Μὲ ἀφορ­μὴ τὰ ἐρω­τή­μα­τα ποὺ δέ­χθη­κε ἀπὸ ἕνα νο­μο­δι­δάσκα­λο, ὁ Κύ­ρι­ος δι­η­γή­θη­κε τὴ θαυ­μά­σια πα­ρα­βο­λὴ τοῦ Κα­λοῦ Σα­μα­ρεί­του, ποὺ ἀκού­σα­με σή­με­ρα, γιὰ νὰ ὑπο­γραμ­μί­σει πόσο με­γά­λη ση­μα­σία ἔχει νὰ ἐφαρ­μό­ζει κα­νεὶς στὴν πρά­ξη τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλη­σί­ον του, ἀνε­ξάρ­τη­τα ἀπὸ ὅρια.

Ἂς κά­νου­με λοι­πὸν λί­γες σκέ­ψεις, γιὰ νὰ δοῦ­με τί ση­μαί­νει νὰ περ­νᾶ­με ἀπὸ τὴ θε­ω­ρία στὴν ἔμ­πρα­κτη ἐφαρ­μο­γὴ τῆς ἀγά­πης.

Ὁπωσ­δή­πο­τε εἶ­ναι ἀπα­ραί­τη­το νὰ γνω­ρί­ζου­με τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Νά με­λε­τοῦ­με τὴν Ἁγία Γρα­φή, γιὰ νὰ βρί­σκου­με κα­θο­δή­γη­ση καὶ λύση στὰ προ­βλή­μα­τά μας. Ὡστό­σο μόνη ἡ γνώ­ση δὲν ἀρ­κεῖ. Ὁ νο­μι­κὸς τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου ἤξε­ρε νὰ ἀπαγ­γέλλει καλὰ, ὡς προ­σευ­χὴ πρωὶ καὶ βρά­δυ, τὴν ἐν­το­λὴ τῆς ἀγά­πης,‧ ἡ πρα­κτι­κή της ὅμως τοῦ ἦταν ἄγνω­στη. Νό­μι­ζε πὼς ὄφει­λε νὰ ἀγα­πᾶ μόνο τοὺς ὁμο­ε­θνεῖς του ἢ τοὺς ὁμο­πί­στους του, θὰ λέ­γα­με. Μιὰ τέ­τοια συ­νεί­δη­ση, ὅμως, κα­ταν­τᾶ ἀνώ­φε­λη φι­λο­σο­φία καὶ εἶ­ναι πί­στη νε­κρή, ἀφοῦ δὲν συ­νο­δεύ­ε­ται ἀπὸ ἔργα ποὺ θὰ ἔπρε­πε νὰ ἔχουν ἀπο­δέ­κτη κάθε ἄν­θρω­πο ἀνάγ­κης.

Ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ χρι­στι­α­νοὶ ἐκ­φρά­ζου­με δυ­στυ­χῶς, ἐν πολ­λοῖς, τὴν θρη­σκευ­τι­κό­τη­τά μας. Μι­λᾶ­με μὲ γνώ­ση καὶ ἄνε­ση γιὰ θε­ο­λογικὰ θέ­μα­τα, ἀνα­λύ­ου­με ἁγι­ο­γρα­φι­κὰ χω­ρία, το­νί­ζου­με στοὺς ἄλ­λους τὴν ἀξία τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου, ὅμως δὲν ἔχου­με ἐπί­γνω­ση τῶν λό­γων μας, ἀφοῦ δὲν ἀφή­νου­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπη­ρε­ά­σει δρα­στι­κὰ πρῶ­τα τὴ προ­σω­πι­κή μας ζωή.

Ἀλη­θι­νὰ ὅμως εὐ­τυ­χεῖς καὶ μα­κά­ρι­οι γι­νό­μα­στε, μό­νον ὅταν ἔμ­πρα­κτα ἐφαρ­μό­σου­με τὸ θέ­λη­μά Του στὴ ζωή μας. Ποιὰ εἶ­ναι ἡ κα­τε­ξο­χὴν πρα­κτι­κὴ ἐφαρ­μο­γὴ τοῦ θε­λή­μα­τός Του; Ἡ ἔμ­πρα­κτη τή­ρη­ση τῶν δύο ἐν­το­λῶν ποὺ προ­βάλ­λον­ται ὡς κο­ρυ­φαῖ­ες, ἐπει­δὴ ἐμ­πε­ρι­έ­χουν ὅλες τὶς ἄλ­λες. Πρό­κει­ται γιὰ τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον. Σ’ αὐ­τὲς τὶς δύο ἐν­το­λὲς «ὅλος ὁ νό­μος καὶ οἱ προ­φῆ­ται κρέ­μαν­ται».

