Την 14^η Νοεμβρίου θα γίνει ἡ ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου κ. Ιεροθέου στην Μύρινα της Λήμνου.

Ο Σεβασμιώτατος διετέλεσε πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας την τελευταία δεκαετία. Το γεγονός της εκλογής του περιποιεί ιδιαίτερη ευλογία για την Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, γι’ αυτό και του ευχόμαστε ολόψυχα καλή ποιμαντορία.

Για την ενθρόνιση, η Aegean έχει βάλει έκτακτη πτήση από τον αερολιμένα των Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» για την Λήμνο την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου. Η πτήση αυτή θα μεταφέρει και τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο με την συνοδεία του.

Αναχώρηση από Αθήνα: 07:45

Επιστροφή από Λήμνο: 19:00

Τιμή εισιτηρίου: 150 €

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κάνει κράτηση στο τηλ.: 210-3315508-9

      Ἔλαβα πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τὴν ἐπιστολή Σας σχετικὰ μὲ τὸ Μακε­δονικὸ ζήτημα καὶ τὴ λεγόμενη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, καὶ ἐπιτρέψτε μου καὶ ὡς Μακεδόνας καὶ ὡς Ἱεράρχης νὰ ἐκφράσω καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου γιὰ τὴν πρωτοβουλία Σας καὶ τὴ χαρά μου γιὰ τὸ ὕφος καὶ τὸ περι­εχόμενό της. Μᾶς κάνατε νὰ νοιώσουμε καὶ ἐθνικὰ ἀλλὰ καὶ ὡς Ἐκκλησία ὑπερή­φανοι.

      Τὸ γεγονὸς ὅτι χωρὶς καμμία ἐξαίρεση, ὅλοι οἱ Μητροπολίτες τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Μακεδονίας μας βγάζετε αὐτὴν τὴν κραυγὴ σεβασμοῦ στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ αὐτὸν τὸν ἀναστεναγμὸ ὁμολογίας της, καθιστᾶ τὴν πρωτοβουλία Σας ἱστορικὴ καὶ δίνει στὸν λόγο Σας διάσταση προφητική.  

    Ἐκφράζεστε χωρὶς τὶς ὀρθολογιστικὲς ἀναστολὲς ὅτι δῆθεν ὅλα ἔχουν κριθεῖ, δίχως τὸν φόβο ὅτι τὰ μεγάλα διεθνῆ συμφέροντα θὰ ἀντι­δράσουν, δίχως τὴ σκέψη ὅτι οἱ ἐκφραστὲς τοῦ σύγχρονου πολιτικοῦ συμβι­βασμοῦ θὰ δυσαρε­στηθοῦν, δίχως τοὺς ἐνδοιασμοὺς ὅτι θὰ κατηγορηθεῖτε πὼς δῆθεν πολιτι­κολογεῖτε, δίχως ἐπιφυλάξεις καὶ μισόλογα. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ ἐγγυᾶται τὴν ἀλήθεια τῶν προθέσεών Σας, τὴ γνησιότητα τῶν σκέψεών Σας καὶ τὴν αὐθεντικότητα τῆς ὁμολογίας Σας, τώρα ποὺ ἡ ἀλή­θεια τῶν γεγονότων βεβηλώ­νεται μὲ ἀσέβεια καὶ κάθε εἰλικρινὴς ἀντί­δραση πνίγεται στὸν χείμαρρο τῆς πολιτικῆς θρασύτητας ἢ ἐξουθενώνεται ἀπὸ τὸν καύσωνα τοῦ ἐκφοβισμοῦ, τῶν ἀπειλῶν καὶ τῶν ἐκβιασμῶν αὐτῶν ποὺ ἀγνοοῦν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια.

      Τὸ Μακεδονικὸ ζήτημα δὲν εἶναι μόνο Μακεδονικό·  εἶναι ἐθνικὸ καὶ ἅπτεται τῆς ἀξιοπρέπειάς μας ὡς Ἑλλήνων καὶ τῆς ἴδιας τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τῆς συνειδήσεως καὶ τοῦ λόγου. Σίγουρα θέλει τὴν πολιτική του διαχείριση, εἶναι ὅμως καὶ πνευματικὸ καὶ γι’ αὐτὸ ὁ λόγος Σας εἶναι προφητικός, ἔχει παρρησία, λάμπει ἀπὸ ἐνάργεια, σεβασμὸ καὶ εἰλικρίνεια.

