Ὡσαύτως ἐγενόμην ἀποδέκτης καί τινων ἐπιστολῶν λίαν ἀγαπητῶν Σεβασμιωτάτων ἀδελφῶν, ὑποστηριζουσῶν μετὰ περισσῆς θέρμης καὶ ἱκανῆς ἐπιχειρηματολογίας τὴν ὡς ἄνω ἰδέαν.

Εἶναι τόσο συγκινητικὸν τὸ οτι εἰς τὰς στεγνὰς πνευματικῶς ἡμέρας μας ὑπάρχουν πιστοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μας, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦνται ἀπὸ τοιαύτης μορφῆς εὐγενεῖς ὁραματισμοὺς καὶ ἀναλαμβάνουν τοιαύτας πρωτοβουλίας μὲ
τόσην ἀξιοπρέπειαν, εὐγένειαν ψυχῆς καὶ ζέσιν πίστεως.


Διὰ τῆς παρούσης ἐπιθυμῶ οπως καὶ ἡ ταπεινότης μου ἑνώσῃ τὴν ἰσχνὴν αὐτῆς φωνὴν μὲ τὰς προαναφερθείσας καὶ ἐκφράσῃ τὰ αἰσθήματά της, μάλιστα σήμερον κατὰ τὴν μεγάλην ἡμέραν τῆς τε ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καὶ τῆς ἱερᾶς μνήμης τῆς Ἐθνικῆς παλιγγενεσίας τοῦ 1821.

Θεωρῶ, Μακαριώτατε, οτι εἰς μίαν τόσον στεῖραν πνευματικῶς ἐποχήν, ἡ ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνάληψις πρωτοβουλίας διὰ τὴν ἐν τοῖς πράγμασιν ἐκπλήρωσιν τοῦ «Τάματος τοῦ Ἔθνους», καὶ τὰς συνειδήσεις τῶν ἡρωικῶν καὶ εὐλαβῶν προγόνων μας θὰ ἀναπαύσῃ, καὶ εἰς τὴν ἀναζωπύρωσιν τῆς τετραυματισμένης ἐθνικῆς μας συνειδήσεως μεγάλως
θὰ συμβάλῃ, καὶ τὴν ναρκωμένην πίστιν τοῦ εὐλογημένου λαοῦ μας θὰ ἀφυπνίσῃ, καὶ τὴν πανταχόθεν βαλλομένην ἱστορικὴν ἀλήθειαν θὰ ἀποκαταστήσῃ, καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ θὰ δοξάσῃ, καὶ τὸ κῦρος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον πανηγυρικῶς θὰ ἐπιβεβαιώσῃ, καὶ νέον οραμα εἰς τὸν λαόν μας θὰ προσφέρῃ.

Τὸ τάμα τῶν πιστῶν ἀγωνιστῶν προγόνων μας ἐγένετο προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνην των πρὸς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ τὸ δῶρον τῆς ἐλευθερίας των. Σήμερον, μετὰ παρέλευσιν σχεδὸν δύο αἰώνων, ἐπιτακτικὴ εἶναι ἡ ἀνάγκη νὰ ἀνανεώσωμεν τὸ μέγα καὶ ἅγιον τοῦτο τάμα, μεταμορφοῦντες τοῦτο ἀπὸ προγονικὸν τάμα εὐγνωμοσύνης διὰ τὴν ἐλευθερίαν τοῦ ἔθνους μας εἰς ἡμέτερον τάμα προσευχῆς διὰ τὴν προστασίαν του ἀπὸ τὰς ἐπιφαινομένας ἀπειλὰς καὶ τὴν ἐπικειμένην καταστροφήν. Καὶ νὰ μὴν ὑπῆρχε τὸ παλαιὸν τάμα ἡμεῖς θὰ ἔπρεπε νὰ κάμωμεν νέον τάμα.

