νὰ διατρανώνεται ἀπὸ τὸν λόγο καὶ τὶς πολιτικὲς ἐπιλογές μας.



Μετὰ πολλῶν εὐχαριστιῶν καὶ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καὶ τιμῆς,



† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ


Ἀπάντηση στοὺς 22 Σεβ. Μητροπολίτες pdf

 
ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΙ
Η ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ;

Σχόλιο γιὰ τὴν κρίση στὴν Οὐκρανία

Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου
 

Τοὺς τελευταίους μῆνες γινόμαστε μάρτυρες μιᾶς πολὺ ἐπικίνδυνης καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα ἀδικαιολόγητης κρίσης ποὺ ξέσπασε στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφορμὴ ἡ ἐπικείμενη ἐκχώρηση αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἢ μᾶλλον ἡ δημιουργία αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία. Φαίνεται πὼς οἱ διορθόδοξες σχέσεις ἀποτελοῦν μείζων πρόβλημα στὶς μέρες μας καὶ ἐνῶ ἐπιδιώκεται ἡ ἑνότητα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ Ὀρθοδόξοι ὁμολογοῦν μὲν τὴν μεταξύ τους ἀγάπη, ἀλλὰ τὴν ἀποδομοῦν στὴ ζωή τους• διακηρύσσουν τὸν σύνδεσμο τῆς μεταξύ τους κοινωνίας, ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἀντίθετο. Καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἀντικρύζει τὶς κορυφές του νὰ διαπληκτίζονται μὲ νομικίστικες ἐπιχειρηματολογίες καὶ ἀντὶ νὰ ἑνώνουν τοὺς πιστοὺς νὰ δημιουργοῦν στρατόπεδα ὀπαδῶν καὶ ὁμάδες ἀντιμαχoμένων ὑποστηρικτῶν. Τί κρῖμα! Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ διαμάχη ὑπάρχει μία πρόφαση καὶ μία αἰτία. Πρόφαση εἶναι ἡ ἀνάγκη γιὰ αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Καὶ αἰτία τὸ δικαίωμα τῆς ἐκχώρησής της. Σὲ ποιὸν ἀνήκει, ποιὸς τὸ ἔχει.

Οἱ λέξεις ποὺ ἀκοῦμε νὰ ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμπλεκόμενες Ἐκκλησίες εἶναι ἱστορικὰ προνόμια, δικαιώματα καὶ κανόνες. Δυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ δὲν ἀκοῦμε εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ πρῶτο ἐρώτημα εἶναι• εἶναι ἆραγε τόσο ἀναγκαία πνευματικὰ ἡ αὐτοκεφαλία; Καὶ ἂν ναί, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει λίγο ἀκόμη; Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο• εἶναι τόσο σημαντικὰ τὰ δικαιώματά μας ποὺ πρέπει νὰ τὰ ὑπερασπιζόμαστε ἀγνοῶντας ἢ καὶ πολεμῶντας τοὺς ἀδελφούς μας ἢ καὶ διακόπτοντας τὴν χιλιόχρονη κοινωνία μας μαζί τους; Καὶ τρίτον• ἡ ἐπίκληση τῶν ἱστορικῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν κανόνων εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου;

Ἡ Κωνσταντινούπολη πλέον ἀποκαλεῖ τοὺς ὡς τώρα ἀδελφοὺς τῆς Ρωσίας «φίλους», αὐτοὶ δὲ ἀρνοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ἔτσι γκρεμίζονται τὰ πιὸ βασικὰ θεμέλια τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας• ἡ ἀδελφοσύνη, ἐκφραστὴς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ πανορθόδοξη κοινωνία, καὶ ἡ οἰκουμενικότητα, ἐγγυητὴς τῆς ὁποίας εἶναι, κατὰ τοὺς κανόνες καὶ τὴν ἱστορικὴ παράδοση, ἡ Κωνσταντινούπολη. 

Α. Στὴν πραγματικότητα, ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας δὲν ἀποτελεῖ τόσο ἐπείγουσα ἀνάγκη ὅσο δικαίωμα καὶ πείσμονα πολιτικὴ ἀπαίτηση. Ἀντίθετα, ἡ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη εὐαγγελικὴ ἐπιταγή. Τί ἔχει ἆραγε μεγαλύτερη σημασία, τὸ αὐτοκέφαλο μιᾶς τοπικῆς ἐκκλησίας ἢ ἡ ἑνότητα ὅλων «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»;

Αὐτοὶ δὲ ποὺ ζητοῦν τὴν αὐτοκεφαλία ποιοί εἶναι; Εἶναι δυνατὸν ἕνας ἀμφιβόλου πνευματικοῦ ὑποβάθρου κοσμικὸς Πρόεδρος καὶ ἕνας προβληματικῆς ἐκκλησιολογικῆς εὐαισθησίας, μέχρι τώρα ἀπορριπτέος ὡς σχισματικός, αὐτοανακηρυχθεὶς «Πατριάρχης», νὰ εἶναι τὰ κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀνάγκη, τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία;

Καὶ ἂν δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αὐτοκεφαλία, πῶς μποροῦμε νὰ στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας γιὰ ἑνότητα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη ἔχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα καὶ γιὰ χρόνια φιλοξενοῦν ὅλους τοὺς ἀδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ ὄχι μόνον;

Ἂν ὁ Φιλάρετος εἶχε ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τὸ 1990, ποὺ τόσο τὸ ἐπιδίωξε, ἀλλὰ δὲν τοῦ βγῆκε, θὰ ζητοῦσε σήμερα νὰ γίνει Μητροπολίτης τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας; Καὶ ἂν ναί, ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος θὰ προήδρευε ἢ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ποὺ σήμερα ψευτοσέβεται καὶ στὴν ὁποία δῆθεν ὑποκλίνεται;

Β. Στὴ χριστιανικὴ λογικὴ δὲν ἔχει δίκιο αὐτὸς ποὺ βλέπει μόνο τὰ δικά του δικαιώματα. Δίκιο ἔχει αὐτὸς ποὺ τὰ προστατεύει μὲν διατηρῶντας ὅμως καὶ τὴν ἰσορροπία τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς συγχώρησης, τῆς συμφιλίωσης, διότι μόνον ἔτσι προστατεύονται τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ. Ἐξ ἄλλου ἡ σωτηρία μας βασίζεται στὴ μεγαλύτερη ἀδικία: «κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας ἀδίκῳ δίκῃ τοῦ δικαίου κατακριθέντος». Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Κύριος δὲν ἐπικαλέσθηκε τὸ δίκαιο καὶ τὰ δικαιώματά Του!

Στὴν παροῦσα φάση, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανίας γίνεται στὴ βάση τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν ποὺ τὴν ἐκχωροῦν, δηλαδή τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Μόσχας, τῆς ἱστορικῆς ἢ πολιτικοοικονομικῆς δυνάμεως καὶ ὄχι τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἢ ἔστω τῆς ὑφισταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης στὴν Οὐκρανία. Ἐκτὸς τούτου, στὸν ὁρίζοντα διακρίνεται τὸ περίγραμμα ἰσχυρῶν πολιτικῶν σκοπιμοτήτων, ὁδηγιῶν καὶ πιέσεων. Καὶ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἔχει μείνει μόνο τὸ… ἐξώφυλλο.

Γ. Ἀλήθεια, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴ λογική τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεοῦ, μὲ τὸ ἦθος τῶν Μακαρισμῶν καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας, μὲ τὸ λέντιο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, μὲ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Κυρίου περὶ τῆς διακονίας καὶ τῆς τιμημένης θέσης τοῦ ἐσχάτου, μὲ τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», μὲ τὴ διδαχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θείου Παύλου, μὲ τὰ κηρύγματα ποὺ ἀκοῦμε κάθε Κυριακὴ καὶ τὶς ἐγκυκλίους ποὺ ἐξαπολύονται στὶς μεγάλες γιορτές; Εἶναι δυνατὸν ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων νὰ καταργεῖ τὸ Εὐαγγέλιο;

Ποιός μπορεῖ νὰ καταλάβει πῶς εἶναι δυνατόν χιλιόχρονες ἀδελφὲς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐπιχαίρονται ἀνακαλύπτοντας ἡ μία τὶς ἐκτροπὲς καὶ τὰ λάθη τῆς ἄλλης; Μήπως ἡ ἔνταση ποὺ ζοῦμε τώρα σημαίνει πὼς δὲν ἀγαπηθήκαμε σωστὰ στὸ παρελθόν; Πῶς δικαιολογεῖται τὰ στόματα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας στεντορίᾳ τῇ φωνῇ νὰ ὑποστηρίζουν τὸν διαχριστιανικὸ  καὶ διαθρησκειακὸ διάλογο καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὴν μεταξύ τους ἐπικοινωνία; Γιατί ἀδυνατοῦν νὰ παραδεχθοῦν οἱ μὲν ὅτι μπορεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίζει λίγο διαφορετικὰ καὶ τὴν ἄλλη πλευρά; Εἶναι δυνατὸν ὅλος ὁ φωτισμὸς νὰ εἶναι μαζί μας καὶ καμία ἀκτῖνα νὰ μὴν φωτίζει καὶ τοὺς ἄλλους μέχρι τώρα ἀδελφούς μας; Ποιά σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἡ σημασία τῆς λέξης κοινωνία, ἂν δὲν συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν ἀμοιβαία κατανόηση;

Ἢ πῶς συμβαίνει νὰ μὴν ὑπολογίζουν τὶς ὀλέθριες συνέπειες ἑνὸς ἐπαπειλούμενου σχίσματος; Τί φταῖνε ἆραγε οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ καὶ ἀποκλείονται ἀπὸ τὴ χάρι τῶν προσκυνημάτων τῶν ἄλλων; Γιατί οἱ Ρῶσοι πιστοὶ νὰ στερηθοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν Πάτμο καὶ οἱ Ἑλληνόφωνες τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, τὰ Σπήλαια τοῦ Κιέβου, τὸ Βάλαμο καὶ τὴ χάρι τῶν Ρώσων νεομαρτύρων; Δὲν εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ παγκόσμια γιὰ νὰ τὴν μοιράζονται ὅλοι; Ὅταν μᾶς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστη καὶ τὸ δόγμα, πῶς νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ  διαίρεση στὴ βάση μιᾶς διοικητικῆς ἀσυμφωνίας;

Τελικά, τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τῆς συγχώρησης, τῆς ἑνότητος γιὰ ποιούς γράφηκε καὶ γιατί; Ἐμᾶς ἆραγε καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας δὲν μᾶς ἀφορᾶ;

Δ. Ἐπιπλέον, ἡ Ὀρθόδοξη ὁμολογία μας στὴ Διασπορὰ ἢ στὶς χῶρες τῆς ἱεραποστολῆς ποιά θὰ εἶναι; Ποιόν Χριστὸ θὰ κηρύξουμε καὶ θὰ ὁμολογήσουμε; Αὐτὸν ποὺ «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε», ἀλλὰ καταργοῦμε τὸν λόγο Του μὲ τὴ ζωή μας, ἢ Αὐτὸν ποὺ δὲν κατάφερε νὰ ἑνώσει δυὸ χιλιάδες τώρα χρόνια οὔτε τοὺς πιστούς Του; Ἡ ἱκανοποίηση τοῦ κατορθώματος τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι σύντομη καὶ τῶν ὀλίγων. Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν καὶ τοῦ κόσμου εἶναι ἀπροσμέτρητος καὶ γενικευμένος. Ἡ ἁμαρτία τοῦ σχίσματος ἀθεράπευτη καὶ ἀσυγχώρητη.

Ε. Ἀλλὰ καὶ ἡ Μόσχα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτιμᾶ τοὺς κληρικοὺς καὶ πιστούς της ποὺ κοινωνοῦν στὸ Ἅγιον Ὄρος ἢ στὴν Πάτμο ἢ ἐνδεχομένως ἀργότερα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν Ἑλλάδα; Εἶναι δυνατὸν ἡ θεία κοινωνία νὰ γίνεται μοχλὸς πολιτικῆς πίεσης καὶ ἐκβιασμοῦ; Δηλαδὴ χίλια χρόνια μυστηρίου αὐτὸ καταλάβαμε; Θὰ μπορούσαμε νὰ κατανοήσουμε τὴν προσωρινὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου στὸ ἐπίπεδο τῶν Πατριαρχῶν, ἐνδεχομένως ὡς ἔνδειξη ἔντονης διαμαρτυρίας, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν. Δὲν μπορεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἀντὶ νὰ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὰ ἁγιάσματα, νὰ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴ χάρι. Ἀντὶ νὰ ἀποδυναμωθεῖ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνισχυθεῖ μήπως καὶ συνετίσει τοὺς ἡγέτες του;

Ἐλπίζουμε ὁ Πατριάρχης μας νὰ ἀνοίξει τόσο τὴν οἰκουμενική του ἀγκαλιά, ὥστε νὰ χωρέσει καὶ τοὺς Ρώσους. Ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἑνωθοῦν ἐκκλησιαστικὰ μεταξύ τους οἱ Οὐκρανοί, ἂν δὲν μάθουν μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ συγχωρήσουνε τοὺς Ρώσους καὶ νὰ ἑνωθοῦν μαζί τους. Ἡ Ἐκκλησία τότε εἶναι Ἐκκλησία ὅταν καταργεῖ τοὺς ἐχθρούς. Ὁ λόγος τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἁγίου, τοῦ Ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ νέου τοῦ ἐν Πάτμῳ, εἶναι τόσο ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ: «Θέλετε νὰ ἐκδικηθεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς πειράζουν; ἡ καλύτερη ἐκδίκηση εἶναι ἡ ἀγάπη. Μεταποιεῖ καὶ τὰ θηρία ἀκόμη ἡ ἀγάπη».

Περιμένουμε ὅμως νὰ καταλαβαίνουν καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες μας στὴ Ρωσία, ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ λαὸς τὶς εὐχές τους στὸ τέλος κάθε ἀκολουθίας, ὅτι ἂν ἐνεργήσουν ταπεινὰ καὶ ὄχι κατακτητικὰ θὰ ἑνώσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μαζὶ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ κερδίσουν καὶ τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ γίνουν κοσμικὰ ἡ «Τρίτη Ρώμη», ἀλλὰ πνευματικὰ ἡ «Πρώτη καὶ Ἁγία Μόσχα». Νὰ γίνουν πρῶτοι στὶς καρδιές μας. Μαζί μὲ τὸ ἄρωμα τῆς ἐμπειρίας τοῦ πρόσφατου σκληροῦ διωγμοῦ τους καὶ τὴ χάρι τοῦ νέφους τῶν νεομαρτύρων τους, περιμένουμε νὰ προσφέρουν στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν εὐώδη μαρτυρία τῆς ἑνότητος. Ὅσο κακὸ εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ μικροῦ καὶ τοῦ ἀδύνατου, τόσο μεγάλο εἶναι ἡ ταπεινὴ σοφία τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τοῦ μεγάλου. Αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας, διότι σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ποιὸς ἔχει τὴ δύναμη ἢ τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του, ἀλλὰ ποιὸς ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ μεταφέρει τὴ χάρι Του.

Ἡ θεόπνευστη προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Εἰ δὲ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ. ε΄ 15) ἴσως δείχνει τὸν δρόμο ὅλων μας. Στὶς ἐκκλησιαστικὲς συγκρούσεις μεταξὺ ἀδελφῶν δὲν ὑπάρχουν κερδισμένοι. Ὅλοι εἶναι ἡττημένοι. Ἀντίθετα, ὅταν συμφιλιωνόμαστε, δὲν ὑπάρχουνε χαμένοι. Ὅλοι εἶναι εὐλογημένοι.

Ἐδῶ τὰ βρῆκε ἡ Βόρεια Κορέα μὲ τὴ Νότια καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε ἐμεῖς ποὺ καθημερινὰ προσευχόμαστε μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη μας;

Διάπυρη προσευχή μας εἶναι νὰ δώσει ὁ Κύριος «σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν» καὶ νὰ μᾶς «ἐξαγάγῃ» σύντομα εἰς μετάνοιαν καὶ «εἰς ἀναψυχήν». Ἀμήν.


 pdf


         ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Δ Η Λ Ω Σ Η   29.7.2018

Σήμερα κυκλοφορεί στα διάφορα blogs καταγγελία με τίτλο: «Ντροπή! Ιερέας στη Ραφήνα αρνείται να βαπτίσει παιδάκι πυρόπληκτης οικογένειας, επειδή δεν μπορεί να πληρώσει». Κατόπιν τούτου δηλώνουμε:

1. Στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής τελούνται περισσότερα από 4000 μυστήρια ετησίως. Είναι πάγια αρχή από ετών τα μυστήρια να γίνονται εντελώς δωρεάν για τους ενορίτες των ενοριών μας. Δεν υπάρχει τιμολόγηση ούτε υποχρεωτικό ανταπόδομα. Όποιος θέλει και αν θέλει προσφέρει οικειοθελώς ό,τι επιθυμεί για ενίσχυση του έργου της ενορίας και από φιλότιμο στους ανθρώπους που χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση διακονούν στα μυστήρια ως ιεροψάλτες, νεωκόροι κ.λπ. τα Σαββατοκύριακα. Είναι αλήθεια ότι σχεδόν όλοι, αναγνωρίζοντας ότι η Εκκλησία δεν είναι εταιρεία με κέρδη, συμβάλλουν με το παραπάνω, τόσο που από το πλεόνασμα μπορούμε να επιτελούμε το φιλανθρωπικό έργο μας και μάλιστα απλόχερα. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι Ραφηνιώτες, ιδίως αυτές τις τραγικές μέρες.

2. Επειδή υπήρξαν στο παρελθόν εκτροπές από αυτή την αρχή, ευτυχώς λίγες, οι ιερείς που εξετράπησαν δέχθηκαν τις αυστηρές συνέπειες της σκανδαλιστικής συμπεριφοράς τους.

3. Επιπλέον, για αρκετά χρόνια η Μητρόπολή μας και σε πλείστες όσες ευκαιρίες (πολύτεκνες οικογένειες, άποροι, εμπερίστατοι, αλλοδαποί κ.λπ.) δίνει δώρα στους γάμους και τις βαπτίσεις μαζί με τις ευλογίες και τις ευχές της Εκκλησίας, πράγμα που είναι ευρύτατα γνωστό.

4. Στην καταγγελία δεν αναφέρεται κανένα όνομα και καμία συγκεκριμένη πληροφορία, πλην του ναού και του αρχικού του ονόματος του ιερέως. Επιπλέον, τα Περιβολάκια δεν επλήγησαν από την πρόσφατη πυρκαγιά και συνεπώς δεν έχουν πυρόπληκτους ενορίτες. Παρά την ανωνυμία και την ασάφεια των πληροφοριών, για την προκειμένη περίπτωση ήδη ερευνάται η υπόθεση. Γιατί όμως οι ενδιαφερόμενοι δεν απευθύνθηκαν στον Μητροπολίτη έγκαιρα;

5. Καλούμε όποιον έρχεται αντιμέτωπος με αντίθετες προς την παραπάνω βασική αρχή συμπεριφορές είτε ιερέων είτε υπεύθυνων προσώπων της ενορίας, πριν καταγγείλει το περιστατικό στα blogs και τα ηλεκτρονικά μέσα, να αναφέρει το γεγονός στην Μητρόπολη και μάλιστα στον Μητροπολίτη. Στην περίπτωση που ο διαμαρτυρόμενος έχει δίκιο, ο μεν ιερέας θα δεχθεί τις συνέπειες της τακτικής και νοοτροπίας του, το δε μυστήριο θα τελέσει ο ίδιος ο Μητροπολίτης ή αυτού κωλυομένου ο Πρωτοσύγκελλος. Και φυσικά όχι μόνο δωρεάν, αλλά και με παράλληλη υποχρέωση της ενορίας να προσφέρει ως δώρο στους νεόνυμφους ή στο νεοφώτιστο παιδάκι το ποσό που ζήτησε ο ιερέας.

(εκ της Ιεράς Μητροπόλεως)


pdf



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Κατόπιν τῶν συγκλονιστικῶν καὶ τραγικῶν γεγονότων τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι τὴν προσεχῆ Κυριακή, 29ην μηνός Ἰουλίου ἐ.ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος θὰ τελέσει τὴν Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου στὴν Διασταύρωση Ραφήνας, ὅπου μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, θὰ ψαλεῖ ἐπιμνημόσυνη δέηση ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων τῆς πρόσφατης πυρκαγιᾶς.

  Ἐπίσης, τὴν ἴδια μέρα, ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεώς μας Ἀρχιμ. Ἱερόθεος Καλογερόπουλος, θὰ λειτουργήσει καὶ θὰ τελέσει ἐπιμνημόσυνη δέηση στὸν Ἱερὸ Ναὸ Παναγίας Παντοβασίλισσας Ραφήνας. 

    Καλὸ θὰ εἶναι ὅσοι μποροῦμε νὰ παρευρεθοῦμε προσευχητικῶς στὸν τόπο τῆς τραγωδίας καὶ καταστροφῆς.


 Xάρτης Ι.Ναού Αναλήψεως Ραφήνας
Χάρτης Ι. Ναού Παντοβασίλισσας 



Mνήσθητί μου, Κύριε!
Ὁ Ἅγιος Ληστής τοῦ… Παραδείσου

Νικολάου
Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς


Nέα Ἔκδοση
  

Ὁ Ἅγιος Ληστής τοῦ Σταυροῦ ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ζωντανός διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὕστερα ἀπό εἴκοσι αἰῶνες σιωπῆς, στήν ἴδια χρονική περίοδο, ἔδωσε νεύση ἐσωτερική σέ ποικίλους ἀνθρώπους, ἐντελῶς ἀνεξάρτητα στόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον, ἀλλά σέ ὅλους πρός τήν ἴδια κατεύθυνση· ζήτησε ναό καί ἀκολουθία. Ἄνοιξε τίς πόρτες τῆς παρρησίας του καί τῶν πρεσβειῶν του. Θέλησε νά βγεῖ ἀπό τή θέση τοῦ προτύπου πρός ἔμπνευση τῶν πιστῶν καί μίμηση καί νά ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς μεσιτείας τῶν προσευχῶν γιά ὅλον τόν κόσμο. 


