ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΜΑΪΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Ἰωάν. κ´ 19-31)
(12η Μαΐου 2013)
ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Λόγος εἰς τό: «Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον»
Βυθισμένοι σὲ θλίψη μεγάλη καὶ κυριευμένοι ἀπὸ φόβο ὑπέρμετρο βρίσκονται οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεώς του. Σιωπηλοὶ παραμένουν στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ μ’ ὅλες ἐκεῖνες τὶς σκηνὲς τῆς Παρασκευῆς νὰ ἐπανέρχονται στὴ θύμησή τους καὶ νὰ κρατοῦν ἀδιάπτωτο τὸν πόνο καὶ τὸν φόβο στὶς καρδιές τους. Καὶ ξαφνικὰ καὶ ἀπρόσμενα βλέπουν γεμάτοι ἔκπληξη τὸν ἀναστάντα Κύριο νὰ εἰσέρχεται «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» καὶ στρεφόμενος πρὸς αὐτοὺς νὰ τοὺς λέει: «εἰρήνη ὑμῖν». Καὶ ἦταν αὐτὴ ἡ θέα τοῦ προσώπου τοῦ ἀγαπημένου τους Χριστοῦ, ἦταν τὸ ἄκουσμα τῆς γλυκείας φωνῆς Του ποὺ μετέτρεψε μονομιᾶς τὴν ἀπογοήτευση, τὴ θλίψη καὶ τὸν φόβο σὲ ἀπέραντη χαρὰ μέσα τους! Κι ἔπρεπε νὰ περάσουν ὀκτὼ ἡμέρες γιὰ νὰ πεισθεῖ καὶ ὁ Θωμᾶς βλέποντας πλέον καὶ ὁ ἴδιος τὸν Κύριο νὰ τοῦ λέει: Ἔλα, Θωμᾶ, φέρε ἐδῶ τὸ δάκτυλό σου καὶ ψηλάφησε τὰ χέρια μου, καὶ φέρε τὸ χέρι σου στὴν πλευρά μου «καὶ μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστός».
Ἐλᾶτε λοιπὸν σήμερα νὰ παρατηρήσουμε αὐτὴν τὴ μεγάλη ἀλλαγὴ στοὺς μαθητές. Τὸ πέρασμά τους ἀπὸ τὴ δυσπιστία στὴ μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως.
* * *
Δὲν ἦταν μόνο ὁ Θωμᾶς ποὺ ἔδειξε δυσπιστία στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ὅλοι οἱ μαθητὲς τὸ ἴδιο αἰσθάνονταν μέχρι νὰ δοῦν οἱ ἴδιοι τὸν ἀναστάντα Κύριο. Τὸ ἴδιο ἀπόγευμα τῆς «μιᾶς τῶν σαββάτων» ἦταν κλειδωμένοι στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ περίτρομοι καὶ καταπτοημένοι ὄχι μόνο «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν προσωπικό τους συγκλονισμὸ μπροστὰ στὴ θέα τοῦ τόσο ἐπώδυνου θανάτου τοῦ διδασκάλου τους. Ὅλες τους οἱ ἐλπίδες ἔσβησαν στὴ θέα τοῦ Σταυροῦ Του. Καὶ ἡ πίστη τους στὸν Μεσσία Χριστὸ συνετρίβη ἄδοξα ἐντός τους ὅταν Τὸν ἀντίκρισαν σταυρωμένο καὶ νεκρό.
Δὲν μποροῦσαν σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση νὰ πιστέψουν στὰ λόγια τῶν μυροφόρων γυναικῶν. «Ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος τὰ ρήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς» (Λουκ. κδ΄ 11). Δὲν ἔδειχναν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια τους γιατὶ τοὺς φαίνονταν σὰν γυναικεῖες φλυαρίες. Ἤθελαν νὰ δοῦν οἱ ἴδιοι μὲ τὰ μάτια τους τὸν Χριστό. Νὰ γίνουν αὐτόπτες μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς του. Ἀκριβῶς τὴν ἴδια στάση τηρεῖ καὶ ὁ Θωμᾶς. Μελαγχολικός, δύσπιστος, βυθισμένος στὶς ἀπαιδιόδοξες σκέψεις του, ἀρνεῖται νὰ πιστέψει, ἐὰν δὲν δεῖ μὲ τὰ μάτια του καὶ δὲν ψηλαφήσει μὲ τὰ χέρια του. Ζητοῦσε πειστήρια τοῦ θαύματος. Ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ψυχικὴ ταλαιπωρία καὶ τὸ μαρτύριο κράτησε γιὰ τὸν Θωμᾶ μιὰ ὁλόκληρη ἑβδομάδα.
* * *
Κι’ ὅμως οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου μετατράπηκαν ἀμέσως σὲ ἀπτόητους κήρυκες τῆς Ἀναστάσεώς του. Καὶ αὐτὸ γιατὶ συγκλονίστηκαν μπροστὰ στὶς ἀλλεπάληλες καὶ διαδοχικὲς ἐμφανίσεις ποὺ ἔκανε ἐνώπιόν τους ὁ Κύριος γιὰ νὰ τοὺς στηρίξει καὶ νὰ τοὺς βεβαιώσει γιὰ τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεώς του.
Ἐμφανίζεται στοὺς δύσπιστους μαθητές του «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» (Πράξ. α΄ 3) γιὰ σαράντα ἡμέρες. Εἰσέρχεται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν. Διατηρεῖ ἐπάνω Του τὰ σημάδια τοῦ πάθους Του. Ζητᾶ νὰ ψηλαφηθεῖ. Ὁδοιπορεῖ μαζί τους. Συζητᾶ καὶ τρώει μαζί τους. Ἐμφανίζεται ἐπανειλημμένα ὄχι μόνο στοὺς ἕντεκα ἀλλὰ καὶ σὲ ὁμάδα μαθητῶν του περισσοτέρων ἀπὸ πεντακοσίους! Γιὰ νὰ δώσει πειστήρια τῆς Ἀναστάσεώς του σὲ μεγαλύτερο ἀριθμὸ μαρτύρων ὥστε αὐτὴ νὰ μὴν ἐπιδέχεται καμμία ἀμφισβήτηση.
Ἔπρεπε οἱ μαθητές του νὰ εἶναι ἀπολύτως πεπεισμένοι γιὰ νὰ βεβαιώνουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεώς του καὶ μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ νὰ τὸ διαλαλοῦν. «Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον» νὰ ὁμολογοῦν καὶ «οὐ δυνάμεθα γὰρ ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν.» (Πράξ. δ΄ 20). Δὲν μποροῦμε νὰ μὴ διαλαλοῦμε παντοῦ γύρω αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι εἴδαμε.
«Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ. κδ΄ 34).
Αὐτὸ ἦταν καὶ εἶναι τὸ κεντρικότερο σημεῖο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπάνω σ’ αὐτὸ στηρίζεται ὁλόκληρο τὸ οἰκοδόμημα τῆς πίστεώς μας. Διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀτράνταχτη ἀπόδειξη τῆς θεότητός του καὶ προϋπόθεση τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως.
