ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄, 19–31)
5 Νοεμβρίου 2017
Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὑπογραμμίζει τὴν πραγματικότητα τῆς καθημερινότητάς μας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ πλοῦτος φαντάζει στὰ μάτια τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων ὡς κάτι καλό. Θὰ δοῦμε ὅμως ὅτι ἀπὸ μόνος του δὲν εἶναι καλό. Καλὸ γίνεται, μόνο ὅταν χρησιμοποιηθεῖ σωστὰ μὲ γνώμονα τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Τότε, ὁ πλοῦτος μᾶς βοηθεῖ νὰ ἔχουμε τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς μας, κερδίζοντας καὶ τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση μεταμορφώνεται στόν μεγαλύτερο τύραννο τῆς παρούσας ζωῆς καὶ τῆς μέλλουσας πραγματικότητας.
Δύο πρόσωπα προβάλλονται σήμερα, μὲ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη ζωή. Ὁ ἀνώνυμος πλούσιος καὶ ὁ πτωχὸς Λάζαρος. Αὐτὸς ὁ πλούσιος χρησιμοποίησε τὸν πλοῦτο του ἐντελῶς ἀφιλάνθρωπα. Ζοῦσε μὲ συνεχεῖς καὶ καθημερινὲς διασκεδάσεις, χωρὶς νὰ τὸν ἐνδιαφέρουν οἱ ἀνάγκες τῶν ἄλλων. Ἔτσι δὲν ἔδειξε τὸ παραμικρὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν Λάζαρο, ὥστε νὰ τὸν συμπονέσει καὶ νὰ τὸν συνδράμει στὴ φτώχεια καὶ στὴν ἀσθένειά του. Οἱ διασκεδάσεις καὶ ἡ πολυτέλεια τῆς ζωῆς του δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ σηκώσει τὸ βλέμμα σὲ αὐτὸν ποὺ οὐσιαστικὰ ζοῦσε δίπλα του ἐγκαταλελειμμένος καὶ ξεχασμένος ἀπὸ ὅλους, σὲ ἀπόλυτη ἔνδεια, ὑποσιτισμένος, μὲ πυορροοῦσες πληγές.
Ὅταν ὅμως ὁ πλούσιος καὶ ὁ Λάζαρος πεθαίνουν, τὰ πράγματα ἀλλάζουν. Ὁ πτωχὸς Λάζαρος, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὶς ἀνάγκες ἀγάλλεται στὸ φῶς καὶ στὴν εὐφροσύνη τοῦ Παραδείσου, ἐνῷ ὁ πλούσιος ὑποφέρει καὶ βασανίζεται. Ὁ Λάζαρος δὲν εἶναι πιὰ μόνος του, ξεχασμένος καὶ ἐγκαταλελειμμένος, ἀλλὰ βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ ἄλλους ἀνθρώπους, ἀναπαυόμενος στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδὴ στὴν ποθητὴ κατάσταση τοῦ Παραδείσου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ πλούσιος ὀδυνᾶται καὶ βιώνει τὴν ἀπόλυτη μοναξιά. Πουθενὰ δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει ἄλλος γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσει, ἔστω καὶ μὲ τὴν παρουσία του.
Ὁ πλούσιος δὲν τιμωρεῖται, ἐπειδὴ ἦταν πλούσιος, ἀλλὰ διότι δὲν ἀγάπησε καὶ δὲν ἐλέησε τὸν συνάνθρωπό του. Δὲν θέλησε ποτὲ νὰ δεῖ τὴν ἀνάγκη αὐτοῦ ποὺ ὑπέφερε. Προτίμησε νὰ ζήσει εὐφραινόμενος ὀ ἴδιος, κλείνοντας τὰ μάτια στὸν πόνο τοῦ πτωχοῦ καὶ ἀσθενοῦς. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἀπέδειξε ὁ θάνατός του, ὅτι δηλαδὴ κανεὶς δὲν ἐλεεῖται, ἐὰν δὲν ἐλεήσει, κανεὶς δὲν ἀναπαύεται, ἐὰν δὲν ἀναπαύσει καὶ κανεὶς δὲν γεύεται τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐὰν δὲν κοινωνήσει τὴν ἀνάγκη τοῦ ἄλλου.
Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ ἀφιλάνθρωπου πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου ἀποκαλύπτει τί εἶναι Παράδεισος καὶ Κόλαση. Ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι τόποι. Ἀντίθετα, ὁ Παράδεισος καὶ ἡ Κόλαση εἶναι τρόποι ἀτελεύτητης καταστάσεως τῶν ψυχῶν. Ὀνομάζεται ζωή, ὅταν εἶναι συνέχεια τῆς σχέσεως μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ὁ Θεός, καὶ εἶναι θάνατος, ὅταν ὁδηγεῖ σὲ ἀκοινωνησία τῶν προσώπων, ὡς ἐκούσια ἐπιλογὴ ἀπὸ τὸν χρόνο τοῦ βίου μας.
Ἀδελφοί μου,
ὁ τρόπος ποὺ βαδίζουμε στὴ ζωή μας καὶ διαχειριζόμαστε τὶς δυνατότητές μας νὰ γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ὁ τρόπος ποὺ θὰ ἀπολαύσουμε καὶ στὴν αἰώνια κατάστασή μας, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς θά σεβαστεῖ αὐτὴν τὴν ἐπιλογή μας.
12 Νοεμβρίου 2017
Μὲ ἀφορμὴ τὰ ἐρωτήματα ποὺ δέχθηκε ἀπὸ ἕνα νομοδιδάσκαλο, ὁ Κύριος διηγήθηκε τὴ θαυμάσια παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει πόσο μεγάλη σημασία ἔχει νὰ ἐφαρμόζει κανεὶς στὴν πράξη τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον του, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὅρια.
Ἂς κάνουμε λοιπὸν λίγες σκέψεις, γιὰ νὰ δοῦμε τί σημαίνει νὰ περνᾶμε ἀπὸ τὴ θεωρία στὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ τῆς ἀγάπης.
Ὁπωσδήποτε εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γνωρίζουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Νά μελετοῦμε τὴν Ἁγία Γραφή, γιὰ νὰ βρίσκουμε καθοδήγηση καὶ λύση στὰ προβλήματά μας. Ὡστόσο μόνη ἡ γνώση δὲν ἀρκεῖ. Ὁ νομικὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἤξερε νὰ ἀπαγγέλλει καλὰ, ὡς προσευχὴ πρωὶ καὶ βράδυ, τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης,‧ ἡ πρακτική της ὅμως τοῦ ἦταν ἄγνωστη. Νόμιζε πὼς ὄφειλε νὰ ἀγαπᾶ μόνο τοὺς ὁμοεθνεῖς του ἢ τοὺς ὁμοπίστους του, θὰ λέγαμε. Μιὰ τέτοια συνείδηση, ὅμως, καταντᾶ ἀνώφελη φιλοσοφία καὶ εἶναι πίστη νεκρή, ἀφοῦ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ ἔργα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἀποδέκτη κάθε ἄνθρωπο ἀνάγκης.
Ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἐκφράζουμε δυστυχῶς, ἐν πολλοῖς, τὴν θρησκευτικότητά μας. Μιλᾶμε μὲ γνώση καὶ ἄνεση γιὰ θεολογικὰ θέματα, ἀναλύουμε ἁγιογραφικὰ χωρία, τονίζουμε στοὺς ἄλλους τὴν ἀξία τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, ὅμως δὲν ἔχουμε ἐπίγνωση τῶν λόγων μας, ἀφοῦ δὲν ἀφήνουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπηρεάσει δραστικὰ πρῶτα τὴ προσωπική μας ζωή.
Ἀληθινὰ ὅμως εὐτυχεῖς καὶ μακάριοι γινόμαστε, μόνον ὅταν ἔμπρακτα ἐφαρμόσουμε τὸ θέλημά Του στὴ ζωή μας. Ποιὰ εἶναι ἡ κατεξοχὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ θελήματός Του; Ἡ ἔμπρακτη τήρηση τῶν δύο ἐντολῶν ποὺ προβάλλονται ὡς κορυφαῖες, ἐπειδὴ ἐμπεριέχουν ὅλες τὶς ἄλλες. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Σ’ αὐτὲς τὶς δύο ἐντολὲς «ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται».
Καλούμαστε ν’ ἀγαπήσουμε πρῶτα τὸν Θεό, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις. Κι ἡ ἀγάπη αὐτὴ νὰ μὴν εἶναι θεωρητική, ἀλλὰ νὰ ἐκδηλώνεται «ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ» (Α΄ Ἰω. γ΄ 18). Μᾶς τὸ ζήτησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (Ἰω. ιδ΄ 15). Μὲ τὴν συνέπεια αὐτή, ἡ ἀγάπη κατόπιν πρὸς τὸν πλησίον θὰ προκύψει ὡς καρπὸς τῆς ἀνάγκης μας καὶ ὄχι ὡς ὀφειλή μας. Αὐτὴ εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἀγαποῦμε εἰλικρινὰ τὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὴ σαφῆ διευκρίνιση «ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40).
Τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο προβάλλει τὸ ἐξαιρετικὰ πρακτικὸ παράδειγμα τῆς ἀνιδιοτελοῦς καὶ θυσιαστικῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς της. Τὸν Καλὸ Σαμαρείτη. Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲν λογάριασε κόπο καὶ χρόνο οὔτε ἐπηρεάστηκε ἀπὸ προκαταλήψεις καὶ τοπικισμούς, ἀλλὰ στάθηκε μὲ προσωπικὸ κίνδυνο δίπλα στὸν ξένο καὶ πληγωμένο συνάνθρωπό του ὡς ἄνθρωπος, ὡς φίλος, ὡς ἀδελφός. Ποιὸς μπορεῖ ἀλήθεια σήμερα νὰ συγκρίνει αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο ἀγάπης μὲ τὴν δική του συμπεριφορά;
Ἀναρίθμητες εἶναι οἱ εὐκαιρίες ποὺ παρουσιάζονται στὴ δική μας ζωή, γιὰ νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας σὲ συγγενεῖς καὶ φίλους, σὲ γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη. Ἂν ξεπεράσουμε τυχὸν ἐπιφυλάξεις, ἴσως καὶ ἐμπάθειες, τότε, μὲ ἐπίκεντρο ἐνδιαφέροντος τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτό μας, θὰ ἀποκαλύψουμε τὴν ποιότητα τῆς ἀγάπης μας καὶ τὴν γνησιότητα τῆς πίστεώς μας.
«Πορεύου καὶ σὺ καὶ ποίει ὁμοίως».
Αὐτὸ παραγγέλλει σήμερα, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστὸς στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Μὴ μένεις, λέει, στὴ θεωρία. Ἀκολούθησε τὸ παράδειγμα τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Ὁ δρόμος γιὰ νὰ κληρονομήσεις τὴν αἰώνια ζωὴ ἔχει συγκεκριμένο τρόπο. Τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη. Ξεπέρασε τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ συναντήσεις τὸν ἀδελφό σου. Κι ὅταν τὸν βρεῖς, ἔχεις συναντήσει Ἐμένα, τὴν Ζωή. Ἀμήν.
19 Νοεμβρίου 2017
Ὁ Χριστὸς μὲ μιὰ σύντομη παραβολή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς παρουσιάζει σήμερα τὴ ζωὴ ἑνὸς πλουσίου, τὸν ὁποῖο ὁ Ἴδιος χαρακτηρίζει ἄφρονα. Καὶ ἦταν πράγματι ἄφρων ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἐπειδὴ πέρασε ὅλη του τὴ ζωὴ προσκολλημένος στὰ πλούτη του, ἐνῷ τελικὰ πέθανε, πρὶν προλάβει νὰ τὰ ἀπολαύσει.
Ἀξίζει λοιπὸν νὰ δοῦμε γιατί ἡ ἐπιδίωξη ἀποκτήσεως ἐπίγειων ἀγαθῶν καὶ μάλιστα πολλῶν εἶναι ἀφροσύνη.
Πρῶτον, διότι γεμίζει τὸν ἄνθρωπο μὲ ἄγχος καὶ ἀγωνία. Αὐτοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς ἀπολαύσεις, νομίζουν ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ χαροῦν τὴ ζωή τους. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ἐντελῶς διαφορετική.