Ἅγιε καὶ Δίκαιε Εὐγνῶμον Ληστά, ὡς συσταυρωμένος μὲ τὸν Κύριό μας, ὡς ὁ πλησιέστερος πρὸς Αὐτὸν στὶς στιγμὲς τοῦ Πάθους Του, ὡς παρρησίαν ἔχων αὐτὴν τῆς ὁμολογίας σου, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ὅλου τοῦ κόσμου, τοῦ ὄχλου τῶν σταυρωτῶν Του. Ἀμήν.


Στό βιβλίο θά βρεῖτε: Ὁμιλίες & κείμενα Πατέρων, ἐπιλογές συγχρόνων κειμένων, ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας, ἀναφορές σέ θαύματα καί παραδόσεις, ἀκολουθίες τοῦ Ἁγίου Ληστοῦ καί εἰκονογραφικό παράρτημα.

  


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Ιερά Μητρόπολη  Μεσογαίας & Λαυρεωτικής &
η  Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας « ΓΑΛΙΛΑΙΑ» σας προσκαλούν στο:

 ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΟΡΑΤΟΡΙΟ

 «ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω»

 Παρασκευή 30 Μαρτίου στις 7.30 μμ 
στο αμφιθέατρο του Μουσικού Γυμνασίου Λυκείου Παλλήνης (βλ. χάρτη)

 Ένα πολυθέαμα με εικόνες, σχόλια και κατανυκτικούς Ύμνους  της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Συμμετέχει η παιδική χορωδία του Ιερού Ναού Αγ. Νικολάου Μαρκοπούλου.

 Σύνθεση - Ενορχήστρωση & Ερμηνεία:  Βασίλης Χατζηνικολάου
Σχολιάζει ο πατήρ Τιμόθεος Αγγελής.

 Την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του
ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος

 Είσοδος ελεύθερη

ana byz or prosklhsh 30 3 2018

 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΟΡΑΤΟΡΙΟ

 Μέσα στην Ορθόδοξη χαρμολύπη που δημιουργεί σε όλους μας η θρησκευτικότητα των ημερών, το «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΟΡΑΤΟΡΙΟ» με υπότιτλο: «Ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω» μας φέρνει πιο κοντά στην εκκλησιαστική ατμόσφαιρα του Θείου Πάθους, ώστε στην πορεία μιας πνευματικής ανασυγκρότησης να αντλήσουμε δύναμη από το ξύλο του Σταυρού και τη ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου …

 Πρόκειται για ένα πολυφωνικό Έργο όπου ο βυζαντινός χορός των ανδρών συμπορεύεται αρμονικά με γυναικείες φωνές, σε μια πρωτόγνωρη συμφωνική διάσταση. Η σύνθεση, ενορχήστρωση και ερμηνεία των Ύμνων είναι του Ιεροψάλτη Βασίλη Χατζηνικολάου και αποτελούν επιλογές από τους ψηφιακούς του δίσκους.  Στην πολυμορφία αυτή της οικουμενικής υμνωδίας του Ορατορίου, συμμετέχει και η παιδική χορωδία του Ιερού Ναού Αγ. Νικολάου Μαρκοπούλου.

 Παράλληλα η σκηνοθετική σύλληψη που γεφυρώνει την Βυζαντινή μελωδία με τον ηλεκτρονικό ήχο του 21ου αιώνα και τον πατερικό λόγο με εικόνες και ντοκουμέντα σπάνιας ομορφιάς σε γιγαντοοθόνη, μας προσκαλούν να συμπορευθούμε μαζί Του, αναβαίνοντας εις Ιεροσόλυμα …

 


pdf


Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικολάου:
Επικήδειος εις τον π. Νεκτάριο Βιτάλη


 

«Τῶν ἁγίων ὁ χορὸς εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν παραδείσου», τῶν ἁγίων ἡ χορεία ἀνεκάλυψε τὸν Χριστό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, καὶ ἔτσι ἔζησε ξεδιψῶντας ἀπὸ Αὐτόν, πέρασε δὲ διὰ τοῦ θανάτου τὴν θύρα τοῦ παραδείσου καὶ εἰσῆλθε στὴ δόξα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Ὁσιώτατοι ἱερεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ πολυσέβαστος Γέροντας Νεκτάριος ἔζησε σχεδὸν ἐννέα δεκαετίες, ξεδιψῶντας καθημερινὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Χριστό, καὶ εἰσερχόμενος καὶ ἐξερχόμενος ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν διὰ τῆς θύρας τοῦ παραδείσου καὶ συνεπῶς «εἰς κρίσιν οὒκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Ἡ ζωή του ταυτισμένη ἀπὸ μικρᾶς ἡλικίας μὲ τὴ βαθειὰ θλίψη, συνυφασμένη μὲ τὴν συνεχῆ θυσία, γεμάτη δάκρυα, κόπο καὶ ἀναστεναγμὸ ἦταν ἕνας καθ’ ἡμέραν θάνατος. Ταυτόχρονα ὅμως ἡ πίστη του, ἡ ἀγάπη του, ἡ ἐλπίδα του, ἡ σχέση μὲ τὸν Ἅγιό του, τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, ἦταν ἀείροη πηγὴ ζωῆς. Ἡ ζωὴ του, τὸ χαμόγελό του, ἡ ψυχή του, ἡ τεράστια καρδιά του ἕνας παράδεισος, ἕνα «σημεῖον», μιὰ σταθερὴ ἀναφορά. Οὔτε εἰς κρίσιν ἔρχεται οὔτε εἰς θάνατον, ἀλλὰ μεταβαίνει αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἐπίγειας ζωῆς εἰς τὴν ζωὴν τῆς αἰώνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεκρὸς ποὺ ἔχουμε μπροστά μας εἶναι ἄπνους, ἀλλὰ ζεῖ• εἶναι ἀκίνητος, ἀλλὰ πορεύεται τὴν μακαρίαν ζωήν• εἶναι ἀμίλητος, ἀλλὰ ἡ φωνή του συνεχίζει νὰ ἀκούγεται• εἶναι ὡσεὶ ὑπνῶν, ἀλλὰ γρηγορεῖ• ἐπέλεξε τὸν μονήρη βίον, ἀλλὰ ἀγκάλιασε ὅλον τὸν κόσμο• σύντομα θὰ τοποθετηθεῖ ὑπὸ τὴν γῆν, ἀλλὰ ἐκ κοιλίας μητρὸς του «ἐν οὐρανοῖς πολιτεύεται». Πολὺ ἀνθρώπινος στὸν τρόπο, διαχειριζόταν οὐράνιες δυνάμεις.

Ἀπὸ μικρὸ παιδάκι ἔζησε τὸν πόνο, τὴν περιφρόνηση, τὴν ἀσθένεια τῆς φύσεως. Στὴν πρόκληση ὅλων αὐτῶν ἀπάντησε μὲ μιὰ ἀδιάκριτη καὶ ἀδιάπτωτη συμπόνοια πρὸς πάντας. Ἡ κραυγὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «τίς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἐγὼ ἀσθενῶ, τίς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;» (Β΄ Κορ. ια΄ 29) καθημερινὸ βίωμά του. Ποιός τὸν πλησίασε καὶ βρῆκε τὴν πόρτα του κλειστή; Ποιός τοῦ ζήτησε κάτι καὶ δὲν ἔφυγε μὲ γεμάτα τὰ χέρια καὶ πεπληρωμένη τὴν καρδιά; Ποιός ἀκούμπησε πάνω του καὶ δὲν βρῆκε κατανόηση; Ποιός τὸν ἄγγιξε μὲ θλίψη καὶ δὲν ξεχείλισε ἀπὸ παρηγοριά;

Ἡ ἐλεημοσύνη του ἀπαράμιλλη. Δὲν ἔδινε σὲ λίγους, οὔτε μόνο κάποιες φορές, οὔτε λίγα. Ἔδινε σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως, πάντοτε καὶ ὅ,τι εἶχε. Καὶ τὸ ἔδινε μὲ ὅλη τὴν μεγάλη του καρδιά. Δὲν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του τίποτα. Ράσα παλιά, τριμμένα, φτωχικά, πολυκαιρισμένα, παρατημένα. Ὑγεία σπασμένη, σκόπιμα σὲ αὐτοεγκατάλειψη. Ἔφτιαξε θαυμάσιο οἴκημα καὶ ὁ ἴδιος ἔμεινε στὸ ἐνοίκιο. Τὸ δωμάτιό του σὰν ἀποθήκη, ἀκατάσταστο, γεμᾶτο ἀπὸ ὅσα τοῦ ἔφερναν καὶ τὰ ὁποῖα δεχόταν, μὲ μόνο σκοπὸ νὰ τὰ προσφέρει. Δὲν δέχθηκε ποτὲ νὰ τοῦ τὸ τακτοποιήσουμε. Ἐπίμονα ἀρνήθηκε νὰ τοῦ τὸ βάψουμε ἢ κάπως νὰ τοῦ τὸ κάνουμε πιὸ εὐχάριστο. Τοῦ εἴπαμε• ἄφησέ μας νὰ σὲ περιποιηθοῦμε, Γέροντα. Ἔτσι ποὺ ζεῖς ἐσένα θὰ σὲ ἐπαινοῦν γιὰ τὴν αὐταπάρνηση κι ἐμᾶς θὰ μᾶς κατηγοροῦν γιὰ τὴν περιφρόνηση σὲ σένα. Οὔτε ἔτσι ὑπεχώρησε. Ἡ φιλοπτωχία καὶ ἡ ἀμεριμνία ἦταν βαθιὰ ριζωμένες μέσα του.

Τὰ χρήματα ποὺ τοῦ ἔδιναν δὲν πρόφθαινε νὰ τὰ σκορπάει. Τὰ φύλαγε γιὰ νὰ τὰ δώσει. Ὅλα τὰ εἴδη τῶν νομισμάτων, ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο, ἀπὸ τὸν Καναδᾶ, τὴν Αὐστραλία, τὴν Ἀμερική, τὴν Τουρκία, τὴ Σερβία, τὴ Ρουμανία, ἀπὸ ὅπου κανεὶς μπορεῖ νὰ φανταστεῖ, κυκλοφοροῦσαν στὸ δωμάτιό του. Εἶχε χρήματα μέσα σὲ ντουλάπια, στὸν κόρφο του, κάτω ἀπὸ τὰ σεντόνια του, μέσα στὴ μαξιλαροθήκη του γιὰ νὰ τὰ προσφέρει τὴν κατάλληλη ὥρα καὶ σὲ ὅποιον τὰ χρειαζόταν. Τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, τὰ τρόφιμα ποὺ συγκέντρωνε καὶ συσκεύαζε ἦταν περισσότερα ἀπὸ ὅσα μάζευαν ὅλοι μαζὶ οἱ ὑπόλοιποι ναοὶ τῆς Μητροπόλεώς μας. Περίπου 7 τόνους λάδι μοίραζε τὸν χρόνο μόνο στὶς ἐνορίες καὶ ἄγνωστο πόσο σὲ συλλόγους, φτωχοὺς καὶ πεινασμένους. Ἡ ἀποθήκη τοῦ Προσκυνήματος εἶχε τρόφιμα, ροῦχα, παιγνίδια, εἴδη οἰκιακῆς χρήσεως, παπούτσια, εἶχε τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ νυφικά. Ἔδινε καὶ ποτὲ τὰ χέρια του δὲν ἦταν ἄδεια. Σκόρπιζε καὶ οἱ ἀποθῆκες του γέμιζαν.

Ἁπλὸς καὶ σοφός, ἀσθενικὸς στὴ φύση του καὶ δυνατὸς στὸ πνεῦμα. Εὔκολα τὸν κατατάσσεις στὰ «μωρὰ τοῦ κόσμου καὶ στὰ ἀσθενῆ καὶ ἐξουθενημένα», ποὺ ὅμως καταισχύνουν τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς ἰσχυρούς. Ἕνα φαινομενικὸ τίποτα, ποὺ ὅμως «οὐκ ἦν ἄξιος αὐτοῦ ὁ κόσμος». Ἕνας ποταμὸς ἀγάπης καὶ παρηγορίας, μία πηγὴ δυνάμεως καὶ πίστης. Ἀγάπησε ἀδιακρίτως τοὺς πάντας, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν ἀγαπητὸς ἀπὸ ὅλους, πραγματικὰ λατρευτός. Συνήρπαζε τὸν λαὸ καὶ ἔκλεβε τὶς καρδιὲς μὲ ἐξαιρετικὴ εὐκολία. Ἐξουδενώθηκε καὶ ἐλαττώθηκε ὑπερβολικά, γι’ αὐτὸ καὶ τιμήθηκε ὑπερβαλλόντως. Ἕνας ἱερομόναχος Δ΄ κατηγορίας, ἔγινε Μέγας Ἡγούμενος∙ ἕνας ἄσημος ὀλιγογράμματος παππούλης τράβηξε τὴν προσοχὴ Πατριαρχῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων καὶ κέρδισε τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ δύσπιστου καὶ ἀπαιτητικοῦ λαοῦ. Ἔπεισε γιὰ τὴν αὐθεντικότητά του, γιατὶ ἦταν γνήσιος στὴν πίστη του. Πετάχθηκε στὴν ἄκρη τῆς Ἀττικῆς, στὴν Καμάριζα, καὶ ἐκεῖ μέσα σὲ λίγα χρόνια ἔφτιαξε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προσκυνήματα στὴν Ἑλλάδα, μὲ πανορθόδοξη ἀκτινοβολία. Ὅλη τὴ μέρα στὸν ναό, ὅλος ὁ χρόνος του στὴ διακονία, ὅλη του ἡ καρδιά στοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ποὺ δὲν γνώριζε πολλὰ γράμματα, γνώριζε ὁ ἴδιος τὰ ὀνόματα καὶ τὴν καρδιὰ χιλιάδων ἀνθρώπων καὶ ἔγινε γνωστὸς σὲ ὅλον τὸν κόσμο.

Ὁ λόγος του «ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος», ζωντανός, μαγευτικός, ἀληθινός συναρπαστικός. Ἔξυπνος, χαριτωμένος, εὐχάριστος στὰ δύσκολα. Δὲν εἶχε χάρη μόνον ὁ λόγος του καὶ ἡ ὅλη πολιτεία του• ἦταν ὁ ἴδιος γεμᾶτος ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀναπαύθηκε ἐπάνω του.

Ἡ ζωή του, ἡ πορεία του, ἡ ὅλη ὕπαρξή του, ὅλα ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο. Ἡ εὐαρέσκεια, ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἐμφανὴς στὸ ταπεινό του πρόσωπο. Σὰν νὰ ἀντλοῦσε τὴν ἀναπνοή του ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἐπέκεινα πραγματικότητος, σὰν νὰ ρουφοῦσε ἀέρα ἀπὸ τὸν παράδεισο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν ἀπέπνεε στὴν καθημερινότητα τοῦ καθενὸς ποὺ τὸν πλησίαζε. Ὄντως «θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Τὰ χνῶτα του, ἡ μυρωδιά του, ἡ ζωή του μᾶς προετοίμασαν γι’ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ τώρα βρίσκεται καὶ ὄχι γι’ αὐτὸν ποὺ ὣς τώρα ζοῦσε• μᾶς ὑποψίασαν γιὰ τὸν Γέροντά μας, ὅπως τώρα εἶναι, καὶ ὄχι γι’ αὐτὸν ποὺ μέχρι τώρα γνωρίζαμε.

Ἴσως κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ παρατηρήσει λίγα ἐλαττώματα στὴ συμπεριφορά του, ποὺ ὅμως δὲν ἐνοχλοῦσαν. Ἡ χάρι του καὶ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του ἦταν κρυμμένα κάτω ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὶς τυχὸν ἀδυναμίες του. Ἔτσι τὸν ἀσφάλισε ὁ Θεός, ἔτσι προστάτευσε τὸν θησαυρό Του, ἔτσι διεφύλαξε τὸν ἄνθρωπό Του, ἔτσι μᾶς βεβαίωσε γιὰ τὸ μυστήριό του.

Πολυσέβαστε καὶ μακαριστέ μας, Γέροντα Νεκτάριε, ὄντως «μακαρία ἡ ὁδὸς ᾗ πορεύῃ σήμερον», ἀλλὰ καὶ μακαρία ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός, τὴν ὁποία ἀκολούθησες στὴ ζωή σου αἴρων τοὺς σταυροὺς πλήθους πιστῶν τέκνων σου μαζὶ μὲ τὸν δικό σου. Γιατὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή, μιμούμενος στοὺς τρόπους τὸν Ἅγιό σου Νεκτάριο, τὸν μιμήθηκες καὶ στὴ δόξα.

Συγχώρεσέ με ποὺ θὰ πῶ δυὸ λόγια πιὸ προσωπικά. Μοῦ ἐμπιστεύθηκες, ἴσως τὴν τελευταία σου γενικὴ ἐξομολόγηση. Ταξείδευσες μαζί μου στὶς γωνιὲς τῆς πολυτάραχης ζωῆς σου, ἀναμειγνύοντας τὶς λεπτομέρειες τῆς μνήμης σου μὲ τὸ ἄρωμα τῆς πηγαίας δοξολογίας σου. Φανέρωσες τοὺς μυστικοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς σου καὶ μίλησες γιὰ τοὺς βαθεῖς πόθους σου. Περιέγραψες ὁλοζώντανα τὶς λεπτὲς πινελιὲς τῆς ἀγάπης σου καὶ μὲ παιδικὴ ἀθωότητα ἐξέφρασες τὴν πολιὰ καὶ τὴ σοφία σου.

Τὸ χαμόγελό σου ἕνας ἀτέλειωτος παράδεισος.

 Ἡ καρδιά σου μιὰ τεράστια ἀγκαλιά.

 Ἡ πίστη σου ἕνας ἀκλόνητος βράχος.

 Ἡ ζωή σου ἕνα διαρκὲς σημεῖο.

 Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀναμεμειγμένα μὲ δοξολογικὸ πόνο σὲ ἀποχαιρετοῦμε, ὄχι γιατὶ ἐσὺ φεύγεις ἢ πηγαίνεις κάπου ἀλλοῦ, ἀλλὰ γιατὶ θὰ μᾶς λείψει ἡ ζεστὴ εἰκόνα σου, τὸ ἀντίκρυσμα τῆς μορφῆς σου, τὸ ἄκουσμα τῆς γλυκιᾶς φωνῆς σου. Ἐσὺ μένεις ἐκεῖ ποὺ πάντοτε ἤσουν, στὸν χῶρο τῶν ἁγίων καὶ πορεύεσαι στὴ γνωστή σου χώρα, αὐτὴν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Σὲ ὑποδέχεται ὁ Ἅγιός σου, αὐτὸς ποὺ πάντοτε ἦταν κοντά σου• σὲ περιμένει ὁ Κύριός σου καὶ ἡ Παναγία μητέρα Του, αὐτοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐσὺ ποτὲ δὲν ἀπομακρύνθηκες• σοῦ ἀνοίγει τὴν ἀγκαλιά της ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία μας σὲ ἀποχαιρετᾶ, χωρὶς ὅμως νὰ αἰσθάνεται τὸν χωρισμό σου. Ἡ ἴδια καὶ σὲ ὑποδέχεται, χωρὶς πάλι νὰ νοιώθει πὼς τῆς ἔλειπες.

Μᾶς χάρισες τὴ χαρὰ τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς σου. Τώρα μᾶς προσφέρεις καὶ τὴ μυστικὴ χαρὰ τοῦ μυστηρίου τῆς κοιμήσεώς σου. Γόνυ κλίνουμε στὸ ἱερὸ σκήνωμά σου καὶ ταπεινὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν ἀνάπαυσή σου καὶ ἀπὸ σένα τὶς αἰώνιες προσευχές σου.

 Ἐμεῖς, ἡ ἐκκλησιαστική σου οἰκογένεια «ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως σὲ προσφέρουμε στὸν Φυτουργὸ τῆς κτίσεως». Αἰωνία νὰ εἶναι ἡ μνήμη σου, ἀξιομακάριστε καὶ ἀοίδιμε, Γέροντά μας, προσφιλέστατε παππούλη μας, πολυσέβαστε πατέρα μας Νεκτάριε.

 


pdf



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος,
 προσκαλεῖ 
τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς τῶν σχολείων τῆς Μητροπόλεώς μας
στὸν ἑορτασμὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν
, προστατῶν τῆς Παιδείας και τῶν Γραμμάτων.

Ὁ ἑορτασμὸς θὰ ἀρχίσει μὲ τὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ 
στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγ. Νικολάου Μαρκοπούλου (βλ. χάρτη), 
τὴν Δευτέρα 29 Ἱανουαρίου ἐ.ἔ., στὶς 6:00 μ.μ.,
στὸ τέλος τοῦ ὁποίου θὰ ὁμιλήσει ὁ Πρωτοπρ. Δημήτριος Μπαθρέλλος,
ἐπισκέπτης καθηγητὴς στὸ Ἰνστιτοῦτο Ὀρθόδοξης Θεολογίας τοῦ Cambridge U. μὲ θέμα:
«Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες διαχρονικοὶ διαμορφωτὲς τῆς παιδείας».

Θὰ ἀκολουθήσει ἐκδήλωση ἐπικοινωνίας καὶ δεξίωση στήν Αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. 
 
