Ἐκεῖνο ποὺ διαφοροποιεῖ τὸν σημερινὸ τυφλὸ τοῦ Εὐαγγελίου τῆς πόλεως Ἱεριχὼ ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ Χριστὸ, δὲν εἶναι μόνο τὸ γεγονὸς πὼς αὐτὸς δὲν βλέπει, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι βλέπουν. Μὰ κυρίως τὸ γεγονὸς πὼς ὁ τυφλὸς πληροφορηθεὶς γιὰ τὸν Χριστὸ «φώναξε, λέγοντας, Ἰησοῦ, τέκνο τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησέ με». Ἐνῶ οἱ ἄλλοι μένουν σὲ ἕνα ἐπιπόλαιο καὶ ἐπιφανειακὸ θαυμασμό.

Σητωκραυγάζουν, χειροκροτοῦν, θορυβοῦν ἀναίτια γιὰ τὸ Διδάσκαλο, δίχως νὰ μπαίνουν στὴν οὐσία τῆς παρουσίας Του. Στέκονται μονάχα στὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα, δηλαδὴ στὴνἐξωτερικὴ ὄψη τῶν πραγμάτων καὶ μένουν ἀνυποψίαστοι γιὰ τὴν οὐσία. Ζοῦνε καὶ κινοῦνται γιὰ «τὸ θεαθῆναι», ἔχοντας ρηχὸ ἐνθουσιασμό, γι’ αὐτὸ μὲ ἐκπληκτικὴ εὐκολία μεταπηδοῦν ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες καὶ δοξολογίες, σὲ ἀναθεματισμοὺς καὶ κατάρες.

Ὅλοι ἐτοῦτοι οἱ ἄνθρωποι νοιάζονται γιὰ τὶς ἐξωτερικὲς ἐντυπώσεις καὶ νομίζουν πὼς ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἐξαντλεῖται σὲ ἕνα θέαμα ποὺ προξενεῖ θαυμασμό. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ τύπου καὶ λατρεύουν τὸν τύπο. Κωλυμένοι στὶς ἐγκόμσιες συνήθειες. Ἔτσι ἀδύναμοι, ἀδυνατοῦν νὰ ξεπεράσουν ὅλα αὐτὰ ποὺ τοὺς ἐγκλωβίζουν σὲ πρόσκαιρα σχήματα καὶ «νὰ ζήσουν στὸ κλῖμα τῆς ἐλευθερίας».

Πορεύονται στὴν ζωὴ δίχως νὰ ἔχουν κάποια ἀνησυχία γιὰ τὰ αἰώνια ζητήματα τῆς ὑπάρξεώς τους. Ἐνῶ ἐνοχλοῦνται καὶ παραξενεύονται ὅταν βλέπουν ἢ ἀκοῦνε τοὺς ἄλλους νὰ ἀνησυχοῦν. Ὅπως ἀκριβῶς γίνεται μὲ τὶς φωνὲς καὶ ἐπικλήσεις τοῦ σημερινοῦ τυφλοῦ. Λέγει τὸ Εὐαγγέλιο: «Αὐτοὶ ποὺ προπορεόνταν τὸν μάλωναν γιὰ νὰ σωπάση». Νὰ σωπάσει γιατὶ δῆθεν ἐνοχλοῦσε καὶ κούραζε τὸ Διδάσκαλο καὶ διετάραττε τὴν ἐπιβλητικὴ πορεία Του!

Γιατὶ ὅλοι αὐτοὶ δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὴν ἐπιθυμία αὐτῶν ποὺ ἀποζητοῦν τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια. Αὐτῶν ποὺ διψοῦν ν’ ἀκούσουν τὸν Εὐαγγελικὸ λόγοκαὶ νὰ τὸν κάνουν κανόνα τῆς ζωῆς τους. Αὐτῶν ποὺ ἀποζητοῦν καὶ ἐπιδιώκουν νᾶ γίνουν ὄχι ὁπαδοὶ καὶ χειροκροτητὲς τοῦ Χριστοῦ, μὰ πιστοὶ ἀκόλουθοί Του. Ποὺ εἶναι ἕτοιμοι μαζί Του ν’ ἀνεβοῦν στὸ Γολγοθᾶ καὶ νὰ πιοῦν τὸ πικρὸ ποτήρι Του.