Κα­λού­μα­στε ν’ ἀγα­πή­σου­με πρῶ­τα τὸν Θεό, μὲ ὅλη μας τὴν καρ­διὰ καὶ μὲ ὅλες μας τὶς δυ­νά­μεις. Κι ἡ ἀγά­πη αὐτὴ νὰ μὴν εἶ­ναι θε­ω­ρη­τι­κή, ἀλλὰ νὰ ἐκ­δη­λώ­νε­ται «ἔργῳ καὶ ἀλη­θείᾳ» (Α΄ Ἰω. γ΄ 18). Μᾶς τὸ ζή­τη­σε ὁ ἴδι­ος ὁ Κύ­ρι­ος: «Ἐὰν ἀγα­πᾶ­τέ με, τὰς ἐν­το­λὰς τὰς ἐμὰς τη­ρή­σα­τε» (Ἰω. ιδ΄ 15). Μὲ τὴν συ­νέ­πεια αὐτή, ἡ ἀγά­πη κα­τό­πιν πρὸς τὸν πλη­σί­ον θὰ προ­κύ­ψει ὡς καρ­πὸς τῆς ἀνάγ­κης μας καὶ ὄχι ὡς ὀφει­λή μας. Αὐτὴ εἶ­ναι ἀπό­δει­ξη ὅτι ἀγα­ποῦ­με εἰ­λι­κρι­νὰ τὸν Θεό, σύμ­φω­να μὲ τὴ σαφῆ δι­ευ­κρί­νι­ση «ἐμοὶ ἐποι­ή­σα­τε» (Ματθ. κε΄ 40).

Τὸ ση­με­ρι­νὸ ἱερὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο προ­βάλ­λει τὸ ἐξαι­ρε­τι­κὰ πρα­κτικὸ πα­ρά­δει­γμα τῆς ἀνι­δι­ο­τε­λοῦς καὶ θυ­σι­α­στι­κῆς ἀγά­πης καὶ τῆς ἔμ­πρα­κτης ἐφαρ­μο­γῆς της. Τὸν Καλὸ Σα­μα­ρεί­τη. Ἕναν ἄν­θρω­πο ποὺ δὲν λο­γά­ρι­α­σε κόπο καὶ χρό­νο οὔτε ἐπη­ρε­ά­στη­κε ἀπὸ προκα­τα­λή­ψεις καὶ το­πι­κι­σμούς, ἀλλὰ στά­θη­κε μὲ προ­σω­πι­κὸ κίν­δυ­νο δί­πλα στὸν ξένο καὶ πλη­γω­μέ­νο συ­νάν­θρω­πό του ὡς ἄν­θρω­πος, ὡς φί­λος, ὡς ἀδελ­φός. Ποι­ὸς μπο­ρεῖ ἀλή­θεια σή­με­ρα νὰ συγ­κρί­νει αὐτὸ τὸ ἐπί­πε­δο ἀγά­πης μὲ τὴν δική του συμ­πε­ρι­φο­ρά;

Ἀνα­ρί­θμη­τες εἶ­ναι οἱ εὐ­και­ρί­ες ποὺ πα­ρου­σι­ά­ζον­ται στὴ δική μας ζωή, γιὰ νὰ δεί­ξου­με τὴν ἀγά­πη μας σὲ συγ­γε­νεῖς καὶ φί­λους, σὲ γνω­στοὺς καὶ ἀγνώ­στους, ποὺ ἔχουν ἀνάγ­κη. Ἂν ξε­πε­ρά­σου­με τυ­χὸν ἐπι­φυ­λά­ξεις, ἴσως καὶ ἐμ­πά­θει­ες, τότε, μὲ ἐπί­κεν­τρο ἐν­δι­α­φέρον­τος τὸν ἄλ­λον καὶ ὄχι τὸν ἑαυ­τό μας, θὰ ἀπο­κα­λύ­ψου­με τὴν ποι­ό­τη­τα τῆς ἀγά­πης μας καὶ τὴν γνη­σι­ό­τη­τα τῆς πί­στε­ώς μας.

«Πο­ρεύ­ου καὶ σὺ καὶ ποί­ει ὁμοί­ως».

Αὐτὸ πα­ραγ­γέλ­λει σή­με­ρα, ἀδελ­φοί μου, ὁ Χρι­στὸς στὸν κα­θέ­να ἀπὸ ἐμᾶς. Μὴ μέ­νεις, λέει, στὴ θε­ω­ρία. Ἀκο­λού­θη­σε τὸ πα­ρά­δει­γμα τοῦ Κα­λοῦ Σα­μα­ρεί­του. Ὁ δρό­μος γιὰ νὰ κλη­ρο­νο­μή­σεις τὴν αἰ­ώ­νια ζωὴ ἔχει συγ­κε­κρι­μέ­νο τρό­πο. Τὴν ἔμ­πρα­κτη ἀγά­πη. Ξε­πέ­ρα­σε τὸν ἑαυ­τό σου, γιὰ νὰ συ­ναν­τή­σεις τὸν ἀδελ­φό σου. Κι ὅταν τὸν βρεῖς, ἔχεις συ­ναν­τή­σει Ἐμέ­να, τὴν Ζωή. Ἀμήν.