Οἱ Ἀπόστολοι λοιπὸν καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα διακήρυξαν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ἀκόμη καὶ ἐνώπιον τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦσαν νὰ τοὺς συντρίψουν. Καὶ αὐτή τους ἡ μαρτυρία ἔχει καθοριστικὴ βαρύτητα, διότι προηγήθηκε ὅπως εἴδαμε σ’ ὅλους τὸ στάδιο τῆς δυσπιστίας. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ τὴ βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως ἔχυσαν κατόπιν τὸ αἷμα τους μετὰ ἀπὸ διωγμοὺς καὶ βασανιστήρια ὄχι μόνον αὐτοὶ ἀλλὰ καὶ ἑκατομμύρια μάρτυρες. Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας μὲ τὸν λόγο τους, τὴ ζωή τους καὶ τὸ αἷμα τους.
* * *
Ἀδελφοί,
μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως καλούμαστε νὰ γίνουμε ὅλοι μας. Νὰ ζοῦμε καὶ νὰ μαρτυροῦμε τὴν Ἀνάσταση ὄχι μόνο ὡς ἱστορικὸ γεγονός, ἀλλὰ κυρίως ὡς πνευματικὴ ἐμπειρία μιᾶς νέας ἀναστημένης ζωῆς καὶ νὰ διαλαλοῦμε ἔτσι τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» μὲ τὸ λόγο μας μὰ πιὸ πολὺ μὲ τὴ ζωή μας.
π. Μ.Τ.
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (Ἰωάν. ιβ´,1-18)
(28η Ἀπριλίου 2013)
«…διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος,
ὅτι ἤκουσε τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον»
Διανύσαμε τὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ὁδεύουμε στὸ φρικτὸ μυστήριο τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου προσδοκῶντας τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ἐκκλησιαστικῶν περιόδων, παρεμβάλλεται τὸ διήμερο τῶν ἑορτῶν τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καὶ τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Ἰησοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὰ δύο αὐτὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου, ὁριοθετοῦν τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας ὡς πρὸς τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου συνδέεται μυστηριωδῶς μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καὶ κατέχει ὡς πρὸς αὐτὴν τὸν ρόλο ἔμπρακτης προφητείας. Ὁ ἀναστημένος Λάζαρος μᾶς παρουσιάζεται στὰ πρόθυρα τῆς Ἁγίας καί μεγάλης Ἑβδομάδος ὡς διαβεβαίωση τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου καὶ προαν-αγγέλλει τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ὡς συνέπεια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ διήγειρε τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ σὲ ἕνα ξέφρενο πανηγυρισμό, ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἰσῆλθε εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν. Δυστυχῶς ὅμως δὲν κατανοήθηκε ὡς πίστη στὴν κοινὴ ἀναστάση, ἀλλὰ ὡς ὑπερφυσικὴ δύναμη ἑνός μεσσιανικοῦ ἡγέτη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λυτρώσει τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν δουλεία τῶν Ρωμαίων. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν θριαμβευτικὸ παιᾶνα τοῦ πλήθους «Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις» πολὺ σύντομα τὸν διαδέχθηκε ἡ ὁργὴ τοῦ ὅχλου μὲ τὸ «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτὸν».
Ἡ προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ συγκεκριμενοποιήσουμε καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσουμε τὴν πίστη μας. Ὁ ἀναστημένος Λάζαρος δείχνει ὅτι ἡ ἀνάσταση εἶναι ἕνα γεγονὸς ἤδη παρὸν στὴν ζωή μας. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἶναι ἡ «Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή». Μᾶς δείχνει πὼς στὸ πρόσωπό Του «ἀναστήσονται οἱ νεκροὶ καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις». Κάθε ἄλλη προσδοκία εἶναι μέγιστη πλάνη ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόγνωση καὶ στὴν παντοτινὴ θλίψη.
Οἱ Ἰσραηλῖτες τὸν περίμεναν ὡς Μεσσία ποὺ θὰ τοὺς ἐλευθέρωνε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας τῶν Ρωμαίων καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας στὴν ἁμαρτία. Τὸν ὑποδέχθηκαν ὡς ἐθνικὸ ἀπελευθερωτὴ κραδαίνοντας «τὰ τῆς νίκης σύμβολα» καὶ Ἐκεῖνος ἀναδεικνύεται ἐλευθερωτὴς ψυχῶν σὲ ὅσους μὲ πίστη Τὸν ὑποδέχονται, ἀφοῦ πρῶτα τὸν ἐνθρονίσουν στὴν καρδιά τους. Προσδοκοῦσαν ὅτι θὰ συντρίψει τὴν τυραννία τοῦ κοσμικοῦ ἄρχοντα καὶ Ἐκεῖνος συνέτριψε τὸν ῞ᾼδη καὶ τὸν ἀρχηγό του.
Οἱ κοσμικὲς προσδοκίες τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἰησοῦ στὸν κόσμο ἦταν ξένες ὡς πρὸς τὴν θεία ἀποστολή Του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἐπαληθεύτηκαν. Δὲν εἰσῆλθε στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους σὰν ἕνα ἀκόμη ἡρωικὸ πρόσωπο μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη. Σὰν ἕνας παγκόσμιος ἡγέτης ποὺ μὲ τὶς ἱκανότητές του θὰ ἔτεμνε τὴν πορεία τοῦ κόσμου καὶ θὰ τὴν ὁδηγοῦσε σὲ κοσμοϊστορικὲς ἀλλαγές.
Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς εἰσῆλθε στὴ ζωὴ τοὺ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει ἀπὸ τὴν νόσο τῆς ἁμαρτίας. Σήκωσε τὸν Σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου, γιὰ νὰ τὸν λυτρώσει ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Ἀνέστησε τὴν ἀμαυρωθεῖσα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία φύση του, γιὰ νὰ τοῦ χαρίσει καὶ πάλι τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεώς του. Δὲν ἦταν τὸ πιο σημαντικὸ ἱστορικὸ πρόσωπο ποὺ πέρασε καὶ χώρισε στὰ δύο τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἀλλὰ Θεὸς καὶ Κύριος, ποὺ μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του λύτρωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν φθορά. Κάθε ἄλλη προσδοκία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή του δὲν ἀποτελεῖ λύτρωση γι’ αὐτὸν, ἀλλὰ ἐπικίνδυνη πλάνη ποὺ ἀκυρώνει τὴν προοπτικὴ τῆς σωτηρίας του.
Ἀδελφοί μου,
Ἡ λέξη «Πάσχα» δὲν προσδιορίζει μόνο τὴν ἐρχόμενη Κυριακὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καλύπτει τὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας, τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Κενοῦ Τάφου. Ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἐνσαρκώνουν τὸ πασχάλιο μυστήριο ποὺ ἀντικατέστησε τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα, τὴ διάβαση δηλαδὴ τῶν Ἑβραίων στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας μὲ τὴν δική μας διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».
Ὁ ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας προβάλλει περισσότερο τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο παρὰ το πρόσωπό Του. Μᾶς προσφέρει τὴ χάρη καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας καὶ μᾶς προκαλεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀμαρτωλότητά μας καὶ νά μετανοήσουμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» παίρνει τὴν θέση τοῦ κάθε ἁμαρτωλοῦ καὶ θυσιάζεται στὸν Σταυρό, γιὰ νὰ ἐπανορθώσει τὴν πτώση μας.