    Ἐπιτρέψετε μου νὰ πῶ ὅτι ἡ δύναμη τῆς ἐπιστολῆς Ὑμῶν τῶν 22  Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας εἶναι ἴσως μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴν τῆς φωνῆς τοῦ ἑκατομμυρίου τῶν ἡρωικῶν συμπολιτῶν μας ποὺ διετράνωσαν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μας στὰ δύο μεγάλα συλλαλητήρια τῆς περασμένης χρονιᾶς. Γιατὶ Ἐσεῖς εἶστε καὶ ὅλοι καὶ μαζί. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία Σας, μαζὶ μὲ τὰ ψηφίσματα τῶν συγκλονιστικῶν συλλαλητηρίων, τὶς δηλώσεις καὶ τὰ κείμενα καταξιωμένων προσωπικοτή­των καὶ τὰ αὐθόρμητα τραγούδια τῶν ἡρωικῶν μαθητῶν γιὰ τὴ Μακε­δονία μας, ἀποτελοῦν τὸν ἰσχυ­ρότερο κόλα­φο στὴ σύγχρονη ὑποτέλεια, τὸν συμβιβασμό, τὴ σκοπιμό­τητα, τὴ συμ­παιγνία, τὴν περιφρόνηση τοῦ αἰσθή­ματος τῶν λαῶν.

      Συμφωνίες ποὺ ἐπιβάλλονται αὐθαίρετα, ποὺ δυστυχῶς ψηφίζονται μὲ ἐντελῶς ὁριακὲς ψευτο­πλειοψηφίες, κάτω ἀπὸ ἀφόρητες πιέσεις ξένων συμφερόντων, κάτω ἀπὸ συνεχεῖς καὶ προκλητικὲς δηλώσεις καὶ ἐπισκέ­ψεις ὕποπτων προσωπικο­τήτων καὶ διαμεσολαβητῶν, ἀγνοῶντας ἔντονες λαϊκὲς διαμαρτυρίες, μέσα σὲ ἕνα  ὠκεανὸ ψευδῶν πληροφοριῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἐκφράζουν τὸν σεβασμό, ἀλλὰ προξενοῦν ἀνεπανόρθωτες ἱστορικὲς καταστροφές.

      Ἐπιτρέψτε μου καὶ πάλι νὰ Σᾶς εὐχαριστήσω καὶ ταπεινὰ νὰ Σᾶς συγχαρῶ καὶ νὰ ἐκφράσω τὴν ἐπιθυμία δίπλα στὴ δική Σας ὁμολογία νὰ θεωρήσετε ὅτι ὑπάρχει καὶ ἡ δική μου ἀδύναμη φωνὴ καὶ ὅτι κάτω ἀπὸ τὶς δικές Σας ἱερὲς ὑπογραφὲς κάπου βρίσκεται καὶ ἡ δική μου.

      Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ Σᾶς στηρίζει στὴ μαρτυρία τῆς ἀλήθειάς Του, νὰ Σᾶς ἐνδυναμώνει στὸν διωγμὸ καὶ τὴν περιφρόνηση καὶ νὰ Σᾶς ἀντι­προσφέρει πολλαπλάσια τὸ ἀνταπόδομα τῆς εὐθαρ­σοῦς ὁμολογίας Σας. Ναί, ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ μόνον Ἑλληνική! Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ ὁμολογεῖται μόνον ἀπὸ τὴν ἱστορία, ἀλλὰ καὶ νὰ διατρανώνεται ἀπὸ τὸν λόγο καὶ τὶς πολιτικὲς ἐπιλογές μας.

