«Ἐλέησόν με Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται».

Τὸ τελευταῖο ἔτος τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του διανύει ὁ Κύριος, ἀδελφοί, καὶ τὸ τρίτο ἔτος τῆς ἐπὶ γῆς οὐρανίου διδασκαλίας Του. Ὁλοένα καὶ περισσότερο ἐκδηλώνεται ἡ ἐχθρότητα τῶν Ἰουδαίων ἐναντίον Του, γι᾿ αὐτὸ καὶ Αὐτὸς ἐξέρχεται στὰ βόρεια τῆς Γαλιλαίας «πρὸς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος». Ἐδῶ θὰ πραγματοποιηθῆ τὸ ἔλεος τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὴν Συροφοίνισσα Ἰούστα, ὑπὲρ τῆς δαιμονιούσης θυγατέρας της Βερονίκης, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐξέρχονται τὰ ἔθνη στὸ πρόσωπο τῆς Χαναναίας πρὸς συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ἡ πονεμένη μητέρα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, εὐσεβεῖς χριστιανοί, δοκιμάζεται πολὺ στὴ ζωή της. Ἡ ἀσθένεια τῆς θυγατρός της εἶναι καὶ ἀπερίγραπτη καὶ ἐπικίνδυνη, ἀφοῦ κατὰ τὴν δική της ἔκφραση «κακῶς δαιμονίζεται». Πολὺ καιρὸ ὑποφέρει τὸ κορίτσι. Πολὺ καιρὸ συμπάσχει καὶ ἡ μάνα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν ἀντικρύζη τὸν Ἰησοῦ, δὲν συνομιλεῖ ἁπλῶς μαζί Του, ἀλλὰ «ἐκραύγασεν» ἀπευθύνοντας θερμὴ καὶ μεγαλόφωνη παράκληση πρὸς τὸν Κύριο. Ἐδίσταζε νὰ Τὸν πλησιάση. Ἦταν εἰδωλολάτρις. Καὶ παρὰ ταῦτα μᾶς δίδαξε μία μικρή, συνοπτικὴ καὶ μὲ ἀπέραντο περιεχόμενο καὶ δύναμη προσευχή: «Ἐλέησον Κύριε, Υἱὲ Δαυΐδ».

Αὐτὴ ἡ προσφώνηση μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Χαναναία θεωροῦσε καὶ πίστευε τὸν Ἰησοῦν ὡς Μεσσία, ὡς τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ Σωτῆρα, ὁ ὁποῖος θὰ ἔφερε στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ «πᾶσαν εὐλογίαν». Καὶ ἱκετεύει: «Κύριε, βοήθει μοι».

Φαντασθεῖτε, ἀδελφοί, τὴ θέση τῆς Χαναναίας, ὅταν ὁ Κύριος τῆς εἶπε «οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Οἱ ἄλλοι εἶναι «τὰ παιδιὰ» καὶ ὁ ἄρτος, τὸ ψωμί, προορίζεται γι᾿ αὐτά. Αὐτὴ καὶ ἡ κόρη της εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σκυλάκια ποὺ δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ φᾶνε ἀπὸ τὸν ἄρτο. Σκληρὴ ὥρα δοκιμασίας καὶ ἀπογνώσεως. Ὁ Κύριος λέγει «οὐκ ἔστι καλόν», αὐτὴ ἀπαντᾶ «Ναί, Κύριε». Ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τοὺς Ἰουδαίους τέκνα, αὐτὴ ὑπερθεματίζει. Ὁ Χριστὸς ὀνομάζει αὐτὴ «κυνάριον» καὶ αὐτὴ ἀποδέχεται τὴν παρομοίωση. Καὶ πάνω σὲ αὐτὴν οἰκοδομεῖ τὸ πλέον καταπληκτικὸ ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖο μόνο μία ψυχὴ ποὺ πιστεύει καὶ εἶναι ταπεινὴ θὰ μποροῦσε νὰ συλλάβη τὴν πιὸ τραγικὴ ὥρα τῆς ζωῆς της. «Ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν».

Μὲ τὴν ὁμολογία αὐτὴ ἐκφράζεται ἡ πίστη καὶ ἡ ταπείνωση, ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ὑποταγὴ τῆς πονεμένης μάνας, ἀλλὰ συγχρόνως ἐξαγγέλλεται ὁ θρίαμβος τῆς πίστεως ἀπὸ τὸν Κύριο· «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις, γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις». Καὶ θεραπεύθηκε ἡ θυγατέρα της ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Εἶναι ἄξια θαυμασμοῦ ἡ Χαναναία. Ἡ Χαναναία ποὺ ἔμεινε ἀνώνυμη· εἶναι πολὺ ἀνώτερο νὰ μείνη κανεὶς χωρὶς ὄνομα μὲ ὅλες τὶς καλές του πράξεις παρὰ ἐπώνυμος μὲ ἱστορία δύσφημη, ἀνέντιμη, ἀπαξιωτική.

Ἡ Χαναναία ζεῖ στὶς συνειδήσεις μας καὶ θαυμάζεται, ἐνῶ ἡ Ἡρωδιὰς ἢ ὁ Πιλᾶτος μᾶς προκαλοῦν ντροπή. Ἡ Χαναναία δὲν ἔφυγε οὔτε ἀπέκαμε παρακαλῶντας, παρ᾿ ὅτι τόσον ἐξουθενώθηκε καὶ ταπεινώθηκε, καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύει σταθερὴ πίστη καὶ ἀκλόνητη. Παραδέχεται καὶ ἀποδέχεται τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ «κυναρίου» καὶ ἀποδεικνύει τὴν μεγάλη ταπείνωσή της. Ἐπιμένει νὰ λάβη ψίχουλα ἀπὸ τὸ τραπέζι καὶ ἀποδεικνύει σύνεση θαυμαστή. Πίστευε καὶ ζητοῦσε. Ἱκέτευε καὶ ταπεινοφρονοῦσε. Ἐπέμενε στὸ ζητούμενο ἐκφράζοντας σύνεση καὶ ἄκουσε τὸ «γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ἡ πίστη, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ σύνεση τῆς Χαναναίας ἀπέσπασαν τὸ ἔλεος τοῦ Ἰησοῦ.

Ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ οὐρανὸς εἶναι μαῦρος, ὅταν σελήνη, ἄστρα δὲν φαίνονται, ὅταν ὅλα γύρω μας μπερδεύονται καὶ μᾶς μπερδεύουν, ὅταν ὅλοι γύρω μας προσπερνοῦν ἀδιάφορα, τότε πρέπει νὰ ζητᾶμε μὲ πίστη, ταπείνωση καὶ σύνεση ψίχουλα ἀπὸ τὶς δωρεὲς τοῦ οὐρανοῦ. Μὲ πίστη, ταπείνωση καὶ σύνεση θὰ φανοῦν ἥλιος, σελήνη, ἄστρα καὶ ὁ δωρεοδότης Κύριος θὰ ἐκπληρώση καὶ θὰ ἱκανοποιήση τὰ αἰτήματά μας καὶ τὶς ἀνάγκες μας λέγοντας: «Ὦ ἄνθρωπε, μεγάλη σου ἡ πίστις, γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ἀρχιμ. Ν. Κ.