Τὸ πλῆθος ποὺ ἐπευφημοῦσε τὸν Ἰησοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα, σὰν σήμερα Κυριακὴ τῶν Βαΐων, κρατῶντας δαφνόφυλλα καὶ κλάδους φοινίκων δὲν συνειδητοποίησε ὅτι ὑποδέχεται τὸν Βασιλέα τῆς Δόξης. Στὸ ἴδιο ἀτόπημα μπορεῖ νὰ ὁδηγηθούμε καὶ ἐμεῖς, ἂν ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα γίνει μὲ κοσμικὴ ἀντίληψη καὶ μὲ ὑλιστικὸ φρόνημα. Τὰ ἔθιμα καὶ οἱ οἰκογενειακοὶ ἑορτασμοὶ ἔχουν τὴν σημασία τους, ὅταν ἐνσαρκώνουν τὸ ἀληθινὸ νόημα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν.
Ἂς μὴν ἐπικεντρωθοῦμε στὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα ἑνὸς λαμπροῦ ἑορτασμοῦ, ἀλλὰ ἂς ἐφαρμόσουμε στὴ ζωή μας τὸ λυτρωτικὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Τὸ Πάσχα ὡς «ἑορτὴ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρεων» ἀποτελεῖ τὸ πλήρωμα τῶν ὑποσχέσεων γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία μας. Εἶναι ἔξοδος ἀπο τὴν φθορὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ εἴσοδος στὴ ἀφθαρσία τῆς αἰωνίου ζωῆς. Εἶναι ὁ ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας καὶ ἡ δική μας διάβαση σὲ μία ἀδιάκοπη καὶ παντοτινὴ κοινωνία μαζί Του.
π.Ι.Σ.
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Ε´Κυριακὴ Νηστειῶν (Ὁσ. Μαρίας Αἰγυπτίας) (Μάρκ. 10,32-45)
(21η Ἀπριλίου 2013)
Τὸ βάπτισμα καὶ τὸ ποτήριο
Στὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς τελευταίας Κυριακῆς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁ Χριστὸς προανήγγειλε στοὺς μαθητές του τὰ γεγονότα τοῦ Πάθους Του. Στοὺς Ἰουδαίους ὅμως, μεταξὺ αὐτῶν καὶ στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ὑπῆρχε μία ἐντελῶς διαφορετικὴ εἰκόνα γιὰ τόν μεσσία. Περίμεναν ὅτι αὐτὸς θὰ ἦταν ἕνας κοσμικὸς βασιλιᾶς, θὰ ἔφερνε τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς Ρωμαίους καὶ θὰ ἐκπλήρωνε τὰ ὄνειρα καὶ τὶς προσδοκίες τοῦ λαοῦ τους γιὰ παγκόσμια κυριαρχία.
Ἐνῷ ὁ Χριστὸς μιλοῦσε γιὰ τὴν σταυρική του θυσία, δύο μαθητές, οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, πλησιάζουν τὸν Διδάσκαλο καὶ ζητοῦν νὰ τοὺς δώσει δύο τιμητικὲς θέσεις στὴν κυβέρνηση, τὴν ὀποία σὲ λίγο θὰ ἐγκαθιστοῦσε. Αὐτὴ βεβαίως ἡ ἀπαίτηση ὑπῆρχε καὶ στοὺς ὑπόλοιπους μαθητές.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὅτι ἕνα τέτοιο αἴτημα εἶναι ἄστοχο. Ὁ Χριστὸς ἔλεγε ὅτι Τὸν περιμένει ὁ πόνος τῆς σταυρικῆς θυσίας· τὴν ἴδια στιγμὴ οἱ μαθητὲς ζητοῦσαν θρόνο κοσμικῆς δόξας. Πρὶν τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστὴ οἱ μαθητὲς δὲν εἶχαν τὸν φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ δὲν κατανοοῦσαν τὸ ἀληθινὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ. Τὰ ὑλικὰ συμφέροντα καθόριζαν τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐνέργειές τους.
Ἔπρεπε νὰ σταυρωθεῖ ὁ Χριστός, ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ ὅμως ἡ ἀναγκαιότητα (τὸ ὅτι ἔπρεπε νὰ πεθάνει) δείχνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος ἔρχεται ἑκουσίως, δηλαδὴ μὲ τὴν θέλησή Του, πρὸς τὸ Πάθος. Δὲν ἀναγκάσθηκε νὰ σταυρωθεῖ, ἐπειδὴ Τὸν κατεδίκασαν οἱ ἐχθροί του σὲ θάνατο. Τὸ ἑκούσιο Πάθος ὁδήγησε στὴν σωτηρία τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ὅταν ὁ Πέτρος ἄκουσε ἀπὸ τὸν ἵδιο τὸν Χριστὸ ὅτι ὁ Διδάσκαλός του θὰ σταυρωνόταν, ἐξέφρασε τὴν ἔντονη ἀντίθεσή του σὲ ἕνα τέτοιο γεγονός. Τότε ὁ Χριστὸς τὸν ἐπέπληξε μὲ ἰδιαίτερη αὐστηρότητα. Ἡ ματαίωση (ἡ μὴ πραγματοποίηση) τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας μας μόνο στὸν ἐχθρὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἔδινε ἱκανοποίηση.
Στοὺς δύο μαθητὲς ὁ Χριστὸς ἔθεσε μία ἐρώτηση: «Μπορεῖτε νὰ πιεῖτε τὸ ποτήριο τοῦ θανάτου ποὺ πρόκειται ἐγὼ νὰ πιῶ μετὰ ἀπὸ λίγο, καὶ νὰ βαπτισθεῖτε τὸ βάπτισμα τοῦ μαρτυρίου πού μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ ὑποστῶ;». Τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα θὰ ὑποστοῦν τὸ ποτήριο τῶν διωγμῶν καὶ τῶν θλίψεων καὶ θὰ δοκιμάσουν τὸ βάπτισμα τοῦ αἵματος, δηλαδὴ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Καὶ συμπλήρωσε ὁ Χριστὸς ὅτι τὸ νὰ καθήσουν σὲ ἰδιαίτερη τιμητικὴ θέση οἱ μαθητές Του στὴν Βασιλεία Του δὲν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ Αὐτὸν νὰ τὸ δώσει σὲ ὅποιον τὸ ζητήσει, ἀλλ’ αὐτὸ θὰ δοθεῖ σὲ ἐκείνους, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχει ἑτοιμασθεῖ. Δὲν ἔχουν τὸ εἰσιτήριο γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀγωνίζονται.