Ὅλους αὐτοὺς ὅμως τοὺς «προάγοντες», τοὺς θαυμάζοντες ἐξωτερικὰ καὶ χειροκροτοῦντες ἐνθουσιαστικά, ὁ Χριστὸς τοὺς παραμερίζει. Σ’ ἐκεῖνον ποὺ Τὸν ἀναζητεῖ στρέφεται. Στὸν τυφλό! Σ’ αὐτὸν ποὺ δὲν βλέπει αὶ ὅμως γνωρίζει! Σ’ αὐτόν, ποὺ δὲν εἶναι ὁπαδός Του, ἐνῶ ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει ἀκόλουθός Του. Σ’ αὐτὸν ποὺ δὲν προσπαθεῖ μονάχα νὰ τὸν ἰδεῖ ἐξωτερικά, μὰ νὰ τὸν αἰσθανθεῖ ἐσωτερικὰ καὶ οὐσιαστικά.

Καὶ ὸν καλεῖ κοντά Του! Αὐτὸν τὸν ἕνα! Τὸν τυφλό! Ἐνῶ γύρο Του ὑπάρχουν οἱ πολλοί! Κι αὐτοὶ βλέπουν! Μὰ ἐτοῦτος, ὁ ἕνας, ἔχει αὐτὸ ποὺ λείπει ἀπὸ τοὺς πολλοὺς. Τὴ βαθειὰ καὶ συγκλονιστικὴ πίστη! Αὐτὸ τὸ ὄχημα, ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὸ σταθερὸ καὶ σίγουρο χῶρο. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς ἐκεῖνον κάλεσε γιὰ νὰ δείξει πὼς ἀξίζει πολὺ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

Ὅπως ἄλλοτε μέσα στὸ πλῆθος ἀναζήτησε τὴν αἱμορροοῦσα γυναίκα ποὺ τὸν ἄγγιξε. Ἔτσι καὶ ἐδῶ καλεῖ κοντά Του τὸν τυφλό. Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἐνθουσιάζεται ἀπὸ τὶς ἰαχὲς καὶ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ πλήθους. Μήτε παρασύρεται ἀπὸ ζητωκραυγὲς καὶ χειροκροτήματα.

Γιατὶ ὅλ’ αὐτὰ εἶναι ἐξάρσεις τῆς στιγμῆς, ἐπιφανειακὲς καὶ ἐπιπόλαιες. Ἔτσι σὲ λίγο μποροῦν νὰ μετατραποῦν σὲ ἀπευθυμίες, κατάρες καὶ ἀποδοκιμασίες, θλιβερὸ φαινόμενο! Καὶ ἐπιπόλαιο καὶ πρόχειρο! Γιὰ τὸ πλῆθος, ποὺ παρασύρεται καὶ εὐκόλως μεταβάλλεται.

Ὁ Χριστὸς δὲν δέχεται μιὰ τέτοια συμπεριφορὰ καὶ δὲ μπορεῖ νὰ ταυτιστεῖ μ’ αὐτὴ τὴ νοοτροπία τοῦ πλήθους. Καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ περιβάλλεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ παρασύρονται, μεταβάλλοντας συνεχῶς στάση καὶ πορεία. Ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μένουν ἀνυποψίαστοι ἀπὸ τὴν παρουσία Του, στεκόμενοι στον ἐξωτερικὸ θαυμασμὸ καὶ δὲν εἰσέρχονται στὸν ἐσωτερικὸ φωτισμὸ καὶ ἀνακαινισμό.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ Χριστὸς καθημερινὰ βρίσκεται δίπλα μας. Μᾶς ἀναζητεῖ. Ἐπιθυμεῖ νὰ πᾶμε κοντά Του! Γι’ αὐτὸ ὲν πρέπει νὰ διστάζουμε. Ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι καὶ ἁμαρτωλοί! Μὰ νὰ προσευχόμαστε μὲ πίστη: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ μας».

Καὶ νὰ ὑποσχεθοῦμε πὼς ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸν ἰδοῦμε ὄχι μόνο μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Νὰ γνωρίσουμε τὸν οὐράνιο λόγο Του. Καὶ νὰ τὸν βάλουμε κανόνα καὶ ὁδηγὸ τῆς ζωῆς μας.

Τότε εἴμαστε οἱ φωτισμένοι καὶ καθαρμένοι, ἐπειδὴ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ σκόρπισε τὰ σκοτάδια μας καὶ ἀνακαίνισε τὴν ὕπαρξή μας. Ἐπειδὴ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει τὸ σκοτάδι τοῦ πονηροῦ.

Ἀρχιμ. Ν.Π.