Σήμερα κυκλοφορεί στα διάφορα blogs καταγγελία με τίτλο: «Ντροπή! Ιερέας στη Ραφήνα αρνείται να βαπτίσει παιδάκι πυρόπληκτης οικογένειας, επειδή δεν μπορεί να πληρώσει». Κατόπιν τούτου δηλώνουμε:

1. Στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής τελούνται περισσότερα από 4000 μυστήρια ετησίως. Είναι πάγια αρχή από ετών τα μυστήρια να γίνονται εντελώς δωρεάν για τους ενορίτες των ενοριών μας. Δεν υπάρχει τιμολόγηση ούτε υποχρεωτικό ανταπόδομα. Όποιος θέλει και αν θέλει προσφέρει οικειοθελώς ό,τι επιθυμεί για ενίσχυση του έργου της ενορίας και από φιλότιμο στους ανθρώπους που χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση διακονούν στα μυστήρια ως ιεροψάλτες, νεωκόροι κ.λπ. τα Σαββατοκύριακα. Είναι αλήθεια ότι σχεδόν όλοι, αναγνωρίζοντας ότι η Εκκλησία δεν είναι εταιρεία με κέρδη, συμβάλλουν με το παραπάνω, τόσο που από το πλεόνασμα μπορούμε να επιτελούμε το φιλανθρωπικό έργο μας και μάλιστα απλόχερα. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι Ραφηνιώτες, ιδίως αυτές τις τραγικές μέρες.

2. Επειδή υπήρξαν στο παρελθόν εκτροπές από αυτή την αρχή, ευτυχώς λίγες, οι ιερείς που εξετράπησαν δέχθηκαν τις αυστηρές συνέπειες της σκανδαλιστικής συμπεριφοράς τους.

3. Επιπλέον, για αρκετά χρόνια η Μητρόπολή μας και σε πλείστες όσες ευκαιρίες (πολύτεκνες οικογένειες, άποροι, εμπερίστατοι, αλλοδαποί κ.λπ.) δίνει δώρα στους γάμους και τις βαπτίσεις μαζί με τις ευλογίες και τις ευχές της Εκκλησίας, πράγμα που είναι ευρύτατα γνωστό.

4. Στην καταγγελία δεν αναφέρεται κανένα όνομα και καμία συγκεκριμένη πληροφορία, πλην του ναού και του αρχικού του ονόματος του ιερέως. Επιπλέον, τα Περιβολάκια δεν επλήγησαν από την πρόσφατη πυρκαγιά και συνεπώς δεν έχουν πυρόπληκτους ενορίτες. Παρά την ανωνυμία και την ασάφεια των πληροφοριών, για την προκειμένη περίπτωση ήδη ερευνάται η υπόθεση. Γιατί όμως οι ενδιαφερόμενοι δεν απευθύνθηκαν στον Μητροπολίτη έγκαιρα;

5. Καλούμε όποιον έρχεται αντιμέτωπος με αντίθετες προς την παραπάνω βασική αρχή συμπεριφορές είτε ιερέων είτε υπεύθυνων προσώπων της ενορίας, πριν καταγγείλει το περιστατικό στα blogs και τα ηλεκτρονικά μέσα, να αναφέρει το γεγονός στην Μητρόπολη και μάλιστα στον Μητροπολίτη. Στην περίπτωση που ο διαμαρτυρόμενος έχει δίκιο, ο μεν ιερέας θα δεχθεί τις συνέπειες της τακτικής και νοοτροπίας του, το δε μυστήριο θα τελέσει ο ίδιος ο Μητροπολίτης ή αυτού κωλυομένου ο Πρωτοσύγκελλος. Και φυσικά όχι μόνο δωρεάν, αλλά και με παράλληλη υποχρέωση της ενορίας να προσφέρει ως δώρο στους νεόνυμφους ή στο νεοφώτιστο παιδάκι το ποσό που ζήτησε ο ιερέας.