Γιὰ ὅλους ἔχυσε τὸ αἷμα Του πάνω στὸν Σταυρὸ ὁ Κύριος. Δυστυχῶς ὅμως δὲν σώζονται ὅλοι. Τὸ αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἔχει τὴ δύναμη νὰ καθαρίζει τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων. «Λύτρον ἀντὶ πάντων» θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται. Δὲν ἀνταποκρίνονται ὅμως ὅλοι στὸ προσκλητήριο τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ «λύτρον ἀντὶ πάντων» γίνεται «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Αὐτοὶ ποὺ σώζονται εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν στὸν Χριστό, αὐτοὶ ποὺ ἀποδέχονται τὸ δῶρο τῆς σωτηρίας. Δὲν θεοποιοῦν τὴν λογική τους καὶ δὲν ἐμπιστεύονται τὴν σοφία τους. Ἀναγνωρίζουν ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ κρύβεται ἡ παντοδυναμία τῆς Θεότητάς Του. Μετανοοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ βαδίζουν στὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ ἦταν ἡ μετακίνηση ἀπὸ τὸν στάβλο τῆς γεννήσεως στὸν σταυρὸ τῆς θυσίας. Καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἀληθινῶν Χριστιανῶν εἶναι σταυρική. Οἱ γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀναγνωρίζουν ὅτι ἔχουν πραγματικὴ ἀξία αὐτὰ ποὺ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποκτήσουν: τὰ χρήματα, τὴν κοσμικὴ δόξα καὶ τὴν ἐξουσία. Ὁ Χριστὸς ἔφερε ἕνα νέο, ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς. Ὄχι μόνο μὲ τὴν διδασκαλία Του, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά Του. Ἀντικατέστησε τὸ συμφέρον μὲ τὴν θυσία, τὴν ἐξουσία μὲ τὴν διακονία, τὴν ἀπόλαυση μὲ τὴν προσφορά, τὴν ἰδιοτέλεια μὲ τὴν ἀνιδιοτέλεια. Εἶναι ἀναμενόμενο ὅτι ὁ κόσμος θὰ εἰρωνεύεται καὶ θὰ χλευάζει αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς. Ὁ πρῶτος ποὺ κατεδίωξαν καὶ μίσησαν ἦταν ὁ Χριστός. Αὐτὸς ὄμως εἶναι καὶ ὁ τελικὸς νικητής.
Ἡ Χριστιανικὴ ζωὴ ἀρχίζει μὲ τὸ Βάπτισμα. Στὸ Βάπτισμα συμμετέχουμε στὸ θάνατο καὶ στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Πεθαίνουμε ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ ζοῦμε γιὰ τὸν Θεό. Δίνουμε ὑποσχέσεις ὅτι θὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ τηρήσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δηλώνουμε ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας παρὰ νὰ παραδώσουμε τὶς ὑποσχέσεις μας. Γιὰ τοὺς περισσότερους σήμερα ἡ τελετὴ τοῦ Βαπτίσματος ἴσως εἶναι μία παραδοσιακὴ συνήθεια. Ἀλλὰ στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες αὐτὸς ποὺ βαπτιζόταν ἦταν ὑποψήφιος μάρτυρας, στὴν πραγματικότητα ἕνας μελλοθάνατος. Ἦταν σχεδὸν βέβαιο ὅτι πολὺ σύντομα θὰ καλοῦνταν νὰ πεθάνει γιὰ τὴν πίστη στὸν Χριστό.
Σήμερα ὅμως ποὺ δὲν γίνονται διωγμοὶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς συμβιβαζόμαστε μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Ἂν καὶ λεγόμαστε Χριστιανοί, ἡ ζωή μας εἶναι ἀντίθετη πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο. Μόνο γιὰ τὰ γήινα ἐνδιαφερόμαστε καὶ μόνο γιὰ τὰ ὑλικά μας συμφέροντα ἀγωνιζόμαστε. Ὄχι μόνο δέν μεταδίδουμε στὸν κόσμο τὴν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ δεχόμαστε τὴν κακὴ ἐπίδραση τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος ὅμως δέν μεταμορφώνεται, ἂν δὲν ἀντικρύζει πάνω μας τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.
π.Ν.Η.
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Δ´ Κυριακὴ Νηστειῶν (Μάρκ. θ´,17-31)
(14η Ἀπριλίου 2013)
Στὴ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ συναντᾶμε ἕνα πονεμένο καὶ δυστυχισμένο πατέρα νὰ ἀμφισβητεῖ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου. Τὰ λόγια του ἔδειχναν μία ἀμφιβολία γιὰ τὴ θεραπευτικὴ ἱκανότητα τοῦ Ἰησοῦ. Ὅταν μὲ σπαραγμένη καρδιὰ ὁδήγησε τὸ ἐπιληπτικό του παιδὶ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει, εἶπε ἀπερίσκεπτα στὸν Κύριο: « εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν».
Μὲ τὴν παρατήρηση ὅμως τοῦ Κυρίου πώς, ἂν πιστεύει, ὅλα εἶναι δυνατὰ σὲ αὐτὸν ποὺ πιστεύει, τότε δὲν κρατήθηκε ὁ πατέρας, γιατὶ κατάλαβε τὸ λάθος του. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ξέσπασε μὲ μία κραυγὴ γεμάτη συντριβή, μεταμέλεια, συγγνώμη καὶ ὁμολογία: «πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Δηλαδὴ ὄχι μόνο ἐπανορθώνει τὸ λάθος, ἀλλὰ ὁμολογεῖ πίστη στὸν Ἰησοῦ καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τοῦ δώσει μεγαλύτερη πίστη. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε, γιατὶ νίκησε ἡ πίστη του. Τὸ παιδὶ θεραπεύτηκε.
Ἡ ζωὴ τῆς πίστης ὅμως περνάει στιγμὲς πολὺ δύσκολες. Κάποτε φαίνεται νὰ μᾶς ἐγκαταλείπει. Καὶ ἀναρωτιόμαστε: «Ποῦ εἶναι ἡ πίστη;» Ἀλλὰ ὅπως στὸ στάδιο ὁ ἀθλητὴς κουράζεται, ἀλλὰ διατηρεῖ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀντοχή του, ἔτσι κι ἐμεῖς στὸν ἀγῶνα τῆς πίστης καλούμαστε νὰ δείξουμε τὴν ἴδια ἀντοχή. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς λέγει: «Τὸ πάντων μέγιστον τῶν ἀγαθῶν, τὸ στερρῶς τῆς εἰς τὸν Θεὸν ἔχεσθαι πίστεως». Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅταν κάποτε ζήτησαν ἀπὸ τὸν Θεό: «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν». Τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἱκεσία ἀπευθύνει στὸν Χριστὸ ὁ πατέρας τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου: « βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ ».
Εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς νὰ μὴν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ψυχικὴ τόνωση καὶ θεία ἐνίσχυση; Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ποθεῖ ὁ καθένας μας σὰν τὸν Στέφανο νὰ εἶναι «πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως;» Ὅπως γιὰ τὴν τόνωση τῆς σωματικῆς μας ὑγείας ὑπάρχουν βιταμῖνες, φάρμακα καὶ τροφὲς μὲ περισσότερες πρωτεΐνες, ἔτσι καὶ ἡ τόνωση τῆς πίστης ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πνευματικὲς βιταμῖνες καὶ πρωτεΐνες. Ποιὸς θὰ μᾶς τὶς δώσει; Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Λυτρωτή; Ἡ ἀγάπη Του μᾶς ἔδωσε τὴν Ἐξομολόγηση, τὴν Θεία Εὐχαριστία, τὴν προσευχή, τὸ θεῖο καὶ αἰώνιο βιβλίο Του.
Μᾶς δίνει ἀκόμα πιστοὺς φίλους καὶ ἀδερφούς. Δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ καταποντιστοῦμε στὸ πέλαγος τῆς ἀπόγνωσης καὶ τῆς ὀλιγοπιστίας. Ἡ φωνή του γλυκειὰ καὶ σωτήρια ἀκούγεται στὶς ὧρες τοῦ κινδύνου: «Θαρσεῖτε ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε». Εἶναι πολὺ κοντά μας καὶ μᾶς σώζει. Ὅταν πονοῦμε, μᾶς παρηγορεῖ. Ὅταν πέφτουμε, μᾶς σηκώνει. Ὅταν πᾶμε νὰ χάσουμε τὴν ἐλπίδα, μᾶς δίνει φτερά.