Τὴν κυριώνυμο ἡμέρα, Τρίτη 30 Ἱανουαρίου ἐ.ἔ., 
ὁ Σεβασμιώτατος θὰ ἱερουργήσει 
στὸ Ἱερὸ Προσκύνημα Ἀναστάσεως Χριστοῦ Σπάτων,
 ὅπου καὶ θὰ ὁμιλήσει ἐπικαίρως.

Θὰ εἶναι χαρά μας νὰ συμμετάσχουν στὴ θεία λειτουργία
ἀντιπροσωπεῖες μαθητῶν τῶν σχολείων τῆς Μητροπόλεώς μας.
Οἱ ἀντιπροσωπεῖες πρέπει νὰ εἶναι μικρὲς (μέχρι 10 ἄτομα), 
ἡ συμμετοχὴ σὲ αὐτὲς νὰ εἶναι ἐθελούσια
καὶ νὰ ὑπάρχει συνοδεία καθηγητοῦ ἢ δασκάλου ἢ καὶ γονέων.

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)


pdf

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΕΡΑΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ 16-22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017

er agap 22 12 2017


Οι Μητροπολίτες Πατρών και Μεσσηνίας
απαντούν στις δηλώσεις του κ. Βούτση


Βούτσης: Δεν είμαστε λαός ορθόδοξος

Επίθεση κατά της ΝΔ εξαπέλυσε σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης αναφέροντας για την αξιωματική αντιπολίτευση ότι ξεκινάει από την αμηχανία, περνά στη νευρικότητα και φτάνει στην εξαλλοσύνη.

Ο πρόεδρος της Βουλής αναφέρθηκε και στο ζήτημα της αριστείας λέγοντας τα εξής: «Όλοι έχουν επίγνωση πως ο συναγωνισμός είναι μία έμφυτη και δημιουργική διαδικασία. Αλίμονο εάν δημιουργούμε “σφραγίδες” για τον άριστο. Λέμε όχι στις σκιαμαχίες μέσα από ταμπέλες». Και συνέχισε: «Η αντιπολίτευση που υπήρξε και για τους 3 υπουργούς παιδείας ήταν πολεμική. Μιλάμε για πολιτική αντιπαράθεση σε λεπτά ζητήματα που δεν πρέπει να παίρνουν τέτοιες διαστάσεις. Η εποχή δεν μπορεί να είναι βαθύτατα συντηρητική. Η μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε ατζέντα “Ελλάς Ελλήνων χριστιανών” ούτε “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Δεν είμαστε λαός ορθόδοξος. Η θρησκευτική συνείδηση είναι για κάθε άνθρωπο κάτι ιδιαίτερο. Είμαστε ένα σύγχρονο κράτος και όχι “ταλιμπάν της Ορθοδοξίας”. Οι παραδόσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό κρατούνται όσο τις κρατάει η εποχή τους».

Όσον αφορά στις μαθητικές παρελάσεις είπε: «Δεν πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο. Δεν είναι τυχαίο που δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη. Πιστεύω πως και σε αυτό το θέμα θα πρέπει να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος. Δεν το θεωρώ μείζον για την ελληνική κοινωνία σήμερα».

«Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχουμε ως καθεστώς το φροντιστήριο και δεν φαίνεται να μας συνταράσσει το συγκεκριμένο ζήτημα. Η Παιδεία είναι εξαιρετικά ευαίσθητη υπόθεση. Πρέπει να υπάρξει επιτέλους ουσιαστική συζήτηση για την Παιδεία και για της Πανελλαδικές εξετάσεις αλλά και γενικότερα για τις δομές όπως το Λύκειο», είπε επίσης μιλώντας για την Παιδεία.

(Πηγή: iefimerida.gr)


 

Τζανακόπουλος: Παρωχημένος εθνικισμός της ΝΔ το «Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια»

Σκληρή κόντρα ξέσπασε μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά την δήλωση του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση στην ΕΡΤ  ότι «είμαστε ένα σύγχρονο κράτος, όχι “Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας”».

Στην ανακοίνωση της ΝΔ  που κατηγόρησε μεταξύ άλλων τον κ. Βούτση ότι «σε ένα παραλήρημα ιδεοληψίας, αμφισβήτησε ακόμη και τη θρησκεία του Ελληνικού λαού», απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, ο οποίος ανέφερε:

«Ευχαριστούμε τη ΝΔ που με τις ανακοινώσεις της, αλλά και τη συνολική αντιπολιτευτική στάση της υπενθυμίζει στον ελληνικό λαό τις βαθιές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά μας. Η αριστεία των κληρονόμων, ο παρωχημένος εθνικισμός του "Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια" και το δόγμα τάξη και ασφάλεια, βρίσκουν το ταίρι τους στον φονταμενταλισμό της αγοράς και τον καθημερινό κιτρινισμό».

Μάλιστα, ο κ. Τζανακόπουλος καταλήγει στην  δήλωσή του: «Συνεχίστε έτσι»!

(Πηγή:www.star.gr)


 

Πατρών Χρυσόστομος: «Να ζητήσει συγνώμη ο κ.Βούτσης»

Μετά τις απαράδεκτες, κατά πάντα, και προκλητικές δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής κ. Νικολάου Βούτση, αισθανόμεθα επιτακτική την ανάγκη να δηλώσωμε ότι, σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει, ο σκληρά δοκιμαζόμενος Ελληνικός Λαός, δεν προσφέρει τίποτε η αμφισβήτηση των πνευματικών του ριζών, της ιστορίας τους, και των παροδοσιακών αξιών.

Σήμερα, παρά ποτέ, υπάρχει μεγίστη ανάγκη τονώσεως του φρονήματος αυτού του Λαού, ώστε βασισμένος στην πνευματική του κληρονομιά να σταθή στα πόδια του και να προχωρήση με δύναμη, ξεπερνώντας τις όποιες κρίσεις και τα όποια μνημόνια του έχουν επιβληθεί.

Στον κ. Πρόεδρο της Βουλής, επειδή φαίνεται ότι είναι επιλήσμων της ιστορίας και της διαχρονικότητος αυτού του τόπου, υπενθυμίζομε ότι, αν είναι σ’ αυτήν την θέση, του Προέδρου δηλ, της Βουλής, αν συγκροτούν το Κοινοβούλιο των Ελλήνων οι συνάδελφοί του και αν είμαστε όλοι μας αυτό που είμαστε, το οφείλομε σ’ αυτήν την Πατρίδα, που μέσα από αγώνες και θυσίες εξασφάλισε την ελευθερία μας. Αν έχωμε ελευθερία σκέψεως και λόγου το οφείλομε στην Ορθοδοξία μας, αλλά και στην οικογένειά μας η οποία εμφορούμενη από τις παραπάνω αξίες, απεδείχθη κύτταρο της κοινωνίας μας.

Φαίνεται ότι ο κ. Πρόεδρος, αγνοεί ότι η Ορθοδοξία δεν συνιστά ιδεοληψία ή ταλιμπανισμό. Οποιαδήποτε τέτοια κατάσταση απορρίπτεται κατηγορηματικώς από την Ορθόδοξη πίστη. Η Ορθοδοξία είναι ελευθερία, πολιτισμός, καταξίωση του ανθρωπίνου προσώπου. Διαλέγεται, αγκαλιάζει και αγαπάει τον κάθε άνθρωπο, αδιακρίτως φυλής, γλώσσης και θρησκείας, ηλικίας και κοινωνικής καταστάσεως.

Γι’ αυτό ως Έλληνες έχομε το μεγάλο προνόμιο της φιλοξενίας στον τόπο μας πληγωμένων από τη ζωή αδελφών μας, από όπου και αν προέρχονται. Γινόμαστε κυρηναίοι, ξενίζομε και συμμεριζόμεθα τον πόνο των άλλων, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι.

Μέχρι τώρα, δεν έχει βρεθεί ποτέ και κανείς, να αμφισβητήση, γυμνή τη κεφαλή, αυτά τα ζώπυρα της ζωής και της πορείας του Γένους μας.

Οι δηλώσεις του κ. Προέδρου αποτελούν θλιβερή παραφωνία παγκοσμίως, αφού σε κανένα μέρος του κόσμου δεν αμφισβητούνται η ιδιοπροσωπία και η ταυτότητά ενός Λαού και δη από τον Πρόεδρο της Βουλής.

Αυτές οι δηλώσεις, ήδη προκάλεσαν το αίσθημα των Ελλήνων και μάλιστα πριν από μια τόσο μεγάλη θρησκευτική εορτή, όπως είναι η εορτή της Παναγίας μας.

Στην προσπάθεια της απομειώσεως των αξιών, που αποτολμάται δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας, έρχεται ο κ. Βούτσης να προσθέση το δικό του «λιθαράκι».

Όλους μας κρίνει η ιστορία. Δυστυχώς για τον κ. Πρόεδρο, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ιστορικώς και πολιτικώς, ελλιπής.

Όσο για τα θέματα της αριστείας και των Παρελάσεων, όντως χρειάζεται πολύ μεγάλη συζήτηση, ώστε να κατανοήσωμε ότι η αριστεία είναι η έκφρασις της ευγενούς αμίλλης και συνιστά πρόοδο και όχι «στάμπα» η «ρετσινιά». Και ότι η Παρέλαση έχει σχέση με την ιστορία και τους αγώνες του Λαού μας, με την συνέχεια αυτής της σκυτάλης από τους νεώτερους και με την απόφαση να συνεχισθούν αυτοί οι αγώνες, μέσα από την λεβεντιά των νεωτέρων Ελλήνων και τις θυσίες τους, εάν και όποτε αυτό χρειασθή. Αυτό είναι το ήθος του Λαού μας και συνιστά ιδιαίτερο προνόμιό του, εν μέσω, των Λαών της γης. (Γνωρίζω ότι ίσως κάποιοι θεωρήσουν ότι τα παραπάνω συνιστούν εθνικισμό. Είναι βλέπετε της μόδας, τελευταία, η αγάπη στην Πατρίδα μας, να θεωρήται εθνικισμός. Όμως αξίζει τον κόπο να αγαπάμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας την Πατρίδα, ώστε να αγαπάμε και όλους τους Λαούς της γης, παρά να χαρακτηρισθούμε από την αδέκαστη ιστορία ως μητραλοίες).

Ως Έλληνας πολίτης, εκφράζω την αγανάκτησή μου για όσα εξεστόμησε ο κ. Πρόεδρος. Ως άνθρωπος την βαθυτάτη λύπη μου για τις άστοχες δηλώσεις του και ως Έλληνας Ορθόδοξος Ιεράρχης εκφράζω την έντονη διαμαρτυρία μου, διότι ευρέθη άνθρωπος από μια τόσο υψηλή θέση, να προκαλέση το αίσθημα του Ελληνικού Λαού και να εκφέρη ανερυθριάστως «ύβριν» εναντίον αυτής ταύτης της υποστάσεώς του.

Τέλος, είναι ώρα ώστε, όλος ο Πολιτικός κόσμος, ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων, να αναλάβη τις ευθύνες του, έναντι όλων αυτών των προκλήσεων που τελευταία παρουσιάζονται έναντι της πνευματικής υποστάσεως του Ελληνικού Λαού.

Και κάτι ακόμα: Εάν επιθυμή ο κ. Βούτσης, να καταλάβη ότι όλα αυτά είναι ανεδαφικά και εκτός πραγματικότητος δεν έχει παρά να επισκεφθή κάποιο Ναό η Προσκύνημα της Παναγίας μας, η να πληροφορηθή από τα ΜΜΕ, κατ’ αυτάς τας ημέρας και κυρίως κατά την εορτή της Κοιμήσεώς Της, την αθρόα συμμετοχή του Ελληνικού Λαού, ο οποίος εκφράζει Ορθοδόξως τα αισθήματά του προς την Θεομήτορα και διατρανώνει, πανηγυρικώ τω τρόπω, την Ορθόδοξη πίστη του και το Ορθόδοξο ήθος της Ελλάδος.

Το μόνο, λοιπόν, που απομένει στον κ. Βούτση, είναι να ζητήση συγγνώμη από τον Ελληνικό Λαό.

(Πηγή: http://www.vimaorthodoxias.gr)


 

Ανακοίνωση των Αχαιών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ:

«Με έκπληξη διαβάσαμε τη δήλωση του Μητροπολίτη Πατρών Χρυσόστομου, ως απάντηση σε συνέντευξη του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, η οποία αποτελεί κατά τη γνώμη μας ευθεία πολιτική παρέμβαση στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η δήλωση αυτή ακολουθεί άλλη άλλου Μητροπολίτη που είχε χαρακτηρίσει βόθρο τη Βουλή των Ελλήνων και συμπίπτει με άλλες, παρόμοιας στόχευσης, άλλων Μητροπολιτών.

Δεν θέλουμε να αντιδικήσουμε στην ουσία των λεγομένων του κ. Χρυσόστομου. Σεβόμαστε τις απόψεις όλων και ο δημόσιος διάλογος στα θέματα που θίγει μπορεί να είναι και χρήσιμος. Θέλουμε όμως να κάνουμε 2 παρατηρήσεις σχετικά με τους όρους της αντιπαράθεσης:

Η κριτική στις εκφράσεις «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια» δεν είναι κριτική στην Ορθοδοξία και τη Χριστιανική πίστη αλλά στη Χούντα και σε όποιες απολήξεις έχει σήμερα στην κοινωνία μας που δυστυχώς τις βλέπουμε ακόμα και μέσα στην ελληνική Βουλή και τις οποίες δεν διστάζουν εσχάτως να χαϊδεύουν και δυνάμεις που δεν θα το περίμενε κανείς πριν μερικά χρόνια. Πιστεύουμε ότι ο σεβαστός κύριος Μητροπολίτης γνωρίζει τα τεκταινόμενα εκείνης της περιόδου.

Αναφέρει – πολύ σωστά – ότι «όλους μας κρίνει η Ιστορία». Στην αμέσως όμως επόμενη πρόταση αυτοαναιρείται, καθώς αποφαίνεται: «Δυστυχώς για τον κ. Πρόεδρο, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ιστορικώς και πολιτικώς, ελλιπής». Ο Σεβασμιότατος βιάστηκε να υποκαταστήσει την Ιστορία αλλά και τη βούληση του ελληνικού λαού. Πράγματα που θα γίνουν στην ώρα τους».

 


 

Απάντηση του Μητροπολίτου Πατρών Χρυσοστόμου, στους τρεις Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας.

Μὲ ἐνδιαφέρον ἀνέγνωσα τὸ κείμενο τῶν τριῶν, ἀγαπητῶν κατά πάντα εἰς ἐμὲ, Βουλευτῶν Ἀχαΐας τοῦ Σύριζα κυρίων Σίας Ἀναγνωστοπούλου, Κώστα Σπαρτινοῦ καὶ Ἀνδρέα Ριζούλη, μετά τῶν ὁποίων μᾶς συνδέει μεγάλη φιλία καὶ ὑπάρχει εἰλικρινὴς ἀγάπη καὶ ἐκτίμηση.

Εἶμαι βέβαιος ὅτι οἱ τρεῖς Βουλευτές, ξέχωρα ἀπό τά ὃσα γράφουν, κατενόησαν πλήρως τὴν τοποθέτησή μου ἀπέναντι στὶς δηλώσεις οἱ ὁποῖες ἔγιναν ἀπὸ συγκεκριμένο πρόσωπο, τὸν κ. Νικόλαο Βούτση δηλαδή,  ὁ ὁποῖος κατέχει αὐτὴ τὴν ὥρα τὴν θεσμικὴ θέση τοῦ Προέδρου τῆς Βουλῆς.

Στὴν, μὲ σεβασμὸ, διατυπωμένη δήλωση τῶν τριῶν Βουλευτῶν, ἒχω νά σημειώσω ὅτι ὡς Ἕλληνας πολίτης καὶ ὡς Ἀρχιερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ δή ὡς Μητροπολίτης τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως τῶν Πατρῶν, ἔχω τὸ δημοκρατικὸ δικαίωμα, ὅπως κάθε Ἕλληνας Πολίτης ὁποιοδήποτε λειτούργημα καὶ ἂν ἐπιτελῆ, νὰ ἐκφέρω ἄποψη καὶ γνώμη, ἔναντι ὅσων τεκταίνονται στὸν χῶρο μας καὶ ὅσων ἐκφράζονται ἀπὸ ἀνθρώπους πού ἐξέλεξε ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς γιὰ νὰ τὸν ἐκπροσωποῦν στὸ Κοινοβούλιο.

Ἔτσι λοιπὸν αἰσθάνθηκα ἐπιτακτικὸ τὸ χρέος νὰ κάνω, αὐτή τήν φορά, προσωπικὴ ἀπάντηση πρὸς τὸν κ. Βούτση γιὰ τά ὅσα εἶπε, εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

Ἐπ’ οὐδενί, μπορῶ νὰ σιωπήσω, ὅταν χαρακτηρίζεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας, ὡς ταλιμπανισμός.

Γι’ αὐτὸ μέσα ἀπὸ τὴν τοποθέτησή μου, στὰ ὅσα εἶπε ὁ κ. Πρόεδρος τῆς Βουλῆς, διαμαρτύρομαι ἐπειδὴ θίγονται πιστεύματα γιά τά ὁποῖα ἀφιέρωσα τὴ ζωή μου, προσβάλλονται ἀξίες γιά τίς ὁποῖες ἀγωνίσθηκαν καί ἒδωσαν τό αἷμα τους τόσες γενεές προγόνων μας καί οἱ ὁποῖες ἀξίες ἐκφράζουν τόν Λαό ποὺ ὑπηρετῶ  καὶ ἐπειδή καθυβρίζεται αὐτό γιὰ τὸ ὁποῖο ὑποσχέθηκα, ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὃτι θά προσφέρω καί τὸ αἷμα μου ἐάν χρειαστῆ.

Ὡς Μητροπολίτης Πατρῶν, ἐπὶ 13 περίπου ἔτη, γνωρίζουν οἱ πάντες καὶ βεβαίως οἱ τρεῖς Βουλευτές μας, ὅτι ὑπηρετῶ τὸν Πατραϊκὸ Λαό μὲ αὐταπάρνηση καὶ ἐργάζομαι ἑνωτικά, ἀγκαλιάζοντας καὶ ἀγαπώντας τοὺς πάντας, πρὸς ὄφελος τῆς Ἀποστολικῆς πόλεως τῶν Πατρῶν καὶ τοῦ Λαοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας καί ὂχι μόνο.

Θὰ ἤθελα νὰ παρακαλέσω ἐκ βάθους ψυχῆς τοὺς τρεῖς Βουλευτάς μας, νὰ μεταφέρουν στὸν κ. Πρωθυπουργὸ τὴν παράκλησή μου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Λαοῦ τόν ὁποῖον διαποιμαίνω, ὣστε νὰ συστήσῃ στὸν κ. Βούτση (καὶ σὲ ὅποιον ἄλλον, τυχόν, ἤθελε ἐκφράσει τέτοιες ἀπόψεις), νὰ εἶναι προσεκτικὸς καὶ νὰ μὴ προσβάλῃ τὸ φιλότιμο καὶ τὴν πίστη, ἑνὸς Λαοῦ, ὁ ὁποῖος παρὰ τὴν βαρειά θηλειὰ τῶν μνημονίων καὶ τὶς τόσες δυσκολίες ποὺ ὑφίσταται, ὡς μή ὢφελεν, παραμένει ὑπερήφανος γιατί πιστεύει στὸν Θεό, ἀγαπᾶ τὴν Πατρίδα του καὶ ἔχει βαθειὲς ρίζες ποὺ ἀκουμπᾶνε σ’ αὐτὸ ποὺ λέγεται Ἑλληνικὴ οἰκογένεια.

Δὲν θὰ ἤθελα ποτὲ νὰ πιστέψω ὅτι τὰ ὅσα ἐξέφρασε ὁ κ. Βούτσης, ἐκφράζουν τόν κ. Πρωθυπουργό καί τήν Κυβέρνηση.

Ὃσο γιά τήν σύνδεση, πού κάνουν οἱ κύριοι Βουλευτές, τῶν λεγομένων μου μέ τά λεχθέντα ὑπό ἂλλων ἀδελφῶν, ἒχω νά ἐπισημάνω ὃτι ὁ καθένας ἐκφράζεται δημοκρατικῷ τῶ τρόπῳ ὑπεύθυνα καί ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη γιά τά λεγόμενά του.

Χαίρομαι διότι ἀναφέρουν σέ κάποιο σημεῖο τοῦ κειμένου τους, ὃτι ὁ Μητροπολίτης, ἡ ἐλαχιστότητά μου δηλ, γνωρίζει τά τεκταινόμενα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, δηλ. τῆς Χούντας. Βεβαίως καί τά γνωρίζει ὁ Μητροπολίτης, ὃπως γνωρίζει ἐπακριβῶς τό τί ἒχει ὑποστεῖ ἢ πόσο  ἒχει εὐεργετηθεῖ ὁ Λαός ἀπό τά συστήματα καί τούς πολιτικούς σχηματισμούς πού κατά καιρούς ἠθέλησαν νά τόν κυβερνήσουν.

Συμφωνοῦμε μόνο μέ τήν ἐλευθερία, μέ τήν δημοκρατία καί τά ἀναφαίρετα δικαιώματα τοῦ Λαοῦ και αὐτά ὑπερασπιζόμαστε μέχρι θυσίας. Γι’ αὐτό καί μιλᾶμε. Εἰδ’ ἂλλως θά ἒπρεπε νά ἒχωμε κλήσει τό στόμα μας καί νά δεχώμαστε ἀβασάνιστα ὁ,τιδήποτε. Γι’αὐτό ὁ Λαός, μέσα ἀπό τήν ψῆφο του, ἐκφράζεται κατά καιρούς γιά τό ποιός θά τόν κυβερνήσῃ, λαμβάνοντας ὑπ’ ὂψιν τήν «διαγωγή» τῶν πολιτικῶν συστημάτων.