(εκ της Ιεράς Μητροπόλεως)

«Τῶν ἁγίων ὁ χορὸς εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν παραδείσου», τῶν ἁγίων ἡ χορεία ἀνεκάλυψε τὸν Χριστό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, καὶ ἔτσι ἔζησε ξεδιψῶντας ἀπὸ Αὐτόν, πέρασε δὲ διὰ τοῦ θανάτου τὴν θύρα τοῦ παραδείσου καὶ εἰσῆλθε στὴ δόξα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Ὁσιώτατοι ἱερεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ πολυσέβαστος Γέροντας Νεκτάριος ἔζησε σχεδὸν ἐννέα δεκαετίες, ξεδιψῶντας καθημερινὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Χριστό, καὶ εἰσερχόμενος καὶ ἐξερχόμενος ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν διὰ τῆς θύρας τοῦ παραδείσου καὶ συνεπῶς «εἰς κρίσιν οὒκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Ἡ ζωή του ταυτισμένη ἀπὸ μικρᾶς ἡλικίας μὲ τὴ βαθειὰ θλίψη, συνυφασμένη μὲ τὴν συνεχῆ θυσία, γεμάτη δάκρυα, κόπο καὶ ἀναστεναγμὸ ἦταν ἕνας καθ’ ἡμέραν θάνατος. Ταυτόχρονα ὅμως ἡ πίστη του, ἡ ἀγάπη του, ἡ ἐλπίδα του, ἡ σχέση μὲ τὸν Ἅγιό του, τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, ἦταν ἀείροη πηγὴ ζωῆς. Ἡ ζωὴ του, τὸ χαμόγελό του, ἡ ψυχή του, ἡ τεράστια καρδιά του ἕνας παράδεισος, ἕνα «σημεῖον», μιὰ σταθερὴ ἀναφορά. Οὔτε εἰς κρίσιν ἔρχεται οὔτε εἰς θάνατον, ἀλλὰ μεταβαίνει αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἐπίγειας ζωῆς εἰς τὴν ζωὴν τῆς αἰώνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεκρὸς ποὺ ἔχουμε μπροστά μας εἶναι ἄπνους, ἀλλὰ ζεῖ• εἶναι ἀκίνητος, ἀλλὰ πορεύεται τὴν μακαρίαν ζωήν• εἶναι ἀμίλητος, ἀλλὰ ἡ φωνή του συνεχίζει νὰ ἀκούγεται• εἶναι ὡσεὶ ὑπνῶν, ἀλλὰ γρηγορεῖ• ἐπέλεξε τὸν μονήρη βίον, ἀλλὰ ἀγκάλιασε ὅλον τὸν κόσμο• σύντομα θὰ τοποθετηθεῖ ὑπὸ τὴν γῆν, ἀλλὰ ἐκ κοιλίας μητρὸς του «ἐν οὐρανοῖς πολιτεύεται». Πολὺ ἀνθρώπινος στὸν τρόπο, διαχειριζόταν οὐράνιες δυνάμεις.

Ἀπὸ μικρὸ παιδάκι ἔζησε τὸν πόνο, τὴν περιφρόνηση, τὴν ἀσθένεια τῆς φύσεως. Στὴν πρόκληση ὅλων αὐτῶν ἀπάντησε μὲ μιὰ ἀδιάκριτη καὶ ἀδιάπτωτη συμπόνοια πρὸς πάντας. Ἡ κραυγὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «τίς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἐγὼ ἀσθενῶ, τίς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;» (Β΄ Κορ. ια΄ 29) καθημερινὸ βίωμά του. Ποιός τὸν πλησίασε καὶ βρῆκε τὴν πόρτα του κλειστή; Ποιός τοῦ ζήτησε κάτι καὶ δὲν ἔφυγε μὲ γεμάτα τὰ χέρια καὶ πεπληρωμένη τὴν καρδιά; Ποιός ἀκούμπησε πάνω του καὶ δὲν βρῆκε κατανόηση; Ποιός τὸν ἄγγιξε μὲ θλίψη καὶ δὲν ξεχείλισε ἀπὸ παρηγοριά;

