Ἡ θεία λατρεία ἔχει ἄμεση σχέση μέ αὐτό ποὺ ὀνομάζουμε θεία οἰκονομία. Ἡ θεία λειτουργία εἶναι ἡ ἐπανάληψη τοῦ γεγονότος τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, τοῦ γεγονότος τῆς Μεταμορφώσεως, τοῦ γεγονότος τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τοῦ γεγονότος τῆς Θείας Ἀναλήψεως. Θυμόμαστε ἀκόμη καί αὐτά ποὺ θά συμβοῦν, τή μέλλουσα κρίση. Θυμόμαστε «τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας»• θυμόμαστε αὐτό ποὺ θά γίνει. Δέν εἶναι ἕνα λεκτικό φραστικό ὡραῖο πρᾶγμα ποὺ λέγεται, ἀλλά εἶναι μιά ἔκφραση τοῦ πῶς ζεῖ κανείς μέσα στήν Θεία Οἰκονομία.

Ὅπως ἐκχύθηκε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ στούς δώδεκα ἀποστόλους τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί δι’ αὐτῶν στόν λαό, μέ τόν ἴδιο τρόπο κι ἐμεῖς σέ κάθε λειτουργία προσδοκοῦμε αὐτή ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νά ἐκχυθεῖ ἐπάνω μας καί νά διαφωτίσει τήν ὅλη μας ὕπαρξη.

Ὅπως συνέβη τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως ἐνώπιον τῶν μαθητῶν καί παρουσίᾳ τῶν προσώπων τοῦ Μωϋσέως καί τοῦ προφήτη Ἠλία, κατά τόν ἴδιο τρόπο κάθε στιγμὴ τῆς θείας λατρείας εἶναι μιά εὐκαιρία -ἔτσι τήν προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, ἔτσι καί μόνον τήν ζεῖ-, νά ζήσουμε κι ἐμεῖς τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἐν ἡμῖν. Ὁ Κύριος παρουσιάζεται «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ», ἀλλοιώτικος ἀπ’ ὅ,τι νόμιζαν, ἀπ’ ὅ,τι Τόν ἤξεραν. Τόν ἐγνώριζαν ὡς διδάσκαλο, ἀλλά στὸ Θαβὼρ ἐμφανίζεται μὲ «τὸ πρόσωπον ἕτερον». Ἕτερον θά πεῖ «ἠλλοιωμένον», «ξένον», ἐνδεικτικὸ τῆς θεότητος. Αὐτήν τήν ἀλλοίωση ἐμεῖς τήν ψάχνουμε στή σχέση μας μέ τόν Θεό.

Ἡ στάση μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡς πιστῶν καί ὡς Ἐκκλησίας εἶναι στάση συντριβῆς, ταπεινώσεως καί συστολῆς. Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τούς μαθητές Του φίλους. Αὐτοί ὅμως ποτέ δέν διανοοῦνται νά τόν ἀποκαλέσουν φίλο. Ὁ Κύριος κενώνει διαρκῶς τόν ἑαυτό Του στήν ἱστορία Του. Ἐμεῖς ὅμως ποτέ δέν τολμοῦμε νά ζητήσουμε τήν κένωσή Του. Δέν μποροῦμε νά ζητήσουμε τή σταύρωση καί θυσία Του γιά μᾶς. Αὐτός τό κάνει καί ἐμεῖς ταπεινωνόμαστε. Δέν τό ζητοῦμε. Ποτέ δέν θά μπορούσαμε νά διανοηθοῦμε νά ζητήσουμε τέτοια κένωση ἀπό τόν Θεό. Ἐπίσης ὁ Θεός δίνει σημεῖα καί κάνει θαύματα. Ἐμεῖς ὅμως ποτέ δέν ζητοῦμε σημεῖα καί θαύματα. Ζητοῦμε τήν παρουσία Του. Δέν θέλουμε νά παχύνεται ἐμφανιζόμενος καί ἀποκαλυπτόμενος, ἀλλά νά δοξάζεται ἀενάως κρυπτόμενος. Ὅταν ζητοῦμε τήν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ, τότε Τόν ξοδεύουμε. Ὅταν Αὐτός ἐμφανίζεται ἀπό μόνος Του, τότε δοξάζεται. Αὐτή εἶναι ἡ σοφία καί ἡ ἀγάπη Του.