Ἀκόμη ὀφείλω νά τονίσω ὃτι ἡ ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, ἡ ἀφοσίωση στήν Πίστη μας καί ὁ σεβασμός στήν οἰκογένεια, δέν συνιστοῦν «χουντική» ἒκφραση.

Σημειώνω ἀκόμα ὅτι πιστεύω, πώς οὐδέποτε οἱ τρεῖς Βουλευτές μας θὰ ἔκαναν τέτοιες δηλώσεις, ὃπως ὁ κ. Βούτσης  καὶ τὸ ἔχουν ἀποδείξει, τοὐλάχιστον μέχρι σήμερα. Γι’ αὐτὸ καὶ τυγχάνουν τῆς ἐκτιμήσεως καὶ ἐμοῦ προσωπικῶς καὶ τοῦ Πατραϊκοῦ Λαοῦ.

Θὰ ἤθελα νὰ τοὺς εὐχαριστήσω καὶ πάλι γιὰ τὴν εὐκαιρία πού μου ἔδωσαν νὰ γράψω τὶς παραπάνω γραμμές, ὥστε νὰ τεκμηριώσω γιά μιά ἀκόμη φορά, τὶς θέσεις τὶς ὁποῖες ἐξέφρασα μὲ τὴν ἀπάντησή μου πρὸς τὸν κ. Βούτση, νὰ ἐκφράσω τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς τρεῖς συγκεκριμένους Βουλευτάς καὶ νὰ δηλώσω, ὅτι ἐκ τῆς ἰδιότητός μου, τοῦ χαρακτῆρος μου καὶ τῆς βαθειᾶς ἀγάπης μου πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Πατρίδα μας, ἀλλά καί τοῦ χρέους μου ἒναντι τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος, οὐδέποτε θὰ σταματήσω καὶ μέ ὁποιοδήποτε κόστος, νὰ ὑπερασπίζωμαι  τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τοῦ Λαοῦ, τόν ὁποῖο ὑπηρετῶ.

Τέλος, εὔχομαι ἀπὸ τὴν καρδιά μου, στοὺς τρεῖς ἀγαπητούς μου Βουλευτάς, στὴν Σία Ἀναγνωστοπούλου, στὸν Κώστα Σπαρτινό καὶ στὸν Ἀνδρέα Ριζούλη νὰ ἔχουν ὑγεία καὶ κάθε εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας, τὴν ὁποία, γνωρίζω, ὅτι ἰδιαιτέρως εὐλαβοῦνται καὶ νά τούς προσκαλέσω στὸν Μοναστήρι Της στὸ Γηροκομειὸ τῶν Πατρῶν, κατὰ τοὺς λαμπροὺς ἑορτασμούς, τόσο τὴν Κυριακὴ 13 τοῦ μηνός Αὐγούστου ποὺ θὰ ψάλωμε τὰ ἐγκώμιά Της, ὅσο καὶ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς Της, ὅπου κατὰ χιλιάδες οἱ Πατρινοὶ, καὶ ὄχι μόνο, θὰ σπεύσουν νὰ Τὴν προσκυνήσουν.

+ Ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος

(Πηγή: Ι. Μητρόπολη Πατρών)


 

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: «Οι λαοί που χάνουν τις ρίζες τους δεν έχουν μέλλον» (video)

messinias video

 


 

Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας:

“Μας εκπλήσσει η αντίδραση τού συνήθως ήπιου και μετριοπαθούς Σεβασμιότατου Μητροπολίτη μας κ. Χρυσοστόμου στις δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση.

Ο Νίκος Βούτσης αναφέρθηκε στο όραμα για την επόμενη μέρα για τη χώρα μας, για μια μεταμνημονιακή Ελλάδα, σύγχρονη και προοδευτική, μακριά από μισαλλοδοξίες και ακροδεξιές ρητορείες, όπως αυτές που καλλιεργεί τον τελευταίο καιρό συστηματικά η ΝΔ, για να ψαρέψει ψήφους από την δεξαμενή της Χρυσής Αυγής, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να επιστρέψει στην κυβέρνηση, για να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο, και να εξυπηρετήσει τα ιδιοτελή συμφέροντά της.

Όμως, δεν είναι δυνατόν, εν έτει 2017, ούτε να υπερασπιζόμαστε ακροδεξιές ιδεολογίες, ούτε, πολύ περισσότερο, να οραματιζόμαστε ένα μέλλον, που να θεμελιώνεται πάνω στον διχασμό, τη μισαλλοδοξία, την επιστροφή σε ένα σκοτεινό, αντιδημοκρατικό παρελθόν, που ο λαός μας το βίωσε σκληρά στο πετσί του.

Η φράση «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», ό,τι και να ισχυρίζεται ο Σεβασμιότατος, έχει συγκεκριμένη ιστορική και πολιτική προέλευση.

Υπήρξε το σύνθημα της χούντας, κι ως τέτοιο έχει μείνει στη μνήμη του ελληνικού λαού.

Ο Μητροπολίτης, άθελά του, θέλουμε να πιστεύουμε, ενεπλάκη σε μια πολιτική διαμάχη.

Θα θέλαμε να του υπενθυμίσουμε ότι είναι πνευματικός Ποιμένας όλων των ομόθρησκων της περιοχής μας, ανεξάρτητα από τα πολιτικά τους πιστεύω.

Από την άλλη μεριά, όμως, στη χώρα μας υπάρχουν και αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι, αγνωστικιστές, άθρησκοι, τα δικαιώματα των οποίων, όπως και σε κάθε σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος, οφείλουμε όλοι μας να τα σεβόμαστε“.

Το Γραφείο Τύπου της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας

 


 

Η απάντηση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας στον ΣΥΡΙΖΑ

«Ο ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας απάντησε με το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο της σκέψης του κ. Προέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου, προκειμένου να δικαιολογήσει την άστοχη τοποθέτηση του σχετικά με την χρήση των όρων Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια, αλλά και για να επιβεβαιώσουν την κομματική αντίληψη τους, σχετικά με την ιδεολογική πολιτική τους για μια θεσμική αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας και την αποκοπή της από οποιαδήποτε σχέση προς την παράδοση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού κυρίως, ως παραγόντων ακόμη και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Δεν κατανόησαν φαίνεται ότι όταν οι έννοιες ιδεολογοποιούνται χάνουν την πολιτισμική τους σημασία και δεν λειτουργούν ούτε δομικά ούτε συνεκτικά μέσα σε μια κοινωνία.

Επιπλέον όταν οι έννοιες, και εν προκειμένω οι έννοιες Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια, χρωματίζονται με ακραίες ιδεολογίες-αριστερόστροφες η δεξιόστροφες – τότε συμβάλλουν στη διατάραξη της κοινωνικής συνοχής και ενότητας. Τέτοιες αναταράξεις και διχασμούς είχαμε αρκετούς στο ιστορικό παρελθόν της Ελληνικής Κοινωνίας και στην παρούσα μεταμνημονιακή (!!!) περίοδο είναι μάλλον πολυτέλεια και επικίνδυνο η αναμόχλευση τέτοιων διχαστικών ενθυμήσεων.

Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάτε, ότι η ίδια η Ορθοδοξία είναι πάντοτε διαλεκτική και ανεκτική προς τους άλλους (αλλόθρησκους η ετερόθρησκους) και ουδέποτε ήταν απορριπτική προς την ετερότητα, αρκεί η κάθε ετερότητα να είναι παράγοντας πολιτισμού και προόδου, ούτε έκανε ποτέ αποκλεισμούς, γι’ αυτό και δημιουργεί πολιτισμό και γράφει ιστορία διαχρονικά. Δυστυχώς με όσα αναφέρετε αγαπητοί μου συμπολίτες επιβεβαιώνετε την ιστορική σας ημιμάθεια και την έλλειψη πολιτισμικής εμπειρίας.

Πατρικά θα σας συμβούλευα να μην αγγίζετε αξίες και αρχές πολιτισμού με τόση επιπολαιότητα ούτε να προσεγγίζετε την ιστορία με ιδεολογικές παρωπίδες αποκλεισμών της ιστορικής πραγματικότητας, για ικανοποίηση του οποιουδήποτε κομματικού λαϊκισμού σας και μόνο.

Θα πρέπει να γνωρίζετε τέλος, ότι η αναγνώριση του οποιουδήποτε λάθους είναι πράξη πολιτική ενώ η εμμονή στο λάθος επιβεβαιώνει πολιτικό στρουθοκαμηλισμό».

 



Ἀποτίμηση τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ ΜτΘ

Παρέμβαση τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου
στὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, 27.6.2017
  

Τί μᾶς ζητήθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο

Ἡ ἐντολὴ ποὺ ἔλαβε ἡ Ἐπιτροπὴ ἦταν νὰ συζητήσει ἐπὶ τῆς μεθοδολογίας, τῆς δομῆς καὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ ΠΣ, στὸ μέτρο ποὺ αὐτὰ ἀλλοιώνουν τὸν σκοπὸ τοῦ Μαθήματος καὶ ἀπομειώνουν τὴ δύναμη τῆς παραδόσεως καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, στὴ βάση τῶν παρακάτω δεδομένων.

Μὲ ποιὰ δεδομένα ξεκινήσαμε

Ὅταν μᾶς ἀνετέθη ἡ εὐθύνη τοῦ διαλόγου μὲ τὸ Ὑπουργεῖο γιὰ τὸ ΜτΘ, στὰ χέρια μας ὑπῆρχε:

(α) Τὸ Πρόγραμμά Σπουδῶν (ΠΣ), δηλαδὴ ὁ ὁδηγὸς τοῦ διδάσκοντος.

(β) Ἡ πιλοτικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ Προγράμματος, χωρὶς ὅμως τὴν ἔκθεση ἀξιολόγησής της.

(γ) Ἡ αἴσθηση ὅτι ἐνῶ μιλούσαμε γιὰ συζήτηση ἀπὸ μηδενικὴ βάση, στὴν οὐσία ὑπῆρχε τετελεσμένο, μιᾶς καὶ τὸ νέο ΠΣ εἶχε κατοχυρωθεῖ μὲ σχετικὸ ΦΕΚ (ὑπ' ἀριθ. 143575/Δ2 ΥΑ 13.09.2016) καὶ ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ δεχθεῖ τὸ Ὑπουργεῖο νὰ καταργηθεῖ καὶ μαζί του νὰ ἀκυρωθεῖ μιὰ πολυετὴς προσπάθεια ἀλλαγῆς τοῦ ΜτΘ. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦσε νὰ γίνει ἦταν νὰ βελτιωθεῖ.

(δ) Ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ μορφή, μεθοδολογία καὶ δομὴ τοῦ νέου ΜτΘ ἀποτελεῖ μέρος μιᾶς γενικότερης ἐκπαιδευτικῆς φιλοσοφίας ποὺ ἀφορᾶ σὲ ὅλα τὰ μαθήματα (π.χ. ἱστορία, μαθηματικά, φυσική κ.λπ.).

(ε) Ἡ ἐπίμονη δήλωση τοῦ πρ. Ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Νικ. Φίλη ὅτι «συνομιλοῦμε, ἀλλὰ δὲν συναποφασίζουμε», μὲ ὕφος ἰδεολογικοποιημένης ἀντιπαλότητος πρὸς τὴν Ἐκκλησία.

(στ) Ἡ πλήρης ἀπουσία ἀντιδράσεων γιὰ τὸ νέο ΠΣ, θετικῶν ἢ ἀρνητικῶν, ἀπὸ ὀργανωμένους συλλόγους γονέων, δεῖγμα ἀνησυχητικὴς ἀδιαφορίας ἢ τουλάχιστον ὑποβαθμισμένου ἐνδιαφέροντος.

(ζ) Μία ὀξύτατη καὶ ἔντονη ἀντιπαράθεση μεταξὺ τῆς ΠΕΘ καὶ των θεολόγων τοῦ ΙΕΠ καὶ τέλος

(η) Ἡ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στὸν Πρωθυπουργό (27.9.2016).

● Στὶς 5.11.2016, ὁρίσθηκε νέος Ὑπουργὸς Παιδείας, ὁ κ. Κων. Γαβρόγλου

Τί ζητήσαμε ἀπὸ τὸ ΙΕΠ καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας

(α) Νὰ ἀναγνωρισθεῖ στὴν Ἐκκλησία τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει μερίδιο στὴν τελικὴ ἀπόφαση, δεδομένου ὅτι τὸ θέμα τὴν ἀφορᾶ ἀπόλυτα καὶ νὰ ἰσχύσει γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅ,τι καὶ γιὰ τὰ ἄλλα θρησκεύματα στὴν Ἑλλάδα.

(β) Νὰ μᾶς δοθεῖ τὸ πόρισμα ἀξιολόγησης τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος. Μᾶς δόθηκε κάπως καθυστερημένα ἡ λεγόμενη «Ἔκθεση Σιδερίδη», στὴν ὁποία τὸ νέο μάθημα ἀξιολογεῖτο στὰ περισσότερα τεθέντα κρίτηρια μὲ 3/5, καὶ δύο ἀχρονολόγητα κείμενα τοῦ κ. Ἄγγελου Βαλλιανάτου, ὁ ὁποῖος ὅμως ἦταν κεντρικὸ πρόσωπο στὸν σχεδιασμὸ τοῦ νέου ΜτΘ, ἂρα ἦταν κείμενα αὐτοαξιολόγησης, μὲ θετικὸ γενικὰ πρόσημο, ἀλλὰ καὶ εἰσήγηση συνέχισης τῆς πιλοτικῆς ἐφαρμογῆς.

(γ) Στὴ συνάντηση μὲ τὸ ΙΕΠ καὶ τὸν Ὑπουργό κ. Κ. Γαβρόγλου, στὶς 20 Φεβρουαρίου, ζητήσαμε νὰ δοῦμε τοὺς ΦΜ, δηλαδὴ τὸ βοήθημα τοῦ μαθητοῦ. Μᾶς εἶπαν ὅτι θὰ μᾶς τοὺς ἔδιναν ἐντὸς τῶν ἡμερῶν, διότι δὲν εἶχε ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ ἡ προετοιμασία τους, θὰ ἔπρεπε ὅμως ἐμεῖς, ἀφότου τὰ παραλάβουμε, νὰ καταθέσουμε τὴν ἄποψή μας ἐπ’ αὐτῶν, μέχρι τέλος Φεβρουαρίου, δηλαδὴ ἐντὸς δέκα ἡμερῶν. Ἀπαντήσαμε ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι πρακτικῶς ἀνέφικτο. Τελικὰ δὲν μᾶς δόθηκαν οἱ ΦΜ, οἱ ὁποῖοι δημοσιοποιήθηκαν πρὶν ἀπὸ μόλις δέκα μέρες (17.6.2017).

(δ) Ἐπιμείναμε στὸ ὅτι οἱ ΦΜ πρὶν κυκλοφορήσουν θὰ ἔπρεπε νὰ προσαρμοσθοῦν στὸ ὑπὸ συζήτησιν ΠΣ, ὥστε νὰ εἶναι συμβατοὶ μὲ αὐτό. Ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι δὲν προφθαίνουμε γιὰ κάτι τέτοιο, διότι τὰ βοηθήματα τῶν μαθητῶν πρέπει ἄμεσα νὰ ἐκδοθοῦν, προκειμένου νὰ προλάβουμε τὴ νέα χρονιά. Παρὰ ταῦτα, δήλωσαν ὅτι οἱ ΦΜ οὕτως ἢ ἄλλως εἶναι πολὺ πιὸ κοντὰ στὰ ὅσα ἐπιθυμεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὅτι θὰ χρησιμοποιηθοῦν μόνο γιὰ τὴν ἑπόμενη χρονιά καὶ δεσμεύθηκαν νὰ λάβουν σοβαρὰ ὑπόψη τους τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ βιβλία ποὺ στὴ συνέχεια θὰ ἐκδοθοῦν καὶ θὰ ἀποτελοῦν τὸ βοήθημα τῶν μαθητῶν, μάλιστα ἐπικαλούμενοι οἱ ἴδιοι διὰ στόματος τοῦ Προέδρου τοῦ ΙΕΠ κ. Κουζέλη τὸ ἄρθρο 16, παρ. 2 τοῦ Συντάγματος καὶ τὸ ἄρθρο 9, παρ. ε΄ τοῦ Ν. 590/1977 (Κ.Χ.Ε.Ε), διὰ τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησία κατοχυρώνει συνταγματικὸ δικαίωμα νὰ ἔχει λόγο στὴ θρησκευτικὴ παιδεία (!)

(ε) Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἁρμόδιοι οὔτε εἰδικοὶ παιδαγωγοὶ γιὰ νὰ προσδιορίσουμε τὴ μεθοδολογία καὶ τὴ δομὴ τοῦ ΜτΘ, εἰσηγηθήκαμε διὰ τῶν συμβούλων μας ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ τροποποιηθεῖ ἡ μεθοδολογία διδασκαλίας τοῦ μαθήματος (π.χ. ἀντὶ γιὰ τὴν ἐννοιολογικὴ προσέγγιση, νὰ ἀκολουθηθεῖ ἡ ἱστορικὴ ὡς πιὸ ξεκάθαρη καὶ σαφής), ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ γίνει μιὰ σχετικὴ ἀνακατανομὴ τῆς ὕλης, πρὸς ἀποφυγὴν συγχύσεως καὶ ἀνεπίτρεπτων παρεξηγήσεων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μαθητῶν. Τελικῶς, τὸ Ὑπουργεῖο ἀντιστάθηκε σθεναρὰ στὴν ἀλλαγὴ τῆς μεθοδολογίας, δέχθηκε ὅμως κάποιες μικρὲς ἀλλαγὲς στὴν ἀναδιάταξη τῆς ὕλης, κυρίως γιὰ τὶς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ.


Τί πετύχαμε

(α) Νὰ γίνει ἕνα βῆμα, ὥστε νὰ κατανοήσει ἡ πολιτεία, σὲ κάποιο βαθμό, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει φωνὴ καὶ μερίδιο στὴ διαδικασία ἀποφάσεων γιὰ τὰ θέματα τῆς παιδείας ποὺ τὴν ἀφοροῦν, ὅπως τὸ ΜτΘ. Δυστυχῶς, αὐτὸ ἔγινε ἀργά καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἄνευ ἐντυπωσιακοῦ ἀποτελέσματος, δημιουργεῖ ὅμως προϋποθέσεις γιὰ συνέχιση τοῦ διαλόγου καὶ οὐσιαστικὲς παρεμβάσεις ἐφ’ ἑξῆς, π.χ. γιὰ τὸν ΦΜ.

(β) Νὰ γίνει μιὰ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς θεολόγους τοῦ ΙΕΠ, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ὕβρεις, βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς καὶ καχυποψία. Ἂν αὐτὸ γινόταν νωρίτερα θὰ ὑπῆρχε ἡ ἀπαραίτητη ἐμπιστοσύνη γιὰ τυχὸν ἀλλαγὲς σὲ πρότερη φάση.

(γ) Νὰ συνεργασθοῦμε μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης γιὰ ἕνα θέμα τόσο σημαντικὸ καὶ κοινοῦ ἐνδιαφέροντος.

(δ) Νὰ ἐξαλειφθοῦν ἀπὸ τὸ ΠΣ σημεῖα παρεξηγήσιμα καὶ νὰ περιορισθεῖ σχετικὰ τὸ ἀνακάτεμα πληροφοριῶν ποὺ προξενοῦσε σύγχυση, κυρίως στὸ Δημοτικό.

(ε) Νὰ γίνουν δεκτὲς σχεδὸν στὸ σύνολό τους οἱ διορθωτικὲς παρεμβάσεις τῆς Ἐπιτροπῆς καὶ οὐσιαστικὰ νὰ ἀντικατασταθεῖ τὸ προηγούμενο ΦΕΚ, ἀπὸ δύο νέες Ὑπουργικὲς Ἀποφάσεις (ΦΕΚ 2104, τεῦχ. Β΄ 19.6.2017 (101470/Δ2 ΥΑ) καὶ ΦΕΚ 2105, τεῦχ. Β΄ 19.6.2017 (99058/Δ2 ΥΑ).

(στ) Νὰ πάρουμε τὴν ὑπόσχεση ὅτι ἡ Ἐκκλησία θὰ ἔχει ἀποφασιστικὸ λόγο στὸ περιεχόμενο καὶ τὸ ὕφος τῶν ἐκδοθησομένων βιβλίων, ἀφοῦ μάλιστα θὰ ἔχει στὴ διάθεσή της καὶ τὸν ΦΜ.

(ζ) Τὴ δέσμευση τοῦ Ὑπουργείου ὅτι τὸ ΜτΘ θὰ διατηρήσει τὴν ὑποχρεωτικότητά του σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες καὶ τάξεις τῆς βασικῆς ἐκπαιδεύσεως.


Τί δὲν πετύχαμε

(α) Νὰ ἀλλάξει ἡ ἐπίμαχη μεθοδολογία καὶ ὁ χαρακτήρας τοῦ Μαθήματος στὸ νέο ΠΣ. Τὸ μάθημα ὡς ἔχει δὲν ἐμπνέει. Εἶναι καρπὸς δειλίας, ἐξισορροπιστικῆς ἀντίληψης, ἴσως καὶ μειονεκτικῆς καὶ ἡττοπαθοῦς προσέγγισης ὡς πρὸς τὸν σχεδιασμό του. Σχεδιάσθηκε ὄχι γιὰ νὰ ἐμπνεύσει στὴν πίστη καὶ νὰ ἀναδείξει τὴ δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶναι συμβατὸ μὲ τὸν σύγχρονο ὀρθολογισμὸ καὶ ἀνεκτὸ ἀπὸ τὶς σύγχρονες ἀθεϊστικὲς καὶ συγκρητιστικὲς ἀντιλήψεις. Σχεδιάστηκε ἔτσι προκειμένου νὰ διατηρήσει τὸν ὑποχρεωτικό του χαρακτήρα. Αὐτό ὁπωσδήποτε ἔχει τὴ σημασία του. Ἕνα ὅμως ὑποχρεωτικὸ μάθημα ποὺ δὲν καταδεικνύει αὐτὸ ποὺ πράγματι εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἕνα φοβισμένο καὶ ἄνευρο μάθημα, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ ζητούμενο τῆς Ἐκκλησίας.