Ἡ ἐλεημοσύνη του ἀπαράμιλλη. Δὲν ἔδινε σὲ λίγους, οὔτε μόνο κάποιες φορές, οὔτε λίγα. Ἔδινε σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως, πάντοτε καὶ ὅ,τι εἶχε. Καὶ τὸ ἔδινε μὲ ὅλη τὴν μεγάλη του καρδιά. Δὲν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του τίποτα. Ράσα παλιά, τριμμένα, φτωχικά, πολυκαιρισμένα, παρατημένα. Ὑγεία σπασμένη, σκόπιμα σὲ αὐτοεγκατάλειψη. Ἔφτιαξε θαυμάσιο οἴκημα καὶ ὁ ἴδιος ἔμεινε στὸ ἐνοίκιο. Τὸ δωμάτιό του σὰν ἀποθήκη, ἀκατάσταστο, γεμᾶτο ἀπὸ ὅσα τοῦ ἔφερναν καὶ τὰ ὁποῖα δεχόταν, μὲ μόνο σκοπὸ νὰ τὰ προσφέρει. Δὲν δέχθηκε ποτὲ νὰ τοῦ τὸ τακτοποιήσουμε. Ἐπίμονα ἀρνήθηκε νὰ τοῦ τὸ βάψουμε ἢ κάπως νὰ τοῦ τὸ κάνουμε πιὸ εὐχάριστο. Τοῦ εἴπαμε• ἄφησέ μας νὰ σὲ περιποιηθοῦμε, Γέροντα. Ἔτσι ποὺ ζεῖς ἐσένα θὰ σὲ ἐπαινοῦν γιὰ τὴν αὐταπάρνηση κι ἐμᾶς θὰ μᾶς κατηγοροῦν γιὰ τὴν περιφρόνηση σὲ σένα. Οὔτε ἔτσι ὑπεχώρησε. Ἡ φιλοπτωχία καὶ ἡ ἀμεριμνία ἦταν βαθιὰ ριζωμένες μέσα του.

Τὰ χρήματα ποὺ τοῦ ἔδιναν δὲν πρόφθαινε νὰ τὰ σκορπάει. Τὰ φύλαγε γιὰ νὰ τὰ δώσει. Ὅλα τὰ εἴδη τῶν νομισμάτων, ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο, ἀπὸ τὸν Καναδᾶ, τὴν Αὐστραλία, τὴν Ἀμερική, τὴν Τουρκία, τὴ Σερβία, τὴ Ρουμανία, ἀπὸ ὅπου κανεὶς μπορεῖ νὰ φανταστεῖ, κυκλοφοροῦσαν στὸ δωμάτιό του. Εἶχε χρήματα μέσα σὲ ντουλάπια, στὸν κόρφο του, κάτω ἀπὸ τὰ σεντόνια του, μέσα στὴ μαξιλαροθήκη του γιὰ νὰ τὰ προσφέρει τὴν κατάλληλη ὥρα καὶ σὲ ὅποιον τὰ χρειαζόταν. Τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, τὰ τρόφιμα ποὺ συγκέντρωνε καὶ συσκεύαζε ἦταν περισσότερα ἀπὸ ὅσα μάζευαν ὅλοι μαζὶ οἱ ὑπόλοιποι ναοὶ τῆς Μητροπόλεώς μας. Περίπου 7 τόνους λάδι μοίραζε τὸν χρόνο μόνο στὶς ἐνορίες καὶ ἄγνωστο πόσο σὲ συλλόγους, φτωχοὺς καὶ πεινασμένους. Ἡ ἀποθήκη τοῦ Προσκυνήματος εἶχε τρόφιμα, ροῦχα, παιγνίδια, εἴδη οἰκιακῆς χρήσεως, παπούτσια, εἶχε τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ νυφικά. Ἔδινε καὶ ποτὲ τὰ χέρια του δὲν ἦταν ἄδεια. Σκόρπιζε καὶ οἱ ἀποθῆκες του γέμιζαν.