Τώρα, εἰς μίαν περίοδον καθ’ ἣν βεβηλοῦται ἡ ἱστορία, περιφρονεῖται ἡ Ἐκκλησία, καταρρέουν αἱ διαχρονικαὶ ἀξίαι καὶ ὑβρίζεται τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Θεοῦ, τὸ ὀφείλομεν εἰς τὴν ἱστορίαν μας, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας, εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν μας, εἰς τὴν ἐποχήν μας. Τὸ χρειάζεται τὸ ἔθνος μας. Τώρα, που τὰ πάντα κατεδαφίζονται, ἡμεῖς νὰ οἰκοδομήσωμεν τὸν ναὸν τοῦ Σωτῆρος
ἡμῶν Χριστοῦ. Τώρα, οπου ολα λησμονοῦνται, ἡμεῖς νὰ ἐνθυμηθῶμεν τὸ

τάμα τῶν προγόνων μας. Τώρα, οπου τὰ ἑτερόδοξα χριστιανικὰ σχήματα φαίνεται πὼς καταρρέουν καὶ ἐκφυλίζονται, ἡμεῖς νὰ δείξωμεν εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον τὸ ζωντάνεμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ὡς τοῦτο πράττουν καὶ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι λαοὶ τῆς περιοχῆς μας. Τώρα, οπου εἰς τὴν χώραν μας δὲν
κτίζονται νέαι κατασκευαί, ἡμεῖς νὰ κατασκευάσωμεν τὸν ναόν τῶν ὑποσχέσεων καὶ τῶν ἐλπίδων μας, τὸν ναὸν τῆς συγχρόνου ὁμολογίας μας, τῆς πίστεώς μας εἰς τὸν περιφρονημένον ἀπὸ τὴν ἀλαζονείαν μας Θεόν μας. Ἡμεῖς πτωχεύοντες ὑλικῶς νὰ ἐπιβεβαιώσωμεν πνευματικῶς οτι ἡ μεγαλυτέρα πτωχεία μας εἶναι ἡ ἀσυνέπειά μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ οτι ἡ ἀνάγκη Του εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλυτέρα οἱασδήποτε ἄλλης.

Ἤδη, Μακαριώτατε, ἡ Ἐκκλησία μας διαθέτει ἐν τοῖς ταμείοις αὐτῆς ἱκανὸν ποσὸν τὸ ὁποῖον ἔχει συλλεγῆ τῇ συνδρομῇ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων ἀπὸ δεκαπενταετίας περίπου πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς ἀνεγέρσεως Συνοδικοῦ Μεγάρου. Τὸ ποσὸν τοῦτο θὰ ἠδύνατο νὰ χρησιμοποιηθῇ διὰ τὴν κατασκευὴν τοῦ «Τάματος τοῦ Ἔθνους», ἐν συνδυασμῷ μὲ κατασκευὴν καί τινων Συνοδικῶν ἐγκαταστάσεων κατὰ τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Μόσχᾳ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Θὰ ἦτο δυνατὸν ἐπίσης νὰ διεξαχθῇ ἐτησία λογία ἀνὰ πᾶσαν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος πρὸς συμπλήρωσιν τοῦ ἀπαιτουμένου ποσοῦ, ὥστε κατὰ τὸ ἔτος 2021 νὰ ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς τὴν διακοσιοστὴν ἐπέτειον τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Ἐπὶ παραδείγματι, ἐὰν προσφέρωμεν ολαι αἱ Ἱεραὶ Μητροπόλεις ἓν ΕΥΡΩ δι’ εκαστον πολίτην τῆς δικαιοδοσίας μας συμφώνως πρὸς τὴν ἐπικειμένην ἀπογραφήν, τότε ἡ συλλογή τοῦ ἀπαιτουμένου συμπληρωματικοῦ ποσοῦ δὲν θὰ ἀποτελῇ ἀνέφικτον στόχον, ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστεύ-
σωμεν οἱ oδιοι.

Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν θὰ δώσωμεν νέον οραμα εἰς τὸν λαόν μας. Καὶ τὸ κοινωνικὸν ἔργον δὲν θὰ διαταραχθῆ, καὶ ἡ πνευματική μας μαρτυρία κατὰ ἅγιον τρόπον θὰ κατατεθῇ. Καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ μέριμνα τῶν πτωχῶν καὶ πεινασμένων δὲν θὰ ἀπομειωθῆ, καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πλουσίως θὰ σκεπάσῃ ὁλόκληρον τὸ ἔθνος μας.

Βέβαιος οτι ἡ ἀδύνατη φωνή μου, δίπλα εἰς τὴν ἰσχυρὰν κραυγὴν τόσων ἁγίων καὶ εὐλαβῶν ἀδελφῶν δὲν θὰ περιφρονηθῇ καὶ αἰτούμενος τὰς θεοπειθεῖς

Ὑμῶν εὐχάς, διατελῶ
Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ,
† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