«Οἱ ὑπομένοντες στὸν Θεὸν θὰ πάρουν τέτοιες δυνάμεις, ποὺ σὰν ἀετοὶ γοργόφτεροι θὰ πετάξουν ψηλά. Ὅσοι ἐμπιστεύονται τὶς δυνάμεις τους στὸν Κύριο θὰ νικήσουν. Ἂν εἶναι ἄλαλοι, θὰ μιλήσουν. Ἂν εἶναι χωλοί, θὰ περπατήσουν. Ἂν εἶναι τυφλοί, θὰ διανοιχτοῦν οἱ ὀφθαλμοί τους». Δυνατὴ καὶ γεμάτη ἐλπίδα ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: « Ἰσχύσατε χεῖρες ἀνειμέναι καὶ γόνατα παραλελυμένα… ἰσχύσατε καὶ μὴ φοβεῖσθε». Ποιὸς ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ δὲν παίρνει καινούργιες δυνάμεις;
Νικητὴς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται πάντα σὲ εὐνοϊκὲς συνθῆκες, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ νικᾶ μὲ τὸν ὁπλισμὸ τῆς πίστης του στὸν Θεό. Ἂν μᾶς ἐπιτεθεῖ ἐχθρὸς ἰσχυρός, ἀσπίδα μας ὁ Θεός. Ἂν χάσουμε τὸν δρόμο μας, ὁ Κύριος θὰ ἔρθει νὰ μᾶς δείξει τὴ σωστὴ πορεία καὶ νὰ γίνει ὁ ὁδηγός μας.
Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε: Οὔτε ἀρρώστιες οὔτε θλίψεις οὔτε ἐμπόδια καὶ δοκιμασίες οὔτε πειρασμοὶ κι ἀναποδιὲς θὰ μᾶς κλονίσουν, ἂν ἐμεῖς ἔχουμε βαθειὰ τὴν πίστη μας σὲ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ Παντοδύναμος, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου.
Ἡ φράση τοῦ πατέρα τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου: «πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», στὶς ὧρες τῶν δοκιμασιῶν μας ἂς ἐπαναλαμβάνεται καὶ ἀπὸ μᾶς καὶ τότε θὰ δοῦμε κι ἐμεῖς τὴν ἀνταπόκριση τοῦ Θεοῦ ἄμεσα καὶ ἀποτελεσματικὰ μὲ τὶς γνωστὲς φράσεις τοῦ Κυρίου: «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γεννηθήτω ὑμῖν»· καὶ «ἡ πίστις σου σέσωκε σέ».
π. Κ.Σ.
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου (Λουκ. ιη´ 10-14)
(24η Φεβρουαρίου 2013)
Ἀπὸ σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀρχίζει τὸ εὐλογημένο Τριώδιο. Ἀνοίγει, δηλαδή, μπροστὰ μας ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μία περίοδο δέκα ἑβδομάδων μὲ ὑπέροχους ὕμνους, ποὺ ἔχουν στόχο νὰ μᾶς βοηθήσουν σὲ ἐντονότερο πνευματικὸ ἀγώνα, σὲ προσευχητικὴ περισυλλογὴ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἀληθινὴ μετάνοια. Μία πολύτιμη περίοδος, γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν ἀλήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴ μετοχή μας στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Στὴν προσπάθειά μας αὐτή, θὰ ἀναζητήσουμε κάποια μηνύματα ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Νὰ δοῦμε, δηλαδή, πῶς θὰ φτάσουμε στὴν ἀληθινὴ μετάνοια καὶ θὰ καταπολεμήσουμε τὴ φιλαυτία καὶ ἀλαζονεία μας.
Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν Ναό, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Δύο τύποι ἀνθρώπων τόσο διαφορετικοὶ μεταξύ τους. Ὁ καθένας τους κουβαλοῦσε τὶς δικές του σκέψεις καὶ ἐπιθυμίες. Ἂς τοὺς παρουσιάσουμε ἐνώπιόν μας καὶ νὰ παραβάλουμε, νὰ συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μαζί τους.
Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Φαρισαῖος. Ἕνας τύπος ἀνθρώπου μὲ ἀγαθοεργίες, μὲ ἐπιθυμία προσευχῆς, μὲ φαινομενικὴ ἀγάπη, μὲ θρησκευτικὴ κατάρτιση, γενικὰ μὲ πολλὰ στοιχεῖα πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὁ ἄλλος εἶναι ὁ Τελώνης. Ὁ στιγματισμένος ἁμαρτωλός, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἦταν αἰχμάλωτος τῆς ἀνομίας καὶ ζοῦσε σὲ βάρος τῶν συνανθρώπων του. Καὶ οἱ δύο ἐμφανίζονται μπροστὰ στὸν Θεό. Μὲ μία πρώτη ματιὰ θὰ περίμενε κανεὶς τὴν ἐπιβράβευση τοῦ πρώτου καὶ τὴν καταδίκη καὶ τιμωρία τοῦ δευτέρου. Καί, ὅμως, τὸ τέλος τοῦ εὐαγγελίου ἐκπλήσσει. Δικαιώνει τὸν Τελώνη καὶ κατακρίνει τὸν Φαρισαῖο. Συγχωρεῖ τὸν Τελώνη καὶ ἀποδοκιμάζει τὸν Φαρισαῖο. Ἂς ἐξετάσουμε τί δικαίωσε καὶ τί κατέκρινε ἀντίστοιχά τους δύο ἀνθρώπους τῆς σημερινῆς παραβολῆς μας!
Ὁ Φαρισαῖος στάθηκε μπροστὰ στὸ Θεὸ μὲ τὸ κεφάλι ψηλά. Ἦταν ὁλοκληρωτικὰ ἀπορροφημένος στὸ "ἐγώ" του καὶ τίποτε ἄλλο δὲν ἔβλεπε ἀπὸ τὸ εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἕνα μόνο ἀπαξιωτικὸ βλέμμα ἔριξε πρὸς τὸν Τελώνη καὶ αὐτὸ γιὰ τὸν ἐξευτελισμό του, γιατί ἡ καρδιὰ τοῦ ἦταν νεκρὴ καὶ ὁ νοῦς τοῦ θολωμένος καὶ δὲν τὸν πληροφοροῦσαν γιὰ τυχὸν δικές του ἀστοχίες καὶ πλημμελήματα. Πολλὰ ἀνέφερε στὸν Θεό, ἀλλὰ παραδόξως δὲν τοῦ ζητοῦσε τίποτε, ἀφοῦ ἦταν ἱκανοποιημένος πλήρως μὲ τὴν κατάστασή του, γι’ αὐτὸ καὶ στὴν οὐσία συνέχαιρε τὸν ἑαυτό του. Ὁλόκληρη ἡ στάση τοῦ Φαρισαίου ἔδειχνε μία ὑπερήφανη, ματαιόδοξη καὶ ἀλαζονικὴ ἐπίδειξη. Δὲν εἶχε πόθο Θεοῦ, ἀλλὰ ἐγωϊσμὸ καὶ φιλαυτία. Τελικά, ὅπως λέει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Φαρισαῖος πολυλογοῦσε κατὰ τὴν προσευχὴ καὶ ἀντὶ νὰ προσεύχεται, «διὰ τῆς ὑπερηφανίας καὶ κατακρίσεως ἁμάρτανε» . Δὲν ὑπῆρχε χῶρος μέσα στὴ στενὴ καρδιά του γιὰ κανένα, παρὰ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Συμπερασματικά, ὁ Φαρισαῖος δὲν εἶχε διάθεση αὐτογνωσίας καὶ ἀληθινοῦ ἀγώνα. Ἐπαναλάμβανε καὶ ἐπιδείκνυε συνεχῶς τὴν ἴδια νοσηρὴ καὶ ἐλαττωματικὴ πνευματικότητά του.
