Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μᾶρκο μᾶς θυμίζει μιὰ βασικὴ ἀλήθεια. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ὀφείλουμε νὰ μὴν ξεχνοῦμε. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Μὰ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ λυτρωτὴς καὶ σωτήρας μας, ἐνῶ ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας μας καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐμποδίσει κάθε προσπάθεια πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση.

Ἐὰν λοιπὸν αὐτὴν τὴν ἀλήθεια λησμονήσουμε, τότε οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ τὴν πληρώσουν εἴμαστε ἐμεῖς. Καὶ τὸ πληρώνουμε ἀκριβά. Γιατὶ ἀψηφώντας ἐτοῦτον τὸν ἐχθρό, δηλαδὴ τὸ διάβολο, ἀφήνουμε ἀνοχύρωτη τὴν ὕπαρξή μας. Καὶ τότε ὁ διάβολος βρίσκει εὔκολη εἴσοδο νὰ θρονιαστεῖ μέσα μας, τραβώντας κυριολεκτικὰ τὸν ἑαυτόν μας σὲ δρόμους σκότους, πτώσεως ποὺ τελικὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια καὶ τὸ θάνατο.

Ὁ σημερινὸς νέος τοῦ Εὐαγγελίου ταλανίζεται ἀπὸ τὸ διάβολο, «τὸν ρίχνει κάτω, κι ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια του καὶ ξηραίνεται...». Μιὰ ὀδυνηρὴ εἰκόνα ταλαιπωρίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπαξίωσης καὶ ἐξευτελισμοῦ τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.

Ἐτοῦτος ὁ ἄνθρωπος βεβαίως παύει νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ οὔτε κατὰ τὸ δικό του θέλημα δὲν μπορεῖ νὰ πορευτεῖ. Χάνει κάθε ἔλεγχο τῆς ὑπάρξεώς του καὶ γίνεται ἕρμαιο ἄλλης θελήσεως, καταστροφικῆς καὶ ἐχθρικῆς.

Αὐτὴν τὴν εἰκόνα ἆραγε δὲν διακρίνουμε καὶ στὸ σημερινὸ κόσμο μας; Ἄνθρωποι εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα, εἴτε μερικῶς εἴτε καθ᾿ ὁλοκληρία ἔδωσαν τὸν ἑαυτόν τους σὲ ἀλλότριες δυνάμεις. Πούλησαν ὅ,τι πολύτιμο εἶχαν στὸ διάβολο καὶ τρέχουν πίσω του, γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετήσουν. Κάποιοι ἀκούγοντας ἐτοῦτα τὰ λόγια, θὰ ποῦν πῶς λέμε ὑπερβολές. Ὅμως ἡ ἴδια ἡ ζωὴ, ὅπως καθημερινὰ τὴ βιώνουμε, μαρτυρεῖ γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ πράγματος.

Θέλετε νὰ γίνουμε πιὸ συγκεκριμένοι; Νά λοιπόν! Ἀσωτεία καὶ ἀλητεία· ξεδιαντροπὴ καὶ ἀνηθικότητα· ἀσέβεια καὶ βλασφημία· ἀσυδοσία καὶ ἀνυπακοή... Ὅλα ἐτοῦτα τὰ φαινόμενα καὶ ἄλλα δυστυχῶς πολλὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα ἔλλειψης ἐλέγχου τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἔλλειψης πυξίδας πλεύσεως στὴν ζωή. Λείπει τὸ ἔρεισμα τοῦ ἤθους καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς. Λείπει ὁ νόμος καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ πρέπει νὰ μᾶς κατευθύνει. Καὶ τότε κυριαρχεῖ καὶ κατευθύνει ὁ ἄρχοντας τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, ὁ διάβολος.

Ὅμως, εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει λύτρωση καὶ σωτηρία. Εὐτυχῶς ποὺ δὲν εἴμαστε μόνοι σὲ ἕνα δρόμο δύσβατο καὶ ἀνηφορικό. Ὑπάρχει ὁ Χριστός, στὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου ἀνακεφαλαιώνεται ὁλόκληρη ἡ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐξουσία ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν κόσμο.

Ὑπάρχει ὁ Χριστός, ἔχοντας ἐξουσία ἀκόμη καὶ ἐπάνω στὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸ διάβολο, ποὺ τὸν διατάσσει, λέγοντας· «Κλεῖσε τὸ στόμα σου καὶ βγὲς ἀπ᾿ αὐτὸν (τὸν ἄνθρωπο)», ὅπως ἔκανε στὸ δαιμονισμένο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Μπροστὰ στὴ θεϊκὴ δύναμη, ἡ ἰσχὺς τοῦ διαβόλου καταλύεται καὶ σβήνει· κι αὐτὸς κρημνίζεται καὶ ἐξαφανίζεται ταχέως.

Μπροστὰ στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὁ διάβολος ὑποχωρεῖ καὶ ὑποτάσσεται. Ὅπως κάπου ἀλλοῦ στὸ Εὐαγγέλιο, ὁ διάβολος παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ νὰ μὴν τὸν βασανίζει.

Ἐὰν λοιπὸν ἔχουμε τέτοιο βοηθὸ μὲ τέτοια δύναμη, θεϊκὴ δύναμη, τί μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει ὁ διάβολος; Πῶς μπορεῖ νὰ μᾶς πειράξει καὶ νὰ μᾶς σαγηνεύσει; Μόνο ἂν τὸ θελήσουμε ἐμεῖς. Μόνο ἂν τοῦ ἀνοίξουμε τὴν ψυχή μας καὶ τὸν ἀφήσουμε νὰ περάσει μέσα. Τότε βέβαια πορεύομαστε στὴ ζωὴ ἀπερίσκεπτα, κι αὐτὴ τὴν ἀπερισκεψία μας δυστυχῶς τὴν πληρώνουμε ἀκριβά.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο πῶς ὁ Χριστὸς ἐπιτιμᾶ τὸ διάβολο; «Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλο καὶ κωφό, ἐγὼ σὲ ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἀπ᾿ αὐτὸν (τὸν νέο) καὶ ποτὲ πιὰ μὴν εἰσέλθης σ᾿ αὐτόν».

Εἴδαμε τὴ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ; Εἴδαμε πῶς μπροστά Του ὅλες οἱ δυνάμεις ὑποτάσσονται καὶ ὑποχωροῦν; Κι αὐτὰ τὰ δαιμόνια ἐξαφανίζονται...

Νὰ γεμίσουμε λοιπὸν τὶς ψυχές μας μὲ θάρρος καὶ αἰσιοδοξία πὼς ὁ ἀρχηγός μας ὁ Χριστὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει, νὰ μᾶς λυτρώσει.

Τί καὶ ἂν ὑπάρχει ὁ διάβολος; Τί καὶ ἂν ὑπάρχουν οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ; Ἐμεῖς ἔχουμε ὑπερτέρα καὶ ἰσχυροτέρα δύναμη μαζί μας, τὸν Χριστό, κι αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἀρκετό. Γιατὶ μὲ τὴ δική μας προσπάθεια καὶ τὴ δική Του θεϊκὴ δύναμη εἴμαστε οἱ νικητὲς ἐνάντια στὸ κακὸ καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ καλοῦ.

Ἀρχιμ. Ν.Π.