Ἁπλὸς καὶ σοφός, ἀσθενικὸς στὴ φύση του καὶ δυνατὸς στὸ πνεῦμα. Εὔκολα τὸν κατατάσσεις στὰ «μωρὰ τοῦ κόσμου καὶ στὰ ἀσθενῆ καὶ ἐξουθενημένα», ποὺ ὅμως καταισχύνουν τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς ἰσχυρούς. Ἕνα φαινομενικὸ τίποτα, ποὺ ὅμως «οὐκ ἦν ἄξιος αὐτοῦ ὁ κόσμος». Ἕνας ποταμὸς ἀγάπης καὶ παρηγορίας, μία πηγὴ δυνάμεως καὶ πίστης. Ἀγάπησε ἀδιακρίτως τοὺς πάντας, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν ἀγαπητὸς ἀπὸ ὅλους, πραγματικὰ λατρευτός. Συνήρπαζε τὸν λαὸ καὶ ἔκλεβε τὶς καρδιὲς μὲ ἐξαιρετικὴ εὐκολία. Ἐξουδενώθηκε καὶ ἐλαττώθηκε ὑπερβολικά, γι’ αὐτὸ καὶ τιμήθηκε ὑπερβαλλόντως. Ἕνας ἱερομόναχος Δ΄ κατηγορίας, ἔγινε Μέγας Ἡγούμενος∙ ἕνας ἄσημος ὀλιγογράμματος παππούλης τράβηξε τὴν προσοχὴ Πατριαρχῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων καὶ κέρδισε τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ δύσπιστου καὶ ἀπαιτητικοῦ λαοῦ. Ἔπεισε γιὰ τὴν αὐθεντικότητά του, γιατὶ ἦταν γνήσιος στὴν πίστη του. Πετάχθηκε στὴν ἄκρη τῆς Ἀττικῆς, στὴν Καμάριζα, καὶ ἐκεῖ μέσα σὲ λίγα χρόνια ἔφτιαξε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προσκυνήματα στὴν Ἑλλάδα, μὲ πανορθόδοξη ἀκτινοβολία. Ὅλη τὴ μέρα στὸν ναό, ὅλος ὁ χρόνος του στὴ διακονία, ὅλη του ἡ καρδιά στοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ποὺ δὲν γνώριζε πολλὰ γράμματα, γνώριζε ὁ ἴδιος τὰ ὀνόματα καὶ τὴν καρδιὰ χιλιάδων ἀνθρώπων καὶ ἔγινε γνωστὸς σὲ ὅλον τὸν κόσμο.

Ὁ λόγος του «ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος», ζωντανός, μαγευτικός, ἀληθινός συναρπαστικός. Ἔξυπνος, χαριτωμένος, εὐχάριστος στὰ δύσκολα. Δὲν εἶχε χάρη μόνον ὁ λόγος του καὶ ἡ ὅλη πολιτεία του• ἦταν ὁ ἴδιος γεμᾶτος ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀναπαύθηκε ἐπάνω του.

Ἡ ζωή του, ἡ πορεία του, ἡ ὅλη ὕπαρξή του, ὅλα ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο. Ἡ εὐαρέσκεια, ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἐμφανὴς στὸ ταπεινό του πρόσωπο. Σὰν νὰ ἀντλοῦσε τὴν ἀναπνοή του ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἐπέκεινα πραγματικότητος, σὰν νὰ ρουφοῦσε ἀέρα ἀπὸ τὸν παράδεισο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν ἀπέπνεε στὴν καθημερινότητα τοῦ καθενὸς ποὺ τὸν πλησίαζε. Ὄντως «θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Τὰ χνῶτα του, ἡ μυρωδιά του, ἡ ζωή του μᾶς προετοίμασαν γι’ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ τώρα βρίσκεται καὶ ὄχι γι’ αὐτὸν ποὺ ὣς τώρα ζοῦσε• μᾶς ὑποψίασαν γιὰ τὸν Γέροντά μας, ὅπως τώρα εἶναι, καὶ ὄχι γι’ αὐτὸν ποὺ μέχρι τώρα γνωρίζαμε.

Ἴσως κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ παρατηρήσει λίγα ἐλαττώματα στὴ συμπεριφορά του, ποὺ ὅμως δὲν ἐνοχλοῦσαν. Ἡ χάρι του καὶ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του ἦταν κρυμμένα κάτω ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὶς τυχὸν ἀδυναμίες του. Ἔτσι τὸν ἀσφάλισε ὁ Θεός, ἔτσι προστάτευσε τὸν θησαυρό Του, ἔτσι διεφύλαξε τὸν ἄνθρωπό Του, ἔτσι μᾶς βεβαίωσε γιὰ τὸ μυστήριό του.