(β) Νὰ καταλάβει τὸ Ὑπουργεῖο καὶ ἡ κοινωνία ὅτι τὸ ΜτΘ ὡς ἔχει δὲν μᾶς ἐκφράζει. Ἁπλᾶ τὸ ἀνεχόμαστε ὡς προέκυψε μετὰ τὶς συναντήσεις μας μὲ τὸ ΙΕΠ, προκειμένου ὅμως στὴ συνέχεια νὰ βελτιωθεῖ καὶ νὰ δεχθεῖ ριζικὲς ἀλλαγὲς στὴν ὅλη δομὴ καὶ φιλοσοφία του. Ἀποτέλεσμα, οἱ σύμβουλοι στὰ ἐπιμορφωτικὰ σεμινάρια διέδιδαν ὅτι συμφώνησε ἡ Ἐκκλησία. Συνεπῶς, ἢ δὲν κατάλαβαν ἢ περιπαίζουν τὴν Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι ἁρμοδιότητα τῶν συμβούλων νὰ μιλήσουν γιὰ λογαριασμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ δική της εὐθύνη νὰ ἀνακοινώσει τὴν ἄποψή της. Αὐτὸ πρέπει ὁπωσδἠποτε νὰ γίνει σήμερα. Στὸν διάλογο μὲ τὸ ΙΕΠ δὲν ἐτέθη θέμα συμφωνίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐπιτροπὴ εἰσηγήθηκε διορθωτικὲς ἀλλαγές, δὲν κατέληξε σὲ συμφωνία.

(γ) Νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημα τὸ ἔχουμε ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία. Οὔτε νὰ παλεύουμε γνωρίζουμε οὔτε τί ὁπλισμὸ διαθέτουμε ἔχουμε συνειδητοποιήσει. Ξέρουμε τὶ δὲν θέλουμε, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε τὶ θέλουμε. Ξέρουμε νὰ διαμαρτυρόμαστε, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε νὰ προτείνουμε. Καθυστεροῦμε νὰ παρέμβουμε καὶ ὅταν τὸ κάνουμε εἶναι ἀργά. Ἀπορρίπτουμε τὸν ΦΜ, ἀλλὰ δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ προτείνουμε τὰ καλύτερα βοηθήματα ποὺ νὰ ἐκφράζουν μὲ τὸν καλύτερο τρόπο αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔχει ἐμπνεύσει. Ἂν ἔχουμε ἕτοιμα βοηθήματα, ἂς τὰ παρουσιάσουμε στὴν πολιτεία. Ἂν ὄχι, ἂς ξεκινήσουμε ἄμεσα νὰ τὰ ἑτοιμάσουμε. Ὅταν προτείνουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ παλαιὰ βοηθήματα, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχουμε νὰ ἀντιπροτείνουμε κάτι καινούργιο.


Γενικὲς συμπερασματικὲς σκέψεις

● Εἶναι κοινὰ ἀποδεκτὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι καθὼς μεταβάλλεται ἡ κοινωνία (ἐκκοσμικεύεται, τεχνολογικοποιεῖται, κυριαρχεῖται ἀπὸ καινοφανῆ φιλοσοφικὰ ρεύματα, ἀλλοιώνονται τὰ κοινωνικὰ ἤθη καὶ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν πολυπολιτισμικὸ καὶ πολυθρησκευτικό της χαρακτήρα κ.ἄ.) θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει καὶ βελτιωτικὴ προσαρμογὴ τοῦ ΜτΘ. Τὸ μάθημα ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει καὶ διότι ὡς εἶχε δὲν ἦταν ἱκανοποιητικὸ στὴ μεθοδολογία καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητά του καὶ διότι οἱ ἀποδέκτες του, οἱ μαθητές, δυσκολεύονταν νὰ κατανοήσουν τὴ διάλεκτό του. Εἶναι τὸ γενικότερο πρόβλημα ἐπικοινωνίας ποὺ ἔχουμε μὲ τὴ σύγχρονη νεολαία. Παρὰ ταῦτα, ἡ ἐπιχειρούμενη ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο ἀλλαγὴ γίνεται σὲ μιὰ περίοδο ἔντονης ἀμφισβήτησης τῆς χριστιανικῆς παράδοσης καὶ ταυτότητας. Αὐτὸ γεννᾶ πολλὰ ἐρωτήματα ὡς πρὸς τὸ τελικὸ ἦθος τοῦ ΜτΘ. Εἶναι δυνατὸν σὲ ἕνα τέτοιο κλῖμα νὰ βγεῖ κάτι καλό, μάλιστα παρακάμπτοντας τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία;

● Τὸ πρόβλημα προέκυψε ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἀλλαγὴ ἔγινε ὄχι σὲ συνεργασία μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μὲ ἀνάθεση τοῦ Ὑπουργείου σὲ θεολόγους, ἐρήμην τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, χωρὶς αὐτοὶ οἱ θεολόγοι νὰ συνεργασθοῦν μαζί της, ἀλλὰ ἀκολουθώντας μία αὐτόνομη τακτική.

Συνέπεια αὐτοῦ ἦταν ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὁ διχασμὸς τοῦ θεολογικοῦ κόσμου, ἡ ἰδεολογικοποίηση τοῦ ὅλου θέματος καὶ ἡ πόλωση, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ παρουσιασθοῦν προβλήματα στὴ σχέση τῶν θεολόγων καθηγητῶν μὲ τὴν Ἐκκλησία, καθὼς οἱ θεολόγοι σχεδιαστὲς τοῦ νέου ΠΣ ἦταν στραμμένοι περισσότερο στὸ Ὑπουργεῖο παρὰ στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, οἱ δὲ ἀντίθετοι, ἀντὶ νὰ καθοδηγοῦνται ἀπὸ Αὐτήν, προσπαθοῦσαν νὰ τὴν χειραγωγήσουν καὶ ἀντὶ νὰ κληθοῦν ἀπὸ ἐμᾶς ὡς συνεργάτες, νὰ αὐτοπροσδιορίζονται ὡς σύμβουλοι. Κινδυνεύουν, ἀντὶ νὰ λειτουργοῦν ὡς τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ συμπεριφέρονται ὡς θεολόγοι ὑπάλληλοι τοῦ κράτους.

● Ἂν σὲ αὐτὰ κανεὶς προσθέσει καὶ τὸ ὅτι ἡ ἐκπαίδευση τῶν θεολόγων ἔχει κατ’ ἀποκλειστικότητα παραδοθεῖ στὸ ἄθεο πλέον κράτος, ποὺ ὅμως δῆθεν λειτουργεῖ μὲ «φιλόθεο» Σύνταγμα, τότε εὔκολα καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι μὲ ἕνα ἀκατάλληλο ἢ ἐλλιπὲς ΜτΘ χάνουμε τοὺς μαθητές, ἀλλὰ ὅτι ἤδη χάσαμε τοὺς θεολόγους...

● Συνεπῶς, πρὶν ἀπὸ τὸ νὰ κοιτάξουμε τὸ τί θα διδάξουμε, πρέπει νὰ δοῦμε τὸ μὲ ποιούς θὰ τὸ διδάξουμε, δεδομένου μάλιστα ὅτι στὴ Δημοτικὴ ἐκπαίδευση, τὸ μάθημα τὸ ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ στοὺς δασκάλους ποὺ οὔτε τὴ διδακτικὴ τοῦ ΜτΘ ἔχουν διδαχθεῖ στὶς Σχολές τους, οὔτε καὶ ἡ σχέση τους μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι κάπως ἐξασφαλισμένη. Πιθανότατα, στὴν πλειονοψηφία τους νὰ εἶναι ἀδιάφοροι εἴτε καὶ ἀντίθετοι. Πῶς νὰ διδαχθεῖ ἔτσι τὸ ΜτΘ;

● Ἄρα τὸ νέο ΜτΘ σχεδιάζεται ἀπὸ θεολόγους ποὺ ἀγνόησαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, πολεμεῖται ἀπὸ θεολόγους ποὺ θέλουν νὰ τὴν χειραγωγήσουν, διδάσκεται ἀπὸ θεολόγους καὶ δασκάλους ποὺ ἡ σχέση τους μὲ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι δεδομένη καὶ ὑπογράφεται ἀπὸ χέρια ἀθέων Ὑπουργῶν, ποὺ ὅμως ἀρνοῦνται νὰ ἀγγίξουν τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Μὲ τέτοια ΦΕΚ λειτουργοῦμε.

● Ἴσως γι’ αὐτὸ καὶ καταλήξαμε νὰ συζητοῦμε γιὰ ἕνα μάθημα πού, ἀντὶ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξο, σύγχρονο καὶ συμβατὸ μὲ τὴν παράδοση, τὴν ἱστορία, τὴ ζωὴ καὶ τὴν πίστη μας, σεβόμενο ἀσφαλῶς τὴν ἀνεξιθρησκεία, κατήντησε νὰ εἶναι οὐδετερόθρησκο, δηλαδὴ μὲ σαθρὴ ταυτότητα. Ἕνα μάθημα μὲ θρησκευτικὲς θερμίδες ποὺ ἀρρωσταίνουν καὶ παχαίνουν καὶ ὄχι μὲ βιταμίνες ποὺ προσφέρουν ζωὴ καὶ ὑγεία. Μπορεῖ νὰ ἱκανοποιεῖ τὴ λαιμαργία, ἀλλὰ δὲν μεταβολίζεται. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ σχεδιαστὲς τοῦ ΠΣ μιλοῦν γιὰ ποσοστὰ Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι γιὰ οὐσία καὶ περιεχόμενο πίστεως.

● Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ μάθημα ὡς ἔχει δὲν ἐμποδίζει ἕναν καλὸ θεολόγο ἢ δάσκαλο νὰ κάνει καλὰ τὴ δουλειά του, δίνει ὅμως καὶ ἀπεριόριστες δυνατότητες σὲ ἕναν ἀδιάφορο ἢ καὶ ἄθεο διδάσκοντα νὰ διδάξει θρησκευτικὰ χωρὶς Θεὸ καὶ πίστη... Τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ μοναδικότητα τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας, ἀλήθειας καὶ ζωῆς ἀπουσιάζει.

Προτεινόμενες ἐνέργειες

Στὴν παροῦσα φάση προτείνουμε:

(α) Νὰ δηλώσουμε ὅτι θεωροῦμε πὼς δὲν ὁλοκληρώθηκε ὁ διάλογος μὲ τὸ Ὑπουργεῖο καὶ ὅτι οἱ Ὑπουργικὲς Ἀποφάσεις γιὰ τοὺς Φακέλους τοῦ Μαθήματος ποὺ δημοσιεύθηκαν δὲν ἀποτελοῦν προϊὸν τῶν μέχρι τώρα συζητήσεων.

(β) Νὰ μελετήσουμε τοὺς ΦΜ στὶς διάφορες τάξεις καὶ νὰ εἰσηγηθοῦμε σχετικά. Μιὰ καλὴ κριτικὴ αὐτῶν θὰ καταδείξει καὶ τὶς τυχὸν ἀνεπάρκειες τοῦ ΠΣ, ὥστε ἂν χρειαστεῖ νὰ προχωρήσουμε σὲ τρίτο ΦΕΚ.

(γ) Νὰ ἑτοιμάσουμε χωρὶς καθυστέρηση βιβλία γιὰ ὅλες τὶς βαθμίδες.

(δ) Ἀντὶ νὰ σχεδιάζει καὶ νὰ νομοθετεῖ ἡ πολιτεία γιὰ τὰ θρησκευτικὰ καὶ ἐξ ὑστέρων ἐπὶ τετελεσμένου ὑποβάθρου νὰ διαμαρτύρεται ἡ Ἐκκλησία, θὰ ἦταν πολὺ καλύτερα νὰ προτείνει ὡς ἄμεσα ἐνδιαφερόμενη ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ ἐγκρίνει ὡς ὑπεύθυνη ἡ πολιτεία. Γιὰ νὰ τὸ καταφέρουμε αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχουμε ὁλοκληρωμένη καὶ ποιοτικὴ πρόταση. Ἂς τὴν ἑτοιμάσουμε καὶ τότε ἂς προσπαθήσουμε. Οἱ κυβερνήσεις ἀλλάζουν, ἡ Ἐκκλησία παραμένει. Ἂν αἰφνιδιαστήκαμε σὲ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή, δὲν πρέπει νὰ πάθουμε τὸ ἴδιο στὴν ἑπόμενη.

(ε) Κυρίως ὅμως πρέπει ἄμεσα νὰ στραφοῦμε στὴν ἐξυγίανση, ἀναβάθμιση καὶ ἐκκλησιαστικοποίηση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καὶ Θεολογικῆς Ἐκπαίδευσης. Δυστυχῶς, τὸ λάθος εἶναι δικό μας. Ἀλλὰ εὐτυχῶς ποὺ εἶναι δικό μας. Γιατὶ εἶναι στὸ δικό μας χέρι νὰ τὸ διορθώσουμε, νὰ ἀντιπροτείνουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε. Ἡ θεολογική καὶ ἱερατικὴ ἐκπαίδευση ἀποτελεῖ ἀδιαπραγμάτευτη εὐθύνη μας, ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία. Πρέπει ἢ νὰ ἔχουμε ἀποφασιστικὸ λόγο ἢ νὰ τὴν ἀναλάβουμε ἀποκλειστικὰ ἐμεῖς. Καὶ μάλιστα τώρα...

(στ) Βασικὴ ποιμαντικὴ εὐθύνη μας εἶναι νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἑνώσουμε τὸν διχασμένο θεολογικὸ κόσμο καὶ νὰ βοηθήσουμε νὰ συνδεθεῖ ὑγιῶς μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀπὸ κριτές μας ἢ ξένοι πρέπει νὰ γίνουν παιδιά μας.

 


pdf


Κριτικές παρατηρήσεις
στο Σχέδιο Νόμου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου


Γενικές παρατηρήσεις

Κατά το ισχύον σύστημα, το φύλο καθορίζεται με βάση  τα εξωτερικά γεννητικά όργανα και στη συνέχεια, η κατάταξη σε ανδρικό ή γυναικείο φύλο αναγράφεται στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του νεογνού. Το φύλο, ως σημαντικό στοιχείο εξατομικεύσεως του ανθρώπου, διέπεται από την αρχή της μη ελεύθερης επιλογής, της σταθερότητας και της μη μεταβλητότητας. Για παράδειγμα, η επιλογή φύλου στην εξωσωματική γονιμοποίηση δεν επιτρέπεται παρά μόνον για να αποφευχθεί κληρονομική ασθένεια που συνδέεται με το φύλο (ΑΚ 1455 § 2). Έτσι το φύλο ούτε επιλέγεται ελεύθερα, ούτε και μεταβάλλεται ελεύθερα. Κατ’ εξαίρεση, το ελληνικό δίκαιο μνημονεύει τον όρο “αλλαγή φύλου” στο ν. 344/1976, άρθρ. 14 (Μεταβολαί στοιχείων ληξιαρχικών πράξεων) και στο άρθρ. 11 § 3 (ενημέρωση ασθενούς) ν. 3418/2005 που είναι ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας. Για την αλλαγή δεν χρειαζόταν ποτέ κάποια δικαστική άδεια, αλλά το δικαστήριο εκαλείτο να κρίνει αν δικαιολογείται  για πολύ σοβαρούς λόγους η μεταβολή της ληξιαρχικής πράξης γεννήσεως. Ούτε επιβάλλεται οπωσδήποτε να προηγηθεί κάποια χειρουργική επέμβαση ή ιατρική θεραπεία. Επομένως δεν φαίνεται απαραίτητο ένα νέο νομοθέτημα.

 

Ειδικές παρατηρήσεις

Το άρθρο 1 του Σχεδίου Νόμου (στο εξής: ΣχΝ), αναγορεύει την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου σε στοιχείο της προσωπικότητας του προσώπου και προβλέπει ότι το πρόσωπο έχει δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητάς του με βάση τα χαρακτηριστικά του φύλου του. Το άρθρο 2 περιέχει στην § 1 ορισμό της ταυτότητας φύλου και τονίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο του μπορεί να είναι διαφορετικός από το βιολογικό (καταχωρισμένο) φύλο. Στην § 2 του ίδιου άρθρου  περιγράφονται  τα  χαρακτηριστικά φύλου με βάση σωματικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή το άτομο που έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, όπως την αισθάνεται και είναι ανεξάρτητη από το βιολογικό φύλο, έχει δικαίωμα σεβασμού της προσωπικότητάς του με βάση χαρακτηριστικά φύλου που συνδέονται με πρωτογενή και δευτερογενή σωματικά χαρακτηριστικά. Αυτό προξενεί σύγχυση, διότι αναφέρεται και πάλι στο βιολογικό φύλο. Αφενός υπάρχει δικαίωμα αναγνώρισης μιας ταυτότητας, κατά βούληση και αφετέρου τα χαρακτηριστικά φύλου που δικαιολογούν τον σεβασμό είναι μόνον βιολογικά. Είναι φανερό ότι φύλο χωρίς αναφορά σε βιολογικά γνωρίσματα δεν υπάρχει.

Από το άρθρο 3 προκύπτει ότι στην ουσία δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για την αλλαγή ή διόρθωση του φύλου, εκτός από το να είναι το άτομο ενήλικο (ορθώς) και άγαμο. Πρέπει βεβαίως να συντρέχει ασυμφωνία ταυτότητας και καταχωρισμένου φύλου, ώστε αυτό να συμφωνεί στη βούληση, στην προσωπική αίσθηση του σώματος και στην εξωτερική εικόνα, που δεν αποκλείεται όμως να βρίσκονται σε διάσταση και μεταξύ τους. Δεν απαιτείται ούτε ψυχιατρική εξέταση ούτε πάροδος ορισμένου χρόνου ασυμφωνίας. Από το ένα άκρο, να απαιτείται οπωσδήποτε να έχει προηγηθεί ιατρική επέμβαση, φθάνουμε στο άλλο άκρο, να μην απαιτείται τίποτε. Ας σημειωθεί ότι και το ΕΔΔΑ δέχεται ως νόμιμη την προϋπόθεση ιατρικής διάγνωσης.

Ως προς το γάμο, ορθώς απαιτείται να μην υφίσταται, διότι και αν υφίστατο, θα εθεωρείτο ανυπόστατος μετά την μεταβολή, αφού θα επρόκειτο για γάμο μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου. Έγγαμος δεν μπορεί να ζητήσει διόρθωση φύλου. Δεν απαγορεύεται όμως να συνάψει γάμο ο άγαμος, εάν διορθώσει το φύλο του. Αυτό οδηγεί στην ουσία στη σύναψη γάμου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου, δηλ. στην καταστρατήγηση των προϋποθέσεων του γάμου. Εκτός των άλλων δημιουργεί δισεπίλυτα προβλήματα ως προς την απόκτηση τέκνων.

Στο άρθρο 4 ΣχΝ, προβλέπεται ότι η διόρθωση γίνεται με δικαστική απόφαση κατά την εκούσια δικαιοδοσία. Είναι θετικό ότι ακολουθείται η δικαστική οδός, αυτό όμως αναιρείται στην ουσία, επειδή ο δικαστής περιορίζεται στο να δέχεται τη δήλωση του ανθρώπου που επιθυμεί να μεταβάλει φύλο, χωρίς να ελέγχει αν είναι δικαιολογημένη η αλλαγή ή έστω σοβαρή η απόφαση του αιτούντος. Με τη δικαστική απόφαση η οποία έχει άμεση ισχύ, θα διορθωθεί η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, χωρίς να μνημονεύεται η δικαστική απόφαση και θα συμμορφώνονται οι υπηρεσίες στις οποίες θα χρησιμοποιείται, χωρίς αντιρρήσεις. Αυτό είναι επικίνδυνο, διότι πλήττεται  η ασφάλεια δικαίου και η βεβαιότητα ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Είναι αυτονόητο ότι μια υπηρεσία πρέπει να ελέγχει μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος ή πρόκειται για άλλο πρόσωπο.

Στο άρθρο 4 § 4, προβλέπεται η μεταβολή μόνον μια φορά. Δηλαδή το ίδιο δικαστήριο θα έλθει και θα αποφανθεί ότι το πρόσωπο αισθάνεται  πάλι όπως το φύλο που εγκατέλειψε και στο οποίο θέλει να επανέλθει. Αυτό πλήττει την αξιοπιστία του προσώπου, αλλά και το κύρος του δικαστηρίου. Αφού όμως στη νέα ληξιαρχική πράξη δεν επιτρέπεται να καταγραφεί η μεταβολή, το δικαστήριο δεν θα μπορεί να ελέγχει ότι έχει γίνει ήδη μεταβολή και πιθανόν να πιστεύει ότι η αιτούμενη μεταβολή είναι η μεταβολή για πρώτη φορά.