Ἂς δοῦμε τὸν πλούσιο τῆς Παραβολῆς. Τὴν ἐξαιρετικὴ εὐφορία καὶ τὴν πλούσια σοδειά του ἀκολούθησαν βασανιστικὲς σκέψεις καὶ ἀγωνιώδεις μέριμνες, «Τί ποιήσω;» ἔλεγε. Καὶ στὴ συνέχεια ἡ πλεονεξία του τὸν ὁδήγησε σὲ μιὰ ἀπόφαση ποὺ τὸν περιέπλεξε σέ μεγαλύτερες περιπέτειες. Ἀποφάσισε νὰ γκρεμίσει τὶς ἀποθῆκες του καὶ νὰ κτίσει μεγαλύτερες, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ ὑπάρχοντά του. Στ’ ἀλήθεια, πόσες φασαρίες, ἔξοδα, πονοκεφάλους, προβλήματα καὶ ἐντάσεις προκάλεσε αὐτὴ ἡ ἀπόφασή του; Κάτι παρόμοιο συμβαίνει μὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ μπαίνει στὴ λογικὴ τῆς καταναλωτικῆς ζωῆς. Ἀρχίζει ἕνα ἀσταμάτητο κυνήγι χρημάτων μὲ ὅλα τὰ μέσα, χωρὶς νὰ ἡσυχάζει. Ἂν μάλιστα σὲ αὐτὰ προσθέσουμε τὴν ἀγωνία τῆς κλοπῆς τους, ποὺ τὸν διακατέχει, ἢ ἀκόμη τὴν ἀπώλειά τους ἀπὸ οἰκονομικὴ κρίση, τότε εὐκολότερα καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ζεῖ μονίμως στὴν ἀβεβαιότητα καὶ στὴν ἀγωνία. Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες πῶς εἶναι δυνατὸν κανεὶς νὰ ἀπολαύσει τὰ ἀγαθά του;
Δεύτερον, διότι ἠ ψυχὴ ὡς πνεῦμα δὲν χορταίνει μὲ ὑλικὰ ἀγαθά. Οἱ πόθοι της εἶναι βαθύτεροι καὶ ἄπειροι καὶ μόνο ὁ ἄπειρος καὶ τέλειος Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴν ἱκανοποιήσει. Γι’ αὐτὸ καὶ αὐτὴ ἐνστικτωδῶς διψάει τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Θεό. Τίποτα ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἱκανοποιήσει οὐσιαστικὰ παρὰ μόνο τὸ «ὄντως ἐφετόν» πρόσωπο τοῦ Κυρίου.
Τρίτον, διότι ὁ ἄνθρωπος λησμονεῖ τὸν θάνατο. Τὸ πιὸ διακριτὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ἀφροσύνης τῶν ὑλιστῶν εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι τὰ πλούτη τους θὰ τὰ ἔχουν διαρκῶς μαζί τους. Τὸν θάνατο οὔτε ποὺ τὸν σκέπτονται. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔπαθε κι ὁ δυστυχὴς πλούσιος τῆς Παραβολῆς, ὁ ὁποῖος ἐνῷ ὀνειρευόταν ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις, τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ θάνατος. Τότε ἄκουσε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Δικαιοκρίτου Κυρίου « Ἀνόητε ἄνθρωπε, ὅλα αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασες, ποῦ θὰ πᾶνε;».
Ἀδελφοί μου,
πολλοὶ ἄνθρωποι πέφτουν καθημερινὰ στὴν ἴδια παγίδα, ἐπειδὴ πιστεύουν ὅτι τὰ χρήματα καὶ τὰ κτήματα μποροῦν οἱ ἴδιοι νὰ τὰ διαχειρίζονται, ὡς δικά τους, χωρὶς ποτὲ νὰ τὰ ἀποχωριστοῦν. Δὲν σκεπτόμαστε ὅτι, ὅπως ὅταν γεννηθήκαμε δὲν εἴχαμε τίποτα, ἔτσι κι ὅταν φεύγουμε δὲν μποροῦμε νὰ πάρουμε μαζί μας τίποτα. Δὲν εἶναι ἀφροσύνη λοιπὸν νὰ ἀγωνιοῦμε καὶ νὰ κοπιάζουμε γιὰ πράγματα ποὺ εἶναι ἐπίγεια καὶ φθαρτά;
Ζοῦμε σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ προβάλλει τὸ χρῆμα καὶ τὴν ὕλη ὡς προϋποθέσεις γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει ὅμως μεγαλύτερη ἀφροσύνη ἀπὸ τὸ νὰ στηρίζεται κανεὶς στὴν ὕλη.
Κερδισμένοι ζοῦν σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο ὅσοι τὰ διαχειρίζονται πρὸς ὄφελος καὶ τῶν ἄλλων, ἐξασφαλίζοντας ἔτσι θησαυροὺς ποὺ ἀποτελοῦν γιὰ τοὺς ἴδιους τὴν καλύτερη ἐπένδυση καὶ γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον. Ἀμήν.
26 Νοεμβρίου 2017
Δὲν εἶχε εὐτυχῆ κατάληξη ἡ συνάντηση τοῦ πλούσιου ἐκείνου νεανίσκου μὲ τὸν Κύριο, τὴν ὁποία μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ἔφυγε λυπημένος ὁ νέος, ὅταν ὁ Χριστὸς τοῦ ζήτησε νὰ ἀποχωριστεῖ τὸ χρῆμα ποὺ κρατοῦσε αἰχμάλωτη τὴν ψυχή του, γιὰ νὰ γίνει τέλειος. Ἡ ὑπέρβαση γιὰ τὴν τελειότητα ἀποτελεῖ, ἀπὸ τότε, τὴν αἰώνια προτροπὴ τοῦ Κυρίου ἀλλὰ καὶ τὸν τελικὸ στόχο γιὰ κάθε χριστιανό.