Πολυσέβαστε καὶ μακαριστέ μας, Γέροντα Νεκτάριε, ὄντως «μακαρία ἡ ὁδὸς ᾗ πορεύῃ σήμερον», ἀλλὰ καὶ μακαρία ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός, τὴν ὁποία ἀκολούθησες στὴ ζωή σου αἴρων τοὺς σταυροὺς πλήθους πιστῶν τέκνων σου μαζὶ μὲ τὸν δικό σου. Γιατὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή, μιμούμενος στοὺς τρόπους τὸν Ἅγιό σου Νεκτάριο, τὸν μιμήθηκες καὶ στὴ δόξα.

Συγχώρεσέ με ποὺ θὰ πῶ δυὸ λόγια πιὸ προσωπικά. Μοῦ ἐμπιστεύθηκες, ἴσως τὴν τελευταία σου γενικὴ ἐξομολόγηση. Ταξείδευσες μαζί μου στὶς γωνιὲς τῆς πολυτάραχης ζωῆς σου, ἀναμειγνύοντας τὶς λεπτομέρειες τῆς μνήμης σου μὲ τὸ ἄρωμα τῆς πηγαίας δοξολογίας σου. Φανέρωσες τοὺς μυστικοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς σου καὶ μίλησες γιὰ τοὺς βαθεῖς πόθους σου. Περιέγραψες ὁλοζώντανα τὶς λεπτὲς πινελιὲς τῆς ἀγάπης σου καὶ μὲ παιδικὴ ἀθωότητα ἐξέφρασες τὴν πολιὰ καὶ τὴ σοφία σου.

Τὸ χαμόγελό σου ἕνας ἀτέλειωτος παράδεισος.

 Ἡ καρδιά σου μιὰ τεράστια ἀγκαλιά.

 Ἡ πίστη σου ἕνας ἀκλόνητος βράχος.

 Ἡ ζωή σου ἕνα διαρκὲς σημεῖο.

 Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀναμεμειγμένα μὲ δοξολογικὸ πόνο σὲ ἀποχαιρετοῦμε, ὄχι γιατὶ ἐσὺ φεύγεις ἢ πηγαίνεις κάπου ἀλλοῦ, ἀλλὰ γιατὶ θὰ μᾶς λείψει ἡ ζεστὴ εἰκόνα σου, τὸ ἀντίκρυσμα τῆς μορφῆς σου, τὸ ἄκουσμα τῆς γλυκιᾶς φωνῆς σου. Ἐσὺ μένεις ἐκεῖ ποὺ πάντοτε ἤσουν, στὸν χῶρο τῶν ἁγίων καὶ πορεύεσαι στὴ γνωστή σου χώρα, αὐτὴν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Σὲ ὑποδέχεται ὁ Ἅγιός σου, αὐτὸς ποὺ πάντοτε ἦταν κοντά σου• σὲ περιμένει ὁ Κύριός σου καὶ ἡ Παναγία μητέρα Του, αὐτοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐσὺ ποτὲ δὲν ἀπομακρύνθηκες• σοῦ ἀνοίγει τὴν ἀγκαλιά της ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία μας σὲ ἀποχαιρετᾶ, χωρὶς ὅμως νὰ αἰσθάνεται τὸν χωρισμό σου. Ἡ ἴδια καὶ σὲ ὑποδέχεται, χωρὶς πάλι νὰ νοιώθει πὼς τῆς ἔλειπες.

Μᾶς χάρισες τὴ χαρὰ τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς σου. Τώρα μᾶς προσφέρεις καὶ τὴ μυστικὴ χαρὰ τοῦ μυστηρίου τῆς κοιμήσεώς σου. Γόνυ κλίνουμε στὸ ἱερὸ σκήνωμά σου καὶ ταπεινὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν ἀνάπαυσή σου καὶ ἀπὸ σένα τὶς αἰώνιες προσευχές σου.

 Ἐμεῖς, ἡ ἐκκλησιαστική σου οἰκογένεια «ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως σὲ προσφέρουμε στὸν Φυτουργὸ τῆς κτίσεως». Αἰωνία νὰ εἶναι ἡ μνήμη σου, ἀξιομακάριστε καὶ ἀοίδιμε, Γέροντά μας, προσφιλέστατε παππούλη μας, πολυσέβαστε πατέρα μας Νεκτάριε.