Κατά το άρθρο 5, η διόρθωση του φύλου ισχύει έναντι όλων από την καταχώριση στο ληξιαρχείο. Εξακολουθούν να υφίστανται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που είχαν δημιουργηθεί πριν από την αλλαγή. Επίσης κατά το επόμενο άρθρο 6, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να τηρηθεί η μυστικότητα. Η μυστικότητα όμως αυτή δεν είναι δυνατή, διότι θα χρειασθεί να επιβεβαιώνεται κάθε φορά η ταυτοπροσωπία του προσώπου. Εκτός των άλλων θα δημιουργούνται κίνδυνοι αποφυγής εκπληρώσεως των υποχρεώσεων ή διαφυγής  και τραυματίζεται  πάλι η ασφάλεια των συναλλαγών.

Κατά το άρθρο 5 § 2, αν ο φορέας έχει τέκνα, δεν επηρεάζονται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις από τη γονική μέριμνα και δεν επέρχεται μεταβολή στη ληξιαρχική πράξη γέννησης των τέκνων. Δηλαδή θα εξακολουθεί να γράφεται το ίδιο πρόσωπο ως πατέρας ή ως μητέρα. Άρα το πρόσωπο θα εγγράφεται αλλιώς στη δική του ληξιαρχική πράξη, δηλ. με το  διορθωμένο φύλο, και αλλιώς στη ληξιαρχική πράξη του τέκνου, όπου θα διατηρείται το καταχωρισμένο φύλο. Αυτό θα δημιουργεί σύγχυση και φανερώνει ένα από τα πολλά αδιέξοδα στα οποία οδηγεί το ΣχΝ, διότι ούτε και το αντίθετο ενδείκνυται, δηλ. να μεταβληθεί και η ληξιαρχική πράξη του τέκνου. Ακόμη, η μη μεταβολή στη γονική μέριμνα, σημαίνει ότι το τέκνο θα εξακολουθεί να διαβιώνει ή να επικοινωνεί με πρόσωπο το οποίο μετέβαλε φύλο, αλλά εξακολουθεί απέναντι στο τέκνο να επιτελεί  το πριν από τη μεταβολή γονεϊκό πρότυπο. Και τα δύο παραδείγματα δεν συνάδουν με το συμφέρον του τέκνου.

Κατά το άρθρο 7 § 1 ΣχΝ, η απόφαση διορθώσεως φύλου αρκεί να είναι οριστική και τροποποιείται ο νόμος των ληξιαρχικών πράξεων, κατά τον οποίο (ν. 344/1976, άρθρ. 13 § 1), απαιτείται τελεσίδικη δικαστική απόφαση για μια μεταβολή. Εάν το φύλο μεταβάλλεται με απλώς οριστική απόφαση, στην ουσία ακυρώνονται τα ένδικα μέσα εναντίον μιας τόσο σοβαρής  αποφάσεως.

 

 Συγκριτικό Δίκαιο

"Στην Αγγλία ο Νόμος του 2004 προβλέπει ότι ένας ειδικός γιατρός ή ένας ειδικός ψυχολόγος, όπως επίσης και ένας δεύτερος γιατρός, οφείλουν να βεβαιώσουν την ύπαρξη μιας "επίμονης δυσφορίας φύλου". Εν συνεχεία μια Επιτροπή Ειδικών, αποτελούμενη από γιατρούς και νομικούς αποφασίζει αν θα επιτρέψει την αλλαγή της προσωπικής καταστάσεως μετά από μελέτη του φακέλου.

Στην Ισπανία ο Νόμος του 2007 προβλέπει ότι ο γιατρός πρέπει να βεβαιώσει ότι ο αιτών/ η αιτούσα έχει ψυχιατρική παρακολούθηση για δύο έτη και έχει υποβληθεί σε ορμονολογική θεραπεία.

Σχετικοί Νόμοι υπάρχουν στην Πορτογαλία, στο Καντόνι της Ζυρίχης και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από το 2011. Ο προηγούμενος Γερμανικός Νόμος του 1980 προϋπέθετε εγχείρηση για την διαδικασία αλλαγής φύλου. Η σχετική διάταξη κρίθηκε ως αντισυνταγματική, δηλαδή ως αντικείμενη στην αρχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην αρχή της ελεύθερης ανάπτυξης προσωπικότητας".

 

Συμπέρασμα

Το ΣχΝ αναγνωρίζει τη μεταβολή φύλου με βάση τη βούληση του προσώπου και ανεξάρτητα από το βιολογικό του φύλο, στην ουσία χωρίς προϋποθέσεις. Με βάση τις γενικές και ειδικές παρατηρήσεις που προηγήθηκαν, δεν μπορεί να γίνει δεκτό.


Επιτροπή Βιοηθικής
της Εκκλησίας της Ελλάδος



 pdf


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Μαγνησίας 10,
53100 Φλώρινα                                                                                                             Φλώρινα:1-6-2017
Τηλ. – Fax: 2385045200,
E-MAIL: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.        
ΦΛΩΡΙΝΑ             

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ         
κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥ  ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ κ. ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΟ ΜΙΧΑΗΛ»

 

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε,

θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, διά μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου, να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της «διακοπής κυήσεως», τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων,  εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

Το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου, κρυστάλλινης διαύγειας, κάθε άλλο παρά καταλείπει περιθώρια παρερμηνειών, εξυπηρετικών ποικίλων σκοπιμοτήτων, αλλά διασφαλίζει και διατρανώνει το αναφαίρετο δικαίωμα των ιατρών να υπακούσουν στη φωνή της συνειδήσεώς τους. Κατόπιν τούτου ουδείς έχει το δικαίωμα να τους εξαναγκάσει στη διενέργεια μίας πράξεως που προσκρούει στις επιταγές της ηθικής τους συνειδήσεως.

Αντιδρώντας στη συγκεκριμένη επιλογή των  προαναφερθέντων συναδέλφων μας ο γενικός γραμματέας του ΠΙΣ κ. Δημήτριος Βαρνάβας προέβη σε σχετικές δηλώσεις με τις οποίες κατά τρόπο αήθη, αντισυναδελφικό και αντιδεοντολογικό τους μέμφεται και τους εγκαλεί για αυτήν τους την ενέργεια. (http://www.iatropedia.gr/eidiseis/d-varnavas-ti-kryvetai-piso-apo-tin-arnisi-ton-anaisthisiologon-tis-samou-na-symmetechoun-se-amvloseis/81196/ ). Η παρέμβαση του κ. Βαρνάβα προκάλεσε την κατά πάντα δικαιολογημένη αντίδραση του τοπικού ιατρικού συλλόγου της Σάμου που σε σχετική ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει τη στάση του στο συγκεκριμένο ζήτημα   «ανάρμοστη, αντιδεοντολογική και αντιθεσμική, διότι επικαλείται την ιδιότητα του και χωρίς να έρθει σε επαφή με τον ιατρικό Σύλλογο Σάμου ως όφειλε, αναπαράγει ειδήσεις των ΜΜΕ εξυπηρετώντας εξωθεσμικές σκοπιμότητες».

Πέραν, όμως, της δεοντολογίας ,κύριε πρόεδρε, υπάρχει και το ηθικό μέρος της υπόθεσης που είναι και το σπουδαιότερο. Και αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι οι αναισθησιολόγοι της Σάμου έλαβαν την ηρωική και επαινετέα απόφαση να μην γίνουν συνεργοί, διά της χορηγήσεως της αναισθησίας, στην ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΜΒΡΥΟΚΤΟΝΙΑ. Γιατί περί φόνου εκ προμελέτης  αθώων και ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ (αυτό πού το πάμε;)  ανθρωπίνων υπάρξεων  πρόκειται έστω και αν   «εξωραϊσμένα», παραπλανητικά και υποκριτικά χαρακτηρίζεται σαν «διακοπή κυήσεως»!

Οι συνάδελφοί μας, όπως και όλοι μας, έχουμε δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη που επιτάσσει όπως «ὁμοίως δέ οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω». Και η συγκεκριμένη τους επιλογή στοιχεί με την επιταγή του εν λόγω όρκου σε αντίθεση με τους επίορκους συναδέλφους τους που τον καταπατούν ελαφρά τη καρδία και προβάλλοντας διάφορες σοφιστείες.

Ορκιστήκαμε να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να πράττουμε το αντίθετο. Δεν έχουμε κανένα ηθικό δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή των εμβρύων. Αποτελούν ζωντανές υπάρξεις και η δόλια και βίαιη  αφαίρεση της ζωής τους συνιστά έγκλημα  ιδιαζόντως ειδεχθές και ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό μας  που διαπράττεται, μάλιστα, εν ονόματι και με πρόσχημα την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Τα φληναφήματα που εκπορεύονται, λανσάρονται και προωθούνται από κάποιους  γνωστούς και μη εξαιρετέους δήθεν «προοδευτικούς»  κύκλους περί «αυτοδιάθεσης της εγκύου γυναίκας» κ.τ.ό.  προς δικαιολόγηση του αποτρόπαιου και φρικαλέου αυτού εγκλήματος αποτελούν αξεπέραστο δείγμα φαρισαϊσμού, υποκρισίας και ηθικής εξαχρείωσης αφού δεν υφίσταται δικαίωμα στη δολοφονία αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Με τις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Βαρνάβα δημιουργείται μείζον θέμα για τον ΠΙΣ δεδομένου ότι ο τελευταίος κατέχει τη θεσμική θέση του γενικού γραμματέα του. Κατόπιν τούτου θεωρούμε ότι ο ΠΙΣ επιβάλλεται να τοποθετηθεί άμεσα και άνευ χρονοτριβής επί του θέματος.

Με εκτίμηση

Ο     Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Σ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ

ΚΟΙΝOΠΟΙΗΣΗ:

Α>  ΙΑΤΡΙΚΟI ΣΥΛΛΟΓΟI

Β> M.M.E


pdf

xr2

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ


Σπάτα, Μ.Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

ANAKOΙΝΩΣΗ 

Επειδή από τοπική ιστοσελίδα παρερμηνεύθηκε η Εγκύκλιος του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο άρθρο με τίτλο: «Νικόλαος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής: Από μένα και μόνο θα παίρνετε το Άγιο Φως», όπου υπάρχουν υπαινιγμοί πως επιχειρείται υποβάθμιση της Τελετής Υποδοχής του Αγίου Φωτός στο Διεθνές Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Αθήνας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας δήλωσε ότι κάτι τέτοιο αφίσταται κατά πολύ της αλήθειας. Το Άγιο Φως δεν ανήκει σε κανένα Μητροπολίτη και συνεπώς ο ίδιος δεν δικαιούται να μονοπωλήσει τη διανομή του.

Η τελετή Υποδοχής του Αγίου Φωτός στον Διεθνή Αερολιμένα της Αθήνας θα γίνει σύμφωνα με τον καθιερωμένο προγραμματισμό της εθιμοτυπίας της Ελληνικής πολιτείας. Απλά φέτος για πρώτη φορά, μετά την επίσημη τελετή στον Αερολιμένα, θα ακολουθήσει και απλή εκκλησιαστική τελετή στο Ιερό Προσκύνημα του Χριστού στα Σπάτα, προκειμένου να διευκολυνθούν οι ενορίες της Μητροπόλεώς μας να παραλάβουν το Άγιο Φως, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα, από όπου το Άγιο Φως διανέμεται στις ενορίες των Αθηνών.



pdf


"Από την πίστη στην εμπειρία του Θεού"

(Ομιλία π. Δημητρίου Μπαθρέλλου*)


Σεβασμιώτατε,

Βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Πριν από μία ακριβώς εβδομάδα εορτάσαμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κατ’ αυτή την Κυριακή αφενός απαγγείλαμε το Σύμβολο της Πίστεως, που συμπυκνώνει το θεολογικό περιεχόμενο της πίστης μας, και αφετέρου εορτάσαμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων, οι οποίες μας επιτρέπουν να δούμε ιστορημένη την ένσαρκο οικονομία του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, για την οποία κάνει λόγο, και μάλιστα κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το Σύμβολο της Πίστεως. Ο Χριστός δεν είναι κάποιος για τον οποίο καλούμαστε να ακούσουμε, να διαβάσουμε, και να μάθουμε μόνο, αλλά και κάποιος τον οποίο καλούμαστε να δούμε.

Κατά την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης ο Θεός αποκαλυπτόταν κυρίως δια του λόγου. Κατά την περίοδο της Καινής Διαθήκης, ωστόσο, ‘ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού’. Είναι χαρακτηριστικό το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, το οποίο αναφέρεται στην κλήση του Ναθαναήλ. Ο Φίλιππος του γνωστοποιεί την πίστη του στον Ιησού Χριστό: ‘Όν έγραψεν Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ’. Ο Ιησούς Χριστός αποτελεί το πλήρωμα του νόμου και των προφητών, της όλης δηλαδή θεολογικής παρακαταθήκης της Παλαιάς Διαθήκης. Ωστόσο, ο Φίλιππος δεν αρκείται εκεί. Δεν είναι αρκετό για τον Ναθαναήλ, για τον κάθε Ναθαναήλ, να ακούσει, να μάθει, ή ακόμα και να αποδεχθεί την αλήθεια όσων ακούει. Χρειάζεται και το επόμενο βήμα, εκείνο της εμπειρικής γνωριμίας με τον Χριστό. Γι’ αυτό και ο Φίλιππος του απευθύνει την πρόσκληση: έρχου και ίδε. Έλα κι εσύ να δείς τον Χριστό, έλα να τον γνωρίσεις. Ο Ναθαναήλ όντως έρχεται, και βλέπει, και γνωρίζει τον Χριστό, και λαμβάνει από εκείνον την υπόσχεση ότι θα τον γνωρίσει ακόμα καλύτερα, ότι θα δει περί αυτού ακόμα μεγαλύτερα πράγματα: μείζω τούτων όψει.

Ήδη λοιπόν η Κυριακή της Ορθοδοξίας, με τον εορτασμό της αναστήλωσης των εικόνων και το ευαγγελικό της ανάγνωσμα, μας προετοιμάζει και μας οδηγεί στη σημερινή Κυριακή, κατά την οποία καλούμαστε όχι απλώς να εμβαθύνουμε στη γνώση του περιεχομένου της πίστεώς μας, όσο και αν αυτό είναι απαραίτητο, αλλά επιπλέον να καλλιεργήσουμε την εμπειρική διάσταση της πίστεως, μέσα από την προσωπική μας κοινωνία με τον Χριστό.

Η ‘ψιλή’, δηλαδή η εγκεφαλική, θεωρητική πίστη, από μόνη της δεν οδηγεί στη σωτηρία. Ακόμα και οι δαίμονες πιστεύουν, όπως διαβάζουμε στα Ευαγγέλια και στην Επιστολή του Ιακώβου. Απαιτείται, λοιπόν, επιπρόσθετα και η ένωση με τον Χριστό, η πνευματική θέα του προσώπου του, η κοινωνία μαζί του. Πώς όμως επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο; Μας το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Χριστός στους μακαρισμούς: ‘μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται’. Θα δουν πραγματικά τον Θεό όσοι είναι καθαροί στην καρδιά. Πώς όμως ο άνθρωπος καθίσταται καθαρός στην καρδιά, ώστε να μπορέσει να δει τον Θεό;

Για να επέλθει η καθαρότης της καρδιάς απαιτούνται δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η ταπείνωση. ‘Ακάθαρτος παρά Θεώ πας υψηλοκάρδιος’, όπως διαβάζουμε στο δέκατο έκτο κεφάλαιο των Παροιμιών. Όποιος επαίρεται είναι ακάθαρτος. Δεν έχει δει και δεν πρόκειται ποτέ να δει τον Θεό. Η πραγματική εμπειρία του Θεού προϋποθέτει και επιφέρει όχι το αίσθημα της έπαρσης αλλά το αίσθημα της ταπείνωσης και της συντριβής.

Κατά τη δεύτερη εβδομάδα των νηστειών, που μόλις διανύσαμε, διαβάζουμε στους ναούς μας την περιγραφή του οράματος του Προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είδε τον Θεό καθήμενο επί θρόνου υψηλού και επηρμένου να περιστοιχίζεται από αγγέλους που έψαλλαν ‘άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού’. Και τι έκανε τότε ο θεόπτης Ησαΐας; Μήπως υπερηφανεύτηκε; Μήπως θεώρησε ότι υπερέχει έναντι των άλλων ως ο κατ’ εξοχήν εκλεκτός του Θεού; Όχι. Αντιθέτως, αναφώνησε με συντριβή:  ‘Ω τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι˙ ότι άνθρωπος ων και ακάθαρτα χείλη έχων, εν  μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος εγώ οικώ’. Και τότε μόνο τον καθάρισε ο Θεός από τις αμαρτίες του με τον άνθρακα της χάριτος και τον απέστειλε να κηρύξει στον λαό του.

Αντίστοιχη ήταν η αντίδραση του Αποστόλου Πέτρου κατά τους χρόνους της Καινής Διαθήκης. Όπως διαβάζουμε στο πέμπτο κεφάλαιο του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου, στις απαρχές της δημόσιας δράσης του ο Χριστός μπήκε στο πλοιάριο του Πέτρου και του έδωσε την εντολή να ανοιχτεί στη θάλασσα και να ρίξει και πάλι τα δίχτυα του. Ο Πέτρος, παρόλο που όλη τη νύχτα, κατά την οποία και μόνο αλιεύονται τα ψάρια, δεν είχε πιάσει τίποτα, ταπεινώνεται και υπακούει στην κατά τα φαινόμενα παράλογη εντολή του Χριστού. Και τότε – ω του θαύματος – τα δίχτυα του γεμίζουν με ψάρια. Τώρα ο Πέτρος αντιλαμβάνεται, τώρα βλέπει καθαρότερα και πληρέστερα ποιος είναι αυτός που βρίσκεται στο πλοιάριό του. Γνώριζε, βέβαια, ήδη τον Χριστό, είχε ήδη ακούσει τον λόγο του και είχε ήδη δει θαύματά του. Όπως μάλιστα διαβάζουμε στο προηγούμενο κεφάλαιο του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου, ένα από τα θαύματα αυτά αφορούσε τη θεραπεία της πεθεράς του Πέτρου. Τώρα όμως υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά. Ο Πέτρος τώρα έχει ταπεινωθεί έμπρακτα, έχει δηλαδή υπακούσει σε μία κατά τα φαινόμενα παράλογη εντολή του Χριστού, που αφορούσε τη δική του τέχνη, την αλιεία. Και επιπλέον, έχει υποστεί τον κόπο που συνεπάγεται η εφαρμογή αυτής της φαινομενικά αλλόκοτης εντολής. Αυτό τον αλλοιώνει εσωτερικά, τον προετοιμάζει, και τον καθιστά ικανό να δει εναργέστερα αυτό, ή μάλλον αυτόν, που του αποκαλύπτεται, και που δεν μπορούσε να δει προηγουμένως. Καταλαμβάνεται λοιπόν από δέος, από θάμβος. Πέφτει συντετριμμένος στα πόδια του Χριστού και του λέει: ‘έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι Κύριε’. Σε παρακαλώ, Κύριε, φύγε μακριά μου, διότι είμαι αμαρτωλός και δεν αξίζω να βρίσκεσαι στο πλοιάριό μου. Και μετά τα λόγια του αυτά, λαμβάνει και εκείνος, όπως και ο Ησαΐας, την κλήση να καταστεί μαθητής και κήρυκας της αληθείας του.

Η πρώτη λοιπόν προϋπόθεση για να γευθεί κανείς την εμπειρία της πίστεως είναι η ταπείνωση. Η δεύτερη, είναι η θυσία. Ο Πέτρος, στο παραπάνω περιστατικό, μετά την σωματικά και ψυχολογικά εξαντλητική και άκαρπη εμπειρία μιας ολόκληρης νύχτας, υποβάλλεται στον επιπλέον κόπο να ρίξει και πάλι τα δίχτυα του στη θάλασσα. Οι εντολές του Θεού συνεπάγονται κόπο και θυσίες, από τα οποία όμως προκύπτει πνευματική ευλογία. Κανείς δεν μπορεί να δει τον Θεό, κανείς δεν μπορεί να κάνει το βήμα από την θεωρητική πίστη στον Χριστό, στην εμπειρία της κοινωνίας μαζί του, εάν δεν είναι πρόθυμος να υποστεί τις θυσίες που απαιτεί μια γνήσια σχέση πιστότητας και αγάπης προς Εκείνον. Εάν η πίστη, στην οποία αναφερθήκαμε την προηγούμενη Κυριακή, αποτελεί τη βάση για την εμπειρική γνώση του Θεού, η άρση του προσωπικού μας σταυρού, στην οποία αναφέρεται το Ευαγγέλιο της ερχόμενης Κυριακής, αποτελεί το μέσον για την επίτευξή της. Χωρίς σταυρική ζωή ουδέποτε θα γνωρίσει κανείς τον Θεό. Η απόλαυση του φωτός της μεταμορφώσεως συνδέεται με την εμπειρία του σταυρού.

Σε τι όμως συνίσταται αυτή η άρση του σταυρού, για την οποία μας μιλάει ο ίδιος ο Κύριος; Σε δύο πράγματα. Πρώτον, στον συνεχή και συνεπή αγώνα να εφαρμόσουμε τις εντολές του, που έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες, τις κλίσεις, και τα πάθη του παλαιού εαυτού μας. Στο να αλλάξουμε δηλαδή τρόπο ζωής με τη μετάνοια, στο να συμμορφωθούμε με το θέλημα του Θεού.