Μήπως κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, εὔκολα ρίχνουμε τὸ λίθο τοῦ ἀναθέματος σ’ αὐτοὺς ποὺ ἡ ἁμαρτία βοᾶ στὴ ζωή τους; Μήπως ἡ προσέλευσή μας στὴν Ἐκκλησία γίνεται ἀπὸ συνήθεια ἢ ἀκόμα καὶ γιὰ προσωπικοὺς ἰδιοτελεῖς σκοπούς; Ἴσως νομίζουμε ὅτι ἔχουμε ἐσωτερικὸ καρδιακὸ περιεχόμενο, ἀλλὰ τελικὰ εἴμαστε κούφιοι καὶ κενόδοξοι. Μπορεῖ νὰ καυχόμαστε γιὰ τὰ ἔμφυτα ἢ ἐπίκτητα προσόντα μας, τὴν κοινωνική μας ὑπεροχὴ ἔναντι τῶν ἄλλων, νὰ ἀρεσκόμαστε σὲ κολακεῖες καὶ νὰ προβάλλουμε συχνὰ τὸν ἑαυτό μας. Δὲν εἶναι τραγικὸ ὁλόκληρες ὧρες νὰ κοπιάζουμε ὄρθιοι στὴν Ἐκκλησία ἢ στὸν τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ στὸ τέλος νὰ φεύγουμε ἄδειοι καὶ ἀνειρήνευτοι. Πόσο, λοιπόν, μᾶς τυφλώνει ἡ φιλαυτία καὶ ἀλαζονεία μας! Μᾶς κάνει ἄδικους καὶ ἄσπλαχνους. Μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ πενία καὶ στὴν αἰώνια ἀπώλεια.
Ὁ Τελώνης, ἀντίθετα, προσέρχεται στὸν Ναὸ συντετριμμένος, ἀποδέχεται καὶ ὁμολογεῖ τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ μὲ εἰλικρίνεια ξεσκεπάζει τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἐνώπιόν του Θεοῦ. Βίωσε τὶς ὀδύνες τῆς ἁμαρτίας, λασπώθηκε ἀπὸ τὶς ἄδικες καὶ ἁμαρτωλὲς πράξεις, γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθάνεται τὴ μηδαμινότητά του καὶ ταπεινώνεται. Ὁ νοῦς του εἶναι συγκεντρωμένος στὰ ἐσώτερα τῆς ψυχῆς του ἀνακρίνοντας τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν του. Καὶ ἐνῶ ἦταν αἰχμάλωτός της ἁμαρτίας, τώρα γίνεται κατακτητὴς τῆς μετάνοιας. Τὰ χέρια τοῦ χτυποῦν τὰ στήθη δηλαδὴ τὴν καρδιά, ὅπου γεννιέται ἡ ἐπιθυμία τῆς ἁμαρτίας μὲ σκοπὸ νὰ τὴν ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἀνομίας.
Ὅλους λίγο πολὺ μᾶς βαραίνουν διάφορες ἁμαρτίες. Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι εἶναι τέλειος; Κανένας μας. Ἑπομένως, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ συνδιαλλαγὴ μὲ τὸν Θεό. Καὶ πῶς γίνεται αὐτό; Μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση. Ἡ ἐξομολόγησή μας δὲν πρέπει νὰ εἶναι μία διανοητικὴ ἀπαρίθμησητῶν λαθῶν μας ἀλλὰ ἐνίσχυση γιὰ περισσότερο ἀγώνα. Νὰ ποθήσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἄρρωστες ἰδιοτροπίες μας. Νὰ ἀποκτήσουμε τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς στάσεως τοῦ Τελώνη. Νὰ κρύψουμε τὰ καλὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ γονατίσουμε τὸ φίλαυτο φρόνημά μας, νὰ κλάψει ἡ καρδιά μας καὶ νὰ φωνάξει τὸ στόμα μας «ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῶ».
Ἀδελφοί μου, ζοῦμε σὲ μία φαρισαϊκὴ καὶ ἀμετανόητη ἐποχή, τὴν ὁποία σίγουρα κατακρίνουμε, ἀλλὰ συγχρόνως συντηροῦμε. Ἡ κρίση ἀναστάτωσε τὴν ψυχῆς μας. Ἔκλεψε τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὰ σπίτια μας. Ἀτόνησε τὸν πνευματικὸ ἀγώνα μας. Ἐξαφάνισε τὴ χαρὰ ἀπὸ τὰ πρόσωπά μας. Ἴσως νὰ μᾶς ἐλέγχει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ μᾶς ἀπογοητεύσει. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς καταδιώκει καὶ εἶναι ἄδικο νὰ μὴ τὸ αἰσθανόμαστε καὶ κυρίως νὰ μὴ τὴν ἀξιοποιοῦμε. Προϋπόθεση, ὅμως, γιὰ τὴν ἐγκατάστασή της μέσα μας εἶναι ἡ ταπείνωσή μας, ἡ εἰλικρινὴς συντριβή μας καὶ ἡ μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὴ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση ἔδειξε καὶ ὁ Τελώνης. Αὐτὴν ἂς υἱοθετήσουμε ἔμπρακτα καὶ ἐμεῖς.
Καλὸ Τριώδιο, καλὴ μετάνοια!
π. Χ. Ν.
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
Κυριακὴ ΙΒ´ Λουκᾶ (Λκ. ιζ´ 12-19)
(20ὴ Ἰανουαρίου 2013)
Λόγος εἰς τὴν θεραπείαν τῶν δέκα λεπρῶν
«καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν»
Θαῦμα μεγάλο καὶ πολλαπλὸ ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή. Τὴ θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν. Οἱ ταλαίπωροι αὐτοὶ ἄνθρωποι πραγματικὰ ὑπέφεραν. Ὅταν λοιπὸν ἀντίκρυσαν τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ περνᾶ κοντὰ ἀπὸ τὰ μέρη τους, ἔσπευσαν νὰ Τοῦ ζητήσουν βοήθεια. Ἀκολούθησαν μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τὴν ὁδηγία ποὺ τοὺς ἔδωσε νὰ πᾶνε νὰ ἐξετασθοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Στὸ δρόμο θεραπεύθηκαν ἀπὸ τὴ λέπρα.
Σήμερα ποὺ ἡ λέπρα ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ὑπάρχει μία ἄλλη «λέπρα», ἡ ὁποία βασανίζει κάθε ἄνθρωπο καὶ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴ θεραπεύσει. Εἶναι ἡ λέπρα τῆς ἁμαρτίας. Ἂς δοῦμε, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ σημερινὴ διήγηση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, πῶς μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἡ ὁποία σὰν τὴ λέπρα προσβάλλει τὴν ψυχή μας.