Ἡ αὐτογνωσία καὶ ὁ ἀγώνας προβάλλουν ὡς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ.
Ὁ πλούσιος νέος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου νόμιζε ὅτι εἶναι καλός, ἐπειδὴ τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἀποδείχθηκε ὅμως, ἡ θρησκευτικότητά του ἦταν τυπικὴ καὶ ἐπιφανειακή. Νόμιζε ὅτι ἡ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ καθορίζεται ἀπὸ τυπικὰ καλὲς πράξεις. Ἀπέφευγε βέβαια τὶς σοβαρὲς παραβάσεις τοῦ νόμου, ἀλλὰ ζητοῦσε νὰ μάθει ἂν χρειάζεται νὰ κάνει καὶ κάτι ἄλλο, γι’ αὐτὸ καὶ ρώτησε «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;».
Ἡ ἔλλειψη αὐτογνωσίας στερεῖ μέχρι καὶ σήμερα ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα ἀνακάλυψης τῶν ἀγκαθιῶν, ὡς ἐμποδίων, ποὺ ὑπάρχουν βαθιὰ μέσα στὴν ψυχή του. Ἀγκάθια, ποὺ ἂν ἐντοπίσει καὶ ξεριζώσει, θὰ τελεσφορήσει κάθε καλὴ διάθεση καὶ προσπάθεια. Χρειάζεται παράλληλα αὐτοκριτικὴ καὶ εἰλικρίνεια, γιὰ νὰ ἐντοπισθεῖ τὸ ζητούμενο ἀπὸ τὸν Χριστὸ «ἓν» ποὺ μᾶς χωρίζει.
Τὸ δεύτερο ἀπαραίτητο στοιχεῖο, γιὰ νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ πιστοὶ μαθητές Του, εἶναι ἀδιαμφισβήτητα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ὁ δρόμος τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ὡς πορεία γιὰ τὴν τελειότητα δὲν εἶναι εὔκολος. Ἀπαιτεῖ θυσίες καὶ αὐταπάρνηση. Γιὰ τὸν πλούσιο, ὁ Κύριος εἶπε ὅτι εἶναι εὐκολότερο νὰ περάσει μία καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρὰ νὰ εἰσέλθει ἕνας πλούσιος στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Κι ὅταν οἱ μαθητὲς ρώτησαν μὲ ἔκπληξη «τότε λοιπὸν ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;», ὁ Κύριος ἀπάντησε ὅτι «ὅσα εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνουν μὲ τὴν ἀσθενικὴ ἀνθρώπινη δύναμη, εἶναι κατορθωτὰ μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ».
Ἀδελφοί μου,
ἡ συμμετοχή μας στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα ὅμως στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως εἶναι ἡ εὐκαιρία νὰ ἐκδηλώσουμε τὴν εἰλικρινῆ μας μετάνοια καὶ νὰ καταθέσουμε ὅ,τι στέκεται πρόσκομμα στὸ δρόμο μας γιὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Οἱ συμβουλὲς τοῦ πνευματικοῦ μας, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μποροῦν νὰ στηρίξουν τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα γιὰ τὴν τελειότητα.
Ὁ Κύριος δὲν μᾶς θέλει ἁπλῶς «καλοὺς ἀνθρώπους» ἀλλὰ ἀφοσιωμένους μιμητές Του. Θέλει νὰ γίνουμε τέλειοι, διότι αὐτὲς εἶναι οἱ προδιαγραφὲς ποὺ μᾶς ἔδωσε, ὅταν μᾶς δημιούργησε. Μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα» καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» Tου. Ἔχουμε λοιπὸν τὴ δυνατότητα γιὰ πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα νομίζουμε ὅτι ἀπὸ μόνοι μας μποροῦμε νὰ καταφέρουμε. Ἔχουμε τὶς προϋποθέσεις ν’ ἀνεβοῦμε ψηλότερα. Ἀρκεῖ νὰ ἀνακαλύψουμε αὐτὸ τὸ «ἓν» ποὺ ζητεῖ σήμερα καὶ μᾶς χωρίζει ἀπὸ κοντὰ Tου καὶ νὰ τὸ ξεπεράσουμε μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ βοήθειά Tου. Τότε θὰ ἀποδειχθοῦμε ἄξιοι μαθητὲς καὶ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του. Ἀμήν.