Αυτό ίσως να είναι δύσκολο, υπάρχει όμως κάτι ακόμα δυσκολότερο – και αυτό δεν είναι άλλο από την υπομονή στις θλίψεις και τις δοκιμασίες που για λόγους παιδαγωγικούς επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας. Οι θλίψεις αυτές μας δίνονται για να θυμόμαστε τον Θεό και για να παιδαγωγούμαστε, εφόσον, σύμφωνα με τον Προφήτη Ησαΐα, ‘Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν σου˙ εν θλίψει μικρά η παιδεία σου ημίν’. Η πρόθυμη άρση του σταυρού των θλίψεων και των δυσκολιών που επιτρέπει η αγάπη του Θεού στη ζωή μας αποτελεί τον δρόμο για την εμπειρία της παρουσίας του. Όποιος είναι αληθινός μαθητής του Χριστού, υπομένει τον σταυρό που θα του θέσει στους ώμους ο Χριστός, χωρίς να ταράζεται, χωρίς να αγανακτεί, και χωρίς να γογγύζει. Δεν λησμονά ότι, όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, ο Θεός δεν επιτρέπει ποτέ να δοκιμάσουμε πειρασμό που υπερβαίνει τις δυνάμεις μας, αλλά μαζί με τον πειρασμό μάς δίνει και τη δύναμη να τον αντέξουμε. Όποιος το πιστεύει αυτό και το γνωρίζει σηκώνει τον σταυρό του, όσο βαρύς και αν είναι, με υπομονή και χαρά. Έστω και εάν τον κυκλώνουν οι αδικίες, οι συκοφαντίες, οι κίνδυνοι, οι ασθένειες, ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος, εκείνος αγωνίζεται, υπομένει, και ελπίζει. Και τότε νιώθει τη χάρη και τη δύναμη του Θεού. Και όταν οι δυσκολίες μοιάζουν ανυπόφορες και ανυπέρβλητες, τότε προσηλώνει το βλέμμα του στον εσταυρωμένο, που, αν και αναμάρτητος, έχυσε το αίμα του για μας επί του σταυρού, και αντλεί από εκείνον τη χάρη και τη δύναμη που απαιτούνται για να άρει τον σταυρό του έστω και για τη σημερινή ημέρα, η οποία άλλωστε ενδέχεται να είναι και η τελευταία του. Και εάν παραμείνει πιστός, τότε ο Θεός που του έδωσε τη δύναμη να αντέξει για σήμερα, θα του δώσει τη δύναμη να αντέξει και για αύριο, και ούτω καθεξής, μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του, όταν με χαρά θα εναποθέσει ενώπιον του Χριστού τον σταυρό του, δια της άρσεως του οποίου θα έχει αξιωθεί της ουρανίου βασιλείας και της αιωνίου θέας του Θεού.

Αυτή βέβαια η πορεία της ταπείνωσης και της θυσίας για την οποία μιλήσαμε παραπάνω δεν επιτυγχάνεται με τις ανθρώπινες δυνάμεις αλλά κυρίως με τη χάρη του Θεού, μέσω της μετοχής στη ζωή και στα μυστήρια της Εκκλησίας. Η ζωή του χριστιανού αρχίζει με το βάπτισμα. Προηγείται η κατήχηση και ακολουθεί η εμπειρία, η μετοχή στο μυστήριο του βαπτίσματος – όπως και στη Θεία Λειτουργία προηγούνται τα αναγνώσματα και έπεται η εμπειρία της μυστηριακής κοινωνίας του Θεού. Το βάπτισμα ονομάζεται και φώτισμα, και ο νεοβαπτισθείς ονομάζεται νεοφώτιστος. Στον νεοφώτιστο έχει αποκατασταθεί η τραυματισμένη από την αμαρτία δυνατότητα της πνευματικής όρασης. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί. Το βάπτισμα, όπως και η Θεία Ευχαριστία, αποτελούν μετοχή στον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Αυτή όμως η μυστηριακή μετοχή στον σταυρό και την ανάσταση θα πρέπει να αντανακλάται και στη ζωή μας. Θα πρέπει ο χριστιανός να πεθαίνει, και κατά συνέπεια και να ανασταίνεται, καθημερινά, για να είναι σε κοινωνία με τον Θεό και για να μπορέσει να τον δει.

Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο είναι δομημένη η περιγραφή ενός από τα επτά θαύματα που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και συγκεκριμένα το θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού. Ο Χριστός στέλνει τον τυφλό να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, πράγμα που αποτελεί προτύπωση του βαπτίσματος. Εκεί ο τυφλός θεραπεύεται από την εκ γενετής τύφλωση, όπως και ο χριστιανός στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος θεραπεύεται από την εκ γενετής ασθένεια της προπατορικής αμαρτίας. Ο τυφλός όμως δεν βλέπει τότε τον Χριστό, αλλά αργότερα. Θα πρέπει πρώτα να υποβληθεί σε πειρασμούς και να τους αντιμετωπίσει με πίστη. Οι Φαρισαίοι τον καλούν σε αλλεπάλληλες ανακρίσεις, τον χλευάζουν, και τον προτρέπουν να αρνηθεί τον Χριστό. Εκείνος όμως παραμένει σταθερός και τον ομολογεί. Και όταν οι Φαρισαίοι τον καθιστούν αποσυνάγωγο, του επιβάλλουν δηλαδή τον έσχατο και σχεδόν εξοντωτικό θρησκευτικό και κοινωνικό αποκλεισμό της εποχής, τότε ο Χριστός του φανερώνεται και τότε μόνο ο πρώην τυφλός τον βλέπει και τον προσκυνεί.

---- --- ---

Τον 14ο αιώνα ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αντιμετώπισε μια τεράστια θεολογική και πνευματική πρόκληση. Οι θεολογικοί του αντίπαλοι υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει εμπειρικά τον Θεό. Τι του απομένει λοιπόν; Η θεωρητική γνώση των αληθειών της Γραφής από τη μια, και η κοσμική γνώση, δηλαδή η φιλοσοφία και η επιστήμη, από την άλλη. Οι αντίπαλοι του Παλαμά θεωρούσαν ότι η φιλοσοφία και η επιστημονική γνώση του κόσμου είναι απαραίτητες για τη σωτηρία μας, διότι μέσω αυτών ο άνθρωπος καθαίρεται από το σκοτάδι της άγνοιας, γνωρίζει τα μυστικά της φυσικής δημιουργίας, και μέσω αυτής γνωρίζει καλύτερα και τον θείο νου, που την δημιούργησε.

Ο Παλαμάς, χωρίς να υποβαθμίζει την όποια σημασία της κοσμικής γνώσης, έκανε την κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στη φυσική και την πνευματική γνώση. Η επιστημονική γνώση ανήκει στην τάξη της φύσεως. Ακόμα και ένας αμαρτωλός, ακόμα και ένας άθεος, μπορεί να είναι προικισμένος με τα φυσικά εκείνα χαρίσματα, λ.χ. την εργατικότητα και τη νοημοσύνη, που θα του επιτρέψουν να καταστεί μεγάλος επιστήμονας. Αυτό όμως αφορά αποκλειστικά και μόνο τη γνώση της φύσης και του κόσμου. Η γνώση του Θεού είναι μια πολύ διαφορετική υπόθεση. Η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό με βάση τις δικές της δυνάμεις. ‘Ουδείς επιγιγνώσκει τον Πατέρα ειμή ο Υιός και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι’ όπως αναφέρεται στο  επονομαζόμενο ‘ιωάννειο λόγιο’ του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Εδώ δεν αρκούν τα φυσικά δώρα, απαιτούνται δώρα πνευματικά, απαιτείται η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Η μεγαλοφυΐα και η αγιότητα είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Η γνώση του κόσμου επιτυγχάνεται με το πρώτο, η εμπειρική γνώση του Θεού χαρίζεται μέσω του δεύτερου. Με τη διδασκαλία του ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπερασπίστηκε θεολογικά την εμπειρία της θέας του ακτίστου θείου φωτός, που απολάμβαναν διακεκριμένοι ησυχαστές της εποχής του. Υπερασπίστηκε όμως και όλες τις μορφές εμπειρίας του Θεού που δοκιμάζει κάθε χριστιανός, ο οποίος αγωνίζεται με ταπείνωση και προγεύεται εμπειρικά τη χάρη, τη χαρά, την ευλογία, και τη δύναμη του Χριστού, που είναι παρών στην καρδιά του και στη ζωή του.

--- --- ---

Από την εποχή του Αγίου Γρηγορία του Παλαμά μας χωρίζουν επτά περίπου αιώνες. Η κοπερνίκεια στροφή από τον θεοκεντρισμό του χριστιανικού βυζαντίου στον κοσμοκεντρισμό και τον ανθρωποκεντρισμό που άρχισε να αναδύεται στη δυτική Ευρώπη στα χρόνια του Παλαμά, απηχείτο στη θεολογία των αντιπάλων του Παλαμά. Στον χώρο του δυτικού πολιτισμού, οι επίγονοι των αντιπάλων του Παλαμά φαίνεται να έχουν κερδίσει τη μάχη. Ο δυτικός πολιτισμός έχει να παρουσιάσει εντυπωσιακά επιτεύγματα, στον χώρο της ιατρικής, των φυσικών επιστημών, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών, των οπλικών συστημάτων, της τέχνης, και σε τόσους άλλους τομείς. Είναι συγκρίσιμος, και από πολλές απόψεις ανώτερος, από τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, στο περιβάλλον του οποίου η χριστιανική Εκκλησία έκανε τα πρώτα της βήματα.

Ωστόσο, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, παρά το όποιο μεγαλείο του, υπέφερε εσωτερικά από μια βαθύτατη πνευματική κρίση, την οποία ο Απόστολος Παύλος περιγράφει στα πρώτα κεφάλαια της προς Ρωμαίους Επιστολής. Η πρωτεύουσά του, η Αθήνα, ήταν ‘κατείδωλος’, ήταν, δηλαδή, γεμάτη από τα είδωλα ψευδών θεοτήτων – δεν είχε γνωρίσει ακόμη τον άγνωστο Θεό, που ο Παύλος επρόκειτο να κηρύξει. Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν απέρριψαν αλλά εκχριστιάνισαν, βάπτισαν, μεταμόρφωσαν αυτόν τον πολιτισμό. Προσέφεραν την πνοή της ζωής, την αύρα του Αγίου Πνεύματος, την εμπειρία της κοινωνίας του όντως Θεού σε έναν κόσμο που κατέρρεε, παρά τον υψηλό πολιτισμό του.

Οι αναλογίες και οι προκλήσεις ισχύουν και για σήμερα. Και σήμερα ο πολιτισμός μας δεν είναι σε θέση να δώσει στον άνθρωπο ζωή. Τα επιτεύγματά του γίνονται πολλές φορές τα σύγχρονα είδωλα που κοσμούν τις μεγαλουπόλεις μας. Τι καλείται να προσφέρει η Εκκλησία, και μάλιστα η Ορθόδοξη Εκκλησία, στον σύγχρονο κόσμο; Το έν, ου εστι χρεία, την κοινωνία του Θεού, δηλαδή την εσωτερική, ουσιαστική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Η Εκκλησία καλείται να προσκομίσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ως άλλο παραλυτικό φερόμενο υπό τεσσάρων, ενώπιον του Χριστού, για να λάβει από αυτόν τη δύναμη της όντως ζωής. Αυτό θα καταξιώσει και την όποια αξία των πολιτιστικών μας επιτευγμάτων, που χωρίς τον Θεό θα καταστούν ανθρωποκτόνα, όπως τόσες φορές συνέβη στην ιστορία των ‘πολιτισμένων’ λαών και μάλιστα κατά τον παρελθόντα αιώνα.

Μέσα σ’ αυτή την πορεία της Εκκλησίας ως ζύμης που καλείται να ζυμώσει όλο το φύραμα του κόσμου εντασσόμαστε κι εμείς, ο καθένας από μας ως πρόσωπο, και όλοι μαζί ως κοινότητα των μαθητών του Χριστού. Αφηνόμαστε στα χέρια του Θεού, ζητάμε τη χάρη του και το έλεός του. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζώντων. Γνωρίζουμε ότι είναι Εμμανουήλ, δηλαδή Θεός μεθ’ ημών. Γευόμαστε την παρουσία του και έχουμε τον πόθο να αντικρύσουμε το πρόσωπό του. Αγωνιζόμαστε να μην ξεχνάμε τις ευεργεσίες του και να ελπίζουμε στις υποσχέσεις του. Και εκείνος παραμένει, όπως πάντοτε, πιστός στη διαθήκη με τον λαό του: ‘Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν’.


* Εκφωνήθηκε στον Κατανυκτικό Εσπερινό της Β' Κυριακής των Νηστειών (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά) 12.3.2017

pdf

Ακατάβλητη πίστη και συγκλονιστική συγχωρητικότητα
(Υπάτιος Πατμάνογλου)

 

Να μην κακολογεί ο κόσμος τον οδηγό της Porsche, του αυτοκινήτου δηλαδή που ξέφυγε από τον δρόμο, μπήκε στον παράδρομο και καρφώθηκε πάνω στο δικό του, σταθμευμένο αμάξι, σκοτώνοντας τη σύζυγό του και το τρίχρονο παιδί τους, ζητά ο 41χρονος τραγικός πατέρας Υπάτιος Πατμάνογλου.

«Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού. Θέλω να σταματήσει ο κόσμος να λέει άσχημα πράγματα για τον 24χρονο, γιατί και αυτό το παλικάρι δεν ήθελε να χάσει τη ζωούλα του», είπε χαρακτηριστικά.

Νωρίτερα, σε συνέντευξή του στη Χριστίνα Λαμπίρη είχε πει: «Συλλυπητήρια στην οικογένειά τους. Και αυτοί δεν ήθελαν να τον χάσουν. Εφταιγε-δεν έφταιγε, η ψυχούλα του το ξέρει».

Αναλυτικά, στη συνέντευξη στη Ζήνα Κουτσελίνη είπε:

«Ζήνα, να σου πω την αλήθεια, νιώθω μεγάλη ανακούφιση με όλο τον κόσμο και με όλα τα μηνύματα που μου στέλνει ο κόσμος. Πραγματικά ηρεμεί η ψυχούλα μου και πιστεύω θα ηρεμεί και η ψυχή και της γυναίκας μου και του παιδιού μου. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο παλικάρι που έδωσε το βίντεο στη δημοσιότητα γιατί με έτρωγαν οι τύψεις, γιατί άκουγα διάφορα ότι δεν πάρκαρα σωστά το αυτοκίνητο και όλα τα σχετικά», δήλωσε, τονίζοντας την ανακούφισή του για τη δημοσιοποίηση του βίντεο.

Ο Υπάτιος Πατμάνογλου συνέχισε εκφράζοντας τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού που οδηγούσε τη μοιραία Porsche, ενώ τόνισε ότι δεν θέλει «να λένε αυτά που λένε». «Εντάξει, και αν έχει χρήματα και αν δεν έχει, δεν παίζει ρόλο», σημείωσε. «Ήταν ένας πιτσιρικάς, είχε ένα αυτοκίνητο γρήγορο, έτρεχε, ήταν παράνομος, εντάξει, αλλά και αυτό το παλικάρι δεν ήθελε να χάσει τη ζωούλα του», είπε.

Για τις στιγμές λίγο μετά το δυστύχημα δήλωσε: «Είδα ξαφνικά μπροστά μου τέσσερις νεκρούς. Τον γιο μου, τη γυναίκα μου και δύο άλλα παιδιά. Ο Θεός να τους αναπαύσει όλους. Το 'θελε η Παναγία. Αυτό το πράγμα ούτε στον χειρότερο εχθρό μου».

Εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την κατάσταση, αναφέρει ότι «μπορεί αυτό το ατύχημα να γινόταν και με έναν παππού και να ερχόταν πάνω μου με ένα τρακτέρ». Παράλληλα, για τον οδηγό της Porsche αναφέρει: «Τώρα, το ότι είναι 24 χρονών το παιδί δεν σημαίνει ότι δεν ξέρει να οδηγάει. Υπάρχουν οδηγοί αυτοκινήτων οι οποίοι είναι πιτσιρικάδες και έχουν καλή αντίληψη.

Δηλαδή, δεν πάει να πει ότι είμαι πιτσιρικάς, δεν ξέρω να οδηγάω ή πήρα τα λεφτά του μπαμπά μου και πήρα ένα Porsche και σκοτώνω τον οποιοδήποτε. Γιατί και αυτός σκοτώθηκε. Δυστυχώς και αυτό το παιδί είδα μπροστά στα μάτια μου και στην αρχή νόμιζα ότι είναι η γυναίκα μου, γιατί ήταν πολύ αδύνατο το παλικάρι με μακριά μαύρα μαλλιά. Είχε σχεδόν το ίδιο ντύσιμο με τη γυναίκα μου και νόμιζα ότι ήταν η γυναίκα μου στην αρχή».

Όπως σημειώνει, μέσα στα συντρίμμια και μέσα στα σίδερα δεν μπορούσε να καταλάβει αν είναι η γυναίκα του και το ξεχώρισε από τα παπούτσια. «Φορούσε κάτι σταράκια το παλικάρι και λέω “δεν είναι η γυναίκα μου αυτή”», εξηγεί.

«Είπα στη γυναίκα μου θα κάνω μισό λεπτάκι και κατέβηκα από το αυτοκίνητο»

Ο ίδιος ανέφερε ότι σταμάτησαν στο πάρκινγκ για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα, σημειώνοντας μάλιστα ότι είπε στη σύζυγό του ότι θα έκανε «μισό λεπτάκι», καθώς «το μωρό όταν σταματούσε το αυτοκίνητο έκλαιγε, ήθελε να προχωράμε». «Σταματάω το αυτοκίνητο, βγάζω τα κλειδιά, βγαίνω από το αυτοκίνητο με τζόκινγκ, φανταστείτε. Πηγαίνω στην τουαλέτα και με το που πάω να κάνω την ανάγκη μου γίνεται μία έκρηξη, κλείνουν τα φώτα όλα, καπνοί, φωτιά ξαφνικά. Λέω "τι έγινε ρε παιδιά; Πρέπει να σωθώ, πρέπει να σωθώ οπωσδήποτε". Πέφτω κάτω, βάζω την μπλούζα μου μπροστά στη μύτη μου και το στόμα μου για να μην αναπνέω ούτε τη φωτιά ούτε τον καπνό και κάνω έρπινγκ. Βγαίνω έξω με όση δύναμη έχω και όση αίσθηση, λειτούργησαν ξαφνικά όλα με το ένστικτό μου. Όλα ενστικτωδώς. Βγήκα έξω και πήγα να πω στη γυναίκα μου “ρε κοριτσάρα μου τι πήγα να πάθω, πήγα να καώ ζωντανός”. Και με το που βγαίνω, βλέπω το αυτοκίνητό μου κομμένο στα δύο. Δεν κατάλαβα τι είχε γίνει. Νόμιζα ότι βλέπω ψέματα. Λέω “Υπάτιε, πρέπει να το συνειδητοποιήσεις κάτι γίνεται εδώ, κάτι δεν πάει καλά, έγινε μία έκρηξη. Από πού όμως; Πώς προήλθε αυτή η έκρηξη;”. Προσπαθώ να δω αν το αμάξι μου είχε κάτι μέσα. Το ντεπόζιτο; Έγινε κάτι; Δεν είδα το άλλο αυτοκίνητο καθόλου. Και μετά από λίγη ώρα, όπως έκανα τον γύρο έτσι του κτιρίου να δω τι γίνεται, βλέπω ένα κατάστημα δίπλα με μπουκάλες οξυγόνου. Νόμιζα ότι στην αρχή έσκασαν οι μπουκάλες οξυγόνου και ήρθαν μέσα στο αυτοκίνητο. Συγκυρίες τρελές. Και πηγαίνω μετά λίγο πιο δίπλα και βλέπω ένα ζαντολάστιχο από Porsche και τα φρένα του και βλέπω και τον οδηγό δίπλα και μια άμορφη μάζα σίδερα και μετά καταλαβαίνω ότι κάποιος έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό μου και έγινε όλο αυτό το πράγμα. Γυρνάω πίσω, βλέπω τη γυναίκα μου, είχε αγκαλιάσει το παιδάκι, της δίνω ένα φιλάκι. Τι φίλησα, ένας θεός ξέρει, ρε παιδιά. Πήρα τηλέφωνο και στο ΕΚΑΒ», είπε.

«Είναι θέλημα Θεού, όλα γίνονται για κάποιο λόγο»

«Όλα, παιδιά, γίνονται για κάποιο λόγο. Κι εγώ αυτά έλεγα. Γιατί να συμβεί σε εμένα, έλεγα εγώ. Ποιος είσαι εσύ, ρε μεγάλε; Είναι θέλημα Θεού. Εγώ πιστεύω στην Παναγία και τον Χριστό. Είμαι ορθόδοξος. Τα πιστεύω πολύ αυτά τα πράγματα. Ό,τι γίνεται στη ζωή μας γίνεται για κάποιο σκοπό. Αν δεν πιστέψω αυτό το πράγμα και δεν το βάλω στο μυαλό μου, θα τρελαθώ. Το πίστευα από πριν αυτό. Εγώ ο ίδιος δεν φοβόμουν το θάνατο, δεν φοβόμουν τίποτα στη ζωή μου. Ούτε την οικονομική κρίση, όχι ότι είμαι κανένας λεφτάς. Δεν με επηρέαζε τίποτα. Βαστούσα στα πόδια μου, είχα την ψυχική δύναμη, είχα ψυχολογία, έδινα ψυχολογία και στη γυναίκα μου. Είχα πολύ δύναμη μέσα μου. Λέω δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα της χαράς. Δεν άφηνα μύγα στο σπαθί μου. Αλλά δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί. Με συγκλόνισε πάρα πολύ. Κάνω κάθε μέρα προσευχή στην Παναγίτσα, να πάνε όλα καλά, να βρω ψυχική δύναμη. Σωματική έχω, ψυχική έχω, αλλά δεν ξέρω αν θα μου τελειώσει».