***
1. Συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας·
Τὸ πρῶτο ποὺ χρειάζεται προκειμένου νὰ καταπολεμήσουμε τὴν ἁμαρτία εἶναι ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὁ ἀσθενὴς νὰ ἀναγνωρίζει τὴν ἀσθένειά του, προκειμένου νὰ τὴν καταπολεμήσει. Ὁ ἄρρωστος ποὺ δὲν καταλαβαίνει τὴν ἀδυναμία του, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὰ ἀπαραίτητα φάρμακα γιὰ τὴν θεραπεία του. Ἀντίθετα αὐτὸς ποὺ συνειδητοποιεῖ τὴν ἀσθένειά του, ζητεῖ βοήθεια ἀπὸ τὸ γιατρὸ καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ ἀκολουθήσει τὶς ὁδηγίες του.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ δέκα λεπροί, ἐπειδὴ ἀκριβῶς γνώριζαν ὅτι εἶναι ἀκάθαρτοι, στάθηκαν μακριά, «πόρρωθεν», καὶ ζήτησαν βοήθεια ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ χωρὶς νὰ τολμήσουν νὰ Τὸν πλησιάσουν. Κι ὅμως, ὁ Χριστὸς ἦταν τόσο κοντά τους! Διότι, ὅπως λέει ὁ Ψαλμωδός, «ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει» (Ψαλμ. λγ΄ 19). Ὁ Κύριος εἶναι κοντὰ σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι συντετριμμένη ἡ καρδιά τους καὶ θὰ σώσει ὅσους ἔχουν ταπεινὸ φρόνημα.
Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴ δική μας ζωή. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας, γεννᾶ στὴν ψυχή μας τὴν ταπείνωση καὶ τὴν μετάνοια. Ἀλήθεια, ἐμεῖς ἔχουμε συνειδητοποιήσει πόσο ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε ἢ δικαιολογοῦμε σὲ ὅλα τὸν ἑαυτό μας; Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει ὅτι «ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν» (Α΄ Ἰω. α΄ 8), δηλαδή, ἐὰν ποῦμε ὅτι δὲν ἔχουμε καμμία ἁμαρτία, ἐξαπατοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ἂν πάλι ἀντιλαμβανόμαστε πόσο πολὺ ἔχει μολύνει τὸ ἐσωτερικό μας ἡ ἁμαρτία, τότε δὲν θὰ πλησιάζουμε τὰ ἅγια Μυστήρια, πρὶν καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας. Διότι ἂν ἕνας λεπρὸς φαίνεται ἀποκρουστικὸς στὰ μάτια μας, πολὺ περισσότερο δυσώδης καὶ ἀκάθαρτος εἶναι ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἅγιος, ἀμόλυντος καὶ καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἁμαρτία.
2. Καταφυγὴ στὸν Κύριο·
Ἐφόσον λοιπὸν συναισθανθοῦμε τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς μας, ἐκεῖνο ποὺ ἀπομένει εἶναι νὰ καταφύγουμε στὸν παντοδύναμο ἰατρό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ δέκα λεπροὶ μὲ κραυγὴ ἰσχυρὴ ἐπικαλέστηκαν τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», φώναζαν. Κύριε Ἰησοῦ, ἐλέησέ μας! Μιὰ τέτοια ἰσχυρὴ κραυγὴ ποτὲ δὲν ἀφήνει ἀδιάφορο τὸν Κύριο. Θερμὴ καὶ δυνατὴ νὰ εἶναι καὶ ἡ δική μας προσευχή, ὅταν ζητᾶμε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ: Κύριε, ἐλέησέ μας!
Καὶ ἀκόμα, ἡ προσευχή μας νὰ γίνεται μὲ ταπείνωση καὶ διάθεση ὑποταγῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι οἱ λεπροὶ δὲν ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς θεραπεύσει, παρὰ μόνο ἐπανελάμβαναν τὸ «Ἐλέησον ἡμᾶς». Κατέφυγαν στὸν Κύριο μὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ σὲ ὅ,τι τοὺς ζητοῦσε. Ἔτσι, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, πρὶν ἀκόμη τοὺς θεραπεύσει, τοὺς ὑπέδειξε νὰ πᾶνε στοὺς ἱερεῖς γιὰ νὰ ἐξεταστοῦν, ἐκεῖνοι ἀμέσως τὸν ἄκουσαν! Δὲν ἀμφέβαλαν, οὔτε ἔφεραν ἀντίρρηση. Καὶ ὁ Κύριος ἔκανε τὸ θαῦμα! Ἐνῷ ξεκίνησαν λεπροί, στὸ δρόμο ἔγιναν ὑγιεῖς! Παρόμοια καὶ κάθε πιστὸς ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν θεραπεία τῶν παθῶν του καὶ καταφεύγει στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ συμμετέχοντας στὰ ἁγιαστικὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὀφείλει παράλληλα νὰ ἀκολουθεῖ μὲ συνέπεια καὶ σταθερότητα τὴν ὁδὸ τοῦ θείου θελήματος. Πιὸ συγκεκριμένα, κάθε φορὰ ποὺ καταφεύγουμε στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ λάβουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἂς παίρνουμε τὴν ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσουμε στὸ ἑξῆς μὲ περισσότερη ἀκρίβεια τὶς ὁδηγίες τοῦ πνευματικοῦ. Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας, ὀφείλουμε νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἀκόμη κι ἂν ἡ ἐφαρμογή τους μᾶς φαίνεται δύσκολη ἢ καὶ παράλογη...
***
Οἱ δέκα λεπροὶ θεραπεύθηκαν, διότι γνώριζαν τὴν ἀσθένειά τους, ζήτησαν βοήθεια καὶ ἀκολούθησαν πιστὰ τὶς ὁδηγίες τοῦ θείου Διδασκάλου. Ἂς συνειδητο-ποιήσουμε κι ἐμεῖς ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη καθαρισμοῦ ἀπὸ τὰ πάθη μας. Κι ἂς κατα-φεύγουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ μὲ ταπείνωση, μὲ θερμὴ προσευχή, καὶ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στοὺς λόγους Του. Τότε ὁ Κύριος θὰ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ λέπρα. Καὶ πάντοτε ὅταν δεχόμαστε αὐτὴ τὴν ὕψιστη δωρεά, ἂς μὴν παραλείπουμε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ γιὰ τὸ θαῦμα αὐτὸ ποὺ ἐπιτελεῖ στὴν ψυχή μας. Νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες δοῦλοι Του, ὅπως κι ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα λεπρούς, γιὰ νὰ Τὸν δοξάζουμε ὡς τὸν μοναδικὸ «ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν».
π. Γ.Κ.
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Μτθ. δ´ 12-17)
(13η Ἰανουαρίου 2013)
Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, διότι ἕπεται τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ἐνῷ ἡ Κυριακὴ ποὺ προηγεῖται τῆς ἑορτῆς χαρακτηρίζεται ὡς Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων. Αὐτὸ πολὺ σοφὰ τὸ πράττει ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ἀφ’ ἑνὸς νὰ μᾶς προετοιμάσει γιὰ τὴν ἑορτὴ καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ παρατείνει τὸν ἑορτασμὸ μὲ σχετικὴ ὑμνολογία καὶ σχετικὰ μὲ τὸ ἑορτάσιμο γεγονὸς ἀναγνώσματα.
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων, τὴν ἑορτὴ ποὺ φώτισε τὸ πνευματικό μας σκοτάδι μὲ τὴν φανέρωση τοῦ ἑνὸς καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς ὁμιλεῖ καὶ πάλι γιὰ φῶς. Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μᾶς λέγει ὅτι μόλις ὁ Κύριος ἔμαθε ὅτι συνέλαβαν τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ πηγαίνει στὴν περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας. Ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν Ναζαρὲτ καὶ μεταβαίνει στὴν Καπερναούμ, ἐκπληρώνοντας τὴν πρὸ ὀκτακοσίων χρόνων προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ἡ ὁποία λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ κατοικήσει στὴν χώρα τῆς φυλῆς Ζαβουλὼν καὶ τῆς φυλῆς Νεφθαλεὶμ ποὺ ἔχει χτιστεῖ κοντὰ στὴ θάλασσα Γεννησαρέτ, ἀνατολικὰ τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου. Καὶ τί θὰ συμβεῖ τότε; Ὁ λαὸς αὐτῆς τῆς χώρας ὁ ὁποῖος εἶναι βυθισμένος στὸ σκοτάδι θὰ δεῖ «Φῶς μεγάλο».
Γιατί εἶναι βυθισμένος αὐτὸς ὁ λαὸς στὸ σκοτάδι; Διότι εἶναι ἕνας λαὸς ποὺ σὲ μεγάλο μέρος ἀποτελεῖται ἀπὸ ἐθνικούς, ἀνθρώπους εἰδωλολάτρες, ἀνθρώπους πλάνης, ψέματος καὶ δεισιδαιμονιῶν. Καὶ ἔρχεται νὰ διώξει τὸ σκοτάδι τους ἕνα μεγάλο Φῶς, τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό, τὸ ἄκτιστο, τὸ ἀνέσπερο, τὸ Φῶς ἐκ Φωτός, ὁ Χριστὸς τὸ Φῶς τοῦ Κόσμου. Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι τὸ φυσικό, τὸ κτιστὸ φῶς εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ ἀναπτύξει κάθε δημιουργία, δραστηριότητα καὶ πράξη σχετιζόμενη μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ὕπαρξή του. Εἶναι ὅμως ἀδιαπραγμάτευτο γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀπαραίτητο Φῶς ποὺ χρειάζεται κάθε ἀνθρώπινη ψυχή, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ἀναπτυχθεῖ πνευματικὰ μὲ ὀρθὸ καὶ ὑγιῆ τρόπο, ἀλλὰ κυρίως νὰ μπορέσει νὰ ζήσει αἰώνια μακριὰ ἀπὸ τὸ σκοτάδι.
Τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης ποὺ φθείρει τὸν ἄνθρωπο, τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας ποὺ τὸν καθιστᾶ ἀνελεύθερο, τὸ σκοτάδι τοῦ ψέματος ποὺ τὸν τυφλώνει κυριολεκτικὰ καὶ τὸ σκοτάδι τῆς κακίας ποὺ τὸν φυλακίζει στὸν ἀκοινώνητο ἑαυτό του. Σκοτάδι ποὺ πέφτει στὴν ψυχή, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ἢ ἔσβησε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σκοτάδι ποὺ δὲν ἀντέχεται. Γιατί ψυχὴ χωρὶς φῶς Χριστοῦ εἶναι ψυχὴ δυστυχισμένη. Αὐτό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λείπει ἀπὸ πολλὲς ψυχὲς σήμερα, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ψάχνουν οἱ ἄνθρωποι τὴν εὐτυχία στὰ ὑλικά, στὰ φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα καὶ ὄχι σὲ Ἐκεῖνον ποὺ δίνει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία.
Ἡ Ἁγία Γραφὴ τὸ ἀναφέρει κατηγορηματικὰ σὲ πολλὰ χωρία της ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Φῶς, Φῶς τοῦ κόσμου, Φῶς ἀληθινόν, Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν. Ἐπίσης τὰ ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μεταλαμπαδεύουν στὶς ψυχές μας αἰώνιο Φῶς. Φώτισμα τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ὅπου ὁ νεοφώτιστος ἐνδύεται χιτῶνα φωτεινό, φωτισμὸς ψυχῆς ἡ ἱερὰ ἐξομολόγηση, καὶ μετοχὴ στὸ ἀληθινὸ Φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἡ θεία κοινωνία. Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁμιλοῦν γιὰ μέθεξη τοῦ ἀκτίστου φωτὸς (Γρηγόριος Παλαμᾶς, Συμεὼν Νέος Θεολόγος). Ἀκόμα καὶ στὴν ὑμνολογία καὶ τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας συχνὰ τὸ φῶς ἀναφέρεται ὡς προϋπόθεση ἢ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν» ψάλλουμε μετὰ τὴν θεία κοινωνία στὶς Λειτουργίες τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Μεγ. Βασιλείου. «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾱσι» εἶναι τὸ ἄγγελμα τοῦ ἱερέως στὴν Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία. Στὴν Δοξολογία, στὴν εὐχὴ τῆς Α´ ὥρας, στὸν λυχνικὸ ὕμνο τοῦ ἑσπερινοῦ καθὼς καὶ σὲ ἄλλες ἱερὲς ἀκολουθίες γίνεται ἀναφορὰ στὸ φῶς.
Φῶς γεμίζουν καὶ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ψυχή μας οἱ Δεσποτικὲς ἑορτές. Τὰ Χριστού-γεννα, τὰ Θεοφάνεια, ἡ Μεταμόρφωση καὶ κυρίως ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Πεντηκοστή, εἶναι ἑορτὲς ποὺ ὁ Κύριός μας καλεῖ νὰ λάβουμε τὸ φῶς Του καὶ νὰ πορευθοῦμε μὲ τὴν χάρη καὶ τὸ ἔλεός Του, ὡς υἱοὶ φωτός. Ἂς κάνουμε ἕνα πείραμα ὅλοι σήμερα. Πηγαίνοντας στὸ σπίτι μας νὰ ἀπομονώσουμε καὶ νὰ καταργήσουμε προσωρινὰ κάθε πηγὴ φωτὸς καὶ ταὐτόχρονα αἰσθανόμενοι πρακτικὰ τὶς δυσκολίες ποὺ προκύπτουν, ἂς ἀναλογιστοῦμε τὸ πῶς θὰ ἦταν ἡ ζωή μας χωρὶς τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς τὰ ἅγια μυστήρια, χωρὶς ἑορτὲς καὶ πνευματικὲς καὶ ψυχωφελεῖς περιόδους, χωρὶς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Προσευχόμενοι πάντοτε ἂς ζητοῦμε τὸ φῶς τοῦ Κυρίου νὰ φωτίζει τὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς μας, νὰ καθοδηγεῖ τὰ βήματά μας σὲ τούτη τὴ ζωὴ πρὸς ἐκπλήρωση τῶν θείων Του ἐντολῶν, νὰ ἁγιάζει τὶς σκέψεις, τοὺς λόγους, τὶς πράξεις μας, νὰ εὐλογεῖ καὶ νὰ χαριτώνει τὴν ὑπαρξή μας ὁλόκληρη, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ μετάσχουμε τῆς Αἰωνίου Βασιλείας Του. Ἀμήν.
π. Π.Ε.