«Τι να σας πω, ρε παιδιά, τι να σας πω... Κάθε μέρα που περνάει νομίζω ότι είναι ψέμα»

«Ευτυχώς δεν είμαι μόνος. Ευτυχώς και η οικογένειά μου και όλο μου το σόι είμαστε δεμένοι, μια γροθιά, μια μπουνιά. Στις δυσκολίες ήρθαν όλοι και με αγκάλιασαν. Δεν με άφησαν μόνο ούτε στον ύπνο. Δοξάζω το Θεό γι' αυτό το πράγμα γιατί αν ήμουν μόνος μου, όσο δυνατός και να είσαι, όσα ψυχικά αποθέματα και να έχεις, δεν μπορείς να το πολεμήσεις αυτό το πράγμα. Με τίποτα παιδιά. Είναι μια λεπτή κλωστή. Πολύ λεπτή ισορροπία. Σου έρχονται όλες οι εικόνες. Λες "γιατί σε εμένα;". Δίνεις απαντήσεις στον εαυτό σου, λες αν γινόταν έτσι, αν γινόταν αλλιώς. Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Θέλω συμπαράσταση από τους γονείς μου, δίνω και εγώ στους δικούς μου. Και στην αγαπημένη μου πεθερούλα, που την κοιτάω και βλέπω στα μάτια της τη γυναίκα μου. Και αυτή βλέπει στα μάτια μου την οικογένειά μου, τον Παυλάκη και την Αποστολία».

«Λέω "Θεούλη μου, ήταν το λαχείο"»

«Θέλει να έχεις βοήθεια. Δεν παλεύεται αυτό το πράγμα αν είσαι μόνος. Οσο καιρό τα έβλεπα στην τηλεόραση δεν τα πίστευα. Ελεγα εντάξει, ειδήσεις, ρε παιδί μου, σιγά. Ετυχε να 'ρθει σε μένα. Λέω, Θεούλη μου ήταν το λαχείο. Τζόκερ δεν έπαιζα ποτέ, ούτε θα παίξω αλλά αυτό το Τζόκερ που μου έκατσε, εντάξει. Πριν γίνει το ατύχημα, την προηγούμενη Κυριακή, επειδή και τον Παυλάκη μου τον πήγαινα συνέχεια εκκλησία. Είχαμε εκεί στο Νέο Φάληρο τον Αγιο Δημήτριο, τον πήγαινα κάθε Κυριακή, φιλούσε τις εικονίτσες, έπαιρνε Θεία Κοινωνία και η γυναίκα μου μαζί, εξομολογούμασταν, είχαμε τον πνευματικό μας στην Πτολεμαΐδα, τον πάτερ Θεόφιλο. Ημασταν δηλαδή παιδιά της Εκκλησίας, πολλοί το παρεξηγούσαν αυτό, αλλά ο καθένας έχει τα πιστεύω του και τις ιδεολογίες του».

«Θέλω να πιστεύω πως η οικογένειά μου θα ανέβει στον Παράδεισο»

«Φύγανε και θέλω να πιστεύω πως η οικογένειά μου θα ανέβει στον Παράδεισο, θα με βλέπει από εκεί ψηλά και θα χαίρεται για μένα. Πρέπει να σταθώ δυνατός και εγώ να καταφέρω την προσπάθειά μου εδώ στη γη να έρθω δίπλα τους. Αυτό βέβαια με πονάει. Ο πόνος δεν φεύγει, αλλά ξέρω πως οι δικοί μου θα ανέβουν επάνω, το ξέρω. Οχι το ξέρω, θέλω να το ελπίζω, για να μη λέω και ό,τι να 'ναι. Μακάρι να είναι επάνω στον Παράδεισο και να με βλέπουν και εγώ από εδώ κάτω να τους τιμώ.

Θέλω μόνο μία χάρη: να κάνω ένα αγαλματάκι στον γιο μου και ένα στη γυναίκα μου εκεί στην εθνική οδό. Δεν ξέρω αν γίνεται, γιατί είναι επάνω στα πάρκινγκ, αν επιτρέπεται από τη νομοθεσία αυτό το πράγμα, να είναι αγκαλιά. Με δικά μου χρήματα, δεν θέλω να βοηθήσει κανένας. Απλά δεν ξέρω τη διαδικασία με τις άδειες, να γίνει ένας ανδριάντας δηλαδή. Νομίζω ότι αυτό είναι τιμή για την οικογένειά μου να σταματήσει όποιον βλέπει αυτό το πράγμα να αφήνει έστω και για λίγο το γκάζι από το πόδι. Να το βλέπει και να λέει ''ωπ, εδώ κάτι έγινε'' γιατί τα τριαντάφυλλα και όλα αυτά τα λουλούδια μαραίνονται, ένα μνημείο θα μείνει και θα το κοιτάνε».

Ερωτηθείς για το τι θα άλλαζε εάν ήταν στη θέση του νεαρού με την Porsche, ο 41χρονος δήλωσε:
«Σαφώς και αν είχα ένα τέτοιο αυτοκίνητο, όσο τρελό και ακούγεται δεν θα έβγαινα να έτρεχα στους δρόμους. Το αυτοκίνητο αυτό έχει τελική 335. Το παιδί πρέπει να πήγαινε με πάνω από 300, ούτε 200, ούτε 250 και αυτές οι ταχύτητες σε αυτά τα αυτοκίνητα, επειδή είναι supercar, δεν τις καταλαβαίνεις. Μπορεί να ήταν με κάποιο πρόγραμμα, να ήταν ελευθερωμένο, μπορεί να πήγαινε και παραπάνω. Δεν τα καταλαβαίνεις τα χιλιόμετρα στο δρόμο, μπορεί ένας οδηγός που δεν ξέρει την ταχύτητα να του φανεί υπερβολικό το νούμερο. Μπορεί ένας άνθρωπος με ένα 1400αράκι που πάει στη δουλειά του μετά τα 140-150 να πει ''ωπ εδώ σκοτώνομαι''. Με αυτό πας 200 και πας σταματημένος, λες να ανοίξω την πόρτα να κατέβω. Αυτό δεν πάει να πει πως τον δικαιολογεί η ταχύτητα, που κάνει, είναι παράνομο το παιδί. Αν ήμουν στη θέση του βασικά θα πήγαινα στις Σέρρες στην πίστα, θα πήγαινα στα Μέγαρα, θα έκανα εκεί το γούστο μου, στον δρόμο θα ήμουν ασφαλής, όπως και είμαι ασφαλής. Και το δικό μου αυτοκίνητο είναι πολύ γρήγορο. Είχα ένα Honda, το αγαπούσα πολύ, το πρόσεχα. Δεν έτρεχα στον δρόμο, δεν προκαλούσα ποτέ κανέναν. Πάντα ερχόντουσαν πίσω πιτσιρικάδες. Ξέρετε όταν βλέπει ένας ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ο ένας προκαλεί τον άλλον. Ποτέ, ποτέ και ειδικά από τότε που έκανα την οικογένεια, έβαλα ένα φρένο σε όλα αυτά. Ημουν πολύ τυπικός».

«Νηφαλιότητα πάνω απ' όλα, όχι ποτό και οδήγηση και να τηρούμε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Οταν το όριο είναι 140 να πηγαίνουμε με 140. Βέβαια, το παιδί μπορεί να πήγαινε με 140 και να έσκαγε το λάστιχο και να ερχόταν πάνω μου, αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν μπορείς να πεις πως αν τηρήσεις τον κώδικα, όλα θα είναι καλά, αλλά είναι ένα στάνταρ για να προστατεύσεις τη δική σου ζωή γιατί απέναντι σου δεν φταίει.

Εκανα μεγάλο αγώνα στη ζωή μου. Πήρα την οικογένειά μου από την Πτολεμαϊδα, μια επαρχιώτικη πόλη και τους πήγα στην Αθήνα χωρίς να ξέρουμε κανέναν. Η γυναίκα μου είχε προβλήματα, καθώς δεν της άρεσε ο κόσμος στην Αθήνα, δεν είχαμε πολλές κοινωνικές σχέσεις, ξεκινήσαμε από το μηδέν, γνωρίσαμε στην πολυκατοικία μας τους γείτονές μας, ήμασταν πιο ανοικτοί. Της έδινα συνέχεια δύναμη, της έλεγα ''όταν είσαι μαζί μου δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα. Ο,τι θέλεις, ο Υπάτιος''. Κάναμε σχέδια. Την αγαπούσα πολύ και το παιδάκι μας. Πηγαίναν όλα πολύ ωραία, σαν ψεύτικα. Πηγαίναμε τις βόλτες μας στον Φλοίσβο, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ερχόμασταν Πτολεμαΐδα, πηγαίναμε στις εκθέσεις αυτοκινήτων με τον πιτσιρικά, ήθελα να τον βάλω στο τρυπάκι με τα αυτοκίνητα. Πηγαίναμε αγοράζαμε αυτοκινητάκια. Το τελευταίο αυτοκίνητο που του πήρα ήταν ένα Porsche, κοίτα ειρωνεία. Να τρελαθείτε, βρε παιδιά. Και του μικρού του άρεσε να ακούει την εξάτμισή μου».

Για τον οδηγό της Porsche είπε: «Δεν τα έκοψε αυτός τα όνειρα. Θέλω να πιστεύω, Ζήνα, για να είμαι ψυχικά ήρεμος ότι και αυτουνού το νήμα της ζωής ήταν να κοπεί. Των δύο παιδιών όπως και της οικογένειάς μου. Για να είμαι ψυχικά ήρεμος θέλω να πιστεύω ότι έφτασε η ώρα, τελείωσε το λαδάκι όλων. Δεν μου πήρε τη ζωή των παιδιών. Κάποιος άλλος έβαλε το χέρι του και τις πήρε και τις τέσσερις. Αυτό θέλω να πιστεύω. Δεν φταίει το παλικάρι. Ήρθε τόσο προγραμματισμένο αν το δείτε στο βίντεο, να θέλεις να το κάνεις δεν γίνεται, ρε παιδιά, δεν γίνεται. Το έχω δει 400 φορές, δεν γίνεται, δεν γίνεται. Εφυγε με τα τέσσερα, ήρθε με χτύπησε, είχα βγει 2-3 δευτερόλεπτα πριν από το αυτοκίνητο, πήρα ολόκληρος φωτιά και δεν κάηκα, πέρασα μέσα από τη φωτιά και δεν κάηκα, το πιστεύετε; Αυτό είναι από τα άγραφα.

Μπήκα μετά, είδα τι έγινε και λέω τι να πω τώρα. Ήθελε να πάρει αυτούς τους τέσσερις και το σκυλάκι μαζί. Ούτε το σκυλάκι μου... Ήθελε να μείνω ζωντανός. Και στην τουαλέτα πάνω στην σκεπή να το έβαζα το αυτοκίνητο, θα ερχόταν το Porsche και θα με χτυπούσε. Ήθελε η μοίρα. Έτσι καλύπτομαι ψυχολογικά και πνευματικά εγώ».

Οι τελευταίες κουβέντες με τη γυναίκα του

«Ήθελε και αυτή να πάει τουαλέτα και επειδή το μωρό δεν καθόταν μόνο του στο καθισματάκι πίσω. Της λέω "Αποστολία θα βγω εγώ, θα έρθω, θα κρατήσω το μωρό και θα βγεις μετά εσύ". Αν έβγαινα εγώ και πήγαινε η γυναίκα μου και εγώ θα σκοτωνόμουν και η γυναίκα μου θα καιγόταν γιατί αποκλείεται να γλίτωνε.

Ήταν πολύ χαρούμενη που θα πηγαίναμε Πτολεμαϊδα, Ήταν μια κούκλα, μια θεά, είχε ετοιμάσει το αυτοκίνητο, είχε βάλει πίσω τα πράγματα, τα ρούχα μας, είχε ντύσει τον μικρό, με περίμενε να σχολάσω από τη δουλειά για να φύγουμε. Δεν είχα έστω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα πάει στραβά».

Για το αν πήγαιναν 3ήμερο

«Είχα πάρει 10 μέρες άδεια από τη δουλειά μου γιατί είχα κάτι καλλιέργειες να φροντίσω. Θα κάναμε και τις διακοπές μας, θα βλέπαμε και τους γονείς μας. Να περάσουμε ένα 10ήμερο καλά. Για εμάς αυτό ήταν μια όαση. Καθόμασταν 2 μήνες Αθήνα, δουλειά, όλα καλά, στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, φεύγαμε στην Πτολεμαϊδα, κάναμε 10 μέρες διακοπές, εγώ τα καφεδάκια μου με τους φίλους μου, η Λία, με τις φίλες της, με την αδερφή της, τη μητέρα της, τον πατέρα της, βγαίναμε και μαζί έξω. Όλα μια χαρά, μια χαρά, μια οικογενειακή ζωή.

Να μην είμαστε με το φόβο, να λέμε ωχ να μην βγω από το σπίτι. Στη ζωή αυτή όλοι είμαστε περαστικοί. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θάνατο».

Για το αν έχει επικοινωνήσει κάποιος μαζί του

«Οχι, ρε παιδιά, και το καταλαβαίνω αυτό, γιατί μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί τι ρόλο βαράει αυτός ο άνθρωπος. Θα με βρίσει; Εδώ οι φίλοι μου λένε "θα πάμε να τον πιάσουμε, να τον κρεμάσουμε, να τον κάνουμε". Ρε παιδιά, ηρεμήστε, ο καθένας βγάζει μια αντίδραση εχθρική. Μπορεί ο άνθρωπος να φοβάται, μπορεί να είναι άλλης κουλτούρας. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό το πράγμα. Να σας πω κάτι, δεν με πειράζει αυτό τόσο πολύ. Δεν έχω πρόβλημα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν το παίρνω εχθρικά, ούτε έχω να πω κάτι για τους γονείς».

 


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

π. ΔΗΜ. ΜΠΑΘΡΕΛΛΟΥ

"ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ-ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ"
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ


Ξενοδοχείο Caravel
Δευτέρα 21.11.2016

 

par vivliou 21 11 2016

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΧΑΛΕΠΙΟΥ

Πολεμικό Μουσείο
Τετάρτη 18.5.2016

 

pavlosΤην Τετάρτη, 18 Μαΐου 2016, στις 18:00, στο Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών, το διαδικτυακό περιοδικό «Πεμπτουσία» και η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας του Μπαλαμάντ (Λίβανος) διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα «Κόντρα στην Λήθη, 3 χρόνια από την απαγωγή του Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Παύλου του Πατριαρχείου Αντιοχείας».

Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν ομιλητές που συνδέονται με τον Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Παύλο του Πατριαρχείου Αντιοχείας, από την Ελλάδα και τη Συρία. Κεντρικός Ομιλητής θα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος. Θα απευθύνουν Χαιρετισμό εκπρόσωποι των Μακαριωτάτων Πατριάρχου Αντιοχείας και Αρχιεπισκόπου Αθηνών καθώς και του πολιτικού κόσμου.

Ο Μητροπολίτης Χαλεπίου Παύλος, μαζί με τον Μητροπολίτη Χαλεπίου των Συροϊακωβιτών Ιωάννη Ιμπραχίμ, απήχθησαν πριν από τρία περίπου χρόνια ενώ επέστρεφαν στο Χαλέπι από την Τουρκία. Από τότε η τύχη τους αγνοείται.


Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθούν βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από συνεντεύξεις, το έργο και την ζωή του Μητροπολίτου Χαλεπίου, καθώς και στιγμιότυπα από αντίστοιχες εκδηλώσεις στο εξωτερικό.

Το πρόγραμμα θα πλαισιωθεί επίσης από τη συμμετοχή της χορωδίας των Πατέρων της Ι. Μονής Χαματούρα του Λιβάνου και της Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας. Την καταληκτήρια Ομιλία θα εκφωνήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μπουένος Άϊρες του Πατριαρχείου Αντιοχείας κ. Σιλουανός. Τέλος, θα συνταχθεί και θα αναγνωσθεί Ψήφισμα για την τριετή διεθνή σιωπή απέναντι στην πράξη της απαγωγής.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

18:00 Έναρξη εκδηλώσεως με Εκκλησιαστικούς Ύμνους από την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία (ΕΛΒΥΧ) και Χορό Ιεροψαλτών της Αδελφότητας της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου, Όρους Χαματούρα, Λίβανος. Χοράρχης: Γεώργιος Κωνσταντίνου.

Χαιρετισμοί – προσφωνήσεις

18:10 Προσφωνήσεις διοργανωτών
• Νικόλαος Γκουράρος, Διευθυντής του διαδικτυακού περιοδικού «Πεμπτουσία».
• Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Χαλίλ, Καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας του Μπαλαμάντ, Λίβανος.

18:15 Χαιρετισμοί
• Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος.
• Εκπρόσωπος Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αντιοχείας κ.κ. Ιωάννου, Αρχιμανδρίτης Μωυσής, πρωτοσύγκελλος Ιεράς Μητροπόλεως Χαλεπίου.
• Εκπρόσωποι πολιτικών αρχών.
• Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

A´ Μέρος

18:45 Βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα από την επίσκεψη του Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Παύλου στην Ι.Μ. Μονή Βατοπαιδίου καθώς και αποκλειστική συνέντευξη του στην Πεμπτουσία.

19:00 Κύρια ομιλία εκδηλώσεως από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο, «Διωγμός και μαρτύριο, η δόξα της Εκκλησίας».

19:20 Ομιλία του Καθηγητή κ. Χαμπίμπ Λαβάντ, «Η γνωριμία μου με τον Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Παύλο».

19:30 Διάλειμμα – κέρασμα.

Β´ Μέρος

19:45 Τραγούδια από τη λαογραφική ομάδα νέων «Τζιβαέρι»:
• Σαν τη μεγάλη Πασχαλιά – Καστελόριζο Δωδεκανήσων
• Τζιβαέρι – Λέρος Δωδεκανήσων
• Ώρα καλή σου Πασχαλιά- Δεσκάτη Γρεβενών
Καλλιτεχνική Διευθύντρια της λαογραφικής ομάδας: Σοφία Μπούμπα.

19:55 Βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα από αντίστοιχες εκδηλώσεις στο εξωτερικό.

20:10 Ντοκιμαντέρ για τον Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Παύλο από την Αδελφότητα των μοναζουσών της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού Χαλεπίου Συρίας.

20:25 Παρέμβαση από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας του Μπαλαμάντ, Αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Χαλίλ.

20:30 Καταληκτήρια ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μπουένος Άιρες και πάσης Αργεντινής (Πατριαρχείου Αντιοχείας) κ. Σιλουανό.

20:45 Ανάγνωση διεθνούς ψηφίσματος για την απαγωγή των δύο Ιεραρχών Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Παύλου, και Μητροπολίτη Χαλεπίου των Συροϊακωβιτών κ. Ιωάννη Ιμπραχίμ από τον κ. Νικόλαο Γκουράρο, Διευθυντή του διαδικτυακού περιοδικού «Πεμπτουσία».

Παρουσιαστής εκδηλώσεως: Δρ. Πέτρος Παναγιωτόπουλος,
υπεύθυνος περιεχομένου Πεμπτουσίας

Πηγή: www.pemptousia.gr


Τελευταία μας ἐλπίδα,
ἡ πρώτη μας ἀγάπη

Νικολάου
Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς


Nέα Ἔκδοση
  

Ἡ παρούσα ἔκδοση περιλαμβάνει κείμενα ποὺ ὑπὸ τὴ μορφὴ ὁμιλιῶν, συνεντεύξεων, ἀφυπνιστικῶν ἐγκυκλίων, δηλώσεων ἢ μηνυμάτων πρὸς νέους ἀνθρώπους, κατὰ καιροὺς προσπάθησαν νὰ καταδείξουν τὸ ψέμα καὶ νὰ ὑποδείξουν τὴν ἀπόλυτη ἀνάγκη καὶ τὸν δρόμο τῆς ἀνατροπῆς καὶ ἐλπίδας. Μέσα στὰ ἀσφυκτικὰ καὶ ἀηδιαστικὰ ἀδιέξοδα τῆς σύγχρονης ζωῆς τονίζουν τὶς ρωγμὲς τους καὶ ἐκφράζουν τὴν έλπίδα γιὰ λίγο φῶς. Ναί! Τὰ ἀδιέξοδα παρουσιάζουν ἤδη βαθιές ρωγμές.

Τὰ ὅσα περιλαμβάνονται στὶς γραμμὲς αὐτοῦ τοῦ βιβλίου γράφτηκαν κυρίως κατὰ τὴ διάρκεια τῆς λεγόμενης κρίσης, κάποια ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια, ἀλλὰ δυστυχῶς διατηροῦν τὴν ἐπικαιρότητά τους καὶ ἐπιβεβαιώνονται ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων μέχρι σήμερα. Τὸ μήνυμα ὅμως ποὺ θέλουν νὰ βροντοφωνάξουν εἶναι ἡ αἰώνια κραυγὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ' 11). Μόνον ἄν κάπως ξυπνήσουμε καὶ ἐσωτερικὰ ὑγιῶς ἐπαναστατήσουμε, ἔχουμε ἐλπίδα νὰ ξεπεράσουμε τὴ συμπόρευση μὲ τὸ ψέμα καὶ νὰ ζήσουμε τὴν ἀλήθεια.

Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος τῆς συγκεντρωτικῆς ἔκδοσης αὐτῶν τῶν κειμένων νὰ δείξουν τὴ διαχρονικότητα καὶ δύναμη τῆς ἀλήθειας, νὰ προκαλέσουν τὴν ἀπόρριψη τοῦ ψεύδους καὶ νὰ κινητοποιήσουν σὲ ἀφύπνιση ὅλους μας, ποὺ ἀπλᾶ ἐπιβιώνουμε μὲ 
  
«παρειμένας τὰς χεῖρας καὶ παραλελυμένα τὰ γόνατα» (Ἐβρ. ιβ'12). Κυρίως τοὺς νέους. Αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τοὺς καινοὺς ἀσκοὺς ποὺ θὰ δεχθοῦν τὸ παλαιὸ κρασί, ποὺ παραμένει ὅμως πάντα ἐπίκαιρο, ἀληθινὸ καὶ νέο. Αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη μας ἀγάπη καὶ τὴν τελευταία μας ἐλπίδα.